Τέσσερις σχολιασμοί (7 Ιουν 2016).

Ορισμένοι, με αφορμή την πιθανότητα αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε, επικαλούνται τον Ντε Γκώλ. Έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν (γίνομαι κουραστικός) γιατί μια τέτοια αναφορά δεν στέκει. Αυτή η επίκληση αποτελεί λαϊκισμό ή εσφαλμένη εκτίμηση. Η «Ευρώπη» πέθανε μαζί με τον Ντε Γκώλ. Καμία σχέση δεν έχει η σημερινή Ε.Ε με την Ευρώπη του Ντε Γκώλ. Ούτε πρόκειται να έχει μετά από μια αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Γαλλία επί Ντε Γκωλ αμφισβητούσε το μονοπώλιο των Η.Π.Α, τώρα... Δεν έχει σχέση, δεν μπορεί να συγκριθεί, εκείνη η Γαλλία με τη σημερινή.

Ορισμένοι, θεωρούν πως μέσω της ενίσχυσης και εμβάθυνσης του «ΓαλλοΓερμανικού» Άξονα, η Γαλλία θα αναβαθμιστεί. Εγώ ισχυρίζομαι πως θα πολτοποιηθεί (ή θα καταστεί απλό παρακολούθημα σε βάθος χρόνου). Δεν θα αντέξει η Γαλλία.

Μια πιθανή αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, θα βαθύνει το χάσμα και θα ενισχύσει την πόλωση ανάμεσα σε εθνοκεντρική και «ευρωπαϊστική» Γαλλία.

Εάν κάποιος πιστεύει πως μπορεί το Τρίγωνο της Βαϊμάρης (Γαλλία, Γερμανία και Πολωνία), να έχει τόσο υψηλά επίπεδα εσωτερικής συνοχής, κοινότητας συμφερόντων και στρατηγικού προσανατολισμού, ώστε όλο μαζί, δίχως ιδιαίτερες αναταράξεις, να προσεγγίσει την Ρωσία, τότε μπορώ να δεχτώ μια κάποια αισιοδοξία του.


Όταν δεν μπορεί να υπάρξει εξισορρόπηση (ή «ανταγωνισμός») σε ένα επίπεδο, π.χ στο οικονομικό, τότε η εξισορρόπηση μεταφέρεται σε διαφορετικό επίπεδο, π.χ πολιτικό, στρατιωτικό, δημογραφικό κ.λπ.

Διαφορετικά οδηγούμαστε, είτε σε καθεστώς υποταγής στον ηγεμόνα [**], είτε σε κάποιας μορφής «δαρβινισμό» [*].

[*] Ας αναφερθώ στις εταιρείες, ως παράδειγμα. Οι εταιρείες εξαφανίζονται σαν τα μανιτάρια ακριβώς επειδή έχουν ως κύριο ή αποκλειστικό τους πεδίο το οικονομικό (η παραμονή στο οικονομικό πεδίο είναι που οδηγεί στον «δαρβινισμό»). Είναι λιγότερο «παραγωγικές, αποδοτικές και καινοτόμες» από κάποιες άλλες στο πεδίο της οικονομίας και απλά... εξαφανίζονται και υποκαθίστανται από άλλες (κάτι τέτοιο φυσικά δεν ισχύει για τα κράτη). Μελλοντικά, βέβαια, οι εταιρείες που θα κυριαρχούν δεν θα είναι αυτές που θα είναι οι πιο «παραγωγικές, αποδοτικές και καινοτόμες» στο οικονομικό πεδίο (όπως λέει ο καλά θεμελιωμένος μύθος), αλλά αυτές που θα καταφέρουν να υπερβούν και να μην έχουν ως κύριο ή αποκλειστικό τους πεδίο το οικονομικό, περνώντας και σε άλλα πεδία (π.χ. κατασκοπεία, επίπεδα αφοσίωσης, πολιτική επιρροή, στρατιωτικές μονάδες, διαμόρφωση νομικών πλαισίων, κατασκευή κοινής γνώμης κ.λπ)

[**] Για το ποια είναι η μοίρα των συμμάχων ή των υποτιθέμενων «συνδιαχειριστών ή συνεργατών» υπό συνθήκες ηγεμονίας, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση (βλ. Θουκυδίδη, Ισοκράτη κ.λπ).


Ο μεγαλύτερος «ευρωπαϊκός» μύθος που έχει καλλιεργηθεί ιστορικά (και συνεχίζει να καλλιεργείται συστηματικά), και ο οποίος κυριαρχεί στην «κοινή γνώμη», είναι η άποψη πως λόγω της Ε.Ε (των ευρωπαϊκών θεσμών γενικότερα) δεν υπήρξε πόλεμος αλλά ειρήνη τις προηγούμενες δεκαετίες στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Πόλεμος δεν υπήρξε λόγω της σταθερότητας του διπολικού συστήματος και της επικυριαρχίας των δύο «υπερδυνάμεων» επί των κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, λόγω του «παγώματος» των συγκρούσεων και της εξωτερίκευσης των κρίσεων στην περιφέρεια του διπολικού συστήματος (και του θεσμοκεντρικού ευρωατλαντισμού) ή στον λεγόμενο τρίτο κόσμο (και για ορισμένους ακόμα λόγους, όπως η ανάρρωση από τον πόλεμο, η παρακμή ή η έλλειψη δυναμισμού των ευρωπαϊκών κοινωνιών, τα πυρηνικά ως όπλο και δύναμη αποτροπής κ.α).

Αμέσως μόλις μεταβλήθηκε η δομή του διεθνούς συστήματος, και οι «παγωμένες» συγκρούσεις «ξεπάγωσαν» (π.χ. Ναχιτσεβάν και Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Οσσετία κ.λπ) και πόλεμοι ξεκίνησαν, και μάλιστα στην ίδια την ευρωπαϊκή ήπειρο (Γιουγκοσλαβία), και όχι μονάχα στην «περιφέρεια της» (π.χ Ιράκ). Το «σόκ» του πολέμου και της βίας εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου μάλιστα, οδήγησε στην προσπάθεια απώθησης της πραγματικότητας μέσω λεκτικών και εννοιολογικών κατασκευών, όπως τα περίφημα «Δυτικά Βαλκάνια». Η έννοια αυτή κατασκευάστηκε προκειμένου να απωθηθεί (και να μην γίνει παραδεκτό) το γεγονός πως ο πόλεμος επέστρεψε στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δηλαδή, για λόγους ψυχολογικούς και μη αποδοχής της πραγματικότητας και προκειμένου ο πόλεμος και η βία να συμβαίνουν «εκτός Ευρώπης» («δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στην Ευρώπη», ξανά...) είχαμε την μετατόπιση των ορίων της «Ευρώπης» και την μετάλλαξη του περιεχομένου της έννοιας «Ευρώπη» (και μια νέα λεκτική κατασκευή).

Φυσικά μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, «ξεχειλώνοντας»: Ούτε η Ουκρανία ήταν «Ευρώπη» (ή «στην Ευρώπη»), ούτε η Ουγγαρία (για διαφορετικούς λόγους), ούτε η Ελλάδα (για άλλους λόγους), και πάει λέγοντας (ούτε η τάδε πολιτική θέση ήταν «ευρωπαϊκή» κ.λπ).


Στο κείμενο με τίτλο ''Οδεύοντας από το 1800 προς το 2026 ή από το ένα προς τα οχτώ δις'', στο οποίο επεσήμανα κομβικές φάσεις των δημογραφικών εξελίξεων σε παγκόσμια κλίμακα και παράλληλα τις ιστορικές και διεθνοπολιτικές συνθήκες, καταστάσεις, αλλαγές και μεταβάσεις που τις συνόδευαν, ισχυρίστηκα πως ο κόσμος το 2026 θα είναι ένας κόσμος εντελώς διαφορετικός από τον σημερινό.

Νομίζω πως σταδιακά, και ξεκινώντας από το υπόλοιπο του 2016, εισερχόμαστε σε μια νέα φάση (πιθανότατα κρίσης) της περιόδου 2012-2026.

Το κριτήριο οριοθέτησης της περιόδου 2012-2026 είναι συγκεκριμένο. Το 2012, ο πληθυσμός στον πλανήτη άγγιξε τα επτά (7) δισεκατομμύρια. Το 2026; ο αριθμός των ανθρώπων στον πλανήτη θα προσεγγίσει τα οχτώ (8) δισεκατομμύρια. Βρισκόμαστε στην πρώτη φάση του «κύκλου» και οδεύουμε προς το μέσο της όγδοης δημογραφικής περιόδου. Με βάση αυτό το κριτήριο, ιστορικά έχουμε περάσει οχτώ μεγάλες δημογραφικές περιόδους και ιστορικούς «κύκλους».

1) Από αρχαιοτάτων χρόνων έως το 1800 περίπου (1 δις)
2) 1800 - 1927 (2 δις)
3) 1927 - 1959 (3 δις)
4) 1959 - 1974 (4 δις)
5) 1974 - 1987 (5 δις)
6) 1987 - 1999 (6 δις)
7) 1999 - 2012 (7 δις)
8) 2012 - 2026; (8 δις)

Για περισσότερα δες: 1. Οδεύοντας από το 1800 προς το 2026 ή από το ένα προς τα οχτώ δις. Highlights 2. Δημογραφία 3. Μακροδομές.