Δεν υπάρχει πραγματικά «παγκόσμιο» ή πλανητικής κλίμακας νόμισμα. Όχι ως προς τη λειτουργία αλλά ως προς τη θεμελίωση και ουσία του. Αυτό που υπάρχει είναι ένα εθνικό ή κρατικό νόμισμα το οποίο μέσω της διεθνοποίησης του και της σύνδεσης του με κοινής χρήσης απολύτως απαραίτητα υλικά και άυλα αγαθά χρησιμοποιείται από όλους τους δρώντες, κρατικούς και μη, για συναλλαγές σε παγκόσμια κλίμακα. Από εδώ προκύπτει και το δίλημμα ή παράδοξο του Triffin το οποίο εδράζεται στην ασυμβατότητα και την ένταση μεταξύ του εσωτερικού ενός κράτους και της εξωτερικής-παγκόσμιας χρήσης του νομίσματος του (π.χ το εμπορικό έλλειμμα των Η.Π.Α ως απαραίτητη προϋπόθεση για το παγκόσμιο status του δολαρίου, μεταξύ άλλων). Το «αναχρονιστικό» δίλημμα ή παράδοξο Triffin δεν μπορεί να επιλυθεί διότι στη βάση του και και επί της ουσίας δεν είναι στενά νομισματικό ή είναι υπέρ-οικονομικό ζήτημα. Ορθότερα, το παράδοξο ή δίλημμα Triffin αποτελεί οικονομική έκφραση πολύ ευρύτερων ζητημάτων.

Για να υπάρξει πραγματικά παγκόσμιο ή ορθότερα πλανητικό νόμισμα θα πρέπει, πρώτον, να εξαφανιστούν οι κυρίαρχες πολιτικές οντότητες ή μονάδες (κράτη) ή να υποταχθούν σε μια υπερεθνική-υπερκρατική ενοποιημένη κυβέρνηση πλανητικής κλίμακας που θα παρέχει και θα στηρίζει ένα τέτοιο νόμισμα (δηλ. να έχουμε «άρση» εσωτερικού-εξωτερικού πολιτικά σε παγκόσμια κλίμακα), δεύτερον, να πολτοποιηθούν ή να αφομοιωθούν πολιτισμοί και φορείς ανθρώπινης συλλογικής ετερότητας με συγκεκριμένα και διαφοροποιημένα μεταξύ τους αξιακά συστήματα και χαρακτηριστικά και, τέλος, να υπάρξει ομοιόμορφη κατανομή φυσικών πόρων (Ουσιαστικά μιλάμε για υπέρβαση της πολιτικής, του πολιτισμού και της γεωγραφίας). Για όσο χρονικό διάστημα φυσικοί πόροι θα είναι ανομοιόμορφα κατανεμημένοι σε πλανητική κλίμακα, θα υπάρχουν πολιτισμοί ή συλλογικές οντότητες με διαφοροποιημένα ηθικά συστήματα αρχών και αξιών και κυρίαρχες πολιτικές μονάδες ή οντότητες, δεν μπορεί να υπάρξει ενιαία πλανητική κυβέρνηση - και άρα πραγματικά πλανητικό νόμισμα.


Σημ. Παρ. I: Υπό αυτή την έννοια, το «φαινόμενο Τράμπ» αποτελεί υποπροϊόν ή πολιτική έκφραση του διλήμματος Triffin (το οποίο υποτίθεται πως αντιμετωπίστηκε το 1969-1971) και των συνθηκών άρσης εσωτερικού-εξωτερικού των Η.Π.Α ή, αν όχι «άρσης», τουλάχιστον πρωτοφανούς έντασης σε βαθμό παροξυσμού μεταξύ των δύο. Ας το επαναλάβουμε. Το παράδοξο Triffin αποτελεί οικονομική έκφραση ευρύτερων ζητημάτων, εξ ου και δεν πρόκειται να επιλυθεί με οικονομικά μέτρα (ή με paper 30-40 σελίδων από την Bank for International Settlements).

Σημ. Παρ. II: Σκεφτείτε το euro την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως πειραματική-υβριδική διαδικασία και μικρογραφία περιφερειακής κλίμακας αυτής της κατάστασης, όπου στη θέση του ενιαίου νομίσματος euro έχουμε ένα νόμισμα, ας το ονομάσουμε globo, και όπου Eurozone έχουμε μια Globozone, ενώ στη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουμε μια Παγκόσμια ή ορθότερα Πλανητική Ένωση.

Η Οικουμένη του Μωάμεθ είναι χωρισμένη στην (οριζόντια) κατεύθυνση Ανατολής-Δύσης σε βόρεια και ανατολική πέραν της μπλε γραμμής στην περιοχή της μπλε σφαίρας, και σε νότια και δυτική πέραν της κόκκινης γραμμής στην περιοχή της κόκκινης σφαίρας. Στην (κάθετη) κατεύθυνση Βορράς-Νότος ο μουσουλμανικός κόσμος είναι χωρισμένος σε νοτιοδυτικό και βορειοανατολικό στο νοητό διαγώνιο άξονα σύνδεσης μπλε και κόκκινης σφαίρας. Φαινομενικά οι γραμμές με μπλε και κόκκινο χρώμα φαντάζουν αυθαίρετες. Ας δούμε γιατί δεν είναι.


Το κρισιμότερο σημείο ισορροπίας, επαφής και μετάβασης, σύνδεσης και αποσύνδεσης από τη Ντάκα του Μπανγκλαντές μέχρι το Ραμπάτ στο Μαρόκο και από το Λάγος της Νιγηρίας μέχρι την Αστάνα στο Καζακστάν, είναι η εδαφική ζώνη που οριοθετείται από τις λευκές γραμμές στον χάρτη. Η περιοχή αυτή αποτελεί οδό διέλευσης από και προς τη βόρεια και νότια Μέση Ανατολή και σύνδεσης ή αποσύνδεσης των δύο προηγούμενων μεταξύ τους, καθώς και πεδίο καθορισμού ή/και ελέγχου των ισορροπιών στις σχέσεις Αράβων, Εβραίων, Τούρκων, Κούρδων, Περσών και λοιπών. Σημαντικότερη πόλη εντός αυτής της λωρίδας γης, που οριοθετείται από τις λευκές γραμμές, είναι η Δαμασκός.


Η Δαμασκός αποτέλεσε πρωτεύουσα του Χαλιφάτου των Ομμεϋαδών μέχρι την έλευση των Αββασιδών που θα μεταφέρουν την πρωτεύουσα του Χαλιφάτου στη Βαγδάτη. Δαμασκός και Βαγδάτη αποτελούν, κατά περιόδους, τα σημαντικότερα κέντρα της ευρύτερης περιοχής και κατά την προϊσλαμική εποχή (η Δαμασκός αποτέλεσε και κέντρο-περιοχή εξισορρόπησης μεταξύ Καΐρου και Βαγδάτης). Και τα δύο αυτά ιστορικά και πολιτικά κέντρα χτυπήθηκαν τη μετάψυχροπολεμική εποχή από Αμερικανούς και Άραβες, προτεστάντες, σουνίτες και φιλελεύθερους. Ωστόσο σε αυτήν τη δημοσίευση-σύνθεση δε θα μας απασχολήσει η Βαγδάτη, η οποία αποτελεί την πύλη εισόδου στο βόρειο και ανατολικό μουσουλμανικό κόσμο (εξ ου και χτυπήθηκε), αλλά η Δαμασκός, η οποία δεν αποτελεί τμήμα κανενός, ούτε του μουσουλμανικού Βορρά και Νότου ούτε της μουσουλμανικής Ανατολής και Δύσης, αλλά κέντρο και σημείο ισορροπίας τους. Επίσης δε θα μας απασχολήσει το σημείο επαφής και σύνδεσης κόκκινης και μπλε-πράσινης γραμμής, το οποίο συμβολίζεται με τη λευκή σφαίρα (Η αλλαγή από μπλε σε πράσινο χρώμα γίνεται για αυτονόητους λόγους διαύγειας καθώς η επιλογή του συγκεκριμένου χάρτη θέλει να δώσει έμφαση στην πραγματική πληθυσμιακή παρουσία και στα υπαρκτά στοιχεία επί του εδάφους και όχι στα αφηρημένα πολιτικά σύνορα). Από το σημείο της λευκής σφαίρας ξεκίνησαν οι πόλεμοι στο Ιράκ κατά την περίοδο της λεγόμενης μονοπολικής στιγμής κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (Ορισμένοι θα μιλήσουν για τον πρώτο πόλεμο μεταξύ Παγκόσμιου Βορρά και Νότου). Η λευκή σφαίρα δεν υπάρχει στο συγκεκριμένο σημείο του χάρτη επειδή από εκεί ξεκίνησαν οι πόλεμοι. Οι πόλεμοι ξεκίνησαν επειδή το συγκεκριμένο αποτελεί σημείο επαφής και σύγκλισης της βόρειας και της νότιας Μέσης Ανατολής και γενικότερα του βορειοανατολικού και του νοτιοδυτικού μουσουλμανικού κόσμου. Εκεί εκβάλουν ο Τίγρης και ο Ευφράτης γεωφυσικά και βρίσκεται το τεχνητό κράτος-σφήνα του Κουβέιτ γεωπολιτικά (υπάρχουν αρκετά τέτοια κράτη-σφήνες και συνήθως είναι προϊόντα αγγλικής κρατοκατασκευαστικής).

Μέσω της γεωιστορικής εδαφικής ζώνης που οριοθετείται στον χάρτη από τις λευκές γραμμές, δηλαδή της περιοχής του παλαιού Λεβάντε, τις μεσογειακές ακτές του Mashriq και της προϊσλαμικής Κοίλης Συρίας, έρχεται σε επαφή ο Βορράς και η Ανατολή της Οικουμένης του Μωάμεθ με το Νότο και τη Δύση της. Είναι το πέρασμα-σημείο σύνδεσης των δύο μεγάλων εδαφικών περιφερειακών σωμάτων της μουσουλμανικής Οικουμένης (που έχουν αποκοπεί-αποσυνδεθεί μεταξύ τους). Είναι το πέρασμα και η οδός διέλευσης από και προς το Δέλτα του Νείλου και τις αφρικανικές ακτές της Μεσογείου και του Ατλαντικού στα δυτικά, τη Μεσοποταμία, τον Περσικό Κόλπο και την Κοιλάδα του Ινδού στα ανατολικά, τον Ινδοκαύκασο και την Κασπία, τον Έυξεινο και τον Καύκασο στο βορρά, τη Μέκκα και τη Μεδίνα την Ερυθρά και την Αραβική Θάλασσα στο νότο. Είναι η πύλη-δίοδος που παραμένει κλειστή ή ορθότερα υπό ρύθμιση και έλεγχο και η ραχοκοκαλιά που παραμένει σπασμένη ή ορθότερα θρυμματισμένη και πολυδιασπασμένη.


Η συγκεκριμένη περιοχή, παρατηρούσαμε παλαιότερα, που διαμορφώνεται από «τον παράκτιο άξονα Ισραήλ-Παλαιστίνη-Λίβανος-Συρία, δηλαδή ακρατικά από την έρημο του Σινά μέχρι την οροσειρά του Ταύρου (ή διαφορετικά, την μεσογειακή ακτή του παλαιού Λεβάντε και Mashriq) είναι από τις πλέον πυκνοκατοικημένες και κρίσιμες περιοχές του πλανήτη».


Εσωτερικά της αυτή η περιοχή-ζώνη έχει τρεις παράλληλους γεωγραφικούς διαδρόμους. Ο πρώτος στα όρια της ακτής, ο δεύτερος στις κοιλάδες της ενδοχώρας και ο τρίτος μεταξύ των οροσειρών και των ορίων της ερήμου. Ο πρώτος διάδρομος αποτελείται από πόλεις-λιμάνια όπως η Αλεξανδρέττα, η Ταρτούς και η Λαττάκεια, η Βηρυτός, η Τρίπολη, η Σιδώνα και η Βύβλος (ένα από τα παλαιότερα λιμάνια στον πλανήτη), η Χάιφα, το Τελ Αβίβ και η Γάζα. Ο δεύτερος διάδρομος αποτελείται από κοιλάδες και ποτάμια. Τις κοιλάδες διατρέχουν τρεις ποταμοί. Ο Ορόντης, ο Litani (Λέοντες), ο οποίος αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά του κράτους του Λιβάνου, και ο Ιορδάνης. Ο Ορόντης είναι ο μεγαλύτερος από όλες τις απόψεις απλά ο Ιορδάνης είναι πιο γνωστός για θρησκευτικό-ιστορικούς λόγους. Σε αυτόν το δεύτερο διάδρομο δεσπόζουν τα Ιεροσόλυμα και η Αντιόχεια. Ο τρίτος διάδρομος ακολουθεί την οριογραμμή προς την έρημο και δεσπόζει επ'αυτού η Δαμασκός (στον ίδιο διάδρομο βρίσκεται και το Αμμάν, η πρωτεύουσα της Ιορδανίας). Η Δαμασκός είναι ο κυβερνήτης και ο επιβλέπων και των τριών διαδρόμων, όλων των πόλεων και ολόκληρης της περιοχής.

Χρήση αποκλειστικά και μόνον του πρώτου ή του δεύτερου διαδρόμου δε μπορούσε να γίνει. Μέσα στους αιώνες λοιπόν οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν ένα συνδυασμό του παράκτιου πρώτου διαδρόμου και της δεύτερης διαδρομής μέσα από τις κοιλάδες και τα ποτάμια. Μέσω του Ορόντη έφταναν πχ. στη Λαττάκεια και από εκεί παραλιακά προς νότο. Ακόμη και σήμερα, όμως, για να πας οδικώς από την Τρίπολη, τη Βύβλο, την Τυρό ή τη Σιδώνα στο Τελ Αβίβ και τη Χάιφα (πρώτοςδιάδρομος) ή την Ιερουσαλήμ (δεύτεροςδιάδρομος) πρέπει να περάσεις από τη Δαμασκό (τρίτοςδιάδρομος). Στη δε περίπτωση της Τυρού και της Σιδώνας, που βρίσκονται σε πολύ κοντινή ευθεία απόσταση από την Χαίφα και το Τελ Αβίβ, πρέπει να κάνεις κύκλο γύρω από τα όρη Meron και Hermon και τα Υψίπεδα του Γκολάν για να φτάσεις πέρα από τη Θάλασσα της Γαλιλαίας.


Ο τρίτος διάδρομος ήταν και παραμένει ελεύθερος και χωρίς ιδιαίτερα εμπόδια. Το βόρειο τμήμα του διαδρόμου ξεκινά από το Χαλέπι (θυμάστε τι μάχη έγινε για το Χαλέπι;) συνεχίζει στη Χάμα (ψάξτε 1981-2) και τη Χόμς (η οποία ισοπεδώθηκε σχεδόν πλήρως, όχι τυχαία) και φτάνει στη Δαμασκό, απ'όπου μπορείς να πας μέχρι τη «ρωμαϊκή κοιλάδα» (Πέτρα), τον Κόλπο της Άκαμπα και την Ερυθρά Θάλασσα, για να καταλήξεις στη Μέκκα και τη Μεδίνα.

Αυτός ο παρά την έρημο ο τρίτος άξονας-διάδρομος οδηγεί στην περιοχή όπου έγιναν μάχες όπως αυτή στον ποταμό Ιερομύακα (Yarmouk) μεταξύ Ρωμαίων και Αράβων, τη μάχη του Χαττίν (Hattin) μεταξύ Σταυροφόρων και Αγιουβίδων ή αυτή της Πηγής του Γολιάθ (Ain Jalut) μεταξύ Μαμελούκων και Μογγόλων. Και οι τρεις προηγούμενες μάχες έλαβαν χώρα εσωτερικά του τρίτου ή επί του δεύτερου διαδρόμου, κοντά στη λίμνη Τιβεριάδα ή τη θάλασσα της Γαλιλαίας. Επί του τρίτου διαδρόμου στην οριογραμμή της ερήμου θα λάβουν χώρα ορισμένες από τις μεγαλύτερες μάχες Μαμελούκων και Μογγόλων (Marj al-Saffar νότια της Δαμασκού, Wadi al-Khazandar ή τρίτη μάχη της Χόμς κ.λπ).


Οι Σταυροφορίες απέτυχαν διότι ενώ υπήρξε έλεγχος και κατοχύρωση του πρώτου θαλάσσιου διαδρόμου κατά μήκος των ακτών, μερικός ή σποραδικός έλεγχος επί του παραποτάμιου γεμάτου ασυνέχειες και διακοπτόμενου διαδρόμου των κοιλάδων, οι Σταυροφόροι απέτυχαν να αποκτήσουν τον έλεγχο στον τρίτο διάδρομο παρά την έρημο. Οι Σταυροφορίες τέλειωσαν με την αποτυχία της κατάκτησης της Δαμασκού το 1148, κατά τη διάρκεια της δεύτερης Σταυροφορίας. Πιο σωστά εκεί μπήκε η ταφόπλακα γιατί είχαν τελειώσει νωρίτερα.


Μετά την πρώτη Σταυροφορία το Κάΐρο και η Μέκκα, δηλαδή η δύση και ο νότος του μουσουλμανικού κόσμου, αποκόπηκαν από την πύλη της μουσουλμανικής ανατολής, δηλαδή τη Μεσοποταμία, μέσω του ελέγχου του παράκτιου διαδρόμου κατά μήκος της θάλασσας, ενώ ο δεύτερος γεμάτος ασυνέχειες διάδρομος παρέμενε υπό διεκδίκηση. Ο τρίτος διάδρομος όμως, κατά μήκος της οριογραμμής της ερήμου, παρέμεινε ανοικτός και προσπελάσιμος καθ όλη τη διάρκεια. Για να υπάρξει έλεγχος του διαδρόμου στην οριογραμμή της ερήμου έπρεπε να κατακτηθεί η Δαμασκός. Για να κατακτηθεί η Δαμασκός έπρεπε να πέσει το Χαλέπι προκειμένου να αποκοπεί η Αντιόχεια από τη Δαμασκό και να μπλοκαριστούν πιθανές ενισχύσεις από τη Μεσοποταμία - οι πολιορκημένοι της Δαμασκού κατά τη διάρκεια της δεύτερης Σταυροφορίας θα ζητήσουν βοήθεια και ενισχύσεις από το Χαλέπι και τη Μοσούλη (Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και σήμερα: Μέσω της κατοχής του βορειοανατολικού τμήματος της Συρίας ελέγχονται-φράζονται πιθανές ροές από τη Μεσοποταμια, δηλαδή κλείνει η πύλη της μουσουλμανικής Ανατολής, ενώ το Κυβερνείο Ιντλίμπ στέκεται ανάμεσα σε Αντιόχεια, Χαλέπι και Δαμασκό σφραγίζοντας το βορρά. Το Χαλέπι, το οποίο οι Τούρκοι το θέλουν σαν τρελοί, ουσιαστικά ελέγχει ή έχει τη δυνατότητα να ελέγχει και να προσβάλει μεγάλο μέρος της Ανατολίας, εκτός του ότι αποτελεί πύλη για το νότο. Ισραήλ και Ιορδανία, ως κράτη-σφήνες εκ κατασκευής, ελέγχουν-κλειδώνουν τη δίοδο από το νότο). Η σταυροφορία ήταν καταδικασμένη εξ αρχής από τη στιγμή που, πρώτον, επικεντρώθηκε στην Αντιόχεια και, δεύτερον, στράφηκε προς νότον μέσω του παράκτιου διαδρόμου (και κάποιοι άλλοι, πιο πρόσφατα, ήταν καταδικασμένοι εξ αρχής λόγω επικέντρωσης και κατεύθυνσης που επέλεξαν αλλά δεν το λέμε για να μην τους πληγώσουμε). Η πορεία των κατακτήσεων του Σαλαδίνού (Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub) την περίοδο μετά την αποτυχία της πολιορκίας της Δαμασκού, κατά τη διάρκεια της δεύτερης πλέον Σταυροφορίας, είναι διδακτική.

Η αξία, η κεντρικότητα και η στρατηγική σημασία της Δαμασκού, πέρα από την έκταση και τους πόρους της, έγκειται στη γεωγραφική της θέση. Είναι η πόλη που μπορεί να προσεγγίσει κανείς συντομότερα από οποιοδήποτε σημείο και από τα άκρα της ζώνης που εξετάζουμε είτε ως Κοίλη Συρία είτε ως μεσογειακό Λεβάντε και Μασρέκ. Είναι κεντρική για ολόκληρη την περιοχή και τα απώτατα σημεία της. Στη Δαμασκό κατέφθαναν γρηγορότερα τα νέα από το άκρο της αιγυπτιακής ερήμου στη Γάζα, από τα νότια λιμάνια και την Ιερουσαλήμ, ενώ απαιτούνταν λιγότερος χρόνος για να διανύσει κανείς την απόσταση από οποιοδήποτε δυτικό παραλιακό άκρο όπως η Σιδώνα και η Βηρυτός ή από την Αντιόχεια και το Χαλέπι στο βορρά. Στη Δαμασκό μπορούσαν να συγκεντρωθούν στρατεύματα από όλα τα μέρη και από όλες τις κατευθύνσεις, από βορρά, δύση και νότο στο συντομότερο χρονικό διάστημα. Αυτή η πραγματικότητα ίσως να μην φανερώνεται αμέσως με μια επιφανειακή ματιά στο χάρτη αποτελεί όμως ιστορική πραγματικότητα στο έδαφος.

Αυτός ήταν ο λόγος που ο Αδριανός θα την αναβαθμίσει σε Μητρόπολη της Κοίλης Συρίας, που Ασσύριοι και Ρωμαίοι συγκέντρωσαν τα στρατεύματα τους σε αυτήν, και που ήταν δύσκολο να συγκεντρώσει άμεσα και με επιτυχία ο άρχοντας της Ιερουσαλήμ στρατεύματα προκειμένου να συνδράμουν σε διάφορα μέρη της περιοχής. Από την παράκτια Κομητεία της Τρίπολης θα μπορούσε να αντλήσει ορισμένες δυνάμεις αλλά π.χ το Δουκάτο της Έδεσσας στο βορρά ήταν πολύ μακρυά. Όμως με έδρα και επιχειρησιακό κέντρο τη Δαμασκό, σε ό,τι αφορά τη στρατιωτική προσπάθεια, όλη η Συρία θα ήταν άμεσα και εύκολα προσβάσιμη (το ότι τα πράγματα παραμένουν ακόμη και σήμερα ίδια φαίνεται από το γεγονός πως χρειάζεσαι περίπου ίδιο χρόνο για να μεταβείς οδικώς από τη Σιδώνα στην Ιερουσαλήμ και από το Χαλέπι στο Αμμάν, όπως φανερώνει προηγούμενος χάρτης II).


Συνεπαρμένοι από τη νίκη στο Δορύλαιον (Dorylaeum), την επιτυχημένη πολιορκία της Αντιόχειας και την κατάληψη των Ιεροσολύμων, και δίχως ιδιαίτερη γνώση και εμπειρία του χώρου και των εσωτερικών λειτουργιών του καθώς και της ευρύτερης περιοχής, οι Σταυροφόροι πιθανότατα δε συνειδητοποιούσαν τη βαρύτητα αυτών των πραγμάτων (Αυτό φυσικά δεν αναιρεί τη σπουδαιότητα τους ως πολεμιστών. Αν συγκριθούν μαζί τους οι σημερινοί «ομόλογοι» ή «απόγονοι» τους, φαντάζουν λαπάδες. Επίσης οι σημερινοί Αραβολεβαντίνοι της Συρίας απέδειξαν πως έχουν «κόκκαλα»). Οι Σταυροφόροι πιθανότατα δεν καταλάβαιναν πως η Αντιόχεια ιδρύθηκε από τον Σέλευκο Α'Νικάτωρ προκειμένου να υποβαθμιστεί η Δαμασκός και ως ανάχωμα σε αυτήν, όχι ως υποκατάστατο της - η στροφή των νοημάτων προς την Αντιόχεια ήταν κάτι που συνέφερε τους Ρωμαίους ή «Βυζαντινούς». Η Αντιόχεια και η Λαοδίκεια (σημερινή Λαττάκεια), η μια επί του δεύτερου και η άλλη επί του πρώτου διαδρόμου, δεν υποκαθιστούσαν τις λειτουργίες και το ρόλο της Δαμασκού. Η Αντιόχεια ήταν μια σπουδαία πόλη. Ίσως μια από τις τρεις σπουδαιότερες της ελληνιστικού και ρωμαϊκού κόσμου της εγγύς ανατολής. Δεν ήταν όμως εναλλακτική της Δαμασκού.

Όταν μιλάμε για Σταυροφορίες εννοούμε από την πρώτη μέχρι και την τρίτη - και ιδιαίτερα τις πρώτες δύο. Από εκεί και ύστερα οι «Σταυροφορίες» μεταλλάσσονται και εκφυλίζονται σε κάτι εντελώς διαφορετικό στο οποίο δε μπορούμε να επεκταθούμε στα πλαίσια αυτού του σημειώματος. Η τρίτη Σταυροφορία, παρά τη συμμετοχή ιερών τεράτων σε αυτήν, δεν θα καταφέρει τίποτα το ιδιαίτερο πέρα από την ανάκτηση της πρώτης παράκτιας διαδρομής - και αυτή μερικώς, ούτε καν στο σύνολο της, περίπου από την Τύρο μέχρι την αρχαία Ιόππη. Η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε υπό μωαμεθανικό έλεγχο (δεύτερος διάδρομος) όπως παρέμεινε καθ όλη τη διάρκεια των Σταυροφοριών και η πόλη-κυβερνήτης ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής, η Δαμασκός (τρίτος διάδρομος).


Στην ίδια πόλη από την οποία οι Βρετανοί και οι Άραβες θα εκδιώξουν τους Οθωμανούς, οι Μωαμεθανοί του πρώτου-Πατριαρχικού Χαλιφάτου θα σπάσουν τη σπονδυλική στήλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αποκόπτοντας τα μεσογειακά παράλια της Αφρικής από τις βόρειες ακτές της Μεσογείου και την Ανατολία. Ωστόσο η Δαμασκός υπερβαίνει το Μωαμεθανισμό και τον Χριστιανισμό. Η πόλη αποτέλεσε μέρος των κατακτήσεων του Αλέξανδρου, εξέλιξη που την κατέστησε τμήμα του ελληνιστικού και ελληνογενούς κόσμου για περίπου μια χιλιετία, και επίκεντρο της σύγκρουσης Σελευκιδών και Πτολεμαίων (παρεμφερείς θα είναι οι συνθήκες και οι ανταγωνισμοί κατά τους πολέμους του Χεδιβάτου της Αιγύπτου υπό τον Αλή με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αμέσως μετά την Επανάσταση). Ο Σέλευκος Α'Νικάτωρ θα ιδρύσει την Αντιόχεια, εξέλιξη που παράλληλα με την (επαν)ίδρυση και αναβάθμιση της Λαττάκειας, δηλαδή της αρχαίας Λαοδίκειας, θα οδηγήσει σε μερική μονάχα και προσωρινή υποβάθμιση της Δαμασκού. Σε μια άλλη περίοδο σχετικής κάμψης της κεντρικότητας της πόλης θα έχουμε την άλωση της Δαμασκού από τον Ταμερλάνο και την ήττα των Μαμελούκων, ενώ αργότερα θα ακολουθήσει η είσοδος του Σελίμ Α΄ στην πόλη. Και όπως η κατοχή της Δαμασκού μετά το 632 οδήγησε στην αποκοπή του Ρωμαϊκού Κράτους από τους χώρους της νότιας και ανατολικής Μεσογείου και τη συνεπακόλουθη σταδιακή συρρίκνωση-οπισθοχώρηση του προς την Ανατολία και την τελική αποσύνθεση του, έτσι και η κατοχή της πόλης από Άραβες και Βρετανούς το 1918 οδήγησε στην οριστική και μη αναστρέψιμη αποσύνθεση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και στην τελική υποχώρηση-αναδίπλωση της στα εδάφη της σημερινής Τουρκίας.

Η Δαμασκός δε θεωρείται τυχαία ως η αρχαιότερη συνεχώς κατοικημένη πόλη στον κόσμο (ή ως μια από τις παλαιότερες). Δεν αποτελεί διαφημιστικό-τουριστικό τίτλο-σύνθημα αυτή η περιγραφή, αλλά πραγματικότητα που έχει ιστορικές βάσεις και στρατηγικά θεμέλια.

Η Δαμασκός, δίχως να είναι ιδιαίτερα πολυπληθής για τα σημερινά δεδομένα, παραμένει η πολυπληθέστερη πόλη ανάμεσα στο Τελ Αβίβ, το Αμμάν, το Ριάντ, την Πόλη του Κουβέιτ, τη Βαγδάτη, την Ερμπίλ, τα Άδανα ή το Χαλέπι και τη Βηρυτό. Όλες οι προηγούμενες πόλεις έχουν μεγαλύτερο ή οριακά μεγαλύτερο πληθυσμό από τη Δαμασκό. Εντός του χώρου που οριοθετείται από το περίγραμμα αυτών των πόλεων δεσπόζει η Δαμασκός. Ορθά έχει χαρακτηριστεί ως το μεγαλύτερο λιμάνι της ερήμου. Η οριοθετημένη αυτή περιοχή μπορεί να διευρυνθεί μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, την Αρμενία ή προς τον Έυξεινο αν σταθμίσουμε πως πόλεις στο βορρά και την ανατολή της (όπως οι προαναφερθείσες Ερμπίλ, Άδανα και Χαλέπι), την υπερβαίνουν οριακά ή δεν διαθέτουν παρεμφερή στρατηγικά πλεονεκτήματα. Επίσης σε ό,τι αφορά την κατεύθυνση προς νότο, μέχρι και την πρόσφατη μεγέθυνση του Αμμάν, της πρωτεύουσας της Ιορδανίας, η Δαμασκός αποτελούσε το τελευταίο αστικό κέντρο μεταξύ Ανατολίας και Μέκκας, και κύριο πολιτικό, εμπορικό και στρατηγικό κόμβο στον άξονα Κόλπου της Άκαμπα - Χερσονήσου της Ανατολίας. Τέλος, πέρα από τα πλεονεκτήματα που αναφέρθηκαν σε όλη την έκταση της δημοσίευσης και σχετίζονται με τον χώρο και τον χρόνο, την πρόσβαση και τις ευκαιρίες που προσφέρει η Δαμασκός, η συγκεκριμένη πόλη είχε επιπλέον πλεονεκτήματα ως προς την αμυντική της θέση, την αυτονομία της από απόψεως αποθεμάτων και τροφοδοσίας νερού, την πολυανθρωπία της, τον έλεγχο μέσω της Παλμύρας των καραβανιών που έρχονταν από τη Μεσοποταμία διαμέσου της ερήμου, και τις επικοινωνίες καθώς μάθαινε πρώτη τα νέα ολόκληρου του Λεβάντε. Με τις επάρκειες της σε αγαθά, με τα βουνά πίσω στην «πλάτη» της και την έρημο μπροστά στα «πόδια» της, η Δαμασκός κατείχε μια αξιοζήλευτη θέση από απόψεως οχύρωσης, άμυνας και αυτοσυντήρησης, δηλαδή κλειστότητας, αλλά ταυτόχρονα και ανοίγματος μέσω της έντονης και διαρκούς κυκλοφορίας, των επικοινωνιών και της πρόσβασης, των καραβανιών και της γρήγορης και σύντομης συγκέντρωσης στρατευμάτων.



Η Δαμασκός ανέκαθεν έκρινε τη μοίρα της «Συρίας» (εν ευρεία έννοια) και καθόριζε τον παροδικό ή μόνιμο χαρακτήρα των εξελίξεων στην ιστορική και σημαντικότατη αυτή περιοχή - της Κοίλης Συρίας, του Λεβάντε ή του Μασρέκ (υπό στενή έννοια). Ο επιβλέπων, η πόλη κυβερνήτης. Όπως ήταν η επιτυχημένη πολιορκία και κατάληψη της Δαμασκού το 632 που κατοχύρωσε και παγίωσε προσδίδοντας μόνιμο χαρακτήρα στην παρουσία των Αράβων του Πατριαρχικού Χαλιφάτου στα ρωμαϊκά εδάφη, έτσι και η αποτυχημένη πολιορκία της Δαμασκού από τους Σταυροφόρους το 1148 αποτέλεσε ταφόπλακα και καθόρισε τον παροδικό χαρακτήρα των Σταυροφόρων στους Αγίους Τόπους για αιώνες. Η Δαμασκός δεν έπεσε. Και επειδή η Δαμασκός παρέμεινε στα χέρια του Ισλάμ, αργά ή γρήγορα η Ιερουσαλήμ ήταν καταδικασμένη να ακολουθήσει.






Φυσικά η κεντρικότητα και η βαρύτητα της Δαμασκού έχει λάβει μεταφυσικές διαστάσεις εσχατολογικού και προφητικού χαρακτήρα. Στους καταγωγικά ιουδαϊκούς έσχατους καιρούς - υποτίθεται πως - θα συμβούν τα κάτωθι:

Ιδού, η Δαμασκός θα εξαφανισθή εκ μέσου των άλλων πόλεων της οικουμένης, η δε πτώσις αυτής θα είναι μεγάλη. Θα εγκαταλειφθή από τους άνθρωπους και θα μείνη έρημος δια παντός. Ως μάνδρα ποιμνίων θα χρησιμοποιηθούν αι περιοχαί της, όπου θα αναπαύωνται πρόβατα, και δεν θα υπάρχη κανείς να τα εκδίωξή από εκεί. Δεν θα είναι πλέον η Δαμασκός οχυρά πόλις... Δεν θα βασιλεύση πλέον ως πρωτεύουσα λαών η Δαμασκός και το υπόλοιπον μέρος του συριακού κράτους θα εξολοθρευθή... Αυτά λέγει ο Κυριος των Δυνάμεων.

Η Δαμασκός δεν θα καταστραφεί απλώς αλλά για πρώτη φορά από κτίσεως της θα πάψει να είναι κατοικήσιμη. Η προφητεία μοιάζει λογική αν σκεφτεί κανείς πως η Δαμασκός αποτελεί μια από τις αρχαιότερες πόλεις με συνεχή κατοίκηση.

Η προφητεία όμως συνεχίζει (και το σημείο αυτό συνήθως παραλείπεται): «Κατά την ημέραν εκείνην της παρά Θεού τιμωρίας θα λείψη και θα σβήση η δόξα του ισραηλιτικού βασιλείου, θα σεισθούν εκ θεμελίων και θα καταπέσουν όλα τα ωραία και άφθονα υλικά και πνευματικά αγαθά, που αποτελούσαν την δόξαν του. Θα μείνη χωρίς δόξαν και αξίαν, όπως όταν ο θεριστής θερίση τους ωρίμους στάχεις... και απομείνη, η καλαμιά μόνη. Ολίγοι Ισραηλίται θα απομείνουν σαν δύο η τρεις ρώγες εληάς στο άκρον υψηλού κλάδου η τέσσαρες η πέντε εληές στους πλαγίους κλάδους. Αυτά λέγει ο Κυριος ο Θεός του Ισραήλ».

Η γνώση της γεωγραφίας και της ιστορίας βοηθάει στην αποφυγή προφητικής και εσχατολογικής εκτόξευσης και έκρηξης εγκεφάλων... (π.χ «χριστιανικών» ή ορθότερα ιουδαίου-προτεσταντικών αμερικανικών τέτοιων). Ωστόσο στα θεμέλια ή στον πυρήνα της προφητείας αντανακλάται ή εμπεριέχεται η βαρύτητα, η σημαντικότητα και η κεντρικότητα της πόλης της Δαμασκού.

Μετά από το θάνατο του Ησαΐα, τη Δαμασκό θα καταλάβουν ή/και θα κυβερνήσουν Αχαιμενίδες (Μήδοι, Πέρσες), Αργεάδες, Σελευκίδες και Πτολεμαίοι (Μακεδόνες), Ρωμαίοι, Ομμεϋάδες και Αββασίδες, Αγιουβίδες και Μαμελούκοι, Τιμουρίδες και Οθωμανοί (Άραβες, Τούρκοι, Κούρδοι, Κιρκάσιοι, Μογγόλοι κ.λπ). Τα έσχατα όμως δεν ήρθαν. Η Δαμασκός ακόμη στέκει. Και θα στέκει.

Κοινωνίες πολυδιασπαμένες και άτομα εσωτερικά κατακερματισμένα με πολλαπλή και ρευστή ταυτότητα, δίχως συνοχή και σταθερές σε επίπεδο συμβολικό και αξιακό, λειτουργώντας μέσα σε ένα αντι-πνευματικό και αντί-ανθρώπινο «πολιτισμό» ή, ορθότερα, περιβάλλον και έναν άχρονο και μη γεωφυσικά προσδιορισμένο εικονικό χώρο αποσυνδεδεμένο από τον ιστορικό χρόνο.

Νέοι άνθρωποι συνεπαρμένοι από τον καταναλωτισμό και τη φαντασμαγορία που φέρει μαζί της η τεχνολογία, δίχως εμπειρίες και βιώματα αντιστάσεων και διεκδικήσεων, που πιθανότατα δε θα εργαστούν πότε και θα είναι εξαρτημένοι από κάποιας μορφής ελάχιστο εισόδημα ή κοινωνική παροχή, με μια νομιμοποιημένη και άρα ρυθμισμένη αγορά ποικίλων ναρκωτικών, παραισθησιογόνων και ψυχοτρόπων ουσιών γύρω τους, βυθισμένοι ολοένα και περισσότερο σε έναν κόσμο πλήρους ψηφιοποιημένης και εικονικής πραγματικότητας, θα συνθλίβονται ψυχικά, συναισθηματικά και διανοητικά από την απουσία νοήματος, την απροσδιοριστία σκοπού και την αδυναμία συμμετοχής σε οποιαδήποτε ευρύτερη συλλογικότητα πέραν του κατακερματισμένου τους εαυτού. Με βαθμιαία αποδυνάμωση του σώματος, της νόησης και της βούλησης τους και απώλεια της εσωτερική τους συνοχής, με τη γραφή να τους είναι ξένη καθώς θα έχει αντικατασταθεί από την ομιλία και την ακρόαση να έχει αντικαταστήσει την ανάγνωση, με αδυναμία συγκέντρωσης και μειωμένους βαθμούς αντίληψης ή/και ευφυίας, με ανύπαρκτη την κριτική τους ικανότητα και αποδυναμωμένη τη μνήμη τους, διαβρωμένη και μεταλλαγμένη την ψυχική τους σφαίρα, το συναισθηματικό τους κόσμο και τη σεξουαλικότητα τους, υπό καθεστώς υλικής και ηθικής στείρωσης, με υψηλά επίπεδα χειραγώγησης της συνείδησης και της συμπεριφοράς τους μέσω της επιβολής εξω-κοινωνικά κατασκευασμένων νοημάτων, με τεχνολογικές εφαρμογές και φαρμακευτικές ουσίες σχεδιασμένες ώστε να προκαλούν εθισμούς και ψυχοσωματικές εξαρτήσεις στο μέγιστο βαθμό στη διάθεση τους, οι νέοι αυτοί άνθρωποι θα αποτελέσουν πρόθυμους και αυτόβουλους εθελοντές της ψυχοδιανοητικής και βιοψυχικής αναδόμησης και ανακατασκευής τους.

Ένα περιβάλλον που θα χαρακτηρίζεται από τον ψηφιακό και τεχνολογικό εποικισμό του ανθρώπινου κόσμου και χώρου και την προσπάθεια πρόγνωσης και προϋπολογισμού, και άρα ορισμού, των σκέψεων και των θελήσεων του, με τον άνθρωπο να καθίσταται ολοένα και περισσότερο ο ίδιος φιλικός, προσαρμόσιμος και μέρος του λειτουργικού περιβάλλοντος της μηχανής αντί η μηχανή μέρος του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος του ανθρώπου, με τη φυσικότητα και την κοινωνικότητα να έχουν υποκατασταθεί από την εικονικότητα, την τεχνολογία να κατέχει τον κύριο ρόλο εξουσιασμού της ανθρώπινης οντότητας και να αποτελεί υποδομή απόλυτης εξάρτησης και ετεροπροσδιορισμού της ανθρώπινης ύπαρξης και ρευστοποίησης-αφομοίωσης της σε μια υπερεθνικά και δικτυακά διαρθρωμένη εξουσιαστική υπερδομή, η ψυχική αποστείρωση, η βιολογική μετάλλαξη και ο διανοητικός εκφυλισμός του ανθρώπινου όντος, και η υποβάθμιση του σε ετεροπροσδιοριζόμενο μονοδιάστατο εξουσιαζόμενο ανθρωποειδές, θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος μελλοντικών σχεδιασμών νοσηρών συμφερόντων και εξουσιαστικών επιβολών.

Η ενότητα που είχε (ή αξίωνε να) εγκαθιδρύσει η Εκκλησία της Ρώμης στους χώρους της Ευρώπης δε θα άρχιζε να ραγίζει ή να κατακερματίζεται με τις 95 θέσεις του Λούθηρου το 1517 παρά (μόνον) με την αμφισβήτηση και το διαζύγιο του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας και της τοπικής «εθνικής» κυβέρνησης του απέναντι στην Εκκλησία της Ρώμης και το Βατικανό δεκαπέντε περίπου χρόνια αργότερα, και τη συγγραφή την ίδια περίοδο του έργου του Καλβίνου Institutio Christianae Religionis που μετά από την πολιτική αυτοτέλεια και ανεξαρτησία θα προσδώσει μια πνευματική αυτονομία και αυτοτέλεια, μια «φιλοσοφία», στο κίνημα των μεταρρυθμιστών, ex post facto.

Οι συνθήκες ή οι προϋποθέσεις για τον κατακερματισμό της λατινικής Χριστιανοσύνης (ορισμένοι θα έλεγαν μάλλον εσφαλμένα και σίγουρα καταχρηστικά της «Ευρώπης») ήταν τρεις. Η πρώτη συνθήκη ήταν εξωγενής: η πίεση που ασκείτο από το Ισλάμ. Η δεύτερη ήταν ενδογενής: η αποστασία της Αγγλίας από τη Ρώμη. Και η τρίτη ήταν το πνεύμα που θα προσέφερε το βιβλίο του Καλβίνου σε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν προτεσταντισμός (η διαφθορά και το εσωτερικό σάπισμα του Βατικανού δεν ερμηνεύει το χρονισμό, το timing, τα τρία προηγούμενα το ερμηνεύουν).

Εξωγενείς πιέσεις υπάρχουν και σήμερα ενώ, για μια ακόμη φορά, η Βρετανία αποσπάστηκε από το «ευρωπαϊκό σώμα» ή ορθότερα από το σώμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (μετανεωτερικός Καλβίνος ασφαλώς δεν αναμένεται - η «Ευρώπη» είναι πνευματικά και ηθικά στείρα αυτόβαυκαλιζόμενη για τα υλικοτεχνικά πλούτη της, ενώ οι «ευρωπαίοι» κάτοικοι της φαίνεται πως συγχέουν τα αντικείμενα της υλικής και της πνευματικής τάξης και πως αδυνατούν να διαχωρίσουν τα φαινόμενα του ηθικού και του φυσικού ή/και υπερφυσικού κόσμου). Μπορούν αυτές οι συνθήκες-επαναλήψεις να οδηγήσουν ξανά, μετά από πέντε αιώνες, σε πολυδιάσπαση, χάος και αναρχία στους χώρους της μεταχριστιανικής εκκοσμικευμένης πλέον Ευρώπης των Βρυξελλών (του νέου κοσμικού Βατικανού) και σε νέους μετανεωτερικούς kulturkampfs;


Πολύς λόγος γίνεται για τις πολιορκίες της Βιέννης - και ιδιαίτερα για τη δεύτερη Πολιορκία της Βιέννης. Όλοι μιλούν γι'αυτήν. Ωστόσο το Ισλάμ ποτέ δε μπόρεσε να διαπεράσει τον πυρήνα της Ευρώπης.

Με όρους κρατιδίων, περιφερειών και εθνικών ή κυρίαρχων κρατών ο πυρήνας της Ευρώπης αποτελείται από το Βορρά της Ιταλίας, την Αυστρία και τη Βοημία (μερικώς), τη Βαυαρία, Σουηβία και Βάδη-Βυρτεμβέργη, την Αλσατία, τη Σαβοΐα, την Ελβετία, κ.λπ. Ο πυρήνας δηλαδή βρίσκεται στο κέντρο και το βορρά ή το κεφάλι του συνόρου της λατινόγλωσσης προχριστιανικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (η οποία ως πολιτιστική κατηγορία δεν είναι ούτε «Ευρώπη» ούτε «Δύση») και στο κέντρο και το νότο ή στα πόδια της επίσης λατινόγλωσσης Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας - μετέπειτα του Γερμανικού Έθνους. Γεωφυσικά αυτή η «βαθιά Ευρώπη» είναι κεντρισμένη γύρω και οριοθετείται από τον Πάδο και τους Δολομίτες, τις Άλπεις, και τις πηγές του Ρήνου και του Δούναβη (Παγετώνας Paradies, λίμνη Tomasee, λεκάνη απορροής Vorderrhein κ.λπ στην πρώτη περίπτωση και Μέλανας Δρυμός στη δεύτερη, ενώ οι πηγές του Πάδου βρίσκονται στο Monte Viso και τις Κοττιανές Άλπεις). Αυτή η περιοχή είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατακτηθεί.

Οι Μωαμεθανοί κατέστρεψαν ποτέ την «Ευρώπη»; Όχι. Ακόμα και στο απόγειο της ισχύος ή/και τη χρυσή εποχή του -είτε επί Ομμεϋαδών και Αββασιδών είτε επί Οθωμανών- το Ισλάμ δε μπόρεσε να κατακτήσει την Ευρώπη (τα μόνα εδάφη που κατέλαβε το Ισλάμ ήταν εδάφη -εντός των ορίων- της παλαιάς προχριστιανικής πολυδιασπασμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και όχι της ανύπαρκτης ως πολιτιστικής κατηγορίας την εποχή των Ομμεϋαδών «Ευρώπης»). Και όσα εδάφη κατέλαβε, τα κατέλαβε πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις με τη βοήθεια, συνεργασία και συνεννόηση ή/και συμμαχία τοπικών ηγεσιών. Την «Ευρώπη», ως ενότητα της λατινικής Χριστιανοσύνης υπό την Εκκλησία της Ρώμης, την κατέστρεψε ο προτεσταντισμός. Κανείς άλλος.

Η μάχη της Βιέννης... Ποια πίστη ακολουθούσαν αυτοί που προάσπιζαν τη Βιέννη; Και ποιοι διαμαρτύρονταν περίξ της Μάγχης, του Ρήνου και της πεδιάδας της Παννονίας αναμένοντας τους Οθωμανούς ως σωτήρες και προστάτες; (Αιώνες νωρίτερα οι Φράγκοι Καρολίδες θα συμμαχούσαν με το Χαλιφάτο των Αββασιδών και έτσι αιώνες αργότερα η Ρώμη του 16ου και 17ου αιώνα θα βρισκόταν στη θέση που είχε βρεθεί αιώνες νωρίτερα η Κωνσταντινούπολη του 8ου και 9ου αιώνα). Ο κατακερματισμός της ενότητας της λατινικής Χριστιανοσύνης ή της λατινοχριστιανικής ευρώσφαιρας συντελέστηκε από αυτούς και από κανέναν άλλον.


Το καθοριστικότερο σημείο αυτής της καταστροφής, δηλαδή της κατάλυσης, του κατακερματισμού και της πολυδιάσπασης της ευρωπαϊκής ενότητας της λατινικής Χριστιανοσύνης, ήταν η αποστασία από τη Ρώμη μιας παλαιότατης επαρχίας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της κλασικής περιόδου, της Britannia - οι δεσμοί της οποίας με τη Ρώμη ήταν αιώνες παλαιότεροι συγκριτικά με τις κατά τόπους Σαξονίες (Οι «Βρετανοί» μέχρι και σήμερα δεν ξέρουν ποιοι είναι και έχουν ταλαιπωρήσει τον πλανήτη ολόκληρο, την Ευρώπη, τους κατοίκους των Βρετανικών Νήσων και τον ίδιο τους τον εαυτό με τα αδιέξοδα της ταυτότητας τους. Είναι η μοναρχία, η πολιτειακή δομή και η υπερεθνική παλαιά αυτοκρατορική βρετανική ταυτότητα και ενότητα που καλύπτει, κατασιγάζει και ομαλοποιεί αυτά τα πράγματα που υποβόσκουν). Κάπως διαφορετικά θα μιλούσαμε για την αποστασία της αγγλικής και γαλλικής ακτής της Μάγχης. Ο Καλβίνος θα γεννηθεί στην Πικαρδία, στον κοντινό βορρά του Παρισιού. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, και σταθμίζοντας την προϊστορία Ρώμης-Αβινιόν, μπορούμε να μιλήσουμε για την εξέγερση του Λονδίνου και του Παρισιού ή της Αγγλίας και της Γαλλίας (της Μαγχης) έναντι της Ρώμης. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να θυμηθούμε το λεγόμενο Δυτικό Σχίσμα το οποίο ουδέποτε επιλύθηκε πολιτικά κάτι που φαίνεται από το συνεχή ανταγωνισμό απέναντι στους Αψβούργους (αλλά και από τη συνολική ιστορική εξέλιξη και πορεία της Γαλλίας). Στην πορεία θα προκύψει ο Γιαν Χους που μαζί με τον Καλβινισμό, τους Ουγενότους κ.λπ θα οδηγήσει στην πολυδιάσπαση και κατάρρευση της λατινικής ρωμαιοκαθολικής ενότητας.

Ο Καλβίνος θα γεννηθεί μεν στην περιφέρεια της ευρωπαϊκής λατινικής Χριστιανοσύνης αλλά θα χτυπήσει στον προαναφερθέν γεωγραφικό πυρήνα της ευρωπαϊκής γεωγραφίας, στη Γενεύη. Η αποστασία της Βρετανίας από τη Ρώμη σε συνδυασμό με το χτύπημα στην καρδιά, στο γεωγραφικό πυρήνα, θα οδηγήσει όχι απλά στην απώλεια ενός τμήματος -το οποίο θα μπορούσε να ανακτηθεί σε βάθος χρόνου λόγω των μακροχρόνιων σχέσεων και δεσμών του- αλλά στον κατακερματισμό της λατινοχριστιανικής ευρώσφαιρας στο σύνολο της.

Τα πράγματα αυτά έχουν σημασία για να καταλάβει και να ορίσει κανείς τι ήταν και πως διαμορφώθηκε η έννοια «Ευρώπη» ως πολιτιστική κατηγορία - «Ευρώπη» και «Δύση» είναι διαφορετικά πράγματα (αν και σε μεγάλο βαθμό η δεύτερη, δηλαδή η λεγόμενη Δύση, αποτελεί «πολιτιστική» κατηγορία-απάτη). Τα νοήματα αυτά παραμένουν συνειδητά ρευστά προκειμένου να είναι εύκολη η πολεμική, απολογητική ή άλλη χρήση τους ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες της στιγμής. Από την αποστασία της αγγλικής και γαλλικής ακτής της Μάγχης θα δημιουργηθεί η «Ευρώπη» ως μετα-χριστιανική κατηγορία (που πολύ αργότερα θα συνδεθεί με την Occident και τη West) η οποία δεν είναι το ίδιο πράγμα με την λατινική ευρωπαϊκή σφαίρα της Χριστιανοσύνης ή με την «Ευρώπη» ως ρωμαιολατινογενή χριστιανική κατηγορία (που θα συνδεθεί, κάπως νωρίτερα, με την Abendland). Όλα τα προηγούμενα αποτελούν σταδιακά μετα-μεταρρυθμιστικές, μετα-χριστιανικές και τέλος μετα-ευρωπαϊκές (West) εξελίξεις, στις οποίες δε μπορούμε να επεκταθούμε εδώ.

Η «Ευρώπη» ως πολιτιστική κατηγορία, όπως είδαμε με τον Έρασμο, δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί ή εφευρεθεί. Οι άνθρωποι ούτε μιλούσαν ούτε πολεμούσαν για «Ευρώπη» ή «Δύση», αλλά για Χριστιανοσύνη και Θεό (ενώ ο τίτλος που θα λάβει αρχικά ο Ερρίκος θα είναι «Υπερασπιστής της Πίστεως» και όχι της «Ευρώπης», πόσο μάλλον της «Δυσεως»). Οι άνθρωποι μιλούσαν και πολεμούσαν για Εκκλησία και Πίστη.


Με τον Ορθόδοξο κόσμο, ο οποίος έχει μεγαλύτερη ιστορική, οργανική αλλά και θεσμική συνέχεια με τον παλαιό μεσογειακό ρωμαϊκό και ελληνογενή κόσμο συγκριτικά με τη Ρώμη και το Βατικανό, δε μπορούμε να ασχοληθούμε εδώ (στη βάση αυτής της διαφοροποίησης βρίσκεται η ανωτερότητα της ελληνικού πνεύματος και της κουλτούρας του έναντι του ρωμαϊκού πολιτισμού δίχως να εξαντλείται όμως εδώ το ζήτημα). Ωστόσο ακριβώς επειδή στο λατινικό τμήμα έμεινε μόνον ή κυρίως η Εκκλησία ως σύνδεσμος και δεσμός, η εξέλιξη αυτή προσέδωσε διαφορετικό χαρακτήρα, βαρύτητα και καθήκοντα στην Εκκλησία της Ρώμης. Ο Ορθόδοξος κόσμος μπορεί να ισχυριστεί πως ήταν ο «αυθεντικός συνεχιστής» του μεσογειακού παρελθόντος ενώ ο Ρωμαιοκαθολικός πως ήταν ο «αληθινός δημιουργός» του (πρωτό)ευρωπαϊκού μέλλοντος. Οι προτεστάντες φαντάζουν σαν οι «βαρβαρικές» περιοχές της περιφέρειας που, όπως παλαιότερα είχαν καταλύσει την πολιτική ενότητα της κλασικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τώρα θα κατέλυαν την πολιτισμική ενότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Φυσικά οι βάρβαροι κάθε παρόντος είναι οι πολιτισμένοι του μέλλοντος και οι πολιτισμένοι του παρόντος οι βάρβαροι του παρελθόντος - και πιθανότατα του μέλλοντος (αν και υπάρχει μια βαθύτερη βαρβαρότητα).

Άξονας και συνείδηση της ιστορίας από το ξεθεμελίωμα και την ισοπέδωση της Καρχηδόνας μέχρι το βομβαρδισμό και την ισοπέδωση της Δρέσδης, είναι η Ρώμη - και η Εκκλησία της. Είναι η Ρώμη και μόνον η Ρώμη που έχει εποπτεία από την εποχή της εκδίωξης των Ρωμαίων από τις αφρικανικές ακτές του Ατλαντικού και της δυτικής Μεσογείου μέχρι την εποχή της εκδίωξης των Ρωμαιοκαθολικών από την Ιαπωνία, που βλέπει τα πράγματα «από τα μέσα» και αποτελεί φορέα συνεχούς ιστορικής συνείδησης. Υπάρχει προτεσταντική οπτική και ερμηνεία της «ευρωπαϊκής» ιστορίας, γαλλική και αγγλική ή γερμανική, εγελιανή, ποζιτιβιστική-θετικιστική, ωφελιμιστική και μαρξιστική, ιουδαϊκή, μουσουλμανική ή ορθόδοξη (όλες οι προηγούμενες βλέπουν τα πράγματα «από τα έξω»). Δεν υπάρχει όμως ρωμαιοκαθολική «οπτική» ή «ερμηνεία» της ευρωπαϊκής ιστορίας, γιατί η Ρώμη και η Εκκλησία της είναι ο κίονας - και η βαρβαρότητα επιθυμεί την καταστροφή του κίονα και επιδιώκει επί των ερειπίων του να ατιμάσει, να εξευτελίσει και να καταστρέψει το ανθρώπινο πρόσωπο και οτιδήποτε ανυψώνει τον άνθρωπο. Γιατί «ο βάρβαρος είναι ο καταστροφέας των κιόνων, αυτός που τους γκρεμίζει στον βούρκο ή στο εσωτερικό κενό, κάνοντας το μάρμαρο σκόνη και τη σκόνη μηδέν».

Υπάρχουν διαφόρων ειδών Σιωνισμοί. Υπάρχει ο παλαιός εργατικός Σιωνισμός (που μαζί με τον Παναραβισμό ή Αραβικό Εθνικισμό αποτέλεσαν μορφές «αριστερού» -ό,τι κι αν σημαίνει αυτός ο όρος- Εγελιανισμού), υπάρχει ο Σιωνισμός ως πολιτικό κίνημα, ως κοσμική κρατική ιδεολογία (με παρεμφερή ή ανάλογη λειτουργία όπως ο κεμαλισμός στην Τουρκία) και ως θεολογικό κίνημα, δηλαδή ως θεολογικός Σιωνισμός (που έχει αντίπαλο του τον Ορθόδοξο Ιουδαϊκό αντι-Σιωνισμό, ο οποίος ουσιαστικά τον κατηγορεί πως δεν είναι παρά ένας κεκαλυμμένος κοσμικός Σιωνισμός ή, ακόμη χειρότερα, ένα αντίγραφο, μια απομίμηση, του Ευαγγελικού Χριστιανισμού) και υπάρχει, για να μην μακρηγορούμε, και ο παλαιότερος και ισχυρότερος όλων, ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός (Christian Zionism).

Ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός (Christian Zionism) αποτελεί μια χριστιανική αίρεση στα πλαίσια του Προτεσταντισμού.

Θα χρησιμοποιήσω το σχήμα «Χριστιανικός»-Προτεσταντικός-Σιωνισμός συνεχώς και σε διάφορες παραλλαγές σε κουραστικό βαθμό για να δοθεί έμφαση στο ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένας Χριστιανικός Σιωνισμός, παρά μονάχα Προτεσταντικός τέτοιος. Δεν υπάρχει δηλαδή Ρωμαιοκαθολικός Σιωνισμός ή Ορθόδοξος Σιωνισμός παρά μονάχα Προτεσταντικός Σιωνισμός και ιδιαίτερα Λευκός Αγγλό-Σαξονικός Προτεσταντικός Σιωνισμός (δες όμως και παρακάτω). Δεν είναι Ρωμαιοκαθολική και Ορθόδοξη Πίστη, δεν είναι Εκκλησία, δεν είναι Χριστιανισμός. Ο «Χριστιανικός» Σιωνισμός είναι μια αγγλοσαξονική χριστιανική αίρεση εντός του Προτεσταντισμού. Από θεολογικής απόψεως είναι μια αίρεση εντός μιας αίρεσης (ή ένας εφιάλτης εντός ενός άλλου εφιάλτη...) που μεταμορφώθηκε σε κοσμική θεολογία και κρατική ιδεολογία.


Η δημοσίευση ασχολείται με μια χριστιανική αίρεση η οποία διαπλέκεται με πολλαπλές σύγχρονες εξελίξεις και θεματικές γι'αυτό και θα είναι πολυδιάστατη. Αρχικά ας θέσουμε σε αδρές γραμμές το πλαίσιο του θεολογικού Ιουδαϊκού αντι-Σιωνισμού προκειμένου να προχωρήσουμε.

Ο Προτεσταντικός ή «Χριστιανικός» Σιωνισμός είναι παλαιότερος από τον Ιουδαϊκό Σιωνισμό και δεν ξεκίνησε από Ιουδαίους αλλά από Βρετανούς. Δεν είναι όλοι οι Σιωνιστές Ιουδαίοι ούτε όλοι οι Ιουδαίοι είναι Σιωνιστές. Οι Haredi(m) Ιουδαίοι, οι οποίοι θεωρούν τον όρο ultra-Orthodox προπαγανδιστικό, αποτελούν σε γενικές γραμμές μειοψηφία (ωστόσο δεν είναι αμελητέοι ποσοτικά). Ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός τους έχει καταπιεί και προσπαθεί να τους απαξιώσει ή ακόμη και να τους εξαφανίσει -δηλαδή να τους οδηγήσει σε αφάνεια- στον εικονικό κόσμο. Επίσης υπάρχουν περίπου δεκαπλάσιοι Χριστιανοί Σιωνιστές στον πλανήτη απ'ό,τι Ιουδαίοι Σιωνιστές. Η σημαντικότερη αντι-Σιωνιστική Ιουδαϊκή οργάνωση είναι οι True Torah Jews - για να έχετε μια ποσοτική συγκριτική εικόνα, η συγκεκριμένη οργάνωση έχει 300 χιλιάδες ακόλούθους στο facebookκαι το Υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ περίπου 550 χιλιάδες. Δεν είναι απλά μια περιθωριακή σέκτα. Υπάρχουν και άλλες οργανώσεις κοσμικές, πολιτικές και θρησκευτικές (όπως π.χ η American Council for Judaism που είναι περισσότερο Μεταρρυθμιστές ή «φιλελεύθεροι» θρησκευόμενοι αλλά όχι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι ή η International Jewish Anti-Zionist Network που είναι κοσμική και progressivist). Πέρα από το ότι μας βοηθάει να αποφύγουμε πολλές συνειδητά ή ασυνείδητα εσφαλμένες και ψευδείς διχοτομίες, διπολικότητες και διλήμματα (η πλάνη false dilemma/dichotomy/binary είναι αγαπημένη ιδεολογική πρακτική), ξεχωρίζουμε τη συγκεκριμένη οργάνωση λόγω της ουσιαστικής και ριζικής κριτικής της, του ηγεμονικού της χαρακτήρα και της θεολογικής της θεμελίωσης (και για έναν ακόμη λόγο: επειδή η περίφημη οργάνωση Anti Defamation League δεν την πολύ-πιάνει στο στόμα της ή είναι προσεκτική απέναντι στην οργάνωση True Torah Jews. Αντίθετα είναι οι True Torah Jews που ασκούν κριτική στην Anti Defamation League). Σε γενικές γραμμές η συγκεκριμένη οργάνωση ισχυρίζεται ότι το κράτος του Ισραήλ δεν είναι αντιπρόσωπος και εκφραστής των Ιουδαίων και του Ιουδαϊσμού και δεν αποτελεί το εθνικό κράτος του ιουδαϊκού λαού. Προκειμένου ν'αποκτήσετε μια ιδέα μπορείτε να παρακολουθήσετε την αντίδραση και τον ολιγόλεπτο σχολιασμό ενός Ιουδαίου Αμερικανού Ραββίνου (με ρίζες από την Πολωνία και την Αγγλία) στην ανακοίνωση του Τραμπ για την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως «αιώνιας πρωτεύουσας του ιουδαϊκού λαού».

Οι οργανώσεις και το ευρύτερο ρεύμα αμφισβήτησης -της κρατικής εθνικής ιδεολογίας ουσιαστικά- του κράτους ως ιουδαϊκού, εκφράζουν ορισμένους βασικούς άξονες: πρώτον, την αποσύνδεση και αποδέσμευση των Ιουδαίων και του Ιουδαϊσμού όπου γης από το κράτος του Ισραήλ (δηλαδή την αποσύνδεση της θρησκείας από το έθνος και το κράτος), δεύτερον, θεωρούν πως το κράτος του Ισραήλ και οι πολιτικές του τροφοδοτούν αντισημιτισμό (δηλαδή κατά αυτούς αντι-Ιουδαϊσμό), τρίτον, δεν αποδέχονται πως το κράτος του Ισραήλ τους αντιπροσωπεύει και πως μπορεί να μιλάει στο όνομα τους, αμφισβητούν αυτό τον ισχυρισμό και την προνομιακή θέση που διεκδικεί, αξιώνει και διαφυλάσσει το συγκεκριμένο κράτος για τον εαυτό του, και τέλος, τέταρτον, θεωρούν πως ο Ιουδαϊσμός δεν είναι εθνικότητα ή φυλή αλλά θρησκεία (Ορισμός του ποιος είναι Ιουδαίος και με ποια κριτήρια). Γι'αυτούς είναι αδιανόητο να ονομάζεται η ισραηλινή σημαία ιουδαϊκή σημαία ή σε μια ιουδαϊκή γιορτή να κυριαρχούν ως χρώματα το λευκό και το μπλε που παραπέμπουν στη συγκεκριμένη εθνική σημαία. Θεωρούν πως το Ισραήλ δεν παραπέμπει συμβολικά στο Μωυσή και τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ ή τις γυναίκες τους. Είναι σαν η κρατική-εθνική ιδεολογία να εκφράζει μια περίοδο μονάχα μετά από την άφιξη τους στους Αγίους Τόπους. Σαν να ξεκινά από τότε και ύστερα η Ιουδαϊκή ιστορία. Το κράτος εξασκεί κλοπή ταυτότητας, παραχάραξη συμβόλων και ιστορίας, κατά αυτούς και προσπαθεί να μεταμορφώσει τους Ιουδαίους σε Ισραηλίτες ή ορθότερα Ισραηλινούς. Θεωρούν ότι ο ισραηλινός στρατός δεν είναι απλώς μια οργάνωση αυτοάμυνας, δεν έχει απλώς στρατιωτικό χαρακτήρα αλλά και ιδεολογικό, είναι ένα χωνευτήρι και ένας μηχανισμός κοινωνικής αλλαγής (διαδικασίες melting pot), διδάσκοντας αξίες που είναι διαμετρικά αντίθετες προς τις αξίες του Ιουδαϊσμού (και πρόσωπα που τον αντιβαίνουν ή είναι άσχετα, ως εθνικούς ήρωες). Περιγράφουν τον ισραηλινό στρατό χαρακτηριστικά και προκλητικά ως στρατόπεδο κατήχησης (και Εκκλησία του Σιωνισμού). Η θέση τους πως το Ισραήλ δεν είναι το ιουδαϊκό κράτος αφαιρεί το νομιμοποιητικό θεμέλιο του κράτους του Ισραήλ, το αμφισβητεί όχι ως μορφή και κράτος per se αλλά ως προς το περιεχόμενο και αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι: ιουδαϊκό (Μια ακόμη πιο ριζική ή ακραία κριτική είναι πως ο Σιωνισμός αποτέλεσε προσπάθεια εξαφάνισης του Ιουδαϊσμού μετά από την αποτυχία αφομοίωσης των Ιουδαίων στις κατά τόπους κοινωνίες και πως είναι εκ κατασκευής αντι-Ιουδαϊκός. Ένα ανέκδοτο τους λέει: Τι διαφορά έχει ο Χερτσλ από τον Χριστό; Ο Χερτσλ γιόρταζε τα Χριστούγεννα ενώ ο Χριστός τη Χάνουκα).

Ισχυρίζονται πως όταν μιλάνε για Ιουδαϊσμό άνθρωποι όπως ο τωρινός πρωθυπουργός του κράτους του Ισραήλ -τον οποίον θεωρούν άθεο- δεν εκφράζουν την ιουδαϊκή διάσταση και ουσία του αλλά την προτεσταντική ευαγγελική (θεωρούν δηλαδή πως εκφράζει ευαγγελοποιημένο-προτεσταντοποιημένο και αλλοιωμένο «Ιουδαϊσμό», δηλαδή Προτεσταντικό Σιωνισμό, στα πλαίσια της κρατικής ιδεολογίας). Ισχυρίζονται πως οι άνθρωποι πιστεύουν εσφαλμένα πως ο Σιωνισμός είναι ένα καθαρά πολιτικό ρεύμα ή κίνημα. Για ορισμένους από αυτούς δεν είναι. Από μια χριστιανοσιωνιστική οπτική ο Ιουδαϊσμός είναι η αρρώστια και ο Σιωνισμός η γιατρειά - αυτή η αντίληψη θυμίζει πολύ τον Κεμαλισμό όπως και ορισμένες άλλες λογικές στα καθ'ημάς που βλέπουν εμπόδια και προβλήματα [Θυμηθείτε την πρωτότυπη ανάλυση που έχουμε κάνει για την κρίση των top-down secularist modernization through westernization monements: (Russian) Sovietism, (Pan-Arab) Ba'athism, (Turkish) Kemalism, (Israeli) Zionism. Επίσης σε αυτό το σημείο θα πρέπει να θυμηθούμε την ένταση που υπάρχει στις μέρες μας ανάμεσα σε σποραδικές δικτυωτές μη εδαφικές ταυτότητες και σε εδαφικά οριοθετημένες τέτοιες. Η ανάδειξη των δύο προηγούμενων αποτελεί συμβολή μας στη δημόσια σφαίρα]. Τα επιχειρήματα περί αντισημιτισμού δύσκολα μπορούν να τους αγγίξουν όχι μόνο επειδή δεν είναι, και επειδή όλοι αναγνωρίζουν πως μπορούν ή «έχουν δικαίωμα» να μιλάνε για τον Ιουδαϊσμό και στο όνομα του, αλλά και επειδή μόλις εξαπολύεται μια τέτοια πολεμική ανασύρουν από το οπλοστάσιο τους πληθώρα ή απειρία δηλώσεων κοσμικών σιωνιστών που λένε τα χειρότερα για τον Ιουδαϊσμό και τους Ιουδαίους (όπως όλοι οι «εκσυγχρονιστές», συμπεριλαμβανομένων των δικών μας, έχουν πει κατά καιρούς για κάθε θρησκεία και τους πιστούς της). Έτσι κατηγορούνται οι κοσμικοί σιωνιστές ως αντισημίτες (εφόσον κατά αυτούς ο αντί-Ιουδαϊσμός ισούται με αντισημιτισμό, δηλαδή με μίσος για τον ιουδαϊκή θρησκεία και το λαό της). Ούτε ιστορικά μπορεί να τους αντιταχθεί επιχείρημα καθώς ο αντι-Ιουδαϊσμός είναι αιώνες παλαιότερος από τον αντι-Σιωνισμό.

Στα πλαίσια αυτά κατηγορούν και ασκούν κριτική πως η Βίβλος γίνεται αντιληπτή και ερμηνεύσιμη ως κτηματολόγιο ενώ ισχυρίζονται πως ο Σιωνισμός δε δημιουργήθηκε ως απάντηση ή προκειμένου να καταπολεμηθεί ο αντισημιτισμός. Ωστόσο δε θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο στην κριτική στάση Ορθόδοξων Ιουδαίων έναντι του Σιωνισμού γενικά διότι μας ενδιαφέρει συγκεκριμένα ο Προτεσταντικός Σιωνισμός ως χριστιανική αίρεση. Θα πρέπει τέλος να επισημανθεί -κάτι που επίσης τονίζουν- πως τα εβραϊκά δεν είναι η φυσική ιστορική γλώσσα του ιουδαϊκού λαού. Επί αιώνες αν όχι χιλιετίες, ακόμη και την περίοδο του Δεύτερου Ναού, οι Ιουδαίοι δε μιλούσαν την εβραϊκή αλλά την αραμαϊκή γλώσσα (Ο Πάπας είχε διορθώσει τον Benjamin Netanyahu μόλις ο τελευταίος ανέφερε την ιστορική ανακρίβεια πως ο Χριστός μιλούσε εβραϊκά). Τα προηγούμενα σχετίζονται και με τη νέα διαμόρφωση της εβραϊκής γλώσσας που ομιλείται και αποτελεί επίσημη γλώσσα στο κράτος του Ισραήλ.

Οι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι βγαίνουν από το περιθώριο, ορθώνουν το ανάστημα τους και αντιστέκονται στη χριστιανική αίρεση του Προτεσταντικού Σιωνισμού και πιο συγκεκριμένα στην κοσμική κρατική μορφή του: Anti-Zionism convention in Nassau Coliseum / Anti-Zionist Satmar Hasidic group joins Israeli Orthodox in campaign against Orthodox conscription into the IDF / Thousands of Haredi Jews protest draft in NYC.







Τώρα που είδατε ορισμένες φωτογραφίες και εικόνες και μάθατε κάποιες θέσεις μπορείτε να αντιληφθείτε πως δεν αποτελούν κάποια μικρή περιθωριακή σέκτα αλλά ένα ρεύμα και να τους πάρετε περισσότερο σοβαρά (επίσης γίνεται ευκολότερα κατανοητό γιατί οι αντισημίτες, που δε βλέπουν τίποτα απ'όλα αυτά, είναι ηλίθιοι). Τι καταπολεμούν όλοι οι προηγούμενοι μαυροφορεμένοι που συσπειρώνονται και πλέον πέρα από ηθική αναπτύσσουν και «υλική» δυναμική από απόψεως δημογραφίας, παρέμβασης σε επίπεδο κοινωνικό, και εμφάνισης ή παρουσίας σε επίπεδο εικονικό; Συμβολικά και χονδρικά αυτό (ή το λιγότερο την αποκλειστικότητα που αυτό αξιώνει να εκφράζει. Not in My Name):



Μια παλαιότερη δημοσίευση για το εσωτερικό του κράτους, ενταγμένη σε ένα περισσότερο δημογραφικό και πολιτικό πλαίσιο, μπορεί να συνεισφέρει στην κατανόηση σας: Το Ισραήλ αποτελεί ένα κράτος με κυρίαρχο ιουδαϊκό χαρακτήρα.


Αρχική κοιτίδα του Προτεσταντικού Σιωνισμού υπήρξε η νήσος της Βρετανίας και ο πρώτος Χριστιανός που μίλησε για επιστροφή των Ιουδαίων στους Αγίους Τόπους ήταν ο Thomas Brightman, γεννηθείς το 1562 στο Νότιγχαμ της Αγγλίας (η πολύ νεώτερη περίφημη φράση A land without a people for a people without a land επίσης έχει την καταγωγή της στο Νησί). Φυσικά δε μπορούμε εδώ να ασχοληθούμε με τα βάσανα που έχει τραβήξει ο Πλανήτης ολόκληρος, η Ευρώπη και οι ίδιες οι Βρετανικές Νήσοι από τη στιγμή που οι «Βρετανοί» αποκόπηκαν από τη Ρώμη και πελαγοδρομούν καθώς δεν ξέρουν, ούτε ποιοι είναι ούτε που τους πάνε τα τέσσερα - κατάσταση που οδήγησε μέχρι το λεγόμενο ρεύμα ή κίνημα British Israelism που στην αμερικάνικη ακτή του Ατλαντικού μετασχηματίστηκε σε Christian Identity με αντι-Ιουδαϊκά πρόσημα (Ό,τι παπαριά μπορεί να σκεφτεί κανείς, οι Αγγλοσάξονες την έχουν σκαρφιστεί: ευγονική, κοινωνικός δαρβινισμός, μαλθουσιανισμός -η Αγία εκκοσμικεύμενη Τριάδα του ονομαζόμενου «επιστημονικού ρατσισμού»- τεκτονισμός, βρετανικός ισραηλιτισμός, χριστιανικός σιωνισμός, ωφελιμισμός, οικονομισμός κ.ο.κ. Χωρίς υψηλή κουλτούρα και «Θεό» η κατάντια αποτελεί λογικό και φυσικό επακόλουθο. Πάλι καλά που υπήρξε και αυτοκρατορία. Ακόμη δεν έχει ερμηνευθεί με αξιόπιστο τρόπο πως συνέβη και ρίζωσε τόσο βαθιά ο Χριστιανισμός στην Ιρλανδία η οποία, σε αντίθεση με τη Βρετανία, ούτε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπήρξε, ούτε με τα όπλα ή το ξύλο διαδόθηκε αυτός). Υπόψιν, ο προαναφερθείς Thomas Brightman υποβάθμισε τη σχέση της Βρετανίας με τον Μέγα Κωνσταντίνο. Βλέπουμε τι αναβαθμίζεται και τι υποβαθμίζεται στη πνευματική και ταυτοτική ζυγαριά.





Από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967, ο λεγόμενος τότε Τρίτος Κόσμος (σήμερα Παγκόσμιος Νότος), συμπεριλαμβανομένης της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας, σε γενικές γραμμές ήταν εχθρικός προς το Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη. Μετα-ψυχροπολεμικά οι συσχετισμοί έγιναν ακόμη χειρότεροι. Κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα ο λεγόμενος Χριστιανικός Σιωνισμός πλανητικοποιήθηκε μέσω της εξάπλωσης του Προτεσταντισμού γενικά και του Πεντηκοστιανισμού ειδικότερα σε αυτό που ονομάστηκε Παγκόσμιος Νότος (π.χ Βραζιλία, Νιγηρία). Ο Πεντηκοστιανισμός αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί βασικό φορέα του «Χριστιανικού» δηλαδή Προτεσταντικού Σιωνισμού στις μη αγγλοσαξονικές και μη βορειοατλαντικές περιοχές του πλανήτη. Η επέκταση του Πεντηκοστιανισμού και προτεσταντικών σιωνιστικών ομάδων άσκησης επιρροής και πίεσης σε δεκάδες χώρες, αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα του Ισραήλ για αντιστροφή αυτής της κατάστασης. Ο νέος «Χριστιανικός Σιωνισμός» σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Νιγηρία και η Κίνα δεν είναι μόνο αξιοσημείωτη θρησκευτική εξέλιξη αλλά θα μπορούσε να έχει και σημαντικές γεωπολιτικές επιπτώσεις (The New Christian Zionism - First Things). Βλέπουμε πως και ο «Χριστιανικός» Σιωνισμός τρέχει πίσω από τον Προτεσταντισμό ή ορθότερα κινείται μαζί του κυνηγώντας το Ρωμαιοκαθολικισμό, χαρακτηρίζεται και αυτός από πληθυσμιακή και γεωγραφική «απο-δυτικοποίηση» και ακολουθεί την ευρύτερη τάση μετακίνησης του χριστιανικού και γενικότερα θρησκευτικού κέντρου βάρους προς το λεγόμενο Παγκόσμιο Νότο (φαινόμενο που έχουμε αναδείξει πριν από τρία χρόνια). Τα αποτελέσματα των εκλογών σε Ηνωμένες Πολιτείες και Βραζιλία φανερώνουν πως ο «Χριστιανικός» Προτεσταντικός Σιωνισμός βρίσκεται σε φάση αντεπίθεσης.

Μέσω του Πεντηκοστιανισμού και από εκεί μέσω του Χαρισματικού κινήματος ο Προτεσταντικός Σιωνισμός έχει παρεισφρήσει μερικώς και στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στην περιφέρεια. Επίσης επιστρέφει και στη γενέτηρά του μέσω της προσπάθειας οργάνωσης των μη λευκών προτεσταντικών και πεντηκοστιανών κοινοτήτων της Βρετανίας και την ίδρυση μικρών δραστήριων ομάδων π.χ Christian Watchmen Over Zion κ.λπ (Christian-Zionist Revolution Brewing in Britain. A new group is looking to emulate the success of the Christian pro-Israel movement in America - and they are rapidly succeeding - Arutz Sheva), ενώ οι ομάδες πίεσης εντός Ε.Ε είναι γνωστές, επίσημες και καταγεγραμμένες, διαφοροποιούμενες κάπως από τις αμερικανικές (The Pro-Israel Lobby in Europe: The Politics of Religion and Christian Zionism in the European Union - Elvira King).

Εκτιμούμε πως η Ευαγγελική Εκκλησία στη Γερμανία, με πάνω από είκοσι εκατομμύρια μέλη, πιθανότατα θα αποτελέσει τον κύριο φορέα μέσω του οποίου ο «Χριστιανικός» Σιωνισμός θα παρεισφρήσει στη Γερμανία και από εκεί στην Ευρώπη - μέσω της ανόδου των νεο-εθνικιστικών ή/και νεο-συντηρητικών κινημάτων (είναι νόστιμο πως αυτά τα κινήματα ονομάζονται και χαρακτηρίζονται με άπειρους τρόπους και ορολογίες, όπως π.χ νέο-φασιστικά. Όμως αρκετά κινήματα-κόμματα από αυτά θα μπορούσαν, τουλάχιστον μερικώς, να θεωρηθούν ως νεο-χριστιανοσιωνιστικά, αλλά ουδείς φαίνεται να αναδεικνύει μια τέτοια διάσταση). Πιθανολογούμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε διαδικασία ή φάση άλωσης από νεο-χριστιανοσιωνιστικές ατλαντικά προσανατολισμένες -αν όχι αμερικανοκινούμενες- ομάδες και τάσεις ή τουλάχιστον από κινήματα που δείχνουν να επηρεάζονται από ομάδες και τάσεις με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Μια τέτοια εξέλιξη θα έχει δυσκολία να ριζώσει και θα συναντήσει αντιστάσεις σε ρωμαιοκαθολικά εδάφη - δηλαδή από τη Λιθουανία μέχρι την Ισπανία και από την Ιρλανδία (δε νομίζουμε καν να τολμήσει να πατήσει πόδι στις δύο τελευταίες) μέχρι την Κροατία, πλην Γαλλίας λόγω της σεκιουλαριστικής της παράδοσης που θα οδηγήσει σε κάποιας μορφής μετασχηματισμό, και της Πολωνίας λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφίας και ιστορίας της που θα οδηγήσει σε εσωτερικές μεταλλάξεις αν όχι τερατογονίες. Υπάρχουν χώρες που δε μπορούν και δεν πρόκειται να γίνουν «χριστιανό»σιωνιστικές, δηλαδή να διατελέσουν υπό πολιτισμικοθρησκευτική προτεσταντοσιωνιστική κατοχή, όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Ιταλία, ενώ σε κάποιες άλλες με ρωμαιοκαθολικό θρησκευτικό-πολιτισμικό υπόστρωμα στην ευαίσθητη περιοχή της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης όπως η Αυστρία, η Πολωνία και η Ουγγαρία θα υπάρξει δυσκολία «σύνθεσης» και θα προστεθεί μια ακόμη παράμετρος ασυμμετρίας, αστάθειας και αποσταθεροποίησης πέρα από τις ήδη υπάρχουσες (τρόπος και στάση αντιμετώπισης και σύνθεσης συμφερόντων σε σχέση με κράτη όπως η Ρωσσία, η Τουρκία, το Ισραήλ και το Ιράν, με ιδεολογίες και υπερεθνικές αντιλήψεις όπως ο ευρωπαϊσμός, ο ατλαντισμός, ο ισλαμισμός και ο ευρασιατισμός, και τέλος η παράλληλη στενή σύγκλιση σε ένα ζήτημα με την εκ διαμέτρου αντίθετη τοποθέτηση σε ένα άλλο: π.χ Ουγγαρία και Πολωνία σχετικά με τη Ρωσσία, Αυστρία και Πολωνία σχετικά με το Ιράν, Ουγγαρία και Αυστρία σχετικά τη Τουρκία κ.ο.κ). Προμηνύονται χαοτικές καταστάσεις στο εσωτερικό των εθνικών πολιτικών συστημάτων της Ε.Ε και γενικότερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η ερμηνεία της ανόδου των νεο-συντηρητικών και νεο-εθνικιστικών κινημάτων δίχως τους εξής τρεις παράγοντες: πρώτον, ενός κατά τμήματα ριζοσπαστικοποιημένου Ευαγγελικού Προτεσταντισμού (Evangelical Protestantism: υποκατηγορία-ομολογία του οποίου είναι ο Πεντηκοστιανισμός-Pentecostalism, οι Πλυμούθιοι Αδελφοί-Plymouth Brethren κ.λπ), δεύτερον, του κλασικού αλλά σε κατάσταση παροξυσμού και υπό ριζοσπαστικοποίηση Λευκού Αγγλοσαξονικού Προτεσταντισμού (WASP) και τέλος, τρίτον, του λεγόμενου Χριστιανικού Σιωνισμού (Christian Zionism) ο οποίος πλέον έχει πλανητικοποιηθεί και υπερβεί τον ευρωατλαντικό χώρο επεκτεινόμενος και στο λεγόμενο Παγκόσμιο Νότο (κάτι που ήδη άρχισε να φαίνεται στη Βραζιλία και θα φανεί μέσω της προσπάθειας εργαλειοποίησης των Προτεσταντών της Κίνας), δίχως αυτούς τους τρεις παράγοντες (Evangelical Protestantism, White Anglo-Saxon Protestant, Christian Zionism), η ερμηνεία της ανόδου των νεο-εθνικιστικών κινημάτων είναι μερική και ελλιπής αν όχι ανερμήνευτη ως προς συγκεκριμένα περιεχόμενα τους (για τη σχέση Ε.Ε και νεο-εθνικών τάσεων καθώς επίσης παγκοσμιοποίησης και εθνικών κρατών γράφουμε χρόνια τώρα, εδώ θίγουμε και αναδεικνύουμε μια διαφορετική και εντελώς αγνοημένη παράμετρο, οπτική και διάσταση).


Τα πράγματα αυτά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν ενδογενή δυναμική και σχετίζονται με ανεπίλυτες «αντιφάσεις» στα πλαίσια της αμερικανικής ταυτότητας και όχι με εξωγενή επιρροή και χειραγώγηση. Το Ισραήλ είναι ένα προτεκτοράτο -και όχι ένας σύμμαχος- των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής που είναι ατίθασο, αλαζονικό και καβαλημένο, δεν αναλαμβάνει υποχρεώσεις και δεν έχει ιδιαίτερες δεσμεύσεις έναντι του πάτρωνα του (America’s Connection with Zionism - Ambassador Charles W. Freeman Jr). Τούτο συμβαίνει διότι από τη δυναμική ανάπτυξη, επανενεργοποίηση και αναβίωση του Αμερικανικού Χριστιανικού Σιωνισμού κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα (και εδώ είναι μεγάλη ιστορία το πως και το γιατί), το Ισραήλ βρίσκεται εγκιβωτισμένο στην ταυτότητα του προστάτη αποτελώντας συστατικό μέρος της. Η μάχη για το Ισραήλ είναι μάχη για την αμερικανική ταυτότητα.

Ας δούμε μια (όχι και τόσο) υποθετική ιστορία. Έστω ότι έχουμε ένα Ρωμαιοκαθολικό του Νότου από τη Νέα Ορλεάνη ο οποίος είναι οπαδός των Συνομόσπονδων Πολιτειών της Αμερικής, δηλαδή των ηττημένων Νότιων στον Αμερικάνικο Εμφύλιο. Ο πρωταγωνιστής μας μπαίνει σε ένα μαγαζί, βλέπει μια σημαία του Νότου, της Dixie(land), και πιάνει κουβέντα με τον ιδιοκτήτη για το τι κρίμα ήταν που χάθηκε ο πόλεμος. Μετά από πολλά χαμόγελα και συμφωνίες (ίσως και κεράσματα) ο ιδιοκτήτης στρέφεται και λέει στον πρωταγωνιστή μας. Ξέρεις, υπό μια έννοια είναι καλύτερα που χάσαμε. Μα γιατί;, αναρωτιέται ο πρωταγωνιστής μας. Διότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, του απαντά ο ιδιοκτήτης, πρέπει να υπάρχουν ως μια ενιαία χώρα επειδή είναι δουλειά μας να υπερασπιστούμε το Ισραήλ. Ο Ρωμαιοκαθολικός του Νότου τον κοιτάζει και συνειδητοποιεί πως η θρησκεία αυτού του ανθρώπου είναι ο «Χριστιανικός» Προτεσταντικός Σιωνισμός.

Ασφαλώς ο πρωταγωνιστής μας θα αποχωρήσει απογοητευμένος. Και ίσως ξανασκεφτεί ορισμένα γεγονότα. Πρόσφατα είδε τον Πάπα του να συμβάλλει ενεργητικά προκειμένου η κυβέρνηση Ομπάμα να εξομαλύνει τις σχέσεις της με την Κούβα. Και ακόμη πιο πρόσφατα είδε τον άνθρωπο που ψήφισε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος και οπαδός μιας αίρεσης της (ρωμαιοκαθολικής) θρησκείας του, τον Τράμπ, να απομακρύνεται από αυτή την επιλογή χρησιμοποιώντας το παραδοσιακό ψυχροπολεμικό λεξιλόγιο (περί καπιταλισμού και κομμουνισμού) το οποίο κατάφερε για μια περίοδο περίπου μισού αιώνα να εξαφανίσει όλους τους θρησκευόμενους (βάζοντας τους κάτω από το ιδεολογικό χαλί). Και με αφορμή τη στάση και το λόγο τόσο του Προέδρου όσο και του αιρετικού ιδιοκτήτη αυτός ο Ρωμαιοκαθολικός Αμερικανός μπορεί να θυμηθεί τον ρεπουμπλικανικό αντι-ρωμαιοκαθολικισμό που συνδυάστηκε με φυλετικές (ρατσιστικές) θεωρίες περί Αγγλοσαξονισμού κατά τη διάρκεια του Αμερικανικό-Μεξικανικό πόλεμου (1846-1848) στα πλαίσια του περίφημου manifest destiny (Missionaries of Republicanism: A Religious History of the Mexican-American War by John C. Pinheiro). Και μπορεί να πάει ακόμη πιο μακριά και να σκεφτεί ορισμένες κρίσιμες εξελίξεις κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου (Excommunicated from the Union: How the Civil War Created a Separate Catholic America by William B. Kurtz). Οι αφελείς Ρωμαιοκαθολικοί θεώρησαν τον Αμερικάνικο Εμφύλιο ως το τελευταίο τεστ προκείμενου να αποδείξουν την αφοσίωση του στην πατρίδα... Αλλά μέχρι και πριν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Ιταλοί δε θεωρούνταν λευκοί στις Ηνωμένες Πολιτείες (δε μπορούσε να θεωρηθεί 100% Αμερικανός κάποιος αν δεν ήταν λευκός προτεστάντης), ενώ η ρωμαιοκαθολικη διάσταση του Μακαρθισμού είναι γνώστη (τον χρησιμοποίησαν προκειμένου να γίνουν «αποδεκτοί») και ο Πάπας, ο οποίος όπως είδαμε πρόσφατα συνομίλησε και συνεργάστηκε «με τους κομμουνιστές» (Κούβα), που οι Μεξικανοί και γενικότερα οι λατινοαμερικάνοι που έρχονται «είναι δικοί του», εξακολουθεί να θέλει να αλώσει την Republic μας - είτε επειδή δεν είναι αρκετά εθνοφυλετιστής, είτε επειδή προσκαλεί μουσουλμάνους ηγέτες και παράγοντες να συναντηθούν στο Βατικανό, είτε επειδή υπογράφει κοινές διακηρύξεις με τον Πατριάρχη Μόσχας, είτε επειδή αποκήρυξε και τους δύο πολέμους στο Ιράκ (ο πρώτος εκ των δύο ήταν μάλιστα και αντισυνταγματικός), είτε επειδή δεν είναι αρκούντως υπέρ του φιλελευθερισμού, του ατομικισμού κ.ο.κ, είτε επειδή, είτε επειδή... Και αυτό το πράγμα δεν έχει τέλος (Το «αντι-Ισλάμ» στην Αμερική είναι πράγματι βολικό διότι όλα τα προηγούμενα εξαφανίζονται). Η ιστορία του Ρωμαιοκαθολικού πρωταγωνιστή είναι ηθελημένα ενταγμένη σε «ενδοθρησκευτικό» πλαίσιο, και όχι στα πλαίσια της διχοτομίας κοσμικό-θρησκευτικό, για να φανερώσει τη ριζικότητα του όλου θέματος. Αλλά για να αναφερθούμε και στη συγκεκριμένη διχοτομία, πρόσφατα ο φιλελεύθερος δημοκράτης Joe Biden δήλωσε: «Αυτή είναι μια μάχη για την ψυχή της Αμερικής... ζούμε μια μάχη για την ψυχή αυτού του έθνους» ("This is a battle for the soul of America"και "We are living through a battle for the soul of this nation").

Ναυαρχίδα ή ορθότερα το νέο δυναμικό πρόσωπο του Αμερικανικού Ευαγγελικού Σιωνισμού είναι η οργάνωση International Christian Embassy Jerusalem ενώ δυναμικά ακολουθεί η ομάδα πίεσης Christians United for Israel, οργανώσεις τις οποίες ο Ρωμαιοκαθολικός Αμερικανόςπρωταγωνιστής της ιστορίας μας φυσικά απεχθάνεται καθώς αντιτίθεται στο λεγόμενο «Χριστιανικό» Σιωνισμό τον οποίον θεωρεί αίρεση (σε ένα προτεινόμενο βίντεο νωρίτερα είχαμε έναν Ιουδαίο Αμερικάνονα μιλά κριτικά για την ίδια αίρεση). Ο Αμερικανικός Ευαγγελικός Σιωνισμός λειτουργεί ως, ή αποτελεί μια, θεολογική και ταυτοτική αμυντική δικλείδα ασφαλείας προκειμένου να μη μεταστρέφονται (Αμερικανοί) Προτεστάντες στο Ρωμαιοκαθολικισμό ή ακόμα και να διατηρούν εθνοτικό φυλετικό πυρήνα και χαρακτήρα (This is huge, πρέπει να αναλυθεί και θα αναλυθεί μελλοντικά. Σκεφτείτε και το III. Η θέση αυτή εχει και ευρύτερες προεκτάσεις που αγγίζουν Ρωμαιοκαθολικισμό, Ορθοδοξία και Ισλάμ. Ίσως ορισμένοι να φοβούνται πως θα ηττηθούν στα ίσια -πως θα τους καταπιούν- δίχως όπλα, και ακριβώς γι'αυτό το λόγο να έχουν υπαρξιακή ανάγκη τα όπλα).

Η άνευ όρων προστασία του πάτρωνα, δηλαδή των Η.Π.Α, προς τον προστατευόμενο, δηλαδή το Ισραήλ, έχει απομονώσει διεθνώς και τον πάτρωνα. Οι συνθήκες για τον προστατευόμενο είναι εξαιρετικά δύσκολες στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, όπως έχουμε αναδείξει από εδώ (μεταξύ άλλων Quo vadis America?και Quo vadis America? Revisited) ασχέτως αν κάτι τέτοιο δεν αναδεικνύεται ιδιαίτερα από τα ατλαντικά τηλεοπτικά δίκτυα. Από τη μια μεριά έχουμε καταδίκη πράξεων και απονομιμοποίηση σε επίπεδο Ο.Η.Ε και από την άλλη αμφισβήτηση και ριζική κριτική σε επίπεδο Ιουδαϊσμού. Η κατάσταση για το κράτος του Ισραήλ είναι τραγική και τα περί παντοδυναμίας αποτελούν μυθεύματα. Ζούμε σε περίοδο που γίνεται προσπάθεια μέσω αλλοίωσης ταυτοτήτων και χειραγώγησης κομματικών συστημάτων -μέσω αμερικανικών διεθνοπολιτικών, θρησκευτικών ευαγγελικών και κοσμικών δικτύων, καναλιών και οργανώσεων- να αντιστραφεί αυτή η απομόνωση όχι τόσο του προστάτη, ο οποίος είναι συνηθισμένος από την ιστορία του να «μπαινοβγαίνει» κατά το δοκούν στα διεθνή συστήματα, αλλά του προστατευόμενου. Το προηγούμενο αποτελεί κλασική περίπτωση της παθολογίας «προκειμένου να μην αλλάξω εγώ θα αλλάξει ολόκληρος ο κόσμος».


Ένα από τα βασικά δόγματα του Προτεσταντισμού (Πέντε αιώνες Προτεσταντισμού), μια από τις πολεμικές ιαχές του, είναι το Sola scriptura: Μόνο η Γραφή (Ευαγγελιστές, Σουνίτες και Μαρξιστές έχουν χαλαρά κοινά σημεία και χαρακτηριστικά εδώ). Μια ακόμη προτεσταντική κραυγή είναι το Sola fide: Μόνο η πίστη (βασική διαφορά με το Ρωμαιοκαθολικισμό ο οποίος πρεσβεύει πως μαζί με την Πίστη πρέπει να έρχονται και τα Έργα). Αν πάρετε το σύνολο της Βίβλου στα χέρια σας θα διαπιστώσετε πως η Καινή Διαθήκη είναι σχετικά μικρό μέρος συγκριτικά με την Παλαιά Διαθήκη. Εκ των πραγμάτων οι Προτεστάντες οπαδοί της ιαχής Sola scriptura εκκινούν με ένα δομικό bias, μια προτίμηση, τάση και μεροληψία γύρω από την Παλαιά Διαθήκη. Καταναλώνουν περισσότερο χρόνο μελετώντας τη και είναι περισσότερο κεντρισμένοι σε αυτήν. Στον Προτεσταντισμό δεν υπάρχει καμία ανώτερη αυθεντία ή εξουσία που να έχει το δικαίωμα να αντιλέγει ή να σε διαψεύσει πέρα από τις ίδιες τις Γραφές. Μόνο που οι Γραφές δεν ερμηνεύονται από μόνες τους, δεν ερμηνεύουν τον εαυτό τους, και έτσι απομένεις Εσύ με το υποτιθέμενο Άγιο Πνεύμα (βλέπουμε πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια του Προτεσταντισμού). Έτσι αν περάσεις πολύ χρόνο μελετώντας την Παλαιά Διαθήκη, που αποτελεί την πλειοψηφία της Βίβλου, μπορεί να οικοδομήσεις ένα «Χριστιανισμό» της Παλαιάς Διαθήκης (Στη Γενεύη του Καλβίνου απαγορευόταν να έχεις ονόματα από την Καινή Διαθήκη). Έτσι διαμορφώνεται ένας πολύ συγκεκριμένος «Χριστιανισμός» όπου συναντάς ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους εκλεκτούς να οδηγούνται σε μια νέα Γη της Επαγγελίας. Και αν αυτή η νέα Γη της Επαγγελίας έχει κατοίκους, τι κάνεις με αυτούς; Ό,τι έκαναν και οι παλαιοί υπό την ιαχή Sola scriptura με Old Testament πνεύμα. Deus vult. Μόνο που ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ολίγον... σκληρός. Πάντως δε νομίζουμε πως ο Θεός είπε στους Πουριτανούς να έχουν τη στάση που επέλεξαν οι ίδιοι απέναντι στους γηγενείς αυτόχθονες «Ινδιάνους» ή πως τους έδωσε οδηγίες για τη διεκπεραίωση του λεγόμενου Trail of Tears. Κάπως έτσι θα διαμορφωθεί μια αίρεση με «ιουδαιοχριστιανικά» χαρακτηριστικά ή ένας ιουδαιοποιημένος «Χριστιανισμός» της Παλαιάς Διαθήκης (ανάλογα στις μέρες μας Ορθόδοξοι Ιουδαίοι κατηγορούν σημερινούς Σιωνιστές πως εκφράζουν ευαγγελοποιημένο-προτεσταντοποιημένο «Ιουδαϊσμό». Να σημειωθεί πως ο όρος «Ιουδαιοχριστιανισμός» αποτελεί δημιούργημα του 19ου αιώνα. Δεν υπάρχει κανένας «Ιουδαιοχριστιανικός πολιτισμός» και καμία «Ιουδαιοχριστιανική θρησκεία» πριν από τους Προτεστάντες και ιδιαίτερα τους Αγγλοσάξονες). Μέσα από τα σπλάχνα της προτεσταντικής εξέγερσης και λίγο μετά από αυτήν θα έχουμε την απαρχή και τη γέννηση της αίρεσης του Προτεσταντικού Σιωνισμού. Ο Ιουδαϊκός Σιωνισμός και κατόπιν ο κοσμικός Σιωνισμός θα ακολουθήσουν αργότερα (γύρω στο 19ο αιώνα). Βέβαια οι πρώτες εκφάνσεις που έπονται της Μεταρρύθμισης και του Προτεσταντικού Σιωνισμού και που μπορούν να ιδωθούν ως Ιουδαϊκός ή πρώτο-Ιουδαϊκός Σιωνισμός βρίσκονται στον Judah Alkalai που κατοικούσε στο Σαράγιεβο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τον Zvi Hirsch Kalischer από την Πρωσσία. Η σκέψη του πρώτου ήταν επηρεασμένη από το μυστικισμό της Καμπάλά (Kabbalah) η οποία αποτελεί μορφή Ιουδαϊκού Γνωστικισμού με μοτίβα αριθμολογίας (Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση το Ευαγγέλιο είναι δημόσια αποκάλυψη για όλους και όχι εσωτερική ή κρυμμένη γνώση για τους εκλεκτούς). Οι περισσότεροι Ορθόδοξοι Ιουδαίοι της εποχής θεώρησαν τις ιδέες του Judah Alkalai αιρετικές και αυτές πέρασαν στο περιθώριο.



Οι περισσότεροι συνήθως ξεκινούν από τον Theodor Herzl, άλλοι από τον Cyrus Scofield, κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι από τον John Nelson Darby. Εδώ προσπαθήσαμε να κάνουμε μια πρώτη εισαγωγή και σκιαγράφηση του «Χριστιανικού» δηλαδή Προτεσταντικού Ευαγγελικού Σιωνισμού υπό το φως ζητημάτων του παρόντος. Σε επόμενο μέρος θα ρίξουμε μια ματιά και στην κακή από απόψεως ποιότητας θεολογία επί της οποίας θεμελιώνεται ο Προτεσταντικός Σιωνισμός καθώς και στις ανησυχητικές προοπτικές που διαγράφονται στον ορίζοντα. Οι αιρέσεις, γιατί περί αιρέσεων αλλοιώσεων και μεταλλάξεων πρόκειται, μετά από την κατάλυση του πολιτισμού στην Ευρώπη, πριν από περίπου έναν αιώνα, απειλούν και πάλι να μας οδηγήσουν στην κατάλυση, συνολικά αυτή τη φορά, του ανθρώπινου πολιτισμού στον πλανήτη.






[-] Η αρχική πίστη των Πουριτανών ήταν πως οι Ιουδαίοι θα γίνουν Χριστιανοί και έπειτα θα επιστρέψουν στη Γη του Ισραήλ ως χριστιανικό έθνος (Ο Χερτσλ υποτίθεται πως αρχικά ήθελε να γίνουν όλοι οι Ιουδαίοι Χριστιανοί προκειμένου να «ξεμπλέκουμε» και να «εκσυγχρονιστούμε» - σκεφτείτε και το ανέκδοτο στο II. Το ίδιο υποτίθεται πως ήθελε ο Κεμάλ για τους Τούρκους). Οι Αμερικανοί Προτεστάντες Σιωνιστές προσφέρουν το θεολογικό έδαφος προκειμένου η μεταστροφή ενός Ιουδαίου στο Χριστιανισμό, ή οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια, να θεωρείται αντισημιτική.

[-] Καθαρά πολιτικά μιλώντας, από μια περίοδο και ύστερα στη σύγχρονη εποχή υπήρξε ανταγωνισμός μεταξύ Βρετανών και Γερμανών για το ποιος θα προσεταιριστεί τους Ιουδαίους. Οι Βρετανοί υπόσχονταν πατρίδα δίχως κράτος και δεν είχαν αρχικά καμία πρόθεση ή τουλάχιστον διάθεση να προσφέρουν την περιοχή της Παλαιστίνης είτε στους Εβραίους είτε στους Άραβες - άλλωστε Βρετανοί και Γάλλοι, όπως είναι πλέον ευρέως γνωστό, είχαν συμφωνήσει στο μοίρασμα της Μέσης Ανατολής.

[-] Στο Ρωμαιοκαθολικισμό υπάρχει η εσωτερική αντιπολίτευση που ισχυρίζεται πως για όλα φταίει το «Βατικάνο» - οι «ηγεσίες» της Αγίας Έδρας. Αυτοί θεωρούν πως μεταπολεμικά, ακόμη και πριν από τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, υπήρξε άλωση. Το ότι αλώθηκε η Εκκλησία της Ρώμης είναι σίγουρο. Τίποτα δεν άφησε που να μην αλώσει η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (C.I.A). Τώρα αν κάτι τέτοιο δε μπορεί να λεχθεί ευθέως και έξω από τα δόντια, και πρέπει να υπάρξει θρησκευτικό πασπάλισμα, αυτό είναι δικό τους πρόβλημα και όχι δικό μας. Πάντως ο τρόπος και η μέθοδος μέσω της οποίας θα γινόταν κάποιας μορφής «κάθαρση» -εφόσον κάτι τέτοιο ήταν πραγματικά ζητούμενο- σε χώρες και οργανισμούς που αλώθηκαν την περίοδο του ψυχρού πολέμου, θα έπρεπε να είναι ένα «φλέγον» ζήτημα, αλλά δεν είναι... (Οι Τούρκοι βρήκαν μερικώς την άκρη τους με τυπικά «τούρκικο» τρόπο και χωρίς πολλά πολλά...).

[-] Για εσάς που αγαπάτε τη διχοτομία «αριστερά-δεξιά»: με την εκλογή του Menachem Begin, δηλαδή προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο κρατικός Σιωνισμός στράφηκε από την «αριστερά» στη «δεξιά». Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα ο Χίτλερ υπάρχει παντού, πίσω από κάθε γωνία, πίσω σας ή μέσα σε καθένα από εσάς, και στο βάθος κάθε εκλογικής αναμέτρησης σε οποιοδήποτε κράτος. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα το μόνο πράγμα που στέκεται ανάμεσα στον ιουδαϊκό λαό και σε ένα ακόμη ολοκαύτωμα είναι το κράτος του Ισραήλ. Σταδιακά η ιουδαϊκή ταυτότητα αρχίζει να εξισώνεται με τη γενοκτονία - το να είσαι Ιουδαίος σημαίνει να είσαι θύμα του Ολοκαυτώματος. Οι Ιουδαίοι αποκτούν μια υπερ-τρισχιλιετή μυθολογική και θρησκευτική ιστορία προ του Ολοκαυτώματος, και μία μετά. Ανάμεσα στην π.Ο και το μ.Ο εποχή στέκεται η έλευση και δημιουργία του κράτους του Ισραήλ - δηλαδή αυτών που επικρατούν ή θριαμβεύουν υπό το Θεό ή των υποστηριζόμενων από Αυτόν (Yisrā'el). Οι Αμερικανοί θα αναφωνούσαν God prevails.

[-] Θα πρέπει να παρατηρηθεί πως τα τρία βασικά «μονοθεϊστικά» ρεύματα έκφρασης και δημιουργίας πολιτισμού και ανθρωπολογίας, δηλαδή η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, βασικές σχολές του Ισλάμ και ο Ιουδαϊσμός (ας αφήσουμε λίγο στην άκρη τα «δικά μας» και ας μη μπλέξουμε και με το Ζωροαστρισμό) κατά καιρούς και σε σημεία είτε απαξιώνονται, είτε γραφικοποιούνται, είτε ο λόγος τους θεωρείται συνωμοσιολογικός. Πως γίνεται οργανισμοί, θεμελιώδεις εκφραστές και δημιουργοί πολιτισμών και ανθρωπολογίας (μιλάμε για θεσμούς και ρεύματα υπερχιλιετή ή αιώνων) να εκφράζουν περιθωριακό λόγο και ο λόγος της αλήθείας, αυτός που κυριαρχεί και θεωρείται σοβαρός, αποδεκτός ή mainstream να είναι ο λόγος του Προτεσταντικού Σιωνισμού και του (πλουσιότατου) Ουαχαμπισμού και όχι της Εκκλησίας της Ρώμης, του Ορθόδοξου Ιουδαϊσμού και των ιστορικών σχολών του Ισλάμ (ηθικοθρησκευτικά ρεύματα, «σχολές» ή ορθότερα ισλαμικές ομολογίες-φικχ είναι οι σουνίτικές Χαναφισμός, Χανμπαλισμός -ο Ουαχαμπισμός προέρχεται από τη Hanbali school of Law-, Shafi‘i και Mālikī και ο Σιιτισμός με τις υποκατηγορίες του). Μήπως πρέπει οι προηγούμενοι να φαγωθούν μεταξύ τους προκειμένου, αν όχι να επικρατήσουν και να κυριαρχήσουν πλήρως, τουλάχιστον να μην ηττηθούν διάφοροι radical secularits οι οποίοι υπήρξαν φορείς και εκφραστές των top-down secularists modernization through westernization monements: (Russian) Sovietism, (Pan-Arab) Ba'athism, (Turkish) Kemalism, (Israeli) Zionism etc.;



Η κινηματογραφική δημιουργία Silence του Scorsese με θέμα τις ρωμαιοκαθολικές ιεραποστολές (των Πορτογάλων Ιησουιτών) του 17ου αιώνα στην Ιαπωνία και τις διώξεις τους, όσες ιστορικές ενστάσεις και αν έχει κανείς, ήταν αξιόλογη αλλά «δεν πούλησε» στις Η.Π.Α (τα περί διώξεων δεν αποτελούν πολεμική προς τους Ιάπωνες παρά περιγραφή). Ο Scorsese (που παλαιότερα είχε σκηνοθετήσει τον «Τελευταίο Πειρασμό», βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Καζαντζάκη), ρωμαιοκαθολικός ασφαλώς, όπως και ο βόρειο-Ιρλανδός ηθοποιός Liam Neeson που παίζει στην ταινία, επέλεξε για το Silence ως πρωταγωνιστή τον Andrew Garfield που την ίδια χρονιά θα πρωταγωνιστήσει και στην παραγωγή ενός άλλου γνωστού σκηνοθέτη -και ψυχάκια-, του Mel Gibson, στη ταινία Hacksaw Ridge (Μια εξαιρετική εμπορική παραγωγή, ομοίως όσες ιστορικές ενστάσεις και αν έχει κανείς, που έμμεσα κινείται γύρω από τη σύγκρουση πίστης-πατρίδας, που τόσο έχει ταλαιπωρήσει τους ρωμαιοκαθολικούς όπου γης, και πιστεύω-αρχών στα πλαίσια συγκεκριμένων κοινωνικών και οικογενειακών συνθηκών, περισσότερο εξωτερικά όμως, καθώς ο εσωτερικός-κεντρικός άξονας του έργου είναι βαθύτερος και καθαρά ηθικός στα πλαίσια ενός κτηνώδους περιβάλλοντος). Ο Mel Gibson, Αμερικανός με ιρλανδικές ρίζες (και σχέσεις με την Αυστραλία), ρωμαιοκαθολικός ασφαλώς, είχε παλαιότερα σκηνοθετήσει τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία σε παγκόσμια κλίμακα, ακατάλληλη για ανήλικους, «Τα Πάθη του Χριστού», η οποία όμως θεωρήθηκε πως «δίχασε» (ποιόν;) και πως ήταν «αντισημιτική» ενώ ο ίδιος ο Gibson θεωρήθηκε, αντισημίτης ασφαλώς - και επειδή είναι ψυχάκιας και ξεροκέφαλος, δηλαδή Ιρλανδόαμερικανός Ρωμαιοκαθολικός (που ζει σε εδάφη Αγγλοαμερικανών) ετοιμάζει 'sequel', αν προλάβει βέβαια να το ολοκληρώσει και δεν πεθάνει νωρίτερα.


Τελικά «Τα Πάθη του Χριστού», μια από τις πλέον δυνατές εμπειρίες στην ιστορία του κινηματογράφου (για όποιον και όποια την είχε δει ζωντανά τότε που προβλήθηκε στις αίθουσες), τα ξεπέρασε εμπορικά σε παγκόσμια κλίμακα το 'Deadpool'. O tempora o mores. Παραμένουν όμως η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία R-rated στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Γεγονός που σημαίνει, γράφοντας λίγο περιπαικτικά, πως ακόμη υπάρχουν έστω μικρές πιθανότητες κααάποια στιγμή στο απώτατο μέλλον οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να περάσουν στη σφαίρα της κουλτούρας και του πολιτισμού αποχωρώντας από τη σφαίρα της τεχνολογικά και οικονομικά ανεπτυγμένης βαρβαρότητας - εφόσον εξακολουθούν να υπάρχουν.

Πρώτη διεθνής αντίδραση μετά από την ανακοίνωση Bolsonaro για μελλοντική μεταφορά της πρεσβείας της Βραζιλίας (στο Ισραήλ) από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ [*]: Η Αίγυπτος ζήτησε την ακύρωση, βασικά την αναβολή, της επίσκεψης του Υπουργού Εξωτερικών της Βραζιλίας, Aloysio Nunes (το Κάϊρο στόχευε σε στενότερες σχέσεις με τη Μπραζίλια). Η Αίγυπτος, μετά από το πραξικόπημα -και τις σχέσεις «ανοχής» και «εξάρτησης» με τη Σαουδική Αραβία-, έχει μια από τις μετριοπαθέστερες θέσεις στο ζήτημα των σχέσεων Ισραήλ και Παλαιστίνης. Και παρόλα αυτά, η αντίδραση της είναι αυτή. Άλλες αντιδράσεις θα είναι περισσότερο έντονες ή εχθρικές.

[*] Η προσπάθεια ή η φάση αντεπίθεσης που περιγράψαμε πρόσφατα, στην τελευταία μας ανάλυση (και την οποία ορισμένοι είτε υποτιμούν είτε απωθούν είτε δεν έχουν καν αντιληφθεί), έχει ξεκινήσει.


Λίγες ώρες πριν από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, πριν από δύο χρόνια, στις 8 Νοεμβρίου 2016 (III), γράφαμε:

Η προεκλογική περίοδος στις Η.Π.Α επαναβεβαίωσε, εκτινάσσοντας όμως σε νέα πρωτόγνωρα ύψη και κλιμακώνοντας, την έντονη κομματική πόλωση και τον αξιακό διχασμό που κυριαρχεί στις Η.Π.Α, κοινωνικά και πολιτικά, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Υπήρξε καταστροφική. Αποτελεί εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη που θα δυσχεράνει την διαδικασία λήψης κρίσιμων αποφάσεων και τη δημιουργία συναίνεσης μετεκλογικά, μειώνοντας τη δυνατότητα αποτελεσματικής διακυβέρνησης της χώρας. Υπήρξε καταστροφική ως προς τη συνοχή στο εσωτερικό, και την ισχύ, την εικόνα και το κύρος των Ηνωμένων Πολιτειών προς τα έξω, σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ μείωσε σε μεγάλο βαθμό τη σταθερότητα και την αξιοπιστία της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Τα ίδια ισχύουν στο έπακρο και ακόμη εντονότερα σήμερα, δύο χρόνια μετά.

Επισημαίναμε επίσης [ομοίως, 8 Νοεμβρίου 2016] πως μετά από τις εκλογές του 2012 ο τότε νεοεκλεγείς Πρόεδρος είχε κάνει προσπάθειες να «αποφορτίσει το κλίμα και να συμμαζέψει τη συνεχώς και πολλαπλώς διολισθαίνουσα χώρα του, καθώς ήταν αδύνατον υπό τέτοιες συνθήκες να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στο εσωτερικό των Η.Π.Α και να ανταποκριθεί η χώρα στον παγκόσμιο ρόλο της. Και που φτάσαμε τέσσερα χρόνια μετά;». Σε ό,τι διαβάσατε για το 2016 στην αμέσως προηγούμενη παράγραφο.

Το 2020 θα ισχύουν τα ίδια στο έπακρο, ακόμη εντονότερα, παγιωμένα και βαθύτερα απ'ό,τι σήμερα.

Η προεκλογική περίοδος των εκλογών του 2016, το επίπεδο και η ποιότητα της, ο λόγος και τα επιχειρήματα, η πολιτική και κοινωνική ατμόσφαιρα, το αξιακό και μηντιακό κλίμα, αποτέλεσε ένα σοκ, έναν εξευτελισμό των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στα μάτια ολόκληρου του πλανήτη. Το 2020 πως θα φαίνονται στα μάτια του υπόλοιπου πλανήτη οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ως όλον, ως ολότητα; (Το να βλέπεις μονάχα τους καλούς μεν και τους κακούς δε, παραπλανά και αποκρύβει νόημα και ουσία πραγμάτων). Ως χαοτικές στα όρια πολυδιάσπασης με μια κατακερματισμένη κοινωνία νεο-σεκταριστικής και νεο-τριμπαλιστικής κατεύθυνσης; Ως αξιακά διχασμένες και ακραία πολωμένες, δυσλειτουργικές με ολοένα αυξανόμενες τάσεις παραλυσίας ή στα όρια προ-εμφυλιακών καταστάσεων και συνθηκών; Ως (πάλαι ποτέ) ενιαίο συλλογικό υποκείμενο; (όπως υπήρξαν κάποτε). Πως;

I) Γαλλο-Γερμανικός νεο-φιλελεύθερος και Αμερικανο-Γαλλικός νεο-ρεπουμπλικανικός Άξονας και II) η Γερμανία του AfD. III) Ο άνθρωπος ως παράσιτο ή ιός και η ιδεολογικοποιημένη μισανθρωπία. IV) αντί-Ισλάμ. V) Και οι τρεις -που κάποτε «ήταν υπέροχοι»- έχουν τα μαύρα τους τα χάλια. VI) Το Brexit έχει παραλύσει το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι Βρετανοί ποτέ δεν υπήρξαν έθνος. VII) Έξοδος.



Η άνοδος κομμάτων και κινημάτων στα πλαίσια νεοεθνικών τάσεων (τις οποίες έχουμε διαγνώσει αρκετά νωρίς από εδώ) που εκφράζονται μέσα από ιδεολογικά ρεύματα όπως νεο-συντηρητισμός, νέο-ρεπουμπλικανισμός, «χριστιανικός σιωνισμός» κ.λπ, γίνεται αντιληπτή, μέσα από μια ορισμένη οπτική γωνία, ως ενοποιητική διαδικασία. Η ελπίδα ή προσμονή αυτής της ματιάς, όπως έχει επισημανθεί παλαιότερα, είναι ότι μέσω αυτών των κομμάτων, κινημάτων και ρευμάτων η ευρωαμερικανική δομή και η διατλαντική σχέση, το ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας τους, θα μετασχηματιστεί από νέο-φιλελεύθερο σε νεο-συντηρητικό ευθυγραμμίζοντας Η.Π.Α και Ε.Ε.

Όμως ο νέο-εθνικισμός που αναδύεται εντός του νεο-φιλελεύθερου Γαλλο-Γερμανικού άξονα αποτελεί σύμπτωμα και αποτέλεσμα της ρηγμάτωσης και αποσύνθεσης του και της δομικής απομάκρυνσης Γερμανίας και Γαλλίας. Δε θα επιφέρει μια νέα ευρωπαϊκή ενότητα σε νέο-συντηρητικό πλαίσιο υποκαθιστώντας το νεο-φιλελεύθερο. Ακόμη παραπέρα, και σε ό,τι αφορά το νέο-εθνικισμό που αναδύεται εντός του Ευρω-Αμερικανικού διατλαντικού άξονα, πως είναι δυνατόν να μεταβληθεί στο σύνολο του το ευρωπαϊκό και διατλαντικό πλαίσιο από νεο-φιλελεύθερο σε νεο-συντηρητικό δίχως να πολυδιασπαστεί; Αν δεν έγινε κατορθωτό να διατηρηθεί η συνοχή του Γαλλο-Γερμανικού ως νεο-φιλελεύθερου άξονα μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί άραγε με τη μεταβολή του σε νέο-συντηρητικού; Αν Ηνωμένες Πολιτείες και Γερμανία ως νεοφιλελεύθερο ζευγάρι διέλυσαν το εσωτερικό Ευρώπης και Αμερικής αντίστοιχα, μπορούμε να φανταστούμε τι θα συμβεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γερμανία ως νεο-συντηρητικό ζευγάρι; (Η Γαλλία θα μπορούσε να συνθλιβεί ανάμεσα σε μια νεο-συντηρητική Αμερική και μια νεο-συντηρητική Γερμανία). Η Γαλλία της Le Pen προσλαμβάνει τη Γερμανία ως μικρογραφία των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη. Όπως οι Η.Π.Α επιδίωκαν, μέσω ηγεμονισμού, την εγκαθίδρυση και επιβολή ενός μονοπολικού συστήματος σε πλανητική κλίμακα (πόσο μάλλον σε ευρωατλαντική), έτσι και η Γερμανία θα μπορούσε να επιδιώξει την οικοδόμηση ενός ιεραρχικού συστήματος εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πόσο μάλλον της ευρωζώνης). Η γαλλική «Ευρώπη των Εθνών» της Le Pen δεν είναι παρά το νέο containment της «εθνικής Γερμανίας».

Οι χριστιανοδημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες και οι φιλελεύθεροι δημοκράτες σε Αμερική, Γαλλία και Γερμανία λειτουργούσαν σε ένα νεο-φιλελεύθερο ευρωαμερικανικό πλαίσιο. Η Αμερική του Trump και η Γαλλία της Le Pen κινούνται περισσότερο επί ενός ιδιόμορφου νέο-ρεπουμπλικανικού άξονα. Μπορούμε να δούμε ένα αναδυόμενο διπολισμό ανάμεσα σε νέο-φιλελεύθερισμό και νέο-ρεπουμπλικανισμό, καθώς τόσο ο Trump όσο και η Le Pen μπορούν να ιδωθούν ως αποτελέσματα και εκφράσεις αποσύνδεσης και απομάκρυνσης, πόλωσης και ριζοσπαστικοποίησης φιλελευθερισμού και ρεπουμπλικανισμού. Με αυτόν τον άξονα δε σχετίζεται η Εναλλακτική για τη Γερμανία, ένα κόμμα με το οποίο κάτι δεν πάει καλά (πολλά δεν πάνε καλά αλλά η φράση θέλει να δώσει έμφαση. Τα κόμματα αυτά θα πρέπει να εξετάζονται και με βάση τα υποτιθέμενα δικά τους εσωτερικά νεο-εθνικιστικά και νέο-συντηρητικά κριτήρια και όχι μόνο με τα νέο-φιλελεύθερα). Ο νεο-φιλελεύθερος Γαλλο-Γερμανικός άξονας του Macron και της Merkel θέλει στρατηγική αυτονομία και βαθμούς ελευθερίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, να μπορεί να μιλάει ελεύθερα και όπως κρίνει με τον Κινέζο, έχει ευρωνόμισμα και θέλει ευρωστρατό στα πλαίσια αρχικά, ή ακόμη και εναλλακτικά εν τέλει, του ΝΑΤΟ. Η Γαλλία της Le Pen θέλει τη διάλυση του ΝΑΤΟ ή ακόμη και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μπορεί να μιλάει ελεύθερα και όπως κρίνει με το Ρώσσο και να ξανακαθίσει σε ένα τραπέζι με τον Αμερικανό - τον οποίον ποτέ δε μπόρεσε και ούτε μπορεί να αποδεχτεί ως νταβατζή (υποτίθεται πως και τον Trump δεν τον χαλάνε τα τρία προηγούμενα -ΝΑΤΟ, Ε.Ε, Ρωσσία- τουλάχιστον μερικώς και σε κάποιο βαθμό, αλλά με τον άνθρωπο αυτόν ό,τι και να γράψεις χρειάζεσαι εξακόσιες υποσημειώσεις, διευκρινήσεις και αστερίσκους). Τι ακριβώς θέλει και ζητά η Εναλλακτική για τη Γερμανία;

Μετά από μια περίοδο κατοχής, μαλακής ή σκληρής, έμμεσης ή άμεσης, η φυσιολογική πορεία των πολιτικών οντοτήτων είναι να αυτονομούνται μερικώς ή ολικώς και να κερδίζουν-ανακτούν βαθμούς ελευθερίας από τον παλαιό νικητή-ηγεμόνα. Υπό αυτή την έννοια η Γαλλία ως προς τις Η.Π.Α και η Πολωνία ως προς τη Ρωσσία (ακόμη και η Τουρκία αν και το πλαίσιο είναι διαφορετικό) είναι πιο ειλικρινείς, εύκολα κατανοήσιμες και ερμηνεύσιμες από τη Γερμανία της Weidel και του AfD. Τόσο ο υποτιθέμενα αντεθνικός νεο-φιλελεύθερος Γαλλο-Γερμανικός άξονας όσο και νεο-ρεπουμπλικανικός Αμερικάνο-Γαλλικός αξιώνουν βαθμούς ελευθερίας και αυτονομίας (ο ένας από τον ηγεμονισμό των Η.Π.Α και ο άλλος από τα μεταπολεμικά διατλαντικά και νεοφιλελεύθερα μεταψυχροπολεμικά παγκοσμιοποιημένα πλαίσια) πιο έντονα απ'ό,τι το AfD. Το σημείο καμπής και η θεμελιώδης πράξη διαφοροποίησης και διακήρυξης πρόθεσης αυτοτέλειας και αυτονομίας σε επίπεδο ταυτότητας και διεθνοπολιτικής κατεύθυνσης υπήρξε η εναντίωση στον πόλεμο του Ιράκ των χωρών της Ε.Ε και της Ευρώπης μαζί με όλο τον υπόλοιπο πλανήτη (πλην Ηνωμένου Βασίλειο και μερικώς Ισπανίας, Πολωνίας και Αλβανίας). Πως είναι δυνατόν οι «αντεθνικοί» νεο-φιλελεύθεροι σε Γαλλία και Γερμανία να είναι περισσότερο souverainistes απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, να αντιστέκονται στην υποτέλεια προς τον Αμερικανό πιο έντονα από μια «νέο-εθνικιστική» Γερμανία; Κάτι δεν πάει καλά. Ούτε η Le Pen και ο Trump σε νέο-ρεπουμπλικανικό ή νεο-εθνικιστικό πλαίσιο, ούτε ο Macron και η Merkel σε νέο-φιλελεύθερο εκφράζουν υποτέλεια ή αρνούνται αυτονομία και βαθμούς ελευθερίας. Ο Macron και η Merkel εκφράζουν européenne souverainisme (έναντι των Η.Π.Α) και η Le Pen και ο Trump républicanisme και national souverainisme (έναντι του mondialisme-globalism). Η Γερμανία της Weidel και του AfD τι ακριβώς εκφράζει; Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το κόμμα. Αυτό που εκφράζουν και πρεσβεύουν ο Macron και η Merkel, διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς μαζί τους, είναι πραγματικό, αναγκαίο και αληθινό. Το ίδιο ισχύει για όσα εκφράζουν και πρεσβεύουν η Le Pen και ο Trump από διαφορετικά σκοπιά (Θα πρέπει να σημειωθεί πως στα νεο-ρεπουμπλικανικά αυτά πλαίσια η Πολωνία, μια μεγάλη και πονεμένη ιστορία-χώρα που δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ελαφρότητα, με άξονα την νομική αρχή neminem captivabimus, ως πρώιμο habeas corpus, κάνει μια μεγάλη ιδεολογική προσπάθεια να παρουσιαστεί η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία ως πρώιμη ρεπουμπλικανική μικρογραφία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στα εδάφη της βόρειας και ανατολικής Ευρώπης).

Αρκεί όμως ένας ιδιόμορφος νέο-ρεπουμπλικανισμός από Trump και Le Pen για να αναπτυχθούν και να διατηρηθούν σχέσεις μεταξύ Γαλλίας και Η.Π.Α ή μήπως ο Trump, πέρα και πάνω απ'όλα τα (νέο-), είναι απλά και μόνον εθνικιστής; Οι προβληματισμοί και τα ερώτημα που απορρέουν από όλα τα προηγούμενα μένει να απαντηθούν στην πολιτική πράξη μελλοντικά. Πάντως η Αμερική και ο ίδιος ο Trump μπορεί να είναι χρησιμότερος και περισσότερο απαραίτητος ως ταύρος εν υαλοπωλείω απέναντι σε μια Γερμανία της Weidel και του AfD παρά σε μια Γερμανία της Merkel της CDU (και της CSU). Κάτι δεν πάει καλά με το κόμμα Alternative für Deutschland. Τι είναι και τι θέλει το AfD;


Η Γερμανία της Weidel μας λέει με τι διαφωνεί, δε μας λέει όμως τι φταίει. Μας λέει πως «προκειμένου να καταπολεμηθούν τα αποτελέσματα των αρνητικών δημογραφικών εξελίξεων» τα κόμματα που κυβερνούν υποστηρίζουν ως λύση «τη μαζική μετανάστευση» που προέρχεται από μουσουλμανικές χώρες. Αυτό το σημείο είναι σημαντικό διότι παραδέχεται πως η δημογραφική απίσχανση και αδυναμία στο εσωτερικό είναι που γεννά την ανάγκη για εισαγωγή ανθρώπων από το εξωτερικό, δε μας λέει όμως τι οδήγησε σε αυτές τις «αρνητικές δημογραφικές εξελίξεις» ή ευρύτερα σε οποιεσδήποτε τωρινές αρνητικές εξελίξεις. Η Γαλλία της Le Pen φανερώνοντας τον πολωμένο νέο-ρεπουμπλικανισμό της δε φοβάται να κατονομάσει τον υπαίτιο της τωρινής κατάστασης: ultra-liberalism - και η απάντηση που δίνει από την πλευρά της είναι ultra-républicanisme. Μπορεί να μην θεωρείται αυθεντικός αυτός ο républicanisme από πολλούς ή να μην αρέσει αλλά η επιλογή της έχει εσωτερική λογική συνοχή και συνέπεια. Υπό αυτή την έννοια η Le Pen είναι η περισσότερο κατανοητή και συνεπής ιδεολογικά, φαντάζει λιγότερο άξια γελοιοποίησης ή απαξίωσης και λιγότερο ιδεολογικά ασυνάρτητη από τον Trump (ο οποίος κρίνεται και με βάση τη χώρα που κυβερνά και όχι μόνο με εσωτερικά ιδεολογικά κριτήρια), και σίγουρα περισσότερο διαυγής αν όχι αυθεντική και ειλικρινής από τη Weidel και αυτό το περίεργο κάτι-δεν-πάει-καλά-με-αυτό-το-κόμμα AfD.

Οι επιλογές, ο χειρισμός και ο ρόλος της Merkel στη μεταναστευτική-προσφυγική κρίση υπήρξε καταστροφικός όχι μόνο για την ίδια και τη χώρα της καθώς και την Ε.Ε στο σύνολο της, αλλά και για το εσωτερικό των εθνικών πολιτικών συστημάτων των κρατών που την αποτελούν. Ας δούμε όμως κάτι σημαντικό που διαφεύγει της προσοχής μας. Ο πληθυσμός της Γερμανίας (της «προδότριας» Merkel) τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είναι κάτι λιγότερο από 83 εκατομμύρια. Ο μεγαλύτερος από τη γερμανική ενοποίηση το 1871 (παρόλο που λίμναζε ανερμήνευτα επί δεκαετίες και είχε ελάχιστη πληθυσμιακή αύξηση και ανύπαρκτη δυναμική). Με «νηφαλιότητα» το AfD μας πληροφορεί ότι ο πληθυσμός της Γερμανίας το 2060 θα κυμαίνεται μεταξύ εξήντα πέντε (65) και εβδομήντα (70) εκατομμυρίων ανθρώπων (ελάχιστη και μέγιστη εκτίμηση). Δηλαδή ο πληθυσμός της Γερμανίας θα επιστρέψει στα επίπεδα των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων (1945-1950). Σε ό,τι αφορά την ελάχιστη εκτίμηση μάλιστα, η τελευταία φορά που η Γερμανία είχε πληθυσμό εξήντα πέντε εκατομμύρια ήταν γύρω στο 1930. Δηλαδή το 2060 η Γερμανία θα έχει επιστρέψει κάτι λιγότερο από ενάμιση αιώνα πίσω, στο 1930. Τα πράγματα αυτά είναι αδιανόητα. Η Ρωσσία, έχοντας υποστεί τη «μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή» του 20ου αιώνα, έχασε μια 25-30ετια περίπου σε δημογραφικό χρόνο. Ακόμη δεν έχει επιστρέψει στα πληθυσμιακά μεγέθη που είχε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 [1]. Και οι «νηφάλιοι» του AfD μας λένε πως, δίχως καν να υποστεί κάποια μεγάλη καταστροφή και υπό μια νέα κανονικότητα, η Γερμανία θα χάσει δημογραφικά περίπου ενάμιση αιώνα, επιστρέφοντας στα πληθυσμιακά μεγέθη του 1930 με απώλεια περίπου δεκαπέντε εκατομμυρίων ανθρώπων - για τη δε Ιαπωνία ενημερωνόμαστε πως περνά «επιτυχώς» τη νέα «δημογραφική μετάβαση» με μια μικρή λεπτομέρεια όμως: την απώλεια και μείωση του πληθυσμού της κατά περίπου 25-30 εκατομμύρια ανθρώπους μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Η Γερμανία τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν η έβδομη (7η) μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα στον πλανήτη ενώ το 2060, με βάση τα συγκεκριμένα στοιχεία, θα είναι πιο κάτω από την εικοστή πέμπτη (25η) θέση, αλλά -προσέξτε, προσέξτε- οι νέες αυτοματοποιημένες τεχνολογίες και η ψηφιοποίηση θα βοηθήσουν τη Γερμανία να παραμείνει 'economic powerhouse', όχι όμως να συντηρήσει έστω σταθερό τον πληθυσμό της (zero population growth), ο οποίος θα μειωθεί από δεκατρία έως δεκαοκτώ εκατομμύρια ανθρώπους. Άλλωστε η σταδιακή μείωση του μεγέθους του πληθυσμού (population decline) «δεν θα πρέπει να θεωρείται ταμπού» σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες στον κόσμο, μας πληροφορεί το AfD, το οποίο απ'ό,τι φαίνεται πρεσβεύει τη συνειδητή πληθυσμιακή μείωση... («νέο-εθνικισμός» και «νέο-συντηρητισμός» κυρίες και κύριοι). Κάτι δεν πάει καλά με αυτό το κόμμα. Δε γνωρίζουμε ο Trump ή η Le Pen (ούτε καν ο Macron ή η Merkel) και γενικότερα κανένας νέο-εθνικιστής να δέχεται την πληθυσμιακή μείωση του λαού, του έθνους, της κοινωνίας του - και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό. Μόνη εξαίρεση, όπως προαναφέραμε, είναι η Ιαπωνία την οποία δεν κυβερνά ο ιαπωνικός εθνικισμός (να είστε σίγουροι πως αν την κυβερνήσει θα το καταλάβετε), η οποία Ιαπωνία είναι νησί και εξαιρετικά περισσότερο πολυπληθές από τη Γερμανία ενώ έχει και υψηλότερο ποσοστό αστικοποίησης.

Η Γερμανία μαζί με την Ιαπωνία, όπως έχετε διαβάσει από εδώκατ'επανάληψη και αναλυτικότατα είναι τα δύο πολυανθρωπότερα οικονομικά, βιομηχανικά και τεχνολογικά ανεπτυγμένα κράτη με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή πυκνότητα (population density) στον πλανήτη. Η Ιαπωνία και η Γερμανία πρέπει να εξετάζονται κυρίως και πρώτιστα ως το ζευγάρι των ηττημένων του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου - διότι είναι η ήττα και η κατοχή, μεταξύ άλλων, μαζί με τον μετασχηματισμό που αυτές επέφεραν, που οδηγεί στις πρώτες θέσεις από απόψεως πληθυσμιακής πυκνότητας και κατάρρευσης των γεννήσεων και όχι ανάποδα (Μόνο τα κοινωνιολογικά δόγματα και το ποσοστό αστικοποίησης δεν ερμηνεύουν τις δύο αυτές χώρες. Ο πληθυσμός των Η.Π.Α αυξάνεται ανελλιπώς εδώ και περίπου δυόμιση αιώνες, δίχως διακοπή, από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και τον Αμερικανικό Εμφύλιο μέχρι και σήμερα. Η χώρα αυτή δεν έχει δεχθεί ποτέ εισβολή και δεν έχει ζήσει ουσιαστικά πόλεμο στα εδάφη της. Δεν περνά δημογραφικές μεταβάσεις η συγκεκριμένη, και πλέον «ανεπτυγμένη» στον πλανήτη, χώρα; Πέρα από το βαθμό αστικοποίησης τι έχουν να μας πουν για τον American demographic exceptionalism; Γιατί οι τρεις φιλελεύθερες νικήτριες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου -Η.Π.Α, Βρετανία και Γαλλία- έχουν τόσο διαφορετικούς εσωτερικούς δημογραφικούς ρυθμούς σε σχέση με τη Γερμανία και την Ιαπωνία; Κοινωνιολογικές θεωρίες, μοντέλα και δόγματα. Γιατί η δημογραφική εξέλιξη της Γαλλίας ήταν μοναδική και ανώμαλη σε σχέση με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη; Το zero population growth, δηλαδή η πληθυσμιακή σταθερότητα ή η μηδενική πληθυσμιακή αύξηση, πρώτα υπήρξε κοινωνική και εμπειρική πραγματικότητα στη Γαλλία και κατόπιν, ex post facto, θεωρητικοποίηθηκε σε δημογραφικό και κοινωνιολογικό δόγμα. Τέλος πάντων, δε μπορούμε να αναλύσουμε εδώ τα πάντα). Εφόσον τα «νεο-εθνικιστικά» αυτά κόμματα είναι αντι-μεταναστευτικά θα πρέπει να είναι εξόχως διαυγή και αναλυτικά στα συγκεκριμένα ζητήματα.

Το AfD δε μας λέει πως και γιατί έγιναν οι Γερμανοί ανίκανοι να κάνουν παιδιά. Δε μας λέει τίποτα για τη μεταπολεμική πληθυσμιακή κατάσταση στη Γερμανία. Τι αύξηση είχε ο πληθυσμός της Γερμανίας από το 1972 μέχρι το 1992; (Από ελάχιστη έως μηδαμινή. Από το 1972 ξεκινά η φυσική πληθυσμιακή μείωση στη Γερμανία, δηλαδή η ανάγκη για εισαγωγές, η οποία συνεχίζεται βαθαίνοντας μέχρι σήμερα). Η κατεστραμμένη δημογραφικά αλλά και από απόψεως κοινωνικό-ηθικών δεσμών Ιαπωνία, στην οποία κυκλοφορούν περισσότερες πάνες για σκυλιά και ηλικιωμένους από ό,τι για παιδιά [2], είχε "green communism"από το 1945 μέχρι σήμερα ή βρισκόταν υπό τη σκέπη, την κατοχή και την ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής; Ολόκληρος ο πλανήτης είναι κοινωνικά συντηρητικός. Ποιος είναι ο γεωγραφικός και πολιτισμικός πυρήνας του social liberalism και του liberal progressivism; Ο Μόσκοβος ή μήπως ο Ινδός, ο Αιγύπτιος ή μήπως ο Ιάπωνας; Εκτός αν ο progressivism αποτελεί συστατικό στοιχείο του κινέζικού και ινδικού πολιτισμού, από τον Κόλπο της Βεγγάλης μέχρι τις αμμώδεις ερήμους της Τάκλα Μακάν εδώ και χιλιετίες... Α! και του Ισλάμ επίσης - το οποίο προφανώς γέννησε και προωθεί το ρεύμα του Transhumanism. Τα συστατικά στοιχεία του λεγόμενου "green communism"έλκουν την καταγωγή τους από την Αμερική και εισήχθησαν από δυτικά, ναι ή όχι; Ο λεγόμενος πολυπολιτισμός και η σύνδεση της συγκεκριμένης ιδεολογίας με δόγματα περί δικαιωμάτων του ατόμου (και τη ριζοσπαστικοποίηση μιας ατομοκεντρικής αντίληψης), με civic nationalism (ο οποίος διέρχεται μεγάλη κρίση) και ζητήματα ουδετερότητας σε θέματα θρησκείας, φύλου, πολιτισμού κ.λπ ήρθαν στη Λειψία και το Βερολίνο από το Νοβοσιμπίρσκ, την Οσάκα, το Γκρατς, τη Τεχεράνη και τη Βομβάη ή από το Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη; Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 πολιτικές, πολιτισμικές και εξουσιαστικές ελίτ των Η.Π.Α πρότειναν την προώθηση της ιδεολογικής αντίληψης περί πολυπολιτισμικότητας και ενός νέου δόγματος περί δικαιωμάτων του ατόμου, ναι ή όχι; Γιατί δεν αναδεικνύεται η εσωτερική διάσταση, δηλαδή η εξυπηρέτηση της εσωτερικής συνοχής των Η.Π.Α, σχετικά με το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας και η κατοπινή μετατροπή του σε εργαλείο εξωτερικής πολιτικής και σε μέσο εξυπηρέτησης οικονομικών σκοπιμοτήτων υπερεθνικών δρώντων και διαφόρων ελίτ; (Δες και εδώ). Οι «προοδευτικοί» στη Δυτική Βενγκάλη (Ινδία), στο Χορασάν (Ιράν), στην επαρχία Γιουνάν (Κίνα) ή στην Χερσόνησο Καμτσάτκα της Ρωσίας, έχουν σχέση με αυτά τα πράγματα ή οι ιδεολογικές αυτές αντιλήψεις αποτελούν καθαρά αμερικανογενές προϊόν; (Το ζήτημα προϋποθέτει μια συγκεκριμένη πολιτισμική και μονάχα έπειτα ιδεολογική αντίληψη). Ο ριζοσπαστικοποιημένος κοσμικισμός (radical secularism) έχει γίνει νεομαλθουσιανός και ιδεολογικά αντι-ανθρώπινος και αυτό που κάποτε είχε ουμανιστικές καταβολές έχει μεταλλαχθεί από anti-Malthusian και humanist σε (neo)Malthusian και Antihumanist, ναι ή όχι; (δες επόμενο μέρος). Οι ιδέες πως ο άνθρωπος αποτελεί παράσιτο ή ιό, από που ξεκίνησαν και έχουν διαχυθεί ως αντιλήψεις επηρεάζοντας μεγάλο μέρος των «δυτικών» κοινωνιών ή κατακλύζοντας τες; Από το 1945 μέχρι το 1990 και από το 1991 μέχρι σήμερα ποιος επηρεάζει και διαμορφώνει συνεχώς τη χώρα του κόμματος Alternative für Deutschland υλικά και ηθικά, τις δομές, τους τρόπους, τα ήθη, την κυρίαρχη κουλτούρα, τις ιδεολογικές μορφές και τις μορφές οργάνωσης; Ο Αυστραλός, ο Ρώσσος, ο Ιταλός, ο Κινέζος, ο Αργεντινός, ο Τυνήσιος, ποιος; Ή μήπως κάνει τζίζ για το κάτι-δεν-πάει-καλά-με-αυτό-το-κόμμα AfD να αναφέρει το όνομα Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής;

Δεν υπάρχει ούτε ένα πρόβλημα που να απασχολεί τα νέο-εθνικιστικά αντι-μεταναστευτικά και νεο-συντηρητικά κόμματα που να μην έχει την καταγωγή και τη ρίζα του στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ούτε ένα. Όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι «δυτικές» κοινωνίες (οι κοινωνίες που ήταν υπό τις Η.Π.Α κατά τη διάρκεια του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού) έχουν εισαχθεί από εκεί. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όλα. Και όχι μονάχα τα προβλήματα αλλά και οι υποτιθέμενες «λύσεις», και θέσεις όπως αυτή: Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is (ΙΙΙ). Και αυτές από τις Ηνωμένες Πολιτείες μας ήρθαν, αναμεμειγμένες με environmentalism και neo-malthusianism. Ψιλά γράμματα.

Το AfD είναι ένα κόμμα που δε μιλάει για τις ρίζες των ζητημάτων που -υποτίθεται πως- θέλει να καταπολεμήσει, δε μας λέει πως και γιατί η γερμανική κοινωνία πάσχει. Το AfD είναι ένα κόμμα που δέχεται συνειδητά τη σταδιακή φυσική πληθυσμιακή μείωση (population decline, underpopulation), μια θέση που δεν ενστερνίζονταν όχι απλά τα εθνικιστικά και φιλελεύθερα αλλά ούτε καν τα σοσιαλδημοκρατικά και κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης του εικοστού αιώνα (παρόλο που ήταν γεμάτα μαλθουσιανούς, δαρβινιστές και οπαδούς της ευγονικής).


Οι αντιλήψεις πως ο άνθρωπος αποτελεί παράσιτο ή ιό έχουν φτάσει τόσο βαθιά και έχουν εμποτίσει τόσο έντονα το κοινωνικό σώμα που εκφράζονται δίχως να δημιουργούν καμιά εντύπωση πλέον, αλλά και δίχως απαραίτητα να υπάρχει συνειδητοποίηση όσων γράφουμε ή ιδεολογική ταύτιση με αυτές τις ιδέες, από τραγουδιστές εμπορικών συγκροτημάτων. Tο επόμενο τραγούδι, από το οποίο μαθαίνουμε πως είστε «ένας ιός που ονομάζεται ανθρώπινη φυλή», εμφανίστηκε στα πλαίσια μουσικής κινηματογραφικής επένδυσης - soundtrack (έτσι δένει το γλυκό ανάμεσα στη μουσική και τον κινηματογράφο στα πλαίσια της μαζικής κουλτούρας), ενώ παράλληλα αποτελεί single του πρώτου άλμπουμ του τραγουδιστή. Κάποτε, μικρότεροι, ακούγαμε τους KoЯn, οι οποίοι μας έρχονται από την Καλιφόρνια (Σκεφτείτε το λίγο. Όχι από τη Μόσχα ή το Πεκίνο αλλά από την Καλιφόρνια). Το τραγούδι είναι ενδεικτικό από την πληθώρα όσων υπάρχουν και δεν επιλέχθηκε για το νόημα του, αλλά μόνο για τη φράση, η οποία έχει γίνει πλέον κοινός τόπος (Υπάρχει και τραγούδι με τη συγκεκριμένη φράση ως τίτλο απλά η μπάντα είναι πανάγνωστη σε σχέση με το συγκεκριμένο παράδειγμα). Φυσικά παρεμφερείς ιδέες συναντάμε συνεχώς στην κινηματογραφική βιομηχανία με ποιο γνωστό μάλλον παράδειγμα το Matrix, ενώ τη γενικότερη αντίληψη πως ο πλανήτης πρέπει να σωθεί από τους ανθρώπους μέσω της εξολόθρευσης τους, τη συναντάμε και σε τραγικές κινηματογραφικές προσπάθειες εμπορικής εκλαΐκευσης της κυρίαρχης και ηγεμονικής τεχνολογικής ιδέας singularity, της λεγόμενης «τεχνολογικής μοναδικότητας» (αντίληψη με την οποία θα ασχοληθούμε μελλοντικά):





Την προαναφερθείσα θέση Depopulation Is Not a Problem: Population Growth Is τη συναντάμε στην Donella Meadows ήδη από το 1988. Η κ. Donella Meadows είναι βασική συγγραφέας του The Limits to Growth. Το The Limits to Growth είναι βιβλίο του 1972 που αποτέλεσε το πρώτο report του Club of Rome. Την περίοδο αυτή, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, "an explosion of environmental activism was reconfiguring the American political landscape". Έχουν προηγηθεί αρθρογραφίες και paper (όπως π.χ το tragedy of the commons από τον Garrett Hardin), έργα όπως το Silent Spring (1962) της Rachel Carson και το Population Bomb (1968) του Paul Ehrlich (συγγραφέας και του άρθρου “Eco-Catastrophe!”) και θέσεις όπως αυτές της Stephanie Mills (αναζήτηση το όνομα + overpopulation). Αν κάποιος μελετήσει θα βρει και συνδέσεις του american environmentalism με το μαλθουσιανισμό (ενδεικτικά: The Malthusian Moment: Global Population Growth and the Birth of American Environmentalism). Στις γλώσσες υπάρχουν τα δάνεια και τα αντι-δάνεια. Έτσι συμβαίνει και με τις ιδέες. Αυτά ως ψήγματα για να έχετε μια ελάχιστη ιδέα. Όταν χρειαστεί (που θα χρειαστεί) θα επανέλθουμε. Γιατί αν περιμένουν οι πολίτες από τα νεο-εθνικιστικά, νεο-φιλελέυθερα, νέο-συντηρητικά, νεο-φασιστικά και πάσης φύσεως νέο- κόμματα να ενημερωθούν, σώθηκαν. Ιδιαίτερα «τα AfD αυτού του κόσμου» υποτίθεται πως έρχονται-αναδύονται ακριβώς γι'αυτούς του λόγους. Αλλά τελικά, κάτι δεν πάει καλά...

Φυσικά τα προηγούμενα καταλήγουν στη μισανθρώπια των καιρών μας (που χαρακτηρίζει τον «δυτικό» άνθρωπο) και η οποία αποτελεί αξιακό προθάλαμο ενός ιδεολογικοποίημένου «μετα-ανθρωπισμού» και άλλων απερίγραπτων καταστάσεων και πραγμάτων με τα οποία δε μπορούμε να ασχοληθούμε εδώ εκτενώς παρά μόνο τηλεγραφικά. Συναντάμε ριζοσπαστικές αντιανθρώπινες κοσμικόθρησκευτικές σέκτες -όπως π.χ η Church of Euthanasia- που από απόψεως ποσοτικών μεγεθών είναι ανύπαρκτες αλλά από απόψεως εκτοπίσματος σε επίπεδο ιδεών εκφράζουν αντιλήψεις που κατακλύζουν τη δημόσια σφαίρα (και δεν έχουν να κάνουν με έναν φιλοσοφικό ή ηθικό στοχασμό πάνω στα βάσανα της ανθρώπινης ζωής). Οι βασικοί άξονες αυτής της σέκτας είναι η ιδεολογικοποίηση της αυτοκτονίας, των αμβλώσεων, του κανιβαλισμού των νεκρών και της σεξουαλικότητας που δεν προορίζεται για αναπαραγωγή (ηθικοθρησκευτικά δηλαδή του σοδομισμού) μαζί με τη μείωση του πληθυσμού, σε εθελοντικό επίπεδο όμως (μα τι «φιλελεύθερες» αντιλήψεις έχουν τα παιδιά αυτά...), ενώ τα συνθήματα και οι Εντολές της ριζοσπαστικά κοσμικής «Εκκλησίας της Ευθανασίας» είναι "Save the Planet, Kill Yourself", "Eat People Not Animals"και "Thou Shalt not Procreate". The church's icon is `Brigitte', a crucified transvestite sex doll with taped nipples. Αναλυόμενη στα συστατικά της μέρη η ιδεολογία της συγκεκριμένης γκρούπας-σέκτας συντίθεται από radical secularism, antihumanism, environmentalism με στοιχεία eco-nihilism, antinatalism, dadaism, malthusianism, population reduction (όλα υπαρκτά ιδεολογικά συστατικά στη δημόσια σφαίρα απλά σε κατάσταση παροξυσμού ή τραβηγμένα στις εσωτερικές «λογικές» εσχατιές τους: In fact as Kristen Hatten notes, 'It is dangerous to dismiss these people as mere extremists. The truth is, they're only carrying a pro-abortion, pro-euthanasia mentality to its logical end). Φυσικά η Εκκλησία της Ευθανασίας μας έρχεται -από που αλλού;- από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπως και το παρεμφερές Voluntary Human Extinction Movement (του οποίου τις θέσεις και ειδικότερα τις απαντήσεις που δίνει σε σειρά ερωτημάτωνκαλό είναι να μελετήσετε και να τις συγκρίνετε με τοποθετήσεις κομμάτων επί των συγκεκριμένων ερωτημάτων-ζητημάτων). Όλα εκκινούν από την αρρώστια και τις παθολογίες ενός «πολιτισμού» μιλώντας ακρατικά. Σε κρατικό επίπεδο, στο εσωτερικό των Η.Π.Α εδώ και δεκαετίες σφάζονται ελίτ και εξάγουν στον υπόλοιπο πλανήτη τις σαπίλες, τους οχετούς και τα καρκινώματα της πόλωσης, των απωλειών και της ευρύτερης σύγκρουσης τους. Η συμβολική Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἡ μήτηρ τῶν πορνῶν καὶ τῶν βδελυγμάτων τῆς γῆς που βασιλεύει πάνω από όλα τα άλλα έθνη, είναι παιδική χαρά, νηπιαγωγείο και παρθένα σε σχέση με το επίγειο βασίλειο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.


Το αντί-Ισλάμ, ως πλανώμενη αοριστία που έχουν όλοι, δε μπορεί να επιλύσει ή να καλύψει τα πάντα και να δημιουργήσει κοινότητα συμφερόντων για τα πάντα - παραδείγματος χάριν σε ζητήματα που θίξαμε στο πρώτο και θίγουμε στο μεθεπόμενο-έκτο μέρος. Δεν αρκεί από μόνο του. Και από κάποια στιγμή και ύστερα λειτουργεί παραπλανητικά: ποια είναι η ρίζα των νεο-φιλελεύθερων επιλογών και λύσεων σχετικά με τη μετανάστευση; Από που προκύπτει και απορρέει η ανάγκη εφαρμογής των συγκεκριμένων νεο-φιλελεύθερων μεταναστευτικών πολιτικών;

Για τη νέα «δυτική» μόδα δε, η οποία αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία που συναντάμε μονάχα δυτικά του Έλβα και ανατολικά του Μισσισσιππή, στην οποία ένας νέο-συντηρητικός ή/και νέο-φιλελεύθερος Gayism θα καταπολεμήσει τον Islamism, η ποσοτική αύξηση και παρουσία του οποίου προκύπτει μέσω των εισαγωγών, δηλαδή της μετανάστευσης, η οποία μετανάστευση απορρέει από τη δημογραφική απίσχανση και αδυναμία, δηλαδή την ατεκνία, την αρνησιπαιδία και την ολιγανθρωπία (την ιδεολογικοποίηση και κοινωνικοποίηση τους) και τις προϋποθέσεις του «φιλελεύθερου» κράτους της «αναπτύξεως» (ρίξε μια ματιά εδώκαι εδώ), με τα αίτια των οποίων όμως δεν ασχολούμαστε παρά μόνο με τα αποτελέσματα τους (μετανάστευση-Islam), τα οποία αποτελέσματα θα καταπολεμήσει ένα γκει νέο-συντηρητισμός την ατεκνίας, της νεο-φιλελεύθερης αρνησιπαιδίας και της ιδεολογικοποιημένης ολιγανθρωπίας -την οποία πρεσβεύει και το AfD- (υπόψιν τα προηγούμενα είναι εν πολλοίς κεκαλυμμένος προοδευτικός μαλθουσιανισμός), για αυτή τη νέα «δυτική» μόδα και παγκόσμια καινοτομία-πρωτοτυπία λοιπόν, δε χρειάζεται να επισημάνουμε πως αποτελεί έναν σχεδόν τέλειο και πληρέστατο φαύλο κύκλο.

Το ζήτημα LGBTQ vs Islam θέλει ειδική εξέταση γιατί έχει μεγαλύτερο βάθος απ'ό,τι γενικά πιστεύεται - υπάρχει ενσωματωμένη και κεκαλυμμένη η μάχη ενός ριζοσπαστικοποιημένου και σε παροξυσμό κοσμικισμού εναντίον της «θρησκείας», ενός secular liberal progressivism εναντίον ενός religious social conservatism, και η επιστροφή από το παράθυρο της ευγονικής, του κοινωνικού δαρβινισμού και του μαλθουσιανισμού. Επίσης υπάρχουν δυναμικές διάσπασης στο εσωτερικό του LGBTQ κινήματος σε LGB vs TQ (ή ας πούμε ανάμεσα σε ουσιοκράτες και αντι-ουσιοκράτες ή κονστρουκτσιονιστές κ.λπ). Το πρώτα πρώιμα pride parade έγιναν στα πλαίσια διαμαρτυριών -που αλλού;- στις Η.Π.Α το 1969-1970 (την ιδία περίοδο φουντώνουν τα προαναφερθέντα ρεύματα malthusianism, environmentalism κ.λπ). Το κίνημα LGBTQ ή εσωτερικά συστατικά του θα μπορούσε να εξεταστεί παράλληλα και σε συνάφεια με όσα γράφουμε για environmentalism, malthusianism, transhumanism κ.λπ. Η εργαλειακή χρήση του αντί-Ισλάμ εξαφανίζει πολλά απ'όσα διαβάσατε στο συγκεκριμένο (IV) αλλά και στο αμέσως προηγούμενο (III) μέρος-κεφάλαιο.


Και οι «Ηνωμένες» Πολιτείες της Αμερικής αναπτύσσουν δυναμικές για εμφυλιοπολεμικές και χαοτικές καταστάσεις στο άρρωστο και σάπιο εσωτερικό τους, και το «Ηνωμένο» Βασίλειο θα μπορούσε να πάψει να είναι ενωμένο και να διαλυθεί, και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να πάψει να είναι «Ένωση» και να πολυδιασπαστεί. Δεν είναι απαραίτητα η απώλεια του ενός κέρδος του άλλου. Κανένας από τους τρεις δεν διαθέτει ιδιαίτερη συνοχή, σφρίγος και δυναμισμό ενώ και οι τρεις τους έχουν τα μαύρα τους τα χάλια σε σχέση με το παρελθόν τους ή, για να το θέσουμε πιο κομψά, έχουν τεράστιες αδυναμίες, ευάλωτα σημεία και υψηλά επίπεδα ευθραυστότητας στο εσωτερικό τους. Με τα χάλια του Βρετανού (δες αμέσως παρακάτω VI) τρίβει τα χέρια του ο «Ευρωπαίος», που αποσυντίθεται και ο ίδιος, και με την αποσύνθεση του Ευρωπαίου τρίβει τα χέρια του ο Αμερικανός (ή ο «Ατλαντιστής») ο οποίος οδεύει σε χαοτικές καταστάσεις ο ίδιος. Το ότι ο τρίτος φαίνεται ή είναι πιο ισχυρός από το δεύτερο και ο δεύτερος από τον πρώτο δε σημαίνει πως δε μπορεί να τους πάρει ο διάβολος και τους τρεις. Μπορούν και οι τρεις στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού κόσμου-χώρου να πάθουν ζημιά και να υπάρξουν κέρδη για άλλους, διότι και είναι λιγότερο υγιείς και συνεκτικοί απ'όσο βαυκαλίζονται μέσω της κυρίαρχης και ηγεμονικής ιδεολογίας τους, και ο πλανητικός κόσμος δεν τελειώνει σε αυτούς (όπως επίσης βαυκαλίζονται).

Αφήνοντας τη Σκωτία στην άκρη και την πόλωση κέντρου-περιφέρειας ή πρωτεύουσας-επαρχίας στην Αγγλία, αυτή τη στιγμή το Brexit έχει μετατραπεί σε σεκταριστικό ζήτημα στη Βόρειο Ιρλανδία. Αφήνοντας στην άκρη την πόλωση και διαφοροποίηση Νότου-Βορρά και Ανατολής-Δύσης στο εσωτερικό της Ε.Ε, μπορεί ο γερμανικός εθνικισμός της Weidel να συνυπάρξει, να είναι πολιτικά συμβατός, σε ένδο-ευρωπαϊκό πλαίσιο, με το γαλλικό εθνικισμό της Le Pen; Αφήνοντας τις νεο-σεκταριστικές και νεο-τριμπαλιστικές τάσεις που πυκνώνουν στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών είναι δυνατόν να επανακτηθεί ενότητα και υπόσταση ενιαίου συλλογικού υποκείμενου με τον αξιακό διχασμό και την ακραία πόλωση σε επίπεδα προ-εμφυλιακά; (ακόμη και έτσι βέβαια διχασμός και πόλωση είναι προτιμότερες από τάσεις πολυδιάσπασης).

Και στις τρεις περιπτώσεις έχουμε «Ενωμένους» και «Ενώσεις». Όπως υπάρχουν στις συστατικές χώρες του «Ηνωμένου» Βασιλείου, και συγκεκριμένα στη Βόρειο Ιρλανδία και στη Σκωτία, εθνικιστές και ενωτικοί έτσι υπάρχουν και στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». Θυμίζουμε πως η Ένωση ήταν ο Βορράς στην Αμερική (υπό τη συνοδεία δημοκρατικών του Νότου και ορισμένων Ουίγων-Whigs) και πως μόνο εφόσον οι ενωτικοί του Βορρά επικράτησαν με πόλεμο κατέστη δυνατόν να δημιουργηθούν οι «Ηνωμένες» Πολιτείες της Αμερικής.


Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει παραλύσει εξαιτίας του συνόρου Βόρειας Ιρλανδίας και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και της εσωτερικής κατάστασης στην πρώτη. Πέρα από πρακτικά ζητήματα, εμπορικά, διαχείριση εφοδιαστικών αλυσίδων κ.λπ [3], το Brexit έχει οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε παράλυση διότι έχει μετατραπεί σε σεκταριστικό-θρησκευτικό ζήτημα στη Βόρειο Ιρλανδία. Τα οικονομικά πράγματα αργά ή γρήγορα θα διορθωθούν αλλά οι σχέσεις Μπέλφαστ-Λονδίνου είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Αρκετοί στο προτεσταντικό ενωτικό DUP (αυτοί εκβιάζουν τη May από ριζοσπαστική ενωτική σκοπιά γιατί δε θέλουν καμιά διαφοροποίηση μεταξύ Βορείου Ιρλανδίας και Βρετανίας με αφορμή τις διαπραγματεύσεις για το Brexit), αυτοί λοιπόν οι τύποι δεν είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να παραδεχθούν πως οι Ρωμαιοκαθολικοί ως μειονότητα δεν είχαν ισότιμη μεταχείριση στη Βόρειο Ιρλανδία. Αυτήν τη μη δημόσια παραδοχή αλλά κρυφή επίγνωση έρχεται να ενισχύσει τροφοδοτώντας το σεκταριστικό πνεύμα και τις σχετικές φοβίες η δημογραφία και το γεγονός πως στη Βόρειο Ιρλανδία στις ηλικίες άνω των 50 ετών οι Προτεστάντες είναι πλειοψηφία, αλλά όσο κινούμαστε προς νεαρότερες ηλικιακές ομάδες η διαφορά ισοσκελίζεται για να φτάσουμε στους νέους και τα παιδιά όπου το ρωμαικαθολικό υπόβαθρο είναι πλειοψηφία - δηλαδή η μειονότητα του παρελθόντος αποτελεί την πλειονότητα του μέλλοντος. Το Brexit έχει οδηγήσει το Ηνωμένο Βασίλειο σε παράλυση διότι έχει μετατραπεί σε συνοριακό ζήτημα στην Ιρλανδία. Αν υπάρξει τελωνειακός σταθμός στο εσωτερικό σύνορο της νήσου Ιρλανδίας, δηλαδή μεταξύ Δημοκρατίας της Ιρλανδίας και Βορείου Ιρλανδίας (το οποίο την ίδια στιγμή θα είναι και σύνορο μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένου Βασιλείου), ο τελωνειακός αυτός σταθμός θα ανατιναχθεί. Αν υπάρξει τελωνειακός υπάλληλος στα σύνορα το λιγότερο θα πυροβοληθεί αν δεν δολοφονηθεί. Αν υπάρξει αστυνομικός στα σύνορα, προκειμένου να προστατευτεί ο επόμενος τελωνειακός υπάλληλος, θα πυροβοληθεί και αυτός και ο επόμενος που θα έρθει -δεν θα είναι ούτε τελωνειακός υπάλληλος ούτε αστυνομικός αλλά- θα είναι ο στρατός (και από τη μια μεριά του συνόρου θα έχουμε στρατό της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ από την άλλη στρατό του Ηνωμένου Βασιλείου).

Οι Βρετανοί ποτέ δεν υπήρξαν έθνος. Η βρετανική ταυτότητα είναι μια υπερεθνική αυτοκρατορική ταυτότητα. Οι Άγγλοι αποτέλεσαν τον πυρήνα δύο πολιτικών δομών, του Ηνωμένου Βασιλείου αρχικά και έπειτα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Η ταυτότητα τους ήταν ενσωματωμένη και συνάμα περιορισμένη εντός αυτών των πολιτικών κατασκευών. Μετά από το τέλος της Αυτοκρατορίας άρχισε η διασάλευση της αγγλικής ταυτότητας (δες και εδώ: Ηνωμένο Βασίλειο. Ιστορική εξέλιξη και σημεία καμπής) η οποία ολοκληρώνεται με τις μεταβολές που έλαβαν χώρα στην Ένωση στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Με την έναρξη της μεταψυχροπολεμικής εποχής ξεκίνησε η διαδικασία ειρήνευσης στην Ιρλανδία η οποία κατέληξε (και με συνεισφορά της Ε.Ε) στην Belfast Agreement το 1998, ενώ αμέσως μετά είχαμε την (επαν)ίδρυση του Κοινοβουλίου της Σκωτίας για πρώτη φορά μετά το 1707 - έτος που καταργούνται το αγγλικό και το σκωτσέζικο κοινοβούλιο με τις Πράξεις της Ένωσης. Η πρώτη σύγκληση του κοινοβουλίου της Σκωτίας έγινε στις 12 Μαίου 1999. Αν θέλουμε να κλείσουμε εδώ το ζήτημα μπορούμε να γράψουμε εύκολα και απλά πως πλέον μετά από τους Σκωτ(σέζ)ους επιθυμούν και οι Άγγλοι, με τη σειρά τους, το Κοινοβούλιο τους (Εκείνο που δεν πρόκειται να δει ένας βρετανόφιλος είναι πως, όπως ο ίδιος ασκεί κριτική στις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Ένωση ή νιώθει αποξενωμένος από αυτές, έτσι και ο Άγγλος πλέον νιώθει αποξενωμένος από το Ουεστμίνστερ και το Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αποτελεί και αυτό μια υπερεθνική ένωση, υπό το Στέμμα όμως. Για το ριζοσπάστη Άγγλο εθνικιστή πλέον το Ουεστμίνστερ αποτελεί τις Βρετανικές Βρυξέλλες).

Με την είσοδο στο νέο αιώνα οι Άγγλοι σταδιακά εισήλθαν σε μια φάση διανοητικής απόσυρσης και ψυχικής αποδέσμευσης από την Ένωση, αποξενώθηκαν από το Βασίλειο, και άρχισαν αθόρυβα να επιβεβαιώνουν τον εαυτό τους ως πολιτική κοινότητα. Αυτοκρατορία δεν έχουμε και το Βασίλειο αλλάζει, κοινοβούλιο δεν έχουμε και η κοινωνία αλλάζει (το Κοινοβούλιο είναι του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι Βρετανικό Κοινοβούλιο, ενώ όλη η πολιτική αυτοκατανόηση και κουλτούρα της Αγγλίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η Κυριαρχία του Κοινοβουλίου), τι έχουμε, ποιοι είμαστε; Τα σημάδια ήταν εκεί αλλά κανείς δεν τα είδε, δεν τους έδωσε σημασία ή δεν ήθελε να τα δει: Στην απογραφή του 2011 υπήρξε για πρώτη φορά ερώτημα για την εθνική ταυτότητα. Οι πολίτες είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν περισσότερες από μια εθνικές ταυτότητες. Δηλαδή κάποιος μπορούσε να επιλέξει να είναι Άγγλος, Βρετανός και Άγγλος, σκέτο Βρετανός κ.λπ (ομοίως για όλες τις υπόλοιπες). Η πλειοψηφία, όχι σε συντριπτικό αλλά σε μεγάλο βαθμό, επέλεξε σκέτο Άγγλος.

Στο σύνολο της επικράτειας το 91% του πληθυσμού ταυτίστηκε τουλάχιστον με μία εθνική ταυτότητα του Ηνωμένου Βασιλείου (αγγλική, ουαλική, σκωτσεζική, βόρειοϊρλανδική και βρετανική), ενώ το 9% με καμία από αυτές. Πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία και την Ουαλία (πλην Σκωτίας και Β. Ιρλανδίας δηλαδή) περίπου δυο εκατομμύρια άνθρωποι αυτοχαρακτηρίστηκαν ως μόνο Ουαλοί και μόλις έντεκα εκατομμύρια άνθρωποι δήλωσαν πως νιώθουν μόνο Βρετανοί με πάνω από δεκαέξι εκατομμύρια να δηλώνουν Βρετανοί και κάτι ακόμη. Τέλος, για να φτάσουμε στο επίδικο, πάνω από τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι (ποσοστό που υπερβαίνει το 55%) αυτοκατανοούνταν ως μόνο Άγγλοι, ταυτιζόμενοι μόνο με την αγγλική ταυτότητα, δίχως καμία άλλη συσχέτιση με τις ταυτότητες του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας. Από το σημείο αυτό και ύστερα η αμφισβήτηση του status quo, δηλαδή η άποψη πως το ενωτικό-βρετανικό Κοινοβούλιο που βρίσκεται στο Ουέστμινστερ δεν εκφράζει τον Άγγλο και δε νομοθετεί για αυτόν, ήταν θέμα χρόνου. The genie (of english nationalism) was/is out of the bottle. Μηντιακή κάλυψη δεν υπήρξε ούτε πολιτικό κίνημα. Έτσι στο δημοψήφισμα για την Έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και με εμφατικό τρόπο δήλωσε παρόν - βροντοφωνάζοντας προσέξτε με, είμαι εδώ, δώστε μου σημασία [4]. Ορισμένοι εξακολουθούν να αρνούνται να το δουν ή/και να το κατονομάσουν. Από την πλευρά μας λέμε, καλωσορίζοντας σας στον 21ο αιώνα:


Θα δούμε μελλοντικά αν πίσω από τον αγγλικό εθνικισμό ξεπροβάλει σαν άλλη, όχι ρωσσική αλλά αγγλοσαξονική, μπάμπουσκα-ματριόσκα (babushka) ένας Λευκός Παν-Αγγλοσαξονικός Προτεσταντικός διηπειρωτικός εθνικισμός.

Είδαμε νωρίτερα πως υπό μια συγκεκριμένη οπτική αυτά τα νεο-εθνικιστικά κινήματα γίνονται αντιληπτά ως ενοποιητικά (που θα μεταβάλλουν το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο σε νέοσυντηρητικό). Όμως ο αγγλικός εθνικισμός στο δημοψήφισμα για την αποχώρηση από την Ε.Ε ήταν αδιάφορος και δε νοιάστηκε, όχι μόνο για τον χριστιανό Πολωνό ή τον λευκό Ιρλανδό κάτοικο της Βρετανίας ή τον πολίτη της Κοινοπολιτείας που ζει στην Αγγλία, αλλά ούτε καν για το Σκωτσέζο ή το Βορειοϊρλανδό πολίτη του «Ηνωμένου» Βασιλείου... [5], δηλαδή για τμήμα της επικράτειας του κράτους του. Και αν συνεχιστεί αυτή η πορεία ο Άγγλος «νότιος» εθνικιστής μπορεί να μην ενδιαφερθεί ούτε καν για τον Άγγλο «βόρειο» ενωτικό. Φρένο στο Brexit σημαίνει γκάζι και ριζοσπαστικοποίηση του αγγλικού εθνικισμού (δηλαδή συνεχείς ζημίες, πόλωση και δυσλειτουργία στο εσωτερικό).

Στις τάσεις που αναπτύσσονται σε Βρετανία, Αμερική και Αυστραλία δεν υποβόσκει απλά εθνικισμός ή προσπάθεια ηγεμόνευσης επί του σύνολο του πληθυσμού, όπως νομίζουν αρκετοί, αλλά κάτι βαθύτερο, πολύ πιο ανησυχητικό και ριζικότερο: υποβόσκουν και υφέρπουν τάσεις διαχωρισμού (segregation). Αν το εν δυνάμει εκδηλωθεί και γίνει εν ενεργεία μένει να το δούμε.


• Φυσικά οι εξελίξεις στο εσωτερικό του «Ηνωμένου» Βασιλείου θα έχουν συνέπειες για το εσωτερικό των «Ηνωμένων» Πολιτειών της Αμερικής. Οι ιρλανδικής καταγωγής Αμερικανοί είναι η τρίτη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα πίσω από τους γερμανικής καταγωγής και τους Αφροαμερικανούς. Για την κατάλυση του εθνοτικού αγγλο-προτεσταντικού πυρήνα των Η.Π.Α έχουμε γράψει παλαιότερα:

Στην απογραφή (Census) του 2000 ο αγγλο-προτεσταντικός εθνοτικός πυρήνας των Ηνωμένων Πολιτειών έχει αποσυντεθεί. Σε μια χώρα που ιδρύθηκε από τους έποικους settlers προγόνους τους, οι Βρετανοί Προτεστάντες (British American Protestants) αποτελούσαν πλέον λιγότερο από το ένα πέμπτο του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (την περίοδο της ανεξαρτησίας, το 1776, το 80% του ελεύθερου πληθυσμού ήταν βρετανικής καταγωγής και το 95% ήταν Προτεστάντες). Αυτή η μεταβολή συνοδεύτηκε από μια άλλη σημαντική εξέλιξη. Tην άνοδο στην πρώτη θέση των γερμανικής καταγωγής Αμερικανών.

Οι αγγλικής καταγωγής βρίσκονται πλέον στην πέμπτη θέση πίσω από τους Μεξικανούς και τους ιρλανδικής, αφρικανικής και γερμανικής καταγωγής Αμερικανούς.

• Το αν ένας νέο-ρεπουμπλικανισμός μπορεί να φτάσει σε σημείο να καταπολεμά, να αντιτίθεται και να είναι εχθρικός απέναντι σε έναν νέο-φιλελευθερισμό (μεταλλαγμένο, αλλοιωμένο, σοσιαλδημοκρατίζον, μετά«δυτικό» αλλά πάντως φιλελευθερισμό) που βρίσκεται σε παροξυσμό, είναι ένα ζήτημα που χρήζει συζήτησης. Προς το παρόν η απόσταση μεταξύ τους μεγαλώνει και φαίνεται πως πολώνονται κινούμενοι σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις. Εξέλιξη που σχετίζεται και με τη μεταστροφή του άξονα νομιμοποίησης και ισχύος από bottom-up (λαϊκή κυριαρχία, λογοδοσία, δημοκρατικές διαδικασίες, εκλογές, εθνικά κοινοβούλια, κογκρέσα και νομοθετικά σώματα κ.λπ) σε top-down (ανθρώπινα δικαιώματα, μετα-δημοκρατία/κυριαρχία, δικαιωματοκρατία, μη εκλεγμένες ελίτ και γραφειοκρατίες, δικαστήρια κ.λπ) και όλα όσα έχουμε γράψειαναφερόμενοι στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Φαίνεται πως το «από κάτω προς τα πάνω» bottom-up ρεύμα έρχεται να το αναλάβει, να το εκφράσει και να το υπερασπιστεί ο νεο-ρεπουμπλικανισμός αντιπαρατιθέμενος στον top-down «από πάνω προς τα κάτω» νεο-φιλελευθερισμό. Αυτή μάλλον είναι η υπό διαμόρφωση βασική διπολικότητα που αναπτύσσεται στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού κόσμου-χώρου (ή της λεγόμενης «Δύσης»). Νεοσυντηρητισμός, νέορεπουμπλικανισμός, χριστιανικός σιωνισμός και νεοεθνικές τάσεις μερικώς αλληλοεπικαλύπτονται σε σημεία ενώ σε κάποια άλλα απομακρύνονται μεταξύ τους (σαφώς και αυτά τα ρεύματα μπορούν υπό προϋποθέσεις να εκφυλιστούν περαιτέρω σε «νέο-φασιστικά» - αν και ο φασισμός προαπαιτεί στοιχεία, δομές και δυναμικές που οι περισσότερες σημερινές «δυτικές» κοινωνίες δε διαθέτουν).

• Υπάρχουν ερωτήματα που χρήζουν απαντήσεων. Ποια είναι η ρίζα της κρίσης του νέο-φιλελευθερισμού; Διέρχεται κρίση και ο liberal secularism όπως τα top-down top-down secularists modernization through westernization monements; Μπορεί άραγε ο νέο-φιλελευθερισμός να εξασφαλίσει τις ίδιες του τις προϋποθέσεις ή είναι ανίκανος για κάτι τέτοιο; Γιατί παρατηρείται συνεχώς προσπάθεια καταπολέμησης ενός φαινομένου την ίδια στιγμή που παραμένει ανέγγιχτη η κοίτη ή/και τα αίτια του φαινομένου (και κατά αυτόν τον τρόπο διασώζεται και επανανομιμοποιείται); Γιατί παρατηρείται συνεχώς και κατ'επανάληψη εκούσια ή ακούσια σύγχυση ή η ηθελημένη μεταβολή του συμπτώματος - και η αναγωγή του - σε αίτιο;

• Η κατάρρευση μιας πολιτείας, μιας κοινωνίας, μιας ένωσης ή μιας αυτοκρατορίας, ενός συστήματος ή ενός μοντέλου εκφράζεται μέσω της σταδιακής ή ακαριαίας απλοποίησης τους (της κατάρρευσης της πολυπλοκότητας) λόγω αδυναμίας διατήρησης του υπάρχοντος, συνήθως επειδή το επίπεδο πολυπλοκότητας καθιστά τη δομή υπερβολικά ενεργοβόρα, δαπανηρή ή «βαριά» προκειμένου να αυτοσυντηρηθεί (self-sustaining). Δηλαδή μια δομή μπορεί να απαιτεί συνεχώς αυξανόμενους πόρους προκειμένου, όχι να επεκταθεί ή να εμβαθυνθεί, αλλά απλώς να διατηρηθεί. Υπό αυτή την έννοια, αν όχι όλες, οι περισσότερες δομές καταρρέουν υπό το ίδιο τους το βάρος και επανέρχονται στα στοιχειακά και απλοϊκότερα συστατικά τους μέρη.





[1] Η Ρωσσία είναι «ζώο», κτήνος (ε, «αρκούδα» τη λένε). Οι αντοχές της είναι απερίγραπτες. Δύσκολα άλλο έθνος, από τα μεγάλα, θα είχε αντέξει τόσα πισωγυρίσματα και καταστροφές δίχως μάλιστα ισχυρή οικονομία (το «μέταλλο» των Αμερικανών ακόμη δεν το έχουμε δει. Δεν έχει περάσει δύσκολες καταστάσεις αυτός ο λαός. Θα επανέλθουμε επί του συγκεκριμένου). Και όχι μόνο άντεξε αλλά και επέστρεψε. Οι αντοχές είναι τρομερές. Σημειώναμε παλαιότερα:

Η Ρωσσία καταστράφηκε δημογραφικά -και όχι μόνον, αλλά ας μείνουμε σε αυτό- από την αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ. Ανάλογη αν όχι μεγαλύτερη καταστροφή περιμένει τη Γερμανία σε περίπτωση αποσύνθεσης της Ε.Ε... Φυσικά, σε μια πιθανή περίπτωση αποσύνθεσης της Ε.Ε, οι επιπτώσεις δε θα αγγίξουν μονάχα την ίδια τη Γερμανία, όπως δεν άγγιξαν μονάχα τη Ρωσσία στην περίπτωση της Ε.Σ.Σ.Δ.... Τη Ρωσσία την κατέστρεψε δημογραφικά η αποσύνθεση της Ε.Σ.Σ.Δ (και η συνακόλουθη κατάρρευση των κοινωνικών δομών). Παρά την όποια δημογραφική κάμψη, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στο πριν και το μετά. Πριν, ο πληθυσμός της Ρωσσίας αυξανόταν σταθερά (κατά περίπου ένα εκατομμύριο το χρόνο), ούτε ήταν στάσιμος ούτε μειωνόταν. Το 1991, πριν από τη διάλυση της Ε.Σ.Σ.Δ, ο πληθυσμός της Ρωσσίας, της πολυπληθέστερης χώρας της Ευρώπης, έφτασε στο αποκορύφωμα του, με περίπου 149 εκατομμύρια. Από τότε, η Ρωσσία βίωσε συνθήκες ραγδαίας πληθυσμιακής μείωσης για περίπου 15 χρόνια. Άρχισε να ανακάμπτει το 2009. Σήμερα, ο πληθυσμός της είναι πάνω από 144 εκατομμύρια (αν συμπεριλάβουμε και τη Κριμαία σχεδόν 147 εκατομμύρια). Ακόμη δεν έχει επιστρέψει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από περίπου 25 χρόνια.

Παλαιότερα (εδώκαι εδώ) είχαμε κάνει την «αιρετική» για την κυρίαρχη και ηγεμονική ιδεολογικά σκέψη και ιστοριογραφία επισήμανση, πως παρ όλες τις δυσκολίες: «Βλέποντας τα πράγματα στο σήμερα, με ποιους συνομιλούν, ανταγωνίζονται και συναλλάσσονται πυκνά οι δυνάμεις της εποχής μας, ποιους προσπαθούν να περιορίσουν κ.λπ, μπορούμε να πούμε πως στην ιστορική κούρσα και στον ανταγωνισμό ανάμεσα σε Βρετανία και Ρωσσία, η Ρωσσία υπήρξε νικήτρια». Οι εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο μαζί με τη γενικότερη διεθνοπολιτική κατάσταση σε παγκόσμια κλίμακα επιβεβαιώνουν αυτή τη θέση: άραγε για την επιθετικότητα των Η.Π.Α έναντι της Κίνας και για την άμυνα της Κίνας έναντι των Η.Π.Α ποιο κράτος έχει μεγαλύτερη βαρύτητα και αποτελεί καταλύτη ισορροπιών; Το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Ρωσική Ομοσπονδία (αναλογίες μπορούν να βρεθούν και στις διμερείς σχέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με Ηνωμένο Βασίλειο από τη μια μεριά και Ρωσσία από την άλλη).

[2] Αντιγράφω από παλαιότερο σημείωμα του 2015: Η ιαπωνική κυβέρνηση όρισε ως στόχο της να σταθεροποιήσει τον πληθυσμό της χώρας στα 100 εκατομμύρια μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, σπάζοντας ένα μεταπολεμικό πολιτικό ταμπού (γιατί όμως ήταν «ταμπού»;). Μια συναίνεση επανεμφανίζεται που παραδέχεται πως οι δημογραφικές τάσεις αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την τύχη των εθνών (γιατί είχε χαθεί αυτή η συναίνεση;). Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας κορυφώθηκε το 2008 με περίπου 128 εκατομμύρια και έκτοτε μειώνεται (κάτι που σημαίνει πως η μείωση στους ρυθμούς γονιμότητας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα). Μέχρι το 2040, η Ιαπωνία ενδέχεται να χάνει περί το ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο. Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αναμένεται να μειωθεί στα 105 εκατομμύρια αναφέρει έκθεση του Ο.Η.Ε. Ενώ με βάση άλλη έρευνα μέχρι τέλος του αιώνα ο πληθυσμός της Ιαπωνίας υπολογίζεται πως θα μπορούσε να επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών του 20ου αιώνα (μονάχα που το 1900 ήμασταν 1,6 δισεκατομμύρια ενώ μέχρι το τέλος του αιώνα υπολογίζεται πως θα είμαστε πάνω από 11 δισεκατομμύρια).

«Οι ιδιοκτήτες σκυλιών στην Ιαπωνία, θεωρούν ότι το σκυλί είναι σαν παιδί», ισχυρίζεται η Toshiko Horikoshi, επιτυχημένη χειρούργος που κατοικεί σε μια ακριβή περιοχή του Τόκυο, κυκλοφορεί με Porsche και παίζει πιάνο για να χαλαρώσει. Πολλές γιαπωνέζες σαν την Horikoshi -διαβάζω στον Guardian- προτιμούν τα κατοικίδια ζώα από τη μητρότητα. Αποτελεί έκπληξη, σε μια χώρα που πανικοβάλλονται για την κατακόρυφη πτώση των γεννήσεων, ότι υπάρχουν τώρα πολλά περισσότερα κατοικίδια ζώα από ότι παιδιά. Ενώ το ποσοστό των γεννήσεων έχει μειωθεί δραματικά και ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού της Ιαπωνίας έχει αυξηθεί, η Ιαπωνία έχει μεταβληθεί σε «πλανητική υπερδύναμη» κατοικίδιων ζωών. Και βέβαια έχει δημιουργηθεί μια πανίσχυρη βιομηχανία γύρω από τα κατοικίδια που έχει οδηγήσει οίκους μόδας, σχεδίασης κ.λπ όπως Chanel, Dior, Gucci και Hermès να προσφέρουν πολυτελή προϊόντα για σκύλους. Σε αρκετές περιοχές του Τόκυο είναι ευκολότερο να βρεις ρούχα για σκυλιά παρά για παιδιά. Υπάρχουν Boutique κατοικίδιων που πουλάνε τα πάντα. Επίσημες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των κατοικίδιων στην Ιαπωνία σε 22 εκατομμύρια -ή και περισσότερο-, ενώ υπάρχουν μόνο 16,6 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών. Στην Ιαπωνία κυκλοφορούν περισσότερες πάνες για σκυλιά και ηλικιωμένους απ'ό,τι για παιδιά. Έτσι από τα σκυλιά και γενικότερα τα κατοικίδια παίρναμε στους ηλικιωμένους. Οι πάνες για ηλικιωμένους αναμένεται να ξεπεράσουν σε πωλήσεις τις πάνες μωρών στην Ιαπωνία μέχρι το 2020, σύμφωνα με την Unicharm, τη μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής πάνας στην Ιαπωνία. Το σημείο καμπής ήταν το 2011.

[3] Για όσους δίνουν πρωτεύουσα σημασία σε τέτοιας υφής ζητήματα: η Δημοκρατίας της Ιρλανδίας είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ηνωμένου Βασιλείου και ο πρώτος από απόψεως κέρδους. Το Λονδίνο εξάγει περισσότερο στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας απ'ό,τι στην Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία μαζί, πολλαπλασιαζόμενα επί δύο. Το νησί της Ιρλανδίας αποτελεί μια ενιαία αγορά ενέργειας και η αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στο Βορρά ανήκει στην ESB, δηλαδή στην κρατική εταιρεία Electricity Supply Board. Τα αεροπλάνα Airbus κατασκευάζονται σε Γαλλία και Ουαλία και η Nissan κατασκευάζει εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα στη Βορειοανατολική Αγγλία (Sunderland). Όλα αυτά τα project (αλυσίδες παραγωγής κ.λπ) θα επηρεαστούν. Ακόμη και η παρασκευή του ιρλανδικού Baileys πιθανότατα θα αντιμετωπίσει πρόβλημα. Σε άλλα νομικά ζητήματα, ο κάθε πολίτης της Βόρειας Ιρλανδίας έχει δικαίωμα να είναι πολίτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακόμη και αν αποχωρήσει από αυτήν το Ηνωμένο Βασίλειο. Γιατί; Διότι έχει δικαίωμα ιρλανδικής υπηκοότητας. Έτσι μετά από το Brexit θα υπάρχουν πάνω από ενάμισι και λιγότερο από δύο εκατομμύρια πολίτες της Ε.Ε που θα βρίσκονται εκτός Ε.Ε.

[4] Η ερμηνεία των φιλελεύθερων (και των ουραγών ή ακολούθων τους, σοσιαλδημοκρατών και ευροκομμουνιστών) για το Brexit είναι εσφαλμένη ή μονάχα μερικώς αληθής. Θα μπορούσαμε να το θέσουμε ως εξής: η φιλελεύθερη ανάλυση-προσέγγιση για το Brexit μεταβάλλει την υποκειμενική αυτοκατανόηση του οικονομοκεντρικού «λαϊκισμού» σε αντικειμενική ερμηνεία. Η ερμηνεία αυτή μπορεί να αποτελεί συνιστώσα, όχι συνισταμένη. Στο Brexit-Leave δεν κυριαρχεί το «οι Βρετανοί» ή «οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης» ή «τα αδύναμα στρώματα» θέλουν (περίπου το 65% των Ασιατών, το 70% των Μουσουλμάνων και το 75% των Λατίνων και Αφρικανών Βρετανών ψήφισαν Remain). Όλα αυτά ισχύουν μερικώς. Είναι ο νέος αγγλικός εθνικισμός, το τζίνι που βγήκε από το μπουκάλι, που θέλει. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη του Brexit.

[5] Επίσης: The research also found that 75 percent of English Conservatives would support the collapse of the North’s peace process as long as Brexit is delivered. Ποιος ασχολείται με τους Ιρλανδούς, σου λένε... ακόμη και τους Προτεστάντες, τους Ulster κ.λπ. Κάτι γενικότερο τέλος προς ενημέρωση σας: η ερώτηση «συμφωνείτε με τη θανατική ποινή» αποτέλεσε απείρως ισχυρότερο δείκτη πρόγνωσης και συσχέτισης για το αν κάποιος θα ψήφιζε Trump ή θα έβλεπε με θετικό μάτι το Leave απ'ό,τι τα εισοδηματικά, κοινωνικό-οικονομικά και ταξικά κριτήρια.


Την επομένη της 30ης Ιανουαρίου 1972, δηλαδή της Ματωμένης Κυριακής, ο Βρετανός και ο Ιρλανδός πρωθυπουργός δεν σήκωναν τα τηλέφωνα. Οι άνθρωποι ξεχνάνε. Ως γνωστόν τα γεγονότα πέρασαν στη μαζική κουλτούρα μέσω των στίχων και της μελωδίας του ομώνυμου τραγουδιού των U2 (το τραγούδι του Paul McCartney λογοκρίθηκε ενώ το Sabbath Bloody Sabbath σχετίζεται). Γενικότερα μιλώντας οι Ιρλανδοί και οι Σκωτ(σέζ)οι έχουν πολύ μεγαλύτερο εκτόπισμα στον εικονικό κόσμο και τη μαζική κουλτούρα απ'ό,τι διεθνοπολιτικά μέσω των εθνικών κρατών-χωρών τους ή στην παγκόσμια οικονομία (το έχουν δίπορτο βέβαια μέσω των Η.Π.Α). Αυτή την περίοδο δύο ακόμη νέες κινηματογραφικές παραγωγές κυκλοφορούν ('Outlaw King'βλ. Robert the Bruce και 'Mary Queen of Scots'). Έχουμε αναφερθεί σε άλλο σημείωμα στο 'Michael Collins'με πρωταγωνιστή τον ρωμαιοκαθολικό Βορειοϊρλανδό Αμερικανό Liam Neeson και στο 'Hunger'όπου ο ΓερμανοΙρλανδός Michael Fassbender υποδύεται τον Bobby Sands. Το The Wind That Shakes the Barley του Ken Loach, το In the Name of the Father με πρωταγωνιστή τον Daniel Day-Lewis σε σκηνοθεσία Jim Sheridan, το The Secret Scripture του ιδίου (σε αυτό το σημείο χρειάζεται μια αναφορά, για διαφορετικούς λόγους, στο My Left Foot που αποτέλεσε από κοινού δημιουργία των δύο προηγούμενων), το A Love Divided (Fethard boycott), το δυνατό ντεμπούτο '71 του ΓαλλοΑλγερινού σκηνοθέτη Yann Demange (οι εθνοθρησκευτικές σεκταριστικές ταραχές και η πολιτικές συγκρούσεις που άρχισαν στα τέλη της δεκαετίας του 1960, εντός των οποίων εξελίσσεται το έργο στο Μπέλφαστ του 1971, υποτίθεται πως έληξαν με την προαναφερθείσα Belfast Agreement ή Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής στα πλαίσια της Ε.Ε) ή τέλος η δραματοποίηση της Ματωμένης Κυριακής που κυκλοφόρησε το 2002 σε σκηνοθεσία Paul Greengrass, είναι μονάχα μερικά παραδείγματα (πέρα φυσικά από τις εμπορικές επιτυχίες της δεκαετίας του 1990 Braveheart, Trainspotting etc). Η τηλεοπτική σειρά Outlander, βασισμένη στην ομώνυμη σειρά από νουβέλες, δένει με πανέξυπνο τρόπο Άγγλία, Σκωτία, Γαλλία και Αμερική (πιθανότατα θα φτάσει μέχρι τον Καναδά και την Αυστραλία) σε μη γραμμικό χρόνο και σε σποραδικό χώρο, με γεγονότα να διαπλέκονται στο απώτατο και πρόσφατο παρελθόν από τον 18ο μέχρι τον 20ο αιώνα. Εδώ υπάρχει όλο το υλικό και το δυναμικό οικοδόμησης ή επαναβεβαίωσης μιας υπερεθνικής σποραδικής διηπειρωτικής ταυτότητας με σύγχρονους όρους.

Βόρεια Ιρλανδία, Σκωτία, αγγλικός εθνικισμός στο Ηνωμένο Βασίλειο και Γιβραλτάρ (είχαμε δήλωση Sánchez), ενώ στα Βασίλεια της Ισπανίας και του Βελγίου ηγεμονεύουν αυτονομιστικές-αποσχιστικές τάσεις σε Καταλονία και Φλάνδρα αντίστοιχα (μεταξύ παγώματος και ξεπαγώματος). Με τη Γαλλία της Le Pen -η οποία είχε δηλώσει πως η Γαλλία θα έπρεπε να καλωσορίσει τη Βαλλωνία στην καρδιά της- σε άνοδο και τη Γερμανία της Merkel σε κάθοδο (δηλαδή με το Γαλλο-Γερμανικό άξονα να ρηγματώνεται και να ραγίζει), με τον Καναδά να υπογράφει εμπορική συμφωνία με την Ε.Ε και την Ιταλία του Βορρά και του Νότου (όχι του Κέντρου και της Ρώμης) να ανακοινώνει παλαιότερα πως δεν θα την επικυρώσει (η συμφωνία αυτή αναθερμάνθηκε ως έξοδος-λύση από το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων μεταξύ «Ηνωμένου» Βασιλείου και Ευρωπαϊκής «Ένωσης»), όπως και η Ισπανία ανακοίνωσε πως δεν θα επικυρώσει συμφωνία για το Brexit δίχως συγκεκριμένες αναφορές στο status του Γιβραλτάρ και ξεχωριστές διαπραγματεύσεις, και με τις «Ηνωμένες» Πολιτείες του Trump -στο εσωτερικό των οποίων διεξάγεται ένας ανελέητος πόλεμος- εναντίον όλων: Ε.Ε, Ο.Η.Ε, οικονομικά, νομισματικά και εμπορικά ευρωζώνης, Ιαπωνίας και Γερμανίας, πολιτικά Γαλλίας του Macron κ.λπ (αφήνοντας στην άκρη τα υπόλοιπα: Ιράν, Ρώσσία, Κίνα κ.λπ).

Να θυμάστε πως από εδώ για πρώτη φορά, πιθανότατα και μόνη, διαβάσατε για «πολυδιάσπαση της Δύσης» (από αρκετά νωρίς μάλιστα).


21 Νοέμβριου

Η ακρατική σκέψη, πάντα ριψοκίνδυνη και επιρρεπής στη δυστοπία και την ουτοπία, μπορεί να οδηγήσει στην υπόθεση οικοδόμησης της ταυτότητας και της ιδεολογίας των «κομμάτων» του μέλλοντος επί δύο βασικών αξόνων, προφανώς μεταξύ άλλων: 1ος) pro/anti-Agrarianism και 2ος) pro/anti-Natalism. Επίσης το μεγάλο παγκόσμιο «κοινωνικό ή πολιτικό κίνημα» απέναντι στο οποίο θα τοποθετούνται, συμμετέχοντας ή καταπολεμώντας, πιθανότατα δεν θα είναι pro/anti-Globalisation movement αλλά pro/anti-Population Control movement.

Μια τέτοια εξέλιξη φαντάζει λιγότερο αλλόκοτη αν σταθμίσουμε δύο μεταβολές κοσμοιστορϊκής σημασίας και παγκόσμιας κλίμακας: 1) Για πρώτη φορά το ποσοστό αστικοποίησης ξεπερνά το 50%, καθώς ο μισός και πλέον πληθυσμός του πλανήτη ζει σε πόλεις με την ύπαιθρο σταδιακά να αδειάζει. 2) Η πτώση στους ρυθμούς-δείκτες γονιμότητας, εφόσον συνεχιστεί, θα οδηγήσει σε αφανισμό ή κατάρρευση δεκάδων κοινωνικών και κρατικών σχηματισμών, σε πληθυσμιακή γήρανση (πιθανώς θα αγγίξει τα επίπεδα του 40% των ανθρώπων να είναι άνω των 65 ετών) και έλλειψη παιδιών σε παγκόσμια κλίμακα, για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ανθρώπινη ιστορία. Τέλος, αν ισχύουν εκτιμήσεις πως μέχρι το 2050 περίπου το 80% του παγκόσμιου πληθυσμού θα είναι αστικοποιημένο, τότε θα ασκηθούν μεγάλες πιέσεις σε πάσης φύσεως υλικές και μη υποδομές.

Οι υπό διαμόρφωση κοσμικές θρησκείες ή ιδεολογίες της Προόδου του 18ου και κυρίως του 19ου αιώνα που κυριάρχησαν και συγκρούστηκαν, αναμεμειγμένες και συνδυαζόμενες, κατά τη διάρκεια του 20ου, ενσωματώνουν ή προϋποθέτουν σιωπηρά τα προαναφερθέντα ζητήματα (Agrarianism, Natalism) ως περιφερειακά ή επιμέρους, προτάσσοντας τον οικονομικό κυρίως -παλαιότερα και τον πολιτειακό- τρόπο οργάνωσης, διαχείρισης και λειτουργίας. Όμως υπάρχει το ενδεχόμενο αυτονόμησης των δύο αυτών θεματικών εξαιτίας των κοσμοιστορϊκής σημασίας μεταβολών και των συνεπακόλουθων πιέσεων.


Τα προηγούμενα εντελώς τηλεγραφικά. Θα επανέλθουμε επί της συγκεκριμένης σημαντικής ιδέας-υπόθεσης καθώς και αναλυτικότερα περί των ιδεολογιών (αυτών των εξαρτησιογόνων ψυχικών και διανοητικών ουσιών), των πληθυσμών και των πόλεων.