`~.

Μετά και από τις τελευταίες εκλογές, δηλαδή εδώ και περίπου ένα μήνα, έχει ψηφιστεί και κυβερνήσει -ή κυβερνά- το 87,62% του πολιτικού συστήματος του 2009. Το παλαιό πολιτικό σύστημα εξάντλησε τις εφεδρείες του (θα πρέπει να πάψουμε να μιλάμε για «τον λαό» - «ο λαός» τους ψήφισε όλους).

Δεν ξέρω τι θα κάνει το πρώτο κόμμα των εκλογών. Αυτό που ξέρω είναι πως έχει μπροστά του δύο επιλογές. Είτε θα γίνει «πλυντήριο» του παλαιού πολιτικού συστήματος, και θα πνιγούμε όλοι μαζί από τις πολιτικές τερατογονίες που θα γεννήσει μια τέτοια επιλογή, είτε θα γίνει παράγοντας κάθαρσης και γέφυρα μετάβασης στο επόμενο πολιτικό σύστημα, εν ανάγκη θυσιάζοντας την ίδια του την υπόσταση.

Ουδόλως με απασχολεί, ή πιο συγκεκριμένα, με αφήνει παγερά αδιάφορο, η αυτοσυντήρηση των κομμάτων του προηγούμενου πολιτικού συστήματος. Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια, πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι η πεισματική άρνηση των κομμάτων που αποτελούσαν το προηγούμενο πολιτικό σύστημα να αποδεχτούν τη μοίρα τους, και η αδίστακτη και επί -κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών- πτωμάτων και ερειπίων προσπάθεια διαιώνισης τους (ανακύκλωση μέσα από μασκαρέματα και ίδρυση «νέων» σχηματισμών). Με κάθε μέσο κυριολεκτικά. Αυτή τους η στάση σε συνδυασμό με τη μικρή ενδογενής δυναμική, είναι που μας οδήγησε συνολικά ως κοινωνία, σε αδιέξοδα στα οποία εγκλωβιστήκαμε, στην ανάδυση ή/και αυτονόμησή πολιτικών καρκινωμάτων, και σε συμβιβασμούς.

Ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει.