• Δεν είναι δυνατόν να περιμένεις να σε κρατάει ζωντανό η ηθική κεφαλαιοποίηση του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλέμου 70 χρόνια μετά, δίχως να έχεις πραγματική ερμηνεία για την άνοδο του φασιστικού φαινομένου και ενώ έχεις μετατραπεί σε σφουγγοκωλάριο της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών. Εάν ο φασισμός προκλήθηκε ως αντίδραση στη Ρωσική Επανάσταση του 1917 (όπως ισχυρίζεται η μεταπολεμική ερμηνεία και ιστοριογραφία της «κοινής γνώμης») τότε γιατί αναβιώνει στις μέρες μας, ακριβώς μετά την κατάργηση του σοβιετικού κομμουνισμού; Πουθενά στον πλανήτη δεν υπάρχει ζήτημα κομμουνιστικού «κινδύνου-απειλής» (πλήν ίσως του κρατιδίου... μόνο εδώ τα πιστεύουν αυτά, που υπάρχει η πιο άχρηστη, πολιτικά και πολιτιστικά υπανάπτυκτη και καθυστερημένη «δεξιά», απο το Λος Άντζελες και τη Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ) προκειμένου να υπάρξει ανάγκη για «ανάχωμα», και όμως ο φασισμός -με βάση τα λεγόμενα που κυριαρχούν- αναβιώνει. Αν καταρρεύσει η επίσημη μεταπολεμική σου αφήγηση-ερμηνεία, πάνω στην οποία έχεις οικοδομήσει όλη σου την ύπαρξη τι θα κάνεις; Επαναλαμβάνω. Αφού δεν υπάρχει ζήτημα κομμουνιστικής «επανάστασης / απειλής», γιατί αναβιώνει ο φασισμός;
• Το ζήτημα κομμουνισμός-εθνικοσοσιαλισμός («ολοκληρωτισμός», εξίσωση) στην Ε.Ε σχετίζεται με - και εξυπηρετεί - τη συνοχή και την ενότητα του γερμανικού κράτους, της επανενωμένης Γερμανίας.
• Πάλι καλά που υπάρχει και ο Erdoğan και ακούει καμιά κουβέντα το - ή πέφτει καμιά σφαλιάρα στο - Germanicum (γιατι αν περιμέναμε από τις εδώ ελληνόφωνες φραγκόκοτες... τα πιάσαμε τα λεφτά μας). Είναι φανερό πως η ολοκληρωτική καταστροφή των βόρείων ακτών της Μεσογείου (οι οποίες γίνονται αντιληπτές ως «γραμμή ασφαλείας της Ευρώπης», δηλαδή του ΓαλλοΦραγκο-Γερμανιστάν και της Ευρώπης του Ρήνου) έχει οδηγήσει Ισπανούς, Ιταλούς και Έλληνες να πονάνε από το πολύ... σκύψιμο και να πνίγονται από το πολύ... μπούκωμα (εννοώ πως έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, μην πάει ο νου σας πουθενά αλλού) μπροστά στις καταστροφικές επιλογές και επιθυμίες του Germanicum. Πάλι καλά που υπάρχει και ο Erdoğan. Διασώζει τη τιμή, τα συμφέροντα και τις μνήμες της Μεσογείου.
• Δύο κυρίαρχες τάσεις αναπτύσσονται αξιώνοντας να επανακαθορίσουν τις ευρωατλαντικές σχέσεις στις αρχές του 21ου αιώνα. Ο εξευρωπαϊσµός της Αμερικής και ο εξαμερικανισμός της Ευρώπης (με διάφορες προβιές). Ο εξαμερικανισμός της Ευρώπης είναι κυρίως ένας υπερεθνικός μετα-'δυτικός'εξαμερικανισμός. Ο εξευρωπαϊσµός της Αμερικής είναι κυρίως ένας μεταεθνικός παν-'δυτικός'εξευρωπαϊσµός. Θα επανέλθουμε σε αυτές τις δύο τάσεις οι οποίες γίνεται προσπάθεια να διαμορφώσουν τις σχέσεις «Ευρώπης» - Αμερικής. Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι οι σχέσεις «Ευρώπης» - Μεσογείου (σωθήκαμε). Ήδη και εδώ, στις ευρωμεσογειακές σχέσεις όπως και στις ευρωατλαντικές έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται κυρίαρχες τάσεις (ξανασωθήκαμε), αγνοώντας τους άμεσα ενδιαφερόμενους (δηλαδή τις μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες που γίνονται αντιληπτές ως «γραμμή ασφαλείας» προκειμένου να πίνει ο Ολλανδός ή/και ο Αυστριακός αμέριμνος και δίχως έγνοιες το καφέ του). Τώρα ξαναδιαβάστε το αμέσως προηγούμενο.
• Το ζήτημα κομμουνισμός-εθνικοσοσιαλισμός («ολοκληρωτισμός», εξίσωση) στην Ε.Ε σχετίζεται με - και εξυπηρετεί - τη συνοχή και την ενότητα του γερμανικού κράτους, της επανενωμένης Γερμανίας.
• Πάλι καλά που υπάρχει και ο Erdoğan και ακούει καμιά κουβέντα το - ή πέφτει καμιά σφαλιάρα στο - Germanicum (γιατι αν περιμέναμε από τις εδώ ελληνόφωνες φραγκόκοτες... τα πιάσαμε τα λεφτά μας). Είναι φανερό πως η ολοκληρωτική καταστροφή των βόρείων ακτών της Μεσογείου (οι οποίες γίνονται αντιληπτές ως «γραμμή ασφαλείας της Ευρώπης», δηλαδή του ΓαλλοΦραγκο-Γερμανιστάν και της Ευρώπης του Ρήνου) έχει οδηγήσει Ισπανούς, Ιταλούς και Έλληνες να πονάνε από το πολύ... σκύψιμο και να πνίγονται από το πολύ... μπούκωμα (εννοώ πως έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους, μην πάει ο νου σας πουθενά αλλού) μπροστά στις καταστροφικές επιλογές και επιθυμίες του Germanicum. Πάλι καλά που υπάρχει και ο Erdoğan. Διασώζει τη τιμή, τα συμφέροντα και τις μνήμες της Μεσογείου.
• Δύο κυρίαρχες τάσεις αναπτύσσονται αξιώνοντας να επανακαθορίσουν τις ευρωατλαντικές σχέσεις στις αρχές του 21ου αιώνα. Ο εξευρωπαϊσµός της Αμερικής και ο εξαμερικανισμός της Ευρώπης (με διάφορες προβιές). Ο εξαμερικανισμός της Ευρώπης είναι κυρίως ένας υπερεθνικός μετα-'δυτικός'εξαμερικανισμός. Ο εξευρωπαϊσµός της Αμερικής είναι κυρίως ένας μεταεθνικός παν-'δυτικός'εξευρωπαϊσµός. Θα επανέλθουμε σε αυτές τις δύο τάσεις οι οποίες γίνεται προσπάθεια να διαμορφώσουν τις σχέσεις «Ευρώπης» - Αμερικής. Το άλλο μεγάλο ζήτημα είναι οι σχέσεις «Ευρώπης» - Μεσογείου (σωθήκαμε). Ήδη και εδώ, στις ευρωμεσογειακές σχέσεις όπως και στις ευρωατλαντικές έχουν αρχίσει να αναπτύσσονται κυρίαρχες τάσεις (ξανασωθήκαμε), αγνοώντας τους άμεσα ενδιαφερόμενους (δηλαδή τις μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες που γίνονται αντιληπτές ως «γραμμή ασφαλείας» προκειμένου να πίνει ο Ολλανδός ή/και ο Αυστριακός αμέριμνος και δίχως έγνοιες το καφέ του). Τώρα ξαναδιαβάστε το αμέσως προηγούμενο.
