Ο Πρόεδρος μέσα από τον Λευκό Οίκο, αναφωνεί: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Η Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία, το Κογκρέσο, αναφωνεί: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Οι 'Μυστικές Υπηρεσίες', δηλαδή οι Υπηρεσίες Πληροφοριών (CIA, NSA, NGA κ.λπ), αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το FBI και και το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α (οι εννέα ισόβιοι ανώτατοι δικαστές του οποίου διορίζονται από τον Πρόεδρο και επικυρώνονται από τη Γερουσία), αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το Πεντάγωνο, η NRO και η DIA (προφανώς άμα θέλει και η CIA), αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Η Γραφειοκρατία της Ουάσινγκτον, αναφωνεί: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Τα δύο μεγάλα κόμματα, αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (τι να κάνει και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ)...
Τα εξωθεσμικά και υπερεθνικά δομημένα συμφέροντα και οι ιδεολογικές γκρούπες και σέκτες, μέσω του lobbying και της άσκησης επιρροής στο Κογκρέσο και τον Λευκό Οίκο, αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το λεγόμενο 'κόμμα του πολέμου', αναφωνεί: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το σύστημα χρηματοδότησης της πολιτικής και οι ομάδες συμφερόντων που ασκούν ασφυκτική πίεση στο πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α, αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το γεγονός ότι συμβαίνουν όλα τα προηγούμενα μαζί, και σε πλείστες όσες περιπτώσεις ορισμένοι από τους προηγούμενους δημιουργούν συμμαχίες μεταξύ τους υπονομεύοντας κάποιους άλλους (δηλαδή θεσμούς, όργανα και την ίδια τη δομή και τη λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους), είναι το πρόβλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και όχι μονάχα το πρώτο.
Το ότι χάνεται ο αμοιβαίος έλεγχος, η εξισορρόπηση και η λογοδοσία είναι το πρόβλημα.
Το ότι οι ελεγκτικές αρμοδιότητες επί της εκτελεστικής εξουσίας και η διαπραγμάτευση μεταξύ της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας έχουν μεταβληθεί σε ένα πεδίο ιδεολογικού πολέμου και ενός πολέμου Όλων εναντίον Όλων είναι το πρόβλημα.
Το ότι ο Πρόεδρος των Η.Π.Α, δηλαδή ο αρχηγός του κράτους και το σύμβολο της εθνικής ενότητας, υπονομεύει και υπονομεύεται και το ότι έφτασε να θεωρείται φυσιολογικό ή σχεδόν αυτονόητο υψηλά πολιτικά πρόσωπα ή ακόμη και ο ίδιος ο Πρόεδρος (και αυτό δεν αναφέρεται μόνο στην τρέχουσα διακυβέρνηση) αν όχι να εκβιάζονται ευθέως και άμεσα, να υπονομεύονται πλαγίως και έμμεσα από υπηρεσίες είναι το πρόβλημα.
Η ακραία πολιτική πόλωση, η συστηματική χειραγώγηση και η στρατευμένη προπαγάνδα έχει ιστορία δεκαετιών πίσω της. Το αποκορύφωμα της βλέπουμε τώρα και τις παραλυτικές της συνέπειες, σε μια πολλαπλώς διολισθαίνουσα χώρα, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που χάνει τη συνοχή της, την ισχύ, το εκτόπισμα, το κύρος και την εικόνα της προς τα έξω, ενώ δεν μπορεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις και να κυβερνηθεί αποτελεσματικά προς τα μέσα. Σταθερότητα, συνοχή και αξιοπιστία έχουν μεταβληθεί σε άγνωστες έννοιες (ποια χώρα διαθέτει ή χαρακτηρίζεται από τα προηγούμενα;).
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν μπορεί να υπάρξει δικτατορία. Μόνον εμφύλιος μπορεί να υπάρξει. Αλλά και ο εμφύλιος χρειάζεται δύο ξεκάθαρες πλευρές και παρατάξεις (το χάος και η πολυδιάσπαση όχι).
Ο Εχθρός είναι απαραίτητος λοιπόν (και η έννοια του Εχθρού ενσωματώνει και εκφράζει μια υπαρξιακή διάσταση Απειλής και όχι απλά αντιπαλότητα).
Το ότι η δομή και η λειτουργία, και η γενικότερη κατάσταση του πολιτικού συστήματος στις Η.Π.Α αποτελεί ένα μπάχαλο είναι, προφανώς μεταξύ άλλων, το πρόβλημα. Όσο βρίσκεται σε άνοδο ένα κράτος όλα είναι πρίμα, και τα περίφημα και πολυδιαφημισμένα 'checks and balances'όπως και όλα τα υπόλοιπα, λειτουργούν εξαιρετικά. Όταν βρίσκεται σε κρίση φανερώνουν τις αδυναμίες τους και μεταβάλλονται σε παράγοντες χάους. Πόσο μάλλον όταν το μόνο που έχει γνωρίσει ένα κράτος είναι η άνοδος και η ακμή, αλλά ποτέ την παρακμή και την πτώση.
Η Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία, το Κογκρέσο, αναφωνεί: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Οι 'Μυστικές Υπηρεσίες', δηλαδή οι Υπηρεσίες Πληροφοριών (CIA, NSA, NGA κ.λπ), αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το FBI και και το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α (οι εννέα ισόβιοι ανώτατοι δικαστές του οποίου διορίζονται από τον Πρόεδρο και επικυρώνονται από τη Γερουσία), αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το Πεντάγωνο, η NRO και η DIA (προφανώς άμα θέλει και η CIA), αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Η Γραφειοκρατία της Ουάσινγκτον, αναφωνεί: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Τα δύο μεγάλα κόμματα, αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ (τι να κάνει και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ)...
Τα εξωθεσμικά και υπερεθνικά δομημένα συμφέροντα και οι ιδεολογικές γκρούπες και σέκτες, μέσω του lobbying και της άσκησης επιρροής στο Κογκρέσο και τον Λευκό Οίκο, αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το λεγόμενο 'κόμμα του πολέμου', αναφωνεί: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το σύστημα χρηματοδότησης της πολιτικής και οι ομάδες συμφερόντων που ασκούν ασφυκτική πίεση στο πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α, αναφωνούν: «Το κράτος, είμαι εγώ»
Το γεγονός ότι συμβαίνουν όλα τα προηγούμενα μαζί, και σε πλείστες όσες περιπτώσεις ορισμένοι από τους προηγούμενους δημιουργούν συμμαχίες μεταξύ τους υπονομεύοντας κάποιους άλλους (δηλαδή θεσμούς, όργανα και την ίδια τη δομή και τη λειτουργία του πολιτεύματος και του κράτους), είναι το πρόβλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και όχι μονάχα το πρώτο.
Το ότι χάνεται ο αμοιβαίος έλεγχος, η εξισορρόπηση και η λογοδοσία είναι το πρόβλημα.
Το ότι οι ελεγκτικές αρμοδιότητες επί της εκτελεστικής εξουσίας και η διαπραγμάτευση μεταξύ της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας έχουν μεταβληθεί σε ένα πεδίο ιδεολογικού πολέμου και ενός πολέμου Όλων εναντίον Όλων είναι το πρόβλημα.
Το ότι ο Πρόεδρος των Η.Π.Α, δηλαδή ο αρχηγός του κράτους και το σύμβολο της εθνικής ενότητας, υπονομεύει και υπονομεύεται και το ότι έφτασε να θεωρείται φυσιολογικό ή σχεδόν αυτονόητο υψηλά πολιτικά πρόσωπα ή ακόμη και ο ίδιος ο Πρόεδρος (και αυτό δεν αναφέρεται μόνο στην τρέχουσα διακυβέρνηση) αν όχι να εκβιάζονται ευθέως και άμεσα, να υπονομεύονται πλαγίως και έμμεσα από υπηρεσίες είναι το πρόβλημα.
Η ακραία πολιτική πόλωση, η συστηματική χειραγώγηση και η στρατευμένη προπαγάνδα έχει ιστορία δεκαετιών πίσω της. Το αποκορύφωμα της βλέπουμε τώρα και τις παραλυτικές της συνέπειες, σε μια πολλαπλώς διολισθαίνουσα χώρα, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που χάνει τη συνοχή της, την ισχύ, το εκτόπισμα, το κύρος και την εικόνα της προς τα έξω, ενώ δεν μπορεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις και να κυβερνηθεί αποτελεσματικά προς τα μέσα. Σταθερότητα, συνοχή και αξιοπιστία έχουν μεταβληθεί σε άγνωστες έννοιες (ποια χώρα διαθέτει ή χαρακτηρίζεται από τα προηγούμενα;).
Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν μπορεί να υπάρξει δικτατορία. Μόνον εμφύλιος μπορεί να υπάρξει. Αλλά και ο εμφύλιος χρειάζεται δύο ξεκάθαρες πλευρές και παρατάξεις (το χάος και η πολυδιάσπαση όχι).
Ο Εχθρός είναι απαραίτητος λοιπόν (και η έννοια του Εχθρού ενσωματώνει και εκφράζει μια υπαρξιακή διάσταση Απειλής και όχι απλά αντιπαλότητα).
Επισήμανση
Το ότι η δομή και η λειτουργία, και η γενικότερη κατάσταση του πολιτικού συστήματος στις Η.Π.Α αποτελεί ένα μπάχαλο είναι, προφανώς μεταξύ άλλων, το πρόβλημα. Όσο βρίσκεται σε άνοδο ένα κράτος όλα είναι πρίμα, και τα περίφημα και πολυδιαφημισμένα 'checks and balances'όπως και όλα τα υπόλοιπα, λειτουργούν εξαιρετικά. Όταν βρίσκεται σε κρίση φανερώνουν τις αδυναμίες τους και μεταβάλλονται σε παράγοντες χάους. Πόσο μάλλον όταν το μόνο που έχει γνωρίσει ένα κράτος είναι η άνοδος και η ακμή, αλλά ποτέ την παρακμή και την πτώση.