Τίποτα το ιδιαίτερο. Ορισμένες αναδρομές και ενθυμήσεις. Εν συντομία.
Αυτός είναι ένας χάρτης των (κρατών-μελών των) Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και λίγο πριν την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1993). Χρωματισμένες με πράσινο είναι οι χώρες που έχουν δεχτεί χτυπήματα ισλαμιστικής τρομοκρατικής υφής, ενώ με μπλέ όσες δεν έχουν χτυπηθεί [1].
![]()
Θα πρέπει να επισημανθεί πως πριν από την ίδρυση της Ε.Ε το 1993, πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και πριν από τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 (υπό την ονομασία Operation Iraqi Freedom), ο οποίος εγκαινιάζει τον λεγόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας [2] (Global War on Terrorism) και βασίζεται στο δόγμα του προληπτικού πολέμου, δεν είχε υπάρξει κανενα ισλαμιστικό τρομοκρατικό χτύπημα [3] στην «Ευρώπη».
Μπορεί στην «Ευρώπη» να μην είχαν υπάρξει επιθέσεις πριν από τις προηγούμενες χρονολογίες, είχαν υπάρξει όμως στο Ισραήλ (περισσότερες σε πυκνότητα από οποιαδήποτε άλλη χώρα αν και μικρής κλίμακας), ενώ ακολουθούσαν χώρες όπως το Πακιστάν, οι Φιλιππίνες, η Ινδονησία, η Ινδία και η Ρωσσία (η οποία υπήρξε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που δέχτηκε τέτοιου είδους ενέργεια-επίθεση). Αυτά, πριν από το 2003 και την επιχείρηση Iraqi Freedom. Από το 2003 και ύστερα τα χτυπήματα γίνονται κυρίως στο Ιράκ, τη Σαουδική Αραβία, τη Τουρκία, την Ινδονησία ενώ συνεχίζονται με μειωμένη ένταση στη Ρωσσία. Παράλληλα, στην Ευρώπη, έχουμε το 2003 τις μεγαλύτερες αντι-πολεμικές/αμερικανικές διαδηλώσεις-πορείες της μεταπολεμικής ιστορίας στις ευρωπαϊκες πρωτεύουσες ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ (αυτή της Ρώμης θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη αντιπολεμική πορεία-διαδήλωση στην ιστορία. Είναι φανερό πως «είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι» και κυρίως «αντιδυτικοί». Επίσης «δεν ανήκουν στη Δύση». Η δεύτερη μεγαλύτερη πορεία έγινε στην Ισπανία. Είναι εμφανής η μεσογειακή συνείδηση και αντίληψη και το ιστορικό αισθητήριο).
Οι περισσότεροι, εκείνη την περιοδο, ήταν δύσκολο να κατανοήσουν πως ο δεύτερος πόλεμος του Κόλπου και οι διαδηλώσεις του 2003, σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου και της μονοπολικής στιγμής και τάξης (ή καλύτερα αταξίας) των Ηνωμένων Πολιτειών (1991-2003), και την επισημοποίηση της «Διάσπασης της Δύσης». Από εκείνη την περίοδο και ύστερα γίνεται εμφανής η αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και μια τάση ή προσπάθεια «χειραφέτησης» της Ε.Ε από τις Η.Π.Α.
Από την επιχείρηση Iraqi Freedom (στην οποία συμμετείχαν το 2003 Αμερικανοί, Βρετανοί, Αυστραλοί, Κούρδοι, Ισπανοί και Πολωνοί) και ύστερα, οι επιθέσεις ενάντιον του Ισραήλ ελαχιστοποιήθηκαν (ενώ το 2006 θα ξεκινήσει ο πόλεμος του Λιβάνου). Το 2004 έχουμε το πρώτο χτύπημα σε κράτος-μέλος της Ε.Ε, στην... Al-Andalus, δηλαδή την Ισπανία (Madrid train bombings). Ακολουθεί η Ολλανδία, την οποία συμπεριλάβαμε στο χάρτη αν και θα μπορούσε να παραληφθεί (καθώς έχουμε μια δολοφονία η οποία μπορεί να θεωρηθεί ατομικό τιμωρητικό χτύπημα). Δολοφονείται ο σκηνοθέτης και παραγωγός του βίντεο μικρής διάρκειας υπό την ονομασία Submission, Theo van Gogh (ο οποίος είχε ρίζες που έφταναν στο γνωστό ζωγράφο Vincent van Gogh). Από τότε δεν έχει χτυπηθεί ξανά η Ολλανδία. Η πρώτη μεγάλη επίθεση ήταν ουσιαστικά της Μαδρίτης (νωρίτερα φυσικά έχουμε χτυπήματα στη Ρωσσία), ενώ τo 2005 ακολούθησε το Λονδίνο (7/7 bombings). Τα πράγματα για περίπου μια δεκαετία είναι κατ'ουσίαν σχετικά ήρεμα και σχεδόν αφανή (σε σχέση με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας) ενώ τα θύματα από τρομοκρατικές επιθέσεις σχετικά περιορισμένα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για επιθέσεις εναντίον κρατών και πόλεων της Ε.Ε ή εναντίον της «Ευρώπης» με τον τρόπο που γίνεται λόγος στις μέρες μας. Πότε αυξάνονται σε ένταση και πυκνότητα τα χτυπήματα και εκτοξεύονται οι ανθρώπινες απώλειες; Από το 2014-5 μέχρι και σήμερα.
Η πορεία έχει ως εξής. Πόλεμος στο Ιράκ το 2003. Πόλεμος του Λιβάνου το 2006 (τον επόμενο χρόνο έχουμε τη Συνθήκη της Λισσαβώνας). Το 2010 ξεκινά η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη (παράλληλα έχει αρχίσει και η 'European debt crisis'). Το 2011-12 ξεκινά ο πόλεμος στη Συρία. Το 2015 έχουμε την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση.
Ολοκληρώνοντας, θα πρέπει να τονιστεί πως όλοι οι νεκροί από όλες τις τρομοκρατικές επίθέσεις που αποδίδονται σε ισλαμιστικές σέκτες και γκρούπες από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 μέχρι σήμερα (περίπου 20-25.000 άνθρωποι), είναι λιγότεροι από τους νεκρούς στη μάχη για μια μόνο πόλη (π.χ το Χαλέπι ή τη Μοσούλη) και περίπου το ένα εικοστό (1/20) απο τους συνολικούς νεκρούς του πολέμου στη Συρία (από 350 ως 450.000 υπολογίζονται οι νεκροί).
[2] Το 2013, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δε βρίσκονται πλέον σε Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας.
[3] Καταγεγραμμένο ως τέτοιο ή άξιο λόγου ή ενταγμένο σε αυτό το πλαισιο. Υπήρξαν ορισμένα περιστατικά, αλλά εντάσσονται σχεδόν από όλους σε διαφορετικό πλαισιο.
Αυτός είναι ένας χάρτης των (κρατών-μελών των) Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας και λίγο πριν την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1993). Χρωματισμένες με πράσινο είναι οι χώρες που έχουν δεχτεί χτυπήματα ισλαμιστικής τρομοκρατικής υφής, ενώ με μπλέ όσες δεν έχουν χτυπηθεί [1].
Θα πρέπει να επισημανθεί πως πριν από την ίδρυση της Ε.Ε το 1993, πριν από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και πριν από τον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 (υπό την ονομασία Operation Iraqi Freedom), ο οποίος εγκαινιάζει τον λεγόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας [2] (Global War on Terrorism) και βασίζεται στο δόγμα του προληπτικού πολέμου, δεν είχε υπάρξει κανενα ισλαμιστικό τρομοκρατικό χτύπημα [3] στην «Ευρώπη».
Μπορεί στην «Ευρώπη» να μην είχαν υπάρξει επιθέσεις πριν από τις προηγούμενες χρονολογίες, είχαν υπάρξει όμως στο Ισραήλ (περισσότερες σε πυκνότητα από οποιαδήποτε άλλη χώρα αν και μικρής κλίμακας), ενώ ακολουθούσαν χώρες όπως το Πακιστάν, οι Φιλιππίνες, η Ινδονησία, η Ινδία και η Ρωσσία (η οποία υπήρξε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που δέχτηκε τέτοιου είδους ενέργεια-επίθεση). Αυτά, πριν από το 2003 και την επιχείρηση Iraqi Freedom. Από το 2003 και ύστερα τα χτυπήματα γίνονται κυρίως στο Ιράκ, τη Σαουδική Αραβία, τη Τουρκία, την Ινδονησία ενώ συνεχίζονται με μειωμένη ένταση στη Ρωσσία. Παράλληλα, στην Ευρώπη, έχουμε το 2003 τις μεγαλύτερες αντι-πολεμικές/αμερικανικές διαδηλώσεις-πορείες της μεταπολεμικής ιστορίας στις ευρωπαϊκες πρωτεύουσες ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ (αυτή της Ρώμης θεωρήθηκε ως η μεγαλύτερη αντιπολεμική πορεία-διαδήλωση στην ιστορία. Είναι φανερό πως «είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι» και κυρίως «αντιδυτικοί». Επίσης «δεν ανήκουν στη Δύση». Η δεύτερη μεγαλύτερη πορεία έγινε στην Ισπανία. Είναι εμφανής η μεσογειακή συνείδηση και αντίληψη και το ιστορικό αισθητήριο).
Οι περισσότεροι, εκείνη την περιοδο, ήταν δύσκολο να κατανοήσουν πως ο δεύτερος πόλεμος του Κόλπου και οι διαδηλώσεις του 2003, σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου και της μονοπολικής στιγμής και τάξης (ή καλύτερα αταξίας) των Ηνωμένων Πολιτειών (1991-2003), και την επισημοποίηση της «Διάσπασης της Δύσης». Από εκείνη την περίοδο και ύστερα γίνεται εμφανής η αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και μια τάση ή προσπάθεια «χειραφέτησης» της Ε.Ε από τις Η.Π.Α.
Από την επιχείρηση Iraqi Freedom (στην οποία συμμετείχαν το 2003 Αμερικανοί, Βρετανοί, Αυστραλοί, Κούρδοι, Ισπανοί και Πολωνοί) και ύστερα, οι επιθέσεις ενάντιον του Ισραήλ ελαχιστοποιήθηκαν (ενώ το 2006 θα ξεκινήσει ο πόλεμος του Λιβάνου). Το 2004 έχουμε το πρώτο χτύπημα σε κράτος-μέλος της Ε.Ε, στην... Al-Andalus, δηλαδή την Ισπανία (Madrid train bombings). Ακολουθεί η Ολλανδία, την οποία συμπεριλάβαμε στο χάρτη αν και θα μπορούσε να παραληφθεί (καθώς έχουμε μια δολοφονία η οποία μπορεί να θεωρηθεί ατομικό τιμωρητικό χτύπημα). Δολοφονείται ο σκηνοθέτης και παραγωγός του βίντεο μικρής διάρκειας υπό την ονομασία Submission, Theo van Gogh (ο οποίος είχε ρίζες που έφταναν στο γνωστό ζωγράφο Vincent van Gogh). Από τότε δεν έχει χτυπηθεί ξανά η Ολλανδία. Η πρώτη μεγάλη επίθεση ήταν ουσιαστικά της Μαδρίτης (νωρίτερα φυσικά έχουμε χτυπήματα στη Ρωσσία), ενώ τo 2005 ακολούθησε το Λονδίνο (7/7 bombings). Τα πράγματα για περίπου μια δεκαετία είναι κατ'ουσίαν σχετικά ήρεμα και σχεδόν αφανή (σε σχέση με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στις μέρες μας) ενώ τα θύματα από τρομοκρατικές επιθέσεις σχετικά περιορισμένα. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για επιθέσεις εναντίον κρατών και πόλεων της Ε.Ε ή εναντίον της «Ευρώπης» με τον τρόπο που γίνεται λόγος στις μέρες μας. Πότε αυξάνονται σε ένταση και πυκνότητα τα χτυπήματα και εκτοξεύονται οι ανθρώπινες απώλειες; Από το 2014-5 μέχρι και σήμερα.
Η πορεία έχει ως εξής. Πόλεμος στο Ιράκ το 2003. Πόλεμος του Λιβάνου το 2006 (τον επόμενο χρόνο έχουμε τη Συνθήκη της Λισσαβώνας). Το 2010 ξεκινά η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη (παράλληλα έχει αρχίσει και η 'European debt crisis'). Το 2011-12 ξεκινά ο πόλεμος στη Συρία. Το 2015 έχουμε την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση.
Ολοκληρώνοντας, θα πρέπει να τονιστεί πως όλοι οι νεκροί από όλες τις τρομοκρατικές επίθέσεις που αποδίδονται σε ισλαμιστικές σέκτες και γκρούπες από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 μέχρι σήμερα (περίπου 20-25.000 άνθρωποι), είναι λιγότεροι από τους νεκρούς στη μάχη για μια μόνο πόλη (π.χ το Χαλέπι ή τη Μοσούλη) και περίπου το ένα εικοστό (1/20) απο τους συνολικούς νεκρούς του πολέμου στη Συρία (από 350 ως 450.000 υπολογίζονται οι νεκροί).
Σημειώσεις
[1] Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία και Ιρλανδία. Οι χώρες αυτές -με μπλέ- τυγχάνει να είναι και τα λεγόμενα PIIGS, δίχως την Ισπανία.[2] Το 2013, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δε βρίσκονται πλέον σε Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας.
[3] Καταγεγραμμένο ως τέτοιο ή άξιο λόγου ή ενταγμένο σε αυτό το πλαισιο. Υπήρξαν ορισμένα περιστατικά, αλλά εντάσσονται σχεδόν από όλους σε διαφορετικό πλαισιο.
Επισήμανση
Οι Ιταλοί (οι οποίοι πράττουν ορθά που -προσπαθούν να- διατηρούν καλές σχέσεις με Ρωσσία και Ιράν), αν τολμήσουν να τους κλείσουν τα σύνορα οι Αυστριακοί -με στρατεύματα- θα πρέπει να κάνουν εισβολή και να φτάσουν μέχρι τη Βιέννη.