I) Περί κρίσης «κεντροαριστεράς» και «κεντροδεξιάς», establishment parties κ.λπ II) Μια εικόνα. Χίλιες λέξεις III) «Ευρωπαϊκός» εθνικισμός, ευρώ«διεθνισμός», ευρω-κοσμοπολιτισμός, από την άκρα «αριστερά», το «ακραίο κέντρο» μέχρι την άκρα «δεξιά».

Επαναφέρω ορισμένα αποσπάσματα που έχω γράψει σχετικά με το θέμα κατά τα τελευταία 2,5 χρόνια (πριν από εκλογή Τράμπ, Brexit, εκλογές Γαλλίας)

i.
Η Σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε παρακμή και η Χριστιανοδημοκρατία σε κρίση. Οι δυό τους συσπειρώνονται και συγχωνεύονται μετακινούμενες προς το «κέντρο» (όπως η «αριστερά» και η «δεξιά») και παρ'όλα αυτά, δεν μπορούν να αποκρύψουν τα σημάδια της κρίσης και της παρακμής τους... Είναι άραγε τα φαινόμενα ανόδου του «εθνικισμού», του «λαϊκισμού» και του «αντιευρωπαϊσμού», πρώτιστα, μια απόρριψη του «ευρωπαϊκού φεντεραλισμού» και της «Ευρώπης»;... Είναι μια αποκήρυξη της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας που πολλές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν λόγω της σύνδεσης της δημοσιονομικής πολιτικής με την νομισματική πολιτική και αποτέλεσμα της απονομιμοποίησης των εθνικών πολιτικών συστημάτων, τα οποία αποσυνδεόμενα από τις εθνικές-κοινωνικές τους βάσεις δημιουργούν κενό εκπροσώπησης (το οποίο προσπαθούν να καλύψουν με μεγάλες δόσεις ιδεολογίας - «ευρωπαϊσμού»), μετατρεπόμενα σε απλούς διαχειριστές ενός συγκεντρωτικού, απο-νομιμοποιημένου και αυταρχικού πλαισίου «διακυβέρνησης», με συνέπεια οι πολιτικές ελίτ να παραδίδουν την εθνική εδαφική βάση σε εξω-εθνικά κέντρα λήψης αποφάσεων, να οδηγούν στη διάρρηξη των δεσμών ανάμεσα σε εντολέα και εντολοδόχο και στη κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών.

ii.
«Ευρωσκεπτικισμός». Η νέα λέξη σύνθημα, η οποία μαζί με την συμπληρωματική-αντιθετική της (Φιλο«Ευρωπαϊσμός»), δημιουργεί έναν καινούργιο άξονα, ο οποίος υποκαθιστά, σταδιακά, τον άξονα «Αριστερά-Δεξια»... Η απλοϊκή, αδιαφοροποίητη και πολεμική χρήση των όρων, σε αδρές γραμμές, λειτουργεί ως εξής: Ο «Ευρωσκεπτικισμός» γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί με την «ακροδεξιά» και όπου αυτό δεν καθίσταται δυνατόν την «ακροδεξιά» υποκαθιστά ο «εθν(ικ)ολαϊκισμός». Ο «Ευρωπαϊσμός», από την άλλη, αποκτά τα περιεχόμενα του, στην μετά 2008 περίοδο, από την διαχειριστική γερμανική λύση των «κυβερνήσεων -μεγάλου- συνασπισμού» ως «κεντρισμός». Η Σοσιαλδημοκρατία (ή η «κεντροαριστερά»), συνεργάζεται με ή αφομοιώνεται από την Χριστιανοδημοκρατία (ή την «κεντροδεξιά») δημιουργώντας μια μεγάλη συμμαχία κεντρισμού, καθεστωτισμού και ευρωπαϊσμού... η οποία συνεισφέρει ακόμα περισσότερο στην -ούτως ή άλλως υπαρκτή- εξάτμιση περιεχομένων ανάμεσα σε «αριστερά και δεξιά»...

iii.
Έτσι «κεντρισμός», σοσιαλφιλελευθερισμός... και «Δύση» έγιναν ένας πόλος ο οποίος εσωτερικευόταν στα εθνικά πολιτικά συστήματα. Ούτως ή άλλως, η αντιπαράθεση ανάμεσα σε φιλελεύθερα ή χριστιανοδημοκρατικα κόμματα από τη μια μεριά και σοσιαλδημοκρατικά και αριστερά από την άλλη, καταλάμβανε σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα... Αυτό που κυριαρχεί πλέον είναι το εξής: Δεξιός και αριστερός «κεντρισμός», σοσιαλφιλελευθερισμός και «Δύση», από τη μια πλευρά, και αναβίωση της ιθαγενούς κουλτούρας ή αυτόχθονα πολιτισμικά ρεύματα τα οποία τροφοδοτούν πολιτικά κινήματα, από την άλλη...

iv.
Πιστεύοντας σε αυτή την παρωχημένη και ξεπερασμένη αντίληψη περί «Παγκοσμιοποίησης», οι δυνάμεις του παλαιού πολιτικού και κομματικού κατεστημένου, υπερασπίζονται έναν κόσμο που έχει ανατραπεί από την Παγκοσμιοποίηση ως πραγματικότητα και αντικειμενική εξέλιξη (και όχι ως δυτικοευρωκεντρική υποκειμενική επιδίωξη, φαντασίωση ή δέον). Σε αυτή τη μάχη οπισθοφυλακής το παλαιό κομματικό κατεστημένο (το οποίο πρέσβευε την «Παγκοσμιοποίηση» σε εισαγωγικά) αναγκάζεται να εξαλείψει τις παλαιές διαχωριστικές γραμμές και να δημιουργήσει συμμαχίες «κεντρισμού»-μονολόγου υπό τη σύμπραξη Χριστιανοδημοκρατίας ή «κεντροδεξιάς» και Σοσιαλδημοκρατίας ή «κεντροαριστεράς» (με την τελευταία να αποτελεί συνήθως συνιστώσα της πρώτης), προκειμένου να δημιουργήσει αναχώματα απέναντι στις δυνάμεις που το ίδιο γέννησε με τις αποτυχημένες και ανεπαρκείς πολιτικές του επιλογές, επιδιώξεις και διαχειρίσεις. Οι δυνάμεις που βρίσκονται σε άνοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έπεσαν από τον ουρανό, αποτελούν προϊόντα, γεννήματα και καθρεφτίσματα της αποτυχίας των λεγόμενων «ευρωπαϊστών»-ευρωφεντεραλιστών, της αλλαγής στην ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε, και, της ανεπάρκειας και ανικανότητας της υπερεθνικής γραφειοκρατίας, η οποία... συμπεριφέρεται λες και έχει το ακαταλόγιστο (δεν θα πρέπει να αθωώνεται και να καθαγιάζεται το υπερεθνικό επίπεδο, το οποίο δεν εκλέγεται και δεν λογοδοτεί). Σε αυτά τα πλαίσια, υπεράσπισης μιας «Παγκοσμιοποίησης» που έχει ανατραπεί κι έχει πάψει προ πολλού να υπάρχει καθώς και της σύμπραξης των δυνάμεων του παλαιού πολιτικού και κομματικού κατεστημένου -προς δημιουργία αναχωμάτων-, φανερώνεται πως οι κατηγορίες της «αριστεράς» και της «δεξιάς» έχουν παύσει να εκφράζουν τα πολιτικά διακυβεύματα της εποχής μας. Μια εποχή που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό της, την ευρωπαϊκή παρακμή.

v.
Η παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας... είναι απλά ένας ακόμη παράγοντας. Η παρακμή της είχε ξεκινήσει ήδη από τις δεκαετίες 1970-80 (από τότε έχει αναγγελθεί το «τέλος της σοσιαλδημοκρατίας») και ολοκληρώθηκε με την μετατροπή της σε συνιστώσα της χριστιανοδημοκρατίας και, κυρίως, με την ολοκληρωτική αποδοχή από πλευράς της των υπερ-εθνικών ευρωπαϊκών λύσεων (θυμίζω πως κάποτε το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα τασσόταν υπέρ του διακυβερνητικού μοντέλου ενώ την ομοσπονδιακή θεώρηση παραδοσιακά υπερασπίζεται το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα). Από εκεί και πέρα, ουσιαστικά, η περίοδος της μονοπολικής στιγμής και κυριαρχίας των Η.Π.Α ήταν αυτή που προσέφερε στη σοσιαλδημοκρατία κάποιες παραπάνω ανάσες ζωής.

Μπορούν να ειπωθούν πολλά ακόμα, για τη σχέση μητροπολιτικού κέντρου και επαρχιακής περιφέρειας (δύο παράλληλα πολιτικά σύστημα, κοινωνική σύνθεση), για την συντριβή των παραδοσιακών κομμάτων ή των «κομμάτων του κατεστημένου» κ.λπ.



Ο Wolfgang Schäuble είναι ορντολιμπεραλιστής (OrdoLiberalism) και χριστιανοδημοκράτης. Όπως έχει επισημανθεί παλαιότερα η σημερινή Ευρώπη είναι δημιούργημα των χριστιανοδημοκρατών. Η χριστιανοδημοκρατία όμως βρίσκεται σε παρακμή. Η ενοποίηση της Γερμανίας σε συνδυασμό με τη διάλυση-αποσύνθεση του μεγαλύτερου ρωμαιοκαθολικού χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, της ιταλικής Democrazia Cristiana, οδήγησε στον εκ-προτεσταντισμό τη γερμανικής Christlich Demokratische Union (CDU) και στην απομάκρυνση της από τις ρωμαιοκαθολικές και κορπορατιστικές της βάσεις.

Η δυναμική επιστροφή και επιβολή του ορντολιμπεραλισμού, μπορεί να ιδωθεί ως αποτέλεσμα αυτού του μετασχηματισμού, ο οποίος στόχο έχει την ανάσχεση της χριστιανοδημοκρατικής παρακμής. Ένας εκκοσμικευμένος αλλά συνάμα προτεσταντικός πολιτισμικά Βορράς, επιβάλλει ένα μείγμα πολιτικών ηθικιστικής «λιτότητας» και τεχνοκρατικής διακυβέρνησης σε έναν έναν εκκοσμικευμένο αλλά συνάμα κορπορατιστικό Νότο. Παρά την εκκοσμίκευση τους, οι χώρες και οι κοινωνίες του Βορρά και του Νότου (της δυτικής Ευρώπης) λειτουργούν με πολιτισμικές λογικές και με ηθικά συστήματα τα οποία εν πολλοίς εδράζονται ή απορρέουν από τα χριστιανικά δόγματα. Η εκ-προτεσταντοποίηση και απο-καθολικοποίηση των χριστιανοδημοκρατικών κομμάτων επηρέασε ευρύτερα και τα κοσμικά μη χριστιανοδημοκρατικά «δεξιά» κόμματα.

Η αντίδραση προς αυτό το μείγμα προτεσταντισμού, νεο-γερμανισμού, χριστιανοδημοκρατίας και ορντολιμπεραλισμού μπορεί να έρθει μονάχα από κοσμικά ρεύματα (εθνικισμός... κοσμικός συντηρητισμός). Όμως πέρα από τη χριστιανοδημοκρατία, σε παρακμή βρίσκεται και η σοσιαλδημοκρατία (η οποία σχεδόν έχει αφομοιωθεί). Εάν δε, συνυπολογίσουμε πως υπήρξε στο παρελθόν διαρκής αντιπαράθεση... ανάμεσα σε ορντολιμπεραλιστές και νεο-μερκαντιλιστές (και σταθμίσουμε το ζήτημα της κυριαρχίας και της υπερεθνικότητας), έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε γύρω από ποιους άξονες, ανάλογα με το πολιτισμικό υπόβαθρο της κάθε χώρας, συσπειρώνονται δυνάμεις που αντιδρούν στην κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων, σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο και άλλου.

Η πολιτική έχει πολλά περιεχόμενα, μορφές και διαστάσεις. Η οικονομίστικη σκέψη είναι, εν πολλοίς, μια εκ-πτώχευση του ανθρώπινου πνεύματος.






i.
Τελικά, το παλαιότερο σύνθημα της Ν.Δ ''Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα, και τη θέλουμε''έγινε χιτ. Το μότο του Συ.Ριζ.Α είναι το ευρωκεντρικό ανάλογο: ''Υπάρχει καλύτερη Ευρώπη, και τη θέλουμε''. Δεν υποστηρίζει όμως μονάχα ο Συ.Ριζ.Α (και η Ν.Δ ή μεγάλο τμήμα της «δεξιάς») πλέον, το σύνθημα αυτό. Το υποστηρίζει και η Λε Πέν. Όλοι μαζί αναφωνούν: ''Υπάρχει μια καλύτερη ή μια άλλη Ευρώπη, και τη θέλουμε''.

Έχουμε να κάνουμε με «Ευρωπαίους» (από την άκρα «αριστερά», το «ακραίο κέντρο» μέχρι την άκρα «δεξιά»), εθνικιστές. Ευρωεθνικιστές

ii.
Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, έχουμε να κάνουμε με Γάλλους, Έλληνες, Ολλανδούς κ.λπ «διεθνιστές», που αντιμάχονται για το δεσμευτικό περιεχόμενο του «ευρωπαϊκού» εθνικισμού και για την υφή και τη σύσταση του «ευρωπαϊκού» έθνους.

Έχουμε να κάνουμε με έναν «ευρωπαϊκό» εθνικισμό, οι εσωτερικές συγκρούσεις του οποίου προκύπτουν από την τοποθέτηση σε διαφορετική διεθνιστική βάση: τάξη (ευρωπαϊκή), φυλή (ευρωπαϊκή), θρησκεία (ευρωπαϊκή), κατά την προσπάθεια να κατασκευάστει το «Ευρωπαϊκό» ανάλογο του Σοβιετικού Λαού ή πολιτικού Έθνους: Ένας «Ευρωπαϊκός» Λαός και πολιτικό Έθνος.

Πιο συγκεκριμένα, σε επίπεδο θρησκείας, μπορεί να υπάρχει εσωτερική σύγκρουση για το αν η κύριαρχη θρησκεία του «ευρωπαϊκού» έθνους, θα είναι ο ευρωσεκιουλαρισμός, ο χριστιανισμός, ο μουλτικουλτουλαρισμός, ο νεο-παγανισμός κ.λπ. Έτσι Γάλλοι, Βέλγοι, Ολλανδοί κ.λπ ευρω«διεθνιστές» (από την άκρα «αριστερά» μέχρι την άκρα «δεξιά») μπορεί να αντιμάχονται σε αυτό το πλαίσιο. Όλοι τους «ευρωπαϊστές».

iii.
Ο «ευρωπαϊκός» εθνικισμός, από τη λεγόμενη άκρα «αριστερά» μέχρι την άκρα «δεξιά», είναι διεθνισμός τοποθετούμενος σε διαφορετική ταξική, φυλετική, θρησκευτική βάση, ενω του λεγόμενου «ακραίου κέντρου», είναι κοσμοπολιτισμός στα πλαίσια της «Ευρώπης».

Εκείνο που πρέπει να τονιστεί, κλείνοντας, είναι το εξής: Ο χαρακτήρας του «ευρωπαϊκού» εθνικισμού, του ευρώ«διεθνισμού», του ευρω-κοσμοπολιτισμού, είναι εθνο/ευρωκεντρικός. Όχι οικουμενικός.

[-] Ίσως τελικά αυτό που κυριάρχησε να μην είναι το ευρωκεντρικό ανάλογο του συνθήματος της Ν.Δ, αλλά του Πα.Σο.Κ ''Για το σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι''. Για τον «ευρωπαϊσμό» αγωνιζόμαστε (αγωνίζονται) όλοι. Για την «ευρωπαϊκή οικογένεια» (ή το «ευρωπαϊκό» melting pot).

[-] Γνωρίζουμε πως στο σοβιετικό λαό-έθνος κυρίαρχησε η ρωσική γλώσσα. Στο «ευρωπαϊκό» προφανώς τα γερμανικά και τα γαλλικά. Το κυρίως ειπείν «ευρωπαϊκό» παρουσιάζεται ως το γαλλο-γερμανικό, με το ρωσικό να απωθείται, ως μη «ευρωπαϊκό».

[-] Αυτονόητο είναι πως σε όλο αυτό το κουβάρι, δεν είχαν καμία δουλειά οι Βρετανοί.