Σχολιασμοί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής υπήρξαν ηγέτιδα δύναμη πίσω από τα ουνιβερσαλιστικά (universalist) ιδεώδη, τις αξιώσεις και τα πρότυπα που προωθήθηκαν μετά το 1918, το 1945 και το 1989 (τις αξιώσεις, τα πρότυπα και τα ιδεώδη αυτά οι άνθρωποι έμαθαν κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα να τα ονομάζουν «δυτικά», αναφερόμενοι σε μια «Δύση»).

Η απομάκρυνση και η διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού, η οποία ξεκίνησε τουλάχιστον από την περίοδο του Μπούς, συνεχίστηκε επί Ομπάμα, για να καταλήξουμε στον Τράμπ και στο “America first”, φανερώνει την οπισθοχώρηση ή το 'τέλος'του «δυτικού» ουνιβερσαλισμού (universalism) και την διάσπαση ή αποσύνθεση της λεγόμενης «Δύσης» (η οποία ελάχιστη σχέση έχει, παραδείγματος χάριν, με τον Αλκιβιάδη ή τον Πάπα Ιωάννη Φιλάγαθο / Pope John XVI -ο οποίος θεωρήθηκε Αντιπάπας-, παρά αποτελεί προϊόν, παράγωγο και αποτέλεσμα του νεώτερου διατλαντικού χώρου).

Η προηγούμενη εξέλιξη, ενισχύει και επιταχύνει την «αποδυτικόποίηση» του πλανήτη.

[-] Επί Ομπάμα οι σχέσεις Η.Π.Α και Ε.Ε ή «Αμερικής» και «Ευρώπης» έφτασαν στο ναδίρ, στο χειρότερο σημείο τους εδώ και 70-80 χρόνια, από τη δεκαετία του 1930. Παρότι «συμπαθητικός» και «επικοινωνιακός» αυτή υπήρξε η πραγματικότητα. Ο Ομπάμα, ο οποίος δέχθηκε -και αυτός- τρομακτικές εσωτερικές πιέσεις (η διαχείριση τους όμως και το κλίμα ήταν εντελώς διαφορετικά απ'ό,τι στην περίπτωση Τράμπ), κατηγορήθηκε επίσης για soft neo-isolationism (Θα επανέλθουμε με άλλο σημείωμα για την ομιλία του Τράμπ, όπως και άλλων, στον Ο.Η.Ε).

[-] «Και εις ανώτερα»: 1. Debt soars past $20 trillion mark for first time (The Washington Times). 2. The U.S. is now over $20 trillion in debt — here’s how it got there (MarketWatch).

[-] Οι όροι διάσπαση ή αποσύνθεση της «Δύσης» είναι δημοφιλείς. Ωστόσο, από εδώ έχουμε μιλήσει και γράψει αρκετά για πολυδιάσπαση. Έννοιες όπως post-western, post-secular και διεργασίες όπως απο-εκκοσμίκευση, απο-αποικιοποίηση και από«δυτικοποίηση», δεν είναι άσχετες μεταξύ τους. Η εξέλιξεις αυτές δεν ενισχύουν και δεν επιταχύνουν μόνάχα την απο«δυτικόποίηση» του Πλανήτη, αλλά και της ίδιας της «Δύσης».

[-] Μελλοντικά, θα προσπαθήσουμε να ασχοληθούμε -για μια ακόμη φορά- με αυτό που ουδείς αξιώνεται να ασχοληθεί. Δηλαδή με την ιστορία και τον ορισμό της «Δύσης» και την καταγωγή και γέννεση της έννοιας «Ευρώπη». Το τελευταίο, ως πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά πιο σύνθετο και απαιτεί περισσότερη εκλέπτυνση σε σχέση με το πρώτο, το οποίο λειτούργησε από τα γεννοφάσκια του, ως σύνθημα.


1880
1. Ασία: 835 εκατομμύρια
2. Ευρωπη: 315 εκατομμύρια
3. Αφρική: 205 εκατομμύρια [*]
4. Αμερική: 95 εκατομμύρια [*]

2017
1. Ασία: 4.4 δισεκατομμύρια
2. Αφρική: 1.2 δισεκατομμύρια
3. Αμερική: 1.0 δισεκατομμύριο
4. Ευρωπη: 740 εκατομμύρια


1880
1. Ασία: 57-58%
2. Ευρωπη: 21-22%
3. Αφρική: 14%
4. Αμερική: 6.5%

2017
1. Ασία: 58-59%
2. Αφρική: 16%
3. Αμερική: 13.5%
4. Ευρωπη: 9.8%

[*] Το έγγραφο του 1880, από το οποίο αντλώ στοιχεία, προσμετρά την Αμερική ενιαία, βόρεια και νότια. Ο αριθμός για την Αφρική ίσως να είναι κάπως φουσκωμένος.

[-] Ως Ευρώπη συνήθως εννοούνται άπαντες, δυτικά από τα Ουράλια Όρη, δηλαδή συμπεριλαμβάνεται και η ευρωπαϊκή Ρωσσία. Το 9.8% λοιπόν είναι το ποσοστό επί του παγκόσμιου πληθυσμού για το σύνολο αυτής της περιοχής. Για την Ε.Ε το ποσοστό είναι 6.8% (με το Ηνωμένο Βασίλειο). Δίχως το Ηνωμένο Βασίλειο είναι γύρω στο 5.9%, ενώ για την ευρωζώνη κυμαίνεται περίπου στο 4.5% επί του παγκόσμιου πληθυσμού.

[-] Η Αμερική ως ήπειρος (βόρεια και νότια) έχει τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή αύξηση σε ποσοστιαία βάση, κατά τα προηγούμενα 137 έτη. Αύξηση πάνω απο δέκα (10) φόρες. Ακολουθεί η Αφρική με αύξηση πάνω από πέντεμησι (5.5) φορές. Έπειτα η Ασία, 3.5 και πλέον φορές και τέλος, η Ευρώπη, λίγο πάνω από δύο (2) φορές. Συνολικά ο πληθυσμός του πλανήτη πενταπλασιάστηκε. Από 1.45 δισεκατομμύρια το 1880 ξεπέρασε τα 7.5 δισεκατομμύρια κατά το τρέχον έτος.

[-] Μπορεί να παρουσιάστούν μελλοντικά και στοιχεία για την πληθυσμιακή εξέλιξη ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών κατά τα τελευταία 137 χρόνια.


Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουμε αναφερθεί κατ'επανάληψη, με κείμενα, αναλύσεις και παραθέματα, στα ζητήματα της Σκωτίας και της Καταλονίας, τα οποία φυσικά δεν είναι τα μόνα. Θα επαναφέρουμε μέσα στις επόμενες ημέρες, συμπυκνώνοντάς, τους βασικούς άξονες από τους οποίους προκύπτουν και με τους οποίους σχετίζονται οι αξιώσεις και τα ζητήματα αυτά. Πάντως είναι μάλλον διασκεδαστικό να βλέπεις όσες και όσους π.χ, ήταν θετικοί με τα αιτήματα της Σκωτίας να είναι αρνητικοί στην περίπτωση της Καταλονίας, και το ανάποδο. Φυσικά υπάρχουν και άλλες περίπτώσεις: Θετικοί για το Θιβέτ ή/και το Κόσοβο, αρνητικοί για την Κριμαία, θετικοί για το Ιρακινό Κουρδιστάν κ.ο.κ. Το προηγούμενο φανερώνει πως η θέση και η στάση της συντριπτικής πλεοψηφίας των ανθρώπων δεν εξαρτάται από αυτό καθεαυτό το ζήτημα της αυτονομίας, της απόσχισης ή της ανεξαρτησίας, αλλά από την ιδεολογική τοποθέτηση και το πλαίσιο (Ηνωμένο Βασιλείο, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ρωσσία, Τουρκία, Κίνα κ.λπ) και φυσικά από το ποια εθνική ή υπερεθνική, περιφερειακή ή εξωπεριφερειακή δύναμη εξυπηρετείται απο αυτές τις αξιώσεις [*].

Θα πρέπει να επισημανθεί βέβαια, πως πράγματι το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ιδιαίτερο και λόγω της δομής και της λειτουργίας του ενισχύει -αν όχι τροφοδοτεί- τέτοιες τάσεις (θα επανέλθουμε στο συγκεκριμένο). Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως περιβάλλον, λειτουργίες και δομή, διαμορφώνει ευνοϊκές συνθήκες για τέτοιες αξιώσεις (αποσχίσεις, αυτονομίες ή ανεξαρτησίες). Με ακριβώς αντίθετο τρόπο, δηλαδή ως δομή ανάσχεσης και συγκράτησης τέτοιων αξιώσεων και τάσεων, λειτουργεί ο Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης.

[*] Παραδείγματος χάριν, ορισμένοι οι Ατλαντιστές (προκειμένου να ευθυγραμμιστούν με αυτονόητα συμφέροντα και να διαμορφώσουν ή να επηρεάσουν με συγκεκριμένο τρόπο και προς συγκεκριμένη κατέυθυνση την «κοινή γνώμη»), ισχυρίζονταν πως στην περίπτωση της Κριμαίας θα μπορούσε να δημιουργηθεί προηγούμενο π.χ, για την Θράκη. Κάτι τέτοιο όμως, φυσικά, δεν ισχύε στην περίπτωση του Κοσόβου ούτε ισχύει για την περίπτωση του Ιρακινού Κουρδιστάν (ή/και της Σκωτίας για έναν Ευρωπαϊστή) κ.ο.κ... Άλλωστε, εάν η Κίνα ανησυχεί για το Ιρακινό Κουρδιστάν (την περιγραφική ονομασία του οποίου θα δώσουμε την ημέρα των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος), λόγω π.χ της περιοχής Xinjiang, ε, εσύ μπορεί να κάνεις και μια θυσία για τα συμφέροντα των συμμάχων και των εταίρων σου...

[-] Βέβαια, τα ζητήματα αυτά είναι ευρύτερα και δεν επηρεάζονται από τα συμφέροντα μιας κομματικής γιάφκας ή/και εξαρτημένης κλίκας του κρατιδίου, ή από την διαμόρφωση της «κοινής γνώμης» σε αυτό.