I
Πριν λίγες ημέρες ήταν η «επέτειος» της αποσύνθεσης της Ε.Σ.Σ.Δ. Υπό τη σκοπιά των νέων παγκόσμιων εξελίξεων θα πρέπει να επανακαθοριστεί το νόημα αυτής της αποσύνθεσης ή «πτώσης». Επί μια 25ετία περίπου, επικράτησε ή/και επιβλήθηκε μια παρερμηνεία ή παρεξήγηση. Η άποψη πως αυτό το φανταστικό πλάσμα που -από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα, και με μεγαλύτερη ένταση κατά τη διάρκεια ψυχρού πολέμου- ονομάστηκε «Δύση» (αντιπαρατιθέμενο προς κάποιο «ανατολικό» μπλόκ), «νίκησε».
Πέρα από εσφαλμένη -δυτικοκεντρική- ερμηνεία που προκύπτει από τεχνητά κατασκευασμένους δυϊσμούς, η αντίληψη αυτή οδήγησε και στην επικράτηση ολικώς παράλογων ιδεών-δογμάτων και ονειροφαντασιών περί κάποιου υποτιθέμενου «Τέλους της Ιστορίας».
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες ο πλανήτης ταλανίστηκε και υπέφερε από αυτή την αυταπάτη.
Υπό αυτή την οπτική, θα μπορούσε να ειπωθεί πως τα τελευταία 25 έτη δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια θεσμοθέτησης και παγκόσμιας επιβολής (μέσω διάφορων μεθόδων, τεχνικών και μορφών ισχύος) της τελευταίας έκφρασης της «δυτικής» εκκοσμικευμένης εσχατολογίας. Του λεγόμενου «Τέλους της Ιστορίας». Δηλαδή μιας ψευδαίσθησης ή αυταπάτης.
[-] Ποιός κρατάει με νύχια και με δόντια, και περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος, αυτή τη στιγμή τις Η.Π.Α στη δυτικη Ασία; Η Σαουδική Αραβία.
[*] Δυτική Ασία: Μέση Ανατολή πλήν Αίγύπτου που βρίσκεται στην Αφρική. Δηλαδή το τρίγωνο Ιράν - Τουρκία - Αραβική Χερσόνησος.
[-] Γιατί υπάρχουν ανησυχίες που μια «οικονομική Ιταλία» και ένα «κράτος υπό διάλυση» (μετά από την ανάγκη και το στρίμωγμα του τελευταίου λόγω ακριβώς της αδυναμίας και μη αποφασιστικότητας των «συμμάχων» του), συνομιλούν; Κατά τα λοιπά, γνωρίζουμε: Όλες οι «προσεγγίσεις», οι «συνομιλίες» και οι «συνεννοήσεις» Τουρκίας - Ρωσίας ιστορικά είναι παροδικές και διαρκούν λίγο. Σε βάθος χρόνου οι σχέσεις είναι ανταγωνιστικές. Το προηγούμενο βέβαια, σε αυτή τη φάση, αποτελεί παρηγοριά στον άρρωστο, καθώς είναι ακριβώς αυτή η παροδική συνεννόηση που συνέβαλε στο -να πεταχτούν εκτός- να μην έχουν λόγο για πρώτη φορά οι Η.Π.Α στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.
[-] Ο άξονας Τουρκία - Αραβική Χερσόνησος, κατ'ουσίαν Τουρκία - Σαουδική Αραβία, μελλοντικά θα εμβαθυνθεί (παρά τις οποίες επιφυλάξεις και εσωτερικές αντιθέσεις) και θα αποτελέσει το μόνο έρεισμα άξιο λόγου στο οποίο θα μπορούν να βασιστούν οι Η.Π.Α στην περιοχή της δυτικής Ασίας, εφόσονσυνεχίσουν να επιθυμούν την εφαρμογή αντι-Ιρανικών πολιτικών. Βέβαια, εάν συνεχίσουν ως έχουν τα πράγματα, στο τέλος οι Η.Π.Α θα αναγκαστούν να βασιστούν στην ίδια τη Ρωσία (πέρα από τον Τουρκο-Αραβικό Sunni άξονα) προκειμένου να «περιορίσουν» το Ιράν.
[-] Οι Η.Π.Α έχουν υποστεί πανωλεθρια στη Μέση Ανατολή, όμως πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να το παραδεχτούν, πρώτον, γιατί δεν μπορούν να το πιστέψουν και να το χωνέψουν (συνεχίζουν να σκέφτονται μονοπολικά, δυτικοκεντρικά και με όρους ανωτερότητας) και δεύτερον, επειδή δεν επιθυμούν να πληγεί το κύρος της... υπερδύναμης.
[-] Μελλοντικά θα αναφερθώ στην αθόρυβη προσπάθεια των τελευταίων χρόνων, να επίστρέψουν στη Μέση Ανατολή, δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις. Αλλά ποιος ασχολείται με αυτούς; Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!... Που έγραφε και ο ποιητής.
Τον περασμένο μήνα πέρασε μια σειρά ψηφισμάτων (συγκεκριμένα έξι) στη Γενικη Συνέλευση του Ο.Η.Ε, όπου καταδίκαζαν το Ισραήλ για μια σειρά ζητημάτων (καθεστώς Ιερουσαλήμ, υψίπεδα Γκολάν, εποικισμούς κ.λπ). Κάποτε αυτά δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Όμως οι εποχές -και οι συσχετισμοί- έχουν αλλάξει. Σε μια από τις πιο «ευνοϊκές» περίπτωσεις για το Ισραήλ, ψήφισμα πέρασε με 103 ψήφους κρατών υπέρ, 6 ψήφους κατά (που δεν ήταν 6 αλλά 2: Η.Π.Α, Καναδάς και κάτι Μικρονησίες, νήσοι Παλάου και Μάρσαλ - φυσικά και Ισράηλ), ενώ 56 κράτη απείχαν. Αυτή ήταν σχετικά «ευνοϊκή» περίπτωση και το ψήφισμα απαιτούσε την αποχώρηση από τα υψίπεδα του Γκολάν. Στην πιο δυσάρεστη περίπτωση, ψήφισμα πέρασε με 153 ψήφους κρατών υπέρ, 7 ψήφους κατά (που δεν ήταν 7 αλλά 3: Αυστραλία, Η.Π.Α, Καναδάς και ξανά Μικρονησίες, νησιά Παλάου κ.λπ) και 7 αποχες.
[-] Δες επίσης: 1.National Summit to Reassess the US-Israel "Special Relationship": I) Paul Pillar: Are threats to Israel's security inflated to justify occupation and U.S. support? II) Philip Giraldi: Is Israel a U.S. ally? III) Mark Perry: Mossad poses as CIA? National security reporting IV) Gareth Porter: The "Manufactured Crisis" and drive for U.S. / Israel military actions against Iran V) Stephen Walt: The "special relationship" and what has changed since "The Israel Lobby" bookκαι 2.I) The Crisis in U.S.-Israel Relations Is Officially Here II) Crisis: Are U.S.-Israeli Relations Really Doomed? III) U.S.-Israeli Relations: Don't Call It a Crisis and IV) Sino-Israeli economic and strategic ties growing.
Πέρα από εσφαλμένη -δυτικοκεντρική- ερμηνεία που προκύπτει από τεχνητά κατασκευασμένους δυϊσμούς, η αντίληψη αυτή οδήγησε και στην επικράτηση ολικώς παράλογων ιδεών-δογμάτων και ονειροφαντασιών περί κάποιου υποτιθέμενου «Τέλους της Ιστορίας».
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες ο πλανήτης ταλανίστηκε και υπέφερε από αυτή την αυταπάτη.
Υπό αυτή την οπτική, θα μπορούσε να ειπωθεί πως τα τελευταία 25 έτη δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια θεσμοθέτησης και παγκόσμιας επιβολής (μέσω διάφορων μεθόδων, τεχνικών και μορφών ισχύος) της τελευταίας έκφρασης της «δυτικής» εκκοσμικευμένης εσχατολογίας. Του λεγόμενου «Τέλους της Ιστορίας». Δηλαδή μιας ψευδαίσθησης ή αυταπάτης.
Σημείωση
[*] Φυσικά το «Τέλος» αυτό περιλάμβανε και την προσπάθεια θεσμοθέτησης, επιβολης και κατοχύρωσης της απόλυτης ανωτερότητας των Η.Π.Α σε παγκόσμια κλίμακα. Όπως ήταν αναμενόμενο τη δυτικοκεντρική αντίληψη του αμερικανοκεντρικού μονοπολισμού (ουσιαστικά περί παγκόσμιας ηγεμόνευσης), συνόδευσε και μια ευρωκεντρική μονοπολική τέτοια (παλιά μου τέχνη κόσκινο) που φαντασιωνόταν κάποια «Ευρώπη» ως απόλυτο κέντρο ή άξονα του παγκόσμιου συστήματος.II
Το συμπέρασμα είναι πως μια «οικονομική Ιταλία» και ένα «κράτος υπό διάλυση» σε συνεργασία με ένα ''rogue state'', κατάφεραν, μέσω της όποιας τέλος πάντων παροδικής συνεννόησης τους, για πρώτη φορά οι Η.Π.Α να μην έχουν -άμεσο και καθοριστικό- λόγο στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.Επισημάνσεις και σημειώσεις
[*] Ρωσία: «οικονομική Ιταλία». Τουρκία: «κράτος υπό διάλυση». Ιράν: ''rogue state''.[-] Ποιός κρατάει με νύχια και με δόντια, και περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος, αυτή τη στιγμή τις Η.Π.Α στη δυτικη Ασία; Η Σαουδική Αραβία.
[*] Δυτική Ασία: Μέση Ανατολή πλήν Αίγύπτου που βρίσκεται στην Αφρική. Δηλαδή το τρίγωνο Ιράν - Τουρκία - Αραβική Χερσόνησος.
[-] Γιατί υπάρχουν ανησυχίες που μια «οικονομική Ιταλία» και ένα «κράτος υπό διάλυση» (μετά από την ανάγκη και το στρίμωγμα του τελευταίου λόγω ακριβώς της αδυναμίας και μη αποφασιστικότητας των «συμμάχων» του), συνομιλούν; Κατά τα λοιπά, γνωρίζουμε: Όλες οι «προσεγγίσεις», οι «συνομιλίες» και οι «συνεννοήσεις» Τουρκίας - Ρωσίας ιστορικά είναι παροδικές και διαρκούν λίγο. Σε βάθος χρόνου οι σχέσεις είναι ανταγωνιστικές. Το προηγούμενο βέβαια, σε αυτή τη φάση, αποτελεί παρηγοριά στον άρρωστο, καθώς είναι ακριβώς αυτή η παροδική συνεννόηση που συνέβαλε στο -να πεταχτούν εκτός- να μην έχουν λόγο για πρώτη φορά οι Η.Π.Α στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.
[-] Ο άξονας Τουρκία - Αραβική Χερσόνησος, κατ'ουσίαν Τουρκία - Σαουδική Αραβία, μελλοντικά θα εμβαθυνθεί (παρά τις οποίες επιφυλάξεις και εσωτερικές αντιθέσεις) και θα αποτελέσει το μόνο έρεισμα άξιο λόγου στο οποίο θα μπορούν να βασιστούν οι Η.Π.Α στην περιοχή της δυτικής Ασίας, εφόσονσυνεχίσουν να επιθυμούν την εφαρμογή αντι-Ιρανικών πολιτικών. Βέβαια, εάν συνεχίσουν ως έχουν τα πράγματα, στο τέλος οι Η.Π.Α θα αναγκαστούν να βασιστούν στην ίδια τη Ρωσία (πέρα από τον Τουρκο-Αραβικό Sunni άξονα) προκειμένου να «περιορίσουν» το Ιράν.
[-] Οι Η.Π.Α έχουν υποστεί πανωλεθρια στη Μέση Ανατολή, όμως πολλοί άνθρωποι αδυνατούν να το παραδεχτούν, πρώτον, γιατί δεν μπορούν να το πιστέψουν και να το χωνέψουν (συνεχίζουν να σκέφτονται μονοπολικά, δυτικοκεντρικά και με όρους ανωτερότητας) και δεύτερον, επειδή δεν επιθυμούν να πληγεί το κύρος της... υπερδύναμης.
[-] Μελλοντικά θα αναφερθώ στην αθόρυβη προσπάθεια των τελευταίων χρόνων, να επίστρέψουν στη Μέση Ανατολή, δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις. Αλλά ποιος ασχολείται με αυτούς; Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!... Που έγραφε και ο ποιητής.
III
Η απομόνωση του Ισραήλ και η συνεχής απώλεια επιρροής και ισχύος στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.Τον περασμένο μήνα πέρασε μια σειρά ψηφισμάτων (συγκεκριμένα έξι) στη Γενικη Συνέλευση του Ο.Η.Ε, όπου καταδίκαζαν το Ισραήλ για μια σειρά ζητημάτων (καθεστώς Ιερουσαλήμ, υψίπεδα Γκολάν, εποικισμούς κ.λπ). Κάποτε αυτά δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Όμως οι εποχές -και οι συσχετισμοί- έχουν αλλάξει. Σε μια από τις πιο «ευνοϊκές» περίπτωσεις για το Ισραήλ, ψήφισμα πέρασε με 103 ψήφους κρατών υπέρ, 6 ψήφους κατά (που δεν ήταν 6 αλλά 2: Η.Π.Α, Καναδάς και κάτι Μικρονησίες, νήσοι Παλάου και Μάρσαλ - φυσικά και Ισράηλ), ενώ 56 κράτη απείχαν. Αυτή ήταν σχετικά «ευνοϊκή» περίπτωση και το ψήφισμα απαιτούσε την αποχώρηση από τα υψίπεδα του Γκολάν. Στην πιο δυσάρεστη περίπτωση, ψήφισμα πέρασε με 153 ψήφους κρατών υπέρ, 7 ψήφους κατά (που δεν ήταν 7 αλλά 3: Αυστραλία, Η.Π.Α, Καναδάς και ξανά Μικρονησίες, νησιά Παλάου κ.λπ) και 7 αποχες.
Σημειώσεις
[-] Πριν λίγες ημέρες πέρασε ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (στο οποίο πρόσφατα αναφέρθηκε η ειδησεογραφεία). Οι Ηνωμένες Πολιτείες απήχαν. Αποτέλεσμα: 14 ψήφοι υπέρ και μια 1 αποχή. Πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που οι Η.Π.Α δεν άσκησαν βέτο σε ψήφισμα που αφορά το ζήτημα των εποικισμών. Η αποχή αιτιολογήθηκε ως εξής: Explaining that Israel had been treated differently from other States for as long as it had been a member of the United Nations, she pointed out that in the course of 2016, 18 resolutions had been adopted in the General Assembly and others in the Human Rights Council, all condemning Israel. Because of that bias, and some factors not included in the resolution, the United States had not voted in favour of the resolution, she said, explaining that her delegation would not have let it pass had it not addressed acts of terrorism and incitement to violence. Μελλοντικά θα εξετάσουμε το περιεχόμενο των τοποθετήσεων συγκεκριμένων κρατών. Υπάρχουν ακραίες φωνές στο εσωτερικό του Ισραήλ που έχουν μιλήσει ακόμη και για αποχώρηση από τον Ο.Η.Ε.[-] Δες επίσης: 1.National Summit to Reassess the US-Israel "Special Relationship": I) Paul Pillar: Are threats to Israel's security inflated to justify occupation and U.S. support? II) Philip Giraldi: Is Israel a U.S. ally? III) Mark Perry: Mossad poses as CIA? National security reporting IV) Gareth Porter: The "Manufactured Crisis" and drive for U.S. / Israel military actions against Iran V) Stephen Walt: The "special relationship" and what has changed since "The Israel Lobby" bookκαι 2.I) The Crisis in U.S.-Israel Relations Is Officially Here II) Crisis: Are U.S.-Israeli Relations Really Doomed? III) U.S.-Israeli Relations: Don't Call It a Crisis and IV) Sino-Israeli economic and strategic ties growing.