Όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό των Η.Π.Α το τελευταίο διάστημα (μεταβατική περίοδος προς τη νέα διοίκηση), σε σχέση με τη Ρωσία, θα πρέπει να αποτελέσουν είτε προβληματισμό είτε μάθημα σε φίλες και φίλους που έχουν ερμηνεύσει με συγκεκριμένο τρόπο (ανταγωνισμός «συστημάτων») τη ψυχροπολεμική διπολική περίοδο.
Από τον Bonald και τον De Maistre, τον Bentham και τον Marx, μέχρι τις μέρες μας τα πράγματα παραμένουν ίδια. Ο «εχθρός» (της «Δύσης»), είναι η Ρωσία. Είτε είναι αυτοκρατορική, είτε σοσιαλιστική, είτε ομοσπονδιακή. Πριν από τον κομμουνισμό, ήταν ο πανσλαβισμός, για να φτάσουμε στις μέρες μας στην «ακροδεξιά» ή στη χρηματοδότηση «αντι-ευρωπαϊκών» κομμάτων. Πανσλαβισμός, κομμουνισμός και «πουτινισμός» αποτελούν διαφορετικές προβιές ή/και επικαλύψεις για τη Ρωσία ως κίνδυνο και εχθρό.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση όσων ασχολήθηκαν με το φαινόμενο του «πανσλαβισμού» τον προπερασμένο αιώνα (Bonald, De Maistre κλπ). Από τη μια μεριά ανακαλύπτουν τους «πανσλαβιστές» οπαδούς της «ισότητας», ανατρεπτικούς, ριζοσπάστες και επαναστάτες (ii), όπου η «θρησκεία» δεν παίζει κανέναν ιδιαίτερο ρόλο (αργότερα αυτό θα μετασχηματιστεί σε «κομμουνισμό»), και από την άλλη τους αντιδραστικούς οπαδούς του τσαρισμού, όπου η «θρησκεία» αποτελεί γενική τακτική του σλαβισμού προκειμένου να υπονομευθούν τα καθεστώτα στην «Ευρώπη» - ο Joseph de Maistre έβλεπε τον παπισμό ως μέρος ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ελέγχων και ισορροπιών (το αντι-Ορθόδοξο πνεύμα βρίσκει με φυσικό τρόπο τις νεώτερες ρίζες του εδώ). Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης, πως η σημερινή «Ευρώπη» -που καταρρέει- είναι μια δημιουργία των χριστιανοδημοκρατών. Αυτοί ήταν οι αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του μεταπολεμικού ατλαντισμού και της μορφής της συνταγματικής δημοκρατίας.
Όμως τα περί «ισότητας» και ριζοσπαστικού επαναστατισμού (που αργότερα θα τα ξανασυναντήσουμε με κοσμικά αντικληρικαλιστικά πρόσημα) προκύπτουν λόγω της αγνόησης μιας ιστορικής εμπειρίας: ότι τα θρησκευτικά συστήματα στην Ανατολή δεν είναι «θρησκείες» αλλά κοινωνικά συστήματα (εξ ου και ορισμένοι μιλούν για αυτονόητο «σοσιαλίζον» χαρακτήρα του σλαβικού ημισφαιρίου: μετά τον κομμουνισμό οι Σλάβοι ούτε δύο δεκαετίες δεν άντεξαν τη «δημοκρατία», δηλαδή τον λιμπεραλισμό). Η δε γενική τακτική του «σλαβισμού» να υπονομεύσει τα καθεστώτα στην «Ευρώπη», αλλάζει συνεχώς προβιές: στις μέρες μας -μετά από τη θρησκεία και τον κομμουνισμό παλαιότερα- σειρά έχει πάρει η χρηματοδοτούμενη από τη Ρωσία, «ακροδεξιά» ή ο «εθνολαϊκισμός» (πάντα κάτι θα είναι: ο σλαβισμός, ο κομμουνισμός, ο «πουτινισμός». Μελλοντικά κάτι διαφορετικό).
Η μεγάλη διαφορά της Ρωσιας ως κινδύνου και εχθρού κατά τον 19ο και 21ο αιώνα (τσαρική, ομοσπονδιακή), σε σχέση με τη ψυχροπολεμική φάση του 20ου (σοσιαλιστική), έγκειται στις αξιώσεις παγκόσμιας κλίμακας και στον διεθνιστικό ή/και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα (φιλελεύθερων και μαρξιστών) που δυναμοποίησαν αυτή την αντιπαλότητα και της προσέδωσαν μυθικές διαστάσεις (οι δύο τελευταίες εκφράσεις της δυτικής εκκοσμικευμένης εσχατολογίας αντιπάλευαν μεταξύ τους για το δικό τους «Τέλος της Ιστορίας» η καθεμιά). Το θεμέλιο όμως της επικινδυνότητας και της εχθρότητας παραμένει, εδώ και περίπου δύο αιώνες, το ίδιο: η Ρωσία (Κανένα πρόβλημα δεν είχαν οι Η.Π.Α να προσεγγίσουν την κομμουνιστική Κίνα κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, ή αργότερα το επίσης κομμουνιστικό Βιετνάμ).
Οι ιδέες παραμένουν ίδιες, εδώ και περίπου δύο αιώνες. Όταν όμως ο κόσμος αλλάζει και οι ιδέες δεν άλλάζουν, οποσδήποτε καλό δεν είναι: η πολιτική γίνεται με ιδέες και όχι με οικονομίστικα και γραφειοκρατικά μοιρογνωμόνια.
Φορείς οικουμενικών ή κοσμοιστορϊκών ιδεών είναι ορισμένα έθνη, όχι ολόκληρος ο κόσμος... Η αντίληψη, ότι το ίδιο σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης μπορεί και οφείλει στις γενικές του γραμμές να βρει πλανητική εφαρμογή, προβάλλει επιτακτικά στον παγκόσμιο ορίζοντα τη στιγμή όπου στην κοσμοιστορϊκή σκηνή εμφανίζονται δύο μεγάλη έθνη: η κομμουνιστική Ρωσσία και οι καπιταλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες. Και οι δύο εκπροσωπούν και προωθούν, ως έθνη με φιλοδοξία μεγάλης παγκόσμιας Δύναμης, την προγραμματική σύνδεση της κοινωνικής και της πλανητικής έποψης, αν και με αντίθετα πρόσημα. Το ποιά πρόσημα θα επικρατούσαν εξαρτιόταν στο εξής από την έκβαση του αγώνα μεταξύ μεγάλων εθνών - κι όχι από τα εγγενή «προτερήματα του συστήματος» θεωρούμενα in abstracto. Το πλανητικό σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης των κομμουνιστών ναυάγησε, με άλλα λόγια, όχι λόγω της ηθικής και οικονομικής κατωτερότητας, αλλά επειδή η εθνική ισχύς της Ρωσσίας προσέκρουσε στην υπέρτερη εθνική ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών (Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και σε σχέση με την προσπάθεια της εθνικοσοσιαλιστικής γερμανίας να επιτύχει παγκόσμια κυριαρχία).
Αν η καπιταλιστική «λογική» είχε ενσαρκωθεί κοσμοιστορϊκά μόνο στο Βέλγιο και στην Ελβετία, ενώ ο «παραλογισμός» της σχεδιασμένης οικονομίας στη Ρωσσία και στην Κίνα, τότε οι προτιμήσεις της παγκόσμιας ιστορίας θα ήσαν πολύ διαφορετικές απ'ό,τι φάνηκε το 1989. Τούτη η διαπίστωση έχει ύψιστη ιστορική και μεθοδολογική σημασία: δείχνει ποσό βαθιά αλληλοσυμπλέκονται η πολιτική και κοινωνική ιστορία. Η ίδια σκέψη μπορεί να διατυπωθεί και αντίστροφα: η κοσμοιστορϊκή δυναμικότητα του κομμουνισμού, δηλαδή η ικανότητα του να προασπίσει ένα σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης σε παγκόσμια κλίμακα, θα ήταν ίση με μηδέν αν είχε συμπτυχθεί μέσα στα σύνορα της Αλβανίας...
Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου τονίσθηκε πολλές φορές η εσωτερική συνάρτηση του κομμουνισμού με την παγκόσμια πολιτική ισχύος του ρώσικου έθνους, γιατί η πολεμική της Δύσης ενδιαφερόταν έντονα να ξεσκεπάσει το συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο του συνθήματος του «προλεταριακού διεθνισμού». Αλλά με τη διάλυση του ανατολικού στρατοπέδου και της Σοβιετικής Ένωσης υπάρχει στη Δύση λιγότερη προθυμία να ερμηνεύσει κανείς τις εξελίξεις των πραγμάτων ως νίκη εθνών πάνω σε άλλα έθνη'θα φαινόταν ίσως πεζό και δεν θα έμοιαζε με ιδιαίτερα ένδοξο κατόρθωμα, αν κανείς έλεγε απλούστατα ότι το πιο πολυάριθμο και οικονομικά κατά πολύ υπέρτερο στρατόπεδο επικράτησε τελικά ενάντια στη Ρωσία... (i)
Περισσότερα: i) Γιατί επικράτησαν οι «φιλελεύθερες δημοκρατίες» στον 20ο αιώνα και τέσσερις Μεγα-Τάσεις που θα καθορίσουν τον 21ο αιώνα, ii) Η ιδεοκτονία, η ιδεολογική ένδεια των καιρών μας και η ανυπαρξία πολιτικής. Η επικράτηση μετριοτήτων στην πολιτική ως αποτέλεσμα της έλλειψης ιδεών και της κυριαρχίας της «διανοήσεως» των μάνατζερ.
[-] Τα μάθατε; Σε περίπτωση που δεν τα μάθατε, να σας τα πω. Εάν δεν επιτευχθεί λύση στο Κυπριακό, θα φταίει η Ρωσία. Και σε περίπτωση που ενισχυθούν τα ποσοστά του FN στη Γαλλία και του AfD στη Γερμανία στις επικείμενες εκλογές, πάλι η Ρωσία θα φταίει. Και για την κριτική που δέχεται, και πιθανώς θα γίνει πιο έντονη, η Μέρκελ ή/και για τη συνέχιση της μη ανάπτυξης στην Ευρωζώνη ή για μια πιθανή ενίσχυση της κρισης νομιμοποίησης της Ε.Ε, ξανά, κι όμως -παρακαλώ μην ξαφνιάζεστε-, θα φταίει η Ρωσία. Μήπως έφταιγε και για το Brexit; Μήπως και για το δημοψήφισμα στην Ιταλία; (εν τω μεταξύ, το κατά κεφαλήν των Ιταλών -σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε- βρίσκεται σε επίπεδα 1995. Ποιά ευρωζώνη και ποιά Ε.Ε. Δύο δεκαετίες τίποτα οι Ιταλοί. Φυσικά αυτό δεν ισχύει, δηλαδή η στασιμότητα του κατά κεφαλήν των Ιταλών, αφού... φταίει η Ρωσία. Χαμογελώ). Όλη η «Δύση» μια μεγάλη OAKKE.
Those whom the gods would/wish to destroy, they first make mad ή μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
[-] Και φυσικά, η συνέχιση και εμβάθυνση των κατηγοριών για κυβερνοεπιθέσεις, κρατική και διαδικτυακή προπαγάνδα και η γενικότερη προσπάθεια δημιουργίας κλίματος και διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης» συνεχίζεται. Αυτή τη φορά οι προειδοποιήσεις των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών απευθύνονται προς τη Γερμανία και τη Γαλλια και μιλούν για πιθανή μελλοντική προσπάθεια επιρροής (likely to Interfere) των επικείμενων εκλογών στις δύο αυτές χώρες (οι οποίες ήδη «βρίσκονται υπό επίθεση»). Οι προειδοποιήσεις έρχονται λίγες ημέρες μετά από την έκθεση αμερικανικών υπηρεσιών -C.I.A και N.S.A- που δόθηκε στη δημοσιότητα με θέμα τις αμερικανικές εκλογές και τη ρωσική επιρροή. Οι κατηγορίες βασίζονται συνήθως σε γεγονότα, ημερομηνίες, στοιχεία και αριθμούς. Η συγκεκριμένη έκθεση βασίζεται σε ισχυρισμούς (και σε ορισμένα screenshot από βίντεο των δικτύων RT και Sputnik, σε αναφορές σε διαδικτυακα μέσα, σε views κ.λπ). Πρόσφατα τέλος, ο Rex Tillerson, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της ExxonMobil και υποψήφιος για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α, χαρακτήρισε τη Ρωσία ως «κίνδυνο». C.I.A, N.S.A, ExxonMobil και... OAKKE μαζί. Ή μάλλον πιο σωστά, σας τα έλεγε η OAKKE, αλλά εσείς (C.I.A, N.S.A, ExxonMobil), δεν την ακούγατε...
[-] Επειδή έχω αναφερθεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν στο «Κυπριακό» (το πρώτο μεγάλο σημείωμα το έγραψα το 2013), το οποίο ουδόλως αποσυνδεδεμένο και αποκομμένο είναι από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (αυτή είναι άλλωστε και η διαφορά ανάμεσα σε οικονομισμό και κοινωνιολογισμό και την πολιτική και πολιτισμική γεωγραφία), έχω επιλέξει να μην γράψω τίποτα αυτή την περίοδο. Μελλοντικά ίσως.
Από τον Bonald και τον De Maistre, τον Bentham και τον Marx, μέχρι τις μέρες μας τα πράγματα παραμένουν ίδια. Ο «εχθρός» (της «Δύσης»), είναι η Ρωσία. Είτε είναι αυτοκρατορική, είτε σοσιαλιστική, είτε ομοσπονδιακή. Πριν από τον κομμουνισμό, ήταν ο πανσλαβισμός, για να φτάσουμε στις μέρες μας στην «ακροδεξιά» ή στη χρηματοδότηση «αντι-ευρωπαϊκών» κομμάτων. Πανσλαβισμός, κομμουνισμός και «πουτινισμός» αποτελούν διαφορετικές προβιές ή/και επικαλύψεις για τη Ρωσία ως κίνδυνο και εχθρό.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση όσων ασχολήθηκαν με το φαινόμενο του «πανσλαβισμού» τον προπερασμένο αιώνα (Bonald, De Maistre κλπ). Από τη μια μεριά ανακαλύπτουν τους «πανσλαβιστές» οπαδούς της «ισότητας», ανατρεπτικούς, ριζοσπάστες και επαναστάτες (ii), όπου η «θρησκεία» δεν παίζει κανέναν ιδιαίτερο ρόλο (αργότερα αυτό θα μετασχηματιστεί σε «κομμουνισμό»), και από την άλλη τους αντιδραστικούς οπαδούς του τσαρισμού, όπου η «θρησκεία» αποτελεί γενική τακτική του σλαβισμού προκειμένου να υπονομευθούν τα καθεστώτα στην «Ευρώπη» - ο Joseph de Maistre έβλεπε τον παπισμό ως μέρος ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ελέγχων και ισορροπιών (το αντι-Ορθόδοξο πνεύμα βρίσκει με φυσικό τρόπο τις νεώτερες ρίζες του εδώ). Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε επίσης, πως η σημερινή «Ευρώπη» -που καταρρέει- είναι μια δημιουργία των χριστιανοδημοκρατών. Αυτοί ήταν οι αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, του μεταπολεμικού ατλαντισμού και της μορφής της συνταγματικής δημοκρατίας.
Όμως τα περί «ισότητας» και ριζοσπαστικού επαναστατισμού (που αργότερα θα τα ξανασυναντήσουμε με κοσμικά αντικληρικαλιστικά πρόσημα) προκύπτουν λόγω της αγνόησης μιας ιστορικής εμπειρίας: ότι τα θρησκευτικά συστήματα στην Ανατολή δεν είναι «θρησκείες» αλλά κοινωνικά συστήματα (εξ ου και ορισμένοι μιλούν για αυτονόητο «σοσιαλίζον» χαρακτήρα του σλαβικού ημισφαιρίου: μετά τον κομμουνισμό οι Σλάβοι ούτε δύο δεκαετίες δεν άντεξαν τη «δημοκρατία», δηλαδή τον λιμπεραλισμό). Η δε γενική τακτική του «σλαβισμού» να υπονομεύσει τα καθεστώτα στην «Ευρώπη», αλλάζει συνεχώς προβιές: στις μέρες μας -μετά από τη θρησκεία και τον κομμουνισμό παλαιότερα- σειρά έχει πάρει η χρηματοδοτούμενη από τη Ρωσία, «ακροδεξιά» ή ο «εθνολαϊκισμός» (πάντα κάτι θα είναι: ο σλαβισμός, ο κομμουνισμός, ο «πουτινισμός». Μελλοντικά κάτι διαφορετικό).
Η μεγάλη διαφορά της Ρωσιας ως κινδύνου και εχθρού κατά τον 19ο και 21ο αιώνα (τσαρική, ομοσπονδιακή), σε σχέση με τη ψυχροπολεμική φάση του 20ου (σοσιαλιστική), έγκειται στις αξιώσεις παγκόσμιας κλίμακας και στον διεθνιστικό ή/και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα (φιλελεύθερων και μαρξιστών) που δυναμοποίησαν αυτή την αντιπαλότητα και της προσέδωσαν μυθικές διαστάσεις (οι δύο τελευταίες εκφράσεις της δυτικής εκκοσμικευμένης εσχατολογίας αντιπάλευαν μεταξύ τους για το δικό τους «Τέλος της Ιστορίας» η καθεμιά). Το θεμέλιο όμως της επικινδυνότητας και της εχθρότητας παραμένει, εδώ και περίπου δύο αιώνες, το ίδιο: η Ρωσία (Κανένα πρόβλημα δεν είχαν οι Η.Π.Α να προσεγγίσουν την κομμουνιστική Κίνα κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, ή αργότερα το επίσης κομμουνιστικό Βιετνάμ).
Οι ιδέες παραμένουν ίδιες, εδώ και περίπου δύο αιώνες. Όταν όμως ο κόσμος αλλάζει και οι ιδέες δεν άλλάζουν, οποσδήποτε καλό δεν είναι: η πολιτική γίνεται με ιδέες και όχι με οικονομίστικα και γραφειοκρατικά μοιρογνωμόνια.
Συμπληρωματική Επισήμανση
Φορείς οικουμενικών ή κοσμοιστορϊκών ιδεών είναι ορισμένα έθνη, όχι ολόκληρος ο κόσμος... Η αντίληψη, ότι το ίδιο σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης μπορεί και οφείλει στις γενικές του γραμμές να βρει πλανητική εφαρμογή, προβάλλει επιτακτικά στον παγκόσμιο ορίζοντα τη στιγμή όπου στην κοσμοιστορϊκή σκηνή εμφανίζονται δύο μεγάλη έθνη: η κομμουνιστική Ρωσσία και οι καπιταλιστικές Ηνωμένες Πολιτείες. Και οι δύο εκπροσωπούν και προωθούν, ως έθνη με φιλοδοξία μεγάλης παγκόσμιας Δύναμης, την προγραμματική σύνδεση της κοινωνικής και της πλανητικής έποψης, αν και με αντίθετα πρόσημα. Το ποιά πρόσημα θα επικρατούσαν εξαρτιόταν στο εξής από την έκβαση του αγώνα μεταξύ μεγάλων εθνών - κι όχι από τα εγγενή «προτερήματα του συστήματος» θεωρούμενα in abstracto. Το πλανητικό σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης των κομμουνιστών ναυάγησε, με άλλα λόγια, όχι λόγω της ηθικής και οικονομικής κατωτερότητας, αλλά επειδή η εθνική ισχύς της Ρωσσίας προσέκρουσε στην υπέρτερη εθνική ισχύ των Ηνωμένων Πολιτειών (Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και σε σχέση με την προσπάθεια της εθνικοσοσιαλιστικής γερμανίας να επιτύχει παγκόσμια κυριαρχία).
Αν η καπιταλιστική «λογική» είχε ενσαρκωθεί κοσμοιστορϊκά μόνο στο Βέλγιο και στην Ελβετία, ενώ ο «παραλογισμός» της σχεδιασμένης οικονομίας στη Ρωσσία και στην Κίνα, τότε οι προτιμήσεις της παγκόσμιας ιστορίας θα ήσαν πολύ διαφορετικές απ'ό,τι φάνηκε το 1989. Τούτη η διαπίστωση έχει ύψιστη ιστορική και μεθοδολογική σημασία: δείχνει ποσό βαθιά αλληλοσυμπλέκονται η πολιτική και κοινωνική ιστορία. Η ίδια σκέψη μπορεί να διατυπωθεί και αντίστροφα: η κοσμοιστορϊκή δυναμικότητα του κομμουνισμού, δηλαδή η ικανότητα του να προασπίσει ένα σχέδιο κοινωνικής οργάνωσης σε παγκόσμια κλίμακα, θα ήταν ίση με μηδέν αν είχε συμπτυχθεί μέσα στα σύνορα της Αλβανίας...
Στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου τονίσθηκε πολλές φορές η εσωτερική συνάρτηση του κομμουνισμού με την παγκόσμια πολιτική ισχύος του ρώσικου έθνους, γιατί η πολεμική της Δύσης ενδιαφερόταν έντονα να ξεσκεπάσει το συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο του συνθήματος του «προλεταριακού διεθνισμού». Αλλά με τη διάλυση του ανατολικού στρατοπέδου και της Σοβιετικής Ένωσης υπάρχει στη Δύση λιγότερη προθυμία να ερμηνεύσει κανείς τις εξελίξεις των πραγμάτων ως νίκη εθνών πάνω σε άλλα έθνη'θα φαινόταν ίσως πεζό και δεν θα έμοιαζε με ιδιαίτερα ένδοξο κατόρθωμα, αν κανείς έλεγε απλούστατα ότι το πιο πολυάριθμο και οικονομικά κατά πολύ υπέρτερο στρατόπεδο επικράτησε τελικά ενάντια στη Ρωσία... (i)
Περισσότερα: i) Γιατί επικράτησαν οι «φιλελεύθερες δημοκρατίες» στον 20ο αιώνα και τέσσερις Μεγα-Τάσεις που θα καθορίσουν τον 21ο αιώνα, ii) Η ιδεοκτονία, η ιδεολογική ένδεια των καιρών μας και η ανυπαρξία πολιτικής. Η επικράτηση μετριοτήτων στην πολιτική ως αποτέλεσμα της έλλειψης ιδεών και της κυριαρχίας της «διανοήσεως» των μάνατζερ.
Σημειώσεις
[-] Τα μάθατε; Σε περίπτωση που δεν τα μάθατε, να σας τα πω. Εάν δεν επιτευχθεί λύση στο Κυπριακό, θα φταίει η Ρωσία. Και σε περίπτωση που ενισχυθούν τα ποσοστά του FN στη Γαλλία και του AfD στη Γερμανία στις επικείμενες εκλογές, πάλι η Ρωσία θα φταίει. Και για την κριτική που δέχεται, και πιθανώς θα γίνει πιο έντονη, η Μέρκελ ή/και για τη συνέχιση της μη ανάπτυξης στην Ευρωζώνη ή για μια πιθανή ενίσχυση της κρισης νομιμοποίησης της Ε.Ε, ξανά, κι όμως -παρακαλώ μην ξαφνιάζεστε-, θα φταίει η Ρωσία. Μήπως έφταιγε και για το Brexit; Μήπως και για το δημοψήφισμα στην Ιταλία; (εν τω μεταξύ, το κατά κεφαλήν των Ιταλών -σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε- βρίσκεται σε επίπεδα 1995. Ποιά ευρωζώνη και ποιά Ε.Ε. Δύο δεκαετίες τίποτα οι Ιταλοί. Φυσικά αυτό δεν ισχύει, δηλαδή η στασιμότητα του κατά κεφαλήν των Ιταλών, αφού... φταίει η Ρωσία. Χαμογελώ). Όλη η «Δύση» μια μεγάλη OAKKE.
Those whom the gods would/wish to destroy, they first make mad ή μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
[-] Και φυσικά, η συνέχιση και εμβάθυνση των κατηγοριών για κυβερνοεπιθέσεις, κρατική και διαδικτυακή προπαγάνδα και η γενικότερη προσπάθεια δημιουργίας κλίματος και διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης» συνεχίζεται. Αυτή τη φορά οι προειδοποιήσεις των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών απευθύνονται προς τη Γερμανία και τη Γαλλια και μιλούν για πιθανή μελλοντική προσπάθεια επιρροής (likely to Interfere) των επικείμενων εκλογών στις δύο αυτές χώρες (οι οποίες ήδη «βρίσκονται υπό επίθεση»). Οι προειδοποιήσεις έρχονται λίγες ημέρες μετά από την έκθεση αμερικανικών υπηρεσιών -C.I.A και N.S.A- που δόθηκε στη δημοσιότητα με θέμα τις αμερικανικές εκλογές και τη ρωσική επιρροή. Οι κατηγορίες βασίζονται συνήθως σε γεγονότα, ημερομηνίες, στοιχεία και αριθμούς. Η συγκεκριμένη έκθεση βασίζεται σε ισχυρισμούς (και σε ορισμένα screenshot από βίντεο των δικτύων RT και Sputnik, σε αναφορές σε διαδικτυακα μέσα, σε views κ.λπ). Πρόσφατα τέλος, ο Rex Tillerson, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της ExxonMobil και υποψήφιος για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών των Η.Π.Α, χαρακτήρισε τη Ρωσία ως «κίνδυνο». C.I.A, N.S.A, ExxonMobil και... OAKKE μαζί. Ή μάλλον πιο σωστά, σας τα έλεγε η OAKKE, αλλά εσείς (C.I.A, N.S.A, ExxonMobil), δεν την ακούγατε...
[-] Επειδή έχω αναφερθεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν στο «Κυπριακό» (το πρώτο μεγάλο σημείωμα το έγραψα το 2013), το οποίο ουδόλως αποσυνδεδεμένο και αποκομμένο είναι από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (αυτή είναι άλλωστε και η διαφορά ανάμεσα σε οικονομισμό και κοινωνιολογισμό και την πολιτική και πολιτισμική γεωγραφία), έχω επιλέξει να μην γράψω τίποτα αυτή την περίοδο. Μελλοντικά ίσως.