3 Ιουλ 2016.

Ζούμε την αποσύνθεση ή την σταδιακή κατάρρευση της Παγκόσμιας Φιλελεύθερης Τάξης.

Οι φορείς αυτής της μεταπολεμικής τάξης, μη μπορώντας να δεχθούν πως η μεταψυχροπολεμική περίοδος δεν οδήγησε την ανθρωπότητα στο ''Τέλος της Ιστορίας'', οδηγούνται σε παρανοϊκές αντιλήψεις και συμπεριφορές, που εάν συνεχιστούν θα οδηγήσουν σε χαοτικές καταστάσεις στο εσωτερικό του ΕυρωΑτλαντικού χώρου.

Στην αρχή ακούσαμε το δόγμα πως «η δημοκρατία δεν τελειώνει με τις εκλογές» (από τότε είχα αρχίσει να ψυλλιάζομαι πως αυτή η άποψη -με την οποία δεν διαφωνώ- θα αποτελούσε μονάχα την αρχή όσων θα ακούγαμε στο μέλλον). Έπειτα, ακούσαμε πως «οι εκλογές αποσταθεροποιούν την οικονομία» για να φτάσουμε στην άποψη πως «οι εκλογές βλάπτουν την δημοκρατία» (όπου «δημοκρατία» διάβαζε «φιλελεύθερο status quo») και τελικά σε απόψεις του στυλ ''It’s Time for the Elites to Rise Up Against the Ignorant Masses''.

Οι ''Ignorant Masses''βρίσκονται πλέον παντού. Αρχικά βρίσκονταν στην Αίγυπτο. Έπειτα στην Τουρκία και την Πολωνία (φυσικά και στην Ελλάδα). Στην Γαλλία και την Ολλανδία. Πρόσφατα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μελλοντικά στις Η.Π.Α. Πως είναι δυνατόν να προσφέρεις και να κάνεις ελεύθερες και δίκαιες εκλογές και επιλογές, αναρωτιούνται, και να μην πραγματώνεται το Τέλος της Ιστορίας; Η παγκόσμια φιλελεύθερη τάξη και το τέλος της ιστορίας αποτελούν νομοτέλειες. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν; Η απάντηση είναι: Ignorant Masses (ο de Maistre, εάν μάθαινε ποιοι εκφράζουν αυτές τις απόψεις, θα στριφογύριζε στον τάφο του).

Όποιοι δεν είναι liberal, είναι illiberal. Και επειδή εκφράζουν τις Ignorant Masses, είναι και populists (επιχειρήματα πολιτικού νηπιαγωγείου). Όποτε έχουμε το καινοφανές και ακαθόριστο πολιτικό προϊόν ''illiberal Populism''.

Καμιά φορά η αποτυχία ή η «χυλόπιτα», όταν είναι πλανητικού επιπέδου και μεγέθους, οδηγεί σε ψυχολογικά περίεργες καταστάσεις και παρανοϊκές ή ακόμα ιδεοληπτικές συμπεριφορές. Προτιμότερο είναι να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να προβληματιστείς για τα αίτια της παρακμής και της κατάρρευσης της πολυδιαφημισμένης τάξης σου, παρά να εκτίθεσαι και να φανερώνεις τον πανικό σου.

Το αστείο της υπόθεσης είναι πως αρκετοί από όσους εκφράζουν τέτοιου τύπου ψευδό-ελιτίστικες αντιλήψεις, δεν είναι δα και ιδιαίτερου πολιτικού, ηθικού, μορφωτικού ή/και διανοητικού επιπέδου, παρά αντίθετα, σε αρκετές των περιπτώσεων (πέρα από ότι χρησιμοποιούν επιχειρήματα επιπέδου υποστάθμης χωματερής), αποτελούν μετριότητες που βρέθηκαν απότομα από την Κοζάνη στην Λωζάννη, και από τα αλώνια στα σαλόνια.


Ότι καλύτερο διέθετε αυτή η χώρα, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του, έχει φύγει κατά την διάρκεια της κρίσης. Από την αρχή της κρίσης, περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχουν φύγει από την Ελλάδα. Για να ασχολούμαστε με τα ευρά, τα κόμματα και τα παρακόμματα, με «την αριστερά και την δεξιά», με τους Φίληδες και τους Γεωργιάδηδες, τους Πάγκαλους, τις Μπακογιάννηδες και τους Βενιζέλους, τους Τατσόπουλους, τους Χειμωνάδες, τους Λεβέντηδες και τους Θεοδωράκηδες. Και φυσικά με τον Αλέκο και τον Κυριάκο (και τον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα, Σημίτη).

Και αυτά μετά από επτά (επτά!) χρόνια ύφεσης, 30% πτώση Α.Ε.Π, 25% ανεργία (και πολλά ακόμα) σε ένα γέρικο έθνος που βρίσκεται σε κώμα και αργοπεθαίνει, δίχως συνείδηση, παραμιλώντας περί «Ευρώπης».

Θα απολογηθεί κανείς, άραγε; Θα αποδοθούν ευθύνες; Ρητορικά τα ερωτήματα.


Το εδάφιο ή κεφάλαιο Λ'του Κορανίου με τίτλο ''ελ-Ρουμ'', ξεκινά ως εξής:

Στο όνομα του σπλαχνικού και ελεήμονα Θεού

1. Α.Λ.Μ. (Άλεφ, Λαμ, Μιμ)

2. Οι ελ ή αρ Ρουμ νικήθηκαν [*].

3. Σε μια χώρα κοντινή στη δική μας. Μετά όμως από τούτη την ήττα τους, και αυτοί θα νικήσουν,

4. μέσα σε λίγα χρονιά. Τα πράγματα, είτε του παρελθόντος είτε του μέλλοντος, εξαρτώνται από τον Θεό. Την ημέρα εκείνη που θα νικήσουν οι ελ ή αρ Ρουμ, οι πιστοί θα ανακουφιστούν,

5. για τη νίκη που θα πραγματοποιηθεί με τη βοήθεια του Θεού...

[*] Κάποιοι μεταφράζουν το ελ ή αρ Ρουμ ως «Έλληνες», άλλοι ως «Ρωμαίοι». Η αναφορά είναι στην ήττα των Βυζαντινών από τους Πέρσες το 615 μ.Χ στην ευρύτερη Συρία (από την Παλαιστίνη είχε παρθεί ως λάφυρο ο Τίμιος Σταυρός από τον ναό του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ, έχοντας μεταφερθεί στην Κτησιφώντα). Οι «ειδωλολάτρες» πολυθεϊστές Άραβες ήταν με το μέρος των Περσών ενώ οι μουσουλμάνοι Άραβες στο πλευρό των χριστιανών Ρωμαίων (Βυζαντινών). Το εδάφιο μιλά θετικά για τους ελ ή αρ Ρουμ ως μονοθεϊστές (μονοθεϊστές Άραβες και μονοθεϊστές Ρωμαίοι).

Οι γειτονικοί μας λαοί στα ανατολικά όταν αναφέρονται σε ελ ή αρ Ρουμ εννοούν τους «Βυζαντινούς», Ρωμαίους του ανατολικού ελληνογενούς κράτους (και όχι του Ρωμαίους της Ρώμης του Καίσαρα, αυτούς τους ονομάζουν Λατίνους και μετέπειτα τους δυτικοευρωπαίους Φράγκους. Ποτέ οι μουσουλμάνοι ή οι λαοί στα ανατολικά όταν λένε Ρουμ δεν εννοούν τους Ιταλούς, τους Λατίνους ή τους δυτικοευρωπαίους). Με λίγα λόγια οι ανατολίτες και οι μουσουλμάνοι διατηρούν την μνήμη ποιοι ήταν οι - πραγματικοί - Ρωμαίοι (αυτό ακριβώς, δηλαδή, που αμφισβητήθηκε από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, από τους Λατίνους και το Βατικανό). Ρωμαίος δεν σημαίνει κάτοικος της Πόλης της Ρώμης ή αυτός που μιλάει λατινικά. Από κάποια στιγμή και ύστερα η «ρωμαϊκότητα» γίνεται αντικείμενο διαμάχης για το ποιος είναι ο νόμιμος κάτοχος και κληρονόμος της Αυτοκρατορίας και του Dominium Mundi. Ουσιαστικά της Οικουμενικότητας.

Αρχικά, σκέφτηκα μια εκτενή αναφορά στις στρατηγικές συμμαχίες της Γαλλίας, ιστορικά. Έπειτα, σκέφτηκα λίγο διαφορετικά.

Λοιπόν, σας έχω Σούπερ Συμμαχία μεταξύ Καρολίγγειας (μετέπειτα Αγίας Ρωμαϊκής) Αυτοκρατορίας και Χαλιφάτου των Αββασιδών, εναντίον του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών (μετέπειτα Εμιράτου της Κόρδοβα) και του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους (ή της «Βυζαντινής Αυτοκρατορίας»). Στα καθ'ημάς (που γνωρίζουν και τιμούν περισσότερο τον Κάρολο Μαρτέλο και τον Καρλομάγνο από τον Ηράκλειο ή τον Λέοντα τον Ίσαυρο) βλέπουν την Μάχη του Πουατιέ (ή της Τουρ) ως νίκη του «χριστιανικού, ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού», την ίδια στιγμή που Φράγκοι-Καρολίδες και Αββασίδες-Άραβες σφυρηλατούσαν συμμαχία. Αυτή είναι η μοίρα του πνευματικά κατεχόμενου της περιφέρειας [*].


Στις μέρες μας, οι απόγονοι των Αββασιδών, κατευθύνονται προς τους χώρους της παλαιάς Καρολίγγειας Αυτοκρατορίας, δηλαδή στον πυρήνα της σημερινής Ε.Ε, και οι τελευταίοι, δηλαδή οι τωρινοί απόγονοι των Καρολιδών, αποζητούν την δημογραφική (παιδιά, μανάδες και εργατικά χέρια) και ενεργειακή ενσωμάτωση των πρώτων στην νέα αυτοκρατορία. Κάτι τέτοιο όμως αποτελεί ὓβρις. Τους ευχόμαστε καλή συνύπαρξη με τους παλαιούς συμμάχους τους.

Κατά τα λοιπά, οι κυριότερες στρατηγικές συμμαχίες της Γαλλίας, ιστορικά (πέρα από την Συμμαχία Καρολίγγειων-Αββασιδών εναντίον των Ομεϋαδών και του ανατολικού κράτους των Ρωμαίων), ήταν οι εξής: Γάλλο-Ουγγρική και Γάλλο-Οθωμανική Συμμαχία εναντίον του Οίκου ή της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, Γάλλο-Αμερικανική Συμμαχία εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας και Γάλλο-Ρωσική Συμμαχία εναντίον της Γερμανίας.

[*] Η ιδεοκίνηση διαμορφώνεται και οι ταυτότητες κατασκευάζονται με συγκεκριμένους τρόπους στις περιφέρειες, τις αποικίες και τα κράτη-πελάτες (π.χ, ο πνευματικά κατεχόμενος κάτοικος της αποικίας ή της περιφέρειας ψάχνει το «αντικειμενικό» στον εθνοκεντρισμό του Κέντρου. Κάπως έτσι ο εθνοκεντρισμός του Κέντρου γίνεται «αντικειμενικότητα» στην περιφέρεια).

[-] Κατά την διάρκεια των Αραβο-Βυζαντινών Πολέμων, που διήρκεσαν περίπου τέσσερις αιώνες, από τις αρχές του 7ου μέχρι περίπου τα μέσα του 11ου αιώνα, έρχονταν κατά μιλιούνια οι ενισχύσεις από την περιοχή της Καρολίγγειας και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας... Αστειεύομαι φυσικά.



''Από την στιγμή που πιστεύεις στον ένα Θεό και μάχεσαι εναντίον του Αυτοκράτορα και του Πάπα''... Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίον οι Οθωμανοί δικαιολογούσαν μια συμμαχία (για παράδειγμα με Προτεστάντες) που οι σημερινοί θα χαρακτήριζαν «ρεαλιστική» και οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, χριστιανοί ή/και μουσουλμάνοι, «ανίερη» (ή μήπως, τελικά, και οι σημερινοί χαρακτηρίζουν τέτοιες συμμαχίες ως «ανίερες ή/και ανήθικες»;).

Νιώθω μια εσωτερική ώθηση να γράψω κάτι μεταξύ αστείου, σοβαρού και ειρωνείας για τον πρώιμο «διαφωτισμό», αλλά θα κρατηθώ...

.~`~.