I
Οι αυτόπροβαλλόμενοι ως «υπερασπιστές» του Ισλάμ στη δυτική Ευρώπη, και γενικότερα στην κεντρική γεωγραφία του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, στην πραγματικότητα δεν αποτελούν υπερασπιστές του, παρά μονάχα φαινομενικά. Επιδιώκουν να απονευρώσουν και να ευνουχίσουν τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, κατασκευάζοντας μια ντεκαφεϊνέ εκδοχή του Ισλάμ, κατάλληλα προσαρμοσμένη στις επιδιώξεις και τα συμφέροντα τους. Οι υποτιθέμενοι «υπερασπιστές» του Ισλάμ επιδιώκουν να το «μεταρρυθμίσουν», δηλαδή να το καταστρέψουν εκ των έσω, χρησιμοποιώντας μεθόδους μαλακής ή έξυπνης ισχύος. Επιδιώκουν να κατασκευάσουν μεταεθνικούς χυλοποιηθέντες υβριδικούς «μουσουλμάνους» προσήλυτους που θα τους χαρακτηρίζει η μαλθακότητα, η στειρότητα ηθών και νοήματος και η κενότητα, μεταβάλλοντας τους σε πειθήνια όργανα, άνευ ουσιωδών πολιτισμικών χαρακτηριστικών, και σε εξαρτήματα μιας τεχνοκρατικής μηχανής (όπως ακριβώς έπραξαν και με αρκετούς ευρωπαϊκούς - χριστιανικούς ή μη - πληθυσμούς). Δεν είναι όμως όλα τα «παιχνίδια» ίδια και ορισμένα είναι πιο επικίνδυνα από άλλα. Οι περισσότεροι από αυτούς του «υπερασπιστές», ήταν υπέρ του ''spreading democracy to the broader Μiddle Εast''που κατέστησε τις χώρες όσων «υπερασπίζονται» εδαφικούς πολτοποιημένους «ανοιξιάτικους» χώρους. Τόσο πολύ «αγαπάνε» όλοι αυτοί το Ισλάμ.
II
Το αστείο με τον λεγόμενο «πολυ-πολιτισμό» είναι πως συνήθως τον πρεσβεύουν άνθρωποι που, είτε πίστευαν πως δεν υπάρχουν πολιτισμοί (υπάρχει μόνον ένας «πολιτισμός», ο εξω-κοινωνικά κατασκευασμένος μαζικός «πολιτισμός» της «αγοράς»), είτε σχετικοποιούσαν την έννοια (πως ορίζονται;), είτε εξαφάνιζαν τους πολιτισμούς κάτω από την περί «σοσιαλισμού και καπιταλισμού» διαμάχη, αγνοώντας πλήρως και επιδεικτικά την ύπαρξη τους (ή αμφισβητώντας την). Όταν μίλαγες σε όλους αυτούς για πολιτισμούς (πολύ πριν από τις περί «σύγκρουσης των πολιτισμών» και περί «πολυ-πολιτισμού» θεωρίες), χαμογελούσαν και απαντούσαν με ύφος «επιστημονικόν» και όρους «οικονομίας και τεχνολογίας». Τώρα, ξαφνικά, ανακάλυψαν την ύπαρξη «πολιτισμών».