Σχολιασμοί (III).

Η Τουρκία έχει πάψει να αποτελεί ''Just another NATO member with no significant foreign policy of its own'' (δηλαδή 'Ελλάδα'). Το κεμαλικό εθνοκράτος, δηλαδή η Τουρκία, εκτός απ'ό,τι εξυπηρέτησε και διεκπεραίωσε γεωπολιτικούς σχεδιασμούς, αποτέλεσε παράδειγμα (προς μίμηση) δίχως προηγούμενο στα πεδία που ονομάστηκαν Secularization και Westernization, δηλαδή στα δύο βασικά εξαγώμενα προϊόντα-δόγματα των λεγόμενων «δυτικών» (ουσιαστικά μιας eurosecular international cultural elite, essentially a globalization of the Enlightened intelligentsia of Europe όπως την έχει περιγράψει ο Peter Berger, που υπάρχει και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και η οποία δημιούργησε ή μεταφύτευσε παντού εξω-ευρωατλαντικά παραρτήματα κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα). Τους προηγούμενους, ανεξαρτήτως αν ήταν φιλελεύθεροι ή σοσιαλδημοκράτες, μοναρχικοί ή ρεπουμπλικανοί, «αριστεροί ή δεξιοί», εθνικιστές ή διεθνιστές κ.λπ, τους ένωνε η top-down προσπάθεια μεταφύτευσης πολιτικών και δομών που συνδύαζαν hardline or radical Secularization and Westernization σε ολόκληρο τον πλανήτη και η παράλληλη καταστροφή ταυτοτήτων, δομών, σχέσεων, κουλτούρας, πνευματικών περιεχομένων, ιδεών - και επιβολής νέων, Secularized and Westernized, τέτοιων (Κάποιοι από αυτούς θα κατέστρεφαν π.χ πολιτιστικές δομές και σχέσεις για να «απελευθερώσουν» το χρήμα, άλλοι για να «εκσυγχρονίσουν» την κοινωνία κ.ο.κ). Όπως έχει επισημανθεί παλαιότερα (δες εδώκαι εδώ): Μόνον όταν μια κοινωνία επικοινωνεί με τον πολιτισμό της, είναι αδύνατον να επιτρέψει να φύγει το χρήμα από τα χέρια της. Επειδή το έχει ανάγκη (υπαρξιακή ανάγκη). Και εάν προς στιγμήν χάσει το υπάρχον χρήμα, για παράδειγμα μέσω ενός πολέμου (π.χ. πόλεμος του Οπίου) ή μέσω αποικιακής επιβολής (με οικονομικές ή/και θρησκευτικοπολιτικές μεθοδους), θα βρει τρόπο σταδιακά να το ξαναποκτήσει εφόσον διατηρήσει την πολιτιστική της ταυτότητα (Εάν η λεγόμενη «αποικιοκρατία» κατέστη δυνατή αυτό οφείλεται στο ότι κατέστρεψε πολιτιστικές δομές - και παλαιότερους «θεσμούς» ή πολύπλοκες και ευαίσθητες «θεσμικές σχέσεις», όπως λέμε σήμερα). Όπου οι εσωτερικές καταστροφές του πολιτισμού των χωρών υπήρξαν μη αναστρέψιμες (π.χ στην δημιουργημένη υπο καθεστώς κρατογένεσης εν εξαρτήση 'Ελλάδα', κατάσταση που γέννησε τρομερες δυσμορφίες), οι κοινωνίες αυτές δεν μπόρεσαν να ανακάμψουν, να επιστρέψουν και να ξαναπάρουν στα χέρια τους όσα έχουν ανάγκη (μεταξύ αυτών και το χρήμα). Η «επιστροφή» στις μέρες μας κάποιων παλαιών δυνάμεων και ιστορικών κέντρων (Κίνα, Ιράν, Ινδία, Τουρκία, Ινδονησία κ.λπ) φανερώνει ακριβώς αυτό: Πως οι χώρες αυτές (σε αντίθεση με την υβριδοποίημένη, ετερο-κατευθυνόμενη/προσδιοριζόμενη και πολιτιστικά και οικονομικά -μεταξύ άλλων- υποταγμένη και κατεχόμενη 'Ελλάδα') διατήρησαν την πολιτιστική τους ταυτότητα και επιστρέφουν προκειμένου -με νέες μεθόδους και τεχνικές- να διεκδικήσουν αυτά που έχασαν (κυρίως κατά τους τελευταίους δύο αιώνες). Και μην έχετε καμία αμφιβολία πως τα «χρήματα» θα τα μεταβάλλουν εκτός από όπλα και σε οικοδομήματα του πνεύματος και του πολιτισμού τους: ναούς, βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια και σύμβολα.

Ας το επαναλάβουμε τονιζοντας το: η στρατιωτική ή/και οικονομική κατοχή, εξάρτηση ή αποικιοποίηση είναι επιφανειακή και παροδική, δεν έχει βάθος. Δεν οριστικοποιεί κάποιο «τέλος» (χάνεις χρήμα, έδαφος, ορυκτό πλούτο, πόρους ή μέρος του κοινωνικού και πολιτιστικού σώματος, αλλά εφόσον διατηρείς την ταυτότητα σου, αργά ή γρήγορα, θα τα ξαναποκτήσεις). Γι'αυτό μέγιστη σημασία έχει η πολιτιστική κατοχή ή αποικιοποίηση και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός. Αυτά είναι που έχουν βάθος και εξασφαλίζουν κάποιο «τέλος».


[Κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα καταλάβουν πως] Το λεγόμενο ανατολικό μπλόκ υπήρξε το μεγαλύτερο στήριγμα της λεγόμενης Δύσης.

• Τα ίδια (περί στηρίγματος) ίσχυαν, πέρα από τον σοβιετισμό στη Ρωσία και με τον παναραβισμό (κοσμικό εθνικισμό και σοσιαλισμό) στις αραβικές χώρες, με τον κεμαλισμό στην Τουρκία κ.ο.κ. Από τότε που όλα τα προηγούμενα top-down κινήματα που επέβαλλαν εκκοσμίκευση και εκσυγχρονισμό (ουσιαστικά συνδύαζαν αυτά που μετέπειτα ονομάστηκαν secularization thesis και modernization theory -θεωρία εκσυγχρονισμού- στα πλαίσια ενός καθολικού προτύπου για όλους, που θα ακολουθούσαν με βάση την μονογραμμική προοδευτική αντίληψη περί ιστορίας) κατέρρευσαν, κατέρρευσε και η επιρροή της λεγόμενης «Δύσης» (αυτός φυσικά ήταν και ο ρόλος της κεμαλικής Τουρκίας για όλον τον μουσουλμανικό κόσμο: ''η κεμαλική Τουρκία να προβάλλει προς τις υπανάπτυκτες μουσουλμανικές χώρες την εικόνα του μέλλοντος τους''). Και όχι μόνο άρχισε να φθίνει ή να καταρρέει η λεγόμενη «Δύση» και η επιρροή της, αλλά άρχισε ή επιταχύνθηκε η «αποδυτικοποίηση» της ίδιας (της «Δύσης»).

• Μετά την πτώση του «ανατολικού μπλοκ», τελικά, δεν είχαμε την επέκταση του «δυτικού φιλελεύθερου» top-down εκσυγχρονισμού και κοσμικισμού και το σχήμα περί καθολικού και ομοιόμορφου προτύπου, αλλά την υποχώρηση του σε παγκόσμια κλίμακα, εξέλιξη που πήρε θεσμική μορφή και με την Συναίνεση της Σεούλ (Seoul Consensus, που αντικατέστησε την Συναίνεση της Ουάσινγκτον), κατά την οποία αναγνωρίζονται πολλαπλά πρότυπα οργάνωσης και υπάρχει απομάκρυνση από την επιβολή top-down ομοιόμορφων λύσεων. Και έτσι, ούτε η Ιαπωνία, ούτε η Ινδία, ούτε η Ρωσία, ούτε η Τουρκία, ούτε το Ιράν, ούτε η νότιος Κορέα, ούτε η Ινδονησία, ούτε η Κίνα κ.λπ, οδεύουν προς το «Τέλος της Ιστορίας».

• Αν γίνουν όμως κατανοητά από το ευρύ κοινό ή από τη λεγόμενη «κοινή γνώμη» τα προηγούμενα (τα οποία εδώ περιγράφονται σε αδρές γραμμές και εν συντομία), θα φάνει η κρίση και η απώλεια - καθώς επίσης και το κενό - ουσίας και περιεχομένων της πολιτικής και παραταξιακής (αριστεροδεξιάς) αντιπαράθεσης και πολεμικής.

Η κατάρρευση του «ανατολικού μπλόκ» σηματοδότησε την κατάρρευση - ή την ολοκλήρωση της εποχής - της «δυτικοποίησης» (δηλαδή του κύριου χαρακτηριστικού ή σχεδίου του 20ου αιώνα: project of westernisation) και την αντιστροφή αυτής της παγκόσμιας διαδικασίας (ή/και του κινήματος της λεγόμενης) «δυτικοποίησης».