Πέντε κράτη υπάρχουν όλα κι όλα στον πλανήτη που λειτουργούν ως δεσμοί και μεταβάσεις από ήπειρο σε ήπειρο, που συνδέουν εδαφικά ήπείρους μεταξύ τους, έχουν εδαφική συνέχεια σε δύο από αυτές, και μπορούν να χαρακτηριστούν ως διηπειρωτικά ή υπερ-ηπειρωτικά κράτη (transcontinental or intercontinental). Μόλις πέντε κράτη σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η Αίγυπτος, η Τουρκία, η Ρωσσία, το Καζακστάν και η Κολομβία. Υπό προϋποθέσεις και αναλόγως τον ορισμό και τα όρια της «Ευρώπης» (αυτή η έννοια λάστιχο είναι το ζήτημα από την εγκαθίδρυση, επιβολή και κυριαρχία της ευρωκεντρικής ιδεολογίας και ιστοριογραφίας και ύστερα), σε αυτή την κατηγορία μπορούν να συμπεριληφθούν η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν.
Μια κατώτερη κατηγορία κρατών είναι τα ασυνεχή εδαφικά διηπειρωτικά ή υπερ-ηπειρωτικά κράτη. Εδώ ανήκουν οι παλαιές αποικιακές δυνάμεις της ατλαντικής Ευρώπης (λόγω dependent / overseas territories κ.λπ), φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες (εκτος ΑφροΕυρασίας, δηλαδή κεντρικής ηπείρου, όμως) και αναλόγως τον ορισμό, η Ιαπωνία, η Ινδονησία (το σημαντικότερο νησιωτικό κράτος στον πλανήτη) και ορισμένες ακόμη. Υπό προϋποθέσεις σε αυτή την κατηγορία μπορούν να ενταχθούν η Ιταλία και η Ελλάδα.
[-] Καθόλου περίεργο φυσικά που το κρατίδιο κατάντησε ανάπηρο και που έχει τα σημερινά του χάλια. Είναι σχεδόν νομοτελειακό καθώς λειτουργεί ως μια κατασκευή που αποκόπτεται από το ιστορικό-γεωγραφικό της χώρο και περιβάλλον στρεφόμενη εις βάρος του, δημιουργώντας και αναπτύσσοντας εσωτερικά στρεβλώσεις και παθογένειες και λειτουργώντας ως βαρίδι επ'αυτού. Έχουμε επισημάνει αλλού πως το Δουκάτο των Αθηνών (το οποίο λειτουργεί ως εργαλείο) έρχεται και δημιουργει-αποτελεί μια τομή και μια ασυνέχεια με όλη την υπόλοιπη γεωϊστορική και γεωφυσική περίοδο του χώρου στον οποίο βρίσκεται, αποτελώντας μια ανωμαλία, με τον τρόπο που λειτουργεί, σε μια φυσική τάξη πραγμάτων. Και εάν συνεχίσει έτσι: στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά, στη Λαμία και στα Φαρσάλα πουλάνε χαλβά και στην Καλαμπάκα αιγοπρόβειο γάλα. Το πλέον ευνοϊκό και αισιόδοξο σενάριο είναι ο Αλιάκμονας.
[-] Οι αυτοκρατορίες που περιλάμβαναν στους κόλπους τους εδάφη από ένα ή περισσότερα υπέρ/δι-ηπειρωτικά κράτη, δηλαδή που ήταν και οι ίδιες τέτοιες ως διηπειρωτικοί ανοιχτοί αυτοκρατορικοί χώροι, ήταν: η Αιγυπτιακή και η Περσική, η Αλεξανδινή-Μακεδονική (ή τα μετα-αλεξανδρινά βασίλεια), η Ρωμαϊκη της πολυθεϊστικής και της μονοθεϊστικής περιόδου («Βυζάντιο») με πρωτεύουσες αντίστοιχα τη Ρώμη και τη Νέα Ρώμη, η Οθωμανική (επίσης πρωτεύουσα η Κωνσταντινούπολη), η Τσαρική-Ρωσσική, οι ΙρανοΠερσικές αυτοκρατορίες των Σασανίδων και των Σαφαβίδων (μονοθεϊστικές και οι δύο αλλά ενσωματώνοντας στοιχεία πολυθεϊσμού), των Τιμουριδών και τα Χαλιφάτα Ομεϋαδών και Αββασιδών. Θα επανέλθουμε στο τι παρήγαγαν και πως λειτούργησαν όλες οι προηγούμενες, δημιουργώντας και ολοκληρώνοντας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ανοιχτούς χώρους με ελεύθερη και έντονη κυκλοφορία. Κατά τους νεώτερους χρόνους οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δημιούργησαν, για πρώτη φορά, τις δικές τους ασυνεχείς σποραδικές θαλάσσιες ατλαντικές αυτοκρατορίες και ουσιαστικά οδήγησαν σε κατακερματισμό και πολυδιάσπαση -μέσω της δημιουργίας ασυνέχειών και τομών- τα προηγούμενά συνεχή εδαφικά διηπειρωτικά κράτη-χώρους (Νωρίτερα, στην ανατολική Μεσόγειο, με παρεμφερή τρόπο είχαν λειτουργήσει οι Λατίνοι -οι οποίοι όμως είχαν ιστορικούς δεσμούς και οργανικές φυσικές σχέσεις με το χώρο- και οι Φράγκοι, που δεν είχαν. Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι της παλαιότερης εποχής, σε αντίθεση με τους Άγγλους και τους νεώτερους Φράγκους-Γάλλους, δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν διηπειρωτικούς ανοιχτούς αυτοκρατορικούς χώρους σαν και αυτούς που δημιούργησαν οι προαναφερόμενοι συγκαιρινοί τους στα ανατολικά. Ακόμη και σήμερα γι'αυτο παλεύουν οι ΦράγκοΑλαμαννοί ή ΓαλλοΓερμανοί, αλλά η γεωγραφική τους τοποθέτηση και η κεντρική τους γεωγραφία είναι τέτοια, που δεν μπορεί να αποτελέσει συνεχής δι/υπερ-ηπειρωτική εδαφική ανοιχτή περιοχή, λόγω της θέσης τους ως απώτατο δυτικό άκρο-παρωνυχίδα της Ευρασίας και βορειοδυτικό άκρο της ΑφροΕυρασίας. Να συνδέσουν ηπειρωτικά τι; Γι'αυτο τα δύο από τα πέντε προαναφερθέντα στην αρχή διηπειρωτικά ή υπερ-ηπειρωτικά κράτη, τα οποία έχουν αξία και βαρύτητα από μόνα τους, είναι καθοριστικής σημασίας και γι'αυτούς).
Μια κατώτερη κατηγορία κρατών είναι τα ασυνεχή εδαφικά διηπειρωτικά ή υπερ-ηπειρωτικά κράτη. Εδώ ανήκουν οι παλαιές αποικιακές δυνάμεις της ατλαντικής Ευρώπης (λόγω dependent / overseas territories κ.λπ), φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες (εκτος ΑφροΕυρασίας, δηλαδή κεντρικής ηπείρου, όμως) και αναλόγως τον ορισμό, η Ιαπωνία, η Ινδονησία (το σημαντικότερο νησιωτικό κράτος στον πλανήτη) και ορισμένες ακόμη. Υπό προϋποθέσεις σε αυτή την κατηγορία μπορούν να ενταχθούν η Ιταλία και η Ελλάδα.
Επισημάνσεις
[-] Ό,τι έκανες ιστορικά, είτε στην προκλασική και κλασική περίοδο, είτε στη λεγόμενη ελληνιστική, ειτε σε αυτήν της ορθόδοξης ρωμαϊκότητας, είτε αργότερα, το έκανες έχοντας ως άξονα-βάση σου αυτά τα τρία, από τα μόλις πέντε παρακαλώ, δι/υπερ-ηπειρωτικά κράτη-περιοχές σε ολόκληρο τον πλανήτη (Αίγυπτος, Τουρκία, Ρωσσία). Αυτός είναι και ένας από τους βαθύτερους λόγους που ο αφανισμός, το ξερίζωμα ή η εξαφάνιση σου κρίθηκε απαραίτητη. Διότι αποτελούσες φυσικό ιστορικό οργανισμό που συνέδεε αυτές τις περιοχές. Από την εποχή που η Μίλητος αποτελούσε την πλουσιότερη Πόλη του ελληνικού κόσμου μέχρι τους εμπόρους της οθωμανικής περιόδου (ή/και τους Σαρακατσάνους, οι οποίοι ήταν διασκορπισμένοι παντού και ανεβοκατέβαιναν πέρα-δώθε), η κίνηση σου ήταν από την Κριμαία ή τον Δούναβη και τα παράλια του Πόντου ή του Καυκάσου, μέσω του ηπειρωτικού κορμού, του Αιγαίου και της Ανατολίας, στην Κοίλη Συρία, τον Νείλο και την ανατολική Μεσόγειο (Φυσικά, καθόλου δεν παραξενεύει πως είναι ακριβώς αυτοί οι χώροι που -πότε με τη τάδε, πότε με τη δείνα ιδεολογική αφορμή-, είναι «επικίνδυνοι» και στους οποίους δεν πρέπει να κοιτάς και να έχεις μαζί τους επαφές, παρά να αποκοπείς έχοντας στραμμένο το κεφάλι σου αλλού). Ο,τι έκανε αυτό που -συμβατικά μάλλον- ονομάζουμε «Ελληνισμός», το έκανε έχοντας ως βάση του αυτόν τον άξονα ή αυτό το τοξο, που δημιουργούν τα τρία αυτά διηπειρωτικά κράτη-περιοχές, με κατεύθυνση-άνοιγμα προς ανατολάς και μερικώς προς τη μεσογειακή δύση (τώρα πως μας προέκυψε Ολλανδία και Ρήνος είναι... άλλου παπά ευαγγέλιο). Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος του ιστορικού ξεριζωμού και αφανισμού από τους επί χιλιετίες ιστορικούς σου χώρους. Άλλωστε, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν διάσπαρτοι Τούρκοι, Ούγγροι, Άραβες ή/και Κικράσιοι-Τσερκέζοι σε όλα τα Βαλκάνια, την κεντρική Ευρώπη και τη βόρεια Μέση Ανατολή, παρά τους εθνικισμούς. Εσύ όμως εξαϋλώθηκες. Όσο υπήρχες ως ιστορικός οργανισμός, ο χώρος αυτός δεν μπορούσε να κατακερματιστεί, να διασπαστεί ολοκληρωτικά, και να πάψει να λειτουργεί οργανικά. Έπρεπε να ξεριζωθείς και να αφανιστείς (και φυσικά να ενσωματωθείς και να αφομοιωθείς. Αυτό είναι το τελευταίο χρονικά στάδιο του αφανισμού ή της εξαϋλώσης, που ονομάζεται «δυτικοποίηση» ή/και «εξευρωπαϊσμός»).[-] Καθόλου περίεργο φυσικά που το κρατίδιο κατάντησε ανάπηρο και που έχει τα σημερινά του χάλια. Είναι σχεδόν νομοτελειακό καθώς λειτουργεί ως μια κατασκευή που αποκόπτεται από το ιστορικό-γεωγραφικό της χώρο και περιβάλλον στρεφόμενη εις βάρος του, δημιουργώντας και αναπτύσσοντας εσωτερικά στρεβλώσεις και παθογένειες και λειτουργώντας ως βαρίδι επ'αυτού. Έχουμε επισημάνει αλλού πως το Δουκάτο των Αθηνών (το οποίο λειτουργεί ως εργαλείο) έρχεται και δημιουργει-αποτελεί μια τομή και μια ασυνέχεια με όλη την υπόλοιπη γεωϊστορική και γεωφυσική περίοδο του χώρου στον οποίο βρίσκεται, αποτελώντας μια ανωμαλία, με τον τρόπο που λειτουργεί, σε μια φυσική τάξη πραγμάτων. Και εάν συνεχίσει έτσι: στα Σάλωνα σφάζουν αρνιά, στη Λαμία και στα Φαρσάλα πουλάνε χαλβά και στην Καλαμπάκα αιγοπρόβειο γάλα. Το πλέον ευνοϊκό και αισιόδοξο σενάριο είναι ο Αλιάκμονας.
[-] Οι αυτοκρατορίες που περιλάμβαναν στους κόλπους τους εδάφη από ένα ή περισσότερα υπέρ/δι-ηπειρωτικά κράτη, δηλαδή που ήταν και οι ίδιες τέτοιες ως διηπειρωτικοί ανοιχτοί αυτοκρατορικοί χώροι, ήταν: η Αιγυπτιακή και η Περσική, η Αλεξανδινή-Μακεδονική (ή τα μετα-αλεξανδρινά βασίλεια), η Ρωμαϊκη της πολυθεϊστικής και της μονοθεϊστικής περιόδου («Βυζάντιο») με πρωτεύουσες αντίστοιχα τη Ρώμη και τη Νέα Ρώμη, η Οθωμανική (επίσης πρωτεύουσα η Κωνσταντινούπολη), η Τσαρική-Ρωσσική, οι ΙρανοΠερσικές αυτοκρατορίες των Σασανίδων και των Σαφαβίδων (μονοθεϊστικές και οι δύο αλλά ενσωματώνοντας στοιχεία πολυθεϊσμού), των Τιμουριδών και τα Χαλιφάτα Ομεϋαδών και Αββασιδών. Θα επανέλθουμε στο τι παρήγαγαν και πως λειτούργησαν όλες οι προηγούμενες, δημιουργώντας και ολοκληρώνοντας για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία ανοιχτούς χώρους με ελεύθερη και έντονη κυκλοφορία. Κατά τους νεώτερους χρόνους οι Άγγλοι και οι Γάλλοι δημιούργησαν, για πρώτη φορά, τις δικές τους ασυνεχείς σποραδικές θαλάσσιες ατλαντικές αυτοκρατορίες και ουσιαστικά οδήγησαν σε κατακερματισμό και πολυδιάσπαση -μέσω της δημιουργίας ασυνέχειών και τομών- τα προηγούμενά συνεχή εδαφικά διηπειρωτικά κράτη-χώρους (Νωρίτερα, στην ανατολική Μεσόγειο, με παρεμφερή τρόπο είχαν λειτουργήσει οι Λατίνοι -οι οποίοι όμως είχαν ιστορικούς δεσμούς και οργανικές φυσικές σχέσεις με το χώρο- και οι Φράγκοι, που δεν είχαν. Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι της παλαιότερης εποχής, σε αντίθεση με τους Άγγλους και τους νεώτερους Φράγκους-Γάλλους, δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν διηπειρωτικούς ανοιχτούς αυτοκρατορικούς χώρους σαν και αυτούς που δημιούργησαν οι προαναφερόμενοι συγκαιρινοί τους στα ανατολικά. Ακόμη και σήμερα γι'αυτο παλεύουν οι ΦράγκοΑλαμαννοί ή ΓαλλοΓερμανοί, αλλά η γεωγραφική τους τοποθέτηση και η κεντρική τους γεωγραφία είναι τέτοια, που δεν μπορεί να αποτελέσει συνεχής δι/υπερ-ηπειρωτική εδαφική ανοιχτή περιοχή, λόγω της θέσης τους ως απώτατο δυτικό άκρο-παρωνυχίδα της Ευρασίας και βορειοδυτικό άκρο της ΑφροΕυρασίας. Να συνδέσουν ηπειρωτικά τι; Γι'αυτο τα δύο από τα πέντε προαναφερθέντα στην αρχή διηπειρωτικά ή υπερ-ηπειρωτικά κράτη, τα οποία έχουν αξία και βαρύτητα από μόνα τους, είναι καθοριστικής σημασίας και γι'αυτούς).