24 | 8 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021
Μουσική Συνοδεία
I
Ο παραλληλισμός ανάμεσα σε Βιετνάμ και Αφγανιστάν ξεκίνησε από το εσωτερικό των Η.Π.Α. Από μόνο του αυτό είναι αρκετό για να μην του δοθεί ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα. Θα επισημάνω μόνο δύο πράγματα.
Πρώτον, οι Αμερικανοί ισχυρίζονταν πως μέσω του Πολέμου του Κόλπου (1990) ξεπέρασαν οριστικά το Βιετνάμ, δηλαδή το τραύμα του Βιετνάμ. Είχα εκφράσει τη θέση πως με την ήττα στον Πόλεμο του Ιράκ (2003) αποδείχτηκε πως οι Η.Π.Α ουσιαστικά δεν είχαν ξεπεράσει το λεγόμενο σύνδρομο του Βιετνάμ. Η επαναφορά της κουβέντας περί Βιετνάμ και ο παραλληλισμός μεταξύ Σαϊγκόν και Καμπούλ, ανεξάρτητα από την ορθότητά του, φανερώνει πως όντως οι Αμερικανοί ―παρά τα όσα ισχυρίζονταν μετά από τον Πόλεμο του Κόλπου― δεν έχουν ξεπεράσει το Βιετνάμ.
Δεύτερον, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι η δύναμη που τους εναντιώθηκε στο Βιετνάμ ήταν λιγότερο μια μαριονέτα μιας κομμουνιστικής υπερδύναμης και περισσότερο μια αυτόχθονη-τοπική αντίδραση ενάντια στην αποικιοκρατία, δηλαδή ένας εχθρός με βαθιά λαϊκή υποστήριξη ― ανάλογα πράγματα ισχύουν και για το Αφγανιστάν σήμερα: όταν οι πόλεις πέφτουν σαν τα μανιτάρια, τότε κάπου υπάρχει ζήτημα νομιμοποίησης ή/και λαϊκής υποστήριξης του ενός και ψυχολογικής κατάρρευσης ή/και μη διάθεσης υποστήριξης του άλλου.
Στην ίδια ακριβώς παγίδα, στον ίδιο διανοητικό βούρκο, βρίσκονται παγιδευμένοι και οι οπαδοί και φίλοι της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ, τέσσερις δεκαετίες μετά από την έναρξη και τρεις δεκαετίες μετά από τη λήξη του Σοβιετικού πολέμου στο Αφγανιστάν. Μέσω της χρήσης κάποιων γεγονότων (στήριξη από τον Κάρτερ, φωτογραφίες Ρήγκαν, χρηματοδότηση και εξοπλισμός Αφγανών Μουτζαχεντίν από τις Η.Π.Α κ.ο.κ) ουσιαστικά ισχυρίζονται πως οι μουσουλμανικές δυνάμεις αποτελούν ένα εντελώς τεχνητό κατασκεύασμα. Αυτό είναι το λάθος τους ή η ιδεολογική τους τύφλωση. Βασικά είναι το τραύμα που αδυνατούν να ξεπεράσουν (Σοβιετική ήττα στο Αφγανιστάν). Καθηλωμένοι στο Βιετνάμ οι μεν και στο Αφγανιστάν οι δε, πιστεύουν σε τρέλες:
Δεν είναι αυθεντικό και εντόπιο, είναι δίχως ρίζες, τεχνητό και προϊόν του ιμπεριαλισμού το Ισλάμ (που υπάρχει στην περιοχή από τον 8ο αιώνα και τις συγκρούσεις του Χαλιφάτου των Αββασιδών με τη Δυναστεία Τανγκ της αυτοκρατορικής Κίνας) και είναι αυθεντικός ο ριζοσπαστικός κοσμικισμός και ο εκδυτικισμός των Σοβιετικών και των Ατλαντιστών (λίγων δεκαετιών που έγινε προσπάθεια να επιβληθεί από τα πάνω είτε μέσω δικτατοριών και μονοκομματικών καθεστώτων είτε μέσω εισβολής και κατοχής). Έχουμε να κάνουμε με τυπική περίπτωση ιδεολογικής παράνοιας και τύφλωσης των οπαδών του ριζοσπαστικού κοσμικισμού.
Παρένθεση έκτασης μιας παραγράφου: τραγελαφικό είναι και τα ιστορικά νήπια της αμερικανικής πλευράς του Ατλαντικού, που ανακάλυψαν όψιμα τον «ισλαμικό φονταμενταλισμό», να προσπαθούν να γίνουν δημοδιδάσκαλοι των Κινέζων για το Ισλάμ... Ακόμα και αν αντιπαθεί κανείς ή καλύτερα φοβάται την Κίνα δεν μπορεί να μην παραδεχθεί δύο πράγματα: πρώτον, χαρακτηρίζεται από ωριμότητα και υπομονή συγκριτικά με τους αρειμάνιους Αμερικανούς φιλελεύθερους του παρόντος και τους Ρώσσους σοβιετικούς του παρελθόντος και, δεύτερον, είναι μάλλον η πιο υπεύθυνη αναδυόμενη δύναμη των τελευταίων αιώνων (δες π.χ Γερμανία), και μάλιστα προερχόμενη εκτός Ευρώπης και Αμερικής (οι Ιάπωνες ήταν να μη βγουν από το Αρχιπέλαγός τους. Από τη στιγμή που βγήκαν-ανοίχτηκαν πήραν παραμάζωμα οτιδήποτε βόρεια του άξονα Ινδίας-Αυστραλίας). Δεν θα σχολιάσω τίποτα περισσότερο γιατί θα φύγω εκτός του κύριου θέματος του κειμένου.
Στην πραγματικότητα, μεταξύ άλλων, αυτό που φανερώθηκε στο Αφγανιστάν είναι το πόσο τεχνητά ήταν και τα δύο κοσμικά projects, τόσο το σοβιετικό όσο και το φιλελεύθερο ― τα υπόλοιπα είναι μια αντιπαράθεση για εσωτερική δυτικοκεντρική κατανάλωση, μεταξύ των οπαδών δύο κρατικών φορέων του ριζοσπαστικού κοσμικισμού (στις δύο βασικές «νεωτερικές» εκδοχές του), που μας ζάλισαν παλαιότερα με το πόσο μεγάλοι και σπουδαίοι ιδεολογικοί αντίπαλοι υπήρξαν, κατασκευάζοντας ψυχροπολεμικά δύο πλανητικά μεγά-γκέτο (κάτι που θα επιδιώξουν να κατασκευάσουν, ξανά, οι τρελαμένοι της αμερικανικής πλευράς του Ατλαντικού).
II
Η κυρίαρχη φιλελεύθερη θέση ήταν πως o πλανήτης ολόκληρος βρισκόταν ελάχιστα μακριά, μια ιστορική ανάσα πραγματικά, πριν από την πλήρη αποδοχή της γραμμικής προοδευτικής φιλοσοφίας και αντίληψης της ιστορίας. Υπήρχε μονάχα ένα «μικρό» εμπόδιο. Η Ρωσσική Σοβιετική Αυτοκρατορία. Άπαξ και το εμπόδιο αυτό εξέλειπε, θα φτάναμε στον εκκοσμικευμένο παράδεισο επί της γης υπό την υπερεθνική ή παγκόσμια κοσμική Εκκλησία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο τέλος των συγκρούσεων κ.λπ. Αυτό, εν συντομία, ήταν το εκκοσμικευμένο μεσσιανικό παραμύθι.
Η θέση που εκφράστηκε στην Κοσμοϊδιογλωσσία ήταν πως ζούμε τους προσεισμούς της αποσύνθεσης και πολυδιάσπασης του «δυτικού» διατλαντικού ψυχροπολεμικού συνασπισμού, σε συνέχεια της αποσύνθεσης του «ανατολικού» ευρασιατικού τέτοιου, και πως τα νοήματα πρέπει να στρέφονται περισσότερο προς μια ευρωαμερικανική δεκαετία του 1980 και λιγότερο προς μια επαναφορά της δεκαετίας του 1930 (όπως συμβαίνει λόγω της ιδεολογικής ηγεμονίας των οικονομοκεντριστων). Αυτή η θέση θα τύχει περαιτέρω επεξεργασίας και εμβάθυνσης μελλοντικά.
Η υποχώρηση και του φιλελεύθερου σε συνέχεια του σοβιετικού project φανερώνει, όπως είχε προβλεφθεί, και με τη βούλα πλέον την ολοκλήρωση της εποχής της δυτικοποίησης και του εκδυτικισμού. Η εποχή του διπολικού ανταγωνισμού αποτέλεσε το απόγειο της εποχής της δυτικοποίησης. Η πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ σηματοδότησε την υποχώρησή της και η υποχώρηση των Η.Π.Α την ολοκλήρωσή της.
Όπως οι σοβιετικοί μαρξιστές της Ρωσσίας και της Ε.Σ.Σ.Δ έτσι και οι φιλελεύθεροι ατλαντιστές των Η.Π.Α και του ΝΑΤΟ έκαναν εισβολή και κατοχή επιδιώκοντας να επιβάλλουν κοσμικές αξίες στον τοπικό θρησκευόμενο πληθυσμό του Αφγανιστάν. Και οι δύο απέτυχαν ιδεολογικά. Και οι δύο ηττήθηκαν στρατιωτικά.
ΙΙΙ
Ως κλασική παραπονιάρα, καθώς ηττήθηκε πρώτη και έχασε τη δυνατότητα σοβαρής υπεράσπισης του εαυτού της, η σοβιετομαρξιστική πλευρά μπορεί να ισχυριστεί αρκετά πράγματα: η Ε.Σ.Σ.Δ δεν χρηματοδότησε και δεν εξόπλισε την ισλαμική τρομοκρατία, το (σοβιετικό) καθεστώς στο Αφγανιστάν δεν κατέρρευσε μέσα σε μόλις λίγες μέρες από την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων κ.λπ. Πολύ ωραία είναι όλα αυτά και μπράβο. Συζητήστε τα μεταξύ σας, οι οπαδοί της εισβολής και κατοχής των Η.Π.Α με τους οπαδούς της εισβολής και κατοχής της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ (άλλωστε μεταψυχροπολεμικά μεγάλο μέρος των τελευταίων, ως ηττημένοι, καταντήσαν παράρτημα και φερέφωνο του νικητή, αν όχι ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της ιδεολογίας του, όπως είχε επισημάνει ο αείμνηστος). Το ουσιαστικό ζήτημα, όμως, είναι πως δεν έχουν, δεν προσφέρουν, ερμηνεία για το τι συμβαίνει στο παρόν. Παρά μόνο παρηγοριά για ό,τι συνέβη στο παρελθόν.
Ας παρηγορηθούν με το εξής: η ήττα των Αμερικανών είναι απείρως συντριπτικότερη από την ήττα των Σοβιετικών (ακόμη και η αποχώρησή τους ήταν πιο οργανωμένη και περισσότερο αξιοπρεπής), όχι μόνο γιατί οι Αμερικανοί δεν είχαν απέναντι τους στα ίσια μια μεγάλη δύναμη πρώτου μεγέθους και επιπέδου να στηρίζει ευθέως του αντιπάλους της, αλλά και γιατί είχαν στο πλευρό τους, ή τέλος πάντων όχι εναντίον τους, τα πλουσιότερα και πλέον ανεπτυγμένα κράτη στον πλανήτη. Επίσης είχαν μονόπλευρα την τεχνολογία, την ιδεολογία, τις επιστήμες, τα πάντα, με το μέρος τους.
Η ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικήςείναι συντριπτική και εξευτελιστική, τόσο καθεαυτή όσο και σε ό,τι αφορά το κύρος και την αξιοπιστία τους.
Βέβαια από τη σκοπιά των ντόπιων, δηλαδή των κατοίκων του Αφγανιστάν, ο εξωτερικός πόλεμος και οι τοπικοί εμφύλιοι διαρκούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σχεδόν 40 χρόνια. Όμως αυτό δεν είναι ένα κείμενο για τους Αφγανούς αλλά για τους αυτόκλητους σωτήρες, απελευθερωτές και εκπολιτιστές της ανθρωπότητας.
IV
Πριν από τέσσερα χρόνια είχα επισημάνει (5η Οκτωβρίου 2017):
Η αντιπαράθεση και ο ανταγωνισμός μεταξύ φιλελεύθερων και μαρξιστών, παγκοσμιοποιήθηκε μέσω του διπολικού συστήματος και της ψυχροπολεμικής ιδεολογικής σύγκρουσης ανάμεσα στο «δυτικό στρατόπεδο» με πυρήνα τις Η.Π.Α και στο «ανατολικό» με πυρήνα την (σοβιετική) Ρωσσία...Το διπολικό σύστημα και η ιδεολογική αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο αυτά στρατόπεδα λειτούργησε, μεταξύ άλλων, και ως μια ιδεολογική φυλακή ή ως ένας διανοητικός κλίβανος για μεγάλο μέρος της υπόλοιπης ανθρωπότητας (η περίοδος αυτή αποτελεί επίσης την κορύφωση της διαδικασίας «δυτικοποίησης»). Εγκλωβισμένες και εγκιβωτισμένες εντός αυτού του κλίβάνου-φυλακής, οι κοινωνίες αναγκάστηκαν να «διαλέξουν στρατόπεδο» και να (επ)ενδυθούν τους ιδεολογικούς αυτούς μανδύες για δικές τους ανάγκες και σκοπιμότητες (εκσυγχρονιστικές, αντιαποικιοκρατικές, εθνικών ολοκληρώσεων, εκβιομηχάνισης και ραγδαίας αστικοποίησης, διεκδικήσεων εδαφών και ιστορικών δικαίων, αλλαγής καθεστώτων, ηγεμόνευσης ομάδων και ανατροπής ηγεσιών, αποσχίσεων και ανεξαρτητοποιήσεων κ.λπ). Ήδη, από τη δεκαετία του 1970, είχαν αρχίσει οι εξεγέρσεις εντός της διπολικής φυλακής και της εξαρτημένης περιφέρειας της.Μόλις το ανατολικό τμήμα της φυλακής γκρεμίστηκε, και κατά τα πρώτα χρόνια της μετα-ψυχροπολεμικής/διπολικής περιόδου, επιχειρήθηκε μέσω της μονοπολικής στιγμής και κυριαρχίας των Η.Π.Α η δημιουργία μιας νέας ιδεολογικής φυλακής ή, ορθότερα, ο μετασχηματισμός και η επέκταση του δυτικού μισού της, προκειμένου να εγκλωβιστεί-φυλακιστεί ολόκληρη η ανθρωπότητα εντός της (την «άδεια προσθήκης» την επικύρωσαν διανοούμενοι και αλλαγές στο διεθνές δίκαιο), εξέλιξη που θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση του νεραϊδοβασιλείου και του Τέλους της Ιστορίας μέσω της Παγκοσμιοποίησης κ.λπ. Φυσικά μετά τον παραμερισμό του «εμποδίου» (Ε.Σ.Σ.Δ), το οποίο όπως όμως δεν ήταν τελικά ακριβώς «εμπόδιο» (δες παρακάτω), ανευρέθηκαν νέα τέτοια που εμποδίζουν την πραγμάτωση της Ουτοπίας -και των συμφερόντων των φορέων και προπαγανδιστών της-, τα οποία πρέπει να εξαλειφθούν (εχθροί, κίνδυνοι, απειλές, μεταξύ άλλων, και για λόγους συσπείρωσης, ιεράρχησης ή/και υπακοής, ευθυγράμμισης και υποταγής). Και πάντα θα ανευρίσκονται. Τελικά, όχι μόνο δεν επετεύχθη η πραγμάτωση του ονείρου μέσω επέκτασης και επιβολής, όχι απλά δεν ενσωματώθηκε και δεν αφομοιώθηκε ολόκληρη η ανθρωπότητα στο παλαιό ψυχροπολεμικό (μεταλλαγμένο πλέον) «δυτικο» στρατόπεδό, αλλά το τελευταίο αλώθηκε και μεταλλάχθηκε εσωτερικά, διευρύνθηκε το ρήγμα ανάμεσα στις δύο πλευρές του (Η.Π.Α και Ε.Ε), είχαμε εσωτερίκευση και άνοδο αναρχίας, αποσταθεροποίηση και τάσεις πολυδιάσπασης στο εσωτερικό της παλαιάς «Δύσης».Αυτό που ζούμε δεν είναι η επέκταση και εγκαθίδρυση του «δυτικού» εκκοσμικευμένου παραδείσου επί της γης, μετά από την κατάρρευση του «ανατολικού στρατοπέδου» και της Ουτοπίας του, αλλά η αποσύνθεση, ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση και του παλαιού, με τη σειρά του, ψυχροπολεμικού «δυτικού» διατλαντικού συνασπισμού (και φυσικά ο επανακαθορισμός των εσωτερικών και εξωτερικών του σχέσεων). Το ψυχροπολεμικό «εμπόδιο» (Ε.Σ.Σ.Δ) λειτουργούσε εξισορροπητικά, ομογενοποιητικά, σταθεροποιητικά και ανασχετικά ως προς την πλημμυρίδα των προβλημάτων που είχαν συσσωρευθεί στον πλανήτη...Τέλος, όχι τυχαία, η πτώση του σοβιετικού μοντέλου αποτέλεσε τμήμα του ευρύτερου καμβά της ευρωπαϊκής αποαποικιοποίησης. Τα δαιδαλώδη και δυσεπίλυτα αυτά προβλήματα που αναδύθηκαν, επανήλθαν ή ξεπάγωσαν από το 1989 και ύστερα, κατέκλυσαν και έπνιξαν τους Αμερικανούς, τη λεγόμενη «Δύση» και μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου και ολόκληρου του πλανήτη.
Στην ιστορική καμπή μεταξύ της αποσύνθεσης της Σοβιετικής Σφαίρας, της απαρχής της μονοπολικής κυριαρχίας των Η.Π.Α και της επέκτασης της Ατλαντικής ή «Δυτικής» Σφαίρας, δημιουργήθηκε η Αλ Κάιντα. Λίγο αργότερα, το 1994, θα δημιουργηθούν οι Ταλιμπάν. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά, η απώθηση και η αντίδραση (push back, backlash) είναι ολική, δυναμική και τεράστια σε πάρα πολλές περιοχές της Μουσουλμανικής Οικουμένης (η οποία σταδιακά ετεροκαθορίζεται όλο και λιγότερο και αυτοκαθορίζεται όλο και περισσότερο) ενώ αυτή η απώθηση και αντίδραση γίνεται φανερή σε όλα τα επίπεδα, υποκρατικά, διακρατικά και υπερκρατικά, και εκφράζεται τόσο μέσω δικτυακών όσο και ιεραρχικών δομών.
Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η αποδυνάμωση και απομείωση της ικανότητας εξωπεριφερειακών δυνάμεων ―και ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής― να διαμορφώνουν τάσεις και να επηρεάζουν ή να κατευθύνουν γεγονότα σε μεγάλο μέρος του Οίκου του Ισλάμ.
.~`~.
Αν θεωρείτε πως ο χρόνος που αφιερώνεται και οι ιδέες που εκφράζονται έχουν αξία, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το κουμπί Donate, προκειμένου να συμβάλλετε στην απρόσκοπτη συνέχιση του εγχειρήματος της Κοσμοϊδιογλωσσίας. Ευχαριστώ.
24 | 8 | 2 μ.Κ (Year ΙΙ AQ) | 2021