20 Νοεμβρίου 2016.

Διοίκηση Ομπάμα (2009-2016): Τέσσερις φορές συνολικά έχουν επισκεφτεί Αμερικανοί Πρόεδροι την Ελλάδα (σε διάστημα 57 χρόνων 4 φορές). Δύο φορές, το 2009 και το 2015, επισκέφτηκε ο Ομπάμα την Τουρκία κατά τη διάρκεια της θητείας του (σε διάστημα 7 χρόνων 2 φορές. Ο μόνος αμερικανός Πρόεδρος που έπραξε κάτι τέτοιο). Η πρώτη επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία το 2009, ήταν μια από τις πρώτες επισκέψεις του γενικά. Η Ελλάδα ήταν η τελευταία του (το ερώτημα θα έπρεπε να είναι γιατί δεν ήρθε μέχρι τώρα και όχι γιατί ήρθε τώρα). Η Ιεράρχηση. Ο Ομπάμα κατά τη διάρκεια της θητείας του (2009-2016) επισκέφτηκε: Τρεις (3) φορές τον Καναδά, την Κίνα και την Πολωνία. Τέσσερις (4) φορές την Ιαπωνία, τη Νότιο Κορεά, τη Σαουδική Αραβία και το Αφγανιστάν. Πέντε (5) φορές τη Γερμανία, το Μεξικό και το Ηνωμένο Βασίλειο. Και, τέλος, έξι (6) φορές τη Γαλλία.

Επισκέψεις Προέδρων των Η.Π.Α στην ευρύτερη περιοχή (1943-2016): Η ιεράρχηση. Στη Μέση Ανατολή: 16 φορές την Αίγυπτο και 11 τη Σαουδική Αραβία. Στην Αν. Ευρώπη: 15 φορές τη Ρωσία και 13 την Πολωνία (5 φορές Τσεχία και Ρουμανία). Στη Δυτ. Ευρώπη: 34 φορές τη Γαλλία, 30 τη Γερμανία (10 από τις οποίες τη δυτ. Γερμανία ή το δυτ. Βερολίνο) και 15 το Βέλγιο (9 την Ελβετία, 6 την Αυστρία, 5 την Ολλανδία). Στη Νοτ. Ευρώπη: 28 φορές την Ιταλία, 20 το Βατικανό, 10 την Ισπανία, 8 την Πορτογαλία (4 την Ελλάδα, 3 Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Μάλτα).

Τα ζητήματα της Ελλάδας δεν βρίσκονται ούτε στα 50-100 πρώτα ζητήματα που απασχολούν ιεραχικά την εκάστοτε αμερικανική Προεδρία (το Κυπριακό όμως βρίσκεται - δες και παρακάτω).


Κατά την πρώτη περίοδο της ύπαρξης του, το Ισραήλ υπό τον Ben-Gurion, ανέπτυξε το δόγμα Υψηλής Στρατηγικής του, που ονομάστηκε «Περιφερειακό Δόγμα» ή «Περιφερειακή Συμμαχία». Το δόγμα αυτό περιελάμβανε επίσημες και ανεπίσημες σχέσεις με μη αραβικά κράτη και μειονότητες στην περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής (σε μια προσπάθεια δημιουργίας δακτυλίων, τόξων κ.λπ που θα περικύκλωναν τον αραβικό πυρήνα, καθώς απειλή ήταν οι Άραβες). Στα πλαίσια αυτά το Ισραήλ ανέπτυξε στενές σχέσεις με μη αραβικά μουσουλμανικά εθνικά κράτη όπως η Τουρκία και το Ιράν και μη μουσουλμανικά κράτη όπως η Αιθιοπία, καθώς επίσης με μειονοτικές υπο-εθνικές/κρατικές ομάδες όπως οι Κούρδοι του Ιράκ, οι Μαρωνίτες στο Λίβανο και οι Χριστιανοί του Σουδάν.

Σε αρκετές περιπτώσεις οι σχέσεις ήταν προσυμφωνημένα κρυφές. Έτσι, ενώ το Ιράν δημόσια επέκρινε το Ισραήλ, συνέχισε να του στέλνει πετρέλαιο παρά το αραβικό εμπάργκο το 1973. Στα πλαίσια αυτά η προσέγγιση Ιράν-Τουρκίας (υποστηριζόμενη και από το Πακιστάν), πραγματοποιήθηκε εναντίον της Αιγύπτου του Νάσερ, ο οποίος ως τη δεκαετία του εβδομήντα απειλούσε τα συμφέροντα των δυνάμεων του διεθνούς συστήματος. Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι Άραβες είχαν πάψει να αποτελούν ολοκληρωτικά απειλή για το Ισραήλ. Με τη συμφωνία ειρήνης Ισραήλ-Αιγύπτου, το Τελ Αβίβ άρχισε να αναπτύσσει σχέσεις σε επίπεδο ασφάλειας με το Κάιρο και η σχέση του Ισραήλ με Τουρκία-Ιράν μετασχηματίστηκε σε σχέση του με Τουρκία-Αίγυπτο.

Ο πόλεμος στο Λίβανο το 1982 αποτέλεσε ταφόπλακα της συνεργασίας Μαρωνιτών-Ισραήλ (Μαρωνίτες υπάρχουν και στην Κύπρο) και σηματοδότησε την άνοδο της Hezbollah ως τοπικής δύναμης υπό ιρανική υποστήριξη. Από εκείνη περίπου την περίοδο και ύστερα, το Ιράν πλέον «απειλούσε τα συμφέροντα των δυνάμεων του διεθνούς συστήματος», όχι η Αίγυπτος.

Το τρίγωνο Αίγυπτος-Τουρκία-Ιράν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για τις εξελίξεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής (και όχι το Ισραήλ). Η δημιουργία μιας συμμαχίας στο περιθώριο ή έναντι του υφιστάμενου διεθνούς συστήματος μεταξύ δυο εκ των τριών αυτών χωρών (Αίγυπτος-Τουρκία-Ιράν) αξιολογείται ως πηγή μεγάλης απειλής [-].

[-] Γι'αυτό και έπρεπε να φύγει «πάση θυσια» ο Μόρσι (ο οποίος επισκέφτηκε για πρώτη φορά μετα από δεκαετίες το Ιράν και διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Ερντογάν), καθώς θα χανόταν ο έλεγχος στο εσωτερικό του τριγώνου. Το πραξικόπημα στην Αίγυπτο υποστηρίχθηκε από την Σαουδική Αραβία (η οποία ήρθε σε διάσταση με την Τουρκία και το Κατάρ) λόγω ανταγωνισμού και φόβου προς τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, και χρηματοδοτήθηκε από σαουδαραβικά κεφάλαια.


Το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας είναι διακριτό, δεν ταυτίζεται και δεν θα πρέπει να συγχέεται με το εθνικό συμφέρον του Ισραήλ.

Οι επιτυχίες των υποστηριζόμενων από το Ιράν σιιτικών ομάδων στο Ιράκ και στην Υεμένη σε συνδυασμό με τις επιτυχίες της Hezbollah στη Συρία, την παρουσία του Ιράν στο Σουδάν και την έμμεση επιρροή του στον Κόλπο του Άντεν και την Ερυθρά Θάλασσα (ανάμεσα σε άλλα), κατέστησαν επιτακτική την ανάγκη επαναπροσέγγισης, και την επανενεργοποίηση της στρατηγικής συνεργασίας, Τουρκίας-Ισραήλ. Ο λόγος ήταν το Ιράν (και σε μικρότερο βαθμό ορισμένα ακόμη ζητήματα, εμπορικά, ενεργειακά κ.λπ).

Ο λεγόμενος «άξονας» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ δεν μπορεί να είναι εναλλακτικός για το Ισραήλ και δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σχεση του με την Τουρκία (μην σας παραπλανούν). «Το Ιράν προσπαθεί να κυριαρχήσει στην περιοχή», δήλωσε ο Erdoğan πριν λίγους μήνες, συνεχίζοντας «είναι δυνατόν να γίνει αυτό αποδεκτό; Έχουν αρχίσει να ενοχλούνται η Σαουδική Αραβία και οι χώρες του Κόλπου. Αυτή η εξέλιξη δεν είναι αποδεκτή και αυτό θα πρέπει να το καταλάβει το Ιράν». Ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα (Ιράν), η Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορούν να προσφέρουν άμεσα στο Ισραήλ. Η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και οι χώρες του Κόλπου μπορούν.

Στα πλαίσια του διαμορφούμενου κλίματος Αγγλοσαξονικής Παΐσιολογίας (είχαμε τη ρωσική, τώρα αποκτήσαμε και την αγγλοσαξονική - ορισμένοι κάνουν αυτά που κοροϊδεύαν), ξεχάσαν να σας πουν πως η Τουρκία απέκτησε την πρώτη εξωχώρια στρατιωτική της βάση στο Κατάρ. Μετά από έναν και πλέον αιώνα από την αποχώρηση των Οθωμανών, η Τουρκία επιστρέφει στον Κόλπο. Ποιος ο λόγος; Το Ιράν (το οποίο έχει επιστρέψει μετά από πέντε αιώνες στο νότο της Μεσοποταμίας).

Και οι δύο χώρες, το Κατάρ και η Τουρκία, υποστήριξαν του Αδερφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο, επιδίωξαν την πτώση του Άσσαντ στη Συρία και τους ενώνει -τι άλλο- η δυσπιστία και η ανησυχία ως προς το Ιράν. Το Ισραήλ, μοιράζεται από κοινού ανησυχίες με την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, για ποιόν; Για το Ιράν. Για την επέκταση της επιρροής και της ισχύος του Ιράν. Όλα γίνονται για -και κινούνται γύρω από- τον άξονα Ιράν.

Όπως χρειάζεται το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τη Τουρκία (για το Ιράν), έτσι και η Ελλάδα χρειάζεται το Ιράν και την Αίγυπτο (για τη Τουρκία). Την Ελλάδα προφανώς και την συμφέρει ένας ανταγωνισμός Τουρκίας-Ιράν. Η ισχυροποίηση του Ιράν μπορεί να μη συμφέρει το Ισράηλ, συμφέρει όμως την Ελλάδα.

Τέλος, η Τουρκία, το Ισραήλ και οι Η.Π.Α επιθυμούν άμεσα επίλυση του Κυπριακού. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα δεχθεί αφόρητες πιέσεις.

Όταν βλέπετε ανθρώπους να ιδεολογικοποιούν υπερβολικά την εξωτερική πολιτική (Φίλο/Αντι-Ισλαμισμός κ.λπ) να φεύγετε μακριά. Ο Ερντογάν π.χ, είναι ισλαμιστής άρα το Ισράηλ δεν θα τα ξαναβρεί μαζί του (οι Σαουδάραβες βλέπετε είναι κοσμικοί φιλελεύθεροι δημοκράτες...). Η σημερινή ελλαδική κυβέρνηση είναι αυτή που υπέγραψε status of forces agreement (SOFA) με το Ισράηλ. Το Ισραήλ δεν έχει συνάψει τέτοια συμφωνία με κανένα άλλο κράτος, πλήν των Ηνωμένων Πολιτείων (πολύ θα ήθελαν ο Γεωργιάδης και ο Σαμαράς να είχαν υπογράψει, αλλά τελικά υπέγραψαν οι «νεο-κομμουνιστές» -όπως τους φαντασιώνονται ορισμένοι- και οι «εθνολαϊκιστές», οι οποίοι είναι και ιδεολόγοι ευρωπαϊστές και τους στήριζαν οι Αμερικανοί)... Η εξωτερική πολιτική έχει τη δική της εσωτερική λογική, η οποία είναι διαφορετική από την κομματική (είναι αδιανόητο π.χ, να δημιουργούνται κόμματα προκειμένου να εξυπηρετήσουν τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, δηλαδή επί τούτου). Μακριά απ'όσους ιδεολογικοποιούν υπερβολικά την εξωτερική πολιτική.

Σε ένα άλλο επίπεδο, περισσότερο ευαίσθητο ιστορικά και λιγότερο διεθνοπολιτικό, μπορεί να ειπωθεί το εξής. Εάν, ο μη γένοιτο, προέκυπτε πραγματικός κίνδυνος για την ύπαρξη του Ισράηλ ως κράτους (και όχι απλά ανταγωνισμοί που λαμβάνουν μεταφυσικές διαστάσεις, οδηγούν σε εμμονές και επαναφέρουν σύνδρομα από το παρελθόν), του στύλ «να τους πετάξουμε στη θάλασσα», η Ελλάδα θα ήταν εκεί να βοηθήσει του πολίτες και το λαό του Ισράηλ. Θα έσωζε δεν θα έκοβε χέρια, όπως έκαναν οι «σύμμαχοι» της κατά το παρελθόν (τα υποτιθέμενα σημερινά πεπολιτισμένα «αδέρφια» της)...

Με το Ισραήλ θα πρέπει να μας ενώνει μια από κοινού καχυποψία και δυσπιστία προς τους «πολιτισμένους» (βέβαια απ'ό,τι φαίνεται, εμείς μάλλον είμαστε αφελείς, δίχως ένστικτο επιβίωσης και αίσθημα κινδύνου).


Μονάχα τις τελευταίες δέκα ημέρες το μενού είχε επισκέψεις σε Λευκορωσία, Ουζμπεκιστάν και Πακιστάν και υποδοχή των Υπουργών Εξωτερικών της Γερμανίας και της Κίνας (παρεμπιπτόντως, εξαίρετος διπλωμάτης ο Wang Yi), καθώς επίσης και του Γενικού Γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Μια από τις τελευταίες αναφορές του Erdoğan: “Our Nation Makes Its Own Decisions”.

Μην σας ξεσηκώνω, σας ανησυχώ και σας αναστατώνω. Συνεχίστε ό,τι κάνατε. Καθρεφτάκια, ύπνος του δικαίου, αριστεροδεξιά Πολυτεχνείο-λογία, σπανακόπιτες, χάντρες κ.λπ. Συνεχίζουμε δυναμικά! Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι το απότομο ξύπνημα.


Κυκλοφορεί τις τελευταίες ημέρες μια -ακόμη- είδηση για διώξεις στην Τουρκία. Εν τω μεταξύ, ο Ερντογάν δήλωσε πως η Τουρκία θα μπορούσε να ενταχθεί στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (ηγετικά και ιδρυτικά μέλη του οποίου είναι η Ρωσία και η Κίνα). Οι δηλώσεις του αποτελούν μοχλό πίεσης προς την Ε.Ε, προκειμένου να αποδεχτεί τις αξιώσεις της Άγκυρας (βίζα, άνοιγμα κεφαλαίων, ενταξιακή πορεία κ.λπ) και θα μπορούσαν να έχουν άμεσες επιπτώσεις σε ό,τι αφορά τη συμφωνία Ε.Ε-Τουρκίας για το προσφυγικό. Οι δηλώσεις του Τούρκου Πρόεδρου έρχονται μετά από κριτική που ασκήθηκε από αξιωματούχους της Ε.Ε προς την Τουρκία (στο κλίμα της ειδησης περί διώξεων). Έχουμε δηλαδή δύο μοχλούς πίεσης (εδώ δεν ενδιαφέρει να ασχοληθούμε με το πόσο παπαγάλοι είναι οι δικοί μας «αριστεροί και δεξιοί», δηλαδή τα παραρτήματα. Ενδιαφέρει πως δημιουργείται η «ειδησεογραφία» και πως διαμορφώνεται η «κοινή γνώμη» στην Ελλάδα, και κυρίως ότι αποκρύβεται πίσω από αυτό το παιχνίδι το ουσιώδες: το πάρε-δώσε, οι διαπραγματεύσεις, η βίζα, το προφυγικό, η ενταξιακή πορεία κ.λπ. Παρόμοια λειτουργεί και ένας απολίτικος ψευδοανθρωπισμός ο οποίος χρησιμοποιεί μια γλώσσα αφάνταστα ηγεμονική και υποκριτική μετατρέποντας σχέσεις ισχύος και κυριαρχίας σε ανθρωπιστικού χαρακτήρα σχέσεις, απο-πολιτικοποιώντας το μεταναστευτικό-προσφυγικό).

Λένε οι μεν: παραβιάζεις δικαιώματα, ελευθερίες κ.λπ (δηλαδή δεν ενστερνίζεσαι την ιδεολογία μου). Και απαντά ο άλλος: μη με ζορίζεις, γιατί μπορεί να σκεφτώ τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (Shanghai Cooperation Organization - SCO). Οι δηλώσεις του δε, αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα αφού πραγματοποιήθηκαν κατά την επιστροφή του (Ερντογάν) από ταξίδια-επίσκεψεις που πραγματοποίησε στο Ουζμπεκιστάν, το οποίο είναι πλήρες μέλος του Οργανισμού, και το Πακιστάν (υποψήφιο πλήρες μέλος). Δηλαδή υπάρχει και ένα απτό υπόβαθρο στην «απειλή» του. Δεν έχει σημασία αν θα έπραττε κάτι τέτοιο. Σημασία έχει το εξής:

Ουσιαστικά τι λέει ο Ερντογάν; Όχι «πάση θυσία» στην Ε.Ε (αλλά θα πάρω «πάση θυσία» ό,τι περισσότερο μπορώ από την Ε.Ε).

Και θα καταφέρει ό,τι κατάφερε και πριν λίγους μήνες (με μεγαλύτερη ασφάλεια καθώς στο ενδιάμεσο απέτυχε το πραξικόπημα, το οποίο εάν είχε πετύχει δεν θα είχαμε τα σημερινά - γι'αυτό αντέδρασαν παγωμένα οι της Ε.Ε). Η Τουρκία να συνομιλήσει απευθείες με την Ε.Ε. Θα καταφέρει η Άγκυρα να συνομιλεί απευθείας με τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο και να θέσει μια ατζέντα πάρε-δώσε.

Κάπου εκεί τριγύρω μπορεί να υπάρχει και ένα μικρό σκυλάκι που θα γαβγίζει. Το πιθανότερο είναι πως θα το κοιτάξουν και οι δύο («Ευρώπη» και Τουρκία) από μεγάλη απόσταση και αφ'υψηλού και θα του πουν: Τι θες εσύ τώρα; Και το πιθανότερο είναι πως θα έρθει και ο πέραν του Ατλαντικού («Αμερική») και θα του πει (με αφορμή την Κύπρο): Τι θες εσύ τώρα;


Δεν είναι απίθανο μια υποβάθμιση των σχέσεων Ε.Ε-Τουρκίας να οδηγήσει σε αναβάθμιση των σχέσεων Η.Π.Α-Τουρκίας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε μεγαλύτερη προσέγγιση Αγγλίας, Τουρκίας και Πολωνίας. Θα δούμε. Επίσης το Brexit προσφέρει ένα δελεαστικό μοντέλο για τη σχέση της Τουρκίας με την Ε.Ε (εφόσον καταλήξει σε εμπορικές συμφωνίες το Ηνωμένο Βασίλειο μαζί της).


[-] Εν τω μεταξύ, ο Nazarbayev, Πρόεδρος του Καζακστάν, επισκέφτηκε τη Νότιο Κορέα και την Ιαπωνία (μίλησε μάλιστα και στο Ιαπωνικό Κοινοβούλιο). Εσύ τι έκανες; Για τον επαρχιώτη ευρωκεντρικό Ελλαδίτη όλα τα «Σταν» είναι ίδια (θα αναφερθώ σε άλλο σημείωμα στα πλεονεκτήματα και τις ιδιαιτερότητες της χώρας αυτής η οποία έχει καταστεί Μήλον της Έριδος για Κινέζους, Αμερικανούς και Ιάπωνες). Την ίδια στιγμή, ο Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ συναντήθηκάν με τον Μεντβέντεφ της Ρωσίας (συζήτηση και για συμφωνία ελ. εμπορίου μεταξύ Ευρασιατικής Ένωσης και Ισραήλ ανάμεσα σε άλλα), με τους Υπουργούς Εξωτερικών Ρουμανίας και Νέας Ζηλανδίας και με τον Πρωθυπουργό της Ινδίας, Narendra Modi (μα τι κάνουν με τους «τριτοκοσμικούς» τα πρωτοκοσμικά αδέρφια μας; Μάλλον χαζοί θα είναι οι ισραηλινοί και οι ελλαδίτες έξυπνοι). Ένα από τα παραμύθια που πουλάνε σε τμήμα του ελληνικού λαού συγκεκριμένες πολιτικές γκρούπες είναι το «να γίνουμε Ισραήλ». Τους παραμυθιάζουν. Με ευρωλαγνεία, με πρόσδεση και εξάρτηση, πάση θυσία, δυτικοκεντρισμό και η Ελλάδα να κάει προκειμένου... η Ευρώπη, δεν «γίνεσαι Ισραήλ». Η πολιτική τάξη παρέδωσε μια χώρα που στην αυγή του νέου παγκόσμιου ιστορικού αιώνα έχει μηδενικές σχέσεις με Ιαπωνία και Ινδία.

[-] Δεν υπάρχεις: Τι θες εσύ τώρα; Γρήγορα -μπες- μέσα στο σπιτάκι σου, σκύλακι. Μπές μέσα και θα σου πετάξω κοκκαλάκι... Το σκύλακι θα κάνει ό,τι του πουν.

[-] 4 Σεπτεμβρίου 2016: Αν συνεχίσει αυτή την πορεία, το «ευρωπαϊκό» μέλλον ή/και η «ευρωπαϊκή» προοπτική της Ελλάδας είναι να αποτελέσει κάτι μεταξύ Ellis Island και Guantánamo Bay της Ευρωπαϊκής Ένωσης.