Σχολιασμοί.

Μετά από την Ανάσταση, κατέβασμα ή απότομη πτώση από τα ουράνια, και επιστροφή ή ανώμαλη προσγείωση στη Γη. Ελεγχος επί της παγκόσμιας πραγματικότητας. Η «παγκοσμιοποίηση» είναι λιγότερο Παγκόσμια και διαδεδομένη απ'ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι (ιδιαίτερα ορισμένοι «κοσμικοί», που υποτίθεται πως πατούν και έχουν στερεωμένα γερά τα πόδια τους και τα μυαλά τους, στη Γη).

• Μόνο το 14% των φιλιών στο facebook διαπερνούν ή υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα.

Συμπληρώνω, παραθέτωντας στοιχεία από παλαιότερη δημοσίευση [v].

• Η παγκόσμια μετανάστευση δεν ξεπερνά το 3,3% επί του συνόλου του παγκόσμιου πληθυσμού (ακόμα και εάν συνυπολογίζαμε τους πρόσφυγες με δυσκολία θα αγγίζαμε το 4%). Οι άνθρωποι δεν είναι ανέστιοι, έχουν εστίες.
• Οι άμεσες ξένες επενδύσεις δεν ξεπερνούν το 10-12% (global fixed capital formation), δηλαδή οι επενδύσεις σε ποσοστό περίπου 88-90% είναι domestic και όχι cross-border ή trans-national (αλλά ακόμα και εάν «οι επενδύσεις δεν γνώριζαν σύνορα», κάτι το οποίο καλλιεργείται ως αντίληψη ενώ δεν ισχύει, οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο).
• Από το σύνολο των τηλεφωνικών κλήσεων που έγιναν σε παγκόσμια κλίμακα το 2011, μόλις το 2-3% ήταν διασυνοριακές, υπερεθνικές ή τρανσεθνικές (transnational: ο όρος αποτελεί τη νέα μόδα) ενώ στο επίπεδο των διαδικτυακών τηλεπικοινωνιών το ποσοστό μπορεί να ανέλθει στο 6-7% (σε bits λιγότερο από 20% αντιστοιχεί σε cross national borders μεταφορά).

Έχετε κόμματα, φορείς, αντιπροσώπους και παρατάξεις που πληρώνετε, ψηφίζετε, πιστεύετε και νομιμοποιείτε. Ποιος σας τα έχει πει αυτά; Και αν δεν σας τα έχουν πει, γιατί δεν σας τα έχουν πει;

[v] Περί μυθοπλασιών και ιδεολογικών μάτριξ με άξονα μαγικές λέξεις όπως ''globalisation''και ''borderless world''και τρία σχόλια για το μεταναστευτικό-προσφυγικό.

[-] Τα σύνορα όχι απλά δεν «πέφτουν» στον εδαφικό χώρο αλλά έχουν μεταφερθεί και σε μη εδαφικούς εικονικούς χώρους (όπως στον κυβερνοχώρο-διαδίκτυο όπου τίθεται πλέον ζήτημα internet-network sovereignty).

[-] Η κατασκευή μυθοπλασιών και ιδεολογικών μάτριξ περί μιας μυθικής ''globalisation''και ενός μύθου περί ''borderless world''έχουν περισσότερο να κάνουν με την διαχείριση της φαντασίας και των πνευματικών περιεχόμενων των ανθρώπων, τη διαμόρφωση των συνειδήσεων τους (καθώς και την ένταξη τους εντός αυτών των μάτριξ), την εξυπηρέτηση συμφερόντων και την νομιμοποίηση καταστάσεων (αλλά και ολόκληρων πολιτικών πρότζεκτ, όπως είδαμε σε παλαιότερο σημείωμα σχετικά με την Ε.Ε).

[-] Έχω αναφερθεί δεκάδες φορές κατά το παρελθόν, σε «παγκοσμιοποίηση» (εντός εισαγωγικών ως υποκειμενική επιδίωξη, φαντασίωση, σύνθημα και ιδεολογήμα) και στην Παγκοσμιοποίηση (εκτός εισαγωγικών ως αντικειμενική εξέλιξη).

[-] Αρκετοί που αυτοπροβάλλονται ως φορείς της «λογικής» ή της «επιστημονικότητας» και μιλάνε για «λαϊκισμό», είναι λαϊκιστές και λαοπλάνοι του έσχατου είδους, αντι-επιστημονικοί και ψεύδονται οι ίδιοι. Κοσμικοί ψευδο-Γκλομπαλιστές ιδεολόγοι (ψευδο- καθώς ουσιαστικά δεν είναι Globalists, απλά αναμασούν επιχειρήματα ορισμένων Hyper/Ultra-Globalists) που κρύβουν πίσω από μια κοινωνιολογίζουσα μεταφυσική πως πετούν στα ουράνια, και που κανείς δεν τους ασκεί κριτική, καθώς βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Το πρόθεμα trans- έχει την έννοια του διαπεραστικού από και προς διάφορες κατευθύνσεις (transnational: κάτι που διαπερνά και μεταβάλλει τα έθνη). To international ταιριάζει περισσότερο στην μετάφραση διεθνικός (inter-, μεταξύ ή διά). Το τελευταίο προϋποθέτει την ύπαρξη των εθνών, ενώ το πρώτο την μεταβολή τους σε κάτι διαφορετικό (συνήθως μετα-εθνικό ή υπερ-εθνικό, post-national ή supra-national). Με την απαρχή της νέας χιλιετίας είχαμε τον σταδιακό μετασχηματισμό του liberal internationalism σε liberal transnationalism.


Μετά από την Ανάσταση, κατέβασμα ή απότομη πτώση από τα ουράνια, και επιστροφή ή ανώμαλη προσγείωση στη Γη. Ελεγχος επί της ελλαδοτουρκικής πραγματικότητας.
Το 1925 η πληθυσμιακή αναλογία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν 1 / 2.3. Η Τουρκία είχε περίπου 13.5 εκατομμύρια κατοίκους και η Ελλάδα περίπου 6 εκατομμύρια. Στην Ελλάδα αρκετές φορές λησμονούμε πως η Τουρκία είναι μια νεαρή χώρα όχι μόνο κοινωνικά (η μέση ηλικία της είναι 30 έτη) αλλά και στη διάρκεια ζωής της. Η Republic of Turkey, είναι μόλις 94 ετών. Η Hellenic Republic είναι 187 ετών (η Republic of Turkey θα είναι συνομήλικη με την σημερινή Ελλάδα το 2110 μ.Χ, ή διαφορετικά, η Τουρκία βρίσκεται από απόψεως διάρκειας ζωής στην περίοδο που βρισκόταν η Ελλάδα κατά τη δεκαετία του 1920). Σε μόλις 93 χρονιά, η Republic of Turkey κατάφερε να γίνει η 6-7η μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρώπη και η 17-8η στον πλανήτη. Από το 2002 έως το 2015, η Τουρκία αύξησε το Α.Ε.Π της από 230 σε 720 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ από το 1997 έως το 2016, είχε πληθυσμιακή αύξηση κατά περίπου 20 εκατομμύρια (αυξήθηκε κατά περίπου δύο Ελλάδες). Η Republic of Turkey, το 1997 είχε πληθυσμό περίπου 60 εκατομμύρια και σήμερα έχει περίπου 80 εκατομμύρια.

Σε μόλις 94 χρόνια λοιπόν, η Republic of Turkey, κατάφερε να γίνει η 7η οικονομικά και 3η πληθυσμιακά χώρα στην Ευρώπη και 17-8η οικονομικά και 19η πληθυσμιακά χώρα στον πλανήτη.

Ορισμένα συγκριτικά μεγέθη, κάποια από τα οποία παροδικά ενώ κάποια άλλα μη αναστρέψιμα: Μέση Ηλικια: Τουρκία 30.5 - Ελλάδα: 44.2 (7η γηραιότερη κρατική κοινωνία στον πλανητη η ελληνική). Unemployment, youth ages 15-24: Τουρκία 17.8% - Ελλάδα 52.4% (3η στον πλανήτη η Ελλάδα). Unemployment rate: Τουρκία 9-10% - Ελλάδα 23-24%. Α.Ε.Π Τουρκίας $735.7 billion - Ελλάδας σε $195.9 billion. Με όρους purchasing power parity το Α.Ε.Π της Τουρκίας είναι $1.67 trillion και της Ελλάδας $290.5 billion. Population below poverty line: Τουρκία 16.9% - Ελλάδα 36%. Μελέτη για τις μεγαλύτερες οικονομίες το 2050 (την οποία θα παρουσιάσω μελλοντικά καθώς δεν άπτεται μόνο της Τουρκίας), εκτιμά πως η Τουρκία μπορεί μέχρι το 2050 να αποτελεί τη 10-12η οικονομία στον πλανήτη, μεταξύ Ηνωμένου Βασιλείου (10η) και Γαλλίας (12η) [Η Τουρκία βέβαια δεν πρόκειται να καταφέρει να βρεθεί στις 10 πιο ισχυρές οικονομίες του κόσμου μέχρι το 2023 όπως επιθυμούσάν και στόχευαν οι ελίτ της]. Ο πληθυσμός της Τουρκίας εκτιμάται πως το 2050 θα έχει αγγίξει τα 95 εκατομμύρια.

Το 1950 η Τουρκία είχε 21.2 εκατομμύρια κατοίκους ενώ η Ελλάδα 7.5 εκατομύρια. Αναλογία 1 / 2.8. Το 2050 η Τουρκία αναμένεται να έχει πληθυσμό 95 εκατομμύρια ενώ η Ελλάδα 9.5 εκατομμύρια: Αναλογία 1 / 10.

Απέναντι σε όλα αυτά -και ακόμη περισσότερα που κατά καιρούς έχω γράψει και δεν έχω το χρόνο να επαναφέρω- τα οποία είναι ενδεικτικά και δεν περιλαμβάνουν άλλα πεδία, πολιτιστικά, πολεμικής βιομηχανίας και τεχνογνωσίας, πυρηνικής ενέργειας, Software Engineering, Cyber warfares/security (digital certificate, Malware production etc), η Ελλάδα έχει να αντιπαράθεσει ένα και μόνο πράγμα, το οποίο μάλιστα ξαναθυμήθηκαν-ανακάλυψαν στη χώρα αυτή τα τελευταία 2-3 χρόνια. Το Κουρδικό. Δηλαδή κάτι εξωγενές ως προς την Ελλάδα (καλό θα ήταν να θυμηθούμε τι αντιμετώπιση είχε το Κουρδικό την περίοδο Σημίτη: δες Οτσαλάν). Η Ελλάδα, δεν έχει να αντιπαράθεσει τίποτα η ίδια. Τίποτα ενδογενές (Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει μονάχα στο ζήτημα της Τουρκίας, αλλά και γενικότερα: Ευρωμανουάλια). Μονάχα ευχολόγια, ευρωμανουάλια και ψυχολογισμούς (η Ελλάδα είναι «δυτική» ή/και «ευρωπαϊκή» ενώ η Τουρκία «μογγολική». Ευρωκεντρικές μπαγιάτικες αστειότητες δύο και πλέον αιώνων. Προφανώς εκδίδει «μογγολικά» digital certificates η Τουρκία, αναπτύσσει «μογγολική» πολεμική βιομηχανία και έχει «μογγολικές» πυρηνικές ανησυχίες).

Η δημιουργία μιας γυάλας (ιδεολογικής, ψυχολογικής κ.λπ) ή ενός γυάλινου πύργου (από το 2013 έγραφα για γυάλινο ευρωπαϊκο πύργο) αποτελεί σύνηθες φαινόμενο σε γηρασμένες, υποτακτικές, κουρασμένες που ανέχονται τα πάντα και παρηκμασμένες κοινωνίες (Οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες ή «πόσο θα ανέβει ο Φ.Π.Α στο γάλα»; Η «Ευρώπη» σε μια ματιά [6 Ιουν 2015]).

[-] Ορισμένα κέντρα εξουσίας στο εσωτερικό των Η.Π.Α (τα οποία έχουν μπλέξει αρκετά τα μπούτια τους τα τελευταία χρόνια) δεν επιθυμούν απαραίτητα και ξεκάθαρα ένα μέγαλο ισχυρό κράτος στην καρδια της Μέσης Ανατολής (έστω ελεγχόμενο από τις ίδιες), αλλά περιφερειακές ενώσεις. Δηλαδή «Βοσνίες-Ερζεγοβίνες» και «Ιρακινά Κουρδιστάν» από την Αυστρία μέχρι το Ιράν και από το Ιράν μέχρι την Αίγυπτο. Δηλαδή τη «βαλκανοποίηση» της ευρύτερης περιοχής (έρχεται και η π.Δ.Γ.Μ σε λίγο καιρό). Το ζήτημα είναι όλοι, Άραβες, Κούρδοι, Τούρκοι, Έλληνες, Βουλγαροι, Αλβανοί, Σέρβοι και λοιποί, να είναι ελεγχόμενοι-εξαρτημένοι από εξω-περιφερειακές δυνάμεις, και σε τοπικό-περιφερειακό επιπεδο να επιτηρούνται-εξισορροπούνται μεταξύ τους, δίχως κανείς να είναι υπερβολικά ισχυρός (στα πλαίσια αυτά ορισμένοι προορίζονται να ενισχυθούν, κάποιοι άλλοι να αποδυναμωθούν). Όπως έχω γράψει καιρό πριν: ''Εάν η Τουρκία «κουρευτεί» (ή την «κοντύνουν»), αυτό θα συμβεί επειδή θα εξελίσσεται σε επικίνδυνα ισχυρή χώρα (και θα υπάρχει κίνδυνος να υπερβεί τον ρόλο για τον οποίο προορίζεται στην περιοχή από εξω-περιφερειακές δυνάμεις)''. Επίσης οι εσωτερικές κρίσεις και αποσταθεροποιήσεις της Τουρκίας φανερώνουν τον δυναμισμό και τη ζωτικότητα της κοινωνίας αυτής.


Στην Ελλάδα δεν κοιτάμε τα χάλια μας (π.χ, το δημοψήφισμα παρωδία ή την άθλια ηθική, οικονομική, πολιτική, δημογραφική και εθνοπολιτισμική κατάσταση εξαθλίωσης, απίσχνασης και ρευστοποίησης, κοινωνίας και χώρας), αλλά μιλάμε για την Τουρκία και το Ιράν με ύφος χιλίων ευρωδυτικών καρδιναλίων.

''Μα η Ελλάδα είναι Δημοκρατία''. Πaπ@ρι% «Δημοκρατία» ειναι η Ελλάδα. Απλά η Τεχνοκρατία, η Αποικιοποίηση και ο Μαλθουσιανισμός κρύβονται κάτω, είτε από λευκούς είτε από πολύχρωμους (ψευτο-δημοκρατικούς/δικαιωματοκρατικούς/πλουραλιστικούς/εκυγχρονιστικούς/ορθολογίστικούς) μανδύες και πίσω από ουδετεροφανείς ή/και χαμογελαστές μάσκες.

Να είσαι αντικείμενο κοινωνικο-οικονομικής, δημογραφικής, πολιτικής και πολιτισμικής ευγονικής και μηχανικής και μιας υλικής και ηθικής εκφυλιστικής διαδικασίας (degeneration) κατάπτωσης και εξαθλίωσης, να βιώνεις συνθήκες σοσιαλφιλελεύθερης κρυπτο-ευγονικής, και να μην το βλέπεις καν. Και να νιώθεις μάλιστα «ανώτερος» ή πως τα προηγούμενα αποτελούν σημάδια ή/και βήματα «εξευρωπαϊσμού».

Πανάθεμα σας. Ούτε παραγγελία για τον ιδανικό ανθρωπολογικό τύπο μετανεωτερικού δούλου ή/και κατοικιδίου να είχαν κάνει σε εργαστήρια κοινωνικής μηχανικής και ευγονικής, δεν θα είχαν τόσο πετυχημένα αποτελέσματα.

Διαβάστε τι γράφει ο Raphael Lemkin για τη γενοκτονία. Για το πως η εξαφάνιση της οικονομικής και πολιτισμικής ανεξαρτησίας αποτελεί προϋπόθεση ορισμένων πραγμάτων, και για τις πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές, οικονομικές, βιολογικές, φυσικές, θρησκευτικές και ηθικές τεχνικές γενοκτονίας σε διάφορα πεδία.

Οι Τούρκοι και οι Ιράνοι διαθέτουν άμυνες και μεθόδούς προστασίας, διαθέτουν πολιτικές και πολιτισμικές ελίτ, και το κυριώτερο, διαθέτουν κοινωνίες ζωτικότατες (άλλωστε αυτοί είναι ορισμένοι από τους λόγους που ασχολείται μαζί τους ο πλανήτης και όχι με το κρατίδιο των Αθηνών).

Αντίθετα, στην Ελλάδα, οι κατακτητές, μαζί με τους τοποτηρητές και τα παραρτήματα τους, έχουν θέσει ένα τέλος στην ύπαρξη πολιτικών και πολιτισμικών ελίτ, είτε μέσω εξαναγκασμένης μετανάστευσης, είτε αφομοιώνοντάς τες στη δική τους πολιτική και πολιτισμική δομή, και επομένως αποεθνικοποιώντας και αποκοινωνικοποιώντας τες. Οι Ελλαδίτες είναι γυμνοί και εκτεθειμένοι, παρηκμασμένοι και γηρασμένοι (και προδομένοι).

Είναι εξόφθαλμη η ολοκληρωτικά αντιθετική στάση της υποτακτικής και γλοιώδους Ελλάδας -κυρίως- ως κράτους και της διεκδικητικής, ανταγωνιστικής και προκλητικής Τουρκίας, απέναντι στην «Ευρώπη» (αλλά και ευρύτερα). Αυτός είναι και ένας από τους βαθύτερους λόγους που ενοχλεί, τόσο μα τόσο πολύ, ο Erdoğan στην Ελλάδα και δημιουργεί ανησυχίες (ενώ «εκτιμάται» ο εκδυτικιστής και εξευρωπαϊστής Κεμάλ). Ο Erdoğan ξεγυμνώνει και αφήνει έκθετους τους «δικούς μας» (και καταστρέφει το ελλαδο-τουρκικό consensus). Η Ελλάδα ενδέχεται να αποτελέσει το τελευταίο κεμαλικό κράτος -και καταφύγιο- στον πλανήτη (κάτι που ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται). Τις φωνές εναντίον της Τουρκίας -γενικά- μην τις πολυπιστεύετε. Απλά θέλουν τον Κεμάλ τους πίσω οι άνθρωποι, για να μην εκτιθενται (Βασικά θέλουν έναν Τούρκο Μητσοτάκη, Τσίπρα, Λεβέντη ή έναν σοβαροφανή Τούρκο Σημίτη). Δηλαδή μια ακόμη χώρα παρωδία παράρτημα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου (ή κάπως διαφορετικά, ο παρηκμασμένος υποτακτικός θέλει να κάνει τον ζωτικό ανυπότακτο σαν τα μούτρα του).

Μετά έχουμε το Ιράν. Όταν βλέπεις ανθρώπους -κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχουν και αγαθά κίνητρα- που θέλουν να αυτοπροβάλλονται ως φορείς της «Ευρώπης», του Ορθού Λόγου, της Επιστήμης, του Πολιτισμού κ.λπ, να έχουν κάνει καραμέλα τα περί Ιράν, να ισχυρίζονται ότι κάποιες χώρες θα γίνουν ή ότι κάποιες άλλες είναι «Ιράν», καταλαβαίνεις, πρώτον, την ασχετοσύνη που επικρατεί σε αυτόν τον χώρο και, δεύτερον, γιατί η Ελλάδα κανένα μέλλον δεν έχει (όταν αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται το μέλλον). Απελπίζεσαι με το πόσο άσχετοι είναι αυτοί οι άνθρωποι με όσα συμβαίνουν στον πλανήτη. Με το πόσο βαθιά βυθισμένα είναι τα μυαλά τους στον ευρωκεντρικό πολτό.

Για να μην γράφω πολλά. Με το Ιράν ασχολείται ολόκληρος ο πλανήτης και αποτελεί Μήλον της Έριδος για Αμερικανούς, Ρώσους και Κινέζους (ένω έχουν καλές υπόγειες σχέσεις μαζί του και οι Γερμανοί, πέρα από τους Ιταλούς και τους Ινδούς). Τι να πούν για το Ιράν οι δύσμοιροι; Καταλαβαίνουν για τι πράγμα μιλάνε; Καταλαβαίνουν πως το Ιράν αποτελεί τον Κίονα μεταξύ Ευρώπης - Νότιας Ασίας και Αφρικής - Κεντρικής Ασίας; Είτε μιλάμε για περιοχές ενεργειακής και εμπορικής σύνδεσης, είτε για οτιδήποτε άλλο. Καταλαβαίνουν τι «μέταλλο» έχει αναπτύξει ένας λαός που έχει αντέξει δεκαετίες πιέσεων, τις οποίες η Ελλάδα δεν θα άντεχε ούτε εβδομάδες ή το πολύ μήνες; (και με δυσκολία αντέχει η Τουρκία τα τελευταία τρία-πέντε χρόνια;).

Αφήστε που αυτές οι δύο χώρες, η Τουρκία και το Ιράν, αλληλο-επιτηρούνται (πέφτει το Ιράν εκτοξεύεται η Τουρκία, πέφτει η Τουρκία εκτοξεύεται το Ιράν). Τώρα πως καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα αρνητικός και προς τις δύο αυτές χώρες ο κατασκευασμενος από το κρατίδιο των Αθήνων ανθρωπολογικός τύπος euro/western-centric homograeculus, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί με μη μεταφυσικούς όρους (βασικά εξηγείται και με όρους προπαγάνδας και μεταμόσχευσης εγκεφάλου).

Το να είσαι υποτακτικός, εθελόδουλος και γλοιώδης, να σου έχουν κάνει μεταμόσχευση εγκεφάλου και να μιλάς, όχι με το δικό σου στο στόμα αλλά με το στόμα του Αφέντη και του Κύρίου σου, την ίδια στιγμή που βιώνεις κοινωνικο-οικονομική, δημογραφική, πολιτική και πολιτισμική ευγονική και μηχανική, που αποτελείς αντικείμενο μιας υλικής και ηθικής εκφυλιστικής διαδικασίας (degeneration) κατάπτωσης και εξαθλίωσης, που βιώνεις συνθήκες σοσιαλφιλελεύθερης κρυπτο-ευγονικής και έχεις μετατραπεί σε πειραματικό υβρίδιο μετανεωτερικού δούλου ή/και κατοικιδίου, δεν αποτελεί «ρεαλιστική, βιώσιμη ή στρατηγική» επιλογή.

[-] Και μιας και μιλάμε για δημοκρατικές διαδικασίες, δημοψηφίσματα και δημοκρατίες. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει αρκετοί στην Ελλάδα είναι πως το 61.31% του δημοψηφίσματος δεν διαθέτει ούτε πολιτικές ούτε πολιτισμικές ελίτ. Είναι γυμνό. Επίσης, ούτε διέθετε ούτε διαθέτει «τον Ερντογάν του». Το ελλαδικό 61.31% κυβερνάται από τον πυρήνα του ελλαδικού 38.69%. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην Τουρκία. Το 38.69% της Ελλάδας δεν μισεί τον Ερντογάν για λόγους εθνικούς, αλλά για λόγους αυτοσυντηρήσεως του (στο 38.69% κατοικοεδρεύει αυτό που έγώ ονομάζω ελλαδικό CHP ή «Κ.Κ.Ε»: δηλαδή, Κεμαλικό Κόμμα Ελλάδας. Που δεν υπάρχει ένας «Ερντογάν» να το γονατίσει). Να τονίσω πως δεν είμαι ούτε της πλευράς του Ναι, ούτε της πλευράς του Όχι. Δεν συμμετείχα στο δημοψήφισμα, γιατί το θεώρησα απάτη (Είχα γράψει αρκετά κείμενα για το εσωτερικό πολιτικο σκηνικό εκείνη την περίοδο, κάτι που δεν συνηθίζω, καθώς δεν υπάρχουν και πολλά άξια λόγου πράγματα με τα οποία μπορείς να ασχοληθείς σοβαρά σε ένα τόσο «στημένο» κράτος, πέρα από κομματικά κουτσομπολιά και κατινιές. Η πολιτική και πολιτισμική φτώχεια και ένδεια δεν έχει προηγούμενο).

[-] Εκτός από την Τουρκία και το Ιράν, παρεμφερείς καταστάσείς σφρίγους έχουμε και στην Αίγυπτο, την οποία πολύ εύκολα αρκετοί θεωρούν δεδομένη (και το καθεστώς Αλ Σίσι, ή τουλάχιστον τον προσανατολισμό του, εξασφαλισμένο). Το δυναμικό των χωρών αυτών δεν υπάρχει περίπτωση να μην εξωτερικευτεί (και όχι απαραίτητα για τους λόγους που λέει το καλά θεμελιώμενο δόγμα-αξίωμα περί «καθησυχασμού» και «παραπλάνησης» του εσωτερικού). Οι εσωτερικές αντιφάσεις, συγκρούσεις και αναταραχές και οι άνώμαλες εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις, δεν έχουν πάντα αρνητικά αποτελέσματα. Η Γαλλία την παραμονή της Γαλλικής Επανάστασης πιεζόταν εξωτερικά και εσωτερικά. Επικρατούσε οικονομικό χάος και είχε ηττηθεί στον Επταετή Πόλεμο ενώ είχε χάσει αποικιακές κτίσεις. Αλλά είχαν ξεκινήσει ενδογενείς διαδικασίες κοινωνικού μετασχηματισμού της. Και τα διαστημικά λεωφορεία, πριν εκτοξευτούν, τραντάζονται τόσο πολύ εσωτερικά, που μπορεί να νομίζει κάποιος πως διαλύονται.

[-] Γράφω δούλου ή/και κατοικιδίου, γιατί στο La planète sauvage δύο είναι οι επιλογές που προσφέρει ο Κύριος: Είσαι είτε κατοικίδιο (σκέτο), είτε κατοικίδιο (προς εξολόθρευση). Ε, υπάρχουν λαοί, έθνη και κοινωνίες που δεν αποδέχονται αυτή τη μοίρα. Και να είστε σίγουροι, πως είναι αυτές οι κοινωνίες που έχουν μέλλον στο νέο παγκόσμιο αιώνα. Και όχι ο καλός και υποτακτικός Δούλος που πάντα βλέπει τον Αφέντη και Κύριο του σαν Σωτήρα του.

[-] Τα προηγούμενα χάνονται από την πολιτική ματια εάν εστιάζουμε μονάχα στο Κουρδικό. Κατά τα λοιπά ας τους αφήσουν τους ανθρώπους να πάνε στην ευχή της Παναγίας, αν και το 1/3 των Κούρδων στο δημοψήφισμα έδειξε προς είναι προσανατολισμένο προς την Τουρκία, ενώ τα 2/3 προς... τον εαυτό τους (αλλά θα ασχοληθούμε με αυτά όταν -και εφόσον προλάβουμε να- ασχοληθούμε με το δημοψήφισμα). Οι Κούρδοι του Ιράκ αναμένεται να ορίσουν ημερομηνία διεξαγωγής δημοψηφίσματος για το αν θα αποτελέσουν ανεξάρτητο κράτος ή αν θα παραμείνουν στο Ιράκ. Οι Κούρδοι -εξαρτάται βέβαια για ποιούς Κούρδους μιλάμε- θα πρέπει αν αποσυνδέσουν τις αξιώσεις-στόχους τους από την τακτική των άλλων. Είναι συνταγή καταστροφής οι αξιώσεις δημιουργίας μιας εθνικής πολιτικής μονάδας να εγκιβωτίζονται σε ένα πλάνο μεταβολής καθεστώτος σε ένα άλλο κράτος επειδή έτσι συμφέρει ορισμένους (δηλαδή ο δικός σου στρατηγικός στόχος να αποτελεί τακτικό βήμα μιας απώτερης στρατηγικής στόχευσης αλλων). Τα δύο αυτά θα πρέπει να αποσυνδεθούν μεταξύ τους. Θα υποδαυλιστούν έριδες μεταξύ των Κούρδων.


Εάν το έθνος αποτελούσε, απλά και μόνον, κατασκευή, και εάν το έθνος κατασκευαζόταν μοναχα από το κράτος (όπως πρεσβεύει μια σχολή σκέψης που είναι κυρίαρχη στην Ευρώπη, αλλά δεν είναι η μόνη), τότε θα έπρεπε ήδη να ζούμε σε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Γιατί ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης: πως κατασκευάζει κράτος δίχως -να υπάρχει- έθνος.

[-] Γι'αυτό πασχίζουν φυσικά να φτιάξουν «Ευρωπαίους». Προκειμένου να κατασκευάσουν έθνος. Υπάρχουν όντως π.χ, ελληνόφωνοι που έχουν «ευρωπαϊκή», ό,τι και αν σημαίνει αυτό, συνείδηση.

[-] Το έθνος αποτελεί μια πολύ ιδιόμορφη ιστορική κατηγορία, που είναι περισσότερο σύνθετη από τις αντιλήψεις που έχουν επικρατήσει. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου το κράτος δημιούργησε το έθνος, και άλλες, όπου το έθνος προηγείται του κράτους και συμβάλλει στη δημιουργία του. Επίσης, πλέον, όλο και περισσότεροι μελετητές μιλάνε ξεκάθαρα για μεσαιωνικά έθνη. Όσο περισσότερο θα επανέρχονται οι μελέτες περί του λεγόμενου μεσαίωνα, τόσο περισσότερο και η περί έθνους αντίληψη θα αποκτά διαφορετικά χρώματα και θα εμπλουτίζεται. Τέλος, υπήρξαν γεωγραφικές και ιστορικές περιοχές όπου το έθνος είχε σημασία και διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο, και άλλες όπου ήταν σχεδόν αδιάφορο.


Θεωρώ περιττό να επισημάνω ή να τονίσω, για μια ακόμη φορά, πως παρακολουθούμε μπροστά στα μάτια μας (live) την σταδιακή, αλλά πλήρη και ολική, αποσύνθεση της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης (συμπεριλαμβανομένου εννοείται του ευρωατλαντικού, νατοϊκού ή «δυτικού» χώρου). Μην επαναλαμβανούμε τα αυτονόητα.