Δύο Σχόλια (Η.Π.Α, Κορεά κ.λπ).

1.Ναι Αμερική μου. Θα τους νικήσεις όλους. Και τους Κινέζους και τους Ρώσσους, και τους Ιράνούς και τους Τούρκους και τους Βραζιλιάνους και τους Γερμανούς. Κοίτα να μαζέψεις τα κομμάτια σου στο εσωτερικό, και μη φοβάσαι. Πεκίνο, Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μπραζίλια και Βερολίνο δεν πρόκειται να μετακινηθούν και να φύγουν από εκεί που βρίσκονται. Α! Και κοίτα στο τέλος μη χάσεις και τη Σεούλ (η οποια ασφαλώς λοξοκοιτάζει - όχι φυσικά για ιδεολογικούς λόγους - περισσότερο προς το Πεκίνο παρά προς το Τόκυο).

Γραφικοί γίνονται ώρες, ώρες οι Αμερικανοί. Κουράζουν.

Σημείωση: Εάν η Αμερική ήταν αυτή που φαντασιώνονται ορισμένοι, οι οποίοι έχουν κολλήσει στη μονοπολική στιγμή, θα ήλεγχε το Ιράκ και το Αφγανιστάν, θα είχε περιορίσει την επιρροή του Ιράν, η Κίνα θα ήταν απομονωμένη, η Γερμανια υπάκουη, το ιδιο και η Τουρκία, η Ταϊβάν δεν θα ήταν υπ'ατμόν, δεν θα είχε χάσει τις Φιλιππίνες, η Ρωσσία -η επιρροή της- θα ήταν υπό κατάρρευση και θα ήταν και αυτή επίσης υπάκουη, δεν θα φαίνονταν οι διαφορές μεταξύ Λευκού Οίκου, υπουργείου Εξωτερικών (State Department) και Πεντάγώνου και δεν θα είχε εξευτελιστεί μήνες πριν και μετά τις πρόσφατες εκλογές. Και πολλά ακόμη που βαριέμαι να αναφέρω.

2.Πριν από περίπου τέσσερις μήνες έγραφα από εδώ: ''Έχω έντονη περιέργεια να δω τι θα κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικης, εάν πολωθούν ή/και εκτραχυνθούν οι καταστάσεις-συνθήκες ταυτόχρονα και στις τρεις περιοχές-μέτωπα: Κορεατική Χερσόνησος, Βαλκάνια και Μέση Ανατολή''.

Και συνέχιζα σε σημείωση: ''Εκείνο που ανέκαθεν με ανησυχούσε και με προβλημάτιζε, δεν ήταν κατά πόσο ο Trump ήταν [Α ή Β κ.λπ]... αλλά το κατά πόσο... θα επιτάχυνε ή θα καθυστερούσε την αποδυνάμωση ή/και παρακμή, την καθοδική πορεία της επιρροής και της ισχύος, των Ηνωμένων Πολιτειών (και την άνοδο της αναρχίας στο διεθνές σύστημα)... αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν το ισχυρότερο από αυτά τα κέντρα [στο διεθνές σύστημα], εξαρτάται από το πόσο σοφές και μετρημένες θα είναι οι επόμενες κινήσεις τους, από την διπλωματία τους, και από το επίπεδο ωριμότητας και αυτοσυγκράτησης που θα επιδείξουν''. [Κοσμοϊδιογλωσσία 5 Απριλίου και 7 Απριλίου]

Σε παγίδα οδηγούνται οι ηλίθιοι. Ή ορθότερα, μονοι τους αυτοπαγιδεύονται.

3.Τέλος, οι Αμερικανοί, δίχως τους Ρώσσους, τίποτα - της προκοπής - δεν μπορούν να καταφέρουν, ούτε στη Μέση ούτε στην Άπω Ανατολή (παλαιές ευρωκεντρικές ορολογίες αυτές). Μόνο στην Εγγύς, και εκεί πάλι με ζόρια (βλ. πραξικοπήματα σε Αίγυπτο και Τουρκια και μη αλλαγή καθεστώτος στη Συρία). Θα κάνουν παράλληλα εισβολές και θα σπέρνουν βόμβες σε ανατολική Ασία (Κορέα-Κίνα), Μέση Ανατολή (Συρία-Ιράν), ανατολική Ευρώπη (Ουκρανία-Ρωσσία) και λατινική Αμερική (Βενεζουέλα κ.λπ). Ούουουλους θα τους νικήσουν και θα τους καταπιούν (γιούρια και λεβέντικα γιουρούσια).... Καταστάσεις απελπισίας και έλλειψης ψυχραιμίας.

Περασμένα μεγαλεία. Και διηγώντας τα να κλαις. Που έγραφε και ο Σολωμός.

Τα πράγματα στον πόλεμο της Κορεατικής Χερσονήσου δεν ήταν ακριβώς όπως τα μαθάμε (έχει αρκετό βάθος η ιστορία, αλλά έχουμε καιρό να ασχοληθούμε με αυτά). Πάντως η Κορεατική Χερσόνησος θα μας απασχολήσει. Άλλωστε από εδώ πριν λίγους μήνες τοποθετήσαμε, υπό τη μορφή νοητικού-ιστορικού πειράματος, ως εναρκτήριο σημείο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, όχι την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, αλλά την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα, όχι το 1939 αλλά το 1937, επιδιώκοντας να ξαναδιαβάσουμε τα ίδια γεγονότα (με λιγότερο ευρωκεντρικό τρόπο) προκειμένου να δούμε αν θα μπορούσε να προκύψει κάτι γόνιμο. «Η προσπάθεια αυτή μάλλον έχει την αξία και τη σημασια της» γράφαμε, «καθώς - όπως όλες και όλοι γνωριζουν πλέον - αναμένονται εντάσεις στην Κορεατική Χερσόνησο». Ωραίο πείραμα. Απλά σε αυτή τη φάση θέλαμε να τονίσούμε τα προηγούμενα.



Αυτό που καθιστά τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής -εν δυνάμει- επικίνδυνες για ολόκληρη την ανθρωπότητα (προφανώς και για τις ίδιες) είναι πως δεν έχουν γνωρίσει παρακμή και πως πιστεύουν βαθύτατα στην πρόοδο (με εκκοσμικευμένα μεσσιανικά πρόσημα). Οι Η.Π.Α έχουν γνωρίσει μόνον ακμή. Η ιστορική πορεία τους έχει υπάρξει μονάχα ανοδική. Δεν διαθέτουν την ιστορική πείρα και την εμπειρική γνώση που έχουν όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί και παλαιοί αυτοκρατορικοί λαοί, δηλαδή πως όπως υπάρχει άνοδος και ακμή έτσι υπάρχει και κάθοδος ή πτώση και παρακμή. Μπορεί να τους είναι δύσκολο να συλλάβουν τον κόσμο δίχως τους ίδιους στην κορυφή. Η δε πίστη τους σε μια νομοτελειακά προοδευτική - και άρα αισιόδοξη - πορεία των πραγματών (στον αντίποδα μιας τραγικής σύλληψης ή/και πρόσληψης του κόσμου) τους προσδίδει μια βαθιά αίσθηση και ένα πνεύμα ηθικολογίας και αισιοδοξίας που μπορεί να ενισχύσει την αντίληψη «μετά από εμένα το χάος»: εάν χάσω εγώ τα πρωτεία και δεν καταστρέψω το 'κακό', εγώ που αποτελώ τον βασικό φορέα της προόδου, ο κόσμος θα περιπέσει στο χάος και στο σκότος (άρα ο κόσμος και τα πράγματα δεν θα έχουν -καμία- πλέον αξία και άρα μπορούν -ή καλύτερα- να καταστραφούν). Μια εξαιρετικά επικίνδυνη -σχεδόν εφηβική- σκέψη και αντίληψη που θα μπορούσε -εν δυνάμει- να οδηγήσει σε ασύλληπτες, αδιανόητες, επιλογές.

Πάντως οφείλουμε να αποδώσουμε στους Αμερικανούς πως, παρά την απειρία τους, τα πήγαν -σχετικά- 'καλά'στον ψυχρό πόλεμο. Εάν στη θέση των Αμερικανών ήταν οι «Ευρωπαίοι»... θα είχαμε προ πολλού τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο ως γεγονός. Βέβαια, κάποιος μπορεί να αντιτείνει πως οι Αμερικανοί συμπεριφερθηκάν σαν ένα παίδι που μπαίνει σε μια σκηνή (στη σκηνή του κόσμου) δυναμικά, απειλώντας πως θα ανατινάξει αφανίζοντας τους παντες -με πυρηνικά- αν δεν του κάνουν τα χατήρια. Φυσικά όλος ο κόσμος κοιτάξε με γουρλωμένα μάτια το παιδι τρομοκρατημένος και «πάγωσε».