Όσες και όσοι - από την «αριστερά» και τη «δεξιά» - εξακολουθούν να δίνουν τις μάχες του παρελθόντος (του δευτέρου παγκόσμίου και του μετέπειτα ψυχρού πολέμου), ας διαβάσουν όσα ακολουθούν. Εντός αγκύλης το πλαίσιο προκειμένου να γίνεται αντιληπτό το νόημα. Εκτός αγκύλης όσα ενδιαφέρουν σε σχέση με το ζήτημα που μας απασχολεί: τη συνέχιση των μαχών του παρελθόντος (μέσα στα μυαλά του παρόντος). Ακολουθούν αποσπάσματα από βιβλίο [-]:
Ας επαναλάβουμε τα σημεία που ενδιαφέρουν (και τα σφάλματα των Αμερικανών, τα οποία όλως τυχαίως κάνουν και οι περισσότεροι «αριστεροί και δεξιοί» στις μέρες μας), ξεχωριστά:
• Η Ουάσινγκτον εξακολουθεί να κοιτάζει... μέσω του πρίσματος του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Νιώθουμε άνετα πολεμώντας έναν πόλεμο προκαθορισμένων (ή/και 'φιξαρισμένων') μαχών, προκαθορισμένων στόχων και εύκολα προσδιορισμένων εχθρών... Εκεί που το όραμά μας ξεθωριάζει είναι όταν ο εχθρός δεν ακολουθεί αυτούς τους κανόνες.
• Ανίκανες να ορίσουν τον εχθρό, οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν τον πόλεμο σε μια ιδέα ... Πώς πολεμάς εναντίον μιας ιδέας, ενός τρόπου σκέψης;
• Η Αμερική όχι μόνο πολεμά ακόμα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά βλέπει τον κόσμο μέσω των ιδεολογιών του 19ου (και ολίγον 20ου) αιώνα του φασισμού, του κομμουνισμού, του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας.
• Οι Ηνωμένες Πολιτείες είδαν το Ιράκ ως μια άλλη μάχη που κερδήθηκε στον μακρύ αγώνα μας ενάντια στον ολοκληρωτισμό και το φασισμό... Όπως οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί εξακολουθούν να πολεμούν τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και μπροστά στην πραγματικότητα ενός εντελώς νέου συνόλου γεγονότων (ή μιας εντελώς νέας σειράς δεδομένων)...
[*] Ο συγγραφέας, ο οποίος χαρακτηριζει ήδη από το 2009 το Ιράν ως - υβριδικού τύπου - υπερδύναμη, τονίζει συνεχώς, μεταξύ άλλων, τον πόλεμο του Λιβάνου το 2006 (είχε περάσει και απο το Λίβανο). Ο πόλεμος αυτός αποτέλεσε ένα θεμελιώδες και ιστορικό σημείο καμπής το οποίο έχει υποτιμηθεί (για λόγους διατήρησης αίγλης και μύθου). Οι μυθοποιημένες αντιλήψεις περί του Ισράηλ και της παντοδυναμίας του που κυριαρχούν στην Ελλάδα, δεν είναι ακριβώς έτσι ή είναι παραφουσκωμένες (προκειμένου να είναι παραφουσκωμένα και τα εγχώρια μυαλά). Το Ισραήλ από το 2000 και κυρίως από το 2006 και ύστερα βρίσκεται σε υποχώρηση. Δεν είναι τα πράγματα όπως τα διαβάζουμε στην Ελλάδα ή μέσω μεταφράσεων ισραηλινών ή/και αμερικανικών δεξαμενών σκέψης (think tanks). Εάν υπάρξει ενδιαφέρον θα επανέλθουμε στο συγκεκριμένο ζήτημα. Τέλος, ακόμη και η Ελλάδα (αυτό το μπάχαλο), εάν είχε στην κατοχή της ογδόντα (80) πυρηνικές κεφαλές (o Colin Powell είχε αναφερθεί σε 200), προφανώς θα εξέπεμπε ένα διαφορετικό προφίλ και θα δημιουργούσε, θα οικοδομούσε και θα την περιέβαλε μια αίγλη και ένας μύθος, μια ισχύ, που θα απέκρυβε ενδογενείς αδυναμίες, προβλήματα και αδιέξοδα, λάθη, ήττες και υποχωρήσεις.
[-] Τα απόσπάσματα είναι από βιβλίο ενός απο τους πλέον επιτυχημένους CIA case officers who was primarily assigned -for 21 years- to the Middle East. Σε άλλο βιβλίο του βασίστηκε η κινηματογραφική επιτυχία ''Syriana''που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2005 (George Clooney, Matt Damon). Ο ίδιος εμφανίζεται για λίγα δευτερόλεπτα κατά την διάρκεια της ταινίας. Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα που έχει ο συγκεκριμένος στο «βιογραφικό» του, είναι και η συμμετοχή σε απόπειρα πραξικοπήματος το 1995 (με τη συμμετοχή Αράβων και Κούρδων), για την ανατροπή του Saddam Hussein, η οποία ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, και για την οποία ανακρίθηκε από το F.B.I [Δες και εδώ: Στοιχεία περί Μέσης Ανατολής από το 2005 και ύστερα (to "put things in perspective")]. Ο τύπος αυτός, ο οποίος θεωρεί ήδη από το 2008-9 πως το Ιράν έχει νικήσει, έχει επικρατήσει, στη Μέση Ανατολή (πριν ακόμη από τον πόλεμο στη Συρία) και πως οι Η.Π.Α δίνουν μάχες οπισθοφυλακών, δεν είναι κανένας περιθωριακός. Εχει πει και γράψει αρκετά πράγματα που έχουν ενδιαφέρον και μπορεί να επανέλθουμε μελλοντικά σε αυτόν.
[Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αντιλήφθηκαν πλήρως τις κινήσεις του Ιράν στο Κουρδιστάν, εν μέρει επειδή δεν κατανόησαν την τακτική ή τη στρατηγική του Ιράν]. Η Ουάσινγκτον εξακολουθεί να κοιτάζει το Ιράν μέσω του πρίσματος του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Νιώθουμε άνετα πολεμώντας έναν πόλεμο προκαθορισμένων (ή/και 'φιξαρισμένων') μαχών, προκαθορισμένων στόχων και εύκολα προσδιορισμένων εχθρών όπως η Ναζιστική Γερμανία ή το Ιράκ του Σαντάμ. Εκεί που το όραμά μας ξεθωριάζει είναι όταν ο εχθρός δεν ακολουθεί αυτούς τους κανόνες...
[Όταν εισβάλαμε στο Αφγανιστάν, τον Οκτώβριο του 2001, πήγαμε σε πόλεμο ενάντια στους Ταλιμπάν και την Αλ Κάιντα μη καταλαβαίνοντας ότι είναι θρησκευτικές πεποιθήσεις, όχι χώρες. Ούτε ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ούτε ο Μούλα Όμαρ, ο ηγέτης των Ταλιμπάν, μπορεί να ταξινομηθεί ως αρχηγός κράτους, στρατιωτικός διοικητής ή ακόμα και θρησκευτικός ηγέτης]. Ανίκανες να ορίσουν τον εχθρό, οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν τον πόλεμο σε μια ιδέα... Πώς πολεμάς εναντίον μιας ιδέας, ενός τρόπου σκέψης;...
Η Αμερική όχι μόνο πολεμά ακόμα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά βλέπει τον κόσμο μέσω των ιδεολογιών του 19ου (και ολίγον 20ου) αιώνα του φασισμού, του κομμουνισμού, του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας [Η απόμείωση των Ταλιμπάν σε ισλαμοφασιστές συσκοτίζει τους όρους της σύγκρουσης. Και πάλι, με το να τσουβαλιάζουμε το Ιράν στην ίδια κατηγορία, κάνουμε σοβαρο λάθος. Το Ιράν δεν δέχεται δυτικούς ορισμούς για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να οργανωθεί ο κόσμος. Από τη σκοπιά του Ιράν, το Ιράν δεν υπέγραψε τη Συνθήκη-Ειρήνη της Βεστφαλίας, η οποία καθιέρωσε το σύγχρονο σύστημα έθνους-κράτους το 1648, οπότε δεν ειναι ανάγκη για τη Τεχερανη να της δίνει σημασία]...
Οι περισσότεροι Αμερικανοί ειδαν την εκτέλεση του Σαντάμ ως ένα κατάλληλο τέλος. Ήταν ο Χίτλερ των Αράβων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είδαν το Ιράκ ως μια ακόμη μάχη που κερδήθηκε στον μακρύ αγώνα μας ενάντια στον ολοκληρωτισμό και το φασισμό... Όπως οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί εξακολουθούν να πολεμούν τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και μπροστά στην πραγματικότητα ενός εντελώς νέου συνόλου γεγονότων. [Και πάλι, ήταν ο πόλεμος των 34αρων ημερών του 2006 που άλλαξε τα πάντα*]...
Ας επαναλάβουμε τα σημεία που ενδιαφέρουν (και τα σφάλματα των Αμερικανών, τα οποία όλως τυχαίως κάνουν και οι περισσότεροι «αριστεροί και δεξιοί» στις μέρες μας), ξεχωριστά:
• Η Ουάσινγκτον εξακολουθεί να κοιτάζει... μέσω του πρίσματος του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Νιώθουμε άνετα πολεμώντας έναν πόλεμο προκαθορισμένων (ή/και 'φιξαρισμένων') μαχών, προκαθορισμένων στόχων και εύκολα προσδιορισμένων εχθρών... Εκεί που το όραμά μας ξεθωριάζει είναι όταν ο εχθρός δεν ακολουθεί αυτούς τους κανόνες.
• Ανίκανες να ορίσουν τον εχθρό, οι Ηνωμένες Πολιτείες κήρυξαν τον πόλεμο σε μια ιδέα ... Πώς πολεμάς εναντίον μιας ιδέας, ενός τρόπου σκέψης;
• Η Αμερική όχι μόνο πολεμά ακόμα τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά βλέπει τον κόσμο μέσω των ιδεολογιών του 19ου (και ολίγον 20ου) αιώνα του φασισμού, του κομμουνισμού, του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας.
• Οι Ηνωμένες Πολιτείες είδαν το Ιράκ ως μια άλλη μάχη που κερδήθηκε στον μακρύ αγώνα μας ενάντια στον ολοκληρωτισμό και το φασισμό... Όπως οι Ισραηλινοί, οι Αμερικανοί εξακολουθούν να πολεμούν τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο, ακόμη και μπροστά στην πραγματικότητα ενός εντελώς νέου συνόλου γεγονότων (ή μιας εντελώς νέας σειράς δεδομένων)...
Σημειώσεις - Επισημάνσεις
[*] Ο συγγραφέας, ο οποίος χαρακτηριζει ήδη από το 2009 το Ιράν ως - υβριδικού τύπου - υπερδύναμη, τονίζει συνεχώς, μεταξύ άλλων, τον πόλεμο του Λιβάνου το 2006 (είχε περάσει και απο το Λίβανο). Ο πόλεμος αυτός αποτέλεσε ένα θεμελιώδες και ιστορικό σημείο καμπής το οποίο έχει υποτιμηθεί (για λόγους διατήρησης αίγλης και μύθου). Οι μυθοποιημένες αντιλήψεις περί του Ισράηλ και της παντοδυναμίας του που κυριαρχούν στην Ελλάδα, δεν είναι ακριβώς έτσι ή είναι παραφουσκωμένες (προκειμένου να είναι παραφουσκωμένα και τα εγχώρια μυαλά). Το Ισραήλ από το 2000 και κυρίως από το 2006 και ύστερα βρίσκεται σε υποχώρηση. Δεν είναι τα πράγματα όπως τα διαβάζουμε στην Ελλάδα ή μέσω μεταφράσεων ισραηλινών ή/και αμερικανικών δεξαμενών σκέψης (think tanks). Εάν υπάρξει ενδιαφέρον θα επανέλθουμε στο συγκεκριμένο ζήτημα. Τέλος, ακόμη και η Ελλάδα (αυτό το μπάχαλο), εάν είχε στην κατοχή της ογδόντα (80) πυρηνικές κεφαλές (o Colin Powell είχε αναφερθεί σε 200), προφανώς θα εξέπεμπε ένα διαφορετικό προφίλ και θα δημιουργούσε, θα οικοδομούσε και θα την περιέβαλε μια αίγλη και ένας μύθος, μια ισχύ, που θα απέκρυβε ενδογενείς αδυναμίες, προβλήματα και αδιέξοδα, λάθη, ήττες και υποχωρήσεις.
[-] Τα απόσπάσματα είναι από βιβλίο ενός απο τους πλέον επιτυχημένους CIA case officers who was primarily assigned -for 21 years- to the Middle East. Σε άλλο βιβλίο του βασίστηκε η κινηματογραφική επιτυχία ''Syriana''που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2005 (George Clooney, Matt Damon). Ο ίδιος εμφανίζεται για λίγα δευτερόλεπτα κατά την διάρκεια της ταινίας. Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα που έχει ο συγκεκριμένος στο «βιογραφικό» του, είναι και η συμμετοχή σε απόπειρα πραξικοπήματος το 1995 (με τη συμμετοχή Αράβων και Κούρδων), για την ανατροπή του Saddam Hussein, η οποία ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, και για την οποία ανακρίθηκε από το F.B.I [Δες και εδώ: Στοιχεία περί Μέσης Ανατολής από το 2005 και ύστερα (to "put things in perspective")]. Ο τύπος αυτός, ο οποίος θεωρεί ήδη από το 2008-9 πως το Ιράν έχει νικήσει, έχει επικρατήσει, στη Μέση Ανατολή (πριν ακόμη από τον πόλεμο στη Συρία) και πως οι Η.Π.Α δίνουν μάχες οπισθοφυλακών, δεν είναι κανένας περιθωριακός. Εχει πει και γράψει αρκετά πράγματα που έχουν ενδιαφέρον και μπορεί να επανέλθουμε μελλοντικά σε αυτόν.