Ιστορικά, η υπερβολική επιβάρυνση και η αύξηση της φορολογίας ποτέ δεν αποτελεί αίτιο, παρά σύμπτωμα της κατάστασης μιας πολιτικά οργανωμένης κοινότητας (παρόμοια πράγματα ισχύουν γενικότερα και για τη μετακύλιση βαρών και ευθυνών, πέραν της φορολογίας). Συναντάται συνήθως σε εποχές που οι κοινωνικοί δεσμοί χαλαρώνουν ή/και αποσυντίθενται. Αυτή η χαλάρωση στους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων σχεδόν πάντα συμβαδίζει με την απώλεια νομιμοποίησης της πολιτικής εξουσίας. Η περίοδος αυτή συνοδεύεται από έλλειψη προσανατολισμού και απάθεια ή ακόμη παραίτηση και απελπισία, καθώς ο έλεγχος επί της ζωής - και η απόπειρα σμίλευσης του πεπρωμένου - των ανθρώπων, χάνεται μέσα από τα χέρια τους. Ομοίως και η προοπτική για το μέλλον. Η εξάρτηση γιγαντώνεται ποιοτικά και ποσοτικά στην κοινωνία και παράγει την ανάλογη ηθική. Αυτοί οι εξαρτημένοι άνθρωποι, με την κοινωνική ηθική που έχει αναπτυχθεί και τους χαλαρωμένους δεσμούς στο εσωτερικό της πολιτικής κοινότητας, κατακτώνται (όταν υπάρχει ενεργός εξωτερικός εχθρός) ή υποτάσσονται.
Αυτή η πορεία ανόδου και πτώσης είναι η πορεία ανόδου και πτώσης της ενότητας, της ταυτότητας και της νομιμότητας (σε μια πολιτικά οργανωμένη κοινότητα).
Αυτή η πορεία ανόδου και πτώσης είναι η πορεία ανόδου και πτώσης της ενότητας, της ταυτότητας και της νομιμότητας (σε μια πολιτικά οργανωμένη κοινότητα).
Επισήμανση
Όταν είναι εντελώς χυδαίες και παρηκμασμένες, οι ελίτ (ή οι λίγοι) εξασφαλίζονται και απομονώνονται από τον λαό (ή τους πολλούς) και στρέφονται εναντίον του. Όταν είναι ακόμη ζωτικές, οι ελίτ (ή οι λίγοι) συγκρούονται μεταξύ τους. Στην τελευταία περίπτωση, η επικράτηση στο εσωτερικό των ελίτ μιας ομάδας οδηγεί σε νέους, συνήθως λιγότερο ισχυρούς, δεσμούς και σε μια νέα πολιτική ενότητα με μικρότερη συνοχή. Η πορεία προς την περαιτέρω απoσύνθεση και παρακμή συνεχίζεται ή επέρχεται εξωτερική κατάκτηση.