I
Για να διαθέτεις πραγματικά δική σου διοίκηση, πρέπει να διαθέτεις δικούς σου πολιτικούς, για να διαθέτεις δικούς σου πολιτικούς, πρέπει να διαθέτεις δικά σου κόμματα, για να διαθέτεις δικά σου κόμματα, πρέπει να διαθέτεις δικούς σου θεσμούς, για να διαθέτεις δικούς σου θεσμούς, πρέπει να διαθέτεις δική σου πρωτεύουσα, και για να διαθέτεις δική σου πρωτεύουσα, πρέπει να διαθέτεις δικό σου κράτος (και για να διαθέτεις δικό σου κράτος και θεσμούς, πρέπει να διαθέτεις δική σου ιστορία και ταυτότητα - και όχι «δανεική» ταυτότητα και ιστορία, να μαθαίνεις την ιστορία σου από άλλους).
Δεν προξενεί σε κανέναν εντύπωση που η Αθήνα, για περίπου 18-20 αιώνες, αποτελεί ένα άνευ ιδιαίτερης σημασίας περιφερειακό αστικό κέντρο (η άνοδος της ασημαντότητας της ξεκινά σταδιακά από τα ελληνιστικά χρόνια) και που ξαφνικά, μετά από αιώνες αδιαφορίας του αυτόχθονου πληθυσμού, αρχίζει να μεταβάλλεται σε πρωτεύουσα του «ελληνικού κράτους»; Ποιο αστικό κέντρο επιθυμούσε ως πρωτεύουσα του ο αυτόχθων πληθυσμός;
Η Αθήνα αποτελεί ένα εξω-εθνικό κατασκεύασμα, αποτέλεσμα πολιτικού παρεμβατισμού και αποικιακής κρατο-κατασκευαστικής. Προϊόν συστημικής ή δομικής αποικιοποίησης. Ο Αθήναϊσμός, μια εξω-χώρια φυτεμένη ιδεολογία, αποτελεί επίσημη και κυρίαρχη ιδεολογία, και καταστατική συνθήκη του ελλαδικού κράτους. Το λεγόμενο «ελληνικό κράτος», καθόλου παράξενο δεν είναι που είναι αθηνοκεντρικό. Δεν είναι ελληνικό το κράτος, αθηναϊκό είναι.
Από τον Αθήναϊσμό προκύπτει ο Ελλαδισμός ως ιδεολογία, δηλαδή η ολοκληρωτική αποκοπή από όλους τους ιστορικούς χώρους και όλες τις ιστορικές περιόδους και η εμμονική ιστορική και γεωγραφική προσκόλληση, συγκέντρωση και ενασχόληση με την Αθήνα. Η αναγωγή των πάντων στην Αθήνα. Προσοχή! Ο Αθήναϊσμός και ο Ελλαδισμός αποτελούν εντελώς καινοφανή «νεο-ελληνικά» ιδεολογικά προϊόντα και ουδεμία σχέση έχουν με την κυρίως ειπείν Αθήνα. Οι Αθηναίοι, προς τη Σικελία και τον Ελλήσποντο έβλεπαν οι άνθρωποι (και προς την Αίγυπτο, τη Μακεδονία και την Ιωνία ή αλλού). Γι'αυτό και ήταν Αθηναίοι και όχι νεο-Αθηναίοι, Έλληνες και όχι φιλέλληνες.
[-] Καθόλου παράξενο φυσικά που στην απέναντι όχθη του Αιγαίου ακούγονται φωνές για μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κωνσταντινούπολη. Όπως οι Χιώτες που «πάνε δυο-δυο», έτσι πάνε και τα αποικιακά project ή οι αποικιοκρατικές κρατο-κατασκευαστικές σε ενιαίους γεωπολιτικά χώρους: Όταν ο Mustafa Kemal επιλέγει ως πρωτεύουσα του «τουρκικού κράτους» την Άγκυρα-Engürije, μετά από 1593 συνεχή χρόνια της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύουσας Πόλης, το ασήμαντο και σκονισμένο αυτό βλαχοχώρι δεν έχει περισσότερους από 25.000 κατοίκους (αυτοί ήταν ακόμη χειρότεροι από εμάς).
[-] Επί 1593 έτη, η Κωνσταντινούπολη αποτελεί πρωτεύουσα Πόλη (μετά έρχεται ο «εξευρωπαϊσμός» και ο «εκδυτικισμός» και άλλα τέτοια παραμύθια με καθρεφτάκια για τους αυτόχθονες και τους ιθαγενείς). Ανάλογο και κάπως μεγαλύτερο είναι και το χρονικό διάστημα κατά το οποίο η Αθήνα βρίσκεται στην ιστορική αφάνεια. Η Αθήνα αποτελεί πρωτεύουσα του... κράτους των Αθηνών, από το 1834 (ψάξτε λίγο την ιστορία των πρωτευουσών της χώρας νωρίτερα).
Μετά από 1593 συνεχή έτη που η ονομασία της Πόλης είναι Κωνσταντινούπολη (Κωνστανιιέ-Kostantiniyye την έλεγαν και οι Σουλτάνοι), έρχεται ένας τύπος και την μετονομάζει σε «Ἰστανμποὺλ». Και στα καθ'ημάς, έχουμε κάτι άλλους παράξενους τύπους (Έλληνες κεμαλιστές, οπαδούς του, και διάφορα μέλη του Κεμαλικού Κόμματος Ελλάδος) να μας κάνουν παρατήρηση εάν δεν την λέμε «Ἰστανμποὺλ»!
Tο όνομα της Πόλης επί 1593 έτη, από το 330 μ.Χ μέχρι το 1923 μ.Χ, είναι Κωνσταντινούπολη-Κωνστανιιέ.
Κωνσταντινούπολη-Κωνστανιιέ: (330 - 1923 μ.Χ) 1593 έτη
Ιστανμπούλ: (1923 - 2016 μ.Χ) 93 έτη
Δεν υπάρχει μεσαιωνική ευρωπαϊκή ιστορία χωρίς Κωνσταντινούπολη. Προκειμένου η Πόλη και η ιστορία της να εξαφανιστεί, δεν έπρεπε το όνομα να μείνει στο στόμα των Τούρκων - αλλά και των Ελλήνων. Κάτι τέτοιο δεν συμβάδιζε με τις επιδιώξεις της εποχής. Δηλαδή με τη μεταβολή του Κεράτιου Κόλπου της Κωνσταντινούπολης των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, των Οθωμανών Σουλτάνων και των Βενετών Πατρίκίων (η ταφική πλάκα του Ερρίκου Δάνδολου ακόμη βρίσκεται στην Αγιά Σοφίά) σε ευρωπαικό αποχωρητήριο εξυπηρέτησης συγκεκριμένων πολιτικών. Με την Πόλη ως Κωνσταντινούπολη-Κωνστανιιέ, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να συμβεί. Ως «Ἰστανμποὺλ» όμως, κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν (τα υπόλοιπα αποτελούν «εκκοσμικευτικές» παραμυθίες). Χαρακτηριστικό είναι πως το «Ἰστανμποὺλ» καθιερώνεται με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της Τουρκίας και με την ιστορική επιβολή ενός παραμυθιού για έναν τύπο που τον έλεγαν Ali Rıza oğlu Mustafa.
[-] Με την ιστορική αλλοίωση και παραχάραξη του ονόματος και την μετονομασία της Κωνσταντινούπολης-Κωνστανιιέ (Kostantiniyye) σε «Ἰστανμποὺλ», ξεκινά και το project της ολικής ιστορικής «τουρκοποίησης» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του παράλληλου «εξευρωπαϊσμού» της «Τουρκίας», δηλαδή της προσπάθειας πλήρους ενσωμάτωσης ή/και αφομοίωσης της Κωνσταντινούπολης στον... Ρήνο, στην Ευρώπη του Ρήνου.
[-] Η Κωνσταντινούπολη είχε κατά καιρούς και κάτι εντελώς περιφερειακά ή συμπληρωματικά ονόματα.
[-] Υπόψιν. Τα προηγούμενα γράφονται από έναν «παλαιοελλαδιτη». Πιο «νότιος» πεθαίνεις: Πελοποννήσιος και Κρητικός. Όχι από κάποιον που ήρθε από την Ανατολία. Σε περίπτωση που αναρωτιούνται ορισμένοι.
Από απόψεως ιστορικών νοημάτων μακράς διάρκειας, ο Ali Rıza oğlu Mustafa (κατά κόσμον Mustafa Kemal Atatürk), μετονομάζοντας την Κωνσταντινούπολη σε «Ἰστανμποὺλ», ολοκληρώνει το «έργο» ή το ''project''που ξεκινά με τον Hieronymus Wolf (ασχέτως κινήτρων και ανεξαρτήτως προθέσεων).
Το 1923 μ.Χ σηματοδοτεί την ολοκλήρωση και αποτελεί την κατάληξη του 1557 μ.Χ (ή του 1568. Corpus Historiæ Byzantinæ). Το αρχικά ιστοριογραφικό και έπειτα γεωπολιτικό και πολιτισμικό ευρωκεντρικό project διαρκεί πάνω από 350 έτη.
Ιστορικό αποτέλεσμα: Η κατασκευή του κράτους των Αθηνών και του κράτους της Άγκυρας από τη μια μεριά, του «Βυζαντίου» και της «Ἰστανμποὺλ» από την άλλη, και η ενσωμάτωση των μεν πρώτων στη Νέα Αγία Ρωμαϊκή Ευρωπαϊκή και Ατλαντική Αυτοκρατορία, των δε δεύτερων, στα έσχατα και πλέον σκοτεινά και αραχνιασμένα μπουντρούμια του «ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού».
Επιτέλους, η προσπάθεια πλήρους απαξίωσης, κατόπιν ενσωμάτωσης και τελικά αφομοίωσης έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Η Αυτοκρατορία των Ρωμαίων ως «Βυζάντιο» και η Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη ως «Ἰστανμποὺλ», εξαφανίζονται από το ιστορικό προσκήνιο και μεταβάλλονται (μέσω του κράτους των Αθηνών και της Άγκυρας) σε συνιστώσες μιας Ευρώπης του Ρήνου και μιας Δύσεως του Ατλαντικού (μέχρι να αφομοιωθούν και να εξαφανιστούν πλήρως).
Ο «εξευρωπαϊσμός» και «εκδυτικισμός» έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί.
[-] Μπουντρούμια του «ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού»: Κατά το αφήγημα, το «Βυζάντιο» δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια χιλιετή αέναη παρακμή που σέρνεται, η δε «Οθωμανία», σχεδόν εκ γενετής θεωρείται παρηκμασμένη (μετά από καμιά 70αριά - 100 χρόνια). Λυπούμεθα, ἐγεννήθη γερασμένη. 17 και πλέον αιώνες ατελείωτης παρακμής. Τι λες ρε παιδί μου...
[-] Αποτελέσματα «εξευρωπαϊσμού» και «εκδυτικισμού»: Κράτος των Αθηνών, κράτος της Άγκυρας, «Βυζαντίο», «Ἰστανμποὺλ». Όλα τα προηγούμενα «υπανάπτυκτα, καθυστερημένα, αδιαφώτιστα» κ.λπ. Οι κάτοικοι αυτών των ιστορικών χώρων δεν υπήρξαν ποτέ «τριτοκοσμικοί». Κι όμως, ο «εξευρωπαϊσμός» και ο «εκδυτικισμός» έκανε και εδώ το θαύμα του. Αρκετοί τους θεώρησαν ως τέτοιους. Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα και η έσχατη κατάληξη του «εξευρωπαϊσμού» και του «εκδυτικισμού» δεν είναι τίποτα λιγότερο, από την ολοκληρωτική ιστορική εξαφάνιση.
[-] Ο Πόλεμος κατά της Αυτοκρατορίας και της Πόλης σαφώς και έχει την απαρχή του μεταξύ 9ου και 11ου αιώνα. Αλλά είναι ένας πόλεμος «αδερφικός», ενδομεσογειακός και «εμφύλιος». Αυτά είναι ενδο-οικογενειακά ζητήματα και καυγάδες, μέχρι ενός σημείου. Μετά την Άλωση του 1204, ο πόλεμος αποκτά άλλες διαστάσεις, ριζοσπαστικοποιείται, τα πάθη αγριεύουν, οι μνήμες χαράσσονται και οι ταυτότητες μεταβάλλονται. Ωστόσο η πραγματική παραχάραξη και αλλοίωση (η κατασκευή της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» και μετέπειτα της «Ἰστανμποὺλ») ξεκινά περίξ της Ευρώπης του Ρήνου κατά την οθωμανική περίοδο της Κωνσταντινούπολης. Έχει σημασία η προηγούμενη παρατήρηση. Ουδείς επιχειρεί, ουδείς μπορεί να διανοηθεί - ουδείς τολμά να μιλήσει για - «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» πριν από το 1453 μ.Χ. Όπως ουδείς μπορεί να διανοηθεί μια «Ἰστανμποὺλ» πριν από το 1923 μ.Χ.
[-] Εάν πραγματικά το ήθελαν, θα προσπαθούσαν να συνθέσουν ένα πολιτισμό πολλαπλών Ρωμαϊκών Αυτοκρατοριών και Πόλεων (αυτό το πιστεύουν ακόμη ορισμένοι αγνοί «Ευρωπαϊστές»). Όμως ούτε επιθυμούν, ούτε επιδιώκουν κάτι τέτοιο, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά κατ'επανάληψη και όπως αποδεικνύουν οι πράξεις τους, συνεχώς.
[-] Οι Αμερικανοί (καθώς οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απλά Ευρωπαίοι), αποτελούν αστάθμητο παράγοντα.
Τρεις επισημάνσεις περί της Ρωμαϊκής - και της αποκαλούμενης «Βυζαντινής» - Αυτοκρατορίας (ενταγμένες στα πλαίσια της ευρωκεντρικής ιστοριογραφίας).
Δεν προξενεί σε κανέναν εντύπωση που η Αθήνα, για περίπου 18-20 αιώνες, αποτελεί ένα άνευ ιδιαίτερης σημασίας περιφερειακό αστικό κέντρο (η άνοδος της ασημαντότητας της ξεκινά σταδιακά από τα ελληνιστικά χρόνια) και που ξαφνικά, μετά από αιώνες αδιαφορίας του αυτόχθονου πληθυσμού, αρχίζει να μεταβάλλεται σε πρωτεύουσα του «ελληνικού κράτους»; Ποιο αστικό κέντρο επιθυμούσε ως πρωτεύουσα του ο αυτόχθων πληθυσμός;
Η Αθήνα αποτελεί ένα εξω-εθνικό κατασκεύασμα, αποτέλεσμα πολιτικού παρεμβατισμού και αποικιακής κρατο-κατασκευαστικής. Προϊόν συστημικής ή δομικής αποικιοποίησης. Ο Αθήναϊσμός, μια εξω-χώρια φυτεμένη ιδεολογία, αποτελεί επίσημη και κυρίαρχη ιδεολογία, και καταστατική συνθήκη του ελλαδικού κράτους. Το λεγόμενο «ελληνικό κράτος», καθόλου παράξενο δεν είναι που είναι αθηνοκεντρικό. Δεν είναι ελληνικό το κράτος, αθηναϊκό είναι.
Από τον Αθήναϊσμό προκύπτει ο Ελλαδισμός ως ιδεολογία, δηλαδή η ολοκληρωτική αποκοπή από όλους τους ιστορικούς χώρους και όλες τις ιστορικές περιόδους και η εμμονική ιστορική και γεωγραφική προσκόλληση, συγκέντρωση και ενασχόληση με την Αθήνα. Η αναγωγή των πάντων στην Αθήνα. Προσοχή! Ο Αθήναϊσμός και ο Ελλαδισμός αποτελούν εντελώς καινοφανή «νεο-ελληνικά» ιδεολογικά προϊόντα και ουδεμία σχέση έχουν με την κυρίως ειπείν Αθήνα. Οι Αθηναίοι, προς τη Σικελία και τον Ελλήσποντο έβλεπαν οι άνθρωποι (και προς την Αίγυπτο, τη Μακεδονία και την Ιωνία ή αλλού). Γι'αυτό και ήταν Αθηναίοι και όχι νεο-Αθηναίοι, Έλληνες και όχι φιλέλληνες.
Σημειώσεις
[-] Δύσμοιρε πολίτη της ''Hellenic Republic''. Πέρασε η περίοδος που ήταν της μόδας ο «φιλελληνισμός» και ο «κλασικισμός» εις τας Ευρώπας (εξυπηρέτησε η συγκεκριμένη ιδεολογία - του «φιλελληνισμού» - τους απαραίτητους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς συγκεκριμένων ευρωπαϊκών κέντρων). Τώρα είναι της μόδας οι Μέσοι Χρόνοι και οι Αγίες Ρωμαϊκές Αυτοκρατορίες. Τι θα κάνεις τώρα; Θα πάρεις το εκ κατασκευής ετεροκαθοριζόμενο και προϊόν συστημικής ή δομικής αποικιοποίησης παράρτημα-κράτος στα χέρια σου ή θα συνεχίσεις να λειτουργείς ως ένα - όχι και τόσο απαραίτητο - αποικιακό παράρτημα;[-] Καθόλου παράξενο φυσικά που στην απέναντι όχθη του Αιγαίου ακούγονται φωνές για μεταφορά της πρωτεύουσας στην Κωνσταντινούπολη. Όπως οι Χιώτες που «πάνε δυο-δυο», έτσι πάνε και τα αποικιακά project ή οι αποικιοκρατικές κρατο-κατασκευαστικές σε ενιαίους γεωπολιτικά χώρους: Όταν ο Mustafa Kemal επιλέγει ως πρωτεύουσα του «τουρκικού κράτους» την Άγκυρα-Engürije, μετά από 1593 συνεχή χρόνια της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύουσας Πόλης, το ασήμαντο και σκονισμένο αυτό βλαχοχώρι δεν έχει περισσότερους από 25.000 κατοίκους (αυτοί ήταν ακόμη χειρότεροι από εμάς).
[-] Επί 1593 έτη, η Κωνσταντινούπολη αποτελεί πρωτεύουσα Πόλη (μετά έρχεται ο «εξευρωπαϊσμός» και ο «εκδυτικισμός» και άλλα τέτοια παραμύθια με καθρεφτάκια για τους αυτόχθονες και τους ιθαγενείς). Ανάλογο και κάπως μεγαλύτερο είναι και το χρονικό διάστημα κατά το οποίο η Αθήνα βρίσκεται στην ιστορική αφάνεια. Η Αθήνα αποτελεί πρωτεύουσα του... κράτους των Αθηνών, από το 1834 (ψάξτε λίγο την ιστορία των πρωτευουσών της χώρας νωρίτερα).
II
Μετέφερε που μετέφερε την πρωτεύουσα από την Κωνσταντινούπολη στην Άγκυρα-Engürije, μετονόμασε κιόλας την Κωνσταντινούπολη σε «Ἰστανμποὺλ». Τρομάρα του!Μετά από 1593 συνεχή έτη που η ονομασία της Πόλης είναι Κωνσταντινούπολη (Κωνστανιιέ-Kostantiniyye την έλεγαν και οι Σουλτάνοι), έρχεται ένας τύπος και την μετονομάζει σε «Ἰστανμποὺλ». Και στα καθ'ημάς, έχουμε κάτι άλλους παράξενους τύπους (Έλληνες κεμαλιστές, οπαδούς του, και διάφορα μέλη του Κεμαλικού Κόμματος Ελλάδος) να μας κάνουν παρατήρηση εάν δεν την λέμε «Ἰστανμποὺλ»!
Tο όνομα της Πόλης επί 1593 έτη, από το 330 μ.Χ μέχρι το 1923 μ.Χ, είναι Κωνσταντινούπολη-Κωνστανιιέ.
Κωνσταντινούπολη-Κωνστανιιέ: (330 - 1923 μ.Χ) 1593 έτη
Ιστανμπούλ: (1923 - 2016 μ.Χ) 93 έτη
Δεν υπάρχει μεσαιωνική ευρωπαϊκή ιστορία χωρίς Κωνσταντινούπολη. Προκειμένου η Πόλη και η ιστορία της να εξαφανιστεί, δεν έπρεπε το όνομα να μείνει στο στόμα των Τούρκων - αλλά και των Ελλήνων. Κάτι τέτοιο δεν συμβάδιζε με τις επιδιώξεις της εποχής. Δηλαδή με τη μεταβολή του Κεράτιου Κόλπου της Κωνσταντινούπολης των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, των Οθωμανών Σουλτάνων και των Βενετών Πατρίκίων (η ταφική πλάκα του Ερρίκου Δάνδολου ακόμη βρίσκεται στην Αγιά Σοφίά) σε ευρωπαικό αποχωρητήριο εξυπηρέτησης συγκεκριμένων πολιτικών. Με την Πόλη ως Κωνσταντινούπολη-Κωνστανιιέ, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να συμβεί. Ως «Ἰστανμποὺλ» όμως, κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν (τα υπόλοιπα αποτελούν «εκκοσμικευτικές» παραμυθίες). Χαρακτηριστικό είναι πως το «Ἰστανμποὺλ» καθιερώνεται με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της Τουρκίας και με την ιστορική επιβολή ενός παραμυθιού για έναν τύπο που τον έλεγαν Ali Rıza oğlu Mustafa.
Σημειώσεις
[-] Ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που προπαγάνδισαν δυτικό-ευρωπαίοι, ενστερνίστηκαν οι Τούρκοι ως εθνική ιδεολογία, και οι Έλληνες κεμαλιστές συνεχώς παπαγαλίζουν, είναι πως ο Ali Rıza oğlu Mustafa (ή Mustafa Kemal ''Atatürk''), αποτέλεσε «μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του μουσουλμανικού κόσμου».[-] Με την ιστορική αλλοίωση και παραχάραξη του ονόματος και την μετονομασία της Κωνσταντινούπολης-Κωνστανιιέ (Kostantiniyye) σε «Ἰστανμποὺλ», ξεκινά και το project της ολικής ιστορικής «τουρκοποίησης» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του παράλληλου «εξευρωπαϊσμού» της «Τουρκίας», δηλαδή της προσπάθειας πλήρους ενσωμάτωσης ή/και αφομοίωσης της Κωνσταντινούπολης στον... Ρήνο, στην Ευρώπη του Ρήνου.
[-] Η Κωνσταντινούπολη είχε κατά καιρούς και κάτι εντελώς περιφερειακά ή συμπληρωματικά ονόματα.
[-] Υπόψιν. Τα προηγούμενα γράφονται από έναν «παλαιοελλαδιτη». Πιο «νότιος» πεθαίνεις: Πελοποννήσιος και Κρητικός. Όχι από κάποιον που ήρθε από την Ανατολία. Σε περίπτωση που αναρωτιούνται ορισμένοι.
III
Η μετονομασία (το γράφω ευγενικά) της Κωνσταντινούπολης σε «Ἰστανμποὺλ», αποτελεί το αποκορύφωμα και την ολοκλήρωση μιας πορείας που ξεκινά με την μετονομασία (ομοίως) της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ή καλύτερα της Βασιλείας των Ρωμαίων) σε «Βυζαντινή Αυτοκρατορία». Η πορεία ξεκινά με την αλλοίωση και την παραχάραξη του χαρακτήρα, της ταυτότητας και του ονόματος της Αυτοκρατορίας και ολοκληρώνεται με της Πόλης.Από απόψεως ιστορικών νοημάτων μακράς διάρκειας, ο Ali Rıza oğlu Mustafa (κατά κόσμον Mustafa Kemal Atatürk), μετονομάζοντας την Κωνσταντινούπολη σε «Ἰστανμποὺλ», ολοκληρώνει το «έργο» ή το ''project''που ξεκινά με τον Hieronymus Wolf (ασχέτως κινήτρων και ανεξαρτήτως προθέσεων).
Το 1923 μ.Χ σηματοδοτεί την ολοκλήρωση και αποτελεί την κατάληξη του 1557 μ.Χ (ή του 1568. Corpus Historiæ Byzantinæ). Το αρχικά ιστοριογραφικό και έπειτα γεωπολιτικό και πολιτισμικό ευρωκεντρικό project διαρκεί πάνω από 350 έτη.
Ιστορικό αποτέλεσμα: Η κατασκευή του κράτους των Αθηνών και του κράτους της Άγκυρας από τη μια μεριά, του «Βυζαντίου» και της «Ἰστανμποὺλ» από την άλλη, και η ενσωμάτωση των μεν πρώτων στη Νέα Αγία Ρωμαϊκή Ευρωπαϊκή και Ατλαντική Αυτοκρατορία, των δε δεύτερων, στα έσχατα και πλέον σκοτεινά και αραχνιασμένα μπουντρούμια του «ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού».
Επιτέλους, η προσπάθεια πλήρους απαξίωσης, κατόπιν ενσωμάτωσης και τελικά αφομοίωσης έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Η Αυτοκρατορία των Ρωμαίων ως «Βυζάντιο» και η Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη ως «Ἰστανμποὺλ», εξαφανίζονται από το ιστορικό προσκήνιο και μεταβάλλονται (μέσω του κράτους των Αθηνών και της Άγκυρας) σε συνιστώσες μιας Ευρώπης του Ρήνου και μιας Δύσεως του Ατλαντικού (μέχρι να αφομοιωθούν και να εξαφανιστούν πλήρως).
Ο «εξευρωπαϊσμός» και «εκδυτικισμός» έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί.
Σημειώσεις
[-] Corpus Historiæ Byzantinæ. Παρουσίαση για πρώτη φορά στο ευρωπαϊκό αναγνωστικό κοινό μιας ολοκαίνουργιας και πρωτόφαντης αυτοκρατορίας που ονομάζεται «Βυζαντινή».[-] Μπουντρούμια του «ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού»: Κατά το αφήγημα, το «Βυζάντιο» δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια χιλιετή αέναη παρακμή που σέρνεται, η δε «Οθωμανία», σχεδόν εκ γενετής θεωρείται παρηκμασμένη (μετά από καμιά 70αριά - 100 χρόνια). Λυπούμεθα, ἐγεννήθη γερασμένη. 17 και πλέον αιώνες ατελείωτης παρακμής. Τι λες ρε παιδί μου...
[-] Αποτελέσματα «εξευρωπαϊσμού» και «εκδυτικισμού»: Κράτος των Αθηνών, κράτος της Άγκυρας, «Βυζαντίο», «Ἰστανμποὺλ». Όλα τα προηγούμενα «υπανάπτυκτα, καθυστερημένα, αδιαφώτιστα» κ.λπ. Οι κάτοικοι αυτών των ιστορικών χώρων δεν υπήρξαν ποτέ «τριτοκοσμικοί». Κι όμως, ο «εξευρωπαϊσμός» και ο «εκδυτικισμός» έκανε και εδώ το θαύμα του. Αρκετοί τους θεώρησαν ως τέτοιους. Βέβαια το τελικό αποτέλεσμα και η έσχατη κατάληξη του «εξευρωπαϊσμού» και του «εκδυτικισμού» δεν είναι τίποτα λιγότερο, από την ολοκληρωτική ιστορική εξαφάνιση.
[-] Ο Πόλεμος κατά της Αυτοκρατορίας και της Πόλης σαφώς και έχει την απαρχή του μεταξύ 9ου και 11ου αιώνα. Αλλά είναι ένας πόλεμος «αδερφικός», ενδομεσογειακός και «εμφύλιος». Αυτά είναι ενδο-οικογενειακά ζητήματα και καυγάδες, μέχρι ενός σημείου. Μετά την Άλωση του 1204, ο πόλεμος αποκτά άλλες διαστάσεις, ριζοσπαστικοποιείται, τα πάθη αγριεύουν, οι μνήμες χαράσσονται και οι ταυτότητες μεταβάλλονται. Ωστόσο η πραγματική παραχάραξη και αλλοίωση (η κατασκευή της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας» και μετέπειτα της «Ἰστανμποὺλ») ξεκινά περίξ της Ευρώπης του Ρήνου κατά την οθωμανική περίοδο της Κωνσταντινούπολης. Έχει σημασία η προηγούμενη παρατήρηση. Ουδείς επιχειρεί, ουδείς μπορεί να διανοηθεί - ουδείς τολμά να μιλήσει για - «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» πριν από το 1453 μ.Χ. Όπως ουδείς μπορεί να διανοηθεί μια «Ἰστανμποὺλ» πριν από το 1923 μ.Χ.
[-] Εάν πραγματικά το ήθελαν, θα προσπαθούσαν να συνθέσουν ένα πολιτισμό πολλαπλών Ρωμαϊκών Αυτοκρατοριών και Πόλεων (αυτό το πιστεύουν ακόμη ορισμένοι αγνοί «Ευρωπαϊστές»). Όμως ούτε επιθυμούν, ούτε επιδιώκουν κάτι τέτοιο, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά κατ'επανάληψη και όπως αποδεικνύουν οι πράξεις τους, συνεχώς.
[-] Οι Αμερικανοί (καθώς οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απλά Ευρωπαίοι), αποτελούν αστάθμητο παράγοντα.
.~`~.
Τρεις επισημάνσεις περί της Ρωμαϊκής - και της αποκαλούμενης «Βυζαντινής» - Αυτοκρατορίας (ενταγμένες στα πλαίσια της ευρωκεντρικής ιστοριογραφίας).