Σχολιασμός.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται πως αποσκοπούσε να ενώσει κοινωνίες μεταξύ τους και όχι να τις πολώσει ή να τις αποσταθεροποιήσει και να τις διαιρέσει εσωτερικά. Να αποτελέσει παράγοντα συνοχής και όχι διαίρεσης.

Η πόλωση που επικρατεί στο εσωτερικό [κοινωνιών] και το γεγονός ότι [οι κοινωνίες] έχουν διαιρεθεί για την Ε.Ε, αποτελεί δείγμα της αποτυχίας της Ε.Ένωσης

Έκείνη την περίοδο μέσα στις αγκύλες ήταν [το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Βρετανοί]. Τώρα είναι η Γαλλία και οι Γάλλοι.


Μιλώντας με καθαρά εθνοκρατικούς όρους (οι οποίοι θεωρούνται «ντεμοντέ» στις μέρες μας), μπορούμε να πούμε τα εξής, ορθά-κοφτά: Στην τελική, όλα όσα παρακολουθούμε πολιτικά, αποτελούν τα απόνερα ή την κατάληξη της ενοποίησης της Γερμανίας και της μεταβολής της δομής ισχύος στην ευρωπαϊκή ήπειρο (η οποία απέκτησε περισσότερο γερμανοκεντρικό και ηπειρωτικό χαρακτήρα). Αποτέλεσμα: Οι Βρετανοί αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν, οι Ρώσσοι να ισχυροποιηθούν και οι Γάλλοι... Οι Γάλλοι, τι; Οι Γάλλοι, μάλλον βρίσκονται μεταξύ απόγνωσης, υπακοής, υποταγής και εκλογίκευσης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μιλώντας με καθαρά εθνοκρατικούς όρους, εν τέλει, αποτέλεσε ή μεταβλήθηκε σε ιδανικό κάλυμμα-μανδύα, προκειμένου η Γερμανία να μην θεωρείται ευθέως αναθεωρητική δύναμη (και ο «ευρωπαϊσμός» ιδανική ιδεολογία απόκρυψης του δικού της συμφέροντος, και κατασίγασης της υπαρξιακής αγωνίας των άλλων).

[-] Τα προηγούμενα, οι Γερμανοί τα κατάφεραν εν τω γίγνεσθαι. Το ευρώ, για παράδειγμα, αποτελεί μια τεράστια πολιτική αποτυχία και γκάφα της Γαλλίας.

[-] Τα προηγούμενα ισχύουν για τη Γερμανία σε ευρωπαϊκό και όχι σε παγκόσμιο επίπεδο.

[-] Η Ιταλία, με ορισμένες κινήσεις της σε διεθνές επίπεδο κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, δείχνει πως έχει ενοχληθεί περισσότερο από ό,τι η Γαλλία.

[-] Το επόμενο χρονικό διάστημα θα εξετάσω ποιες μπορούν να θεωρηθούν ως αναθεωρητικές ή κρυφο-αναθεωρητικές δυνάμεις της εποχή μας.