...είτε το πολιτικό, δηλ, η εξουσία της πολιτικής κοινότητας, πρέπει να υποταχθεί στο πνευματικό, οπότε μοναδική κυριαρχία είναι η πνευματική, είτε το πνευματικό πρέπει να υποταχθεί στο εγκόσμιο, οπότε μοναδική υπέρτατη αρχή είναι η εγκόσμια. Όταν αυτές οι δύο εξουσίες έρχονται σε αντίθεση, η πολιτική κοινότητα δεν μπορεί παρά να διατρέχει μεγάλο κίνδυνο εμφυλίου πολέμου και διάλυσης.
Ο Thomas Hobbes στην τελευταία παράγραφο την οποία παραθέτω δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Ωστόσο θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ορισμένα ακόμη στοιχεία όσον αφορά την περίπτωση της Γαλλίας και την δυσχερή θέση της.
Το γεγονός πως η Αγγλοσαξωνία, είτε με τη μορφή της Συνταγματικής Μοναρχίας υπό Κοινοβουλευτικό Σύστημα Διακυβέρνησης (Ηνωμένο, Βασίλειο, Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία), είτε με τη μορφή της Ομοσπονδιακής Προεδρικής Συνταγματικής Ρεπούμπλικας (οι Η.Π.Α ως η πρώτη θρησκευτική δημοκρατία στον πλανήτη, η οποία θεμελιώνεται στον Καλβίνο και τον Χόμπς), συνδυάζει καταγωγικά τις ευαγγελικές παραδόσεις και τις λαϊκες προτεσταντικές κοινότητες, σε αντίθεση με τη Γαλλία η οποία συνδυάζει την κοσμική παράδοση, τοποθετεί την Γαλλία σε μειονεκτική θέση ως προς τον τρόπο διαχείρισης των σχέσεων της -laïcité- με μερίδες του Ισλάμ (το Ισλάμ είναι -θρησκευτική μη κοσμική- Νομοκρατία. Τα διάφορα κατά τόπους Ισλάμ με τις σχολές τους είναι ένας χάος).
Δεν είναι περίεργο το πρόβλημα να εμφανίζεται με οξύτητα στη Γαλλία. Γιατί στη Γαλλία; Η απάλειψη κάθε θρησκευτικής αναφοράς, λόγω της laïcité, σε αντίθεση με τη διάχυτη θρησκευτικότητα (υπερβολική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα) όλων των Προέδρων των Ηνωμένων Πολιτειών, δημιουργεί συνθήκες και προϋποθέσεις για θρησκευτική αντίδραση. Δεν θα επεκταθώ σε άλλες συνάφειες που μπορεί να βρει κανείς, μελετώντας βαθύτερα, ανάμεσα σε Σουνιτισμό-Λουθηρανισμό και Καλβινισμό-Σιιτισμό ή πως η θρησκευτική λαϊκή κοινοτική καταγωγικότητα της δημοκρατίας των Η.Π.Α μπορεί, παραλλαγμένη και υπό προϋποθέσεις, να παρέχει ένα πρότυπο για μερίδες του Ισλάμ, απλά θέλω να τονίσω το Sui Generis ή την ιδιαίτερη πορεία της Γαλλίας και τη μειονεκτική της θέση σε σύγκριση με τον Προτεσταντικό και κυρίως Αγγλοσαξωνικό κόσμο όσον αφορά τη σχέση της με το Ισλάμ (τίθεται και το ζήτημα του «πολυπολιτισμού», δηλαδή μιας λιμπεραλιστικής αγγλοσαξωνικής θεωρίας μειονοτικών δικαιωμάτων η οποία έρχεται σε αντίθεση με το ρεπουμπλικανικο γαλλικό ιδέωδες, αλλά θα αναφερθώ στο συγκεκριμένο ζήτημα άλλη στιγμή).
Το ζήτημα συγκεκριμένα στη Γαλλία είναι βαθύτερο, ουσιαστικότερο και τα πράγματα ψυχανεμίζομαι πως είναι δυστυχώς χειρότερα απ'ότι παρουσιάζονται, διότι δεν σχετίζονται στην προκειμένη περίπτωση απλά με την ισλαμιστική τρομοκρατία, π.χ. της Al-Qaeda (αυτό είναι ένα ζήτημα διεθνές που απασχολεί τόσο τις Η.Π.Α και τη Ρωσία, όσο την Ινδία και την Κίνα) και με τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες μονάχα, αλλά, και κυρίως, με την ιδιαιτερότητα και την μοναδικότητα της πολιτειακής οργάνωσης και της ταυτότητας της Γαλλίας. Είτε με τρομοκρατία με συγκεκριμένο ιδεολογικό-θρησκευτικό περιεχόμενο, είτε όχι, η Γαλλία συγκεκριμένα, εκτιμώ πως θα έχει πρόβλημα. Στη Γαλλία δεν θα δούμε μονάχα την République απέναντι στη Θρησκεία αλλά και το Έθνος απέναντι στη Θρησκεία. Η Γαλλία είναι η Μητέρα του εθνικισμού. Τα γαλλικά, Nation και Peuple, σηματοδοτούν μια κοινότητα ανθρώπων συνδεδεμένων με τον δεσμό της θέλησης να ζήσουν μαζί σε μια Patrie, η οποία είναι το έδαφος όπου κατοικεί το Έθνος (το γερμανικό Volk έχει διαφορετικό περιεχόμενο, όπως και το έθνος στον Αριστοτέλη και τον Θουκυδίδη) και ο εθνικισμός, αυτή η εφεύρεση των Γάλλων την οποία ακόμη και σήμερα οι Βρετανοί δεν μπορούν να χωνέψουν, λειτουργεί ως ως μια εκκοσμικευμένη θρησκεία (όμως ακόμα και οι εθνοκρατικές αραβικές ταυτότητες αξίωναν χαλιφατικού -και εμιρατικού- τύπου συνδέσεις με την κληρονομιά των Ομεϋαδών, των Σουνιτών Αββασιδών, των Σιιτών Φατιμιδών κ.λπ). Το νεωτερικό κράτος θεμελιώνεται στην εδαφική εθνοκρατική αναφορά της ταυτότητας έναντι της οικουμενικής θρησκευτικής μη εδαφικής αυτοκρατορικής τέτοιας (Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Χαλιφάτο), όπου σ'ένα σύστημα αλληλεπικαλυπτόμενης εξουσίας και πολλαπλής αφοσίωσης κανένας ηγέτης ή κράτος δεν κατείχε την ανώτατη εξουσία σε ένα συγκεκριμένο έδαφος.
Η ταύτιση του επιπέδου της εσωτερικής πολιτικής της Γαλλίας με το διεθνές επίπεδο, και η μετάθεση ή αναγωγή του συγκεκριμένου ζητήματος σε μια αντιπαράθεση τύπου «Δύσης-Ισλάμ», είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, σχετίζεται με διαφορετικής υφής συμφέροντα και ιστορικότητες (γεωπολιτικό/οικονομικό/στρατηγικό, αποικιοκρατία, ενέργεια, τρόπος σύνδεσης και νομιμοποίησης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, κρίση του αραβικού εθνικισμού και κατάρρευση της νομιμοποίησης των γραφειοκρατικού ή μοναρχικού τύπου αυτοκρατοριών, διαφθορά και καταπιεστικές μέθοδοι των ελίτ) και εξυπηρετεί διαφορετικές σκοπιμότητες (χαριτώμενες φωτογραφίες από το my stealthy freedom και συνθήματα περί «ισλαμικής ακροδεξιάς»! εκτιμώ πως δεν βοηθούν στην κατανόηση αυτών των ζητημάτων).
Είναι διαφορετικό πράγμα ένα τρομοκρατικό χτύπημα στην Αυστραλία ή στην Κίνα και διαφορετικό πράγμα οι συνθήκες που εξασθενίζουν μια πολιτική κοινότητα ή συντελούν στη διάλυση της.
.~`~.