15 Ιουν 2016.

Οι Κινέζοι δεν επιθυμούν να αποχωρήσει το Ηνωμένο Βασίλειο από την Ε.Ε (τουλάχιστον αυτή την περίοδο) γιατί η Κίνα, μέχρι το τέλος του χρόνου, επιδιώκει να αναγνωριστεί ως «Οικονομία της Αγοράς» (να αποκτήσει ''Market Economy Status''). Η ψήφος του Ηνωμένου Βασιλείου είναι σημαντική εντός της Ε.Ε, καθώς οι χώρες στο εσωτερικό της «Ένωσης» (απίστευτο και όμως αληθινό), είναι διχασμένες: η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία δεν είναι θετικές προς μια τέτοια κατεύθυνση, σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ουγγαρία, την Ολλανδία και τις σκανδιναβικές χώρες, που είναι θετικές. Η Γερμανία είναι αρχικά θετική, αλλά κρύβεται πίσω από την ''public opinion''και ισχυρίζεται πως επιθυμεί να εξισορροπήσει την κατάσταση στο εσωτερικό της Ε.Ε.

Αυτές τις μέρες η Μέρκελ βρέθηκε στην Κίνα, όπου επισκέφτηκε την Πόλη Shenyang και το ''joint''κατασκευαστικό-βιομηχανικό πάρκο-σύμπλεγμα της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής. Πάνω από 130 γερμανικές εταιρείες έχουν εγκαταστήσει γραφεία εκεί. Οι σχέσεις ειπώθηκε πως είναι «ώριμες» (εάν δεν κάνω λάθος, σε κάποια στιγμή πρέπει να πέρασε ένα κινεζικό πουλάκι και κάτι να τιτίβισε για anti-dumping).

Μέχρι το 2013, είχαν παραχωρήσει στην Κίνα ''Market Economy Status''περισσότερες από 30 χώρες, ανάμεσα τους η Χιλή, η Βραζιλία, η Αυστραλία, η Ρωσία, η Αργεντινή, η Νέα Ζηλανδία, η Νιγηρία, η Ουκρανία, η Ελβετία και η Ένωση Χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN, ορισμένες από αυτές: Ινδονησία, Σιγκαπούρη, Φιλιππίνες, Μαλαισία κ.λπ). Μέχρι πριν λίγους μήνες ο αριθμός τους είχε φτάσει τις 80.

Βεβαία οι Κινέζοι δεν πρόκειται να «παρέμβουν», έμμεσα ή άμεσα, προκειμένου να επηρεάσουν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.


''Δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τη διεθνή πολιτική απλώς με το να κοιτάζουμε στο εσωτερικό των κρατών... Αν οι αλλαγές στα διεθνή αποτελέσματα συνδέονται άμεσα με τις αλλαγές στους δρώντες, πως μπορούν τότε να εξηγηθούν οι ομοιότητες των αποτελεσμάτων που παραμένουν σταθερά ή επανεμφανίζονται, παρότι οι δρώντες ποικίλουν; Κάποιος που πιστεύει ότι μπορεί να εξηγήσει τις αλλαγές στη διεθνή πολιτική θα πρέπει να διερωτηθεί και πως μπορούν να εξηγηθούν οι συνέχειες. Η διεθνής πολιτική περιγράφεται ενίοτε ως το πεδίο του ατυχήματος και της αναταραχής, της ταχείας και απρόβλεπτης αλλαγής. Παρότι οι αλλαγές αφθονούν, οι συνέχειες είναι εξίσου ή ακόμη πιο εντυπωσιακές - μια πρόταση που μπορεί να καταδειχτεί με πολλούς τρόπους. Κάποιος που διαβάζει το απόκρυφο βιβλίο των Μακκαβαίων Α'έχοντας κατά νου διάφορα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκεια και μετά τον Α'Παγκόσμιο πόλεμο, θα πάρει μια αίσθηση της συνέχειας που χαρακτηρίζει τη διεθνή πολιτική. Τόσο στον 2ο αιώνα π.Χ όσο και στον 20ο αιώνα μ.Χ Άραβες και Εβραίοι πολεμούσαν μεταξύ τους με αντικείμενο τα απομεινάρια της βόρειας αυτοκρατορίας, ενώ διάφορα κράτη εκτός της αρένας παρακολουθούσαν προσεκτικά ή επενέβαιναν ενεργά. Για να καταδειχτεί το επιχείρημα γενικότερα, μπορούμε να παραθέσουμε την περίφημη περίπτωση του Hobbes, ο οποίος βίωσε το πόσο επίκαιρος ήταν ο Θουκυδίδης. Λιγότερο φημισμένη, αλλά εξίσου εντυπωσιακή, είναι η συνειδητοποίηση από τον Louis J. Halle πόσο επίκαιρος είναι ο Θουκυδίδης στην εποχή των πυρηνικών όπλων και των υπερδυνάμεων.''

Μια από τις πλέον αφελείς απόψεις που κυκλοφορούν, είναι αυτή που ισχυρίζεται πως μόλις «τελειώσουν τα πετρέλαια», η Μέση Ανατολή (με την ευρύτερη έννοια) θα γίνει μια αδιάφορη περιοχή. Ο Θεόδοτος ο Αιτωλός, διοικητής της Κοίλης Συρίας (περιοχής με στρατηγική σημασία εδώ και τρεις χιλιετίες), πήρε μέρος στην σύγκρουση Σελευκιδών και Πτολεμαίων, στην ίδια περιοχή όπου διεξάγονταν οι Συριακοί Πόλεμοι και στην ίδια περιοχή όπου Ισραήλ, Χεζμπολάχ, Άσσαντ, Ισις κ.λπ, μάχονται σήμερα (με περιφερειακούς δρώντες προερχόμενους πάντα από τις περιοχές της Αιγύπτου και της Περσίας).


Εάν δεν υπήρχαν οι όροι «αριστερά-δεξιά», οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να ψελλίσουν λέξη, πολιτικά. Ούτε ουσιαστικές θέσεις, ούτε τοποθετήσεις, ούτε επιχειρήματα. Τίποτα.


Η άποψη, ή καλύτερα το δόγμα, πως η «οικονομία» αποτελεί βάση ερμηνείας των κινήτρων και ευρύτερα των συμπεριφορών των ανθρώπων (γενικότερα, ερμηνείας των πάντων), αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες άπατες στην ανθρώπινη ιστορία [*]. Μια άποψη που έχουν καλλιεργήσει και επιβάλλει κυρίως μαρξιστές και φιλελεύθεροι (λίμπεραλς) ιδεολόγοι μαζί με οικονομολόγους πάσης φύσεως (για ορισμένες δεκαετίες υπήρξε επίσης «συνέργεια» οικονομισμού και ψυχολογισμού). Άνθρωποι που τρώνε συνεχώς και κατ'εξακολούθηση χυλόπιτες ιστορικά, διαψεύδονται, αλλά συνεχίζουν το τροπάρι τους.

Αυτός ο οικονομισμός και αναγωγισμός έχει καταντήσει γελοίος ή ορθότερα αγγίζει τα όρια μιας κοσμικής θρησκευτικής πίστης. Από ατομικές πράξεις και συμπεριφορές κομμάτων, κυβερνήσεων, κρατών και οποιασδήποτε μορφής «οντοτήτων» (πολιτικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών), την κατανόηση της διεθνούς πολιτικής μέχρι την οικονομικοποίηση σχεδόν σε ολόκληρο το φάσμα των «ανθρωπιστικών και κοινωνικών επιστημών», τον συναντάμε παντού.

[*] Το αντίστοιχο, στο πεδίο της «γεωπολιτικής», είναι να ερμηνεύεις τα πάντα μονάχα μέσω των αγωγών, του πετρελαίου ή/και του φυσικού αερίου.


Και κάτι χιουμοριστικό για κλείσιμο. Ένα meme που κυκλοφόρησε πολύ. Παραφράζοντας:

- Υψηλότατε, θα διεξαχθεί αγώνας Αυστρίας-Ουγγαρίας!

- Ά, πολύ ωραία! Εναντίον τίνος;