Οι τωρινές καταστάσεις, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, το άσχημο κλίμα, οι δυσοίωνες προοπτικές, και γενικότερα οι εξελίξεις που έχουν συμβεί από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι την Ουκρανία και από το Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι την Ελλάδα και την Ισπανία [1], φανερωνούν αυτό που έχουμε παλαιότερα επισημάνει κατ'επανάληψη: πως η συγκράτηση των τάσεων αναρχίας και η σταθερότητα - ή η ειρήνη - στην ευρωπαϊκή ήπειρο, δεν οφειλόταν στην Ε.Ο.Κ που έγινε Ε.Ε για να καταλήξει «Ευρώπη», αλλά στον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο και στην μαλακή ή σκληρή κατοχή από τους Αμερικανούς και τους Ρώσσους [2], στην ηγεμόνευση των δύο τελευταιων και στην ιεραρχία και την τάξη που οι δύο αυτές δυνάμεις δημιουργούσαν και επέβαλλαν [3].
[1] Παρατηρήστε πως αυτές οι τρεις χώρες (Ηνωμένο Βασίλειο, Ελλάδα, Ισπανία) αποτελούν μέρος της πρώτης μεγάλης διεύρυνσης του πυρήνα, των ιδρυτικών μελών, της Ε.Ο.Κ (1973, 1981, 1986).
[2] Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως μια κατοχή (μαλακή ή σκληρή) είναι θεμιτή. Το ένα όμως δεν αναιρεί το άλλο.
[3] Στα προηγούμενα, μεταξύ άλλων, εντάσσεται και το σχετικό πάγωμα των συγκρούσεων στο εσωτερικό της διπολικής Ευρώπης και γενικότερα δομής κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και η εξωτερίκευση τους, σε μεγάλο βαθμό, στην περιφέρεια του διπολικού σύστηματος (και στον παλαιό λεγόμενο τρίτο κόσμο). Αμέσως μόλις μεταβλήθηκε η δομή του διεθνούς συστήματος (τμήμα αυτής της μεταβολής αποτέλεσε η αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ, η επαν-ένωση/ενοποίηση της Γερμανίας κ.λπ), και οι «παγωμένες συγκρούσεις» ξεπάγωσαν, και πόλεμοι ή ασύμμετρες συγκρούσεις (χαμηλής ή υποκρατικής κλίμακας) και απειλές ξεκίνησαν, για να φτάσουμε να βλέπουμε μέχρι και τανκς στην Ισπανία, αξιώσεις αυτονομίας, ανεξαρτησίας και αποσχίσεων, άνοδο νεο-εθνικιστικών κινημάτων και διάφορες άλλες παρεμφερείς τάσεις αναρχοποίησης (του διεθνούς, διατλαντικού και ευρωπαϊκού συστήματος). Οι κοινωνίες αυτές βέβαια αποτελούν τη γεροντοκρατία της ανθρωπότητας, οπότε τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα οι τάσεις αυτές, και οι δυνάμεις που τις εκφράζουν, μπορούν να χαρακτηριστούν ως αδέξιες (γελοιογραφίες ή καρικατούρες του παρελθόντος), αδιέξοδες και εμφανώς παρακμιακές.
Σημειώσεις - Επισημάνσεις
[1] Παρατηρήστε πως αυτές οι τρεις χώρες (Ηνωμένο Βασίλειο, Ελλάδα, Ισπανία) αποτελούν μέρος της πρώτης μεγάλης διεύρυνσης του πυρήνα, των ιδρυτικών μελών, της Ε.Ο.Κ (1973, 1981, 1986).
[2] Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως μια κατοχή (μαλακή ή σκληρή) είναι θεμιτή. Το ένα όμως δεν αναιρεί το άλλο.
[3] Στα προηγούμενα, μεταξύ άλλων, εντάσσεται και το σχετικό πάγωμα των συγκρούσεων στο εσωτερικό της διπολικής Ευρώπης και γενικότερα δομής κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου και η εξωτερίκευση τους, σε μεγάλο βαθμό, στην περιφέρεια του διπολικού σύστηματος (και στον παλαιό λεγόμενο τρίτο κόσμο). Αμέσως μόλις μεταβλήθηκε η δομή του διεθνούς συστήματος (τμήμα αυτής της μεταβολής αποτέλεσε η αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ, η επαν-ένωση/ενοποίηση της Γερμανίας κ.λπ), και οι «παγωμένες συγκρούσεις» ξεπάγωσαν, και πόλεμοι ή ασύμμετρες συγκρούσεις (χαμηλής ή υποκρατικής κλίμακας) και απειλές ξεκίνησαν, για να φτάσουμε να βλέπουμε μέχρι και τανκς στην Ισπανία, αξιώσεις αυτονομίας, ανεξαρτησίας και αποσχίσεων, άνοδο νεο-εθνικιστικών κινημάτων και διάφορες άλλες παρεμφερείς τάσεις αναρχοποίησης (του διεθνούς, διατλαντικού και ευρωπαϊκού συστήματος). Οι κοινωνίες αυτές βέβαια αποτελούν τη γεροντοκρατία της ανθρωπότητας, οπότε τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα οι τάσεις αυτές, και οι δυνάμεις που τις εκφράζουν, μπορούν να χαρακτηριστούν ως αδέξιες (γελοιογραφίες ή καρικατούρες του παρελθόντος), αδιέξοδες και εμφανώς παρακμιακές.