I
Ορίστε, αφού λατρεύετε τον κομματισμό, θα σας γράψω κομματικά. Εν συντομία. Οι «6 προτάσεις ΝΔ για την προσφυγική κρίση προς την κυβέρνηση» που ανακοίνωσε-παρουσίασε πριν λίγες ημέρες ο κ. Μητσοτάκης, αποδεικνύουν ένα και μόνον πράγμα: Πως η αξιωματική αντιπολίτευση ''δεν έχει σχέδιο, παρατηρεί τις εξελίξεις, ανίκανη να αντιδράσει στην προσφυγική κρίση'' (δηλαδή ακριβώς το ίδιο, για το οποίο κατηγόρησε την κυβέρνηση). Το δε κοινά αποδεκτό πλαίσιο εθνικής στρατηγικής, το οποίο υποτίθεται πως συμφωνήθηκε μεταξύ των κομμάτων, είναι απολύτως απογοητευτικό.
Κοινά αποδεκτό πλαίσιο υπάρχει, εθνική στρατηγική δεν υπάρχει...
Όποιος έχει αντίληψη της έκτασης και του μεγέθους των εξελίξεων σε περιφερειακή κλίμακα, αντιλαμβάνεται πως οι διαφορές μεταξύ των δύο μικρομέγαλων κομμάτων δεν είναι διαφορές ουσίας, αλλά διαχειριστικής φύσεως (όσο και εάν προσπαθούν τα επιτελεία και οι στρατοί τους να μας πείσουν για το αντίθετο). Κανονικά, τα δύο αυτά κόμματα θα έπρεπε να συγκυβερνήσουν, όχι φυσικά επειδή κάτι τέτοιο το επιθυμώ εγώ (απελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο), αλλά γιατί δεν έχουν διαφορές ουσίας στο ζήτημα της προσφυγικής κρίσης. Δεν θα το πράξουν.
Η κ. Γεννηματά έκανε κάτι - κομματικά - έξυπνο. Πρότεινε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μια τέτοια - ή παρεμφερή - μορφή κυβέρνησης δεν την επιθυμεί ο κ. Μητσοτάκης. Ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έχει καλή πληροφόρηση-ενημέρωση από τη Γερμανία, δεν επιθυμεί ούτε κάποιας μορφής οικουμενική, ούτε εκλογές (παρά τις δημοσκοπήσεις), συγκεκριμένα φοβάται ή απεύχεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αλλά μεταξύ οικουμενικής και εκλογών θα αναγκαζόταν να επιλέξει τις εκλογές.
Γιατί; Πρώτον, ο χρόνος δεν είναι απλά χρήμα αλλά χρυσός (λόγω φθοράς, καταστροφής και αδιεξόδων, που όχι απλά δεν αναμένεται να μετριασθούν αλλά θα γιγαντωθούν με το πέρασμα του χρόνου). Δεύτερον, γνωρίζει πως για τους επόμενους - λίγους - μήνες η κ. Μέρκελ θα συνάψει μια παροδική συμμαχία τακτικής φύσεως με την τωρινή κυβέρνηση και πως έχει αποφασίσει «να δώσει μια ακόμα ευκαιρία» στον κ. Τσίπρα. Τρίτον, η «αριστερά» δεν φθείρεται μονάχα κομματικά αλλά πανταχόθεν.
Ο κ. Μητσοτάκης, επιθυμεί μια συγκυβέρνηση Συ.Ριζ.Α - Πα.Σο.Κ προκειμένου να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη φθορά και ακόμα περισσότερος χρόνος (με μια τέτοια επιλογή, βέβαια, διαφωνούν ορισμένοι στο κόμμα του, γεγονός που θα προκαλέσει αναταράξεις). Μια τέτοια εξέλιξη (συγκυβέρνηση), φυσικά την επιθυμεί και η κ. Γεννηματά, προφανώς για διαφορετικούς λόγους. Προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες αναβίωσης του κόμματος της μέσα από μια τέτοια συγκυβέρνηση (πράγμα απίθανο). Ωστόσο ίσως να υπάρχει κάτι βαθύτερο. Το Πα.Σο.Κ της κ. Γεννηματά βρίσκεται σε μόνιμη και διαρκή κατάσταση κομματικού διμέτωπου αγώνα (Συ.Ριζ.Α - Ν.Δ). Κομματικού όμως, όχι παραταξιακού.
Το Πα.Σο.Κ θεμελιώθηκε πάνω σε δύο ταυτότητες, όπως έχω γράψει κατ'επανάληψη. Σε μια αντι-δεξιά ταυτότητα της πρώτης περιόδου (Παπανδρέου) και σε μια αντι-λαϊκίστικη της δεύτερης περιόδου (Σημίτης). Η δεύτερη ταυτότητα κληροδοτήθηκε σε πάσης φύσεως αριστεροδεξιούς «εκσυγχρονιστές-ευρωπαϊστές», αλλά κατά βάση την έχουν οικειοποιηθεί οι «δεξιοί» ευρωπαϊστές του Μητσοτάκη (συνέργειες με τους οποίους αναζητούν ή αναπτύσσουν οι κατά τόπους «Ψαριανοί»). Η οικειοποίηση και το δάνειο αποδεικνύουν, για ακόμη μια φορά, την καθυστέρηση και υπανάπτυξη της ελλαδικής «δεξιάς». Αυτό που επιχειρεί ο κ. Μητσοτάκης σήμερα, έπρεπε να το είχε επιχειρήσει η Ν.Δ στα μέσα της δεκαετίας του 1990, συγχρονιζόμενη, όχι μονάχα με το Πα.Σο.Κ του Σημίτη αλλά κυρίως με τις διεθνείς τάσεις και παγκόσμιες εξελίξεις εκείνης της περιόδου (τουλάχιστον θα είχαμε καταστραφεί νωρίτερα). Αλλά η ελλαδική «δεξιά» βρίσκεται - το λιγότερο - δύο δεκαετίες πίσω (τώρα νομίζει πως βρισκόμαστε ακόμα στο ''Τέλος της Ιστορίας''και θέλει να μας γυρίσει στα 90ς).
Γνωρίζοντας η κ. Φώφη, πως ο κ. Τσίπρας (του οποίου τα ερείσματα βρίσκονται πέραν του Ατλαντικού) δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά το ηθικο-πολιτισμικό συμπλήρωμα του οικονομισμού του κ. Μητσοτάκη, και πως ο Συ.Ριζ.Α λειτουργεί συμπληρωματικά με τη Ν.Δ (ηθικοπολιτιστικός/οικονομικός «νεοφιλελευθερισμός»), ενδέχεται να επιδιώξει να κάνει το πατριωτικό σάλτο μορτάλε προκειμένου να αναγεννηθεί παραταξιακά - όχι κομματικά - με τη μορφή του «σύγχρονου πατριωτικού κέντρου»: λέγε με «βενιζελισμό» (μα και ο Μητσοτάκης «βενιζελικός» δεν - θέλει να - είναι;).
Σε όλα τα προηγούμενα είναι πασιφανές πως δεν υπάρχει κανένα εθνικό συμφέρον, παρά μονάχα μικροκομματικά/παραταξιακά συμφέροντα.
Πάντως οι εξελίξεις είναι πολύ σημαντικές για να βλέπουμε τα πράγματα τόσο ανεύθυνα και υπό ένα τέτοιο πρίσμα, εμείς. Πόσο μάλλον οι πολιτικοί «μας»...
(-) Εάν η Ν.Δ συγκεντρώσει όλον τον σημιτισμό, θα έχει δύο προβλήματα. Πρώτον, θα καταστεί το κόμμα της διαφθοράς, ευάλωτο σε εξωθεσμικούς - και όχι μόνον - εκβιασμούς, και δεύτερον, θα κινδυνεύσει με - εσωτερική - διάσπαση ή/και κατακερματισμό.
Όλα τα προηγούμενα φανερώνουν πως οι προσεγγίσεις όσων εξελίσσονται δεν μπορούν να περιορίζονται στην «οικονομία» και αποδεικνύουν πως οι οικονομίστικές προσεγγίσεις, με τη μονομέρεια τους, έδρασαν - και εξακολουθούν να δρουν - παραπλανητικά και αποχαυνωτικά. Τα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας είναι στρατηγικά, πολιτικά, οικονομικά, δημογραφικά, πολιτισμικά, ενεργειακά, στρατιωτικά, ιστορικά. Δεν είναι απλά οικονομικά.
Η «Ευρώπη» κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου ή ορθότερα της «γεωοικονομίας» στον, μέχρι πρότινος, κρυστάλλινο πύργο της (οι δικοί μας χαζοβιόληδες, δε, νόμιζαν πως η περιοχή στην οποία βρισκόμαστε είναι οι Κάτω Χώρες ή ο Ρήνος και πως για τον επανακαθορισμό της, θα αρκούσε η «οικονομία» ή το «νόμισμα». Όπως αποδείχθηκε, ούτε για τις Βρυξέλλες και το ευρωπαϊκό Κέντρο αρκούσε). Η «Ευρώπη» ξύπνησε και προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα, αντιδρώντας μέσω της ενεργοποίησης των παραδοσιακών αντανακλαστικών της. Η Ελλάδα, η οποία παραδοσιακά επιτελεί τη λειτουργία που έχει το καναρίνι στο ορυχείο (του προκεχωρημένου αισθητήρα), προηγείται της «Ευρώπης», βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου των γεωπολιτικών/πολιτισμικών/ιστορικών και γενικότερων εξελίξεων.
Η «Ευρώπη» λειτουργεί ως μια ελίτ που κάθεται στα μετόπισθεν και απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, ενώ την ίδια στιγμή βάζει άλλους να κατασκευάζουν - ή να χρησιμοποιούνται ως - χαρακώματα και οχυρώσεις και στέλνει στο μέτωπο αναλώσιμους. Η «Ευρώπη» έχει επιλέξει το κλείσιμο και τη στρατηγική της καμμένης γης. Καμμένη γη και χωματερή είμαστε εμείς. Η «Ευρώπη» μέσω της ενστικτώδους επιλογής της για κλείσιμο, τις τάσεις της για απομόνωση και περιορισμό στην κεντρική της γεωγραφία, φανερώνει πως βρίσκεται στο τέλος της ηγεμονικής της περιόδου. Η «Ευρώπη» βρίσκεται σε παρακμή.
Τόσο το ακραίο κλείσιμο, όσο και το ακραίο άνοιγμα, αποτελούν ανωμαλίες και οδηγούν σε καταστροφές και θρυμματισμούς, δημιουργούν δυσλειτουργίες και γεννούν παθογένειες. Υπάρχει μια «διαλεκτική» ανάμεσα στο άνοιγμα και στο κλείσιμο. Αυτή η σχέση θα πρέπει να ρυθμιστεί και όχι να απορρυθμιστεί. Είναι πασιφανές, αλλά σπάνια λέγεται, πως οι αρειμάνιες, ακραίες και ανεγκέφαλες υπερεθνικές δυνάμεις του - δίχως όριο - ανοίγματος, γέννησαν ή έδωσαν λόγο ύπαρξης στις δυνάμεις του σκληρού κλεισίματος. Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως ριζοσπάστες δικαιωματοκράτες, κοσμικιστές ευρωπαϊστές μετα-δημοκράτες, οπαδοί της μετα-εθνικότητας/κυριαρχίας και εκφραστές υπερεθνικών συμφερόντων, δεν ξέρουν τι σημαίνει μέτρο.
Χρειάζεται μέτρο, έλεγχος και ρύθμιση στη σχέση άνοιγμα - κλείσιμο. Η Ελλάδα δεν διαθέτει τα ψυχικά, διανοητικά και ηθικά εφόδια ούτε το πολιτικό προσωπικό προκειμένου να καθορίσει μια τέτοια σχέση. Η Ελλάδα, θα έπρεπε να πράξει κάτι τέτοιο, πρώτα από όλα για τον εαυτό της, και μέσω του εαυτού της για την υπόλοιπη Ε.Ε, και όχι ανάποδα, όπως ρητορεύουν και πράττουν όσοι μας θεωρούν αναλώσιμους.
Το δίχως μέτρο άνοιγμα θα σε ξεσκίσει. Το δίχως μέτρο κλείσιμο θα σε συνθλίψει.
Πυκνώνουν υπερβολικά τα σημάδια που υποδεικνύουν μια τέτοια εξέλιξη.
(-) Όπως έχω γράψει παλαιότερα: ''Τα φαινόμενα που παρατηρούμε στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούν συμπτώματα της σταδιακής αποσύνθεσης της μεταπολεμικής φιλελεύθερης ευρωπαϊκής τάξης. Δηλαδή, αποτελούν την τοπική-περιφερειακή έκφραση της αποσύνθεσης της μεταπολεμικής φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης''. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται και στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών.
(-) Υπάρχει αντίληψη του βάθους, της έκτασης και του όγκου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και εγχειρήματος (Ε.Ε), και πως είναι σχεδόν αδύνατο το τελευταίο να «διαλυθεί». Παρ'όλα αυτά, σταδιακά, τάσεις αποσύνθεσης, παθογένειες και η ολοένα μεγαλύτερη δυσλειτουργία στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πιθανότερο είναι πως θα οδηγήσουν σε διασπάσεις, εντονότερες φυγόκεντρες τάσεις και ασυμμετρίες, καθιστώντας την Ε.Έ - όπως τη γνωρίζουμε - κενή περιεχομένου, οράματος και ευρύτερης πανευρωπαϊκής στρατηγικής στόχευσης.
Κοινά αποδεκτό πλαίσιο υπάρχει, εθνική στρατηγική δεν υπάρχει...
Όποιος έχει αντίληψη της έκτασης και του μεγέθους των εξελίξεων σε περιφερειακή κλίμακα, αντιλαμβάνεται πως οι διαφορές μεταξύ των δύο μικρομέγαλων κομμάτων δεν είναι διαφορές ουσίας, αλλά διαχειριστικής φύσεως (όσο και εάν προσπαθούν τα επιτελεία και οι στρατοί τους να μας πείσουν για το αντίθετο). Κανονικά, τα δύο αυτά κόμματα θα έπρεπε να συγκυβερνήσουν, όχι φυσικά επειδή κάτι τέτοιο το επιθυμώ εγώ (απελθέτω απ΄ εμού το ποτήριον τούτο), αλλά γιατί δεν έχουν διαφορές ουσίας στο ζήτημα της προσφυγικής κρίσης. Δεν θα το πράξουν.
Η κ. Γεννηματά έκανε κάτι - κομματικά - έξυπνο. Πρότεινε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μια τέτοια - ή παρεμφερή - μορφή κυβέρνησης δεν την επιθυμεί ο κ. Μητσοτάκης. Ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος έχει καλή πληροφόρηση-ενημέρωση από τη Γερμανία, δεν επιθυμεί ούτε κάποιας μορφής οικουμενική, ούτε εκλογές (παρά τις δημοσκοπήσεις), συγκεκριμένα φοβάται ή απεύχεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αλλά μεταξύ οικουμενικής και εκλογών θα αναγκαζόταν να επιλέξει τις εκλογές.
Γιατί; Πρώτον, ο χρόνος δεν είναι απλά χρήμα αλλά χρυσός (λόγω φθοράς, καταστροφής και αδιεξόδων, που όχι απλά δεν αναμένεται να μετριασθούν αλλά θα γιγαντωθούν με το πέρασμα του χρόνου). Δεύτερον, γνωρίζει πως για τους επόμενους - λίγους - μήνες η κ. Μέρκελ θα συνάψει μια παροδική συμμαχία τακτικής φύσεως με την τωρινή κυβέρνηση και πως έχει αποφασίσει «να δώσει μια ακόμα ευκαιρία» στον κ. Τσίπρα. Τρίτον, η «αριστερά» δεν φθείρεται μονάχα κομματικά αλλά πανταχόθεν.
Ο κ. Μητσοτάκης, επιθυμεί μια συγκυβέρνηση Συ.Ριζ.Α - Πα.Σο.Κ προκειμένου να υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη φθορά και ακόμα περισσότερος χρόνος (με μια τέτοια επιλογή, βέβαια, διαφωνούν ορισμένοι στο κόμμα του, γεγονός που θα προκαλέσει αναταράξεις). Μια τέτοια εξέλιξη (συγκυβέρνηση), φυσικά την επιθυμεί και η κ. Γεννηματά, προφανώς για διαφορετικούς λόγους. Προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες αναβίωσης του κόμματος της μέσα από μια τέτοια συγκυβέρνηση (πράγμα απίθανο). Ωστόσο ίσως να υπάρχει κάτι βαθύτερο. Το Πα.Σο.Κ της κ. Γεννηματά βρίσκεται σε μόνιμη και διαρκή κατάσταση κομματικού διμέτωπου αγώνα (Συ.Ριζ.Α - Ν.Δ). Κομματικού όμως, όχι παραταξιακού.
Το Πα.Σο.Κ θεμελιώθηκε πάνω σε δύο ταυτότητες, όπως έχω γράψει κατ'επανάληψη. Σε μια αντι-δεξιά ταυτότητα της πρώτης περιόδου (Παπανδρέου) και σε μια αντι-λαϊκίστικη της δεύτερης περιόδου (Σημίτης). Η δεύτερη ταυτότητα κληροδοτήθηκε σε πάσης φύσεως αριστεροδεξιούς «εκσυγχρονιστές-ευρωπαϊστές», αλλά κατά βάση την έχουν οικειοποιηθεί οι «δεξιοί» ευρωπαϊστές του Μητσοτάκη (συνέργειες με τους οποίους αναζητούν ή αναπτύσσουν οι κατά τόπους «Ψαριανοί»). Η οικειοποίηση και το δάνειο αποδεικνύουν, για ακόμη μια φορά, την καθυστέρηση και υπανάπτυξη της ελλαδικής «δεξιάς». Αυτό που επιχειρεί ο κ. Μητσοτάκης σήμερα, έπρεπε να το είχε επιχειρήσει η Ν.Δ στα μέσα της δεκαετίας του 1990, συγχρονιζόμενη, όχι μονάχα με το Πα.Σο.Κ του Σημίτη αλλά κυρίως με τις διεθνείς τάσεις και παγκόσμιες εξελίξεις εκείνης της περιόδου (τουλάχιστον θα είχαμε καταστραφεί νωρίτερα). Αλλά η ελλαδική «δεξιά» βρίσκεται - το λιγότερο - δύο δεκαετίες πίσω (τώρα νομίζει πως βρισκόμαστε ακόμα στο ''Τέλος της Ιστορίας''και θέλει να μας γυρίσει στα 90ς).
Γνωρίζοντας η κ. Φώφη, πως ο κ. Τσίπρας (του οποίου τα ερείσματα βρίσκονται πέραν του Ατλαντικού) δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά το ηθικο-πολιτισμικό συμπλήρωμα του οικονομισμού του κ. Μητσοτάκη, και πως ο Συ.Ριζ.Α λειτουργεί συμπληρωματικά με τη Ν.Δ (ηθικοπολιτιστικός/οικονομικός «νεοφιλελευθερισμός»), ενδέχεται να επιδιώξει να κάνει το πατριωτικό σάλτο μορτάλε προκειμένου να αναγεννηθεί παραταξιακά - όχι κομματικά - με τη μορφή του «σύγχρονου πατριωτικού κέντρου»: λέγε με «βενιζελισμό» (μα και ο Μητσοτάκης «βενιζελικός» δεν - θέλει να - είναι;).
Σε όλα τα προηγούμενα είναι πασιφανές πως δεν υπάρχει κανένα εθνικό συμφέρον, παρά μονάχα μικροκομματικά/παραταξιακά συμφέροντα.
Πάντως οι εξελίξεις είναι πολύ σημαντικές για να βλέπουμε τα πράγματα τόσο ανεύθυνα και υπό ένα τέτοιο πρίσμα, εμείς. Πόσο μάλλον οι πολιτικοί «μας»...
Σημειώσεις
(-) Ο γνωστός αντιπρόεδρος της Ν.Δ, Adonis (η γραφή σε Deutsch), έχει τον ρόλο του διχτυού παγίδευσης και εγκλωβισμού ψηφοφόρων της «λαϊκής δεξιάς», επί της οποίας επιδιώκει να ηγεμονεύσει μια μειοψηφική σέκτα ή κάστα ριζοσπαστών «φιλελεύθερων».(-) Εάν η Ν.Δ συγκεντρώσει όλον τον σημιτισμό, θα έχει δύο προβλήματα. Πρώτον, θα καταστεί το κόμμα της διαφθοράς, ευάλωτο σε εξωθεσμικούς - και όχι μόνον - εκβιασμούς, και δεύτερον, θα κινδυνεύσει με - εσωτερική - διάσπαση ή/και κατακερματισμό.
II
Μέσω του προσφυγικού-μεταναστευτικού, η Τουρκία έχει «γκριζάρει» το ανατολικό Αιγαίο, ενώ το επόμενο χρονικό διάστημα έρχεται πρόταση επίλυσης του Κυπριακού. Στη Θράκη, για πρώτη φορά δεν υπάρχει κανένας χριστιανός βουλευτής (σε μια στοιχειωδώς σοβαρή χώρα, βέβαια, μια θρησκευτική μειονότητα που αριθμεί το 2 ή 3% του συνολικού πληθυσμού προφανώς και δεν θα θεωρείτο «απειλή») ενώ μια ενδεχόμενη ειδική οικονομική ζώνη θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρόπλασμα ενός περιφερειακού τρανσεθνικού καθεστώτος. Η Αλβανία και η Π.Γ.Δ.Μ στα βόρεια και βορειοδυτικά κλείνουν τα χερσαία σύνορα τους ενώ στα θαλάσσια νότια και νοτιοανατολικά μας έχουμε την μεταεθνική πολτοποίηση κοινωνιών και την καταστροφή ιεραρχικών πολιτικών δομών και σχηματισμών, μέσω της μετατροπής τους σε κατακερματισμένους και άναρχους εδαφικούς χώρους. Τα προηγούμενα σε επίπεδο συνόρων. Σε ευρύτερο περιφερειακό επίπεδο οι αναδιατάξεις και οι ανακατανομές έχουν ιστορικό - ενώ σε παγκόσμιο κοσμοϊστορικό - χαρακτήρα.Όλα τα προηγούμενα φανερώνουν πως οι προσεγγίσεις όσων εξελίσσονται δεν μπορούν να περιορίζονται στην «οικονομία» και αποδεικνύουν πως οι οικονομίστικές προσεγγίσεις, με τη μονομέρεια τους, έδρασαν - και εξακολουθούν να δρουν - παραπλανητικά και αποχαυνωτικά. Τα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας είναι στρατηγικά, πολιτικά, οικονομικά, δημογραφικά, πολιτισμικά, ενεργειακά, στρατιωτικά, ιστορικά. Δεν είναι απλά οικονομικά.
Η «Ευρώπη» κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου ή ορθότερα της «γεωοικονομίας» στον, μέχρι πρότινος, κρυστάλλινο πύργο της (οι δικοί μας χαζοβιόληδες, δε, νόμιζαν πως η περιοχή στην οποία βρισκόμαστε είναι οι Κάτω Χώρες ή ο Ρήνος και πως για τον επανακαθορισμό της, θα αρκούσε η «οικονομία» ή το «νόμισμα». Όπως αποδείχθηκε, ούτε για τις Βρυξέλλες και το ευρωπαϊκό Κέντρο αρκούσε). Η «Ευρώπη» ξύπνησε και προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα, αντιδρώντας μέσω της ενεργοποίησης των παραδοσιακών αντανακλαστικών της. Η Ελλάδα, η οποία παραδοσιακά επιτελεί τη λειτουργία που έχει το καναρίνι στο ορυχείο (του προκεχωρημένου αισθητήρα), προηγείται της «Ευρώπης», βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου των γεωπολιτικών/πολιτισμικών/ιστορικών και γενικότερων εξελίξεων.
Η «Ευρώπη» λειτουργεί ως μια ελίτ που κάθεται στα μετόπισθεν και απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, ενώ την ίδια στιγμή βάζει άλλους να κατασκευάζουν - ή να χρησιμοποιούνται ως - χαρακώματα και οχυρώσεις και στέλνει στο μέτωπο αναλώσιμους. Η «Ευρώπη» έχει επιλέξει το κλείσιμο και τη στρατηγική της καμμένης γης. Καμμένη γη και χωματερή είμαστε εμείς. Η «Ευρώπη» μέσω της ενστικτώδους επιλογής της για κλείσιμο, τις τάσεις της για απομόνωση και περιορισμό στην κεντρική της γεωγραφία, φανερώνει πως βρίσκεται στο τέλος της ηγεμονικής της περιόδου. Η «Ευρώπη» βρίσκεται σε παρακμή.
Τόσο το ακραίο κλείσιμο, όσο και το ακραίο άνοιγμα, αποτελούν ανωμαλίες και οδηγούν σε καταστροφές και θρυμματισμούς, δημιουργούν δυσλειτουργίες και γεννούν παθογένειες. Υπάρχει μια «διαλεκτική» ανάμεσα στο άνοιγμα και στο κλείσιμο. Αυτή η σχέση θα πρέπει να ρυθμιστεί και όχι να απορρυθμιστεί. Είναι πασιφανές, αλλά σπάνια λέγεται, πως οι αρειμάνιες, ακραίες και ανεγκέφαλες υπερεθνικές δυνάμεις του - δίχως όριο - ανοίγματος, γέννησαν ή έδωσαν λόγο ύπαρξης στις δυνάμεις του σκληρού κλεισίματος. Οι άνθρωποι αυτοί, συνήθως ριζοσπάστες δικαιωματοκράτες, κοσμικιστές ευρωπαϊστές μετα-δημοκράτες, οπαδοί της μετα-εθνικότητας/κυριαρχίας και εκφραστές υπερεθνικών συμφερόντων, δεν ξέρουν τι σημαίνει μέτρο.
Χρειάζεται μέτρο, έλεγχος και ρύθμιση στη σχέση άνοιγμα - κλείσιμο. Η Ελλάδα δεν διαθέτει τα ψυχικά, διανοητικά και ηθικά εφόδια ούτε το πολιτικό προσωπικό προκειμένου να καθορίσει μια τέτοια σχέση. Η Ελλάδα, θα έπρεπε να πράξει κάτι τέτοιο, πρώτα από όλα για τον εαυτό της, και μέσω του εαυτού της για την υπόλοιπη Ε.Ε, και όχι ανάποδα, όπως ρητορεύουν και πράττουν όσοι μας θεωρούν αναλώσιμους.
Το δίχως μέτρο άνοιγμα θα σε ξεσκίσει. Το δίχως μέτρο κλείσιμο θα σε συνθλίψει.
Σημείωση
(-) Όσα συμβαίνουν σήμερα δεν συμβαίνουν δίχως λόγο. Ούτε ερμηνεύονται μέσω γελοίων καθεστωτικών απόψεων όπως: Μαράθηκε ένας Κέδρος στο Λίβανο - λόγω της κλιματικής αλλαγής - και ξαφνικά βρέθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι να κολυμπούν, και ορισμένοι από αυτούς να πνίγονται, στο Αιγαίο.III
Δεν θέλω να γράψω μεγαλοστομίες. Νομίζω όμως, πως όλες οι τάσεις - και είναι πολλές και σε πολλαπλά επίπεδα - φανερώνουν πως από την άποψη πολιτικού χρόνου, βρισκόμαστε λίγες εκλογικές αναμετρήσεις μακριά από, μια μεγάλη κρίση στο ΝΑΤΟ, την αποσύνθεση, κατάρρευση ή τον κατακερματισμό - των λειτουργιών - της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και την πολυδιάσπαση στο εσωτερικό της ΕυρωΑτλαντικής δομής ή της «Δύσεως». Δηλαδή, βρισκόμαστε λίγες εκλογικές αναμετρήσεις μακριά από το «τέλος» της - μεταπολεμικής και κυρίως - μεταδιπολικής φιλελεύθερης τάξης (όπως τη γνωρίζουμε).Πυκνώνουν υπερβολικά τα σημάδια που υποδεικνύουν μια τέτοια εξέλιξη.
Σημειώσεις
(-) Καταλαβαίνω πως λέξεις όπως «κατάρρευση» ή «τέλος» είναι βαρύγδουπες και φέρουν ισχυρό μεταφυσικό φορτίο. Προσωπικά δεν τις προτιμώ γιατί έχουν έντονη μεσσιανική χροιά (και εγώ είμαι άνθρωπος της τραγωδίας και όχι του μεσσιανισμού), αλλά δεν υπάρχουν και πολλές άλλες λέξεις που να μπορούν να αποτυπώσουν το νόημα των ευρύτερων εξελίξεων.(-) Όπως έχω γράψει παλαιότερα: ''Τα φαινόμενα που παρατηρούμε στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελούν συμπτώματα της σταδιακής αποσύνθεσης της μεταπολεμικής φιλελεύθερης ευρωπαϊκής τάξης. Δηλαδή, αποτελούν την τοπική-περιφερειακή έκφραση της αποσύνθεσης της μεταπολεμικής φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης''. Παρόμοια φαινόμενα παρατηρούνται και στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών.
(-) Υπάρχει αντίληψη του βάθους, της έκτασης και του όγκου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και εγχειρήματος (Ε.Ε), και πως είναι σχεδόν αδύνατο το τελευταίο να «διαλυθεί». Παρ'όλα αυτά, σταδιακά, τάσεις αποσύνθεσης, παθογένειες και η ολοένα μεγαλύτερη δυσλειτουργία στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το πιθανότερο είναι πως θα οδηγήσουν σε διασπάσεις, εντονότερες φυγόκεντρες τάσεις και ασυμμετρίες, καθιστώντας την Ε.Έ - όπως τη γνωρίζουμε - κενή περιεχομένου, οράματος και ευρύτερης πανευρωπαϊκής στρατηγικής στόχευσης.