5 Ιουλ 2016.

Οι οπαδοί του status quo και της παγκόσμιας φιλελεύθερης τάξης, κατ'επανάληψη και σε πληθώρα άρθρων ή/και ομιλιών, αναγνωρίζουν ως «κίνδυνο ή απειλή» και ως πολίτικους τους αντιπάλους (σε ενδο-ευρωατλαντικό πλαίσιο), ονόματα όπως οι Trump, Le Pen, Erdoğan, Putin κ.λπ. Αναρωτιέμαι. Δεν θα έπρεπε να προβληματίζει τις φίλες και τους φίλους μαρξιστές, ή γενικότερα τους παλαιούς αντικαθεστωτικούς, το γεγονός πως ουδείς τους υπολογίζει; Πως ουδείς τους αντιλαμβάνεται ως ανταγωνιστές, απειλή ή κίνδυνο για το status quo και την παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη;

Δεν θα έπρεπε να κοιταχτούν στον καθρέφτη; Να κάνουν κάποιας μορφής αυτοκριτική; Κάτι τέλος πάντων, για την ασυμμετρία και την ανισορροπία που έχει δημιουργηθεί στο πολιτικό φάσμα; (εξ αιτίας και της δικής τους ανυπαρξίας, ενσωμάτωσης ή ανεπάρκειας).


Η.Π.Α 1960

Ποσοστό επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π (PPP): 27 % (περίπου)
Πληθυσμός: 186 εκατομμύρια
Ρυθμός γονιμότητας: 3.67
Μ.Ο ηλικίας: 30 έτη
Ποσοστό επί του παγκόσμιου πληθυσμού: 6.75 %
Παγκόσμιος πληθυσμός: 3.02 δισεκατομμύρια

Η.Π.Α 2016

Ποσοστό επί του παγκόσμιου Α.Ε.Π (PPP): 16 % (περίπου)
Πληθυσμός: 324 εκατομμύρια
Ρυθμός γονιμότητας: 1.89
Μ.Ο ηλικίας: 38 έτη
Ποσοστό επί του παγκόσμιου πληθυσμού: 4.36 %
Παγκόσμιος πληθυσμός: 7.43 δισεκατομμύρια

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, παρά την πτωτική της πορεία και την αποδυνάμωση της, παραμένει η μόνη χώρα του Βορρά [*] που αντέχει και έχει τις προϋποθέσεις να σταθεί στον νέο παγκόσμιο αιώνα.

[*] Και η μόνη χώρα που μπορεί να ασχοληθεί κανείς σοβαρά, μαζί με την Ρωσία (αρκετά πίσω, όμως), η οποία δυσκολεύεται αλλά και αυτή αντέχει και τις επόμενες δύο δεκαετίες θα κριθεί κατά πόσο θα παραμείνει δύναμη πρώτης τάξεως ή θα αποτελέσει περιφερειακή δύναμη, δηλαδή την ισχυρότερη δύναμη στην ευρωπαϊκή ήπειρο, σταθμίζοντας στρατιωτικές, ενεργειακές και γεωγραφικές παραμέτρους (οι χώρες της Ε.Ε, κατά μόνας, δεν είναι για να ασχολείται κανείς μαζί τους ιδιαίτερα σοβαρά -αναφέρομαι στην παγκόσμια κλίμακα-, παρά την ευρωμανία που επικρατεί στο αποικιακό παράρτημα).

[-] Το 1820 ο πληθυσμός των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν παρεμφερής με τον πληθυσμό της Ιρλανδίας (περίπου 8,1 εκατομμύρια πολίτες οι Η.Π.Α, περίπου 6.8 εκατομμύρια η Ιρλανδία). Σήμερα, σχεδόν δύο αιώνες μετά, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν πάνω από 300 εκατομμύρια κατοίκους ενώ η Ιρλανδία, συνολικά, κάτω από 7 εκατομμύρια.


Την Ημέρα και την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, πλήθος σημερινών αυτοαποκαλούμενων «ευρωπαϊστών» (στην πραγματικότητα ευρωλαϊκιστών) θα την χαρακτήριζαν ως αποθέωση του αμερικανικού «εθνολαϊκισμού» (των Αποικιών) που ασχολείται με παρωχημένες και ξεπερασμένες έννοιες όπως η Κυριαρχία (την δε ανεξαρτησία αφήστε την...) και φαντασιώνεται «ελεύθερες και ανεξάρτητες πολιτείες που έχουν πλήρη ισχύ να κηρύξουν πόλεμο, να συνομολογήσουν ειρήνη, να συνάψουν συμμαχίες, να καθιερώσουν εμπόριο και να προβούν σε κάθε είδους συμφωνίες και ενέργειες που χαρακτηρίζουν τα ανεξάρτητα κράτη».

Στην πραγματικότητα το δίλημμα που αντιμετώπισαν οι Αμερικανοί τότε, παραμένει επίκαιρο. Ήταν, είναι, και πάντα θα είναι επίκαιρο και διαχρονικό: Κυριαρχία ή Υποταγή; Θα αυτοκυβερνάται ο αμερικανικός (ή οποιοσδήποτε) λαός ή θα κυβερνάται από άλλους;

Αφήστε που ορισμένοι από αυτούς έλεγαν «περίεργα» πράγματα για την εξωτερική πολιτική: ''a passionate attachment of one nation for another produces a variety of evils. Sympathy for the favorite nation, facilitating the illusion of an imaginary common interest in cases where no real common interest exists, and infusing into one the enmities of the other, betrays the former into a participation in the quarrels and wars of the latter without adequate inducement or justification'' - George Washington.