1.
Δεν θα πρέπει να ταυτίζεται η έννοια ελλαδίτης με την έννοια Έλληνας. Οι Αθηναίοι, στο βαθμό που υπάρχει τέτοιο πράγμα [i], δεν είναι «οι» Έλληνες ούτε οι (παλαιό)ελλαδίτες είναι «οι» Έλληνες. Οι Κρήτες και οι Κύπριοι (εκτός ηπειρωτικού ελλαδικού κορμού), οι Πόντιοι (ανέστιοι εκδιωχθέντες και πρόσφυγες), οι Μακεδόνες, οι Ηπειρώτες και οι Θράκες (εκτός παλαιάς Ελλάδας όλοι τους, που αποτελούν τον ηπειρωτικό κορμό των Νέων Χωρών, με τους κατοίκους του βορείου Αιγαίου και τους Δωδεκανήσιους να αποτελούν το θαλάσσιο σκέλος), όλοι αυτοί είναι Έλληνες.
Οι παλαιοελλαδίτες και ο παλαιοελλαδιτισμός ως ιδεολογία είχαν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και φέρουν συγκεκριμένο φορτίο (και αυτά τα γράφει ένας κατά το ήμισυ -και πλέον- παλαιοελλαδίτης). Χιώτες και Μικρασιάτες έμποροι και πρόσφυγες, ίδρυσαν και οικοδόμησαν την Ερμούπολη της Σύρου. Όχι ελλαδίτες και Πελοποννήσιοι. Ούτε «Αθηναίοι».
Οι Νέες Χώρες κοίταζαν προς το Πατριαρχείο και δεν ένιωθαν απέχθεια γι'αυτό. Άλλοι, νότιοι και δυτικοί τα ένιωθαν αυτά και τα ανήγαγαν σε εθνική ιδεολογία (όπως οι Πελοποννήσιοι ανήγαγαν τη διάλεκτο τους σε εθνική ή την επέβαλλαν ως εθνική). Φυσικά επ'αυτής της «εθνικής» ιδεολογίας επικάθησαν ή επενδύθηκαν και άλλοι μανδύες (εισαγώμενος αντικληρικαλισμός, τεκτονισμός, ριζοσπαστικός κοσμικισμός κ.λπ). Ακόμη και σήμερα, οι περισσότεροι Έλληνες που επισκέπτονται την Κωνσταντινούπολη είναι κάτοικοι των εδαφών των -τότε- Νέων Χώρών και όχι της Παλαιάς Ελλάδας (Χαμουτζήδες).
Το melting pot ασφαλώς συνεχίζεται -μέχρι- και σήμερα μέσω του «εκδυτικισμού» και του εξ«ευρωπαϊσμού». Οι φωνασκίες πως «ανήκουμε στη Δύση», λες και μιλάμε για πουτάνα που ανήκει σε νταβατζή [iii], πως «δεν περάσαμε διαφωτισμό» ή πως π.χ οι Κρητικοί είναι κάφροι που πυροβολούν σε γάμους και πινακίδες (και πρέπει να τους φέρουμε την «Ευρώπη» να τους κάνει ντα) δεν είναι παρά η συνέχεια της «ελλαδοποίησης», η μετεξέλιξη του ελλαδικού -διάβαζε Αθηναϊκού- melting pot (βάστα Θεσσαλονίκη! πρέπει να λέμε. Βάστα Σόιμπλε φωνάζει μάλλον η τάξη-κάστα των ΒαυαροΟύννων της Αθήνας. Βέβαια όσα περιγράφουμε εδώ δεν οφείλονται στον Schäuble). Σκεφτείτε επίσης τα «Ποντιακά» ανέκδοτα και το περίγελο με το «Ήταν ένας τάδε, ένας δείνα... και ένας Πόντιος» (καταστροφή ταυτότητας δεν είναι αυτό; Για να είμαι επιεικής. Τοποθετήστε όπου Πόντιος διαφορετικές λέξεις να δείτε τι προκύπτει). Η Ποντιακή είναι μια από τις ισχυρότερες ταυτότητες-συνιστώσες της ελληνικότητας.
Μιλάμε για αισχρότητες και χυδαιότητες, συνεχείς ασύμμετρους και πολιτισμικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς πολέμους μεταξύ Κρατους (Δουκάτου Αθηνών) και Κοινωνίας.
Από τον παλαιοελλαδιτισμό στον «εκδυτισμό» (και εννοείται πως εδώ ο μαρξισμός, ο εγελιανισμός και η γενικότερη κατεύθυνση της λεγόμενης «αριστεράς» αποτελεί μέρος του) με συνισταμένη τον Αθηναϊσμό, δηλαδή την επίσημη εθνική ιδεολογία του Δουκάτου-Κρατίδιου των Αθηνών. Βέβαια αυτό πλέον τελειώνει (δες IV).
Αυτά μας έρχονται από το Βορρά. Τι έχουμε στο στο άλλο άκρο, στο Νότο; Εκει ακούμε για:
Υπάρχει ένα χάσμα ήθους και ύφους, όπως και να το κάνουμε, μεταξύ των δύο (η διπολικότητα για τη διαύγεια των πραγμάτων). Το «αριστερά - δεξιά» και το «εθνολαϊκισμός - ευρωπαϊσμός» (διάβαζε ευρωλαϊκισμός ή «κοσμοπολίτικο» παγκοσμιοποιητικό κιτς), έρχονται και επενδύονται επί των προηγούμενων. Ας ολοκληρώσουμε με δύο φράσεις τους. Ο ένας είπε «Αφιερωμένο στη μεγαλύτερη φαβέλα της χώρας (την Αθήνα). Το ξέρουμε και το ξέρετε». Ο άλλος είπε «χώρα Ελλάδα τόσο μικρή, εμείς τόσο μεγάλοι για αυτή». Το μόνο -μάλλον- κοινό στοιχείο και των δύο είναι τα αισθήματα απέχθειας ή/και αντίστασης στο κράτος.
[i] Ποιός είναι Αθηναίος στην αρχή του Ξεσηκωμού; Η Αθήνα, γύρω στο 1830, δεν ξεπερνά τους 15.000 κατοίκους (για την Αθήνα ξεσηκώθηκαν; Όχι φυσικά). Μεγαλύτερο πληθυσμό έχουν οι Σέρρες από την Αθήνα τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Γύρω στο 1860, η Αθήνα έχει περίπου 41.000 κατοίκους (η Ερμούπολη και η Πάτρα περίπου 18.000, η Κέρκυρα 15.000). Η Θεσσαλονίκη, μια δεκαετία νωρίτερα, ήδη από το 1850, είχε πληθυσμό περίπου 60-70.000. Μεταξύ 1890 και 1900 ο πληθυσμός της Αθήνας αγγίζει τις 107-111.000, ενώ της Θεσσαλονίκης τις 100-105.000. Μέσα στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα η Αθήνα φτάνει τους 167-180.000 κατοίκους (περί το 1907) ενώ η Θεσσαλονίκη τους 135-157.000 (περί το 1913-1917). Τα έχω ξαναγράψει παλαιότερα αυτά.
[ii] Το «αριστερά-δεξιά» και η βαθιά - μέχρι αηδίας ή γελοιότητας - κομματικοποίηση εξυπηρετεί επίσης στην ενσωμάτωση και στην στοιχειώδη ύπαρξη... αυτού που δεν υπάρχει.
[iii] Μονάχα σε περιφερειακά ή δορυφορικά ή εξαρτημένα ή αποικιοποιημένα παραρτήματα και ασπόνδυλα κράτη-πελάτες λένε ''Ανήκομεν εις την Δύσιν''ή ''Συνωστίζονταν''ή ''Τουλάχιστον, η χώρα μου αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη''. Σε κανένα μητροπολιτικό κράτος ή/και σε καμία κρατική κοινωνία που έχει ταυτότητα, γερά θεμέλια και αυτοσεβασμό δεν ξεστομίζονται ή δεν ενσωματώνονται με θεσμικό τρόπο σε κρατικές δομες τέτοια πράγματα.
[iv] Το μεταπολιτευτικό κράτος υποτίθεται πως είναι «κράτος της αριστεράς». Συνεχιζει όμως να είναι - όπως ήταν και το μεταπολεμικό «κράτος της δεξιάς» - κράτος της Παλαιάς Ελλάδας και οργανική του συνέχεια. Οι δε «δεξιοί» και εμφανώς περισσότερο «κοινωνικά συντηρητικοί» (μέσα από μια ευρωλίμπεράλ ματιά) πληθυσμοί του Βορρά, έψαχναν για «δεξιά» κατά την μεταπολεμική περίοδο προκειμένου να ταυτιστούν και δεν την έβρισκαν πουθενά! (ακόμη και σήμερα ψάχνουν). Τις τελευταίες δεκαετίες (της λεγόμενης «μεταπολίτευσης»), σε γεωπολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα είναι ο Μακεδόνας που χλευάστηκε και στοχοποιήθηκε περισσότερο παρά π.χ, ο Πελοποννήσιος ή ο Επτανήσιος.
[v] Βέβαια υπάρχουν και άλλα πράγματα στο Νότο, πέρα απ'το: Εδώ είν'Αθήνα κουφάλα. Για να μην αδικούμε (όχι πως χρειάζεται υπέρασπιση η Αθήνα, δηλαδή το καθεστώς): «Δεν το χουν μα μιλαν ολοι για χρημα / Θα βγαλουν δεν θα βγαλουνε τον μηνα / Οσα διαμαντια και αν σου φερω παλι κατι ακομα θα ζητας / Οσα διαμαντια και αν σου φερω εισαι αχορταγος και παντα θα πεινας... Ελληνα πεινας ψεμα μονο πουλας / δεν εισαι αυτο που θελεις πισω απο τα φλας μονο μουρη πουλας... Εδω ειναι Ελλαδα φιλε, δεν παιζει φραγκο φυγε / Οσο για χρημα μιλατε, εμεις Ελλαδα ξυπναμε / Και αφου Ελλαδα ξυπναμε με αυτα που λετε γελαμε / Εχουν φαει ολα τα φραγκα της μαμας του μπαμπα για να λεν οτι το ραπ τους πουλά, μπα». Μικροκοινωνιολογίες.
[vi] Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο που ο «ευρωπαϊσμός» αποτελεί τη νέα «εθνική» ιδεολογία. Αφού ο Αθηναϊσμός εξαντλήθηκε (δεν έχουν ερμηνευθεί οι συνεχείς και κατ'εξακολούθηση βανδαλισμοί και η καταστροφική μανία εναντίον της νεοκλασικής κληρονομιάς) και εφόσον η Αθήνα «απο-ελληνοποιείται» ποιά θα μπορούσε να είναι η νέα «εθνική» ιδεολογία; Από τη στιγμή που η Αθήνα «αποεθνικοποιείται» και «παγκόσμιοποιείται» (πληθυσμιακά, κτιριακά, γλωσσικά, αισθητικά, ηθικά, από απόψη τέχνης κ.λπ) παύει να ισχύει η - ή ξεμένει το κράτος από - εθνική ιδεολογία (εφόσον ανήγαγε την ταυτότητα μιας πόλης σε εθνική του ιδεολογία, ξεμένει από τέτοια. Κάτι που δεν ισχύει για άλλα κράτη). Το Δουκάτο-Κρατίδιο των Αθηνών είχε χρεωκοπήσει ιδεολογικά πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά. Η εφεδρεία της Μεγάλης Ιδέας όμως πλέον δεν υπάρχει προκειμένου να αντλήσει εκ νέου νομιμοποίηση (η προσπάθεια μετεξέλιξης του €uroζωνισμού και του «ευρωπαϊσμού» σε μια «μετα-ιδεολογία» του πολιτικού συστήματος και σε μια «νέα Μεγάλη Ιδέα» δεν είναι άσχετη με τα προηγούμενα, ασφαλώς όμως δεν μπορεί να καλύψει το κενό). Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μάλλον δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στην επίσημη ιδεολογία του κράτους. Τι θα γεμίσει λοιπόν το κενό του «Αθηναϊσμού»; (όχι στην Αθήνα - εκεί ξέρουμε, ο «ευρωπαϊσμός» και το «κοσμοπολίτικο και παγκοσμιοποιητικό κιτς», γηγενές ή όχι - αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα).
Οι παλαιοελλαδίτες και ο παλαιοελλαδιτισμός ως ιδεολογία είχαν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και φέρουν συγκεκριμένο φορτίο (και αυτά τα γράφει ένας κατά το ήμισυ -και πλέον- παλαιοελλαδίτης). Χιώτες και Μικρασιάτες έμποροι και πρόσφυγες, ίδρυσαν και οικοδόμησαν την Ερμούπολη της Σύρου. Όχι ελλαδίτες και Πελοποννήσιοι. Ούτε «Αθηναίοι».
Οι Νέες Χώρες κοίταζαν προς το Πατριαρχείο και δεν ένιωθαν απέχθεια γι'αυτό. Άλλοι, νότιοι και δυτικοί τα ένιωθαν αυτά και τα ανήγαγαν σε εθνική ιδεολογία (όπως οι Πελοποννήσιοι ανήγαγαν τη διάλεκτο τους σε εθνική ή την επέβαλλαν ως εθνική). Φυσικά επ'αυτής της «εθνικής» ιδεολογίας επικάθησαν ή επενδύθηκαν και άλλοι μανδύες (εισαγώμενος αντικληρικαλισμός, τεκτονισμός, ριζοσπαστικός κοσμικισμός κ.λπ). Ακόμη και σήμερα, οι περισσότεροι Έλληνες που επισκέπτονται την Κωνσταντινούπολη είναι κάτοικοι των εδαφών των -τότε- Νέων Χώρών και όχι της Παλαιάς Ελλάδας (Χαμουτζήδες).
2.
Η «διαφθορά ως κοινωνικό φαινόμενο» (όπως λένε οι υποτιθέμενοι ευρω-εκσυγχρονιστές) προκύπτει από τους ορισμένους παράγοντες (αναφέρω ενδεικτικά τρεις). Πρώτον, από την έλλειψη εμπιστοσύνης που έχουν οι πολίτες προς τον κρατικό μηχανισμό, δεύτερον, από το δομικό και εγγενές έλλειμα νομιμοποίησης του κράτους (ανυπαρξία νομιμοποιητικής βάσης) και τρίτον, από την επιβολή των παλαιοελλαδιτών στους υπολοίπους των Νέων Χωρών αρχικά, και την μετέπειτα ύπαρξη υπο-εθνικών ταυτοτήτων, προσφύγων, «μειονοτήτων» (βασικά αυτόχθονων που ξεριζώθηκαν) ή/και νεο-εισερχόμενων που ελλαδοποιήθηκαν-κρατικοποίηθηκαν (δηλαδή απο-ελληνο/ρωμαιοποίηθηκαν) μέσω ενός melting pot με συγκεκριμένά ιδεολογικά χαρακτηριστικά (τα προηγούμενα, για να αντιμετωπιστούν, προϋποθέτουν την ύπαρξη δικτύων πατρωνίας, τοπάρχων, κομματαρχών, δηλαδή μεσαζόντων, ανάμεσα στο κράτος και τον πολίτη, προκειμένου να υπάρξει -μέσω εξαγοράς, εξάρτησης κ.λπ- στοιχειωδώς αυτό που δεν υπάρχει [ii]: εμπιστοσύνη, νομιμοποίηση, ταυτότητα, συνοχή, συναίνεση, αφοσίωση).Το melting pot ασφαλώς συνεχίζεται -μέχρι- και σήμερα μέσω του «εκδυτικισμού» και του εξ«ευρωπαϊσμού». Οι φωνασκίες πως «ανήκουμε στη Δύση», λες και μιλάμε για πουτάνα που ανήκει σε νταβατζή [iii], πως «δεν περάσαμε διαφωτισμό» ή πως π.χ οι Κρητικοί είναι κάφροι που πυροβολούν σε γάμους και πινακίδες (και πρέπει να τους φέρουμε την «Ευρώπη» να τους κάνει ντα) δεν είναι παρά η συνέχεια της «ελλαδοποίησης», η μετεξέλιξη του ελλαδικού -διάβαζε Αθηναϊκού- melting pot (βάστα Θεσσαλονίκη! πρέπει να λέμε. Βάστα Σόιμπλε φωνάζει μάλλον η τάξη-κάστα των ΒαυαροΟύννων της Αθήνας. Βέβαια όσα περιγράφουμε εδώ δεν οφείλονται στον Schäuble). Σκεφτείτε επίσης τα «Ποντιακά» ανέκδοτα και το περίγελο με το «Ήταν ένας τάδε, ένας δείνα... και ένας Πόντιος» (καταστροφή ταυτότητας δεν είναι αυτό; Για να είμαι επιεικής. Τοποθετήστε όπου Πόντιος διαφορετικές λέξεις να δείτε τι προκύπτει). Η Ποντιακή είναι μια από τις ισχυρότερες ταυτότητες-συνιστώσες της ελληνικότητας.
Μιλάμε για αισχρότητες και χυδαιότητες, συνεχείς ασύμμετρους και πολιτισμικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς πολέμους μεταξύ Κρατους (Δουκάτου Αθηνών) και Κοινωνίας.
Από τον παλαιοελλαδιτισμό στον «εκδυτισμό» (και εννοείται πως εδώ ο μαρξισμός, ο εγελιανισμός και η γενικότερη κατεύθυνση της λεγόμενης «αριστεράς» αποτελεί μέρος του) με συνισταμένη τον Αθηναϊσμό, δηλαδή την επίσημη εθνική ιδεολογία του Δουκάτου-Κρατίδιου των Αθηνών. Βέβαια αυτό πλέον τελειώνει (δες IV).
3.
Λόγω του ιδεολογικού χαρακτήρα του ψυχρού πολέμου δεν έχει εξεταστεί κατά πόσο το μεταπολεμικό κράτος, πέρα από «κράτος της δεξιάς» [iv], όπως ονομάστηκε, ήταν πρώτα και κύρια «κράτος της Παλαιάς Ελλάδας». Το Ποντιακό εξαφανίζεται μεταπολεμικά και επανέρχεται μόλις κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες (κάτω από σθεναρές και έντονες αντιδράσεις και αντιστάσεις). Οι Μακεδόνες μαθαίνουν να ζουν υπό καθεστώς ασφυξίας κοιτάζοντας μόνο προς Νότο, χάνοντας - εκτός από τον περιφερειακό τους ρόλο - από τα μάτια τους την παραδοσιακή ενδοχώρα τους και τη σχέση τους τόσο με την ιστορική γεωγραφία και την ταυτότητα τους όσο και με την Πόλη (τα ανακτούν σταδιακά). Δημιουργείται ένα χάσμα ανάμεσα στη ΝΑΤΟϊκή και «δυτική» Κρήτη και τη μη ΝΑΤΟϊκή και «αδέσμευτη» Κύπρο που -υποτίθεται πως- γεφυρώνεται με, ή εκβάλλει σε, μαντινάδες (που εκφράζουν μάλλον μια υφέρπουσα αίσθηση «ενότητας» που έχει απολεσθεί) του στύλ: «Η Κρήτη με την Κύπρο μας είναι σαν αδελφάδες, στη Κύπρο λέμε τσιατιστά στη Κρήτη Μαντινάδες» ή/και «Θε μου και κάνε ένα σεισμό κούνησε τον πλανήτη και φέρε ακόμα πιο κοντά την Κύπρο με την Κρήτη». Οι χαμένες πατρίδες, πόλεις και συγγένειες και η προσφυγική ή εξω-ελλαδική κουλτούρα, δηλαδή η οργανική συνέχεια του ξεριζωμένου Ελληνισμού (που λαμβάνει οπαδική μορφή στον Π.Α.Ο.Κ, την Α.Ε.Κ, τον Πανιώνιο κ.λπ) περιθωριοποιείται μεταπολεμικά για να φτάσουμε κατά το έτος 2016 να ακούμε ράπ τραγούδια που μιλάνε για:1) «ο,τι πονάει δεν ξεχνιέται και η φτώχεια πονάει / μια οικογένεια δε ζει με αυτά που της πετάει / ένα κράτος βουτηγμένο ως το λαιμό στα σκατά... "Ο,τι έχουμε είμαστε εμείς, είμαστε εμείς" / Ένα λουλούδι στη μέση μιας χωματερής / η επιβίωσή μας είναι αγώνας διαρκής... δεν ξέρω πως θα φτιάξει το μπουρδέλο που ζούμε / ούτε πιστεύω τίποτα απ'αυτά που ακούμε / δεν προσκυνάω κανέναν κι έπαψα να ονειρεύομαι... 12ώρα κάθε μέρα δουλεύουμε για ψίχουλα / οι πλούσιοι μας λένε να τα βλέπουμε όλα ψύχραιμα / μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα... καμιά φορά είναι πολύ δύσκολο, κοιτάω το θεό / μετά θυμάμαι ότι είμαι μόνος μου και μονολογώ... είναι τα blues της Σαλονίκης στη δικιά μου εκδοχή / ξηγήσου να σ'εξηγηθώ, ζούμε σκληρή εποχή... Μάθαμε να ζούμε στης Ευρώπης τη Φαβέλα / και κάναμε αδερφό μας το φόβο και την τρέλα» (το προηγούμενο αγγίζει τα όρια μιας νεοπροσφυγικής κουλτούρας), ή/και 2) «καλημέρα απ'τη Μεσόγειο / ζούμε στο πιο καυτό σημείο επάνω στην υδρόγειο / ζούμε στη γωνιά της θανάσιμης υπερηφάνειας / εγκλήματα τιμής και πάθους ως τη γενιά μας / είμαστε γεννημένοι αλήτες, Έλληνες, Βαλκάνιοι κι Ανατολίτες... τη φιλία, τη γυναίκας μας, την οικογένεια μας / κι ας καίγεται ο κόσμος δύο μέτρα μακριά μας... φυσάει Βαρδάρη στο κατάρτι μα εσύ Ζήνων για πες / ξεσπάμε στο ραπ και φτιάχνουμε μουσικές / με λόγια από το πάρκο για όλες τις περιοχές / η ψυχή μου γραμμένη επάνω στο χαρτί... Μουσική μου αλήτισσα, Κωνσταντινουπολίτισσα».
Αυτά μας έρχονται από το Βορρά. Τι έχουμε στο στο άλλο άκρο, στο Νότο; Εκει ακούμε για:
1) «Λήψεις Brian De Palma· από Κούβα-Μαϊάμι, το στέλνω το πράμα / Θυμίζει 80, μοιράζω τη ντόπα, είμαι top... Από μέτριες δουλειές απέχω / Μου λεν'«πως το κάνεις;» δεν ξέρω το έχω... Φτύνει το στόμα χρυσάφι / Μαύρα λεφτά εκτός νόμου... Εδώ είν'Αθήνα κουφάλα, Αθήνα κουφάλα Όλα δικά μας, Όλα πουτάνα... Σκάμε ντουμάνια γάμα το κράτος... Χρυσές καδένες και Rolex / Κυνηγάω τα λεφτά για την άνεση Κυνηγάς τα λεφτά για τα complex... Εδώ είν'Αθήνα κουφάλα, Αθήνα κουφάλα Όλα δικά μας, Όλα πουτάνα... Super νάρκισσος ανεβαίνω σαν κισσός / Είναι ο rapper αλχημιστής το μολύβι μου είναι χρυσός... Αφεντικό είμαι της φάσης στους μισθούς τους περικοπές / με ρωτάν, αυτό πώς το κάνεις; Man, δουλεύω και στις διακοπές» ή/και 2) «Kim κωλάρα, Αμερικάνα / Tο άρωμα της είναι παντού στο χώρo, είναι Dolce Gabbana / Δεν ξύπνησα μες την Bugatti, ξύπνησα σ’ ένα σαλέ / Έξω χιόνι, μέσα ξε-σκί / Η καυλιάρα γυμνή, καναπέ... Χύνω επάνω της Dom Perignon / Στο club κοιτάνε, τι κυκλοφορώ· δεν έχω άδεια όμως οπλοφορώ... Τραβάει photos στο instagram... Μπάνια στη Μύκονο, Spa Σαντορίνη / Στην Κέρκυρα τρώμε, Etrusco· Μποτρίνι... Μου λέει "θα μπείς" / Της βάζω ευρώ, μες το μαγιό / Πίνει mojito, κάνει στριπτίζ / Ψάχνει αγάπη, ψάχνω τα δις· γι’αυτό πάντα φεύγω νωρίς... California, Μαλδίβες, Dubai / Δαχτυλίδια Cartier, στον καρπό της Hermès / Eίναι η γούνα της chinchilla» [v]
Υπάρχει ένα χάσμα ήθους και ύφους, όπως και να το κάνουμε, μεταξύ των δύο (η διπολικότητα για τη διαύγεια των πραγμάτων). Το «αριστερά - δεξιά» και το «εθνολαϊκισμός - ευρωπαϊσμός» (διάβαζε ευρωλαϊκισμός ή «κοσμοπολίτικο» παγκοσμιοποιητικό κιτς), έρχονται και επενδύονται επί των προηγούμενων. Ας ολοκληρώσουμε με δύο φράσεις τους. Ο ένας είπε «Αφιερωμένο στη μεγαλύτερη φαβέλα της χώρας (την Αθήνα). Το ξέρουμε και το ξέρετε». Ο άλλος είπε «χώρα Ελλάδα τόσο μικρή, εμείς τόσο μεγάλοι για αυτή». Το μόνο -μάλλον- κοινό στοιχείο και των δύο είναι τα αισθήματα απέχθειας ή/και αντίστασης στο κράτος.
4.
Ο νέος «Αθηναϊσμός», η νέα «εθνική» ιδεολογία, είναι ο «ευρωπαϊσμός» (ο καλλιέργητος «ευρωπαϊσμός» γεννά το παγκοσμιοποιητικό κιτς). Η λέξη «εθνική» εντός εισαγωγικών, γιατί δεν είναι και δεν θα είναι μια «εθνική» αλλά μια Αθηναϊκή ιδεολογία. Μια ιδεολογία για την πόλη των Αθηνών [vi]. Η Αθήνα θα πολυδιασπαστεί. Συμβολικά θα λέγαμε ότι θα υπάρξουν δύο Αθήνες στο εγγύς μέλλον (ουσιαστικά πολλαπλές θα είναι, σαν μια επικράτεια-σουρωτήρι, μια κατακερματισμένη μεταμοντέρνα νεομεσαιωνική κουρελού που θα χαρακτηρίζεται από γκετοποίηση περιοχών - σε ορισμένες περιπτώσεις - οι οποίες θα μεταβάλλονται σε σκουπιδότοπους της «παγκοσμιοποίησης» και θα χαρακτηρίζονται από οικονομικά, πνευματικά, δημογραφικά και εθνογραφικά γλώσσικά, λαθρεμπορικά ή/και άλλα γκέτο που θα λειτουργούν μέσω μπαλωμάτων από επικαλυπτόμενες εξουσίες, παράλληλα επίπεδα κυριαρχίας και πολλαπλής αφοσίωσης, επιλέγουμε όμως τη διπολικότητα για τη διαύγεια του πράγματος). Θα υπάρξει μια Αθήνα των Βρυξελλών και του Παρισιού και μια Αθήνα του Ισλαμαμπάντ και της Καμπούλ. Οι των Βρυξελλών και της Νέας Υόρκης θα λένε «μα κοίτα, οι καφετέριες είναι γεμάτες, το ίδιο και τα κλάμπ» ενώ, την ίδια στιγμή, σε ακτίνα δύο-τριών χιλιομέτρων θα γίνεται μπάχαλο (περιοχές όπου θα κυριαρχεί ο νόμος και παραδίπλα περιοχές όπου θα κυριαρχεί ο φόβος, και κατά τόπους τμηματικά πεδία και λωρίδες-ζώνες αναρχίας). Καμιά τους - από αυτές τις δύο Αθήνες - δεν θα είναι Ελλάδα. Η Ελλάδα, η όποια Ελλάδα, θα βρίσκεται εκτός Αθηνών. Αθήνα και Ελλάδα θα είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες.Σημειώσεις - Επισημάνσεις
[i] Ποιός είναι Αθηναίος στην αρχή του Ξεσηκωμού; Η Αθήνα, γύρω στο 1830, δεν ξεπερνά τους 15.000 κατοίκους (για την Αθήνα ξεσηκώθηκαν; Όχι φυσικά). Μεγαλύτερο πληθυσμό έχουν οι Σέρρες από την Αθήνα τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Γύρω στο 1860, η Αθήνα έχει περίπου 41.000 κατοίκους (η Ερμούπολη και η Πάτρα περίπου 18.000, η Κέρκυρα 15.000). Η Θεσσαλονίκη, μια δεκαετία νωρίτερα, ήδη από το 1850, είχε πληθυσμό περίπου 60-70.000. Μεταξύ 1890 και 1900 ο πληθυσμός της Αθήνας αγγίζει τις 107-111.000, ενώ της Θεσσαλονίκης τις 100-105.000. Μέσα στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα η Αθήνα φτάνει τους 167-180.000 κατοίκους (περί το 1907) ενώ η Θεσσαλονίκη τους 135-157.000 (περί το 1913-1917). Τα έχω ξαναγράψει παλαιότερα αυτά.
[ii] Το «αριστερά-δεξιά» και η βαθιά - μέχρι αηδίας ή γελοιότητας - κομματικοποίηση εξυπηρετεί επίσης στην ενσωμάτωση και στην στοιχειώδη ύπαρξη... αυτού που δεν υπάρχει.
[iii] Μονάχα σε περιφερειακά ή δορυφορικά ή εξαρτημένα ή αποικιοποιημένα παραρτήματα και ασπόνδυλα κράτη-πελάτες λένε ''Ανήκομεν εις την Δύσιν''ή ''Συνωστίζονταν''ή ''Τουλάχιστον, η χώρα μου αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη''. Σε κανένα μητροπολιτικό κράτος ή/και σε καμία κρατική κοινωνία που έχει ταυτότητα, γερά θεμέλια και αυτοσεβασμό δεν ξεστομίζονται ή δεν ενσωματώνονται με θεσμικό τρόπο σε κρατικές δομες τέτοια πράγματα.
[iv] Το μεταπολιτευτικό κράτος υποτίθεται πως είναι «κράτος της αριστεράς». Συνεχιζει όμως να είναι - όπως ήταν και το μεταπολεμικό «κράτος της δεξιάς» - κράτος της Παλαιάς Ελλάδας και οργανική του συνέχεια. Οι δε «δεξιοί» και εμφανώς περισσότερο «κοινωνικά συντηρητικοί» (μέσα από μια ευρωλίμπεράλ ματιά) πληθυσμοί του Βορρά, έψαχναν για «δεξιά» κατά την μεταπολεμική περίοδο προκειμένου να ταυτιστούν και δεν την έβρισκαν πουθενά! (ακόμη και σήμερα ψάχνουν). Τις τελευταίες δεκαετίες (της λεγόμενης «μεταπολίτευσης»), σε γεωπολιτικά και θρησκευτικά ζητήματα είναι ο Μακεδόνας που χλευάστηκε και στοχοποιήθηκε περισσότερο παρά π.χ, ο Πελοποννήσιος ή ο Επτανήσιος.
[v] Βέβαια υπάρχουν και άλλα πράγματα στο Νότο, πέρα απ'το: Εδώ είν'Αθήνα κουφάλα. Για να μην αδικούμε (όχι πως χρειάζεται υπέρασπιση η Αθήνα, δηλαδή το καθεστώς): «Δεν το χουν μα μιλαν ολοι για χρημα / Θα βγαλουν δεν θα βγαλουνε τον μηνα / Οσα διαμαντια και αν σου φερω παλι κατι ακομα θα ζητας / Οσα διαμαντια και αν σου φερω εισαι αχορταγος και παντα θα πεινας... Ελληνα πεινας ψεμα μονο πουλας / δεν εισαι αυτο που θελεις πισω απο τα φλας μονο μουρη πουλας... Εδω ειναι Ελλαδα φιλε, δεν παιζει φραγκο φυγε / Οσο για χρημα μιλατε, εμεις Ελλαδα ξυπναμε / Και αφου Ελλαδα ξυπναμε με αυτα που λετε γελαμε / Εχουν φαει ολα τα φραγκα της μαμας του μπαμπα για να λεν οτι το ραπ τους πουλά, μπα». Μικροκοινωνιολογίες.
[vi] Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο που ο «ευρωπαϊσμός» αποτελεί τη νέα «εθνική» ιδεολογία. Αφού ο Αθηναϊσμός εξαντλήθηκε (δεν έχουν ερμηνευθεί οι συνεχείς και κατ'εξακολούθηση βανδαλισμοί και η καταστροφική μανία εναντίον της νεοκλασικής κληρονομιάς) και εφόσον η Αθήνα «απο-ελληνοποιείται» ποιά θα μπορούσε να είναι η νέα «εθνική» ιδεολογία; Από τη στιγμή που η Αθήνα «αποεθνικοποιείται» και «παγκόσμιοποιείται» (πληθυσμιακά, κτιριακά, γλωσσικά, αισθητικά, ηθικά, από απόψη τέχνης κ.λπ) παύει να ισχύει η - ή ξεμένει το κράτος από - εθνική ιδεολογία (εφόσον ανήγαγε την ταυτότητα μιας πόλης σε εθνική του ιδεολογία, ξεμένει από τέτοια. Κάτι που δεν ισχύει για άλλα κράτη). Το Δουκάτο-Κρατίδιο των Αθηνών είχε χρεωκοπήσει ιδεολογικά πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά. Η εφεδρεία της Μεγάλης Ιδέας όμως πλέον δεν υπάρχει προκειμένου να αντλήσει εκ νέου νομιμοποίηση (η προσπάθεια μετεξέλιξης του €uroζωνισμού και του «ευρωπαϊσμού» σε μια «μετα-ιδεολογία» του πολιτικού συστήματος και σε μια «νέα Μεγάλη Ιδέα» δεν είναι άσχετη με τα προηγούμενα, ασφαλώς όμως δεν μπορεί να καλύψει το κενό). Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων μάλλον δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στην επίσημη ιδεολογία του κράτους. Τι θα γεμίσει λοιπόν το κενό του «Αθηναϊσμού»; (όχι στην Αθήνα - εκεί ξέρουμε, ο «ευρωπαϊσμός» και το «κοσμοπολίτικο και παγκοσμιοποιητικό κιτς», γηγενές ή όχι - αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα).