Ο ΟρντοΛιμπεραλισμός ως οικονομική Θεολογία της Τάξης και επικοινωνιακός λόγος.

.~`~.
I

Το άρθρο του Philip Manow, Ordoliberalismus als ökonomische Ordnungstheologie, ιχνηλατεί την επιρροή του Λουθηρανισμού στο κορυφαίο γερμανικό φιλελεύθερο οικονομικό δόγμα του Ορντολιμπεραλισμού. Το κεντρικό του επιχείρημα είναι πως ο Ορντολιμπεραλισμός είναι η αντίδραση του προτεσταντικού-αστικού περιβάλλοντος της Βαϊμάρης στην αυξανόμενη αίσθηση και απειλή οικονομικής εξαφάνισης, πολιτικής περιθωριοποίησης και θρησκευτικής επικυριάρχησης. Οι πρώτες σχηματοποιήσεις του νέου αυτού οικονομικού δόγματος ξεκίνησαν με μια οξεία πολεμική εναντίον του «συστήματος της Βαϊμάρης», συγκεκριμένα κατά του γερμανικού κράτους πρόνοιας. Η κοινωνική μεταρρύθμιση, το άλλοτε τέκνο της διαφωτισμένης προτεσταντικής μεσαίας τάξης, γέννησε το κορπορατιστικό μπισμαρκιανό κοινωνικό κράτος, το οποίο αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευνοϊκό για τα σοσιαλιστικά και καθολικά συνδικάτα καθώς και πολιτικά επωφελές για το κεντρώο καθολικό κόμμα και τη σοσιαλδημοκρατία.

Το άρθρο υποστηρίζει πως μόλις αναγνωρίσουμε την ισχυρή θρησκευτική ώθηση πίσω από το ορντολιμπεραλιστικό δόγμα, μπορούμε να καταλάβουμε τον έντονα αντιφιλελεύθερο χαρακτήρα του. Και μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε ότι η μεταπολεμική πολιτική οικονομία της Γερμανίας, ουσιαστικά, αποτελεί την έκφραση ενός συμβιβασμού μεταξύ του κοινωνικού καθολικισμού και του κοινωνικού προτεσταντισμού [μονάχα το τελευταίο διάστημα, όπως περιέγραψα πρόσφατα, αυτός ο συμβιβασμός τροποποιήθηκε].

.~`~.
II

Έχει διαμορφωθεί ένας επικοινωνιακός λόγος (discourse) στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο οποίος, σε αδρές γραμμές, λέει τα εξής:

Ο καλός Ευρώπαιος είναι ο καλός ΟρντοΛιμπεραλιστής.

Αυτοί οι προβληματίσμοι είναι διάχυτοι σε ευρωπαϊκο επίπεδο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, γίνεται μια προσπάθεια -αν όχι εκστρατεία- εθνικοποίησης ή πιο σωστά κομματικοποίησης των διεθνών ζητήματων και αναγωγής τους -αποκλειστικά και μόνο- στο εσωτερικό της χώρας. Αυτός ο λόγος, ο οποίος προσπαθεί να επιβάλλει ηγεμονικά την άποψη πως ο καλός Ευρωπαίος είναι ο καλός ΟρντοΛιμπεραλιστής (και σε δεύτερο βαθμό ΧριστιανοΔημοκράτης), στη χώρα μας, γίνεται προσπάθεια να εισαχθεί και να καθιερωθεί από ένα συγκεκριμένο κόμμα (το οποίο βρίσκεται σε ιστορική και μη αναστρέψιμη παρακμή), εξαπολύωντας παράλληλα, το κόμμα αυτό, έναν ανελέητο πολιτισμικό πόλεμο ο οποίος εδράζεται σε νεορατσιστικές απόψεις οι οποίες υποβόσκουν και κατά καιρούς αναδύονται στην επιφάνεια επενδυόμενες τη προβειά ενός ψευδοελιτίστικου/αστικού (λούμπεν είναι, μη φανταστείτε) «αντι-λαϊκισμού» και ενός μίσους για «τον λαό». Ο οποίος βέβαια «λαός» δεν μπορεί να γίνει καλός Ευρώπαιος, αφου δεν μπορεί να γίνει καλός ΟρντοΛιμπεραλιστής.

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική