18 Δεκεμβρίου 2016.

Όλοι οι λαοί, όλα τα έθνη της προκοπής, σκέφτονται με όρους δεκαετιών ή/και εικοσιπενταετιών (για να μην πω πεντηκονταετιών, αιώνων ή εποχών). Όχι με όρους «δόσεων», δημοσιονομικών και οικονομικών ετών ή επόμενων εκλογων. Σε όσες και όσους ακόμη πιστεύουν, εθελοτυφλώντας, πως η «κρίση» στην Ελλάδα είναι απλά και μόνον «οικονομική», τους εύχομαι καλή δύναμη και κουράγιο για τις απογοητεύσεις που θα αντιμετωπίσουν στον μέλλον. Θα ξαφνιαστούν και θα ξυπνήσουν απότομα.

Ήδη τόσες διαψεύσεις και απογοητεύσεις, τόσοι εξευτελισμοί και κατρακύλες σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα (7-8 ετών) θα έπρεπε να έχουν ταρακουνήσει ορισμένους. Δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, πολιτικές «ηγεσίες» και κόμματα που πιστεύουν ότι θα έρθει 1,7% «ανάπτυξη» και όλα θα είναι «εντάξει» (θα επιστρέψουμε σε μια «κανονικότητα»). Εύχομαι καλό κουράγιο και καλή τύχη και σε αυτούς.


Οι «ελίτ» της κατεστραμμένης Ελλάδας είναι μονομερώς και άνευ όρων προσανατολισμένες στο παρελθόν (δηλαδή στην δυτ. Ευρώπη). Όσο και εάν πιστεύουν ή προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, αυτό είναι το παρελθόν. Την Ελλάδα την έφαγε η υπερβολική πίστη και επανάπαυση στην «πολύ ή περισσότερη Ευρώπη» και όχι το αντίθετο. Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Οι διανοητικές, πολιτικές, οικονομικές ή άλλες «ελίτ» που ηγεμόνευσαν στην Ελλάδα, αντιλήφθηκαν την Ε.Ε ως την κορύφωση μιας ιστορικής πορείας και ως αυτοπραγμάτωση και ολοκλήρωση τους. Επιτέλους, μετά από δύο αιώνες προσπαθειών «εξευρωπαϊσμού» (ή/και εκδυτικισμού) κατάφεραν να οδηγηθούν στους άγιους εκείνους τόπους που ανέκαθεν ήθελαν να είχαν γεννηθεί: Στην ευρύτερη περιοχή του Ρήνου και στην κεντρική γεωγραφία του φιλελευθερισμού, του διαφωτισμού κ.λπ.

Δεν αντιλήφθηκαν... πως η δυτική Ευρώπη δεν βρίσκεται σε ανοδική, αλλά σε καθοδική πορεία. Πως η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί προϊόν και απόδειξη της αδυναμίας και όχι της δύναμης της δυτ. Ευρώπης [ή της «Ευρώπης»].


Ο «ευρωπαϊσμός» ως ιδεολογία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προετοίμαζει ψυχολογικά και διανοητικά τα κορόϊδα της «Ευρώπης», να αναλάβουν το ρόλο του αναλώσιμου και να μετατραπούν σε κυμματοθραύστες και (εξωτερικό) οριο της «Ευρώπης», προκειμένου να πίνουν ορισμένοι αμέριμνοι τον καφέ τους πέριξ του Ρηνου (κάνοντας υποδείξεις κιόλας). Ο «ηρωϊκος» μαλάκας του συνόρου-ζώνης που θα μάχεται για την «Ευρώπη» και τον «Ευρωπαϊκό -και 'Δυτικό'- πολιτισμό» προκειμένου ο Κύριος (περιξ του Ρήνου, στο Κέντρο) να απολαμβάνει αμέριμνος τις χαρές της ζωής.

Και -θα- ψωμολυσσάς και θα πεθαίνεις για τον Κύριο στη μεταβατική (λιβανοποιημένη-βοσνιοποίημένη) περιοχή-χωματερή σύνορο-ζώνη, και θα λες και ευχαριστώ. Ευχαριστώ που μου δίνεις τη τιμή και την ευκαιρία να πεθάνω για εσένα, Ω! «Ευρώπη», θα λέει ο Δούλος. Είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με μια θρησκεία-ιδεολογία και ένα κοσμικό ιερατείο για Δούλους.

Η μετακύλιση βαρών από την Ε.Ε των 500 εκατομμύρίων σε 5-10 νησιά του Αιγαίου των δεκάδων χιλιάδων, που συνέβη πριν λίγους μήνες («Για του Ευρώ την Πίστη την Αγία και της Ευρωπαϊκής Πατρίδος την Ελευθερία»), προκειμένου η Άμωμη Παρθένος «Ευρώπη» να μην ρηγματωθεί, είναι απλά η αρχή. Αποτελεί απλά μια πρόγευση, μια εικόνα από το μέλλον. «Ήρωα».

[-] Οι εν Ελλάδι «ευρωπαϊστές» ιθύνοντες στόχο έχουν να διεκδικήσουν οικονομική υποστήριξη και ανοχή, προκειμένου να αναλάβουν οι κάτοικοι της χώρας (Έλληνες) αυτόν τον «ευγενή» ρόλο: Να σκοτώνονται και να πεινούν στην απόμακρη και χαοτική περιφέρεια για τον Κύριο, προκειμένου να διαφυλάσσεται η ηρεμία στο Κέντρο, όπου θα συνεχίζει τη ζώη του ο Κύριος. Και να λένε και ευχαριστώ, καθώς δεν αξιζουν τίποτα περισσότερο, αφου «δεν είναι αρκετά Ευρωπαίοι». Και πολύ τους είναι. Χάρη τους κάνουν. Οι ημιβάρβαροι που θα αποτελούν το σύνορο-ζώνη κατακερματισμού, μεταφοράς-εξωτερίκευσης βαρών και πιέσεων και χαοτικών καταστάσεων, που θα χωρίζει τον «πολιτισμό» από τη «βαρβαρότητα». Πιο αποικιοποίηση πεθαίνεις. Δεν έτυχε. Πέτυχε. Δύο αιώνες «εξευρωπαϊσμού», δηλαδή αποικιοποίησης, καταλήγουν σε αυτό τον ρόλο. Το «πεπρωμένο» σου.


O νεοέλληνας ή ελλαδίτης, δηλαδή ο κατάλληλα κατασκευασμένος ανθρωπολογικός τύπος που έχει ανάγκη το αναβιωμένο Δουκάτο των Αθήνωνπροκειμένου να επιτελεί, να φέρει εις πέρας, τις λειτουργίες του ως μετα-κυρίαρχο παράρτημα, πειραματικό client / vassal state ή ιδιότυπη αποικία-προτεκτοράτο κ.λπ, έχει σχεδόν από γεννησιμιού του σαφέστατη παραταξιακή, κομματική και ποδοσφαιρική ταυτότητα, δεν διαθέτει όμως καμία σαφή ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα (και φυσικά -δικό του, ενδογενή- λόγο ύπαρξης).

Εξ ου και προσπαθούν να του προσφέρουν «δανεικά»: πάση-θυσίολογία, ανήκολογία, αγγλο/γαλλο/αμερικανο/ρωσο/γερμανό-κόμματοφιλία, νόμισμα-ταυτότητα, «Ευρώπη»-καρδιά, «Δύση» και τα λοιπά γνωστά. Δύο αιώνες τα ίδια πράγματα.


Το 2016 αποτέλεσε, μεταξύ άλλων, και έτος απομυθοποίησης. Μαζί με την «Ευρώπη» ως μεγάλη δύναμη (κανονιστικού χαρακτήρα) και την «Αμερική» ως παγκόσμια ηγεμονική δύναμη που διαμορφώνει και επιβάλλει τάξη, κατέρρευσε και ο μύθος της Σαουδαραβικής ενεργειακής κυριαρχίας ή/και παντοδυναμίας.


[-] Σε άλλα οικονομίστικα νέα: Το τρίτο τρίμηνο του 2016, η συνολική ανάπτυξη στην ζώνη του ευρωνομίσματος ήταν 0,3%, στη Γαλλία 0,2%, στην Ιταλία 0,3% και στη Γερμανία 0,2%. Δεδομένου ότι σε μια σύγχρονη οικονομία το 0,5% θεωρείται κάτωτατο όριο, ο καθένας και η καθεμιά μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του.

[-] Είχα επίσημανει παλαιότερα πως αυτό δεν πρέπει να ονομάζεται pivot to asia αλλά pivot προς την άβυσσο ή προς το άγνωστο. Σταδιακά, οι Η.Π.Α χάνουν την Αν. Ασία, δεν είναι μόνο οι Φιλιππίνες (Μαλαισία, ASEAN κ.λπ): The Diplomat, Is the US Losing East Asia to China?Επίσης, δες παρακάτω (VII) για Ρωσία-Ιαπωνία.


Πάντως εάν τα πράγματα έχουν έτσι όπως μας λένε ορισμένοι, δηλαδή εάν η Ρωσία διαθέτει τους πόρους, την επιρροή, τα μέσα και την ισχύ, να παρεμβαίνει, να επηρεάζει και να αλλοιώνει το πολιτικό σύστημα και την εκλογική διαδικασία στις Η.Π.Α (και όχι απλά να παρεμβαινει, αλλά να έχει και έλεγχο επί του αποτελέσματος), και να χρηματοδοτεί «αντι-ευρωπαϊκά» κόμματα και μέσα μαζικής ενημέρωσης σε ολόκληρη την Ε.Ε (και όχι απλά να χρηματοδοτεί αλλά να έχει και έλεγχο επί συμπεριφορών και πληροφοριών), και να υποδαυλίζει το ΝΑΤΟ (και όχι απλά να υποδαυλίζει αλλά να ασκεί και επιρροή σε κράτη-μέλη του), και να διεξάγει επιτυχημένες κυβερνοπαρεμβάσεις/επιθέσεις, και παράλληλα να διεξάγει εξωχώριες -μακριά από το έδαφος της- στρατιωτικές επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που τελεί υπό καθεστώς οικονομικών κυρώσεων και ενώ μάλιστα η οικονομία της βρίσκεται σε ύφεση τα τελευταία δύο χρόνια, τότε θα πρέπει να έχουμε να κάνουμε με μια κρυμμένη «υπερδύναμη» που «λύνει και δένει» και θα πρέπει να συμπεράνουμε πως η Ρωσία είναι πολύ ισχυρότερη απ'ό,τι μας λένε. Συνήθως όμως ο περί Ρωσίας λόγος στον ευρωατλαντικό χώρο («Δύση») περιορίζεται στο «είναι απλά μια οικονομία του μεγέθους της Ιταλίας». Μάλιστα, σχετικά πρόσφατα ο υπο αποχώρηση Πρόεδρος των Η.Π.Α ισχυρίστηκε πως η Ρωσία είναι απλά μια περιφερειακή δύναμη. Τελικά τι ισχύει;

Βασικά για να μην παραξενεύεστε: Πριν λίγο καιρό, πέρα από την απόφαση της αμερικανικής Γερουσίας για παράταση των κυρώσεων εις βάρος του Ιράν κατά μια δεκαετία (πολλες κυρώσεις είχαν ανασταλεί μετά τη συμφωνία P5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν), υπήρξε μέσω ψηφίσματος η απόφαση του Αμερικανικού Κογκρέσου για τη σύσταση Επιτροπής και ομάδας εργασίας με σκοπό την αντιμετώπιση των «ενεργών μέτρων από πλευράς Ρωσίας για την άσκησης συγκεκαλυμμένης επιρροής επί λαών και κυβερνήσεων» (ίσως και στα πλαίσια μιας προσπάθειας «δέσμευσης» ή/και «καναλιζαρίσματος» της νέας ηγεσίας). Το ψηφισμα περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, και τον περιορισμό στις μετακινήσεις των Ρώσων διπλωματών (συγκεκριμένα σε ακτίνα 25 μιλίων από το διπλωματικό τους πόστο). Η σύσταση της συγκεκριμένης δι-υπηρεσιακής Επιτροπής φαντάζει σαν επαναφορά, κατάλληλα προσαρμοσμένη στις σημερινές συνθήκες, μιας παλαιότερης παρεμφερούς ομάδας εργασιας που είχε δημιουργηθεί το 1981, και παραπέμπει σε νεο-ψυχροπολεμικό κλίμα. Με απλά λόγια: Δημιουργείται κλίμα πόλωσης και πολεμικής και καθορίζεται ποιός είναι ο «Εχθρός».

Ξανά όμως προκύπτει το ερώτημα. Πως είναι δυνατόν μια «οικονομική Ιταλία» να είναι τόσο σημαντικός «εχθρός»;


Εάν οι Κινέζοι δεν ήταν αυτοί που είναι, και κουβαλούσαν τα μυαλά των Γερμανών, τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο θα είχαμε πρό πολλού ως πραγματικότητα... (ανάψτε κανένα κεράκι στον μετριοπαθή, εξαιρετικά μετρημένο και εγκρατή «σχιστομάτη». Δεν βλάπτει). Ωστόσο και ο άλλος μεγάλος της «Δύσης», οι Η.Π.Α, δεν τα πάει καλύτερα. Η Κίνα συμπεριφέρεται πιο ώριμα και ισορροπημένα από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

1.Στις Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να γνωρίζουν πως πολιτική δεν οικοδομείται μονάχα μέσω του «έξωθεν κινδύνου-εχθρού» (τουλάχιστον όχι για μια χώρα που αξιώνει να είναι ηγεμονική). Τα προβλήματα που είναι υπαρκτά και απαιτούν λύσεις δεν επιλύονται με τις περί «εχθρού» και «έξωθεν κινδύνων» κραυγες. Δεν υπάρχουν κίνδυνοι σε τόσο υψηλά επίπεδα, υπάρχουν ιστορικές και άρα πολιτικές αναγκαιότητες.

Ρωσία και Ιαπωνία πυκνώνουν τις επαφές και τις συνομιλίες τους σε μια προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων τους με τελικό στόχο την υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης μεταξύ των δύο χωρών. Κατά τα τελευταία 71 χρόνια, Ρωσία και Ιαπωνία δεν κατάφεραν να υπογράψουν Συνθήκη Ειρήνης. Εμπόδιο προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί το εδαφικό ζήτημα των Κουρίλων Νήσων ή των Βόρειων Εδαφών (ρωσική και ιαπωνική ονομασία αντίστοιχα), το οποίο επισκιάζει τις σχέσεις των δύο χωρών μεταπολεμικά. Στα πλαίσια των επαφών έχουν υπογραφεί διμερείς συμφωνίες στους τομείς της ενέργειας, του εμπορίου και των επενδύσεων, ενώ αναμένονται πάνω από 50 νέες συμφωνίες για τη συνεργασία ρωσικών και ιαπωνικών εταιρειών. Παράλληλα ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Putin και ο Ιάπωνας Πρωθυπουργός Shinzō Abe, συμφώνησαν να ξεκινήσουν διαβουλεύσεις για την εγκαθίδρυση ενός ειδικού καθεστώτος και την προώθηση κοινής οικονομικής δραστηριότητας στα τέσσερα διαφιλονικούμενα νησιά του αρχιπέλάγους (νότιες Κουρίλες). Ωστόσο αυτές οι συμφωνίες δεν αποτελούν την ουσία αλλά το επιμέρους. Η ουσία βρίσκεται στην αποκατασταση των σχέσεων Ρωσίας και Ιαπωνίας μετά από 70 νεκρά και παγωμένα χρόνια (ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ένα ανώμαλο παγκόσμιο διεθνοπολιτικό πάγωμα-απονέκρωμα). Και μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί πολιτική και ιστορική αναγκαιότητα.

Ωστόσο, εκείνο που δεν γνωρίζουν αρκετοί είναι πως το 2013, η Ρωσία και η Ιαπωνία ήταν για μια ακόμη φορά στα πρόθυρα συνολικής συμφωνίας που θα περιλάμβανε τη Συνθήκη Ειρήνης, μια στοιχειώδη επίλυση της εδαφικής διαφοράς/διαμάχης και μια σειρά από επενδυτικές πρωτοβουλίες (είχε προγραμματιστεί μάλιστα και μια μεγάλη σύνοδος κορυφής στην Ιαπωνία που θα σημοτοδοτούσε επίσημα την υπογραφή της συμφωνίας). Τι συνέβη λοιπόν;

Μα ό,τι συνέβη και στην αντίπερα όχθη, στα δυτικά, όπου η Ρωσία συνεχώς βελτίωνε τις σχέσεις της με κράτη της Ε.Ε μέχρι το 2013. Οι αμφίπλευρες σχέσεις στα ανατολικά και στα δυτικά είχαν αρχίσει να βελτιώνονται υπέρ του δέοντος, να γίνονται υπερβολικά «καλές». Και αυτό έπρεπε να σταματήσει. Deterioration σε Ευρώπη και Ασία. Τι να απαντήσει λοιπόν ο Shinzō Abe σε ερώτηση απηυδισμένου Ιάπωνα δημοσιογράφου που του θύμισε πως έχει κάνει 16 συναντήσεις με τον Ρώσο Πρόεδρο (φέτος μόνο συναντήθηκαν 4 φορές, δηλαδή όσες φορες επισκέφτηκε συνολικά ο Obama την Ιαπωνία κατά τη διάρκεια της 7ετής θητείας του) και συνεχώς λέει πως η συμφωνία είναι κοντά;

Πόσες και πόσοι γνωρίζουν πως το 1956 υπήρξε συμφωνία μεταξύ σοβιετικής Ρωσίας και Ιαπωνίας, και μάλιστα όχι απλά συμφωνία αλλά υπογραφή και επικύρωση (μέσω της διακήρυξης του 1956), και επίλυση του ζητήματος, αλλά οι Η.Π.Α απείλησαν πως εάν η Ιαπωνία πράξει οτιδήποτε που εναντιώνεται στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, τότε οι Η.Π.Α θα αναλάβουν την πλήρη δικαιοδοσία και θα ασκήσουν κυριαρχία επί της Okinawa; Αυτά για το... 2013.

Ούτε η επίλυση της εδαφικής-συνοριακής διαμάχης μεταξύ Ρωσίας και Κίνας (σε ορισμένες περιπτώσεις διαρκούσε 300 έτη) θα είχε επιτευχθεί εάν οι Η.Π.Α είχαν λόγο στην Κίνα.

Στο προηγούμενο πλαίσιο, μπορείτε να εντάξετε -και να σκεφτείτε παράλληλα- την Ιαπωνία, τη Γερμανία και τη Τουρκία (τις τρεις αυτές «συμμαχικές» χώρες) και τις σχέσεις τους με Η.Π.Α και Ρωσία αντίστοιχα, κατά τη τελευταία 3-5ετία.

2.Μια εξωπεριφερειακή μεγάλη δύναμη μπορεί να επιθυμεί να διαιρεί περιφερειακές δυνάμεις (σε Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Νότια Αμερική και Ανατολική Ασία) και να υποδαυλίζει πιθανές συνεργατικές πολιτικές, προκειμένου να ασκεί επιρροή, να ελέγχει και να χαλιναγωγεί. Οι περιφερειακές δυνάμεις από την πλευρά τους, μπορεί να επιθυμούν σχέσεις με τις Η.Π.Α, όμως όχι όπως στο παρελθόν. Πως είχαν οι Η.Π.Α την απαίτηση να μην ενταχθούν ευρωπαϊκές χώρες στην AIIB (Asian Infrastructure Investment Bank) ή να μην αναπτύξει βαθύτατες σχέσεις η Ν. Κορέα με την Κίνα; Ή να μην απομακρυνθούν από αυτές και να προσεγγίσουν την Κίνα οι Φιλιππίνες; (τι προσέφεραν τόσες δεκαετίες στις Φιλιππίνες;). Πως θέλουν η Τουρκία να μην παρευρεθεί σε συνεδριάση που θα διεξαχθεί με πρωτοβουλια του Ιράν και θα συμμετάσχουν Τούρκοι, Ρώσοι και Ιράνοι συζητώντας το μέλλον της Συρίας στη Μόσχα; (Αυτό αποτελεί κατόρθωμα τους. Αλήθεια,τι συνέβη με την κατάρρευση των ειρηνευτικών συνομιλιών Άγκυρας-PKK; Θα επανέλθω για τη Μέση Ανατολή και το Κουρδικό σε συνάφεια με τη Συρία). Πόσους και για πόσο καιρό θα «διαλύουν» και θα εκβιάζουν τάχα μου; Όλους; Σύμμάχους και αντίπαλους; Ρώσους, Ιάπωνες, Τούρκους, Κορεάτες, Γερμανούς, Ιρανούς, Αιγύπτιους; (Ακόμα και η Αίγυπτος, που είναι βαθιά εξαρτημένη στρατιωτικά μαζί τους, και για την οποίαν έχουν σχεδιασμούς, δεν ευθυγραμμίζεται όπως θα ήθελαν).

Πως θα φαινόταν άραγε στις Η.Π.Α εάν έβγαιναν Γερμανοί, Ρώσοι και Κίνεζοι θεσμικοί παράγοντες και ισχυρίζονταν πως τη Μέρκελ, τον Πούτιν και τον Xi τους φύτεψαν αυτές, οι Ηνωμένες Πολιτείες, μέσω αλλοίωσης και παρέμβασης στο εσωτερικό τους; Θα θεωρούσαν κάτι τέτοιο ως ένδειξη δύναμης ή αδυναμίας για τις τρεις αυτές χώρες; Βοηθούν ή βλάπτουν τη διεθνή εικόνα των Η.Π.Α όσα ισχυρίζονται για τη Ρωσία; Γίνεται να τους πάρουν στα σοβαρά όταν παρακολουθούσαν και κατασκόπευαν μέσω λογισμικών, αλλά και άλλων μεθόδων, τους ίδιους τους συμμάχους τους; (τη Γερμανία και την Ιαπωνία).

Βασικά, πέρα από αδυναμία, ορισμένα από τα προηγούμενα φανερώνουν σημάδια πανικού. Πάλι καλά που η Κίνα συμπεριφέρεται πιο ώριμα και ισορροπημένα από τις Η.Π.Α. Γιατί αν συμπεριφερόταν όπως αυτές, τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο θα είχαμε πρό πολλού ως πραγματικότητα...

[-] Για το πολιτικό σύστημα της Ιαπωνίας ως Αμερικανικό δημιούργημα (σε σημαντικό βαθμό) και για το το Ιαπωνικό σύνταγμα που συντάχθηκε από την Αμερικανική Αρχή κατοχής το 1946 τα έχω γράψει κατά το παρελθόν. Δε χρειάζεται να επεκταθώ.

[-] Το συνεχώς αυξανόμενο κλίμα έντασης, πόλωσης και πολεμικής που διαμορφώνεται από πλευράς Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής έναντι της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όσο πλησιάζουμε προς την ολοκλήρωση της μεταβατικής περιόδου για τη νέα αμερικανική προεδρία, δεν βοηθά παρά βλάπτει τη διεθνή εικόνα των Η.Π.Α και δεν αποτελεί καλό δείγμα για τη κατάσταση του πολιτικού συστήματος και τη λειτουργία του (ένα πολιτικό σύστημα που χαρακτηρίζεται από ακραία κομματική και συνακόλουθα πολιτική πόλωση και αξιακό διχασμό κατά τις τελευταίες δεκαετίες). Όσα λέγονται δημοσίως και οι κατηγορίες που εκτοξεύονται εις βάρος της Ρωσίας, δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο. Το ότι προκαταλαμβάνουν και υποδαύλίζουν τις όποιες -τελος πάντων- πιθανότητες υπάρχουν για την εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών, φυσικά δε χρειάζεται να το αναφέρουμε καν. Τις επιπτώσεις μιας εκ νέου πόλωσης και κλίμακωσης στις σχέσεις Ρωσίας - Η.Π.Α δεν θα τις υποστεί η αμερικανική, αλλά η ευρωπαϊκή ήπειρος (ή/και γενικότερα η Μέση Ανατολή, η Ευρασία ή η Άπω Ασία).

[-] Είχαμε/Έχουμε τους εχθροκατασκευαστές που ήθελαν/θέλουν τη Ρωσία ως «Εχθρο», σιγά, σιγά αποκτούμε νεά φυντάνια που θέλουν το Ισλάμ (έτσι γενικά και αόριστα) και την Κίνα, ως «Εχθρό». Αυτό σημαίνει πως (αναλόγως τα κέφια του πολιτικού συστήματος και της εκλογικής διαδικασίας στις Η.Π.Α), οι υπόλοιποι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να μην έχουν σχέσεις ούτε με την Κίνα, ούτε με το «Ισλάμ», ούτε με τη Ρωσία (όλοι οι άλλοι είναι απλά αδιάφοροι κατά το αφήγημα). Εντάξει, θα ασχολείται ολόκληρη η ανθρωπότητα μονάχα με την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες... Ουδόλως τυχαίο που τους αγνοούν. Τους φτύνουν και νομίζουν ότι βρέχει.

[-] Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να διαδραματίσουν εξαιρετικά γόνιμο διεθνή ρόλο εάν ξεπεράσουν τα μονοπολικά και διπολικά σύνδρομα τους (ήθελαν G2 και ΚιναΑμερική, αλλά η Κίνα δεν...). Οι Η.Π.Α είναι ισχυρή χώρα, όχι όμως τοσο ισχυρή ώστε να έχει μονοπολικές παρανοϊκές αξιώσεις και φαντασιώσεις. Δε χρειάζεται να το εξευτελίζουν το ζήτημα (μη νομίζει κανείς πως τοποθετώ στο ίδιο επίπεδο Γερμανία και Η.Π.Α. Δεν υπάρχει σύγκριση).