Τέσσερα συν τρία σχόλια.

1. India, Russia to Press Ahead With S-400 Deal Despite Threat of US Sanctions [The Diplomat]

Perspective: Όταν αποκόπτεις ή/και απομονώνεις ένα ζήτημα από το ευρύτερο πλαίσιο του, τότε μπορεί να οδηγηθείς είτε σε ακούσιες παρερμηνείες, είτε σε ηθελημένη δημιουργία κλίματος (στα πλαίσια διαμόρφωσης εσωτερικής ή εθνικής ιδεολογίας και κοινής γνώμης). Οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέχρι στιγμής, έχουν «απειλήσει» ή/και «προειδοποιήσει» όχι μονάχα την Τουρκία, αλλά επίσης το Ιράκ και την Ινδία να μην αγοράσουν / παραλάβουν S400. Αν όμως αυτό δεν το μαθαίνεις από τα ελλαδικά μέσα ενημέρωσης-χειραγώγησης-(παρα)πληροφόρησης, τότε μπορεί να το βρεις μπροστά σου (και να νιώσεις «απογοητευμένος» ή «προδομένος» για μια ακόμη φορά): Η Τουρκία θα αποκτήσει και F35, στην παραγωγή των οποίων συμμετέχει, και πιθανότατα Patriot - που δεν συγκρίνονται ασφαλώς με το συγκεκριμένο σύστημα [*] - ΚΑΙ S400. Επίσης, η Σαουδική Αραβία έχει αποφασίσει την αγορά του ίδιου αντιαεροπορικού πυραυλικού συστήματος ρωσσικής κατασκευής, αλλά ΔΕΝ έχει απειληθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα είναι η ίδια η Σαουδική Αραβία που απειλεί το Κατάρ - δηλαδή πράττει ό,τι η Τουρκία με την Κύπρο στην περίπτωση των S300 -, καθώς το Κατάρ επίσης εξετάζει την πιθανότητα απόκτησης S400 (ομοίως και η Αίγυπτος, η οποία έχει ήδη στην κατοχή της S-300VM). Οι πρώτες χώρες που προμηθεύτηκαν το συγκεκριμένο πυραυλικό σύστημα μεγάλης εμβέλειας S400 - για το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν έχουν πραγματικό ανταγωνιστή ή κάτι να παρουσιάσουν ως αντιπροσφορά [*] - ήταν η Αλγερία και η Κίνα.

2. Japan, Russia, Turkey bring potential U.S. tariff retaliation to $3.5 billion [Reuters]

GENEVA (Reuters) - Japan, Russia and Turkey have warned the United States about potential retaliation for its tariffs on steel and aluminum, the World Trade Organization said on Tuesday, bringing the total U.S. tariff bill to around $3.5 billion annually. The three countries detailed their compensation claims in notifications to the world trade body, following similar moves by the European Union, India and China. Each showed how much the disputed U.S. tariffs would add to the cost of steel and aluminum exports to the United States, based on 2017 trade.

Russia said the U.S. tariffs, which President Donald Trump imposed in March, would add duties of $538 million to its annual steel and aluminum exports. Japan put the sum at $440 million. Turkey added a further $267 million. China, the 28-nation EU and India have put their claims at $612 million, $1.6 billion and $165 million respectively. They all reject the U.S. view that the import tariffs - 25 percent on steel and 10 percent on aluminum - are justified by U.S. national security concerns and are therefore exempt from the WTO rules.


[*] ''The Russian breakthrough makes sense in technological terms. The US does not have a true competitor to the S-400 system and the US is not anxious to see such systems proliferate. Too bad and too late'' - The National Interest: Russia's S-400 Is a Game Changer in the Middle East (and America Should Worry).



Η Τουρκία, εντός της επόμενης πενταετίας αναμένεται να ξεπεράσει οικονομικά την Ιταλία (PPP) και πληθυσμιακά τη Γερμανία. Η τελευταία εξέλιξη θα καταστήσει την Τουρκία τη δεύτερη μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα (που έχει εδάφη) στην Ευρώπη, πίσω μόνο από τη Ρωσσία. Δεν θα ξεπεράσει όμως μονάχα η Τουρκία πληθυσμιακά τη Γερμανία στο ίδιο χρονικό διάστημα, αλλά και το Ιράν.

Η Γερμανία, πριν από την έναρξη των παγκόσμίων πολέμων ήταν το 5ο πολυπληθέστερο κράτος στον πλανήτη. Μετά το τέλος τους αποτελούσε την 7η πολυπληθέστερη χώρα. Μέχρι τα μέσα ή προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 είχε βρεθεί εκτός 10άδας. Την περίοδο που τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του Άμστερνταμ (1η Μαΐου του 1999) στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, αποτελούσε τη 12η μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα. Στην αρχή της «κρίσης χρέους» (2009) η Γερμανία ήταν το 14ο πολυανθρωπότερο κράτος στον πλανήτη. Πριν από το ξέσπασμα της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης (2015) είχε πέσει στην 16η θέση. Τώρα βρίσκεται στη 17η και, εντός της επόμενης πενταετίας, αφού την ξεπεράσουν Ιράν και Τουρκία, θα βρεθεί στην 19η θέση.

O How The Mighty Have Fallen (μέσα σε περίπου έναν αιώνα).

Αυτή θα είναι η πρώτη φορά από την εποχή της γερμανικής ενοποίησης (1871) που το Ιράν θα έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από τη Γερμανία. Πιθανότατα το Ιράν να μην υπήρξε ποτέ κατά τη μουσουλμανική του περίοδο, δηλαδή εδώ και πάνω από μια χιλιετία, πολυάνθρωπότερη χώρα από τη «Γερμανία», αλλά παίρνουμε ως σημείο έναρξης το 1871 (ή αν θέλετε και το 1815: Γερμανική Συνομοσπονδία). Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία. Θα είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία θα έχει μεγαλύτερο πληθυσμό από τη Γερμανία. Πριν από περίπου μια 25ετία, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 (τότε που ο κόσμος άλλαζε θεμελιωδώς, διαφορετικά όμως απ'ό,τι προέβλεπαν και ισχυρίζονταν «νικητές και ηττημένοι»), η Τουρκία ξεπερνούσε πληθυσμιακά τη Γαλλία. Η Τουρκία μέχρι εκείνη την περίοδο, καθ όλη τη διάρκεια της ιστορίας της, ήταν μικρότερη πληθυσμιακά χώρα από τη Γαλλία. Ήταν η πρώτη φορά μετά από περίπου 1000 χρόνια, χονδρικά από τον 10ο αιώνα μ.Χ, που η ευρύτερη περιοχή της Ανατολίας (σημερινή Τουρκία) γινόταν πιο πολυάνθρωπη από την περιοχή της Γαλλίας. Αυτό που συνέβη δηλαδή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 αποτέλεσε εξέλιξη ιδιαίτερης αν όχι ευρωϊστορικής σημασίας (αλλά οι άνθρωποι εκείνη την περίοδο έβλεπαν μονάχα όσα - οι «νικητές» - ήθελαν να δουν: το Τέλος της Ιστορίας, είτε στην αμερικανοκεντρική είτε στην ευρωκεντρική του εκδοχή και ερμηνεία. Εμείς απ'ό,τι φαίνεται είχαμε πιο στιβαρά αναλυτικά εργαλεία). Ανάλογης, αν όχι κοσμοϊστορικής τουλάχιστον ευρωϊστορικής, σημασίας γεγονός θα είναι το ξεπέρασμα για πρώτη φορά εδώ και αιώνες της Γερμανίας από την Τουρκία και το Ιράν από πληθυσμιακής απόψεως.


Όλα βαίνουν «καλώς». Συνεχίστε να βασίζεστε σε όσους διαψεύδονται κατ'επανάληψη τα τελευταία 25 χρόνια... Από πλευράς μας, θεωρούμε πως είναι προτιμότερο να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα και το δάσος παρά να στρουθοκαμηλίζουμε ή να εθελοτυφλούμε ως προς τα δεδομένα (και να αναλωνόμαστε στην υπερβολική εστίαση και - προφανώς οικονομίστική - υπερανάλυση της κάτω δεξιάς λεπτοφυούς ρίζας του δένδρου), δημιουργώντας ιδεολογικούς κλιβάνους εντός των οποίων κλεινόμαστε αεροστεγώς, και κατόπιν να ξαφνιαζόμαστε μόλις υπάρξει διαρροή προς την... πραγματικότητα. Φυσικά, οι χώρες που αναφέρουμε έχουν άπειρες «αδυναμίες», όμως το νόημα της συγκεκριμένης δημοσίευσης σχετίζεται περισσότερο με το πως ο κόσμος αλλάζει θεμελιωδώς, παρά με τα συγκεκριμένα κράτη καθεαυτά, τη Γερμανία και την Τουρκία, τη Γαλλία και το Ιράν (όσα γράφουμε ισχύουν ασφαλώς και για την 'İngiltere'). Επίσης, τα προηγούμενα δεδομένα οδηγούν σε διαφορετικά συμπεράσματα αναλόγως τα περιφερειακά, παγκόσμια ή άλλα πλαίσια στα οποία εντάσσονται (έχουμε επισημάνει π.χ πως μια χώρα μπορεί να ενδυναμώνεται σε ευρωπαϊκή κλίμακα αλλά να αποδυναμώνεται σε παγκόσμια) και την οπτική γωνία μέσω της οποίας προσεγγίζονται. Μπορεί, παραδείγματος χάριν, να φανερώνεται ο βαθμός που μια χώρα έχει ανάγκη μια ένωση ή/και μια ζώνη ή, πως μια ένωση αποτελεί προϊόν και αποτέλεσμα αδυναμίας και όχι δύναμης. Μπορεί κάποιος να καταλάβει πως κάποτε μια χώρα είχε τη δυνατότητα να ασκήσει από μόνη της Weltpolitik και να απαντήσει ευκολότερα στο ερώτημα «είναι σήμερα κάτι τέτοιο δυνατόν;». Μπορεί να φανερώνεται πως ορισμένες επιλογές ή αποφάσεις δεν αποτελούν αποτέλεσμα ηθικών-ανθρωπιστικών αισθημάτων αλλά υλικής-απτής ανάγκης και, κυρίως, πως εάν δεν προχωρήσουν ή πραγματοποιηθούν οι συγκεκριμένες ηθικές/υλικές αποφάσεις, ενδέχεται να οδηγήσουν ή να μετασχηματιστούν σε πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα και κρίσεις. Ολοκληρώνοντας, μπορεί να κατανοήσει κανείς γιατί συναλλάσσονται «καλές» με «κακές» χώρες και γιατί οι μεν έχουν ανάγκη τις δε κάποιες φορές ή/και τέλος, πόσο γελοίο είναι να αντιμετωπίζεται στο εσωτερικό ενός κράτους - το οποίο δεν το σέβονται δα και όλοι - ένα άλλο κράτος αποκλειστικά με πολεμικές περί «μουλάδων» (προκειμένου να διαμορφωθεί εσωτερική ιδεολογία και «κοινή γνώμη» στο πρώτο κράτος, το οποίο αυτοκατανοείται ως πολύ «δυτικό, ευρωπαϊκό και πρωτοκοσμικό» - ναούμ - με στόχο να καλύψει τις αδυναμίες, τις ανεπάρκειες και την κατάντια του καθώς και τη διαχρονική έλλειψη νομιμοποιητικής ιδεολογίας που το χαρακτηρίζει, υπερβαίνοντας το θεμελιώδες έλλειμμα νομιμοποίησης, διασώζοντας τις κρατικές «ελίτ» και «ξεπλένοντας» τις ευθύνες τους για την αποτυχία και τη διάψευση των προσδοκιών, για μια ακόμη φορά...): «Τα προηγούμενα αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».

Αλήθεια, τη δολοφονία του Κώστα Τσαλικίδη την θυμάται κανείς,

Γράφαμε στις 27 Μαΐου 2017.

Η χώρα εισήλθε σε μια περίοδο ή έναν κύκλο «αστάθειας» - δέσμευσης, υπονόμευσης, αποσταθεροποίησης, κανονικοποίησης, εξ. παρεμβάσεων ή όπως αλλιώς θέλετε - αρκετά πριν από την «μνημονιακή» εποχή (όχι δεν «ξεπλένουμε» τις ευθύνες των κρατικών «ελίτ», την κατάντια, τη σύμπραξη και τη συνενοχή τους. Και έχουμε γράψει για το έλλειμμα νομιμοποίησης και τη χειραγώγηση, αλλοίωση και το κλείδωμα-σφράγισμα του κομματικού συστήματος). Η περίοδος αυτή δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.

Πότε θα ολοκληρωθεί; Δύο περίπου χρόνια πριν, στις 3 Οκτωβρίου 2016, γράφαμε

Η Τουρκία προφανώς γνώριζε αυτά τα πράγματα και φρόντισε να είναι όσο ισχυρότερη μπορούσε την κατάλληλη ώρα. Αντίθετα, η Ελλάδα αποδυναμώθηκε, είναι - και θα παραμείνει - «δεμένη», παθητικό αντικείμενο και υποχείριο, μέχρι να ολοκληρωθούν οι διακανονισμοί.

Ας το επαναλάβουμε, «μέχρι να ολοκληρωθούν οι διακανονισμοί».

Συνεχίστε - να παρακολουθείτε - το θέατρο σκιών στο εξαρτημένο και υποτελές μετακυρίαρχο υβριδικά αποικιακό-παράρτημα κράτος-πελάτη.


Είχαμε επίσης τονίσει παλαιότερα [6 Αυγ 2016]:

Παρόμοια περιστατικά, με αυτά που περνάει η Τουρκία τώρα, σε πιο ήπια μορφή, πέρασε η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία-δεκαπενταετία (σε ορισμένα από τα οποία συμμετείχε και η Τουρκία). Με διαφορετικά μέσα, εργαλεία και ηπιότερους τρόπους «πειθούς», εξαναγκασμού και «πραξικοπήματος» (άλλωστε και η Ελλάδα σε ένα ιδιότυπο pause είναι εδώ και κάποια χρόνια). Παντού εκβιασμοί, παράνοια, υποκρισία, αμνησία.

Ή διαφορετικά, η Τουρκία περνάει το δικό της 2004/7-... (στο οποίο συμμετέχουμε και «εμείς»). Αλλά η Τουρκία δεν είναι Ελλάδα.

Η διαφορά [24 Μαΐ 2017]: ''Μου προκαλεί τρομερή εντύπωση πως παλεύει η Τουρκία από το 2012-3 και ύστερα, και πόσο εύκολα παραιτήθηκε η Ελλάδα από το 2007-8 και ύστερα (προοίμιο της περιόδου 2010-Σήμερα, ή μέχρι το... 2060). Και όχι μόνον αυτό. Οι δικοί μας έλεγαν ψέμματα ή απέκρυβαν αλήθειες -συμπεριφερόμενοι με κρυψίνοια- από το 2007, προκειμένου να μην διεγείρουν εθνικά και λαϊκά πάθη (διότι τα πάθη αυτά θα στρέφονταν ενάντια σε «συμμαχικές» και «φίλιες» δυνάμεις και χώρες)''.


Δεκαετίες ή αιώνες σε αυτές τις περιοχές, ορισμένοι από τους «εταίρους» και «συμμάχους» μας, δεν μπόρεσαν να αφήσουν ως κληρονομία μια ταχεία (σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα προσπάθησαν - έκαναν ακόμη και πολέμους προκειμένου - να αποτρέψουν ή να οικειοποιηθούν τέτοιους σχεδιασμούς). Μέσα σε λίγα χρόνια από την άφιξη των Κινέζων, η Αιθιοπία και η Κένυα απέκτησαν σύγχρονες ελαφρές ταχείες (εσωτερικού, δηλαδή κρατικής ολοκλήρωσης, και εξωτερικού, δηλαδή δια-κρατικών/περιφερειακών συνδέσεων). Αυτό το τόσο απλό, δεν μπορούσαν να το είχαν κάνει οι «φίλοι» μας; Έπρεπε να έρθουν οι Κινέζοι;



Πολύ ουσιαστικά πράγματα, για να χαρακτηριστούν καθρεφτάκια για ιθαγενείς, οι ταχείες: σημαίνουν αστικοποίηση, κοινωνική ενσωμάτωση και κρατική ολοκλήρωση, και εκβιομηχάνιση (διαφορετικά και σε άλλη γλώσσα: στα τρένα οικοδομήθηκε ο παραδοσιακός ηπειρωτικός «καπιταλισμός»). Εδώ κάποιοι άλλοι επιχειρηματολογούσαν για apps στα κινητά (κατάντια). Τα τρένα θα θεωρήσουμε καθρεφτάκια...

Οι Ιάπωνες εξάγουν συστήματα κυκλοφοριακής ρύθμισης (σχεδόν τα πάντα είναι θέμα ελέγχου, αύξησης ή μείωσης, της κυκλοφορίας υλικών και άυλων αγαθών και ανθρώπων) και οι Τούρκοι φτιάχνουν σχολεία και νοσοκομεία.




Ένα ωραίο παραμύθι είναι ο "δυτικός καπιταλισμός"που επειδή είναι έτσι προκαλεί υψηλή ανάπτυξη. Καταρχάς το μισό ΑΕΠ όλων αυτών των χωρών είναι κρατικές δαπάνες (αυτό αντέγραψε η Ελλάδα). Μιλάμε άρα για κρατικό καπιταλισμό. Και αυτό δεν είναι γιατί ήρθε ο σοσιαλισμός, πάντοτε ήταν έτσι η δομή, και ο σοσιαλισμός (και ο φασισμός) ιδεατή εφαρμογή του συστήματος αυτού είναι. Και είναι έτσι γιατί οι χώρες της Ευρώπης ενώ είχαν μοναρχία υιοθέτησαν κατά την αποικιοκρατική τους εξάπλωση τον τρόπο λειτουργίας των εμπορικών πόλεων-κρατών, κυρίως της Βενετίας και της Γένοβας. Όπως και στην περίπτωση των αρχαίων ελληνικών και φοινικικών πόλεων-κρατών όλη η πόλη ήταν μια εταιρεία ή ένας όμιλος επιχειρήσεων, εξέλιξη της ανακτορικής οικονομίας της δευτέρας π.Χ. χιλιετίας, όπου το ανάκτορο είναι αυτό που εμπορεύεται όχι ιδιώτες ή μάλλον ο ιδιώτης είναι το ανάκτορο. Έτσι και στις εμπορικές ρεπούμπλικες τα κοινοβούλια παίζουν τον ρόλο διοικητικού συμβουλίου. Δεν πάει ο Βενετός έμπορος στον Ρωμαίο αυτοκράτορα ή τον σουλτάνο για να ζητήσει κάποια άδεια, αλλά ο πρεσβευτής όπως ακριβώς σήμερα οι αρχηγοί κρατών κάνουν τους πλασιέ. Το πολεμικό ναυτικό λοιπόν πάει μαζί με τα εμπορικά πλοία. Πάνω σε αυτό το πρότυπο φτιάχθηκε η "εταιρεία των ανατολικών Ινδίων"κ.α.. Στην περίπτωση των βασιλείων η εταιρεία ήταν ένα μονοπώλιο οπλισμένο με κρατικό στρατό. Έτσι όσο μεγαλύτερη η εμπορική δραστηριότητα τόσο μεγαλύτερο έπρεπε να γίνει το κράτος να μαζέψει φόρους για να υποστηρίξει το εμπόριο της. Μόλις ανακάλυψαν και την έννοια του εμπορικού ισοζυγίου χρησιμοποίησαν τους δασμούς πέρα από πηγή εσόδων για λόγους οικονομικού ανταγωνισμού ώστε να μην "φεύγει"χρυσάφι από την χώρα με τις εισαγωγές. Σήμερα χρησιμοποιούν και τους φόρους (εσωτερική υποτίμηση) για τον ίδιο λόγο. Ο Μαρξ όταν ταύτιζε τον καπιταλισμό με τον ιμπεριαλισμό είχε στην αντίληψή του αυτόν το τύπο εμποροκρατικής οικονομίας. Όσο για τον Keynes δεν φέρνει κάτι καινούργιο, αλλά παραμένει μέσα στην παράδοση της αποικιοκρατικής οικονομίας. Οπότε δεν είναι η COSCO κρατική εταιρεία επειδή "οι Κινέζοι είναι κομμουνιστές"αλλά απλώς επειδή ακολουθούν το δυτικό πρότυπο. Οι μεγάλες firms επίσης είναι μέσα στην ίδια παράδοση.

Το laissez-faire (που είναι μια ταοϊστική έννοια) από την άλλη, του ανεξάρτητου entrepreneur πρέπει να το αναζητήσουμε σε Εβραίους, Ρωμιούς και Αρμενίους που εκμεταλλεύονταν προνόμια πλήρωναν κανένα μπαξίσι και λειτουργούσαν χωρίς κρατική προώθηση.


Κάποτε έδιναν έναντι δανείου σε μία πολυμετοχική εταιρεία το μονοπώλιο της εκμετάλλευσης μιας ξένης χώρας, και έτσι έδιναν κίνητρο σε αυτήν να την κατακτήσει, αφού θα εισέπραττε μελλοντικούς φόρους.Έτσι γεννήθηκαν οι χρηματοπιστωτικές αγορές, όχι για να βοηθήσουν την παραγωγή όπως νομίζουν οι αθώες περιστέρες του φιλελευθερισμού, αλλά την κατάκτηση. Αυτό το αποικιακό μοντέλο οι πρώην αποικιακές χώρες το γύρισαν στον εαυτό τους και τρώνε τις χώρες τους ή κάποιες το ελαφρύνουν λίγο με λίγη περιφερειακή αποικιοκρατία (ευρωπαϊκή αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης). Αυτό σημαίνει βέβαια ότι η Ευρώπη είναι ήδη χρεοκοπημένη, η Ελλάδα (που έχει ήδη πωλήσει τον κρατικό της μηχανισμό από το 2010, για αυτό και η δραματική αύξηση των φόρων) είναι το μέλλον της. Πίσω από λέξεις όπως "ελευθερία""χειραφέτηση""κοινωνική δικαιοσύνη"λέξεις-καθρεφτακια προς ιθαγενείς, κρύβεται μια νέα (αυτο-)αποικιοκρατία εκδηλώσεις της οποίας είναι ο νεο-νομαδισμός και ο νεο-τριμπαλισμός.


Πώς έπεσε η οθωμανική αυτοκρατορία (ή η κινέζικη); Μα με μνημόνια των αγγλογάλλων! Με κάποιο τρόπο εισχωρούσαν μέσα σε αυτές προκαλούσαν κάποιον πόλεμο και μετά επέβαλαν "φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις"που ουσιαστικά σήμαινε σε αυτά τα κράτη που είχαν την αυθεντική μορφή γραφειοκρατίας αύξηση του μεγέθους του κρατικού μηχανισμού και επομένως ΔΑΝΕΙΣΜΟ από τις τράπεζες αυτών των χωρών. Οι "φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις"ήταν το προπέτασμα καπνού που σε τέτοιο κλίμα το αντίθετο αποτέλεσμα είχαν (προκάλεσαν την δημιουργία ενός τουρκικού εθνικισμού).

Όλοι οι "δυτικιστές""κοσμικιστές"δηλαδή οι υπέρμαχοι της αποικιοκρατίας μισούν τον Έρντογαν και όχι τους κεμαλιστές ακριβώς γιατί είναι αυτός που θέλει να βγάλει την Τουρκία από την εξάρτηση στην οποία μπήκε σταδιακά από τα μέσα του 19ου αι. Αυτός είναι ο "νεοθωμανισμός"με τον οποίο σας τρομάζουν. Οπότε μην σας πειράζουν τα μνημόνια, γιατί εγγυώνται την "κοσμικότητα"και τον "δυτικισμό"σας.