Οι δύσμοιροι οι «Ευρωπαίοι», μιλάνε για «άνοιγμα» και παγκοσμιότητα, όχι ενεργητικά ή/και λόγω δυναμισμού, αλλά παθητικά και λόγω αδυναμίας. Επειδή γέρασαν, στειρώθηκαν υλικά και ηθικά, πολιτισμικά και πολιτικά, έχασαν τις υπερπόντιες κτήσεις τους (και διαφόρων ειδών «δεξαμενές»), συρρικνώθηκαν και αποδυναμώθηκαν οικονομικά, δημογραφικά και γεωπολιτικά (και γενικότερα σε όλους τους συντελεστές ισχύος), και αποφάσισαν να συνενωθούν (αυτό το ονομάζουν «άνοιγμα») μήπως και αποκτήσουν εκτόπισμα πρώτου μεγέθους στις νέες παγκόσμιες συνθήκες.
Τη λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, ως πραγματικότητα, αντικειμενική εξέλιξη και εκτός εισαγωγικών (και όχι ως ως δυτικοευρωκεντρική υποκειμενική επιδίωξη, φαντασίωση ή δέον, δηλαδή ως «παγκοσμιοποίηση» εντός εισαγωγικών), δεν την κινούν οι «Ευρωπαίοι», αλλά κοινωνίες όπως η κινεζική, η αμερικανική (θα βρει την άκρη της), διάφορες μουσουλμανικές, η βραζιλιάνικη, η ινδική (όχι η ρωσσική) κ.λπ, οι οποίες και εδαφικές εθνικές βάσεις διατηρούν, και δυνατότητες, αφοβία και δυναμισμό πραγματικού ανοίγματος διαθέτουν, και λανθάνουσα ισχύ δίχως να χρειάζονται μαζικές πληθυσμιακές εισαγωγες και συνενώσεις.
Η Παγκοσμιοποίηση, εκτοξεύει και δυναμοποιεί τις δυνατότητες των εξω-ευρωπαϊκών κοινωνικών σχηματισμών και χώρων. Οι γηραιοί της «Γηραιάς Ηπείρου» βαφτίζουν τη συνένωση και ομογενοποίηση τους, «άνοιγμα», ενώ δεν είναι παρά μια στάση που απορρέει από την αδυναμία, τον ετεροκαθορισμό και την ενδογενή απίσχναση τους, και από την ανάγκη παθητικής προσαρμογής τους σε συνθήκες που δεν διαμορφώνουν οι ίδιο ενεργητικά. Τα πραγματικά ανοίγματα (εκτός εισαγωγικών) γίνονται στους εξω-ευρωπαϊκούς χώρους.
Τη λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, ως πραγματικότητα, αντικειμενική εξέλιξη και εκτός εισαγωγικών (και όχι ως ως δυτικοευρωκεντρική υποκειμενική επιδίωξη, φαντασίωση ή δέον, δηλαδή ως «παγκοσμιοποίηση» εντός εισαγωγικών), δεν την κινούν οι «Ευρωπαίοι», αλλά κοινωνίες όπως η κινεζική, η αμερικανική (θα βρει την άκρη της), διάφορες μουσουλμανικές, η βραζιλιάνικη, η ινδική (όχι η ρωσσική) κ.λπ, οι οποίες και εδαφικές εθνικές βάσεις διατηρούν, και δυνατότητες, αφοβία και δυναμισμό πραγματικού ανοίγματος διαθέτουν, και λανθάνουσα ισχύ δίχως να χρειάζονται μαζικές πληθυσμιακές εισαγωγες και συνενώσεις.
Η Παγκοσμιοποίηση, εκτοξεύει και δυναμοποιεί τις δυνατότητες των εξω-ευρωπαϊκών κοινωνικών σχηματισμών και χώρων. Οι γηραιοί της «Γηραιάς Ηπείρου» βαφτίζουν τη συνένωση και ομογενοποίηση τους, «άνοιγμα», ενώ δεν είναι παρά μια στάση που απορρέει από την αδυναμία, τον ετεροκαθορισμό και την ενδογενή απίσχναση τους, και από την ανάγκη παθητικής προσαρμογής τους σε συνθήκες που δεν διαμορφώνουν οι ίδιο ενεργητικά. Τα πραγματικά ανοίγματα (εκτός εισαγωγικών) γίνονται στους εξω-ευρωπαϊκούς χώρους.
Σημείωση
Εάν προεκτείνουμε τις προκείμενες και τις αντιλήψεις της Ε.Ε στο έσχατο σημείο τους, ο «ευρωπαϊσμός» (ή η Ε.Ε) αποτελεί μια προσπάθεια να ανταγωνιστούν γηρασμένοι εθνικο-κοινωνικοί σχηματισμοί μικρού και μεσαίου μεγέθους και περιορισμένων εδαφικών βάσεων, μέσω συνένωσης και ομογενοποίησης, μεγάλους εθνικο-κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς σχηματισμούς. Ειναι η Ύβρις αυτή που θα καταστρέψει, ή θα οδηγήσει σε χάος ευρωπαϊκά έθνη και κοινωνίες. Δεν είναι τυχαίο πως επιλέγουν παρανοϊκές ή/και «ανορθολογικές» προτάσεις και λύσεις, τις οποίες προσπαθούν να παρουσιάζουν ως απολύτως «λογικές».