Δύο Σχολιασμοί.

Ας κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις υπό ένα συγκεκριμένο πρίσμα. Δείτε αυτό το βίντεο, προσεκτικά. Παρατηρήστε τη σχέση αισθητικής, εικόνας, στίχου και μελωδίας-μουσικής.

Κάτω από βίντεο, σχολιάζει κάποιος που έχει ως εικονίδιο-avatar φωτογραφία του Stalin: «Αυτή ήταν η εποχή που κάθε Ανατολικογερμανός είχε δουλειά, σπίτι, οικογένεια και παιδιά» (Τάξις και Ηθική).

• Το AfD πήρε τα μεγαλύτερα ποσοστά του εκεί ακριβώς που, πριν από περίπου ένα μήνα, η Merkel άκουσε τη λέξη: «Προδότες/τρια» (Saxony). Παλεύουν τώρα και τσακώνονται οι «αριστεροί» με τους «δεξιούς» να απαντήσουν γιατί ειδικά εκεί - στην ανατολική Γερμανία -, και λένε τα δικά τους. Το κρίσιμο είναι κάποια στιγμή να ερμηνευθεί γιατί οι κοινωνίες της κεντρικής Ευρώπης και της ευρωπαϊκής Ανατολής δείχνουν να μην πολυγουστάρουν Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες (συμβολικά υπερεθνικά φεντεραλιστικά κέντρα) σε ό,τι αφορά τη «Δύση», να αντιστέκονται ή να αντιδρούν πιο έντονα σε αντιλήψεις, ιδέες και στάσεις που προέρχονται και προωθούνται από αυτές, να είναι περισσότερο κοινωνικά συντηρητικές (social conservatism) και να κινούνται μεταξύ του «αυτή ήταν η εποχή που κάθε άνθρωπος είχε δουλειά, σπίτι, οικογένεια και παιδιά» και του «Ηγεμόνας και Προστάτης ο Χριστός και Βασίλισσα η Παναγία». Εμείς εχουμε μια απάντηση αλλά δεν είναι της στιγμής (Μια απάντηση που φανερώνει τόσο διαφορετικές στάσεις και κατευθύνσεις μεταξύ χωρών όπως π.χ η Γαλλία και η Πολωνία - δύο χώρες που είναι λες και κινούνται σε δύο διαφορετικές ηπείρους - όσο και τι κοινό έχει το κόμμα Direction-Social Democracy του Fico και το κόμμα Fidesz-Hungarian Civic Alliance του Orban. Υπόψιν, έπονται εκλογές και στην Τσεχία).

• To βίντεο, εκτός από πυκνότατη δόση και εσάνς «εθν(ικ)ολαϊκισμού» (όρος-σύνθημα της μόδας), προς το τέλος, δείχνει μανάδες, παιδάκια και άλλα τέτοια απαράδεκτα [;] πράγματα για τις σημερινές - υλικά και ηθικά στείρες - ευρωπαϊκές κρατικές κοινωνίες της εκλαμπρότατης και απαστράπτουσας «Δύσεως» (Πιο πολύ βέβαια σε abendland έχει αρχίσει να φέρνει το πράγμα. Η Abendland - και όχι η West - αν δεν επιστρέφει σταδιακά, τουλάχιστον υποβόσκει. Θα επανέλθουμε στο συγκεκριμένο).

• Τέλος, οπωσδήποτε το μελωδικό σημείο που ακούμε, βλεπουμε και διαβάζουμε ''So that a mother never more, Mourns her son, Mourns her son'', είναι συγκινητικό. Το ζήτημα βέβαια στις μέρες μας είναι πως για να θρηνήσεις son, πρέπει να έχεις κιόλας... (τόσο mother όσο και son). Το βίντεο ολοκληρώνεται δείχνωντας ένα παιδάκι - που πάντα συμβολίζει τη ζωή, την ελπίδα και το μέλλον - να παίζει με την άμμο ενώ ακούμε ''über Deutschland scheint'' (over Deutschland shines).


Μωρή καρ!*λ@ Γαλλία, να δω τι θα κάνεις άμα γίνει ακόμη περισσότερο εθνοκεντρικός και σου γυρίσει την πλάτη ο Γερμανός, τώρα που γύρισες την πλάτη και το παίζεις κοντεσ(σίν)α στον Άγγλο...

• Μασκαρέψου για όσο περισσότερο ακόμη μπορείς «ευρωπαϊκά». Έτσι και αλλιώς μια ζωή με μασκαρέματα και ιδεολογικά περιτυλίγματα ζεις. «Για πόσο ακόμη θα ζούν μέσω ιδεολογικών περιτυλίγμάτων;» είχα αναρωτηθεί πριν από λίγο καιρό.

• Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε να σας ενημερώσω πως η λεγόμενη «Παλαιά Συμμαχία» (Auld Alliance) ήταν μια από τις παλαιότερες και μακροβιότερες - μαζί ή μετά τη ΦράγκοΟθωμανική - συμμαχίες της Γαλλίας. Η Συμμαχία αυτή, ανάμεσα στο Βασίλειο της Γαλλίας και το Βασίλειο της ΣΚΩΤΙΑΣ εις βάρος του Βασιλείου της Αγγλίας, διαδραμάτισε καθοριστικό-ενεργητικό ρόλο στον Εκατονταετή Πόλεμο και στους Αγγλο-Σκωτικούς πολεμους και διήρκεσε περίπου [*] μέχρι το 1560 και τη Συνθήκη του Εδιμβούργου (η Σκωτία γίνεται προτεσταντική) ή/και μέχρι την Union of the Crowns (1603), η οποια αποτελεί προπομπό των Πράξεων της Ένωσης του 1707, μέσω των οποίων δημιουργείται το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας.

• Από το 1635 μέχρι το 1659 έχουμε τον «Φράγκο/Γαλλό-Ισπανικό Πόλεμο» (αποτέλεσμα της ανάμειξης της Γαλλίας στον Τριακονταετή Πόλεμο) ο οποίος θα λήξει με τη Συνθήκη των Πυρηναίων (Treaty of the Pyrenees). Ενδιάμεσα, έχουμε την Catalan revolt και την ίδρυση το 1641 της Catalan Republic υπό την προστασία της Γαλλίας (θα καταλυθεί εντός δεκαετίας). Τα δύο προηγούμενα συνδέουν το ζήτημα της ΚΑΤΑΛΟΝΙΑΣ (και των αξιώσεων της Γαλλίας επί των εδαφών της παλαιάς-πρώην Κομητείας της Βαρκελώνης) με αυτό της ΦΛΑΝΔΡΑΣ.

[-] Τα προηγούμενα ως απλές αναφορές και απολύτως επιγραμματικά, απλοϊκά και ενδεικτικά προκειμένου να αναδείξουμε μια (προ)οπτική που δεν πρόκειται να αναδειχθεί.

[*] Παρότι η λεγόμενη Παλαιά Συμμαχία (Auld Alliance) θεωρείται πως έληξε με τη Συνθήκη του Εδιμβούργου, την Peace of Cateau-Cambrésis ή την Union of the Crowns, το 2011 Βρετανός ιστορικός υποστήριξε πως η Φράγκο/Γάλλο-Σκωτική Συμμαχία του 1295 επέζησε, ακόμη και μετά τις Acts of Union του 1707, δηλαδή της Ένωσης Αγγλίας-Σκωτίας και της δημιουργίας του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας (ο de Gaulle το 1942 είχε δηλώσει πως η Συμμαχία Γαλλίας-Σκωτίας ήταν η παλαιότερη στον πλανήτη). Η Peace of Cateau-Cambrésis συνδέει τα προηγούμενα με τον Πόλεμο στην Ιταλία του 1551-59: Ιταλία ετοιμάσου, έρχεται η σειρά σου (πιό ιδιόμορφη περίπτωση βέβαια). Βασικά έχει έρθει αλλά μιλάμε για «Ευρώπη» και «€υρώ» (μπαίνω σε αυτό το σημείο στον πειρασμό να αναφερθώ στη σχέση Γαλλίας-€υρώ γενικά, αλλά και στο ρόλο της σε ό,τι αφορά την Ελλάδα ειδικά, αλλά δεν θα το κάνω). Ηνωμένο Βασίλειο, Ελλάδα και Ισπανία αποτελούν μέρος της πρώτης μεγάλης διεύρυνσης του πυρήνα, των ιδρυτικών μελών, της Ε.Ο.Κ (1973, 1981, 1986)

Κάποια στιγμή ίσως να ξυπνήσουν φίλες και φίλοι από την «αριστερά» και να συνειδητοποιήσουν πως ένα μεγάλο - αν όχι το μεγαλύτερο - τμήμα της λεγόμενης «αριστεράς», αποτελεί μεταμφιεσμένο κατασκεύασμα ή παράρτημα - εξυπηρέτησης των συμφερόντων - της Γαλλίας (είπαμε, το κράτος αυτό ζει και λειτουργεί μέσω μασκαρέμάτων και ιδεολογικών περιτυλιγμάτων). Η Γαλλία (αυτό το ύπουλο κράτος) στην ιστορία έχει πολλά ονόματα, αόριστα και αφαιρετικά, πίσω από τα οποία κρύβεται τόσο η ίδια όσο και τα συμφέροντα της. Ψιλά γράμματα.