Ο Wolfgang Schäuble είναι ορντολιμπεραλιστής (OrdoLiberalism) και χριστιανοδημοκράτης. Όπως έχει τονιστεί παλαιότερα η σημερινή Ευρώπη είναι δημιούργημα των χριστιανοδημοκρατών. Η χριστιανοδημοκρατία όμως βρίσκεται σε παρακμή. Η ενοποίηση της Γερμανίας σε συνδυασμό με τη διάλυση-αποσύνθεση του μεγαλύτερου ρωμαιοκαθολικού χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, της ιταλικής Democrazia Cristiana, οδήγησε στον εκ-προτεσταντισμό τη γερμανικής Christlich Demokratische Union (CDU) και στην απομάκρυνση της από τις ρωμαιοκαθολικές και κορπορατιστικές της βάσεις.
Η δυναμική επιστροφή και επιβολή του ορντολιμπεραλισμού, μπορεί να ιδωθεί ως αποτέλεσμα του χριστιανοδημοκρατικού μετασχηματισμού, ο οποίος στόχο έχει την ανάσχεση της χριστιανοδημοκρατικής παρακμής. Ένας εκκοσμικευμένος αλλά συνάμα προτεσταντικός πολιτισμικά Βορράς, επιβάλλει ένα μείγμα πολιτικών ηθικιστικής λιτότητας και τεχνοκρατικής διακυβέρνησης σε έναν έναν εκκοσμικευμένο αλλά συνάμα κορπορατιστικό Νότο. Παρά την εκκοσμίκευση τους, οι χώρες και οι κοινωνίες του Βορρά και του Νότου (της δυτικής Ευρώπης) λειτουργούν με πολιτισμικές λογικές και με ηθικά συστήματα τα οποία εν πολλοίς εδράζονται στα χριστιανικά δόγμα.
Η εκπροτεσταντοποίηση και αποκαθολικοποίηση των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων επηρέασε και τα ευρύτερα κοσμικά μη χριστιανοδημοκρατικά «δεξιά» κόμματα. Η αντίδραση προς αυτό το μείγμα προτεσταντισμού, γερμανισμού, χριστιανοδημοκρατίας και ορντολιμπεραλισμού μπορεί να έρθει μονάχα από κοσμικά ρεύματα (εθνικισμός, σοσιαλισμός, κοσμικός συντηρητισμός). Όμως πέρα από τη χριστιανοδημοκρατία, σε παρακμή βρίσκεται και η σοσιαλδημοκρατία (η οποία σχεδόν έχει αφομοιωθεί). Εάν δε, συνυπολογίσουμε πως υπήρξε στο παρελθόν διαρκής αντιπαράθεση -στην οποία θα αναφερθώ μελλοντικά- ανάμεσα σε ορντολιμπεραλιστές και νεο-μερκαντιστές (και σταθμίσουμε το ζήτημα της κυριαρχίας και της και της υπερεθνικότητας), έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε γύρω από ποιους άξονες συσπειρώνονται δυνάμεις που αμφισβητούν το ευρωπαϊκό status quo, σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο και άλλου.
Η πολιτική έχει πολλά περιεχόμενα, μορφές και διαστάσεις. Η οικονομίστικη σκέψη είναι, εν πολλοίς, μια εκ πτώχευση του ανθρωπίνου πνεύματος.
Η δυναμική επιστροφή και επιβολή του ορντολιμπεραλισμού, μπορεί να ιδωθεί ως αποτέλεσμα του χριστιανοδημοκρατικού μετασχηματισμού, ο οποίος στόχο έχει την ανάσχεση της χριστιανοδημοκρατικής παρακμής. Ένας εκκοσμικευμένος αλλά συνάμα προτεσταντικός πολιτισμικά Βορράς, επιβάλλει ένα μείγμα πολιτικών ηθικιστικής λιτότητας και τεχνοκρατικής διακυβέρνησης σε έναν έναν εκκοσμικευμένο αλλά συνάμα κορπορατιστικό Νότο. Παρά την εκκοσμίκευση τους, οι χώρες και οι κοινωνίες του Βορρά και του Νότου (της δυτικής Ευρώπης) λειτουργούν με πολιτισμικές λογικές και με ηθικά συστήματα τα οποία εν πολλοίς εδράζονται στα χριστιανικά δόγμα.
Η εκπροτεσταντοποίηση και αποκαθολικοποίηση των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων επηρέασε και τα ευρύτερα κοσμικά μη χριστιανοδημοκρατικά «δεξιά» κόμματα. Η αντίδραση προς αυτό το μείγμα προτεσταντισμού, γερμανισμού, χριστιανοδημοκρατίας και ορντολιμπεραλισμού μπορεί να έρθει μονάχα από κοσμικά ρεύματα (εθνικισμός, σοσιαλισμός, κοσμικός συντηρητισμός). Όμως πέρα από τη χριστιανοδημοκρατία, σε παρακμή βρίσκεται και η σοσιαλδημοκρατία (η οποία σχεδόν έχει αφομοιωθεί). Εάν δε, συνυπολογίσουμε πως υπήρξε στο παρελθόν διαρκής αντιπαράθεση -στην οποία θα αναφερθώ μελλοντικά- ανάμεσα σε ορντολιμπεραλιστές και νεο-μερκαντιστές (και σταθμίσουμε το ζήτημα της κυριαρχίας και της και της υπερεθνικότητας), έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε γύρω από ποιους άξονες συσπειρώνονται δυνάμεις που αμφισβητούν το ευρωπαϊκό status quo, σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο και άλλου.
Η πολιτική έχει πολλά περιεχόμενα, μορφές και διαστάσεις. Η οικονομίστικη σκέψη είναι, εν πολλοίς, μια εκ πτώχευση του ανθρωπίνου πνεύματος.
.~`~.
Το τέλος τής χριστιανοδημοκρατίας. Τι σημαίνει για την Ευρώπη η πτώση τού κινήματος
Για το «γερμανικό ζήτημα».
Ευρώπη
Ε.Ε
Για το «γερμανικό ζήτημα».
Ευρώπη
Ε.Ε
.~`~.
