Οι λέξεις, τα πράγματα και η αμερικανική πολιτική.

Μέσω του λεγόμενου Παγκόσμιου Πολέμου κατά της Τρομοκρατίας ―δηλαδή της τελευταίας έκφρασης της αμερικάνικης αλαζονείας και ύβρεως―, με απαρχή το 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εισήγαγαν ή έκαναν δημοφιλείς στην παγκόσμια δημόσια σφαίρα, σε μια προσπάθεια να διαμορφώσουν τη λεγόμενη παγκόσμια κοινή γνώμη [Σ.1], φράσεις και ορολογίες όπως: 

Παλαιά Ευρώπη (Old Europe), Άξονας του Κακού (Axis of Evil), Συνασπισμός των προθύμων (Coalition of the willing), Είτε είστε μαζί μας Είτε εναντίον μας (You are either with us or against us), Αλλαγή Καθεστώτος (Regime Change), Σοκ και Δέος (Shock and awe), Αποτυχημένο/Ταραχοποιό-Παρίας/Εύθραυστο κράτος (Failed/Rogue/Fragile state), Ανθρωπιστική Παρέμβαση (Humanitarian intervention), Προώθηση της Δημοκρατίας (Democracy promotion), Ευθύνη Προστασίας (Responsibility to protect).

Γιατί η πολιτική, προκειμένου να νομιμοποιηθεί και να κυβερνήσει ―δηλαδή να χειραγωγήσει, να οικειοποιηθεί και να κινητοποιήσει― τις καρδιές και τα μυαλά, τις θελήσεις και τις συμπεριφορές των ανθρώπων όπου Γης, χρειάζεται ιδέες. 

Ταυτόχρονα, οι τέσσερις βασικότερες ιδέες, καθ'όλη τη διάρκεια της λεγομένης μονοπολικής στιγμής κυριαρχίας των Η.Π.Α ―δηλαδή της πρώτης έκφρασης της αμερικάνικης αλαζονείας και ύβρεως―, με απαρχή το 1989-1992, ενδιάμεση φάση την πρώτη μεταψυχροπολεμική περίοδο, και τέλος την ήττα στον λεγόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας (1992-2001-2021) ήταν οι εξής: η Παγκοσμιοποίηση (Globalisation), το Απαραίτητο Έθνος (Indispensable Nation), η Κυριαρχία Πλήρους Φάσματος (Full Spectrum Dominance) και, ασφαλώς, το Τέλος της Ιστορίας (The End of History).

Όταν ξεκίνησε η Κοσμοϊδιογλωσσία, το 2012, οι περισσότεροι άνθρωποι, επιφανειακά, συνειδητά ή ασυνείδητα, πίστευαν κάποια από αυτές τις τέσσερις ιδέες ή και τις τέσσερις μαζί. Κατά τη διάρκεια αυτών των 9 χρόνων η κυριότερη από αυτές τις ιδέες [Σ.2], που απέκτησε και τις περισσότερες παραλλαγές και μεταμορφώσεις, δηλαδή το Τέλος της Ιστορίας, αυτή η ιδέα-χαμαιλέοντας, υποβλήθηκε σε αυτόν εδώ τον εικονικό χώρο στη βάσανο της κριτικής άπειρες φορές με πολλαπλούς τρόπους και από εντελώς διαφορετικές σκοπιές.

Το 2015, μάλιστα, σε ένα μικρό κειμενάκι υπό την ονομασία «Καταγραφή για τα μελλοντικά χρονικά», είχε επισημανθεί το εξής: 

Πλέον, 6 χρόνια μετά από τη δημοσίευση της προηγούμενης φράσης, ελάχιστοι έχουν απομείνει να πιστεύουν πως η ιστορία τελείωσε ή τελειώνει. Πλέον, 9 χρόνια μετά από την έναρξη της Κοσμοϊδιογλωσσίας, οι περισσότεροι άνθρωποι παραδέχονται πως ζούμε το Τέλος του Τέλους της Ιστορίας ή, τέλος πάντων, πως η ιστορία δεν τελειώνει [Σ.3].

Ασφαλώς υπάρχουν σημεία και ψήγματα ορισμένων εξ αυτών των αμερικανοκεντρικών και αμερικανο-εμπνευσμένων ιδεών που διασώζονται, αυτονομούνται, γιγαντώνονται και αποκτούν τη δική τους ζωή. Όμως, όπως έχει επισημανθεί και παλαιότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, πλέον, κάνουν ολοένα και πιο έντονα μια στροφή από μονοπολικές ιδέες με μελλοντικό προσανατολισμό προς ξαναζεσταμένες διπολικές ιδεολογικές σούπες που προέρχονται από το παρελθόν, εξέλιξη που  από μόνη της ―εάν σταθμίσουμε μάλιστα την προσανατολισμένη προς το μέλλον και την πρόοδο ιστορικά mentalité του συγκεκριμένου κράτους― αποτελεί παραδοχή και ομολογία, ενώ παράλληλα φανερώνει με διακριτικό τρόπο τη νέα ιστορική φάση στην οποία έχουμε εισέλθει.

[1] Και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν να διαμορφώσουν τη λεγόμενη παγκόσμια κοινή γνώμη. Και πιθανώς να τα καταφέρουν ξανά στο μέλλον (όχι στον ίδιο βαθμό απαραίτητα). Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι, για λόγους οικονομίας, ανάγκης κ.λπ, θεωρούν σωστό, αποδεκτό και πραγματικό είτε αυτό που πιστεύουν οι πολλοί είτε αυτό που πιστεύει ο ένας (δηλαδή ο ισχυρός, ο κυρίαρχος, η αυθεντία κ.ο.κ). Οι άνθρωποι μπορούν να πιστέψουν τις πιο παράξενες ιδέες και τα πιο περίεργα πράγματα αρκεί να είναι «κοινώς αποδεκτά» ― εξ ου και υπήρξε απαραίτητη και αναγκαία, κατά την αλλαγή της φοράς νομιμοποίησης τους τελευταίους αιώνες (από θρησκευτικό top-down σε κοσμικό bottom-up), η λεγόμενη «κοινή γνώμη», η οποία ασφαλώς δεν υπάρχει ως τέτοια παρά αποτελεί μια ιδεολογία και ένα όργανο της πολιτικής του ενός, κατασκευασμένο πάντοτε από τα πάνω (δηλαδή κοσμικό top-down που χρειάζεται bottom-up νομιμοποίηση), όταν αυτός ο ένας θέλει να πείσει τους πολλούς να πιστεύουν πως είναι αυτοί (δηλαδή οι πολλοί και όχι ο ένας ή το ένα κέντρο εξουσίας, ισχύος, κυριαρχίας, απόφασης, αυθεντίας κ.λπ), που σκέφτονται, που αποφασίζουν, που έχουν γνώμη κ.λπ. Επειδή, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ακολουθούν ή να μιμούνται παρά να σκέφτονται ή να ενεργούν οι ίδιοι, πρέπει να υπάρχει «κοινή γνώμη» προκειμένου ο καθένας και η καθεμιά να είναι «άτομο» που λειτουργεί στα πλαίσια των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «ελευθερίας έκφρασης» (δηλαδή προκειμένου να λειτουργεί το φιλελεύθερο ιδεολογικό μηχάνημα-σύστημα). Ελάχιστες φορές έχει υπάρξει στην ιστορία «κοινή γνώμη» και μπορεί πολύ απλά να χαρακτηριστεί ως τέτοια το «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Όμως το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» δεν εξυπηρετεί όλα όσα περιγράφονται προηγουμένως, ούτε όσα ακολουθούν, εξ ου και είναι απαραίτητη και αναγκαία η «κοινή γνώμη». Στην πράξη, λίγοι άνθρωποι έχουν την πολυτέλεια να σκέφτονται για πολλά θέματα, όμως όλοι θέλουν να έχουν δική τους γνώμη, έστω κι αν αυτή είναι δανεική (άλλωστε υπάρχουν και οι ειδήμονες που λένε στους πολίτες τι να κάνουν). Σε κάθε περίπτωση, η ουσία της λειτουργίας του μηχανισμού που περιγράφω βρίσκεται στη μετατροπή της είδησης σε γεγονός από τη «δημοσιογραφία» και της θεωρίας σε πολιτική πράξη από την «επιστήμη»: έτσι, η πολιτική στηρίζεται στην προκατασκευασμένη «κοινή γνώμη» την οποία έρχονται οι θεωρίες να στηρίξουν «επιστημονικά». 

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα γρανάζια και μπουλόνια διαλύθηκαν, και τι ζημιά έγινε στην καλοκουρδισμένη και λεπτεπίλεπτη αυτή ιδεολογική μηχανή, στο Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν (δίχως ασφαλώς να το αντιλαμβάνονται ή να το επιδιώκουν) έκαναν πολύ μεγαλύτερη και πολύπλευρη ζημιά από αυτή που αναλογεί στο μπόι τους. Όμως, πέρα από τον Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, και στην περίπτωση της Πανδημίας έχει αρχίσει να αποσυντονίζεται και να κρασάρει το ιδεολογικό μηχάνημα.

[2] Κυριότερη γιατί, πρώτον, η ιδέα του Απαραίτητου/Αναντικατάστατου Έθνους (η πιο αδύναμη από τις τέσσερις) δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ένας παρτικουλαρισμός ή μια ιδιαιτεροκρατία που εκφράζει μια Οικουμενική Αξίωση Ισχύος (ασφαλώς και υπάρχει αμερικάνικος εξαιρετισμός μόνο που δεν είναι οικουμενικός, μοναδικός και αποκλειστικός δρόμος), δεύτερον, σε ό,τι αφορά μια αμερικανοκεντρική ματιά στα παγκόσμια πράγματα, μέσα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες, η ιδέα της Παγκοσμιοποίησης  έπαψε να είναι ή να θεωρείται πρώτα και κύρια αμερικανοκινούμενη (U.S-led Globalisation) ενώ τέλος, τρίτον, η Κυριαρχία Πλήρους Φάσματος, από άποψη εσωτερικής λογικής συνοχής και συνάφειας, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά η μεταφορά της ιδέας του Τέλους της Ιστορίας στο πεδίο του Πολέμου.

[3] Βέβαια, έχουμε μπροστά μας ένα ακόμα Τέλος της Ιστορίας, διαφορετικό από το προηγούμενο, δηλαδή μια ακόμα παραλλαγή και μεταμόρφωση αυτής της ιδέας-χαμαιλέοντα, που επιδιώκεται και προωθείται από διαφορετική αυτή τη φορά σκοπιά και με διαφορετικά μέσα. Άλλωστε αυτός είναι ένας από τους λόγους που υπήρξε η επαναφορά και μια νέα περίοδος της | μ.Κ - AQ | Κοσμοϊδιογλωσσίας.