.~`~.
I
I
Η παγκοσμιοποιητική πρόταση των ατλαντιστών βασίζεται στον μετα-φιλελευθερισμό, που είναι το ανώτατο στάδιο του φιλελευθερισμού. Ειδικότερα, με τον όρο μετα-φιλελευθερισμός, εννοούμε ότι η ατλαντική ελίτ προβάλλει και προωθεί το μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας της όχι ως μια ιδεολογία μεταξύ διαφορετικών ιδεολογιών, αλλά ως τη φυσική και άρα μοναδική και υπεράνω κριτικής τάξη πραγμάτων. Έτσι, υπό το πρίσμα του Δυτικού κατεστημένου στην εποχή της προηγμένης νεωτερικότητας, ή μετανεωτερικότητας, ο φιλελεύθερος αστισμός δεν είναι ιδεολογική επιλογή αλλά «φυσικό δεδομένο» και γι'αυτό έχει εξελιχθεί σε 'μετα-φιλελευθερισμό' (δηλαδή σε μετα ιδεολογικό δεδομένο).
Ο φιλελευθερισμός απελευθερώνει το άτομο από όλες τις μορφές συλλογικής ταυτότητας και συμμετοχής (παραδοσιακή κουλτούρα, θρησκεία, εθνότητα κ.ο.κ) και αντιμετωπίζει το άτομο ως οντολογικά αυτάρκες θεμέλιο των αξιών και της αλήθειας. Κατ'επέκταση, ο φιλελευθερισμός προκάλεσε μια ατομοκρατική παγκοσμιοποίηση, καθώς το άτομο έγινε το δεοντολογικό ιστορικό υποκείμενο παγκοσμίως.
Έτσι, φθάσαμε στη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, όπου το άτομο ως ιστορικό υποκείμενο δεν είναι απλά ένας Δυτικός ανθρωπολογικός δρόμος και τρόπος ζωής και άρα δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής, αλλά είναι ένα παγκόσμιο καθήκον. Η ουσία της αμερικανικής (γενικότερα αγγλοσαξονικής) φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι –όπως νομίζουν ορισμένοι αφελείς και ανίδεοι Αριστεροί– η απορρύθμιση της αγοράς και η ανεξέλεγκτη λειτουργία του κεφαλαίου. Η ουσία της αμερικανικής (γενικότερα αγγλοσαξονικής) φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τη συμμετοχή του σε μια κοινότητα και από κάθε συλλογική πνευματική ταυτότητα, δηλαδή η πλήρης ιδιωτικοποίηση της κουλτούρας και γενικά της πνευματικότητας. Γι’ αυτό, η κεντρική ρητορικήτης φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι εκείνη των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που χρησιμοποιούνται ως εργαλείο για την εγκαθίδρυση της ατομοκρατίας και την αποδόμηση κοινοτήτων, και μάλιστα είναι μια υποχρεωτική ρητορική. Την υποχρεωτική αποδοχή, τουλάχιστον θεωρητικά, της φιλελεύθερης ρητορικής περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων φροντίζει να θυμίζει δυναμικά και το ΝΑΤΟ, με τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις του (πρώην Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ανατολική Αφρική κ.ο.κ.). Έτσι συνδυάζονται η ατλαντική «ήπια δύναμη» και η ατλαντική «σκληρή δύναμη».
Υπό το πρίσμα του φιλελευθερισμού η ανθρωπότητα αποτελείται αποκλειστικώς από άτομα, ενώ οι κοινότητες (θρησκευτικές, εθνοτικές, πολιτιστικές, κρατικές κ.ο.κ.) έχουν δευτερεύουσα ή μάλλον μηδαμινή σημασία, καθώς είναι απλώς ιδιωτικές υποθέσεις ατόμων, όπως λ.χ. το ρούχο που θα φορέσουν, το μπέργκερ που θα φάνε, το αυτοκίνητο που θα οδηγήσουν κ.ο.κ. Καθώς λοιπόν οι διαφορετικές επιμέρους πνευματικές κοινότητες και οι συλλογικές ταυτότητες αποδομούνται και περιπίπτουν σε ασημαντότητα, η ανθρωπότητα ωθείται σε μια παγκοσμιότητα και τείνει σε ενοποίηση.
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, έχει προσφυώς επισημάνει ότι: καθώς «το άτομο αισθάνεται ότι δεν ανήκει σε καμία επιμέρους κοινότητα, παρά μόνο στο μεγάλο, γενικό σύνολο της 'ανθρωπότητας'ή του ανθρωπίνου είδους», αναδύεται μια παγκόσμια αυτοκρατορική δομή, εφόσον έτσι «οι πολίτες έχουν εκχωρήσει πρακτικά την πολιτική τους ελευθερία σε έναν δεσπότη που τους έχει εκχωρήσει και παραχωρήσει συμβατικά ο 'πρακτικά'αναγνωρισμένος (και όχι επιλεγμένος) ηγεμόνας τους» (Γ. Παπαμιχαήλ, Αυτοκρατορία και Συνειδήσεις, Εκδ. Gutenberg, 2005, σελ. 105-106). Και συνεχίζει ο Παπαμιχαήλ: «Η αυτοκρατορική οργάνωση ανήκει πολιτικά σε αυτή την... περίπτωση υπερ-ολιστικής και υπερ-ολοκληρωτικής επαναδιαπραγμάτευσης των όρων με τους οποίους γίνεται αντιληπτή η έννοια της πολιτικής ελευθερίας. Η αυτοκρατορική πραγματικότητα αποτελεί μια απόπειρα συγκάλυψης του πολιτικού κενού που δημιουργείται από το αποδυνάμωμα των εθνικών κρατών, μέσα στην (ή σε συνάρτηση με την) αχαλίνωτη επέκταση της φιλελεύθερης οικονομίας της αγοράς. Σε αυτές τις συνθήκες, η απόπειρα διάλυσης της συλλογικής βούλησης για κυριαρχία... σε 'ατομικές ελευθερίες'... είναι επίσης μια πράξη πολιτική» (Γ. Παπαμιχαήλ, Αυτοκρατορία και Συνειδήσεις, Εκδ. Gutenberg, 2005, σελ. 106).
Ο Παπαμιχαήλ έχει επακριβώς αναλύσει τον πολίτη της ατλαντικής αυτοκρατορίας ως εξής: «Τα 'δικαιώματα των πολιτών'έχουν πράγματι τον συμβατικό και εξατομικευμένο πολιτικό χαρακτήρα που διαθέτουν όλα τα 'συμβόλαια'των ηγεμόνων με τα πλήθη των υποτελών. Μέσα στη νέα (προς συγκρότηση) παγκόσμια κοινότητα, στην οποία ήδη ανήκουν συμβολικά και πολιτισμικά (αν και όχι ακόμη πολιτικά), ο ηγεμόνας και οι 'πολίτες'του οργανώνουν νομικά τη σχέση τους και τις αμοιβαίες υποχρεώσεις τους στη βάση κάποιων κανονιστικών αρχών. Όπως συνέβη με τα Bill of Rights (1688), οι αρχές αυτές προκύπτουν μέσα από τις διαπραγματεύσεις του ηγεμόνα ή του δεσπότη με τους εκπροσώπους των κοινωνικών τάξεων (ή των 'λαών της αυτοκρατορίας') και εμφανίζονται υπό τη μορφή ηγεμονικών παραχωρήσεων και δικαιωμάτων... Η ιδιότητα του 'πολίτη'καθίσταται νομικά εργαλειακή και ταυτόχρονα πολιτικά ανενεργή. Μέσα από την εξατομίκευση της, την εξειδίκευση της σε επιμέρους 'ελευθερίες', η πολιτική ελευθερία καθίσταται κάτι σαν 'ιδιωτική υπόθεση'. Χάνει τη συλλογική της βάση και, αφού το 'πλήθος'... δεν συγκροτεί καμιά κοινωνικά προσδιορίσιμη πολιτική βούληση, η ελευθερία αποκόπτεται από το κοινωνικό πεδίο της, από τη δυνατότητα δηλαδή να εξασκηθεί και να υπάρξει πραγματικά, έξω από το συγκεκριμένο δεσποτικό πλαίσιο των πολιτικών σχέσεων υποτέλειας. Οι σχέσεις αυτές καθιστούν τον δικαιωματούχο πολίτη της αυτοκρατορίας κάποιον που θεωρητικά δικαιούται (ίσως και υποχρεούται) να φαντάζεται ότι είναι 'πολίτης'ενός συνταγματικά ευνομούμενου και αυτοκρατορικά προστατευόμενου κόσμου, συνεπώς να αγωνίζεται για τα ατομικά του συμφέροντα, να 'απαιτεί'νομικά και μέσα από το αντίστοιχο θεσμικό πλαίσιο της αυτοκρατορικής κοινωνίας την έμπρακτη εφαρμογή των δικαιωμάτων που αναλογούν σε αυτή την ιδιότητα του 'πολίτη', και να συνεχίζει να τα διεκδικεί με τον ίδιο τρόπο για όσο καιρό όλα αυτά τα 'δικαιώματα'δεν εκπληρώνονται σύμφωνα με τις νομικές ελπίδες και προσδοκίες του» (Γ. Παπαμιχαήλ, Αυτοκρατορία και Συνειδήσεις, Εκδ. Gutenberg, 2005, σελ. 108-109).
Η πνευματική κατάληξη αυτής της διαδικασίας είναι ένας αυτάρεσκος μηδενισμός. Στις λατινογενείς γλώσσες ο όρος μηδενισμός ονομάζεται «nihilism» (νιχιλισμός) και προέρχεται από το αρνητικό λατινικό μόριο «ne» και τη λατινική λέξη «hilum», που σημαίνει ομφαλός. Μηδενιστής είναι ο άνθρωπος που δεν έχει ομφαλό και γενικά λώρο, δηλαδή δεν έχει πνευματικό πυρήνα, και άρα είναι πνευματικά μετέωρος, ανερμάτιστος, άσχετος, ασύνδετος.
Μετατρέποντας τους ανθρώπους σε μηδενιστικά άτομα ο φιλελευθερισμός αποδομεί και κάθε λογική και ηθική τάξη μέσω του μεταμοντερνισμού (post-modernism) και της μεταβιομηχανικής κοινωνίας (post-industrial society). Στη φάση του προχωρημένου φιλελευθερισμού, ο ορθολογισμός, ο επιστημονισμός και ο θετικισμός της νεωτερικότητας (modernity) και της βιομηχανικής κοινωνίας αμφισβητούνται επίσης. Χαρακτηριστικοί εκφραστές αυτής της αμφισβήτησης είναι ο Άλβιν Τόφλερ (Alvin Toffler)και ο Tζορτζ Σόρος (George Soros), που έχει λανσάρει τη θεωρία της ανακλαστικότητας (reflexivity).
Ο φιλελευθερισμός οδηγείται σε μια πρόταση απόλυτης απελευθέρωσης του ατόμου ακόμη και από τη λογική και την ηθική. Η αντίληψη του φιλελευθερισμού για την ελευθερία είναι αρνητική, δηλαδή θέλει να μας «ελευθερώσει από», αλλά δεν έχει καμιά θετική πρόταση σχετικά με την «ελευθερία για», δηλαδή δεν μας λέει τίποτε για το ποιο είναι το νόημα της ελευθερίας. Τουναντίον, απορρίπτει την ίδια τη συζήτηση περί νοήματος και το πολύ-πολύ παρέχει μερικά καταναλωτικά προϊόντα, μερικές πρακτικές lifestyle και μερικά τηλεοπτικά show ως τρόπους παράκαμψης και απώθησης του ερωτήματος «ποιο είναι το νόημα της ελευθερίας»,δηλαδή «ποιον τελικό σκοπό έχει η (ελεύθερη) ιστορική δράση μου»;
---------------------------------------------------------------
Ἐχύθηκε βέβαια πολλή μελάνη μεταπολεμικά καί ἐξοδεύτηκαν ἀρκούντως ἑκατομμύρια διά τῆς... ἱστοριογραφίας τῆς «κοινῆς γνώμης», γιά νά «δειχθῆ» ὅτι ὁ φασισμός, πού ἀπετέλεσε γενικό φαινόμενο στόν χῶρο τῆς Εὐρώπης, προῆλθε σάν ἀντίδραση ἀπό τήν ρωσική ἐπανάσταση τοῦ 1917. Ἡ τρέχουσα πραγματικότητα ἀποτελεῖ τήν ἀπάντηση στίς ἰδεολογικές αὐτές ἐπιχειρήσεις: ὁ φασισμός ἐπανεβίωσε στίς εὐρωπαϊκές κοινωνίες ἀκριβῶς μέ τήν κατάργηση τοῦ σοβιετικοῦ κομμουνισμοῦ. Καί τοῦτο ἀκριβῶς σημαίνει πώς εἶναι ἐγγενές μικρόβιο τῆς φιλοσοφίας (καί τῆς καταστάσεως) τῆς «ἐλεύθερης ἀγορᾶς».
Οἱ ἄνθρωποι ψάχνουν γιά ἔννοιες καί γιά νοήματα ζωῆς καί ὁ λιμπεραλισμός τούς δίνει νέα μοντέλα αὐτοκινήτων, ὑπό τήν ψυχολογική ἀπειλή ὅτι αὐτό εἶναι προυπόθεση ἐξασφαλίσεως τοῦ μεροκάματου... Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ πραγματολογική βάση τοῦ φασισμοῦ.
Γεράσιμος Κακλαμάνης
Η «φιλοσοφία» του λιμπεραλισμού. Καπιταλισμός και νέος διεθνισμός και η Ευρώπη ως αόριστη έννοια
Η «φιλοσοφία» του λιμπεραλισμού. Καπιταλισμός και νέος διεθνισμός και η Ευρώπη ως αόριστη έννοια
---------------------------------------------------------------
Έτσι ο φιλελευθερισμός, παράλληλα με τον αυτάρεσκο μηδενισμό του, φθάνει στον μεταμοντερνισμό, όπου κάθε συζήτηση περί αλήθειας, λογικής, ηθικής και νοήματος αποδομείται και περιθωριοποιείται.
Στο στάδιο της μετανεωτερικότητας, όπου ήδη έχουμε εισέλθει ως ανθρωπότητα, ο φιλελευθερισμός μετασχηματίζεται, από μια πολιτική θεωρία, σε μια μεταπολιτική στάση και πρακτική. Η πολιτική αγορά δεν έχει πλέον νόημα, διότι ο πολιτικός λόγος και η ηθική έχουν αποδομηθεί. Τα κράτη και τα έθνη δεν έχουν πια νόημα διότι έχουν διαλυθεί μέσα στο χωνευτήριο της παγκοσμιοποίησης. Οι θρησκευτικές και πολιτιστικές κοινότητες και παραδόσεις δεν ορίζουν την ιστορική δράση συλλογικών υποκειμένων, αλλά έχουν είτε φολκλορική αξία, όπως λ.χ. τα τσαρούχια και οι φουστανέλες των Ευζώνων στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, είτε χρησιμοποιούνται από την αυτοκρατορία ως εργαλεία ψυχολογικής διαχείρισης των μαζών. Η οικονομία, υπό την έννοια της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, υποκαθιστά την πολιτική.
Οι προαναφερθείσες συνθήκες ορίζουν το «τέλος της ιστορίας», που ανήγγειλε ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμων Φράνσις Φουκουγιάμα (Francis Fukuyama), το 1992, με το ομώνυμο βιβλίο του. Στο «τέλος της ιστορίας» ο φιλελευθερισμός δεν είναι ζήτημα επιλογής (αφού έχουν αποδομηθεί οι διαφορετικές συλλογικές ταυτότητες και παραδόσεις), αλλά προβάλλεται ως μια μορφή ιστορικής νομοτέλειας και η οικονομία αναδεικνύεται σε πεπρωμένο. Η επιβολή της οικονομίας ως πεπρωμένο των ανθρώπων οδηγεί στη μετάβαση από τον φιλελευθερισμό στον μεταφιλελευθερισμό, δηλαδή σε μια μορφή φιλελευθερισμού που υπέχει θέση μεταφυσικής στάσης.
Ο μετα-φιλελευθερισμός είναι η κορύφωση του φιλελευθερισμού και συγκεκριμένα μια συγχώνευση όλων των μεταφυσικών συστημάτων μέσα στον φιλελευθερισμό.
.~`~.
II
II
Ήδη, στην αυγή του 21ου αιώνα, η ανθρωπότητα έχει εισέλθει σε μια εποχή μετα-πολιτικής μετα-ανθρωπότητας (*). Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν (Alexander Dugin), σύγχρονος κορυφαίος θεωρητικός της γεωπολιτικής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, έχει συνοψίσει τα χαρακτηριστικά της μετα-ανθρωπότητας του μετα-μοντερνισμού ως εξής:
1. Απο-πολιτικοποίηση: η πολιτική του μετα-ανθρώπου είναι ο πόλεμος ενάντια στην πολιτική. Η αποδόμηση της πολιτικής, πρώτα απ’ όλα, γίνεται με τη μετάβαση στην οικονομία (ο «οικονομικός άνθρωπος» αντικαθιστά τον «πολιτικό άνθρωπο») και αμέσως μετά με την κατάργηση της διάκρισης μεταξύ οικονομικού υποκειμένου-αντικειμένου, στο πλαίσιο ενός μετα-μοντέρνου δικτύου ελεύθερου παιχνιδιού, όπως εξήγησαν το 2000, στο βιβλίο τους με τίτλο «Empire» (Αυτοκρατορία), οι φιλόσοφοι Αντόνιο Νέγκρι (Antonio Negri) και Μάικλ Χαρντ (Michael Hardt). Επίσης η απο-πολιτικοποίηση προωθείται μέσω της μόδας, των διασημοτήτων, της γοητείας, του γκλάμουρ και της σόου μπίζνες, που μας διδάσκουν ότι η κοινωνική και πολιτική καταξίωση δεν εξαρτάται από την κλασική έννοια της εργασίας αλλά από το να ενταχθεί και να διακριθεί κάποιος μέσα στο συνεχώς μεταβαλλόμενο δίκτυο γοητείας και σαγήνης. Έτσι τα μετα-πολιτικά κόμματα θεωρούν πλέον επιβεβλημένο να γεμίσουν το κοινοβούλιο με βουλευτές που προέρχονται από τις σόου μπίζνες, από το μόντελινγκ, από τον εμπορευματοποιημένο επαγγελματικό αθλητισμό, καθώς και από τα τηλεπαράθυρα και τα κοσμικά γκαλά. Όλοι εκφράζουν αυτό που ο Γάλλος φιλόσοφος Ζιλ Ντελούζ (Gilles Deleuze) έχει αποκαλέσει «λείο χώρο» (l’ espace lisse) και το οποίο αποτελεί τον πυρήνα της εκφυλισμένης πλέον αστικής δημοκρατίας, η οποία είναι το άλλοθι του μετα-φιλελεύθερου μονολόγου.2. Αυτονομισμός: Ο μετα-πολιτικός μετάνθρωπος κατ’ αρχάς αποδομεί τη διοίκηση και τη συλλογική ταυτότητα και κοινότητα και στη συνέχεια προχωρεί στην αποδόμηση και του ίδιου του δικού του εαυτού (**). Ο μετα-πολιτικός μετάνθρωπος δεν αναγνωρίζει τη διάκριση πάνω ή κάτω από αυτόν (ιεραρχία), ούτε μπορεί να συνειδητοποιήσει τον «εαυτό» και τον «άλλο», ούτε μπορεί να κατανοήσει ο,τιδήποτε βρίσκεται έξω από τον ατομικό μικρόκοσμό του. Η μόνη σχέση που έχει με την πολιτική υπαγορεύεται από επιθυμίες και όχι από λογική και αρχές. Μάλιστα ο μετα-πολιτικός μετάνθρωπος είναι τόσο πνευματικά κατακερματισμένος ώστε η πολιτική συμπεριφορά του μπορεί να υπαγορεύεται από επιθυμίες, αλλά ο ίδιος μπορεί να μην έχει καν πλήρη επίγνωση του τι επιθυμεί και γιατί το επιθυμεί. Οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν μαζική επιθυμία παραμονής στο ευρώ και στο ΝΑΤΟ και συγχρόνως μαζική επιθυμία κατάργησης των συνεπειών του ευρώ και του ΝΑΤΟ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του φαινομένου. Επίσης, οι επαναστάσεις του Twitter στον αραβικό κόσμο και οι πολιτικοί του iPad είναι εκδηλώσεις της πολιτικής μετα-ανθρωπολογίας και του φαινομένου του μετα-κράτους...
---------------------------------------------------------------
(*) Ο συγγραφέας σε υποσημείωση του: «Τη δεκαετία του 2010, η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ένα διάσημο πειραματόζωο για την εφαρμογή πολιτικών, οικονομικών και ψυχολογικών σχεδίων της ατλαντικής ολιγαρχίας. Ειδικά το 2013, στην Ελλάδα, το καθεστώς του Αντώνη Σαμαρά (πρωθυπουργός και αρχηγός του κόμματος της «Νέας Δημοκρατίας») και του Ευάγγελου Βενιζέλου (αντιπροέδρος της κυβέρνησης και αρχηγός του «Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος») δεν αποτελεί μόνο ένα καθεστώς ειδικού τύπου για την επιβολή του οικονομικού σχεδίου που επέβαλαν η Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα (απαξιώνοντας μάλιστα συστηματικά την ουσία του κοινοβουλευτισμού), αλλά αποτελεί και, μάλιστα πρωτίστως, ένα καθεστώς που αποσκοπεί στην επιβολή του φιλελεύθερου πολιτικού μονόλογου της ατλαντικής ολιγαρχίας, ακόμη και με τη βία».
(**) Ειδικά από τη δεκαετία του 1970 και μετά η Ελλάδα αποδομεί τη συλλογική πνευματική της υπόσταση, καταργεί τη διάκριση εαυτός-άλλος (μιλώντας για ενιαία Ευρώπη, όπου μάλιστα ως Ευρώπη εννοεί τη Δύση και ειδικά τη Δύση που θεμελιώνεται στους Φράγκους, στον Καρλομάγνο και στον Καρτέσιο, εχθρούς της βυζαντινής πνευματικότητας), αποδομεί το κράτος και φθάνει πλέον σήμερα να είναι ένα αποδομημένο κράτος αποτελούμενο από άτομα με κατακερματισμένη ταυτότητα.
---------------------------------------------------------------
3. Μικροσκοπισμός: Συσσωματώσεις πνευματικά κατακερματισμένων ατόμων δημιουργούν το μετα-κράτος, το οποίο είναι μια τραγική παρωδία του κράτους, ένα φάντασμα κράτους. Στο μετα-κράτος υπάρχουν μόνο εφήμεροι και προσωρινοί θεσμοί. Οι πολιτικές και οι νομικές αρχές υπόκεινται σε συνεχείς αλλαγές και εφήμερες σκοπιμότητες, οι δε κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι απλώς ένα μεταμοντέρνο παιχνίδι σαν αυτά που παίζονται στο Play Station. Όπως έχει επισημάνει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν το μετα-κράτος «είναι σαν μια πειραματική δημοκρατία τοποθετημένη στον κυβερνοχώρο ή ένα βραζιλιάνικο καρναβάλι που αντικαθιστά τη ρουτίνα με μια ρουτίνα θεάματος. Στο μετα-κράτος το σοβαρό και το επιπόλαιο εναλλάσσονται». Εξ ου και οι φαιδροί, οι χυδαίοι και οι αμόρφωτοι έχουν πρωταγωνιστικά πολιτικά αξιώματα. Επίσης, στο μετα-κράτος το μικρό κυριαρχεί στο μεγάλο. Κάθε μεγάλη αφήγηση, ιδεολογική, θρησκευτική, φιλοσοφική κ.ο.κ. περιθωριοποιείται.4. Απανθρωπισμός: Στο πλαίσιο της πολιτικής μετα-ανθρωπολογίας, κυριαρχεί ο κανόνας της αντιστροφής. Τα πάντα αντιστρέφονται: η εργασία, η αργία, η γνώση, η άγνοια, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Η παρακολούθηση τηλεοπτικών σόου γίνεται μέρος της εργασίας (συντηρεί τον πολιτισμό και τη βιομηχανία του θεάματος), η ενασχόληση με μικροσκοπικές και βλακώδεις λεπτομέρειες της ζωής κάποιου είναι η ουσία των ριάλιτι σόου και των lifestyle εκπομπών, η αντιστροφή ρόλων και εικόνων ανδρών και γυναικών και τα δικαιώματα των LGBT (Λεσβιών-Γκέι-Μπαϊσέξουαλ-Τρανστζέντερ) γίνονται μείζονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και καθήκοντα, οι πολιτικοί, αντί να είναι σεβάσμια και επιβλητικά πρόσωπα, επιλέγονται και προβάλλονται για τα νιάτα τους, τη γοητεία τους, το στυλ τους και πάνω απ’ όλα (αν και δεν ομολογείται εύκολα) για την απειρία τους (είναι δε «ιδανικοί» αν κρύβουν σημαντικούς «σκελετούς στο ντουλάπι», ώστε να υπόκεινται σε εκβιασμούς και να γίνονται υποχείρια). Επίσης η σχέση θύματος-εγκληματία γίνεται ασαφής (το διακήρυξε και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, λέγοντας «μαζί τα φάγαμε»). Αυτός είναι ο αντεστραμμένος μεταμοντέρνος κόσμος μας, ο οποίος λειτουργεί σαν μια βασική προσωπικότητα, σύμφωνα με την ορολογία του ψυχίατρου και ψυχαναλυτή Άμπραμ Κάρντινερ (Abram Kardiner).5. Κατακερματισμός: Το υφολογικό και στρατηγικό οπλοστάσιο του κόμματος στην εποχή της μετα-πολιτικής μετα-ανθρωπότητας είναι η μόδα, οι δημόσιες σχέσεις και οι διαδραστικές τεχνολογίες πληροφοριών. Στη γαλλική το μοδάτο και μοντέρνο λέγεται «branche», που σημαίνει κατά λέξη συνδεδεμένος. Αντίστοιχα, στα ελληνικά, το μοδάτο και μοντέρνο λέγεται ότι είναι «του συρμού». Η μόδα και η τεχνολογία αλλάζουν γρήγορα και αυτός που είναι «συνδεδεμένος» (branche), ή έχει ανέβει στον «συρμό», αλλάζει μαζί τους. Δεν υπάρχουν για αυτούς παραδόσεις, αιωνιότητα, υπεριστορικές αξίες, ούτε καν χθες, σήμερα και αύριο, αλλά υπάρχει μόνο ένα «τώρα». Για αυτό, άλλωστε, ψηφίζουν νομοσχέδια χιλιάδων σελίδων και τεράστιων επιπτώσεων με διαδικασίες φραπέ, αρνούνται δε κάθε συζήτηση για θέματα αρχών, μεγάλων αφηγήσεων, παραδόσεων και τελικά υπαρξιακής στρατηγικής.
Ο μετα-φιλελευθερισμός οικοδομεί την ατλαντική αυτοκρατορία με το να εξατομικεύει απόλυτα τον φορέα της ελευθερίας, δηλαδή με το να αναγνωρίζει ως φορέα της ελευθερίας το φυσικό άτομο, οδηγώντας σε μια αφηρημένη έννοια της ελευθερίας, εφόσον αποσιωπάται το γεγονός ότι η ελευθερία, για να έχει πρακτική σημασία, πρέπει να ενεργείται στο πλαίσιο κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή στο πλαίσιο μιας κοινότητας. Ο μετα-φιλελευθερισμός είναι η ουσία της αμερικανικής «ήπιας δύναμης».
Εφόσον η ατλαντική παγκοσμιοποιητική ελίτ δεν διαθέτει λόγο με καθολικότητα ικανό να συμπεριλάβει εντός του τους λόγους των άλλων κοινοτήτων του διεθνούς συστήματος, επιδιώκει να επιβληθεί παγκοσμίως μέσω της αποδόμησης κάθε άλλου συλλογικού λόγου. Αυτή η σκοπιμότητα βρίσκεται πίσω από την καθιέρωση της αρχής των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ έχει ορθώς εξηγήσει αυτή την διαδικασία ως εξής: «Με την καθιέρωση της αρχής των 'ανθρωπίνων δικαιώματων' (και με στόχο, κατ'αρχάς, να ενισχυθούν οι αντιφρονούντες στις κοινωνίες του ανατολικού συνασπισμού) έγινε δυνατή η σταδιακή καθιέρωση στις συνειδήσεις μας μια υπερκρατικής 'αφηρημένης' (ουσιαστικά, αγγλοαμερικανικής) διαιτητικής οντότητας, μόνης αρμόδιας υποτίθεται, για την παγκόσμια κατανομή 'κοινωνικής δικαιοσύνης', νομιμοποιούμενης κατευθείαν από τα 'άτομα', τα 'δικαιώματα'... Οι 'απελευθερωτικές βλέψεις'των Αγγλοαμερικανών εισβολέων στο Ιράκ, χωρίς καν την έγκριση της 'διεθνούς κοινότητας'και του ΟΗΕ, αποτελούν την πρώτη επίσημη πράξη υλοποίησης αυτής της προσχεδιασμένης οργάνωσης της παγκόσμιας κοινωνίας: οι σταυροφόροι, μέσα από τις πιο καθαρόαιμες αγγλοσαξονικές τους παραδόσεις περί των σχέσεων του ατόμου, της κοινωνίας και του πολιτισμού, πήγαν στο Ιράκ για να 'απελευθερώσουν'τα φυσικά άτομα τα οποία ζουν στο φυσικό γεωγραφικό χώρο που, στην παλαιά, πολιτική διάλεκτο και στη βάση 'ιστορικών μύθων', αποκαλείται 'Ιράκ', από την ιρακινή τους κοινωνία και τις πολιτικές τους παραδόσεις» (Γ. Παπαμιχαήλ, Αυτοκρατορία και Συνειδήσεις, Εκδ. Gutenberg, 2005, σελ. 132).
Μέσω της ατλαντικής ιδεολογίας περί των 'ανθρωπίνων δικαιωμάτων', επιδιώκεται να απαξιώθεί, να χειραγωγηθεί και, όπου κρίνεται σκόπιμο, να απονομιμοποιήθεί, κάθε συλλογική οντότητα που παρεμβάλλεται μεταξύ του φυσικού ατόμου και της παγκόσμιας ατλαντικής ολιγαρχίας.
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική