Η αποστολή του Σαμαρά και τα «άκρα» και ένα απαραίτητο συμπλήρωμα προς ευρύτερη κατανόηση του πολιτισμικού και μορφωτικού ακρωτηριασμού δια μέσω του γεωπολιτικού ελέγχου.

Άλλο κείμενο του ιδίου:
Μετα-πολιτική μετα-ανθρωπότητα στο ελλαδικό μετα-κράτος του Σαμαρά και του Τσίπρα.

Ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί τον κατάλληλο πρωθυπουργό στην κατάλληλη χώρα και στην κατάλληλη στιγμή. Ενσαρκώνει με δραματικό τρόπο το είδος του πρωθυπουργού που αρμόζει σε ένα κράτος το οποίο ιδρύθηκε εξ αρχής ως «κράτος υπό αίρεση» και το οποίο σήμερα αντιμετωπίζει μια σοβαρή υπαρξιακή κρίση λόγω δομικών αλλαγών των συνθηκών που διευκόλυναν και δικαιολογούσαν την ύπαρξή του μέχρι τώρα.

Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, το 1830, επειδή οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, ιδίως δε η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, ήθελαν να διαχειριστούν με αυτόν τον τρόπο την αποδόμηση και κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επειδή χρειάζονταν, για γεωπολιτικούς λόγους, ένα προτεκτοράτο στην άκρη της Βαλκανικής, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα σχέδιά τους για την εκμετάλλευση του πετρελαίου της Μέσης Ανατολήςκαι για τη διάνοιξη και διαχείριση της Διώρυγας του Σουέζ.

Εξ αρχής κατέστη σαφές ότι το ελληνικό κράτος ήταν γεωπολιτικό εργαλείο των Δυτικών πατρώνων του και υποχείριο της χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας τού Λονδίνου. Έτσι, γρήγορα-γρήγορα, ο Ιωάννης Καποδίστριας εξαλείφθηκε, για την ακρίβεια δολοφονήθηκε, επειδή ήταν ικανός να δημιουργήσει αποτελεσματικό και σοβαρό κράτος και να ενεργοποιήσει στρατηγικούς πολιτιστικούς και πολιτικούς δεσμούς με τη Ρωσία και τις βαλκανικές χώρες της πάλαι ποτέ Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αντ’ αυτού η διοίκηση της Ελλάδας ανατέθηκε από τους ξένους πάτρωνες της χώρας σε ελεγχόμενους από τον ξένο παράγοντα βασιλικούς οίκους, σηματοδοτώντας, κατά επίσημο και θεσμικό τρόπο, ότι το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι ετεροκαθοριζόμενο και ευθέως ετεροκατευθυνόμενο. Επίσης, από το 1830 μέχρι το 1860, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία εισέπραξαν προς εξυπηρέτηση των δανείων που χορήγησαν στην Ελλάδα περίπου το 30% των προσόδων του ελληνικού κράτους και μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα τα δάνεια είχαν πληρωθεί στο τριπλάσιο της πραγματικής αξίας τους.

Συγχρόνως η κυριαρχία των ξένων πατρώνων τής Ελλάδας επ’ αυτής θεμελιώθηκε και με την κατάλληλη πολιτιστική διπλωματία και προπαγάνδα, διότι καμιά πολιτική κυριαρχία δεν είναι αρκετά ισχυρή εάν δεν ασκείται και επί της ψυχής των ανθρώπων. Με αυτόν τον σκοπό η εθνική ιδεολογία τού ελληνικού κράτους δημιουργήθηκε από μια ομάδα λογίων που εκπροσωπούσαν τον γερμανικό ρομαντισμό, από μια ομάδα εκπροσώπων του γερμανικού και του γαλλικού νομικού πολιτισμού και από μια ομάδα εμπόρων που εκπροσωπούσαν την κουλτούρα του βρετανικού καπιταλισμού. Έτσι το ελληνικό πανεπιστήμιο και η Εκκλησία τής Ελλάδος (ως «εθνικός-κρατικός» πλέον θεσμός) δημιουργήθηκαν από τις Δυτικές δυνάμεις που ήλεγχαν και εκμεταλλεύονταν το ελληνικό κράτος, προκειμένου οι Έλληνες πολίτες να μάθουν την εθνική τους ταυτότητα και τη θρησκεία τους σύμφωνα με τους όρους, την κουλτούρα και τα συμφέροντα του κυρίαρχου ξένου παράγοντα.

Στον 20ό αιώνα και συγκεκριμένα μετά από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κύριος διαχειριστής τής Ελλάδας άλλαξε, καθώς η χώρα πέρασε από τη σφαίρα επιρροής τής Μεγάλης Βρετανίας στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ. Η διασφάλιση και σταθεροποίηση της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στο σύστημα του Δυτικού καταμερισμού κεφαλαίου και της ατλαντικής (δηλαδή αγγλο-αμερικανικής) γεωπολιτικής επιτεύχθηκε μέσω της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ. Μάλιστα η συστημική πολιτική, στρατιωτική και οικονομική χειραγώγηση της Ελλάδας από τον ατλαντικό παράγοντα ήταν τόσο ισχυρή ώστε η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών της Ελλάδας διοικούνταν και χρηματοδοτούνταν άμεσα από τη CIA κατά επίσημο τρόπο μέχρι τη δεκαετία του 1960.

Ο ατλαντικός παράγοντας απαιτεί από το ελληνικό πολιτικό να διεκπεραιώνει τα διοικητικά του καθήκοντα στην Ελλάδα σύμφωνα με τις εξής επιταγές και σύμφωνα με τους εξής στόχους:

1) Η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Δυτικό παράγοντα, δεν πρέπει να αναπτύξει ποτέ συνείδηση διαδόχου, πνευματικού ή πολιτικού, του Βυζαντίου. Αφενός το Βυζάντιο αποτελεί μέγα πνευματικό και πολιτικό αντίπαλο της λατινο-φραγκικής ελίτ τής Δύσης, με καμία έννοια δεν ανήκει στη Δύση, αφετέρου μια νεο-βυζαντινή συνείδηση θα ωθούσε, εύλογα και κατά φυσικό τρόπο, σε μια στρατηγική πολιτική, πνευματική και ολοκληρωμένη γεωπολιτική συμμαχία Ελλάδας-Ρωσίας, η οποία, κατά τον ατλαντικό παράγοντα, πρέπει να αποφευχθεί πάσει θυσία. Γι’ αυτό, άλλωστε, πληθώρα επιχειρήσεων πολιτιστικής διπλωματίας και προπαγάνδας της Δύσης στην Ελλάδα επιδιώκουν να ενθαρρύνουν στην ελληνική κοινωνία οποιαδήποτε άλλη πολιτιστική θεωρία ή ιδεολογία, από τον αρχαιοελληνισμό και τον νεοπαγανισμό μέχρι τον τον ευρωζωνισμό και τον νεοθωμανισμό, προκειμένου να μην αποκτήσει ισχυρή υπόσταση οποιαδήποτε νεοβυζαντινή ιδεολογία η οποία θα καλλιεργούσε τη συνάντηση και ένωση Ελλάδας-Ρωσίας, ενώ συγχρόνως απαξιώνονται, με ειδικά σχεδιασμένες ψυχολογικές επιχειρήσεις, οι πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των Ελλήνων που δεν ταιριάζουν με τις απαιτήσεις της ατλαντικής ολιγαρχίας.

2) Η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Δυτικό παράγοντα, πρέπει να λειτουργεί ως μια μεταπρατική κοινωνία, σε οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο, χωρίς γεωπολιτικό σχεδιασμό και χωρίς πολιτιστική επίγνωση του αληθινού εαυτού της. Επίσης οι πρώτες ύλες και η ενέργεια της χώρας ουσιαστικώς ανήκουν στη δικαιοδοσία των ατλαντικών πατρώνων της.

3) Η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Δυτικό παράγοντα, πρέπει να εξυπηρετεί τους γεωπολιτικούς, γεωοικονομικούς και ενεργειακούς σχεδιασμούς της Δύσης και ειδικά του ατλαντικού παράγοντα στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική.

Το νεωτερικό Δυτικό κράτος, όπως έχει εξηγήσει ο Γάλλος φιλόσοφος Μισέλ Φουκό (Michel Foucault), κυβερνά λιγότερο μέσω της χρήσης της ωμής βίας από όσο μέσω της χρήσης της γνώσης και των επιστημονικών πρακτικών, με σκοπό να δημιουργήσει και να διαχειριστεί τα συνειδησιακά περιεχόμενα (την υποκειμενικότητα) των υποτελών του. Αυτή τη μεθοδολογία ο Φουκό ονόμασε «μικροφυσική της εξουσίας». Έτσι η τεχνοκρατία αντικαθιστά την πολιτική, οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως ίδια αντικείμενα-μέλη μιας μάζας και η εξουσιαστική ατζέντα της ολιγαρχίας ενδύεται τον μανδύα του επιστημονικού θέσφατου. Αυτό, όπως έχουν τονίσει ο σύγχρονος Γάλλος φιλόσοφος Αλέν ντε Μπενουά (Alain de Benoist) και ο σύγχρονος Ρώσος πολιτειολόγος Αλεξάντερ Ντούγκιν (Alexander Dugin), οδηγεί στην ουσιαστική κατάργηση της πολιτικής. Εξ ου και η σύγχρονη Δυτική ολιγαρχία χρειάζεται πλέον πολιτικούς που θα εξασφαλίζουν στα πεδία ευθύνης τους και στις χώρες τους ότι η πολιτική θα είναι μια σκιά του εαυτού της, ένα πρόσχημα, άνευ ουσιώδους σημασίας.

Ο πιο σημαντικός ρόλος της Τρόικας δεν είναι καν η οικονομική καταδεινάστευση της Ελλάδας. Ο πιο σημαντικός ρόλος της Τρόικας είναι η αναζήτηση, ανεύρεση και εκπαίδευση μιας νέας γενιάς πολιτικών που θα έχουν ως ρόλο τους να προδίδουν κατά σύστημα και σταθερά την πολιτική, ώστε να λειτουργεί αυτό που ο Φουκό έχει αποκαλέσει «μικροφυσική της εξουσίας» και ο Μπενουά το έχει ονομάσει «μικρομάνατζμεντ». Αυτοί οι αντιπολιτικοί πολιτικοί αφενός θα εξασφαλίζουν την εφαρμογή των στρατηγικών επιλογών της ατλαντικής ολιγαρχίας, αφετέρου θα διατηρούν τους πολίτες στην κατάσταση που ο φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης ονόμασε «ασημαντότητα», ώστε να μην υπάρχουν αξιόλογες πολιτικές ή πνευματικές αντιστάσεις. Ο πρωτεργάτης αυτής της ιστορικής αλλαγής στην Ελλάδα ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου και ο πρώτος πρωθυπουργός-καλούπι για την αναπαραγωγή αυτού του είδους των αντιπολιτικών πολιτικών είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Έχουμε να κάνουμε με μια σχέση «προφήτη» (Γιώργος Παπανδρέου) και «μεσσία» (Αντώνης Σαμαράς), που θεμελιώνουν τη νέα «θρησκεία» της Τρόικας, η οποία υπέχει τον ρόλο της «Αγίας Τριάδας».

Εξ ου και σήμερα –στην εποχή των παγκόσμιων επικοινωνιών και της βιομηχανίας του θεάματος– φθάσαμε στο σημείο η Ελλάδα να μη διαθέτει ούτε εθνική πολιτική τηλεόρασης και κινηματογράφου, παραδομένη στην Τρόικα και στην τουρκική πολιτιστική διπλωματία. Η παύση του σήματος των εθνικών καναλιών (ΕΡΤ/ΝΕΤ) και η άλωση της ελληνικής τηλεόρασης από την τουρκική κινηματογραφική βιομηχανία και από νοοκτόνα ριάλιτι σόου αποτελούν επιχειρήσεις κυβερνοπολέμου (cyberwar) εναντίον της Ελλάδας, στις οποίες πρωτοστατεί και μάλιστα υπερηφάνως η κυβέρνηση Σαμαρά. Άλλωστε, όπως μας έχει δείξει το ΝΑΤΟ, στις πολλές πολεμικές επιχειρήσεις που έχει διεξάγει ανά τον κόσμο τις τελευταίες δύο δεκαετίες, τα πλήγματα εναντίον των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών υποδομών των χωρών-στόχων είναι εξ αρχής στρατηγική επιλογή.

Η συζήτηση για τα «πολιτικά άκρα» και τον «μεσαίο χώρο» υποκρύπτει την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης –βάσει γνωστών ατλαντικών εγχειριδίων προπαγάνδας (όπως λ.χ. εκείνα του Dick Morris, που δίδαξε σε Νεοδημοκράτες ο Γιάννης Λούλης εδώ και χρόνια)– να εγκλωβίσει την πολιτική σε μια «ορθοδοξία» υπαγορευμένη από την Τρόικα και από τη γεωπολιτική του ατλαντικού μπλοκ και να απαξιώσει, ή και να απαγορεύσει, κάθε μείζονος σημασίας απόκλιση ως «άκρο».

Ουσιαστικά πρόκειται για μια απόπειρα επιβολής ενός ολοκληρωτισμού του «μεσαίου χώρου», όπου αυτή η μεσότητα δεν έχει καμία σχέση με την περί μεσότητας αντίληψη του Αριστοτέλη. Άλλωστε, αν ίσχυε η περί μεσότητας αντίληψη του Αριστοτέλη στη σημερινή Ελλάδα, δεν θα υπήρχαν ούτε τα Μνημόνια, ούτε η Τρόικα, ούτε οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Η σύγχρονη ρητορεία περί «μεσαίου χώρου» και «κέντρου» έχει σκοπό να κάνει τους πάντες περίπου το ίδιο, δηλαδή να εξαλείψει τις μεγάλες ιδεολογίες και τη στρατηγική πολιτική σκέψη, προκειμένου όλοι, ανεξάρτητα από κομματική επωνυμία, να είναι κομφορμιστές και εξυπηρετητές της ίδιας διεθνούς ατλαντικής ολιγαρχίας. Η σύγχρονη ρητορεία περί «μεσαίου χώρου» και «κέντρου» είναι η πιο επικίνδυνη εκδοχή του melting pot.

Συγχρόνως αξίζει να επισημάνουμε ότι οι κύριοι παίκτες του «ακραίου» χώρου στην Ελλάδα είναι επίσης διαχειριζόμενοι από τον ατλαντικό παράγοντα και τους εγχώριους συνεργάτες του, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι δεν θα δημιουργηθούν και δεν θα αποκτήσουν δύναμη γνήσιοι και ενεξέλεγκτοι «ακραίοι» παίκτες. Για παράδειγμα, στον χώρο του «δεξιού άκρου», η Χρυσή Αυγή είναι από χρόνια ελεγχόμενο «μαγαζί» από τις υπηρεσίες ασφάλειας της Ελλάδας (από την εποχή της σύλληψης και φυλάκισης Μιχαλολιάκου) και, πέρα από άλλες εκδουλεύσεις που έχει προσφέρει στο σύστημα, η Χρυσή Αυγή εμποδίζει και υπονομεύει τη δημιουργία γνήσιου εθνικιστικού κινήματος, ο δε ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη υπήρξε εξ αρχής ένα συστημικό αντίβαρο προς τη Χρυσή Αυγή για τη δημιουργία μιας ελεγχόμενης από το σύστημα ισορροπίας δυνάμεων στον ακροδεξιό χώρο.

Συγχρόνως, στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο», διάφοροι συγγραφείς και ινστρούκτορες αποσκοπούν στο να διαχειρίζονται πατριωτικές τάσεις και πατριωτικά κινήματα κατά τρόπους που δεν θα οδηγήσουν σε ελληνορωσική προσέγγιση (ορισμένοι μάλιστα από αυτούς καλλιεργούν απροκαλύπτως αντιρωσικές στάσεις), δείχνοντας έτσι ότι οι εν λόγω εκπρόσωποι του «πατριωτικού χώρου» (αρκετοί εξ αυτών συνδεδεμένοι με τις υπηρεσίες ασφάλειας και την ΚΥΠ/ΕΥΠ) εργάζονται και αυτοί με βάση ατλαντικά εγχειρίδια προπαγάνδας και άρα είναι κατ’ ουσίαν όργανα του ίδιου συστήματος.

Στον χώρο του «αριστερού άκρου», κυριαρχούν επίσης «ακραίες ιδεολογίες» που εξυπηρετούν το ατλαντικό μπλοκ. Συγκεκριμένα ο Τροτσκισμός βολεύει το ατλαντικό μπλοκ επειδή καλλιεργεί αντισταλινικά και αντιρωσικά αισθήματα και έναν διεθνισμόπου έχει μια κρυμμένη πνευματική συνάφεια με τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (ας σημειωθεί ότι ο Στάλιν έκανε σημαντική στροφή από τον ορθόδοξο κομμουνισμό στον ρωσικό πατριωτισμό). Η ριζοσπαστική οικολογία επίσης βολεύει το ατλαντικό μπλοκ επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πράσινων βιομηχανιών, σαν εκείνες λ.χ. που εκπροσωπεί ο Σόρος. Ακόμη και ο αναρχισμός βολεύει το ατλαντικό μπλοκδιότι αφενός, με τον μηδενισμό του, υπονομεύει τις παραδοσιακές κουλτούρες και ταυτότητες, αφετέρου, όταν εκδηλώνεται βία, ενισχύει και δικαιολογεί το αστυνομικό κράτος και κάνει τους μικροαστούς ακόμη πιο φοβικούς και υποτελείς στο σύστημα των «μεσαίων».

Η προβληματική μας για αυτοδιαχειριστικές μορφές πολιτικής εξουσίας και παραγωγής οφείλει να έχει σαν αφετηρία, την «Αθηναίων Πολιτεία» του Αριστοτέλη και την πλούσια κοινοτική μας παράδοση. Η άγνοια της βυζαντινής ιστορικής μας περιόδου και των σταυροφοριών, μας καθιστά υφιστάμενους της δυτικής Ευρωπαϊκής πολιτικής και πολιτισμικής εισβολής και αποτελεί την μορφωτική βάση του επαρχιωτισμού μας σε σχέση με την Ευρώπη. Το τεράστιο μορφωτικό κενό για την ανατολικομεσογειακή διάσταση του ελληνισμού σε όλες τις ιστορικές περιόδους, αρχαία, ελληνιστική, βυζαντινή, οθωμανική, μας καθιστά σαν λαό, αλλά ακόμη και σαν πολιτικές ηγεσίες, άοπλους μορφωτικά απέναντι στις επιδιώξεις και τα επεκτατικά σχέδια των νέων σουλτάνων της Άγκυρας.

Η διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητας μας, που ήδη είναι σε εξέλιξη σαν ένα ελπιδοφόρο ρεύμα στο υπέδαφος της κοινωνίας μας και διαπερνά όλα τα κοινωνικά υποκείμενα, παλιά και νέα, αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα μια αυτόχθονη πολιτιστική κριτική της ψεύτικης και χωριστής πολιτικής. Μια τέτοια κριτική, θα οδηγήσει σε νέες μορφές και περιεχόμενα της πολιτικής, σε αναζήτηση νέων αντιλήψεων για τη ζωή και την κοινωνία, σε μια ιστορική στιγμή όπου τα υπαρκτά μοντέλα παραγωγής, κατανάλωσης και ζωής σε Δύση και Ανατολή περνούν κρίση. Είναι φορείς περισσότερο αλλοτρίωσης παρά απελευθέρωσης. Μπορούμε να πούμε, πήραν τον δρόμο της δύσης τους...

Η γεωγραφική ανακατανομή των οικονομικών κέντρων του παγκόσμιου συστήματος, Κίνα, Ινδία, Ρωσία, ευνοούσε το σύστημα Ελλάδα. Η εγχώρια μη Αθηναϊκή -Λέω μη γιατί δεν θέλω να προσβάλλω το όνομα της Αθήνας και της Ελλάδας- κακιστοκρατία και κλεπτοκρατία οδήγησε ανεύθυνα τη χώρα σε άλλο προορισμό, σε άλλο ραντεβού, στο Βάραθρο. όχι στο ραντεβού με την ιστορία...

Η κατάργηση της Εσωτερικής πολιτικής δημοκρατικής διαλεκτικής και εξέλιξης απέτρεψε την ανάδειξη σοβαρών αντιπολιτευτικών, εναλλακτικών πολιτικών πόλων και ηγεσιών. Το Γερμανικό Μάρκο και το Ευρώ έπαιξαν το ρόλο τους σ'αυτή την αντιδημοκρατική και αντεθνική εξέλιξη. Το δολάριο ήταν πάντα παρόν. Ότι καλό υπήρχε ως πολιτικό κεφάλαιο στη χώρα ενσωματώθηκε και εκφυλίστηκε ή εξορίστηκε... Η χώρα βρέθηκε ακέφαλη, ανοχύρωτη, απροστάτευτη με το πλέον ανίκανο και εκφυλισμένο πολιτικό προσωπικό που είχε ποτέ. Η ανάδειξη των ηγεσιών έγινε δια μέσου μιας σιωπηρής εξωελλαδικής και εξωθεσμικής διαπραγμάτευσης...

Ο πρώτος όμως μεγάλος αγώνας για τους Έλληνες είναι αυτός της εσωτερικής κάθαρσης και ευταξίας. Έχει πρωταρχικά ανάγκη από τους εσωτερικούς απολογισμούς και λογαριασμούς της. Οι καλοί εσωτερικοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς πολίτες... Ο πρώτος εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών. Εάν η χώρα, η κοινωνία, η πολιτική κάνει τους εσωτερικούς λογαριασμούς της, στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις, τότε μπορεί να βγει από το βάραθρο και επίσης να δώσει πολλά Ευρωπαϊκά και Οικουμενικά μαθήματα που όπως φαίνεται η σημερινή Ευρώπη και η Οικουμένη τα έχουν πολύ ανάγκη...

Δεν είναι όμως ότι χάριν του νατοικού δόγματος της ακεραιότητας της Τουρκίας αφήσαμε απροστάτευτο τον ελληνισμό στις ιστορικές του πατρίδες. Εξαιτίας αυτού του δόγματος οποιαδήποτε, ακόμα και μορφωτική, πόσο μάλλον πολιτική, αναφορά στην Ιωνία, τη Σμύρνη, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη, την Κωνσταντινούπολη, το Πατριαρχείο θεωρούνταν απειλή της ακεραιότητας και κυριαρχίας του τουρκικού κράτους και απαγορευόταν. Υποστήκαμε έναν εθνικό μορφωτικό ακρωτηριασμό... Γιατί υποβαθμίστηκαν-αγνοήθηκαν στην Ελλάδα οι Βυζαντινές και Ελληνιστικές σπουδές; Γιατί δεν υπήρξαν πανεπιστημιακά τμήματα Τουρκολογίας, Κουρδολογίας, Αρμενολογίας;...

Αυτός ο μορφωτικό-πολιτικός χώρος δεν κατανόησε ότι ο ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκε ως το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά ως το πρώτο στάδιο. Οι Έλληνες δεν μπαίνουν στην πολιτική όπως οι Ευρωπαίοι μέσα από τις αντιθέσεις, τα προβλήματα και τις ανάγκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Δεν μπαίνουν στην πολιτική από την πύλη ή μέσα από ένα μεγάλο εργοστάσιο... οι Έλληνες εντάσσονται στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες -ακόμη και η δική μου γενιά- ή καλύτερα ο Έλληνας αποκτά πολιτική συνείδηση, γιατί υπάρχει η ξένη ιμπεριαλιστική επέμβαση και παρουσία, η οποία αποδιαρθρώνει και συρρικνώνει τον τόπο, την οικονομία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, τις ιστορικές του πατρίδες. Ο δρόμος της δικής μας πολιτικής συνειδητοποίησης είναι το άλυτο εθνικό μας πρόβλημα... ο χώρος αυτός δεν κατανόησε ότι οι Έλληνες έγιναν προλετάριοι, επειδή έγιναν πρόσφυγες, και όχι διαμέσου της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Στην Ελλάδα μπορούμε να μιλάμε για μαζική προλεταριοποίηση μετά το 1922. Όπως και στην Κύπρο είχαμε ένα ανάλογο φαινόμενο μετά το 1974. Οι ρίζες λοιπόν της ελληνικής εργατικής τάξης βρίσκονται στη προσφυγιά... από τη γέννηση της η εργατική τάξη είναι εθνική...

Ο τελευταίος λόγος απουσίας μιας αυτόχθονης εθνικής παιδείας και πολιτικής αφορά κύρια την ιστορική και τη «νέα δεξιά». Είναι το γνωστό «δόγμα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ», το οποίο από τις αρχές του '50 υποκαθιστά ένα ελληνικό δόγμα εθνικής ασφαλείας. Ο ατλαντισμός, ο νατοισμός και η αμερικανοσύνη υποκατέστησαν την εθνική παιδεία, σκέψη και πολιτική. Η προσέγγιση αυτού του δόγματος είναι γνωστή, ιδιαίτερα στις προηγούμενες γενιές. Ο κίνδυνος για την χώρα προέρχεται από βορράν, είναι ο εσωτερικός και ο εξωτερικός κομμουνισμός... Από τις αρχές της δεκαετίας του '80 εμφανίζεται και στη χώρας μας το νέο δόγμα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τη νέα εκδοχή ο εχθρός δεν είναι πλέον οι «κόκκινοι», ο «κομμουνισμός», η αυτοκρατορία του κακού δεν είναι η Μόσχα. Ο εχθρός πλέον είναι το Ισλάμ και οι Άραβες. Έτσι εξηγείται ότι την περίοδο αυτή ορισμένα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας άρχισαν σπουδές στην Ισλαμολογία... Έτσι εξηγείται η δήλωση του νυν [τότε] υπουργού Εξωτερικών [και τωρινού πρωθυπουργού] Αντώνη Σαμαρά ότι η απειλή έρχεται από το Νότο και ότι η Ελλάδα είναι το δόρυ της χριστιανικής Ευρώπης προς το Ισλάμ...

Δεν γνωρίζω να υπάρχει ένα Έθνος στον πλανήτη μας και μάλιστα αρχαίο Έθνος, όπως το ελληνικό, με τόσο μεγάλα κενά ιστορικής μνήμης και ιστορικής γνώσης. Οι αποικιακοί όροι ίδρυσης του σύγχρονου ελλαδικού κράτους, αλλά πολύ περισσότερο οι μετέπειτα γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές εντάξεις του σε συμμαχίες, συνέβαλαν ώστε στους Έλληνες πολίτες να παρέχεται μια ανολοκλήρωτη, αποικιοποιημένη και συρρικνωμένη ιστορία.

Οι εκπαιδευτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί δεν ανταποκρίνονταν στις ιστορικές γνωστικές, πολιτισμικές ανάγκες του Έθνους. Οι ιστορικές γνώσεις για την κλασική Ελλάδα, εκτός του ότι δίνονταν με ένα φορμαλιστικό τρόπο, ήταν περιορισμένες γεωγραφικά. Η ελληνιστική περίοδος διαγραφόταν, όταν ουσιαστικά άρχιζε, με το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και το Βυζάντιο, κάτω από μια «ευρωπαϊκή ματιά», θεωρήθηκε Μεσαίωνας.

Ιστορικές περιοχές του ελληνισμού, είτε βρίσκονται μέσα είτε έξω από τα όρια της ελλαδικής κρατικής επικράτειας, δεν ενσωματώθηκαν στην επίσημη κρατική ιστορία. Η ελληνική περίπτωση ανήκει σ'αυτές όπου το κράτος είναι ενάντια στο έθνος. Αυτά τα κενά μια ανολοκλήρωτης εθνικής ιστορικής επιστήμης επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν σήμερα περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις μιας Οργουελικού τύπου ιστορικής παραχάραξης. Η μεγαλύτερη απώλεια ιστορικής μνήμης, απομάκρυνσης από τις παραδόσεις, την αυτόχθονη σκέψη και παιδεία εμφανίζεται μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και η επικράτηση του δόγματος η «Ελλάδα ανήκει στη Δύση», εμπόδισε τον ελληνισμό να έχει μια ισότιμη, αυτόνομη και κριτική γνώση των σχέσεων του μ'αυτή. Εάν όμως αυτό το δόγμα καθόρισε τη σχέση του με τη Δύση, στα ανατολικά του η κυριαρχία του «νατοϊκού δόγματος της ακεραιότητας της Τουρκίας» απαγόρευε οποιαδήποτε, ακόμη και μορφωτική αναφορά στην Ιωνία, τον Πόντο, τη Θράκη, την Κωνσταντινούπολη. Έτσι οι Έλληνες κατέληξαν να αγνοούν ένα μεγάλο και πλούσιο κομμάτι του εαυτού τους.

Τα βόρεια γεωπολιτικά σύνορα αποτέλεσαν τα γεωπολιτιστικά και τα γεωοικονομικά μας σύνορα, που μας απόκοβαν από μια ιδιαίτερη, δική μας γεωπολιτισμική και γεωοικονομική σφαίρα, τα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα. Έτσι, καταλήξαμε μια αυτοπολιορκούμενη χώρα συνόρων. Ποτέ η γεωπολιτικήδεν ήταν τόσο αντίπαλη και εχθρική με την ιστορία, τη συνείδηση και την ταυτότητα ενός Έθνους. Υπεύθυνη για έναν πολιτισμικό και μορφωτικό εθνικό ακρωτηριασμό.

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, από τα πλέον μεγάλα και περίπλοκα έως τα μικρά και απλά. Ακόμη και σήμερα λίγοι μπορούν να ερμηνεύσουν γιατί οι Έλληνες μπορούσαν να γνωρίζουν το Δομίνικο Θεοτοκόπουλο -EL GRECO-, αλλά απαγορευόταν να γνωρίζουν το Θεοφάνη τον Έλληνα, τον πρόδρομο της ρωσικής αγιογραφίας και εικονογραφίας.

Η αρχική άρνηση της δεξιάς και Αριστερής μεταπολιτευτικής πολιτικής προς την εθνική μνήμη, η χωριστή πολιτική ως προς την Εθνική διάσταση, μετασχηματίστηκε σταδιακά και εκφυλίσθηκε σε εχθρότητα, με επόμενο στάδιο, αυτό του μεταμορφωτισμού της σε Μισελληνισμό... Κομμάτια της δεξιάς και της αριστεράς υποκατέστησαν τον πατριωτισμό με την αμερικανοσίνη, τον κοσμοπολιτισμό και τον ευρωπαϊσμό. Τελικά δεν ήταν ούτε πατριώτες, ούτε ευρωπαίοι, ούτε κοσμοπολίτες (εδώ είχαμε το κιτς).

Η εχθρότητα Δεξιάς και Αριστεράς προς την εθνική διάσταση, αφελής ή πιλοταρισμένη, είχε εκτός των άλλων δυο σημαντικές αρνητικές, καταστροφικές επιδράσεις. Η άρνηση προς την εθνική διάσταση, την τελευταία περίοδο της άγριας παγκοσμιοποιημένης επίθεσης στο πεδίο του πολιτισμού με στόχο την ολοκληρωτικού τύπου ομογενοποίηση του πλανήτη, προκάλεσε μεγάλες αλλοιώσεις -τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη- στην ταυτότητα, το στύλ, την ατμόσφαιρα, το τοπίο, τον Ελληνικό τρόπο ζωής.

Οι αρνητές της εθνικής διάστασης, κρατιστές και νεοφιλελεύθεροι, το επαρχιώτικο μπλόκ, ήταν το υπόστρωμα επάνω στο οποίο περπάτησαν και καλλιεργήθηκαν αυτές οι αλλοιώσεις. Προπονούνταν από τότε για την είσοδο τους στο ΔΝΤ, για το οποίο σήμερα οδύρονται ή κραυγάζουν. Αυτή ήταν πάντοτε η τύχη των επαρχιωτών...

Οι επιπτώσεις αυτών των φανατικών προσηλυτισμών ήταν και είναι ορατές σε πολλά πεδία του Δημοσίου και Ιδιωτικού βίου. Το ισχυρότερο όμως χτύπημα δέχτηκαν τα πεδία της παραγωγής, της δημιουργίας υλικών και άυλων προϊόντων. Ο μισελληνισμός δολοφονούσε τις διεργασίες επινόησης και σχεδιασμού υλικών και άυλων προϊόντων. Δολοφονούσε το συλλογικό και ατομικό, πολιτισμικό, δημιουργικό φαντασιακό του Έλληνα και το αντικαθιστούσε με αυτό του Χιμπατζή.

Το μέτωπο της ηλιθιότητας δεν κατανοεί ότι η δολοφονία του εθνικού, της Ελληνικότητας, προκαλεί τη δολοφονία του κοινωνικού, του παραγωγικού, του δημιουργικού (Συμβολικό Κεφάλαιο). Ότι ο Χιμπατζής, το Τουρκομπαρόκ μπορεί να σου επιτρέπει την κατανάλωση, να σε κάνει φθηνό καταναλωτή σκουπιδιών. Δεν σε κάνει όμως παραγωγό και δημιουργό, μάστορα προϊόντων, αγαθών, καλλιτεχνικών έργων...

Οι εγχώριοι δυστυχώς κινούνταν ανάμεσα στη θεολογία, τον επαρχιωτισμό, τα συμπαθητικά όντα της ζούγκλας και το κιτς. Δεν κατανόησαν ακόμη δεξιά και αριστερά -ορισμένοι ντροπαλά το εξομολογούνται- ότι το δίλημμα είναι Ελληνικότητα ή Γορίλες και Χιμπατζούδες και πολλά άλλα προϊόντα της παγκοσμιοποίησης. Δεκαετίες πριν μίλησα για τα χαρακτηριστικά «πορτορικανοποίησης» της χώρας και το τουρκομπαρόκ. Περισσότερο τούρκο παρά μπαρόκ. Η αισθητική του Νταβούτογλου έχει τελικά πολλούς θαυμαστές σε αυτό το δεξιοαριστερό κακοχωριάτικο ψευτοευρωπαικό μόρφωμα.

Η πολιτική ήταν πάντοτε ζήτημα οικοδόμησης και έκφρασης αυθεντικών ταυτοτήτων σε όλα τα επίπεδα. Ιδιαίτερα στην αρχή ενός νέου πολιτικού κύκλου. Όταν βάζεις νέους στόχους. Δεν υπάρχει απελευθερωτική πολιτική με ψεύτικες ταυτότητες, σημαδεμένες, δήθεν, υποκριτικές ταυτότητες. Ένα πεδίο κρίσης της απελευθερωτικότητας και της προοδευτικότητας των μορφών της πολιτικής, των ταυτοτήτων στη χώρα μας είναι η σχέση των πολιτικών ομάδων με τον Κεμαλισμό και τον Ναζισμό...

Μια νέα Ελληνική πολιτική θα είναι άγγελος λάτρης ιδεολογιών της ζωής και όχι ιδεολογιών του θανάτου. Επί εννέα και πλέον δεκαετίες δεξιά και αριστερά λατρεύουν μια ιδεολογία του θανάτου και παρουσιάζονται ως προοδευτικές ανθρωπιστικές δυνάμεις. Τα ψέμματα τέλειωσαν.

Ο νέος ιστορικός κύκλος θέλει διαφανείς, καθαρές και αυθεντικές ταυτότητες. Η Ελλάδα δεν αντέχει τις χειραγωγήσεις και τις ιδεολογίες που είναι ξένες με το Ελληνικό γίγνεσθαι και την Ελληνική Ταυτότητα.

Η νέα πολιτική οφείλει να καθαρίσει αυτό το γκρίζο και ανήθικο τοπίο. Τόσο ο φιλοκεμαλισμός όσο και ο φιλοναζισμός είναι ξένοι με την Ελληνικότητα. Δεν μπορείς να είσαι Αντιρατσιστής και Φιλοκεμαλικός ή Αντικεμαλικός και Φιλοναζιστής ή ανεκτικός προς αυτές τις δύο ιδεολογίες. Σημαίνει ότι δεν δρας σε μια σφαίρα διαφάνειας, Αγοράς, της Πόλης όπως λέω. Σημαίνει ότι σε χειραγωγούν, είσαι ενεργούμενο γκρίζων μηχανισμών εντός και εκτός Ελλάδος. Αυτές οι φυλές είναι ορατές στο δημόσιο τοπίο.

Η Χρυσή Αυγή είναι προϊόν, δημιούργημα του αποτυχημένου δεξιοαριστερού μεταπολιτευτικού, «πολιτικού» λεγόμενου κόσμου. Του βαθέως συστήματος. Δεν θα υπήρχε η Χρυσή Αυγή αν δεν υπήρχαν αυτοί. Την χρησιμοποιούν σήμερα για να νομιμοποιηθούν μετά την πλήρη ηθική, πολιτική απονομιμοποιησή τους. Θέλουν να καθορίζονται ως δημοκράτες σε σχέση με την Χρυσή Αυγή. Δεκαετίες πριν το έκαναν σε σχέση με τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Εκσυγχρονιστής ο Σημίτης, Αντιεκσυγχρονιστής ο Χριστόδουλος. Είναι όμως δημοκράτες σε σχέση με την Ελληνική Δημοκρατική Διαλεκτική, την Δημοκρατία στην Ελλάδα; Η πραγματικότητα λέει όχι. Είναι αντιρατσιστές και ανθρωπιστές σε σχέση με τον Κεμαλισμό, τα θύματα του; Όχι είναι απάνθρωποι. Η μια πλευρά θέλει να χρησιμοποιεί την άλλη ως πλυντήριο της αντιδημοκρατικότητας της.

Είναι μια μέθοδος αυτοσυντήρησης τους.

Αποσιωπούν επίσης ή μάλλον θέλουν να περάσει στην λήθητο γεγονός ότι η Κεμαλολαγνία αποτέλεσε και αποτελεί ιδεολογία του επίσημου αριστεροδεξιού αθροίσματος της πολιτικής και των θεσμών του δορυφορικού Κράτους... Εκπαιδευτικοί θεσμοί, θεσμοί της εξωτερικής πολιτικής, Κόμματα της Αριστεροδεξιάς αποτέλεσαν και αποτελούν γιάφκες αυτού που ονομάζω Αριστεροδεξιό Κεμαλοφασισμό. Επίσης εφημερίδες. Από τις δεξιές φιλοαντλαντικές έως τους ζηλωτές της «Αυγής».

.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική