Περί των δήθεν αυτονόητα «αντικειμενικών» οικονομικών δυτικοliberalistικων.

Η υπόθεση εργασίας των οικονομολόγων ότι τα οικονομικά είναι μια οικουμενική επιστήμη που μπορεί να εφαρμοστεί διαχρονικά και σε κάθε τόπο μπορεί να οδηγήσει σε αναλυτικές στρεβλώσεις και σε εσφαλμένες συστάσεις πολιτικής. Η ανικανότητα ή η απροθυμία τους να παραδεχτούν τη σπουδαιότητα των διαφορών μεταξύ των κρατών και των κοινωνιών και/ή της επιρροής του πολιτιστικού και ιστορικού περιβάλλοντος περιορίζει τη χρησιμότητα των οικονομικών. Οι επιβεβλημένες πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση στην Ανατολική Ασία αποτελούν θλιβερό παράδειγμα της ανικανότητας των οικονομολόγων να κατανοήσουν τις τοπικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες...

Παρόλο που οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι τα οικονομικά είναι μια αντικειμενική επιστήμη, όπως η φυσική, τα οικονομικά στην πραγματικότητα στηρίζονται σε ένα πλήθος κανονιστικών υποθέσεων εργασίας ή απόψεων όσον αφορά στις αξίες που αποδέχονται οι περισσότεροι οικονομολόγοι. Αυτές οι κανονιστικές υποθέσεις εργασίας επηρεάζουν την επιλογή των θεμάτων που μελετούν οι οικονομολόγοι και τις απαντήσεις που θα δοθούν... Τα σύγχρονα οικονομικά που βασίζονται στη φιλοσοφία του πολιτικού φιλελευθερισμού, υποθέτουν ότι μάλλον το άτομο και όχι οι ομάδες ή οι τάξεις αποτελεί τη βασική μονάδα της κοινωνίας, ότι υπάρχει μια αρμονία συμφερόντων μεταξύ των ατόμων, τουλάχιστον μακροπρόθεσμα... Η πίστη στην αρμονία συμφερόντων μεταξύ των ατόμων αποτελεί επίσης τη βάση του φιλελεύθερου δόγματος για την ηθική και κοινωνική πρόοδο... Ο φιλελευθερισμός εμπεριέχει μια δέσμευση αρχής ως προς τα ατομικά δικαιώματα, την ελεύθερη αγορά και την πολιτική δημοκρατία... Ωστόσο υπάρχει μια ένταση ανάμεσα στη δέσμευση του φιλελευθερισμού απέναντι στην ισότητα (δικαιοσύνη) και στη δέσμευση του για ανεξαρτησία (ελευθερία)...

Αυτό οδηγεί σε μια κατάσταση στην οποία οι πολιτικές προκαταλήψεις παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στην αποδοχή των θεωριών απ' ότι παραδέχονται γενικά οι οικονομολόγοι... Οι προβλέψεις των οικονομολόγων είναι στην πραγματικότητα διαβόητα ανεπιτυχείς. όπως αναφέρουν ορισμένοι αστειευόμενοι, «οι οικονομολόγοι προέβλεψαν με επιτυχία επτά από τις τελευταίες πέντε οικονομικές κάμψεις». Επιπλέον, ένα σημαντικό μέρος του αποδεκτού σώματος της οικονομικής ποτέ δεν ελέγχθηκε επαρκώς. Για του μελετητές της πολιτικής οικονομίας η αίρεση ceteris paribus (η προϋπόθεση ότι όλα τα άλλα παραμένουν σταθερά) που πρότειναν οι οικονομολόγοι είναι εξαιρετικά σημαντική...


Η Ιαπωνίαείναι χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας που γράφει (στον βαθμό που μπορεί και με γνώμονα τα συμφέροντα της, καθότι εξαρτημένη αν και ιμπεριαλιστική - σε σχέση π.χ. με την Κίνα, γιατί σε σχέση με τις δυτικές χώρες σχεδόν καμία χώρα στον πλανήτη δεν είναι ιμπεριαλιστική, πλην Ρωσίας και δυο τριών ακόμα) στα παλαιότερα των υποδημάτων της, την οικονομική δυτικοliberalistικη «αντικειμενικότητα» και την ανθρωπολογία του κέρδους, βασιζόμενη στις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές της. Τώρα, τι σημαίνει αυτό για την καθεμιά και τον καθένα είναι άλλο ζήτημα.