Διαπιστώνω πως πολλοί συμπολίτες μας, αριστεροί και δεξιοί, δεν έχουν αντιληφθεί πόσο καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισαν, η Αναγέννηση και η Μεταρρύθμιση, όχι γενικά και αόριστα, αλλά ως προς την διαμόρφωση των κοινωνικοπολιτικών και διεθνών δομών που οδήγησαν στα εθνικά κράτη. Η κύρια συνεισφορά της Μεταρρύθμισης, από διεθνοπολιτική άποψη, ήταν η κατάλυση της οικουμενικότητας και της -μη εδαφικής- ενότητας της αυτοκρατορίας και της εκκλησίας, γεγονός που οδήγησε στην αναδιοργάνωση της ευρωπαϊκής ηπείρου σε εδαφικά εθνικά κράτη και στην εθνικοποίηση των εκκλησιών (ορόσημα της οποίας αποτελούν ο Νόμος της Κυριαρχίας στην Αγγλία το 1534 και η Ειρήνη της Αυγούστας το 1555 στην ηπειρωτική Ευρώπη). Οι Θρησκευτικοί Πόλεμοι οδήγησαν στην ανάδυση της -έννοιας της- κυριαρχίας βεστφαλιανού τύπου. Η Γαλλική Επανάσταση, και ο «εθνικισμός», έρχονται μετά από αυτές τις εξελίξεις.
Η θεμελίωση της Γαλλικής Επανάστασης ως ιδρυτικού μύθου για διάφορες πολιτικοιδεολογικές προσεγγίσεις, οδήγησε σε ένα σφάλμα το οποίο μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο. Να μην σταθμιστεί η σημαντικότητα, να μην μελετηθούν βαθιά οι συνέπειες, και να υποτιμηθούν τα αποτελέσματα, της καθοριστικότερης καμπής των τελευταίων πέντε αιώνων. Και αυτή δεν είναι η Γαλλική Επανάσταση (η οποία έχει τεράστια σημασία σε άλλο επίπεδο όμως), αλλά η εγκαθίδρυση της Βεστφαλιανής Τάξης (καθώς επίσης τα γεγονότα και οι προϋποθέσεις οι οποίες οδήγησαν σε αυτήν).
Έχει γίνει κατανοητό άραγε, τι προσπαθεί να επιτύχει η Ε.Ε, και πόσο μη εύκολο είναι;
.~`~.