Κυριαρχούν στις μέρες μας ιδέες, αντιλήψεις και πράγματα που, είτε για λόγους οικειοποίησης είτε για λόγους πολεμικής, λανσάρονται ως «αριστερά» ή βαφτίζονται τέτοια, ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τις ανάγκες της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Επιπτώσεις εξελίξεων τις οποίες αναλύουμε και έχουμε αναδείξει από εδώ κατά καιρούς και αποτελέσματα μεταβολών στους συσχετισμούς δύναμης σε παγκόσμια κλίμακα, οδήγησαν πολιτικές, πολιτισμικές και εξουσιαστικές ελίτ των Η.Π.Α, κατά τη δεκαετία του 1990, να προτείνουν ως «λύση» την προώθηση της ιδεολογικής αντίληψης περί πολυπολιτισμικότητας και ενός νέου δόγματος περί δικαιωμάτων του ατόμου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν αναδεικνύεται η εσωτερική διάσταση, δηλαδή η εξυπηρέτηση της εσωτερικής συνοχής των Η.Π.Α, σχετικά με το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας. Εξυπηρέτησε βέβαια τόσο ανάγκες της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής αλλά ως εργαλείο εσωτερικής πολιτικής ξεκίνησε αρχικά, και ύστερα ανάχθηκε σε μέσο εξυπηρέτησης οικονομικών σκοπιμοτήτων υπερεθνικών δρώντων και διαφόρων ελίτ. Η ιδεολογική αντίληψη περί πολυπολιτισμικότητας και ενός νέου δόγματος περί δικαιωμάτων του ατόμου, αποτελεί καθαρά αμερικανογενές προϊόν. Οι προοδευτικοί ή οι «αριστεροί» στη Δυτική Βενγκάλη (Ινδία), στο Χορασάν (Ιράν), στην επαρχία Γιουνάν (Κίνα) ή στην Χερσόνησο Καμτσάτκα της Ρωσίας, ουδεμία σχέση έχουν με αυτά τα πράγματα (και το πιθανότερο είναι πως ούτε θέλουν να έχουν). Το ζήτημα προϋποθέτει μια συγκεκριμένη πολιτισμική - και μονάχα έπειτα ιδεολογική - αντίληψη και έχει συγκεκριμένη καταγωγή. Δεν έπεσε από τον ουρανό.
Εξ'ου και αυτές τις ιδέες τις συναντάμε στη «Δύση» και όχι στην «αριστερά» π.χ της Αφρικής ή της Ανατολικής Ευρώπης, της Μέσης Ανατολης ή αυτήν της νότιας και ανατολικής Ασίας. Εάν η ριζα αυτών των ιδεών ήταν η λεγόμενη «αριστερά», δε θα ίσχυε κάτι τέτοιο. Η ριζα τους είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι ιδέες αμερικανικές που συνιστούν τον πυρήνα της αντίληψης ενός νέου «μεταδυτικού» παγκόσμιου πολιτισμού, με πηγή προέλευσης τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ο θεός και η εξουσία τους τι εννοούν με τον όρο «δυτικό» αυτοί οι άνθρωποι. Δεν μας λένε καθαρά τι εννοούν με τον όρο «Δύση» και κατασκευάζουν και το μετά- της). Είναι η αμερικανική πρόταση για έναν παγκόσμιο πολιτισμό που προωθείται από και εξυπηρετεί οικονομικές και άλλες σκοπιμότητες εγχώριων και υπερεθνικών επιχειρηματικών, πολιτισμικών και άλλων κύκλων και ελίτ που σχετίζονται με τις Η.Π.Α και τον ευρύτερο διατλαντικό χώρο.
Ναι, αλλά γιατί η λεγόμενη «αριστερά» (μόνο εντός της «Δύσης» όμως) συνήθως αποτελεί βασικό ή κύριο φορέα αυτών των ιδεών; Η απάντηση (δίχως να μένουμε στην πολιτική πραγματικότητα πως οι ιδέες αυτές προωθούνται και από «δεξιά» κόμματα) είναι η απλούστερη που υπάρχει. Δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Όπως παρατηρούσε πολύ σωστά ο αείμνηστος ''Μετά το ναυάγιο της Ουτοπίας της Ανατολής τα εξημερωμένα κατάλοιπα της «Αριστεράς» ενστερνίστηκαν έτσι την Ουτοπία της Δύσης''και έτσι η «αριστερά» (στον ευρωατλαντικό χώρο) αποτελεί τον καλύτερο διεκπεραιωτή αυτών των ιδεών ''έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σε σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού'' (διατηρώντας παράλληλα τον σκληρό και βαθύ πυρήνα της, δηλαδή τον ευρωκεντρισμό της). Η λεγόμενη «αριστερά» έχει πάψει εδώ και δεκαετίες να είναι Οικουμενική και έχει μετατραπεί σε συνιστώσα του αμερικανισμού στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης (και του ευρωπαϊσμού στα πλαίσια της περιφερειακής ολοκλήρωσης) και σε φορέα μιας υποτιθέμενα «μεταδυτικής» παγκόσμιας ιδεολογίας που έχει ως πηγή προέλευσης της, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Επίσης, ορισμένα πράγματα είναι ενσωματώμένα με επίσημο τρόπο σε θεσμούς του αμερικανικού κράτους και αποτελούν επίσημες όψεις της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α (Στην Ε.Ε κάποιες από αυτές τις ιδέες διαχέονται από πάνω προς τα κάτω -επίσης ενσωματωμένες με θεσμικό τρόπο-, μέσω ευρω-οδηγιών τις οποίες εφαρμόζουν, θεσμοθετούν ή διεκπεραιώνουν κόμματα στα εθνικά πολιτικά συστήματα). Δεν είναι κρυφό κάτι όταν οι Αμερικανικές Πρεσβείες και η C.I.A τοποθετούνται επίσημα ως σπόνσορες ή χορηγοί εκδηλώσεων. Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό. Ούτε οι Αμερικανικές Πρεσβείες και η C.I.A είναι πρώτιστα «αριστερές». Πρώτα και κύρια είναι αμερικανικές. Θα πρέπει κάποια στιγμή να γραφτεί ένα βιβλίο με το τίτλο: ''Ο πολιτισμός της C.I.A από τα μέσα του 20ου μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα. Από τη μοντέρνα τέχνη στη σύγχρονη σεξουαλικότητα''.
Προφανώς, σε μια κοινωνία 325 περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων, από τους οποίους περίπου 40-45 εκατομμύρια είναι Αφρο-Αμερικανοί, 55-60 εκατομμύρια Ισπανόφωνοι, 17-20 εκατομμύρια Ασιάτες, 3-5 εκατομμύρια γηγενείς Ινδιάνοι (μαζί με τους αυτόχθονες πληθυσμούς από την Αλάσκα), περίπου 8 εκατομμύρια δύο ή περισσότερων φυλών και οι μη Ισπανόφωνοι Λευκοί αντιστοιχούν σε ποσοστό λίγο πάνω από 60% (όλες οι προηγούμενες αποτελούν επίσημες κατηγορίες με βάση το U.S. Census Bureau) και όπου ένα στα έξι παιδιά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (το 2011) ενώ παράλληλα εκτιμάται πως υπάρχουν πάνω 10 εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες και πως κάθε έτος, εδώ και περίπου μια δεκαπενταετία, υπάρχει ετήσια εισροή μεταναστών που φτάνει επισήμως γύρω στο ένα εκατομμύριο και όπου τέλος ''by 2044, more than half of all Americans are projected to belong to a minority group (any group other than non-Hispanic White alone)'', προφανώς σε μια τέτοια κοινωνία χρειάζεσαι «πολυπολιτισμό», δηλαδή μια ενοποιητική «μεταδυτική» αμερικανική ιδεολογία (διαφορετικά θα γίνεις χίλια κομμάτια και ο καθένας θα λέει και θα κάνει το μακρύ του και το κοντό του).
Τα πράγματα αυτά προκύπτουν από τις ανάγκες των Η.Π.Α, είναι γεννήματα των Η.Π.Α, προωθούνται και εξάγονται από διεκπεραιώτες των Η.Π.Α και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Η.Π.Α. Τα πράγματα αυτά, σας αρέσει δεν σας αρέσει, φίλες και φίλοι της «δεξιάς» είναι «δυτικά», ορθότερα διατλαντικά (εάν θέλαμε να ορίσουμε μια κεντρική γεωγραφία - πυρήνα αυτών των αντιλήψεων θα λέγαμε πως κινείται ανάμεσα στο Ρήνο και τα Απαλάχια όρη) και κυρίως καταγωγικά αμερικανικά. Είναι πασιφανές, βγάζει μάτι, πως ο λεγόμενος πολυπολιτισμός -ο οποίος συνδέεται με χίλια δύο άλλα πράγματα- σχετίζεται με την πληθυσμιακή σύνθεση και τη δημογραφική δομή των Ηνωμένων Πολιτειών. Ποτέ δεν θα μπορούσε να μας έρθει ή να προκύψει ένα τέτοιο δόγμα π.χ, από την Κίνα (επίσης ποτέ ο Ινδός ή ο Κινέζος δεν θα μπορούσε να προτείνει τέτοιων περιεχομένων «παγκόσμιο πολιτισμό», ούτε θα χαρακτήριζε ή θα τον ενδιέφερε ένας τέτοιος πολιτισμός να ονομάζεται ή να είναι «μεταδυτικός». Μόνο λογικές σταδίων και προόδου σκέφονται και παράγουν τέτοια πράγματα).
Ας κοιτάξει λοιπόν η Αμερική να μαζέψει τα κομμάτια, τα βρακιά και τα χάλια της στο εσωτερικό της, και ας μην αξιώνει να εξάγει τα αδιέξοδα της ή/και να γίνουν όλοι οι υπόλοιποι σαν και αυτήν, μέσω της επιβολής, προώθησης και εξαγωγής ιδεών, δογμάτων και πρακτικών σε χώρες που ούτε κοινά προβλήματα και κοινή δημογραφική δομή, ούτε παρόμοια εξέλιξη και κοινωνική και εθνοτική σύνθεση με τις ίδιες, τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν. Η ιδεολογική αντίληψη περί πολυπολιτισμού (σε συνδυασμό με ένα νέο δόγμα περί δικαιωμάτων του ατόμου) αποτελεί τη βάση ενός «μεταδυτικού» εξαμερικανισμού.
[-] Με την πρόσφατη προσπάθεια περιθωριοποίησης της Αμερικής της τρέχουσας διοίκησης, φάνηκε πιο καθαρά πως αυτή η πρόταση ενός «μεταδυτικού» παγκόσμιου πολιτισμού απότελεί την ιδεολογιά μιας eurosecular transatlantic elite που έχει πατήματα και στις Η.Π.Α και στην Ε.Ε, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, από τα Απαλάχια Όρη μέχρι το Ρήνο. Ωστόσο μέχρι πρόσφατα οι ιδέες και τα συμφέροντα της ενισχυόνταν και προωθούνταν κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την αμερικανοκίνητη παγκοσμιοποίηση.
[*] Η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα σε συνδυασμό με ένα νέο δόγμα περί δικαιωμάτων του ατόμου (αμερικανογεννήμένα και τα δύο τους), επιδιώκει το εξής απλό. Όπως οι παλαιές ευρωγενείς ιδέες της Civitas Maxima και της Διεθνούς Κοινωνίας αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως παγκόσμιες ενώ ουσιαστικά ήταν ευρωκεντρικές, έτσι και η ιδέα περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας αποτελεί την αμερικανογενής αντίληψη μιας παγκόσμιας «μεταδυτικής» κοινωνίας (αν και ορθότερα θα έπρεπε να ονομαστεί μεταφιλελεύθερη ή υπερφιλελεύθερη), η οποία ουσιαστικά είναι δυτικοκεντρική. Ο Ιρανός, ο Κινέζος και ο Ινδός, όμως, δεν βλέπουν την αμερικανική ή κάποιες ευρωπαϊκές πολυπολιτισμικές κοινωνίες ως παγκόσμιες (ή ως προβολή του μέλλοντος τους), αλλά ως μετεξέλιξεις του διατλαντικού ή του λεγόμενου «δυτικού» πολιτισμού σε μια νέα φάση του (καθώς η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί την «μαλακή» πλευρά -που αφορά την ηθική ή/και πολιτισμική διάσταση- μιας υπερεθνικής ομογενοποιητικής διαδικασίας που εκλαϊκευμένα ονομάζουμε «παγκοσμιοποίηση»). Ούτε η Κίνα θα γίνει πολυπολιτισμική, ούτε το Μεξικό ή το Ιράν κ.λπ (μπορεί να είναι με τον τρόπο τους). Το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και χώρες της δυτικής Ευρώπης έφτασαν να μιλάνε και να σκέφτονται με τέτοιους όρους, να συλλαμβάνουν τέτοιες ιδέες και να προωθούν τέτοιες αντιλήψεις αποτελεί σύμπτωμα για τις ίδιες (όχι πρόταση για τους άλλους).
Επιπτώσεις εξελίξεων τις οποίες αναλύουμε και έχουμε αναδείξει από εδώ κατά καιρούς και αποτελέσματα μεταβολών στους συσχετισμούς δύναμης σε παγκόσμια κλίμακα, οδήγησαν πολιτικές, πολιτισμικές και εξουσιαστικές ελίτ των Η.Π.Α, κατά τη δεκαετία του 1990, να προτείνουν ως «λύση» την προώθηση της ιδεολογικής αντίληψης περί πολυπολιτισμικότητας και ενός νέου δόγματος περί δικαιωμάτων του ατόμου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί δεν αναδεικνύεται η εσωτερική διάσταση, δηλαδή η εξυπηρέτηση της εσωτερικής συνοχής των Η.Π.Α, σχετικά με το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας. Εξυπηρέτησε βέβαια τόσο ανάγκες της εσωτερικής όσο και της εξωτερικής πολιτικής αλλά ως εργαλείο εσωτερικής πολιτικής ξεκίνησε αρχικά, και ύστερα ανάχθηκε σε μέσο εξυπηρέτησης οικονομικών σκοπιμοτήτων υπερεθνικών δρώντων και διαφόρων ελίτ. Η ιδεολογική αντίληψη περί πολυπολιτισμικότητας και ενός νέου δόγματος περί δικαιωμάτων του ατόμου, αποτελεί καθαρά αμερικανογενές προϊόν. Οι προοδευτικοί ή οι «αριστεροί» στη Δυτική Βενγκάλη (Ινδία), στο Χορασάν (Ιράν), στην επαρχία Γιουνάν (Κίνα) ή στην Χερσόνησο Καμτσάτκα της Ρωσίας, ουδεμία σχέση έχουν με αυτά τα πράγματα (και το πιθανότερο είναι πως ούτε θέλουν να έχουν). Το ζήτημα προϋποθέτει μια συγκεκριμένη πολιτισμική - και μονάχα έπειτα ιδεολογική - αντίληψη και έχει συγκεκριμένη καταγωγή. Δεν έπεσε από τον ουρανό.
Εξ'ου και αυτές τις ιδέες τις συναντάμε στη «Δύση» και όχι στην «αριστερά» π.χ της Αφρικής ή της Ανατολικής Ευρώπης, της Μέσης Ανατολης ή αυτήν της νότιας και ανατολικής Ασίας. Εάν η ριζα αυτών των ιδεών ήταν η λεγόμενη «αριστερά», δε θα ίσχυε κάτι τέτοιο. Η ριζα τους είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Είναι ιδέες αμερικανικές που συνιστούν τον πυρήνα της αντίληψης ενός νέου «μεταδυτικού» παγκόσμιου πολιτισμού, με πηγή προέλευσης τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (ο θεός και η εξουσία τους τι εννοούν με τον όρο «δυτικό» αυτοί οι άνθρωποι. Δεν μας λένε καθαρά τι εννοούν με τον όρο «Δύση» και κατασκευάζουν και το μετά- της). Είναι η αμερικανική πρόταση για έναν παγκόσμιο πολιτισμό που προωθείται από και εξυπηρετεί οικονομικές και άλλες σκοπιμότητες εγχώριων και υπερεθνικών επιχειρηματικών, πολιτισμικών και άλλων κύκλων και ελίτ που σχετίζονται με τις Η.Π.Α και τον ευρύτερο διατλαντικό χώρο.
Ναι, αλλά γιατί η λεγόμενη «αριστερά» (μόνο εντός της «Δύσης» όμως) συνήθως αποτελεί βασικό ή κύριο φορέα αυτών των ιδεών; Η απάντηση (δίχως να μένουμε στην πολιτική πραγματικότητα πως οι ιδέες αυτές προωθούνται και από «δεξιά» κόμματα) είναι η απλούστερη που υπάρχει. Δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Όπως παρατηρούσε πολύ σωστά ο αείμνηστος ''Μετά το ναυάγιο της Ουτοπίας της Ανατολής τα εξημερωμένα κατάλοιπα της «Αριστεράς» ενστερνίστηκαν έτσι την Ουτοπία της Δύσης''και έτσι η «αριστερά» (στον ευρωατλαντικό χώρο) αποτελεί τον καλύτερο διεκπεραιωτή αυτών των ιδεών ''έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σε σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού'' (διατηρώντας παράλληλα τον σκληρό και βαθύ πυρήνα της, δηλαδή τον ευρωκεντρισμό της). Η λεγόμενη «αριστερά» έχει πάψει εδώ και δεκαετίες να είναι Οικουμενική και έχει μετατραπεί σε συνιστώσα του αμερικανισμού στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης (και του ευρωπαϊσμού στα πλαίσια της περιφερειακής ολοκλήρωσης) και σε φορέα μιας υποτιθέμενα «μεταδυτικής» παγκόσμιας ιδεολογίας που έχει ως πηγή προέλευσης της, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Επίσης, ορισμένα πράγματα είναι ενσωματώμένα με επίσημο τρόπο σε θεσμούς του αμερικανικού κράτους και αποτελούν επίσημες όψεις της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α (Στην Ε.Ε κάποιες από αυτές τις ιδέες διαχέονται από πάνω προς τα κάτω -επίσης ενσωματωμένες με θεσμικό τρόπο-, μέσω ευρω-οδηγιών τις οποίες εφαρμόζουν, θεσμοθετούν ή διεκπεραιώνουν κόμματα στα εθνικά πολιτικά συστήματα). Δεν είναι κρυφό κάτι όταν οι Αμερικανικές Πρεσβείες και η C.I.A τοποθετούνται επίσημα ως σπόνσορες ή χορηγοί εκδηλώσεων. Δεν υπάρχει τίποτα κρυφό. Ούτε οι Αμερικανικές Πρεσβείες και η C.I.A είναι πρώτιστα «αριστερές». Πρώτα και κύρια είναι αμερικανικές. Θα πρέπει κάποια στιγμή να γραφτεί ένα βιβλίο με το τίτλο: ''Ο πολιτισμός της C.I.A από τα μέσα του 20ου μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα. Από τη μοντέρνα τέχνη στη σύγχρονη σεξουαλικότητα''.
Προφανώς, σε μια κοινωνία 325 περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων, από τους οποίους περίπου 40-45 εκατομμύρια είναι Αφρο-Αμερικανοί, 55-60 εκατομμύρια Ισπανόφωνοι, 17-20 εκατομμύρια Ασιάτες, 3-5 εκατομμύρια γηγενείς Ινδιάνοι (μαζί με τους αυτόχθονες πληθυσμούς από την Αλάσκα), περίπου 8 εκατομμύρια δύο ή περισσότερων φυλών και οι μη Ισπανόφωνοι Λευκοί αντιστοιχούν σε ποσοστό λίγο πάνω από 60% (όλες οι προηγούμενες αποτελούν επίσημες κατηγορίες με βάση το U.S. Census Bureau) και όπου ένα στα έξι παιδιά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (το 2011) ενώ παράλληλα εκτιμάται πως υπάρχουν πάνω 10 εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες και πως κάθε έτος, εδώ και περίπου μια δεκαπενταετία, υπάρχει ετήσια εισροή μεταναστών που φτάνει επισήμως γύρω στο ένα εκατομμύριο και όπου τέλος ''by 2044, more than half of all Americans are projected to belong to a minority group (any group other than non-Hispanic White alone)'', προφανώς σε μια τέτοια κοινωνία χρειάζεσαι «πολυπολιτισμό», δηλαδή μια ενοποιητική «μεταδυτική» αμερικανική ιδεολογία (διαφορετικά θα γίνεις χίλια κομμάτια και ο καθένας θα λέει και θα κάνει το μακρύ του και το κοντό του).
Τα πράγματα αυτά προκύπτουν από τις ανάγκες των Η.Π.Α, είναι γεννήματα των Η.Π.Α, προωθούνται και εξάγονται από διεκπεραιώτες των Η.Π.Α και εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Η.Π.Α. Τα πράγματα αυτά, σας αρέσει δεν σας αρέσει, φίλες και φίλοι της «δεξιάς» είναι «δυτικά», ορθότερα διατλαντικά (εάν θέλαμε να ορίσουμε μια κεντρική γεωγραφία - πυρήνα αυτών των αντιλήψεων θα λέγαμε πως κινείται ανάμεσα στο Ρήνο και τα Απαλάχια όρη) και κυρίως καταγωγικά αμερικανικά. Είναι πασιφανές, βγάζει μάτι, πως ο λεγόμενος πολυπολιτισμός -ο οποίος συνδέεται με χίλια δύο άλλα πράγματα- σχετίζεται με την πληθυσμιακή σύνθεση και τη δημογραφική δομή των Ηνωμένων Πολιτειών. Ποτέ δεν θα μπορούσε να μας έρθει ή να προκύψει ένα τέτοιο δόγμα π.χ, από την Κίνα (επίσης ποτέ ο Ινδός ή ο Κινέζος δεν θα μπορούσε να προτείνει τέτοιων περιεχομένων «παγκόσμιο πολιτισμό», ούτε θα χαρακτήριζε ή θα τον ενδιέφερε ένας τέτοιος πολιτισμός να ονομάζεται ή να είναι «μεταδυτικός». Μόνο λογικές σταδίων και προόδου σκέφονται και παράγουν τέτοια πράγματα).
Ας κοιτάξει λοιπόν η Αμερική να μαζέψει τα κομμάτια, τα βρακιά και τα χάλια της στο εσωτερικό της, και ας μην αξιώνει να εξάγει τα αδιέξοδα της ή/και να γίνουν όλοι οι υπόλοιποι σαν και αυτήν, μέσω της επιβολής, προώθησης και εξαγωγής ιδεών, δογμάτων και πρακτικών σε χώρες που ούτε κοινά προβλήματα και κοινή δημογραφική δομή, ούτε παρόμοια εξέλιξη και κοινωνική και εθνοτική σύνθεση με τις ίδιες, τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν. Η ιδεολογική αντίληψη περί πολυπολιτισμού (σε συνδυασμό με ένα νέο δόγμα περί δικαιωμάτων του ατόμου) αποτελεί τη βάση ενός «μεταδυτικού» εξαμερικανισμού.
Σημειώσεις
[-] Ένα μείγμα που συνδυάζει ατομικίστικο φιλελεύθερισμό και αμερικανισμό, δημιουργεί μια ασπίδα και μια αρνητική προδιάθεση για κάθε αξία που δεν είναι αμερικανική. Αυτό το μείγμα εξήχθη παλαιότερα και τοποθετήθηκε απέναντι σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Με τον ίδιο τρόπο αποτέλεσε εξαγώγιμο προϊόν αμερικανικής προέλευσης και κοπής και ο πολυπολιτισμός, ο οποίος δεν είναι παρά «μεταδυτικός» εξαμερικανισμός. Από τον εξαμερικανισμό σκέτο (για τον οποίον φώναζαν οι Γάλλοι κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου), περάσαμε στον «μεταδυτικό» εξαμερικανισμό. Αυτό και οι «δεξιοί» δεν θέλουν να το βλέπουν και οι «αριστεροί» (που αποτελούν κατά τόπους παραρτήματα πλήρως ενσωματωμένα και καθεστωτικά), το διατυμπανίζουν ως δικό τους. Μόνο οι «δυτικοί» τέτοιοι όμως. Κανείς άλλος «αριστερός» από το Μπουένος Άιρες και το Λάγος μέχρι το Κάιρο, τη Μπρατισλάβα, τη Τιφλίδα και τη Τεχεράνη, το Νέο Δελχί, τη Τζακάρτα, το Τόκυο και το Πεκίνο, δεν το βλέπει έτσι. Εξ ου και η λεγόμενη «αριστερά» (πάντα μιλάμε για «δυτική» και ευρωγενής αριστερά εφόσον έχει χάσει τον Οικουμενικό της χαρακτήρα) ούτε διαθέτει ούτε μπορεί να παράγει καμία πρόταση για την ανθρωπότητα. Και φυσικά κανείς εκτος Ευρώπης και βόρειας Αμερικής δεν ασχολείται σοβαρά μαζί της. Αυτά τα πράγματα είναι ακατανόητα για τη λεγόμενη «δεξιά» (ίσως συμφέρει να είναι ακατανόητα και για λόγους παραταξιακής αντιπαράθεσης και λαϊκισμού).[-] Με την πρόσφατη προσπάθεια περιθωριοποίησης της Αμερικής της τρέχουσας διοίκησης, φάνηκε πιο καθαρά πως αυτή η πρόταση ενός «μεταδυτικού» παγκόσμιου πολιτισμού απότελεί την ιδεολογιά μιας eurosecular transatlantic elite που έχει πατήματα και στις Η.Π.Α και στην Ε.Ε, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, από τα Απαλάχια Όρη μέχρι το Ρήνο. Ωστόσο μέχρι πρόσφατα οι ιδέες και τα συμφέροντα της ενισχυόνταν και προωθούνταν κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την αμερικανοκίνητη παγκοσμιοποίηση.
[*] Η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα σε συνδυασμό με ένα νέο δόγμα περί δικαιωμάτων του ατόμου (αμερικανογεννήμένα και τα δύο τους), επιδιώκει το εξής απλό. Όπως οι παλαιές ευρωγενείς ιδέες της Civitas Maxima και της Διεθνούς Κοινωνίας αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως παγκόσμιες ενώ ουσιαστικά ήταν ευρωκεντρικές, έτσι και η ιδέα περί πολυπολιτισμικής κοινωνίας αποτελεί την αμερικανογενής αντίληψη μιας παγκόσμιας «μεταδυτικής» κοινωνίας (αν και ορθότερα θα έπρεπε να ονομαστεί μεταφιλελεύθερη ή υπερφιλελεύθερη), η οποία ουσιαστικά είναι δυτικοκεντρική. Ο Ιρανός, ο Κινέζος και ο Ινδός, όμως, δεν βλέπουν την αμερικανική ή κάποιες ευρωπαϊκές πολυπολιτισμικές κοινωνίες ως παγκόσμιες (ή ως προβολή του μέλλοντος τους), αλλά ως μετεξέλιξεις του διατλαντικού ή του λεγόμενου «δυτικού» πολιτισμού σε μια νέα φάση του (καθώς η πολυπολιτισμικότητα αποτελεί την «μαλακή» πλευρά -που αφορά την ηθική ή/και πολιτισμική διάσταση- μιας υπερεθνικής ομογενοποιητικής διαδικασίας που εκλαϊκευμένα ονομάζουμε «παγκοσμιοποίηση»). Ούτε η Κίνα θα γίνει πολυπολιτισμική, ούτε το Μεξικό ή το Ιράν κ.λπ (μπορεί να είναι με τον τρόπο τους). Το ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και χώρες της δυτικής Ευρώπης έφτασαν να μιλάνε και να σκέφτονται με τέτοιους όρους, να συλλαμβάνουν τέτοιες ιδέες και να προωθούν τέτοιες αντιλήψεις αποτελεί σύμπτωμα για τις ίδιες (όχι πρόταση για τους άλλους).