I
Μεταξύ 1989-1992 το διπολικό σύστημα κατέρρευσε. Είχαμε το τυπικό τέλος του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου. Περίπου μια δεκαετία αργότερα, το 2003, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξαπέλυσαν τον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ, βασιζόμενες στο δόγμα του προληπτικού πολέμου, το οποίο εάν αποκτούσε παγκόσμια εφαρμογή, θα διέλυε το διεθνές σύστημα. Οι Η.Π.Α αποφάσισαν να πάνε (ουσιαστικά) μόνες τους, δίχως να τις απασχολεί η στάση των υπολοίπων. Στην Ε.Ε, σε διάφορες πρωτεύουσες εκείνη την περίοδο, πραγματοποιούνταν οι μεγαλύτερες αντιπολεμικές διαδηλώσεις ιστορικά. Το θεωρητικό κατασκεύασμα «ευρωπαϊκός λαός», διαπίστωναν ορισμένοι, ίσως να αποκτούσε σάρκα και οστά. Όσοι διαμαρτύρονταν τότε, προσέβλεπαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να αποκτήσουν φωνή. Αμέσως, διανοούμενοι και πολιτικοί επιχείρησαν να κεφαλαιοποίησουν αυτό το ρεύμα, αυτή την ενέργεια (που όσο και εάν κανείς δεν ήθελε να το παραδεχθεί, είχε ξεκάθαρο αντιαμερικανικό πρόσημο). Οι οργανικοί διανοούμενοι και οι ηγέτες της Ε.Ε απέτυχαν να δώσουν ιδεολογικό πρόσημο και συγκεκριμένη μορφή σε αυτή την «ευρωπαϊκή» ενέργεια, τελικά. Πολλοί από όσους τότε διαδήλωναν εναντίον των Η.Π.Α, σήμερα αμφισβητούν (αν όχι φτύνουν κατάμουτρα) την Ε.Ε.
Οι περισσότεροι, τότε, ήταν δύσκολο να κατανοήσουν πως ο δεύτερος πόλεμος του Κόλπου και οι διαδηλώσεις του 2003, σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου και της μονοπολικής στιγμής και τάξης (ή καλύτερα αταξίας) των Ηνωμένων Πολιτειών (1991-2003). Από εκείνη την περίοδο και ύστερα γίνεται εμφανής η αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών. Το μυθολόγημα όμως περί του ''Τέλους της Ιστορίας''παρέμεινε. Απλά μετασχηματίστηκε από αμερικανοκεντρικό σε ευρωκεντρικό. Η πρώτη εκδοχή ισχυριζόταν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως πυρήνας της ''Δύσης'', θα ήταν ο πλανητικός ηγεμόνας-κοσμοκράτορας στο διεθνές σύστημα και όλα τα υπόλοιπα κράτη θα ιεραρχούνταν και θα οργανώνονταν γύρω απ'αυτήν σε παρόμοια και ενιαία ιδεολογική βάση. Η δεύτερη εκδοχή ήταν η ευρωφιλική και ευρωκεντρική ανάγνωση και ερμηνεία περί του ''Τέλους της Ιστορίας''. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος δογματισμού και λογοκρισίας για την κριτική σκέψη. Οι μεν, προκλητικοί και αλαζόνες, θεωρούσαν αδιαμφισβήτητη την ύπαρξη του αμερικανοκεντρικού μονοπολικού κόσμου και θέμα χρόνου την πλήρη επέκταση και επιβολή του σε ολόκληρο τον πλανήτη (us-led globalisation). Οι δε, θεωρούσαν ως αυτονόητο πως η αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών θα μεταφραστεί αυτόματα σε ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντικατάσταση των Η.Π.Α από την Ε.Ε και πως βρισκόμασταν στην αρχή, όχι ενός Νέου Αμερικανικού Αιώνα, αλλά ενός Νέου Ευρωπαϊκού Αιώνα.
Οι φρούδες ελπίδες και η τελεολογία περί ενός ευρωκεντρικού ''Τέλους της Ιστορίας'', εμφανίστηκαν σε διάφορες ακραίες μορφές, τυλίγοντας και μασκαρεύοντας την ευρωπαϊκή παρακμή με σοφιστείες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν φανερό (για οποίον δεν ήταν στενά οικονομιστής), πως όχι μονάχα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο, αλλά πως αντίθετα, βρισκόταν σε παρακμή. Είχαμε, λοιπόν, μια μεταβολή: από την μονοπολικη (αμερικανοκεντρική και ευρωκεντρική) σκέψη περάσαμε στην διπολική (δυτικοκεντρική). Έτσι ήρθε στο προσκήνιο η ιδέα της ''Διπολικής Δύσης''. Η Ε.Ε φάνηκε να μην μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στον ρόλο του ενός εκ των δύο πυλώνων αυτής της ιδέας. Να αποτελέσει, δηλαδή, το ανατολικό σκέλος μιας οντότητας (την ανύπαρκτη αυτή οντότητα την ονομάζουν ''Δύση'') που θα αποτελείτο από δύο πυλώνες. Κανένα ευρωπαικό Βυζάντιο δίπλα στην αμερικανική Ρώμη, λοιπόν (αυτή η αντίληψη, βέβαια, αποτελεί προσβολή για τη Ρώμη και το Βυζάντιο).
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν δογματικά σε κάποια από αυτές τις τρεις θέσεις.
Και η ''Διπολική Δύση''έχει τελειώσει, απλά οι οπαδοί της αρνούνται να δεχθούν κάτι τέτοιο, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι πριν από αυτούς. Δεν πειράζει, εάν δεν πτοήθηκε κάποιος κατά τα πλέον σκοτεινά χρόνια της μεταδιπολικής περιόδου, για την ελεύθερη και κριτική σκέψη, τότε που κυριαρχούσε ο αμερικανοκεντρικός και ευρωκεντρικός μονοπολισμός, δεν μπορεί να πτοηθεί σήμερα. Οι οπαδοί της ''Διπολικής Δύσης''δίνουν μάχες οπισθοφυλακής προειδοποιώντας να μην συμβεί το ένα ή το άλλο (βρετανικό δημοψήφισμα, αμερικανικές εκλογές, οικονομικές πολιτικές, ανυπακοή, αθέτηση συμφωνιών κ.λπ) γιατί θα... Τα ίδια έκαναν και έλεγαν και οι προηγούμενοι. Να μην συμβεί το ένα ή το άλλο γιατί θα... Τελικά, όμως, όλα τα «θα» συνέβησαν (αν όχι με την μορφή που περίμεναν, με κάποια άλλη). Αυτοί οι άνθρωποι θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν πως και η ''Διπολική Δύση''αποτελεί παρελθόν, μονάχα, για παράδειγμα, εάν δεν μπορέσει να εφαρμοστεί ομαλά ή λόγω των πολιτικών συνεπειών και των ανωμαλιών που θα προκαλέσει η προσπάθεια υλοποίησης της ΤΤΙP (Transatlantic Trade and Investment Partnership), μετά από μια πιθανή υπογραφή της. Μέχρι τότε, θα λένε να μην συμβεί το ένα ή το άλλο, γιατί θα... Δηλαδή θα ασχολούνται με το να δαιμονοποιούν, να επικρίνουν και να καταπολεμούν τα συμπτώματα.
Η Ελλάδα έχει κα-τα-στρα-φεί, και ασχολούνται με τρίχες. Αυτό επιθυμούν, την μικρή εικόνα, το αποσπασματικό, την μικροπολιτική και την παραπολιτική, να μας χειραγωγήσουν και να μας μετατρέψουν σε απατεώνες και εθελόδουλους, σε ευνουχισμένα κανίς, κουτσομπόλες και ιδεοληπτικούς, που θα ασχολούνται με τεχνητές πολώσεις ανάμεσα σε ανδρείκελα - τον Φασουλή και τον Περικλέτο - που δίνουν, πέρα από διαπιστευτήρια στο εξωτερικό, τον νυν υπέρ πάντων αγώνα στο εσωτερικό, προκειμένου να διασωθούν.
Πρέπει να βγουν κάποιοι άνθρωποι μπροστά και να μιλήσουν για την μεγάλη εικόνα. Για την κα-τα-στρο-φή (η οποία είναι πολυεπίπεδη).
Με βάση στοιχεία της Eurostat, έχουμε τα εξής δεδομένα:
Πληθυσμός κατά την 1.1.2011 στην Ελλάδα: 11.329.6
Κατά την 1.1.2012 : 11.123.0
Κατά την 1.1.2013 : 11.062.5
Κατά την 1.1.2014 : 10.903.7
Κατά την 1.1.2015 : 10.812.5
Τα μεγέθη αυτά κανονικά θα έπρεπε να αυξάνονται και όχι να μειώνονται.
Επίσης, το κερασάκι στην τούρτα, σύμφωνα με στοιχεία της Ελ.Στατ και της Eurostat, κατά την δεκαετία 2001-2010 προκύπτει ότι η φυσική αύξηση του πληθυσμού (γεννήσεις μείον θάνατοι) για ολόκληρη την δεκαετία ήταν 39.472 (οτιδήποτε παραπάνω ήταν «εισροές» που λένε και οι οικονομιστές). 39.472 σε δέκα χρόνια!
Την ίδια περίοδο (2001-2010) που η αύξηση στην Ελλάδα ήταν 39.472, ο πληθυσμός της Τουρκίας αυξήθηκε κατά 7.166.82.
Το 2001 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 10.9 εκατομμύρια. Το 2015 ήταν περίπου 10.8 εκατομμύρια. Το 2001 ο πληθυσμός της Τουρκιάς ήταν περίπου 64.1 εκατομμύρια. Το 2015 ήταν 78,6 εκατομμύρια (αντί του δύσμοιρου του Έλληνα να του πούνε πως την ίδια ώρα που εσύ μειωνόσουν, στην απέναντι μεριά του Αιγαίου αυξάνονταν κατά 15 περίπου εκατομμύρια - περίπου μιάμιση Ελλάδα - τον παραμυθιάζουν λέγοντας του πως όλοι αυτοί είναι Κούρδοι, ή πως ο ίδιος είναι «ανεπτυγμένος, ευρωπαίος και δυτικός»).
Ο σαχλαμάρας ο επαρχιώτης ο Ελ Ευρωπαϊστής, ποτέ δεν θα καταλάβει πως η Γαλλία συνορεύει με την Γερμανία, η Ολλανδία με το Βέλγιο, η Αυστρία με την Ουγγαρία και η Ουκρανία με την Ρωσία, ενώ η Ελλάδα συνορεύει με έναν κόσμο διαφορετικό. Όλες οι προηγούμενες χώρες αυξάνονται πληθυσμιακά με αργούς ρυθμούς (τουλάχιστον δεν μειώνονται, αυτοκτονώντας, σαν και εμάς), αλλά βρίσκονται στον ίδιο κόσμο δημογραφικά, είναι περίπου συντονισμένες (αυτό είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιείται για να σταθεί ο ισχυρισμός πως δεν απειλείται η επιβίωση τους. Βέβαια το επιχείρημα αυτό έχει τα όρια του). Εμείς ακολουθούμε «δυτικοευρωπαϊκή» τροχιά (βασικά σε χειρότερη θέση βρισκόμαστε, καθώς είμαστε μια από τις πέντε γηραιότερες κοινωνίες του πλανήτη) ενώ γεωγραφικά βρισκόμαστε στα όρια δύο διαφορετικών κόσμων. Είναι σαν το Βέλγιο να συνορεύει με την Τουρκία (και η Τουρκία να βρίσκεται στη θέση της Γερμανίας).
Μεταξύ 2001 και 2015 ο πληθυσμός του Βελγίου αυξήθηκε λιγότερο από ένα εκατομμύριο. Την ίδια περίοδο ο πληθυσμός της Γερμανίας (γείτων του Βελγίου) παρέμεινε σχεδόν στάσιμος. Στην Ελλάδα μειώθηκε. Στην Τουρκία αυξήθηκε κατά 15 εκατομμύρια περίπου. Εμείς δεν συνορεύουμε με την Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο ή την Γαλλία. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στον Ρήνο.
Σημαντική Επισήμανση:
Είναι εσφαλμένη η σύγκριση Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένων Πολιτειών (ή Ηνωμένου Βασιλείου, εάν και εφόσον αποχωρήσει το τελευταίο), καθώς οι Η.Π.Α αποτελούν ενιαία πολιτική, οικονομική και γλωσσική δομή και μονάδα (ή «οντότητα»), σε αντίθεση με την Ε.Ε, η οποία επιθυμεί και επιδιώκει να είναι, αλλά δεν είναι. Ούτε καν ενιαία οικονομική δομή δεν είναι, όπως συνήθως την προσμετρούν διάφοροι οργανισμοί, καθώς εμπεριέχει στους κόλπους της πολλά νομίσματα και πολλές ανομοιογενείς και άνισες οικονομίες: και όχι, δεν είναι «το ίδιο» με τις (Ηνωμένες) Πολιτείες της Αμερικής γιατί εκεί υπάρχει -και θα αναφέρω ένα μονάχα στοιχείο- κοινή γλώσσα (ο οικονομισμός βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο και έχει σοβαρότατες πολιτικές συνέπειες. Εάν δε, συνδυαστεί με τον ευρωκεντρισμό, τα αποτελέσματα αυτού του ιδεολογικού κοκτέιλ είναι από δηλητηριώδη έως καταστροφικά). Σε ένα άλλο επίπεδο μπορεί επίσης να ειπωθεί πως η Ε.Ε δεν είναι ούτε ενιαία ηθική, πολιτισμική και νομική δομή, αν και προσπαθεί σε όλα αυτά τα πεδία να δημιουργήσει ομοιομορφία.
Οι περισσότεροι, τότε, ήταν δύσκολο να κατανοήσουν πως ο δεύτερος πόλεμος του Κόλπου και οι διαδηλώσεις του 2003, σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της μετα-ψυχροπολεμικής περιόδου και της μονοπολικής στιγμής και τάξης (ή καλύτερα αταξίας) των Ηνωμένων Πολιτειών (1991-2003). Από εκείνη την περίοδο και ύστερα γίνεται εμφανής η αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών. Το μυθολόγημα όμως περί του ''Τέλους της Ιστορίας''παρέμεινε. Απλά μετασχηματίστηκε από αμερικανοκεντρικό σε ευρωκεντρικό. Η πρώτη εκδοχή ισχυριζόταν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως πυρήνας της ''Δύσης'', θα ήταν ο πλανητικός ηγεμόνας-κοσμοκράτορας στο διεθνές σύστημα και όλα τα υπόλοιπα κράτη θα ιεραρχούνταν και θα οργανώνονταν γύρω απ'αυτήν σε παρόμοια και ενιαία ιδεολογική βάση. Η δεύτερη εκδοχή ήταν η ευρωφιλική και ευρωκεντρική ανάγνωση και ερμηνεία περί του ''Τέλους της Ιστορίας''. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος δογματισμού και λογοκρισίας για την κριτική σκέψη. Οι μεν, προκλητικοί και αλαζόνες, θεωρούσαν αδιαμφισβήτητη την ύπαρξη του αμερικανοκεντρικού μονοπολικού κόσμου και θέμα χρόνου την πλήρη επέκταση και επιβολή του σε ολόκληρο τον πλανήτη (us-led globalisation). Οι δε, θεωρούσαν ως αυτονόητο πως η αποδυνάμωση των Ηνωμένων Πολιτειών θα μεταφραστεί αυτόματα σε ισχυροποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντικατάσταση των Η.Π.Α από την Ε.Ε και πως βρισκόμασταν στην αρχή, όχι ενός Νέου Αμερικανικού Αιώνα, αλλά ενός Νέου Ευρωπαϊκού Αιώνα.
Οι φρούδες ελπίδες και η τελεολογία περί ενός ευρωκεντρικού ''Τέλους της Ιστορίας'', εμφανίστηκαν σε διάφορες ακραίες μορφές, τυλίγοντας και μασκαρεύοντας την ευρωπαϊκή παρακμή με σοφιστείες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν φανερό (για οποίον δεν ήταν στενά οικονομιστής), πως όχι μονάχα δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε έναν τέτοιο ρόλο, αλλά πως αντίθετα, βρισκόταν σε παρακμή. Είχαμε, λοιπόν, μια μεταβολή: από την μονοπολικη (αμερικανοκεντρική και ευρωκεντρική) σκέψη περάσαμε στην διπολική (δυτικοκεντρική). Έτσι ήρθε στο προσκήνιο η ιδέα της ''Διπολικής Δύσης''. Η Ε.Ε φάνηκε να μην μπορεί να ανταποκριθεί ούτε στον ρόλο του ενός εκ των δύο πυλώνων αυτής της ιδέας. Να αποτελέσει, δηλαδή, το ανατολικό σκέλος μιας οντότητας (την ανύπαρκτη αυτή οντότητα την ονομάζουν ''Δύση'') που θα αποτελείτο από δύο πυλώνες. Κανένα ευρωπαικό Βυζάντιο δίπλα στην αμερικανική Ρώμη, λοιπόν (αυτή η αντίληψη, βέβαια, αποτελεί προσβολή για τη Ρώμη και το Βυζάντιο).
Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν δογματικά σε κάποια από αυτές τις τρεις θέσεις.
Και η ''Διπολική Δύση''έχει τελειώσει, απλά οι οπαδοί της αρνούνται να δεχθούν κάτι τέτοιο, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενοι πριν από αυτούς. Δεν πειράζει, εάν δεν πτοήθηκε κάποιος κατά τα πλέον σκοτεινά χρόνια της μεταδιπολικής περιόδου, για την ελεύθερη και κριτική σκέψη, τότε που κυριαρχούσε ο αμερικανοκεντρικός και ευρωκεντρικός μονοπολισμός, δεν μπορεί να πτοηθεί σήμερα. Οι οπαδοί της ''Διπολικής Δύσης''δίνουν μάχες οπισθοφυλακής προειδοποιώντας να μην συμβεί το ένα ή το άλλο (βρετανικό δημοψήφισμα, αμερικανικές εκλογές, οικονομικές πολιτικές, ανυπακοή, αθέτηση συμφωνιών κ.λπ) γιατί θα... Τα ίδια έκαναν και έλεγαν και οι προηγούμενοι. Να μην συμβεί το ένα ή το άλλο γιατί θα... Τελικά, όμως, όλα τα «θα» συνέβησαν (αν όχι με την μορφή που περίμεναν, με κάποια άλλη). Αυτοί οι άνθρωποι θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν πως και η ''Διπολική Δύση''αποτελεί παρελθόν, μονάχα, για παράδειγμα, εάν δεν μπορέσει να εφαρμοστεί ομαλά ή λόγω των πολιτικών συνεπειών και των ανωμαλιών που θα προκαλέσει η προσπάθεια υλοποίησης της ΤΤΙP (Transatlantic Trade and Investment Partnership), μετά από μια πιθανή υπογραφή της. Μέχρι τότε, θα λένε να μην συμβεί το ένα ή το άλλο, γιατί θα... Δηλαδή θα ασχολούνται με το να δαιμονοποιούν, να επικρίνουν και να καταπολεμούν τα συμπτώματα.
II
Λυπάμαι που θα το εκφράσω κατά αυτόν τον τρόπο, αλλά πολλοί ασχολούνται και δίνουν σημασία σε πράγματα ανούσια, που δεν διαθέτουν κανένα ειδικό βάρος.Η Ελλάδα έχει κα-τα-στρα-φεί, και ασχολούνται με τρίχες. Αυτό επιθυμούν, την μικρή εικόνα, το αποσπασματικό, την μικροπολιτική και την παραπολιτική, να μας χειραγωγήσουν και να μας μετατρέψουν σε απατεώνες και εθελόδουλους, σε ευνουχισμένα κανίς, κουτσομπόλες και ιδεοληπτικούς, που θα ασχολούνται με τεχνητές πολώσεις ανάμεσα σε ανδρείκελα - τον Φασουλή και τον Περικλέτο - που δίνουν, πέρα από διαπιστευτήρια στο εξωτερικό, τον νυν υπέρ πάντων αγώνα στο εσωτερικό, προκειμένου να διασωθούν.
Πρέπει να βγουν κάποιοι άνθρωποι μπροστά και να μιλήσουν για την μεγάλη εικόνα. Για την κα-τα-στρο-φή (η οποία είναι πολυεπίπεδη).
III
Ζήτημα Πρώτον
Με βάση στοιχεία της Eurostat, έχουμε τα εξής δεδομένα:
Πληθυσμός κατά την 1.1.2011 στην Ελλάδα: 11.329.6
Κατά την 1.1.2012 : 11.123.0
Κατά την 1.1.2013 : 11.062.5
Κατά την 1.1.2014 : 10.903.7
Κατά την 1.1.2015 : 10.812.5
Τα μεγέθη αυτά κανονικά θα έπρεπε να αυξάνονται και όχι να μειώνονται.
Επίσης, το κερασάκι στην τούρτα, σύμφωνα με στοιχεία της Ελ.Στατ και της Eurostat, κατά την δεκαετία 2001-2010 προκύπτει ότι η φυσική αύξηση του πληθυσμού (γεννήσεις μείον θάνατοι) για ολόκληρη την δεκαετία ήταν 39.472 (οτιδήποτε παραπάνω ήταν «εισροές» που λένε και οι οικονομιστές). 39.472 σε δέκα χρόνια!
Ζήτημα Δεύτερον
Την ίδια περίοδο (2001-2010) που η αύξηση στην Ελλάδα ήταν 39.472, ο πληθυσμός της Τουρκίας αυξήθηκε κατά 7.166.82.
Το 2001 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν περίπου 10.9 εκατομμύρια. Το 2015 ήταν περίπου 10.8 εκατομμύρια. Το 2001 ο πληθυσμός της Τουρκιάς ήταν περίπου 64.1 εκατομμύρια. Το 2015 ήταν 78,6 εκατομμύρια (αντί του δύσμοιρου του Έλληνα να του πούνε πως την ίδια ώρα που εσύ μειωνόσουν, στην απέναντι μεριά του Αιγαίου αυξάνονταν κατά 15 περίπου εκατομμύρια - περίπου μιάμιση Ελλάδα - τον παραμυθιάζουν λέγοντας του πως όλοι αυτοί είναι Κούρδοι, ή πως ο ίδιος είναι «ανεπτυγμένος, ευρωπαίος και δυτικός»).
Ο σαχλαμάρας ο επαρχιώτης ο Ελ Ευρωπαϊστής, ποτέ δεν θα καταλάβει πως η Γαλλία συνορεύει με την Γερμανία, η Ολλανδία με το Βέλγιο, η Αυστρία με την Ουγγαρία και η Ουκρανία με την Ρωσία, ενώ η Ελλάδα συνορεύει με έναν κόσμο διαφορετικό. Όλες οι προηγούμενες χώρες αυξάνονται πληθυσμιακά με αργούς ρυθμούς (τουλάχιστον δεν μειώνονται, αυτοκτονώντας, σαν και εμάς), αλλά βρίσκονται στον ίδιο κόσμο δημογραφικά, είναι περίπου συντονισμένες (αυτό είναι το επιχείρημα που χρησιμοποιείται για να σταθεί ο ισχυρισμός πως δεν απειλείται η επιβίωση τους. Βέβαια το επιχείρημα αυτό έχει τα όρια του). Εμείς ακολουθούμε «δυτικοευρωπαϊκή» τροχιά (βασικά σε χειρότερη θέση βρισκόμαστε, καθώς είμαστε μια από τις πέντε γηραιότερες κοινωνίες του πλανήτη) ενώ γεωγραφικά βρισκόμαστε στα όρια δύο διαφορετικών κόσμων. Είναι σαν το Βέλγιο να συνορεύει με την Τουρκία (και η Τουρκία να βρίσκεται στη θέση της Γερμανίας).
Μεταξύ 2001 και 2015 ο πληθυσμός του Βελγίου αυξήθηκε λιγότερο από ένα εκατομμύριο. Την ίδια περίοδο ο πληθυσμός της Γερμανίας (γείτων του Βελγίου) παρέμεινε σχεδόν στάσιμος. Στην Ελλάδα μειώθηκε. Στην Τουρκία αυξήθηκε κατά 15 εκατομμύρια περίπου. Εμείς δεν συνορεύουμε με την Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο ή την Γαλλία. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στον Ρήνο.
IV
Το 1960, η Ε.Ε (των σημερινών 28) αποτελούσε το 13,4% του παγκόσμιου πληθυσμού [*]. Το 2013 το ποσοστό είχε πέσει στο 7,1%. Φέτος (2016) έφτασε στο 6,8%. Αν αποχωρήσει το Ηνωμένο Βασίλειο (πέρα από όλα τα υπόλοιπα), η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελεί το 5,9% του παγκόσμιου πληθυσμού.Σημαντική Επισήμανση:
Είναι εσφαλμένη η σύγκριση Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ηνωμένων Πολιτειών (ή Ηνωμένου Βασιλείου, εάν και εφόσον αποχωρήσει το τελευταίο), καθώς οι Η.Π.Α αποτελούν ενιαία πολιτική, οικονομική και γλωσσική δομή και μονάδα (ή «οντότητα»), σε αντίθεση με την Ε.Ε, η οποία επιθυμεί και επιδιώκει να είναι, αλλά δεν είναι. Ούτε καν ενιαία οικονομική δομή δεν είναι, όπως συνήθως την προσμετρούν διάφοροι οργανισμοί, καθώς εμπεριέχει στους κόλπους της πολλά νομίσματα και πολλές ανομοιογενείς και άνισες οικονομίες: και όχι, δεν είναι «το ίδιο» με τις (Ηνωμένες) Πολιτείες της Αμερικής γιατί εκεί υπάρχει -και θα αναφέρω ένα μονάχα στοιχείο- κοινή γλώσσα (ο οικονομισμός βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο και έχει σοβαρότατες πολιτικές συνέπειες. Εάν δε, συνδυαστεί με τον ευρωκεντρισμό, τα αποτελέσματα αυτού του ιδεολογικού κοκτέιλ είναι από δηλητηριώδη έως καταστροφικά). Σε ένα άλλο επίπεδο μπορεί επίσης να ειπωθεί πως η Ε.Ε δεν είναι ούτε ενιαία ηθική, πολιτισμική και νομική δομή, αν και προσπαθεί σε όλα αυτά τα πεδία να δημιουργήσει ομοιομορφία.
Σημείωση
[*] Εάν πάμε πιο πίσω από την δεκαετία του 1960, και εκκινήσουμε από την περίοδο μεταξύ του μεσοπόλεμου και της λήξης του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου, αντιλαμβανόμαστε την δημογραφική καταστροφή ή κατάρρευση που έχει λάβει χώρα σε ολόκληρη την έκταση της. Περίπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους στον πλανήτη (25% και λίγο παραπάνω σε μια φάση του μεσοπολέμου), προερχόταν από την ευρωπαϊκή ήπειρο, τότε. Σήμερα λιγότερο από ένας στους δέκα (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας και όλων των υπολοίπων χωρών δυτικά της), ενώ από την Ε.Ε περίπου ένας στους δεκαπέντε.