Όπως τον 6ο αιώνα π.Χ ο Κροίσος (του Ηρόδότου), ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας, θα ηττηθεί στην Ανατολία από τον Κύρο τον Μέγα της Περσίας, έτσι και στην αρχή του 15ου αιώνα ο Βαγιαζήτ Α΄ θα ηττηθεί από τον Ταμερλάνο στην Ανατολία (Μάχη της Άγκυρας).
Τόσο στον 2ο αιώνα π.Χ όσο και στον 20ο αιώνα μ.Χ, «Άραβες και Εβραίοι» πολεμούσαν μεταξύ τους στα απομεινάρια ή σε αποσυντεθειμένα εδάφη αυτοκρατοριών υπό κατάρρευση (των Οθωμανών στην τελευταία περίπτωση, των Σελευκιδών στην πρώτη).
Τόσο κατά τον 6ο αιώνα π.Χ όσο και στις αρχές του 16ου, η Αίγυπτος θα κατακτηθεί από τον Καμβύση Β΄ της δυναστείας των Αχαιμενιδών και τον Σελίμ Α΄ -τον πρώτο σουλτάνο που έγινε και χαλίφης- της δυναστείας των Οθωμανών, αντίστοιχα.
Τόσο κατά τον πρώτο όσο και κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, οι ίδιες κύριες χώρες στράφηκαν έναντι αλλήλων παρά τις εσωτερικές πολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο του μεσοπολέμου.
Όπως η Αυτοκρατορία των Αψβούργων έτσι και η Γαλλία του Λουδοβίκου ΙΔ'καθώς και η Γαλλία του Ναπολέοντα, η Γερμανία του Hitler κατά τη διάρκεια του πολέμου και η Ε.Σ.Σ.Δ μεταπολεμικά, και τέλος οι Η.Π.Α μεταψυχροπολεμικά (μέσω της λεγόμενης U.S-led Globalization), επιχείρησαν όλες να ανατρέψουν το σύστημα και την κοινωνία των κρατών και να το μετατρέψουν σε οικουμενική αυτοκρατορία, επιδιώκοντας την εξομοίωση της διεθνούς πολιτικής και των διεθνών σχέσεων σε μια κατάσταση εσωτερικής πολιτικής - ένα παλαιό και κατ'επανάληψη διαψευσμένο όραμα. Όλες τους απέτυχαν (απομένει η προσπάθεια της Ε.Ε -το τελευταίο πολιτικό εγχείρημα αυτού του είδους- που αν δεν εκφράζει πλέον, τουλάχιστον παλαιότερα εξέφραζε παρεμφερείς αξιώσεις).
Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά και απειράριθμα. Η ποικιλία τους, η συχνότητα και η πυκνότητα επανάληψης απροσμέτρητη. Οι μετασχηματισμοί και η υφή τους, η επανεμφάνιση προτύπων και σχέσεων -υπό διάφορους συνδυασμούς και παραλλαγές- και η επανάληψη γεγονότων είναι συνεχής. Χαρακτηρίζονται από απελπιστική συνέχεια. Όλες οι προηγούμενες περιπτώσεις φανερώνουν συνέχεια και ομοιότητα στην ποιότητα και το χαρακτήρα του 'non-domestic'πολιτικού βίου -καθώς και σύνδεση της γεωγραφίας με την ιστορία- στο πέρασμα του χρόνου, που δεν μπορεί να ερμηνευθεί (σε αξιοπρεπές και αξιόπιστο βαθμό, πόσο μάλλον εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά) με όρους εσωτερικής πολιτικής.
Τόσο στον 2ο αιώνα π.Χ όσο και στον 20ο αιώνα μ.Χ, «Άραβες και Εβραίοι» πολεμούσαν μεταξύ τους στα απομεινάρια ή σε αποσυντεθειμένα εδάφη αυτοκρατοριών υπό κατάρρευση (των Οθωμανών στην τελευταία περίπτωση, των Σελευκιδών στην πρώτη).
Τόσο κατά τον 6ο αιώνα π.Χ όσο και στις αρχές του 16ου, η Αίγυπτος θα κατακτηθεί από τον Καμβύση Β΄ της δυναστείας των Αχαιμενιδών και τον Σελίμ Α΄ -τον πρώτο σουλτάνο που έγινε και χαλίφης- της δυναστείας των Οθωμανών, αντίστοιχα.
Τόσο κατά τον πρώτο όσο και κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, οι ίδιες κύριες χώρες στράφηκαν έναντι αλλήλων παρά τις εσωτερικές πολιτικές και ιδεολογικές ανακατατάξεις που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο του μεσοπολέμου.
Όπως η Αυτοκρατορία των Αψβούργων έτσι και η Γαλλία του Λουδοβίκου ΙΔ'καθώς και η Γαλλία του Ναπολέοντα, η Γερμανία του Hitler κατά τη διάρκεια του πολέμου και η Ε.Σ.Σ.Δ μεταπολεμικά, και τέλος οι Η.Π.Α μεταψυχροπολεμικά (μέσω της λεγόμενης U.S-led Globalization), επιχείρησαν όλες να ανατρέψουν το σύστημα και την κοινωνία των κρατών και να το μετατρέψουν σε οικουμενική αυτοκρατορία, επιδιώκοντας την εξομοίωση της διεθνούς πολιτικής και των διεθνών σχέσεων σε μια κατάσταση εσωτερικής πολιτικής - ένα παλαιό και κατ'επανάληψη διαψευσμένο όραμα. Όλες τους απέτυχαν (απομένει η προσπάθεια της Ε.Ε -το τελευταίο πολιτικό εγχείρημα αυτού του είδους- που αν δεν εκφράζει πλέον, τουλάχιστον παλαιότερα εξέφραζε παρεμφερείς αξιώσεις).
Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά και απειράριθμα. Η ποικιλία τους, η συχνότητα και η πυκνότητα επανάληψης απροσμέτρητη. Οι μετασχηματισμοί και η υφή τους, η επανεμφάνιση προτύπων και σχέσεων -υπό διάφορους συνδυασμούς και παραλλαγές- και η επανάληψη γεγονότων είναι συνεχής. Χαρακτηρίζονται από απελπιστική συνέχεια. Όλες οι προηγούμενες περιπτώσεις φανερώνουν συνέχεια και ομοιότητα στην ποιότητα και το χαρακτήρα του 'non-domestic'πολιτικού βίου -καθώς και σύνδεση της γεωγραφίας με την ιστορία- στο πέρασμα του χρόνου, που δεν μπορεί να ερμηνευθεί (σε αξιοπρεπές και αξιόπιστο βαθμό, πόσο μάλλον εξ ολοκλήρου και αποκλειστικά) με όρους εσωτερικής πολιτικής.