Aυτό που βλέπουμε -και ως θέαμα- ανάμεσα σε άλλα, συμβολικά, είναι η αντιπαράθεση-διαπραγμάτευση του Πολιτικού «εθνικού» ενδοκρατικού Λεβιάθαν του Schmitt απέναντι στον Τεχν(ΗθικοΟικονομ)ικόν «ευρωπαϊκό» Λεβιάθαν του Luhmman (*).
Για τον Schmitt, κυρίαρχος είναι εκείνος που αποφασίζει για την κατάσταση εξαίρεσης. Για τον Luhmman κυρίαρχος είναι εκείνος που εμποδίζει την εκδήλωση της κατάστασης εξαίρεσης. Δίχως να είμαστε αφελείς για την τελική έκβαση, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως μέχρι στιγμής, Schmitt - Luhmman: 1 - 0. Εξηγούμαι (προσπαθώ να αναδείξω το θεμελιώδες, με την ελάχιστη δυνατή χρήση περιεχομένων):
Εάν η τωρινή (συγ)κυβέρνηση αποτελείτο από το 1ο και το 4ο κόμμα των τελευταίων εκλογών και όχι από το 1ο και το 6ο κόμμα, σήμερα, η χώρα δεν θα είχε κυβέρνηση. Η κυβέρνηση θα είχε «πέσει». Ακόμα, όμως, και εάν υπήρχε κυβέρνηση, θα ήταν τέτοιες οι ενδοκυβερνητικές πιέσεις και αναταράξεις, που η κατεύθυνση και η ταυτότητα της, καθώς και η ίδια η διαπραγμάτευση, θα είχε λιγότερο ως άξονα την πολιτική και τη δημοκρατία και περισσότερο τη «μεταπολιτική» και τη «μεταδημοκρατία». Δεν εμποδίστηκε η εκδήλωση της κατάστασης εξαίρεσης.
«Αλλά και αυτό το δήθεν μη πολιτικό και φαινομενικά μάλιστα αντιπολιτικό σύστημα [της πολωτικότητας ηθικής και οικονομίας] ή εξυπηρετεί τις υφιστάμενες ή οδηγεί σε νέες κατατάξεις σε Φίλους και Εχθρούς και δεν δύναται να αποφύγει τη συνέπεια του Πολιτικού» (**) Carl Schmitt.
Προσοχή πάντως, διότι ιστορικά, ο ΠρωσοΛουθηρανισμός (δεν έγραψα πουθενά η Γερμανία) δεν κάνει Win-Win. Εκμηδενίζει. Πρώτα τους άλλους και στο τέλος -τον ίδιο- τον εαυτό του, ηθικολογώντας αδέξια και ακατάσχετα. Το γράφω αυτό έχοντας επίγνωση πόσο εκλεπτισμένες μέθοδοι έχουν αναπτυχθεί στην Αγγλοσαξωνία και σε τι επίπεδο έχει φτάσει η τέχνη της δαιμονοποιήσης και της κατασκευής της εικόνας του -εν δυνάμει- εχθρού. Με αφήνει, λοιπόν, παγερά αδιάφορο, η «λύπηση», κάποιου Υπουργού Οικονομικών «για τους Έλληνες», όπως και οι πιέσεις «ευρωπαίων αξιωματούχων» για το ποιόν Υπουργό Οικονομικών θα έχει η χώρα μου. Ευτυχώς που οι δομές και οι σχέσεις είναι πολυμερείς και όχι διμερείς. Αυτό είναι το ουσιώδες, και όχι βέβαια κάποια «αναδιαπαιδαγώγηση» που επιβάλλεται σε ολόκληρες κοινωνίες.
*
**
*
**
*
(*) Ενώ ήταν ένα κόμμα το οποίο, σε μεγάλο βαθμό, δεν αποδεχόταν ή δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία, στην έννοια του εθνικού συμφέροντος, στον διαχωρισμό ανάμεσα σε εσωτερική-εθνική και εξωτερική πολιτική, και στον κρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος, αυτή τη στιγμή βλέπουμε το 1ο κόμμα των εκλογών, να προασπίζεται τον ενδοκρατικό Λεβιάθαν, την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης και την Κυριαρχία (Hobbes!) απέναντι στον μετα-νεωτερικό Λεβιάθαν «των αγορών» και την αποδόμηση της προς όφελος ενός «νεο-μεσαιωνισμού» (μια μετα-νεωτερική κουρελού που χαρακτηρίζεται από επικαλυπτόμενες εξουσίες, πολλαπλή αφοσίωση, κατακερματισμό, επαναφορά ιδιωτικής βίας κ.λπ). Προτάσσει το Πολιτικό και την βούληση απέναντι στο Τεχνοκρατικό Λεβιάθαν και την ουδετεροποίηση ή τον αφανισμό της πολιτικής βούλησης (Schmitt εναντίον Luhmann). Προσπαθεί να στρέψει -ως προασπιζόμενος και όχι ως πολέμιος- τους κανόνες της Ε.Ε απέναντι στην ad hoc πραγματικότητα της Ευρωζώνης.
(**) Όχι μόνο δεν δύναται να αποφύγει τη συνέπεια του Πολιτικού, αλλά οι «ΑριστεροΚαντιανοΣμιτιανοί» -ο Χριστός και η Παναγία- δημιουργούν αναστάτωση και φασαρία, προσφέροντας και θέαμα. Ο Baudrillard, παραθέτοντας Rivarol στο έργο του με τίτλο, Περί Σαγήνης, γράφει: "«ο λαός» λέει ο Ριβαρόλ, «δεν ήθελε την Επανάσταση, ήθελε μονάχα το θέαμα της» - επειδή είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί η σαγήνη της Επανάστασης, αντί να καταργηθεί μέσα στην αλήθεια της" (η οποία είναι ανύπαρκτη). Στον Schmitt σε αντιπαραβολή με τον Luhmman, θα επανέλθω.
.~`~.