20 Αυγ 2016.

Νομίζω πως ορισμένοι βλέπουν τα πράγματα ανάποδα. Μια Σαουδική Αραβία υπό αντιπροσωπευτικό σύστημα και εκλεγμένη ηγεσία (και όχι ως απόλυτη μοναρχία) θα είναι περισσότερο, και όχι λιγότερο, «αντι-αμερικανική» (και λιγότερο, όχι περισσότερο, ελέγξιμη). Το ίδιο ισχύει, κατ'αντιστοιχία, και για την Αίγυπτο (και για άλλες χώρες). Όσο περισσότερο εισέρχονται και συμμετέχουν μαζικά κοινωνικές ομάδες στα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα, τόσο περισσότερο απομακρύνονται από τους προσανατολισμούς που είχαν οι μοναρχικές ή στρατιωτικές αυταρχίες.

Εκλεγμένοι ηγέτες, αντιπροσωπευτικό σύστημα και λογοδοσία δεν σημαίνει «φιλελεύθερη δημοκρατία», δηλαδή φιλελευθερισμός που σταδιακά μετασχηματίζεται από δημοκρατικό σε δικαιωματοκρατικό και από bottom-up σε top-down σύστημα. Σημαίνει αντιπροσωπευτικά συστήματα (ή, για να το θέσω διαφορετικά, «δημοκρατίες») και εκλεγμένες ηγεσίες που λογοδοτούν υπό - αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν - «κοινωνικό συντηρητισμό» (social conservatism) με cultural στοιχεία, γιατί στο συντριπτικό μέρος του πλανήτη, οι αντιλήψεις π.χ του Μπένθαμ ή/και του Λώκ, δεν σημαίνουν τίποτα, και δεν ενσωματώνονται ως software ή ως operating system στο σύστημα διακυβέρνησης. Οι εικόνες του «δημοκρατικού» μέλλοντος (υπό την έννοια της αντιπροσώπευσης και της μαζικής συμμετοχής, των εκλεγμένων ηγεσιών και της λογοδοσίας), υπό καμία έννοια δεν είναι όπως τις φαντάζονται ορισμένες μειοψηφίες στο εσωτερικό της Ε.Ε και των Η.Π.Α.

[-] Άλλωστε, σε όχι αμελητέο βαθμό, μονάχα αυτές οι μοναρχικές και στρατιωτικές αυταρχίες (θρησκευτικές και κοσμικές) θα μπορούσαν να είναι σε τόσο απόλυτο βαθμό και για τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια, ευθυγραμμισμένες με την Ουάσιγκτον. Πεποίθησή τους ήταν πως, σε τελική ανάλυση, μόνο το Πεντάγωνο μπορούσε να τους προσφέρει μια ομπρέλα ασφαλείας.

[-] Η Τουρκία και η Αίγυπτος χρειάζονταν πραξικοπήματα, μη μαζική συμμετοχή και περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, παρα/εξωθεσμικές παρεμβάσεις και αγνόησή εκλογικών διαδικασιών ή/και αποτελεσμάτων κ.λπ, προκειμένου να παραμείνουν «φιλο-δυτικές», δηλαδή ελέγξιμες (και «κοσμικές»). Η Τουρκία, μόνο μέσω μαζικής κινητοποίησης και συμμετοχής, μεγάλης λαϊκής νομιμοποίησης και αντιπροσώπευσης, μπορούσε να γίνει η σημερινή Τουρκία. Ποτέ υπό έναν Salman bin Abdulaziz Al Saud (και στην Τουρκιά γνωρίζουν σε ποιο κράτος της ευρύτερης περιοχής τρέμουν τις εικόνες ανθρώπων να ανεβαίνουν πάνω σε τανκς: στην Σαουδική Αραβία).

[-] Ενδεικτικά αναφέρω τον Μπένθαμ και τον Λώκ. Μπορούμε να αναφέρουμε αρκετά ακόμη ονόματα.

[-] Τέλος, μια αντιπροσωπευτική Κίνα των εκλεγμένων ηγεσιών θα ήταν απείρως πιο εθνικιστική και επιθετική, «αντι-γιαπωνέζικη» και «αντι-αμερικάνικη».


Το ΝΑΤΟ και το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» - υποτίθεται πως - είχαν ως επιδίωξη να κρατήσουν τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα, και τους Γερμανούς - διαιρεμένους και - κάτω. Με αυτή την λογική, μπορεί να ειπωθεί πως το «Ατλαντικό Τείχος» (Atlantic Wall) των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών, επιδίωκε να κρατήσει τους Αγγλοσάξονες έξω, τους Γερμανούς πάνω («καβάλα» σε όλους τους υπόλοίπους) και τους Ρώσους κάτω. Δεν επιθυμώ να επεκταθώ αυτή την στιγμή στο πως μπορεί να περιγραφεί στις μέρες μας η γενικότερη κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι το εξής: οι ευρωπαϊκές περιοχές της Μεσογείου είναι «κάτω» (σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές περιοχές). Το επιχείρημα που συνήθως κυριαρχεί στην «κοινή γνώμη» έχει περίπου ως εξής: «μα το αξίζουν. Οι βόρειοι είναι πιο παραγωγικοί, ανεπτυγμένοι και αποδοτικοί».

Ξέρετε, αυτά τα περί «αποδοτικότητας και παραγωγικότητας», από κάποια στιγμή και ύστερα είναι σε μεγάλο βαθμό, συμπαθάτε με, π...τσες τυρκουάζ-turquoise (excusez-moi, κιόλας), για έναν πολύ απλό λόγο: Έστω - υποθετικά μιλώντας - ότι οι μη αποδοτικοί, μη παραγωγικοί και μη ανεπτυγμένοι Τούρκοι, Σαουδάραβες και Αιγύπτιοι αποφάσιζαν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, να διακόψουν την παροχή ενεργειακών πόρων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) προς τους - συγκεκριμένους - ανεπτυγμένους και να ελέγξουν αυτοβούλως τους ναυτικούς κόμβους ή τα «choke points», και άρα τις εμπορικές ροές (τα Στενά του Ελλήσποντου και του Βοσπόρου, την διώρυγα του Σουέζ και τον Κόλπο της Άκαμπα, τα Στενά του Bab-el-Mandeb και Bab Iskender και τον Κόλπο του Άντεν κ.λπ), σε μια τέτοια υποτιθέμενη περίπτωση, η παραγωγικότης και αποδοτικότης των... ανεπτυγμένων και παραγωγικών, θα εξανεμιζόταν ή θα έπαυε να υπάρχει, και οι τελευταίοι - οι ανεπτυγμένοι - θα βίωναν καταστάσεις που έχουν λησμονήσει (πείνα, ψύχος, χάος στην παραγωγή, κατάρρευση κινητικότητας κ.λπ). Και φυσικά, ξαφνικά, ο παραγωγικός και ο ανεπτυγμένος θα θυμόταν πως ο τάδε είναι δικτάτωρ, ο δείνα απόλυτος μονάρχης και ο άλλος «ισλαμοφασίστας» (προκειμένου να συνεχιστεί η παροχή ενέργειας, να εξασφαλιστεί η ελεύθερη κίνηση του εμπορίου και η ομαλή λειτουργία της παραγωγής κ.λπ - και φυσικά ο ανεπτυγμένος και παραγωγικός να συνεχίσει να λέει προς τους υπόλοιπους πως δεν είναι ανεπτυγμένοι και παραγωγικοί).

Εκείνο που έχει σημασία, είναι το εξής: ο παραγωγικός και ο ανεπτυγμένος, προ-ϋ-πο-θέ-τει και θεωρεί αυτονόητους τους «παράγοντες» Τουρκία, Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία κ.α, προκειμένου να είναι - και να παραμένει - παραγωγικός και ανεπτυγμένος. Και όλα τα προηγούμενα, δίχως να αναφερθούμε σε δημογραφικούς παράγοντες (και διάφορες ανάγκες που σχετίζονται με - ή προκύπτουν από - αυτούς τους παράγοντες).

[-] Οι «μη ανεπτυγμένοι και μη παραγωγικοί», θα μπορούσαν επίσης να πάψουν να εισάγουν βιομηχανικά προϊόντα από τις συγκεκριμένες παραγωγικές και ανεπτυγμένες χώρες (αφού πλέον παράγουν σχεδόν τα πάντα οι «Τσι-Γκο-Τε» με τα «σχιστά μάτια»).

[-] Η πυρηνική ενέργεια και οι λεγόμενες ήπιες μορφές ενέργειας, εν δυνάμει και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν σε βάθος χρόνου να αποσυνδέσουν σε κάποιο βαθμό, τους μεν από τους δε. Η «δημοκρατία» - νοούμενη με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο όμως -, από την άλλη μεριά, θα μπορούσε να αποτελέσει μια οριστική και αμετάκλητη λύση μεταβολής των μεν σε αυτονόητη προϋπόθεση ή/και συνιστώσα των δε. Το «project» όμως, απέτυχε.

[-] Και όλα τα προηγούμενα δίχως να αναφερθούμε στο εξής κομβικό: στα γηρατειά και στην έλλειψη παιδιών.

[-] Από τα σημαντικότερα «choke points» είναι ο Πορθμός της Μαλάκκα και τα Στενά του Ορμούζ.

[-] Το Ατλαντικό Τείχος, παράλληλα με το Ανατολικό Μέτωπο, μπορούν να ιδωθούν και ως εξής: να κρατηθούν οι Αγγλοσάξονες και οι Ρώσοι έξω, οι Γερμανοί «καβάλα» σε όλους τους υπόλοίπους, και οι Σλάβοι - νότιοι, δυτικοί και ανατολικοί -, κάτω (πλην των Ρώσων, οι οποίοι θα ήταν έξω). Επίσης, το ψυχροπολεμικό ΝΑΤΟ μπορεί ιδωθεί ως επιδίωξη να κρατηθούν οι Σλάβοι (όλοι) έξω και οι Γερμανοί κάτω.


Όταν βλέπετε να κυριαρχούν στις εφημερίδες και στα social media, στις τηλεοράσεις και στα ειδησεογραφικά πρακτορεία «εικόνες που προκαλούν σοκ» με παιδάκια, επίκειται κάποια αλλαγή σε επίπεδο είτε εσωτερικής, είτε εξωτερικής πολιτικής, η οποία προετοιμάζεται μέσω της κατάλληλης διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, είναι σχεδόν παράδοση στο ευρωπαϊκό χώρο να δημιουργείται πρώτα μια «κοινή γνώμη» στο εσωτερικό, να προπαγανδίζεται με όλα τα μέσα και προς όλες τις κατευθύνσεις, και να εμφανίζεται εν τέλει μια πολιτική ενέργεια με αξιωματικό τρόπο. Πριν κάποιους μήνες, η «κοινή γνώμη» κατασκευάστηκε με κύριο σημαίνον την εικόνα του πνιγμένου παιδιού. Ο θάνατος του μικρού παιδιού, δηλαδή η εκμετάλλευση του θανάτου και το χυδαίο γαϊτανάκι των όρνεων και των scavengers επί του πτώματος, επιτέλεσε ρόλο ως προς την εσωτερική πολιτική. Το νέο παιδάκι, δυστυχώς, θα επιτελέσει και αυτό τον ρόλο του ως προς την εξωτερική πολιτική.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το «σοκ» πιθανότατα θα χρησιμοποιηθεί - ως προς την ευρωπαϊκή διάσταση - προκειμένου να νομιμοποιηθεί και να γίνει αποδεκτός ο ενεργητικότερος ρόλος της Γερμανίας στην περιοχή: ''German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier's newest diplomatic initiatives for ending the battle for Aleppo are aimed at increasing Germany's Middle East influence. His efforts to achieve a Russian ceasefire and the establishment of a corridor to airdrop supplies for the besieged neighborhoods coincide with Berlin's official announcement to "actively help shape the global order." Assuming a humanitarian image, Berlin is demanding that combat ceases, precisely at the moment, when a victory in this war for the government troops appears within reach. This contrasts with its earlier attitude in phases of the war. When the insurgents were on the offensive; Berlin was fueling the conflict with the development of major reconstruction plans for Syria for the aftermath of Assad's overthrow. In the current battle for Aleppo, whereas Steinmeier is officially promoting a ceasefire, Germany's close allies are intensifying the arms buildup of the jihadi militias. A report by Amnesty International has revealed the consequences of the support Germany's close allies have been providing the jihadis, for years - with Berlin's tacit consent.''

Στο τελευταίο (Berlin's tacit consent) έγκειται η ξαφνική ανακάλυψη από πλευράς Γερμανίας καταστάσεων και πραγμάτων που απ'ότι φαίνεται «δεν γνώριζαν» και «ανακάλυψαν πρόσφατα» οι μυστικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες ασφαλείας της Γερμανίας (αναφορές για την Τουρκία ως πεδίο δράσης ισλαμιστικών οργανώσεων), στάση η οποία αποσκοπεί στο ξέπλυμα και την αποστασιοποίηση της Γερμανίας από τα πεπραγμένα, προκειμένου να εισέλθει με καθαρά χέρια στην περιοχή. Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει αντιληπτό, οι σχέσεις Γερμανίας-Τουρκίας αποτελούν κυρίαρχο ζήτημα εδώ και κάποιο καιρό.

Γενικότερα η Γερμανία αναλαμβάνει ενεργητικότερο ρόλο σε διεθνές επίπεδο. Assuming Leadership: ''German Foreign Minister Frank-Walter Steinmeier's recent initiatives to halt the battle for Aleppo must be seen in the context of Berlin's efforts to systematically enhance its influence in the Middle East. Over the past few months, the German government has repeatedly confirmed its intentions to expand its global political activities. As it is proclaimed in the Bundeswehr's new "White Paper," Germany is "prepared to become involved early, resolutely and substantially as a driving force in the international debate, to assume leadership," as well as "actively help shape the global order."... The same applies to the war in Syria. It is generally believed that the USA and Russia hold the keys to its resolution. With an initiative for humanitarian aid for Aleppo's population, Foreign Minister Steinmeier is seeking diplomatically to take the offensive''.

Ο παίκτης που όλοι έχουν στο μυαλό τους - και φοβούνται - ως πραγματικά αποσταθεροποιητικό παράγοντα, αλλά ουδείς τολμά να ξεστομίσει το όνομα του, είναι η Γερμανία. Οι Τούρκοι, φαίνεται πως μπαίνουν μπροστά (δυσκολεύονται και περισσότερο). Οι Βρετανοί διακριτικά και ήσυχα «απομακρύνονται» ή/και «αποστασιοποιούνται». Θα δούμε πως ακριβώς θα τοποθετηθούν οι Ρώσοι και οι Ισραηλινοί [*]. Δύσκολες εποχές. Οι εποχές άλλαξαν.

[*] Germany Begins to Look Critically at Support for Israel. Foreign Policy Shift: Skepticism of German-Israeli Friendship Growing in Berlin - Spiegel Online (April 29, 2016).

[-] Εάν η Τουρκία είχε περίπου τρία εκατομμύρια Γερμανούς στα εδάφη της (όσους Τούρκους περίπου έχει η Γερμανία στα δικά της), το πιθανότερο είναι πως το πραξικόπημα θα είχε πετύχει. Το προηγούμενο να το διαβάσετε αμφίδρομα και με διάφορους τρόπους.

[-] Έχω γράψει επανειλημμένα για το τρίγωνο Γερμανία, Τουρκία, Ρωσία.

[-] Όταν βλέπετε ελληνικούς μηντιακούς παπαγάλους, να θυμούνται μετά από μήνες - ή/και χρόνια - τα παιδάκια της Συρίας, όταν έχουν σκοτωθεί τόσα παιδιά και έχουν κυνηγηθεί εθνοθρησκευτικές ομάδες -π.χ Γιαζιντί(τες)-, τότε... Για να παραφράσουμε μια γνωστή πρόταση: Όταν βλέπεις ηθικολόγους να κλαίνε και να αποκρύβουν σχέσεις ισχύος και κυριαρχίας, μετατρέποντας τες σε ανθρωπιστικού χαρακτήρα σχέσεις, ανθρωπινό κρέας μυρίζει... Ο ανθρωπισμός, ο πραγματικός ανθρωπισμός (όχι ο humanitarianism), δεν ανακατεύεται με - ούτε μπλέκεται σε - ζητήματα κυριαρχίας, εξουσίας και ηγεμονίας.






Στο Ισραήλ έχει αναπτυχθεί μια ταυτότητα με πρόσημα ταυτόχρονα, αντι-ευρωπαϊκά (old Europe και προς την Ευρώπη του Ρήνου) και αντι-αραβικά, και με αντι-αποικιοκρατικό χαρακτήρα (όσο και εάν φαίνεται περίεργο). Ας δούμε την διαφορά νοοτροπίας - σε σχέση με τα δικά μας -, στα κείμενα (αποσπάσματα) που ακολουθούν. Τα επόμενα γράφτηκαν στην εφημερίδα Israel Hayom (εφημερίδα με την μεγαλύτερη ημερήσια κυκλοφορία στο Ισραήλ).

Europe is a dying continent, one that is walking toward its own cultural suicide with eyes wide shut. In Europe, self-loathing began to gain ground over most traditional Judeo-Christian values as long as a century ago. We see the results of that long process today: Official Europe does not believe in anything. The main European project in recent history has as its goal only a vague multiculturalism and the working toward “an ever closer union,” a self-referential and self-serving empty shell of a vision. Ostensibly, the EU was meant to prevent future wars in Europe, but while Europe has lost its taste for war, war — now in jihad style — has not lost interest in Europe. The problem is that Europe cannot fight — people who believe so strongly in their cause that they will die for it — if it believes in nothing, least of all the legitimacy of its own fight against them.

In contrast, Israel is a vibrant place of almost endless faith. Not just in the traditional and religious sense but a general and secular faith in the worth and the future of the country pervades Israeli society. Israel believes in itself and is more than willing to fight for itself, and this belief manifests itself in myriad ways, not only in its military prowess and in the countless innovations for which it has become so famous, but in its celebrations of its Jewish past, present and future at every given opportunity. It is also evident in the high birth rate in the country, while Europeans are not having enough children to maintain their own populations...

Israel is here to stay, and Israelis are determined to keep it that way, never even contemplating resigning themselves to whatever malignant plans others may have in store for them.

No, Europe is not Israel. Not even close.

Το αμέσως επόμενο άρθρο αυτής της ασυγκράτητης κυρίας (σίφουνας πραγματικός), έχει τον τίτλο: ''Μια φορά αποικιοκράτης. Πάντα αποικιοκράτης'' (ορισμένοι στην Ελλάδα θα «έγλυφαν» εκεί που φτύνει αυτή η Ισραηλινή κυρία. Το μόνο που θα έκαναν άνθρωποι με «φιλο-ισραηλινή» στάση -π.χ «δεξιά»- στην Ελλάδα, θα ήταν να υπερασπίζονται την αποικιοκρατία, να μιλούν για «αντι-δυτικισμό» και να ισχυρίζονται πως η χώρα «δεν είναι αρκετά ευρωπαϊκή»). Στην δεύτερη παράγραφο, περιγράφεται γλαφυρά ο ρατσισμός (racism and cultural condescension) και η διανοητική κατοχή που χαρακτηρίζει «εκσυγχρονιστές» και διάφορα αποικιοκρατικά ευρω-παραρτήματα.

The Europe of the postnational European Union no longer invades other peoples' countries in order to colonize them, but it still uses all its powers -- limited and toothless as they are -- to invade how other nations should think and feel about the world, and to impose its distinct European view of how the world should spin for the rest of us. We all know how hard it is to break an old habit, and the ideological parts of colonialism still come very naturally to the descendant of the old Europe -- even if the EU mistakenly believes that being ostensibly riddled with post-colonial guilt and inviting half the world's migrants into its own backyard somehow exculpates it from all its past and present sins.

For those still in doubt, Faaborg-Andersen's reply that "the parties are not capable on their own" is clear evidence of the racism and cultural condescension -- such characteristic parts of the colonialist project -- still being a very potent factor in European policies, despite all assurances to the contrary for the past half century. The "natives," i.e., the Jews and the Arabs, are incapable of solving anything on their own, which is why we ostensibly need the wisdom and superiority of the European Union to guide our ignorant and misguided steps in this world. Just who do the Europeans think that they are?

Η Ισραηλινή δεν είναι εθελόδουλη, ευρωκεντρική, δυτικίστικη, υποτακτική, φιλο-αποικιοκρατική, κατεχόμενη (και του δόγματος «να γίνουμε Ισραήλ διατηρώντας πάση θυσία το ευρώ»). Στο Ισραήλ, ανάμεσα σε άλλα, τα βάζουν με την Ευρώπη, την αποικιοκρατία, με τις Η.Π.Α, με τους Άραβες και την ισλαμιστική τρομοκρατία, με την Σουηδία, ενώ στέκονται με επιφύλαξη απέναντι στην Γερμανία (και δεν θεωρούν ως αιτία των δεινών τους τον Ιουδαϊσμό) κ.λπ. Στην Ελλάδα τα βάζουν με τον εσωτερικό κλόουν που τους κρατάει όρθιους (είναι θέμα διαφοράς ποιότητας, νοοτροπίας και ταυτότητας). Όχι, δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς. Not even close.

Σχεδόν τα πάντα στην Ελλάδα, είτε αριστερά είτε δεξιά, είναι ψεύτικα.

Αυτό που πρέπει να τονιστεί, γενικότερα μιλώντας και πέρα από την δεξιά και την αριστερά, είναι το εξής: Η απο-αποικιοποίηση, θέμα τόσο υποβαθμισμένο στην Ε.Ε και στις Η.Π.Α, αφού κατέκλυσε ολόκληρο τον πλανήτη, έχει αγγίξει πλέον χώρες όπως το Ισραήλ και η Τουρκία. Η Τουρκία, 93 χρόνια μετά από την ίδρυση της, επιδιώκει την «χειραφέτηση» της από τους εκ κρατο-κατασκευής και κρατο-συμφωνίας Δυτικο/Ευρω-Πατέρες της. Το Ισραήλ, μόλις 67 χρόνια μετά, το ίδιο (το Ισραήλ είναι πιο δραστήριο από την Τουρκία, τόσο αφρικανικά, όσο και ευρασιατικά. Απλά της Τουρκίας δεν της επιτρέπουν να είναι). Εσύ, 186 χρόνια μετά, ακόμη γλύφεις εκεί που οι άλλοι φτύνουν και αυτούς που σε φτύνουν; 186 χρόνια μετά, τι;



Εκτός Τουρκίας, σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (κυρίως στον άξονα Άλπεις-Ρήνος-Μάγχη), διαμένουν περίπου 5 εκατομμύρια Τούρκοι ή τουρκικής καταγωγής μετανάστες και πολίτες ή πολίτες με τουρκικό μεταναστευτικό υπόβαθρο (όπως λένε οι ορολογίες). Οι περισσότεροι από αυτούς, περίπου τρία εκατομμύρια, διαμένουν στην Γερμανία (από τους οποίους, οι μισοί περίπου, είναι Γερμανοί πολίτες). Ας δούμε ορισμένα στοιχεία για την πολιτική τους τοποθέτηση, πρώτα ως προς την γερμανική (1) και έπειτα ως προς την τουρκική (2i,ii) πολιτική σκηνή.

1. Ως προς την γερμανική πολιτική σκηνή.

Αρχικά, οι περισσότεροι Τούρκοι μετανάστες ήταν θετικά προσκείμενοι προς το SPD (Σοσιαλδημοκράτες). Η απογοήτευση από τον συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων (που σχετιζόταν και με μεταρρυθμίσεις περί διπλής υπηκοότητας το 1999) οδήγησε ένα τμήμα τους να μετακινηθεί προς τους Πράσινους και την Αριστερά.

Γερμανικές έρευνες αποτύπωσαν τα εξής αποτελέσματα-μετακινήσεις: το 62% θετικά προσκείμενο προς τους Σοσιαλδημοκράτες, το 11% προς τους Χριστιανοδημοκράτες, το 3% προς τους Φιλελεύθερους, και το 3% προς την Αριστερά. Αργότερα, σε poll που διενεργήθηκε (στο οποίο το 1/3 των Τούρκων ερωτηθέντων ήταν Γερμανοί πολίτες) υπήρξαν τα εξής αποτελέσματα: 55% Σοσιαλδημοκράτες, 23% Πράσινοι, 10% Χριστιανοδημοκράτες, 9% Αριστερά.

Ενδιαφέρον στοιχείο: Ενώ οι μετανάστες από την Τουρκία τείνουν προς τους Σοσιαλδημοκράτες (62-55%), οι μετανάστες από τις «πρώην κομμουνιστικές χώρες» της ανατολικής Ευρώπης, συνήθως είναι θετικά προσκείμενοι προς τους Χριστιανοδημοκράτες (73%) .

2. Ως προς την τουρκική πολιτική σκηνή.

i) Σύνολο ευρωπαϊκών κρατών.

Στις τουρκικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2015, συμμετείχαν Τούρκοι από διάφορα ευρωπαϊκά κράτη (προφανώς με κάποιας μορφής επιστολική ψήφο). Παρατηρήθηκαν οι εξής τάσεις και αποτελέσματα: Το AKP (το κόμμα του Ερντογάν) και το HDP («φιλοκουρδικό») τα πήγαν καλύτερα στα ευρωπαϊκά κράτη απ'ότι στην Τουρκία (είχαν υψηλότερο μέσο όρο), ενώ το κεμαλικό CHP και το MHP τα πήγαν χειρότερα. Τα υψηλότερα ποσοστά του, το AKP τα έλαβε στην Ολλανδία, έπειτα στο Βέλγιο, μετά στην Αυστρία και στην Γερμανία (ακολούθησαν Γαλλία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη κ.λπ). Συγκεκριμένα, στην Ολλανδία το 70% των συμμετεχόντων ψήφισε το AKP, στο Βέλγιο το 69%, στην Αυστρία το 68% και στην Γερμανία το 59%. Το υψηλότερο ποσοστό του HDP ήταν στην Γαλλία με περίπου 26% (AKP: 56%), του -κεμαλικού- CHP στο κατεχόμενο γεωγραφικό τμήμα της Κύπρου, με περίπου 24% (AKP: 49%) ενώ του MHP (Bozkurtlar, Γκρίζοι Λύκοι) στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη με 13,5% (ακολούθησαν η Π.Γ.Δ.Μ και το βόρειο τμήμα της Νήσου). Σε όλους τους ψήφους στο εξωτερικό, σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, το ποσοστό του AKP ήταν περίπου 56%.

ii) Στο εσωτερικό της Γερμανίας (Σύνολο γερμανικών κρατιδίων)

Στις τουρκικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2015, ψήφισαν στην Γερμανία συνολικά περίπου 575.000 άτομα. Το «ισλαμοδημοκρατικό/εθνικιστικό» AKP έλαβε το 59,7% των ψήφων, το «εθνοαριστερό-κουρδικό» HDP το 15,9%, το κεμαλικό CHP το 14,8% (τελειωμένη υπόθεση) και το MHP το 7,5% (τα υπόλοιπα άκυρα). Το ποσοστό του AKP στην Γερμανία ήταν περίπου 10% υψηλότερο απ'ότι στην Τουρκία (ενώ στην Ολλανδία, στην Αυστρία και το Βέλγιο ήταν περίπου 20% υψηλότερο). Τα υψηλότερα ποσοστά του, το AKP τα έλαβε στην Δύση (North Rhine-Westphalia, και ειδικά στο Münster), το κεμαλικό CHP στο Βερολίνο, το MHP στην Βαυαρία (αναπτύσσεται μια τάση σφιχταγκαλιάσματος ανάμεσα στους Γκρίζους Λύκους και τους Βαυαρούς ως ένδειξη.... αγάπης, αλληλεγγύης και ενσωμάτωσης) και το «πλουραλιστικό-κουρδίζον» HDP στο Αννόβερο, στην Κάτω Σαξονία.

[1] Τα υψηλότερα ποσοστά του, στην Βαυαρία, το MHP (Γκρίζοι Λύκοι) νομίζω πως τα είχε σε Neuburg, Nürnberger, Neumarkt.

[2] Στις εκλογές του 2003 στη Βαυαρία, η Χριστιανική Κοινωνική Ένωσή (CSU) έλαβε ποσοστό πάνω από 60%. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένα κόμμα κέρδισε πλειοψηφία 2/3 σε οποιοδήποτε γερμανικό κοινοβούλιο. Σε αυτό το «ολοκληρωτικό» ποσοστό ουδείς αναφέρθηκε (αργότερα το ποσοστό μειώθηκε λίγο κάτω από το 50%).

Έχει παρατηρηθεί, κατ'επανάληψη, το φαινόμενο στο εσωτερικό της χώρας υποδοχής ή παραμονής, ο πολίτης με μεταναστευτικό υπόβαθρο να ψηφίζει «προοδευτικά», ενώ στο εξωτερικό, στη χώρα καταγωγής του, να ψηφίζει «συντηρητικά» (π.χ. στην γερμανική πολιτική σκηνή να τείνει προς τους πράσινους, την αριστερά ή τους σοσιαλδημοκράτες και στην Τουρκία προς το κόμμα του Ερντογάν). Στις εθνικές τους επιλογές, στις χώρες από όπου κατάγονται, δεν ψηφίζουν σοσιαλδημοκράτες αλλά ψηφίζουν συντηρητικά, ενώ στην κομματική τους επιλογή, στη χώρα υποδοχής ή παραμονής, δεν ψηφίζουν χριστιανοδημοκράτες αλλά ψηφίζουν προοδευτικά. Προοδευτικός στην χώρα υποδοχής ή παραμονής και συντηρητικός στη χώρα καταγωγής κ.λπ. (μετα/πολυ/δι/υπερ-εθνικός στην χώρα υποδοχής ή παραμονής και εθνικός στην χώρα καταγωγής κ.ο.κ).

Ορισμένοι το θεωρούν «αντίφαση». Προσωπικά, δεν με εκπλήσσει καθόλου. Δεν θεωρώ πως υπάρχει καμία «αντίφαση». Είναι απολύτως ερμηνεύσιμο. Φανερώνει πολλά πράγματα και για την σχέση εσωτερικό-εξωτερικό, εθνικό-διεθνές (την οποία αρκετοί άνθρωποι στην Ε.Ε και στις Η.Π.Α δεν αναγνωρίζουν) αλλά και για την σχέση κοσμικό-θρησκευτικό και την ικανότητα ή μη πολιτικών ομάδων στο εσωτερικό μιας χώρας υποδοχής ή παραμονής (είναι φανερή η διαφορά Βρετανίας και Γερμανίας στο συγκεκριμένο ζήτημα). Δεν θα επεκταθώ περισσότερο τώρα. Αυτή είναι μονάχα μια από τις πολλές ενδιαφέρουσες πολιτικές πλευρές που φέρνουν στο προσκήνιο μουσουλμάνοι μετανάστες.

Μια ακόμη παρατήρηση, που σπάνια θίγεται, είναι η εξής: Ενώ πολιτικά, από απόψεως ψήφου, μπορεί να δημιουργείται «προοδευτικό» ρεύμα. Κοινωνικά, από απόψεως ηθικής, δημιουργείται «συντηρητικό» ρεύμα. Δηλαδή, την ίδια στιγμή που το κοινοβούλιο «προοδευτικοποιείται» πολιτικά, η κοινωνία «συντηρητικοποιείται» ηθικά. Αυτή η εξέλιξη φυσικά αυξάνει-διευρύνει την απόσταση ή το χάσμα κράτους-κοινωνίας.