Σχολιασμοί (3 Δεκεμβρίου 2016)

Είμαστε η μοναδική χώρα στον πλανήτη που χρησιμοποιεί τον όρο «πλανητάρχης». Γεγονός που φανερώνει πολλά τόσο για την ίδια τη χώρα (την κρατική υφή, τη σύσταση της), όσο και για τη γλοιώδη εθελοδουλία, τη χυδαία αμάθεια και την ασχετοσύνη ορισμένων διαμορφωτών «κοινής γνώμης» και χάραξης πολιτικής (και ''opinion makers'') που εφηύραν-κατασκεύασαν αυτόν τον παγκόσμιας πρωτοτυπίας ελλαδικό νεολογισμό. Ο ορισμός της πολιτικής υπανάπτυξης. Γι'αυτό η Ελλάδα είναι... αυτό που είναι.


Όσες και όσοι αυτοκατανοούνται ως Ιερόμαχοι του Φωταδισμού ή του φιλελεύθερου κοσμικού Φωτός, καλό θα ήταν να είναι λίγο προσεκτικοί. Γιατί τα περισσότερα κόμματα που βρίσκονται σε άνοδο στη δυτική (επαναλαμβάνω στη δυτική) Ευρώπη και συγκεκριμένα στην κεντρική ηπειρωτική ευρωπαϊκή γεωγραφία του φιλελευθερισμού, επικαλούνται (πέρα από την αρχαία Ελλάδα και τον χριστιανισμό: cliché), τον ουμανισμό, τον διαφωτισμό και τον διαχωρισμό Εκκλησιας και Κράτους (έναντι του Ισλάμ). Τους τη βγαίνουν δια του -φιλελεύθερου κοσμικού- Φωτός.

Και κάτι τελευταιο. Ιδού, ποια είναι η φωτογραφία εξωφύλλου ή κεφαλίδας που έχει ο Geert Wilders στο λογαριασμό του στο Twitter: Η Θεά-Ελευθερία ή Marianne κατά το γαλλικότερον, που οδηγεί τον λαό, του Φερδινάνδου Βίκτωρ(α) Ευγένιου Ντελακρουά.


Οι παραδοσιακοί «δεξιοί» και «αριστεροί», κάπου εδώ βραχυκυκλώνουν, διότι δεν έχουν αντιληφθεί τις μεταβολές και τις αντιστροφές που συμβαίνουν στις ημέρες μας.


Δεν ξέρω εάν το έχετε συνειδητοποιήσει, αλλά ο «Ατλαντισμός» (Atlanticism) ως ιδεολογία πέθανε. Η Merkel -αφελώς και προσωποποιημένα- έμεινε μόνη. Ο Γερμανικός Ατλαντισμός, με τις υπερ-εθνικές του (δια)συνδέσεις πέρα από τον Ατλαντικό -μη αφελώς και μη προσωποποιημένα- έμεινε μόνος.

Ας μη χαίρονται ορισμένοι. Η κρίση είναι «δυαδική». Υπάρχει ταυτόχρονη κρίση (Δι)Ατλαντισμού και (Παν)Ευρωπαϊσμού.


[-] Βέβαια η ιστορία του γερμανικού «ευρωπαϊσμού» είναι κάπως σύνθετη, και έμμεσα συνδέεται με τον φιλελεύθερο γερμανικό ατλαντισμό.

[-] «Μόνος» υπό την έννοια της πολιτικής έκφρασης και εκπροσώπησης.


Στη Γερμανία θα πρέπει να σταθμίσουν πως η Μονοπολική Στιγμή (Unipolar Moment) των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής διήρκεσε μόλις μια δεκαετία. Η Γερμανία ζει, και αυτή με τη σειρά της, τη μονοπολική της στιγμή (όχι όμως σε πλανητική κλίμακα, όπως οι Η.Π.Α, αλλά σε πανευρωπαϊκή). Ζει τη «Γερμανική Στιγμή» της (Der deutsche Moment), την ''Augenblick''της. Όπως η Αμερική έγινε κάποτε -έστω και ως μύθος- το απολύτως απαραίτητο έθνος (Indispensable Nation) έτσι και η Γερμανία κατέστη η απολύτως απαραίτητη ευρωπαϊκή δύναμη. Οι Η.Π.Α αξίωναν να ηγηθούν της «Δύσης». Η Γερμανία αξίωνε (ή αξίωναν άλλοι γι'αυτήν) να ηγηθεί της «Ευρώπης». Οι Η.Π.Α δεν κατάφεραν νε μετασχηματίσουν την «Αμερικανική Στιγμή» σε μια νέα «Δυτική Στιγμή». Ούτε η Γερμανία δείχνει πως έχει την ικανότητα -ή/και τη δύναμη και τη βούληση- να μετασχηματίσει τη δική της «Γερμανική Στιγμή» σε μια νέα «Ευρωπαϊκή Στιγμή». Στην πραγματικότητα, η κρίση, η ανικανότητα και η ανεπάρκεια της γερμανικής «ηγεσίας» (σε συνδυασμό με πολλαπλούς παράγοντες, ανάμεσα στους οποίους και αντισυσπειρώσεις που μελλοντικά ενδέχεται να ενισχυθούν) φανερώνει πως πιθανότατα, η Γερμανική Στιγμή, μπορεί ήδη να αποτελεί παρελθόν.

Αν και η Γερμανία αποτελεί έναν από τους μεγάλους κερδισμένους της «παγκοσμιοποίησης» και τη μόνη ευρωατλαντική ή «δυτική» χώρα που ενδυναμώθηκε από την «παγκοσμιοποίηση» και την οικονομική κρίση του 2008, η αντίληψη-σκέψη της Γερμανίας ως ''Weltmeister''που μέσω της ''Weltwirtschaft''αξιώνει μια ''Weltpolitik''φανερώνει περισσότερο νοσταλγία ενώ στα πλαίσια της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» φέρνει έντονα στο μυαλό τη διάψευση περί «Τέλους της Ιστορίας» του Φουκογιάμα (το οποίο θυμίζω πως μέχρι και το 2005 είχε και ευρωπαϊκή -όχι μονάχα αμερικανική- μονοπολική ερμηνεία ή εκδοχή: αν δεν είναι οι Η.Π.Α θα είναι η Ε.Ε).