Διαβάζω στον Guardian πως οι προοδευτικοί θα πρέπει να νιώθουν αποτροπιασμό για την καταστροφή και την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας -μια κατάρρευση που έχουμε να δούμε από την εποχή της μεγάλης ύφεσης- την οποία προκάλεσε η Ευρωπαϊκή Ένωση (μέσω των τραπεζών του κέντρου), και πως ήρθε η ώρα, με αφορμή την πιθανή απόσυρση της Βρετανίας από την Ε.Ε, η «αριστερά» να διεκδικήσει τον «ευρωσκεπτικισμό» (αναφέρεται σε “Le(ft)xit”).
Διαβάζω επίσης για την καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας που επιτεύχθηκε μέσω οικονομικού στραγγαλισμού. Εθνική κυριαρχία; ''Τι είναι αυτά που γράφονται στον Guardian;'', αναρωτιούνται ορισμένοι «προοδευτικοί», ''υπάρχει μόνον «ευρωπαϊκό» συμφέρον και «ευρωπαϊκή» αλληλεγγύη'' (δηλαδή το συμφέρον και η αλληλεγγύη του Κέντρου). Αλλά μήπως τα πράγματα σε μια κάποια «δεξιά» είναι πολύ διαφορετικά; Σε αυτό το σημείο πετάγεται από μια γωνιά ο πρόμαχος του Έθνους (του ευρωπαϊκού), κ. Γεωργιάδης, ενημερώνοντας μας πως στις νέες παγκόσμιες συνθήκες η εθνική κυριαρχία -αλλά και η κυριαρχία γενικότερα- αποτελεί μια έννοια ξεπερασμένη και... τρε μπανάλ (ακαδημαϊκοί, διεθνολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες συρρέουν μαζικά από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, προκειμένου να ακούσουν τα επιχειρήματα του νέου αστέρα της ελλαδικής «δεξιάς»).
Ας μην ξεχνάμε πως όχι μονάχα το Κολωνάκι, αλλά και τα Εξάρχεια ψήφισαν ''Ναι''στο δημοψήφισμα. Παγωμάρα, ανατριχίλα και αποτροπιασμός θα πρέπει να κατέκλυσε τις δύο αυτές περιοχές των Αθηνών κατά την πρόσφατη κάθοδο των βαρβάρων της περιφέρειας και την εισβολή των τριχωτών ''μικροαστών'' -όπως τους αποκαλούν- και των αγροτών (δηλαδή, μέρους αυτού που ονομάζουμε ''λαός'') στο Πολιτισμένο Κέντρο. Η συσπείρωση όλων των πολιτισμένων ανθρώπων του κέντρου των Αθηνών αποτελεί καθήκον και θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη. Αγκαλιασμένοι με τους -υποτιθέμενους- εχθρούς τους, όλοι μαζί οι προηγούμενοι αναφωνούν: Κοινός εχθρός είναι ο «εθνολαϊκισμός» και η «εδαφικότητα».
Μια κάποια «αριστερά», ψύχραιμη και ηθική, περί άλλων τυρβάζει (συγκεκριμένα περί του «παγκόσμιου καπιταλισμού»), θεωρώντας τον ''πληθυσμό''της Ελλάδας αναλώσιμο μέσα στο μεγάλο πλανητικό παίγνιο. Δεν είναι μόνη όμως. Έχει τη συντροφιά μιας κάποιας «δεξιάς» που προσπαθεί να μας πείσει πως για όσα συμβαίνουν, φταίνε τα... γονίδια των Ελλήνων (άρα νομιμοποίημενα στη συνείδηση της είναι -ορισμένοι από αυτούς- αναλώσιμοι).
Το υπερεθνικό -εξωχώριο, ευρωπαϊκό ή ευρωατλαντικό- Κέντρο όμως, δηλαδή το σημείο αναφοράς και στήριξης τους, τραντάζεται και ίσως να μην αντέξει. Και εάν δεν αντέξει, τότε τι θα κάνουν οι Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και η Φρανκφούρτη των Αθηνών;
Περισσότερα: 1) Ένα νέο 2012 προ των πυλών;, 2) «ακαδημαϊκοί νομάδες» και απάτριδες του ευρωπαϊσμού, 3) Επίπεδα, 4) Αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε, 5) Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή, 6) Τρία επίπεδα και «αριστερά» και «δεξιά»και γενικότερα τις ετικέτες Ευρώπηκαι Ε.Ε.
Διαβάζω επίσης για την καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας που επιτεύχθηκε μέσω οικονομικού στραγγαλισμού. Εθνική κυριαρχία; ''Τι είναι αυτά που γράφονται στον Guardian;'', αναρωτιούνται ορισμένοι «προοδευτικοί», ''υπάρχει μόνον «ευρωπαϊκό» συμφέρον και «ευρωπαϊκή» αλληλεγγύη'' (δηλαδή το συμφέρον και η αλληλεγγύη του Κέντρου). Αλλά μήπως τα πράγματα σε μια κάποια «δεξιά» είναι πολύ διαφορετικά; Σε αυτό το σημείο πετάγεται από μια γωνιά ο πρόμαχος του Έθνους (του ευρωπαϊκού), κ. Γεωργιάδης, ενημερώνοντας μας πως στις νέες παγκόσμιες συνθήκες η εθνική κυριαρχία -αλλά και η κυριαρχία γενικότερα- αποτελεί μια έννοια ξεπερασμένη και... τρε μπανάλ (ακαδημαϊκοί, διεθνολόγοι και πολιτικοί επιστήμονες συρρέουν μαζικά από όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, προκειμένου να ακούσουν τα επιχειρήματα του νέου αστέρα της ελλαδικής «δεξιάς»).
Ας μην ξεχνάμε πως όχι μονάχα το Κολωνάκι, αλλά και τα Εξάρχεια ψήφισαν ''Ναι''στο δημοψήφισμα. Παγωμάρα, ανατριχίλα και αποτροπιασμός θα πρέπει να κατέκλυσε τις δύο αυτές περιοχές των Αθηνών κατά την πρόσφατη κάθοδο των βαρβάρων της περιφέρειας και την εισβολή των τριχωτών ''μικροαστών'' -όπως τους αποκαλούν- και των αγροτών (δηλαδή, μέρους αυτού που ονομάζουμε ''λαός'') στο Πολιτισμένο Κέντρο. Η συσπείρωση όλων των πολιτισμένων ανθρώπων του κέντρου των Αθηνών αποτελεί καθήκον και θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη. Αγκαλιασμένοι με τους -υποτιθέμενους- εχθρούς τους, όλοι μαζί οι προηγούμενοι αναφωνούν: Κοινός εχθρός είναι ο «εθνολαϊκισμός» και η «εδαφικότητα».
Μια κάποια «αριστερά», ψύχραιμη και ηθική, περί άλλων τυρβάζει (συγκεκριμένα περί του «παγκόσμιου καπιταλισμού»), θεωρώντας τον ''πληθυσμό''της Ελλάδας αναλώσιμο μέσα στο μεγάλο πλανητικό παίγνιο. Δεν είναι μόνη όμως. Έχει τη συντροφιά μιας κάποιας «δεξιάς» που προσπαθεί να μας πείσει πως για όσα συμβαίνουν, φταίνε τα... γονίδια των Ελλήνων (άρα νομιμοποίημενα στη συνείδηση της είναι -ορισμένοι από αυτούς- αναλώσιμοι).
Το υπερεθνικό -εξωχώριο, ευρωπαϊκό ή ευρωατλαντικό- Κέντρο όμως, δηλαδή το σημείο αναφοράς και στήριξης τους, τραντάζεται και ίσως να μην αντέξει. Και εάν δεν αντέξει, τότε τι θα κάνουν οι Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και η Φρανκφούρτη των Αθηνών;
-----
Σημ. Όταν γράφω για Βρυξέλλες, Στρασβούργο και Φρανκφούρτη των Αθηνών, εννοώ την εσωτερίκευση και τοπικοποίηση -σε μικρογραφία- του υπερεθνικού αυτού «ευρωπαϊκού» Κέντρου και τους φυσικούς εκπροσώπους του στο εσωτερικό κάθε κράτους και κυρίως στην πρωτεύουσα του, η οποία αποτελεί την κύρια -αν όχι τη μόνη- εδαφική τους βάση.Περισσότερα: 1) Ένα νέο 2012 προ των πυλών;, 2) «ακαδημαϊκοί νομάδες» και απάτριδες του ευρωπαϊσμού, 3) Επίπεδα, 4) Αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε, 5) Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή, 6) Τρία επίπεδα και «αριστερά» και «δεξιά»και γενικότερα τις ετικέτες Ευρώπηκαι Ε.Ε.