I
Η δημογραφική καταστροφή της Ιαπωνίας
Η δημογραφική καταστροφή της Ιαπωνίας
Η ιαπωνική κυβέρνηση όρισε ως στόχο της να σταθεροποιήσει τον πληθυσμό της χώρας στα 100 εκατομμύρια μέσα στα επόμενα 50 χρόνια, σπάζοντας ένα μεταπολεμικό πολιτικό ταμπού (γιατί όμως ήταν «ταμπού»;). Μια συναίνεση επανεμφανίζεται που παραδέχεται πως οι δημογραφικές τάσεις αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για την τύχη των εθνών (γιατί είχε χαθεί αυτή η συναίνεση;).
Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας κορυφώθηκε το 2008 με περίπου 128 εκατομμύρια και έκτοτε μειώνεται (κάτι που σημαίνει πως η μείωση στους ρυθμούς γονιμότητας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα). Μέχρι το 2040, η Ιαπωνία ενδέχεται να χάνει περί το ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο.
Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αναμένεται να μειωθεί στα 105 εκατομμύρια αναφέρει έκθεση του Ο.Η.Ε. Ενώ με βάση άλλη έρευνα μέχρι τέλος του αιώνα ο πληθυσμός της Ιαπωνίας υπολογίζεται πως θα μπορούσε να επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών του 20ου αιώνα (μονάχα που το 1900 ήμασταν 1,6 δισεκατομμύρια ενώ μέχρι το τέλος του αιώνα υπολογίζεται πως θα είμαστε πάνω από 11 δισεκατομμύρια).
«Οι ιδιοκτήτες σκυλιών στην Ιαπωνία, θεωρούν ότι το σκυλί είναι σαν παιδί», ισχυρίζεται η Toshiko Horikoshi, επιτυχημένη χειρούργος που κατοικεί σε μια ακριβή περιοχή του Τόκυο, κυκλοφορεί με Porsche και παίζει πιάνο για να χαλαρώσει. Πολλές γιαπωνέζες σαν την Horikoshi -διαβάζω στον Guardian- προτιμούν τα κατοικίδια ζώα από τη μητρότητα. Αποτελεί έκπληξη, σε μια χώρα που πανικοβάλλονται για την κατακόρυφη πτώση των γεννήσεων, ότι υπάρχουν τώρα πολλά περισσότερα κατοικίδια ζώα από ότι παιδιά. Ενώ το ποσοστό των γεννήσεων έχει μειωθεί δραματικά και ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού της Ιαπωνίας έχει αυξηθεί, η Ιαπωνία έχει μεταβληθεί σε «πλανητική υπερδύναμη» κατοικίδιων ζωών. Και βέβαια έχει δημιουργηθεί μια πανίσχυρη βιομηχανία γύρω από τα κατοικίδια που έχει οδηγήσει οίκους μόδας, σχεδίασης κ.λπ όπως Chanel, Dior, Gucci και Hermès να προσφέρουν πολυτελή προϊόντα για σκύλους. Σε αρκετές περιοχές του Τόκυο είναι ευκολότερο να βρεις ρούχα για σκυλιά παρά για παιδιά. Υπάρχουν Boutique κατοικίδιων που πουλάνε τα πάντα.
Επίσημες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των κατοικίδιων στην Ιαπωνία σε 22 εκατομμύρια -ή και περισσότερο-, ενώ υπάρχουν μόνο 16,6 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών.
Στην Ιαπωνία κυκλοφορούν περισσότερες πάνες για σκυλιά και ηλικιωμένους από ότι για παιδιά. Έτσι από τα σκυλιά και γενικότερα τα κατοικίδια παίρναμε στους ηλικιωμένους. Οι πάνες για ηλικιωμένους αναμένεται να ξεπεράσουν σε πωλήσεις τις πάνες μωρών στην Ιαπωνία μέχρι το 2020, σύμφωνα με την Unicharm, τη μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής πάνας στην Ιαπωνία. Το σημείο καμπής ήταν το 2011.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο ρυθμός γονιμότητας στην Ιαπωνία έπεσε κάτω από 1,5 (ιστορικό χαμηλό για την Ιαπωνία το 1,26 κατά το έτος 2005 - ενώ στην Ελλάδα την περίοδο 2000-2003 ο ρυθμός γονιμότητας κινήθηκε μεταξύ 1,26 και 1,28). Το 1995, ο πληθυσμός των συνταξιούχων στην Ιαπωνία (65 ετών και άνω) αντιπροσώπευε το 14,6 % επί του συνολικού πληθυσμού ενώ το 1950 ήταν μόλις 4,9%. Το 1950 η μέση ηλικία ήταν 22,3 έτη ενώ το 1995 άγγιξε τα 40 έτη. Σήμερα η μέση ηλικία είναι 46 έτη. Ένας στους τέσσερις Ιάπωνες είναι άνω των εξήντα πέντε χρόνων. Η Ιαπωνία είναι η πιο γερασμένη κοινωνία στον πλανήτη - με τη Γερμανία να ακολουθεί και την Ελλάδα να βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα.
![]()
Σύνδεσμοι: 1) Why Japan's Elderly Are Endangering Its Military 2) Why Japan prefers pets to parenthood 3) In Rapidly Aging Japan, Adult Diaper Sales Are About to Surpass Baby Diapers 4) See the 'super-aged' nations 5) http://www.un.org/esa/population/publications/migration/japan.pdf
Εν συντομία. Το επίδικο -για ορισμένους- ήταν η ενσωμάτωση «του Ισλάμ» στην «ευρωπαϊκή» παραγωγή -καθώς το πρώτο αποτελεί βασικό παράγοντα υπάρξεως της δεύτερης- όχι μονάχα ως «ενέργεια» (πετρέλαια κυρίως) και «εργασία» («φτηνά εργατικά χέρια») αλλά και ως «παιδιά και γεννήσεις» (υπογεννητικότητα και δημογραφία) προκειμένου να συνεχίσει ακάθεκτη η περίφημη «ανάπτυξη» κατά την εποχή της «παγκοσμιοποιήσεως».
Βέβαια όλα τα προηγούμενα δεν τα ήθελε «η Ευρώπη», έτσι γενικά και αόριστα, αλλά τα είχε ανάγκη το «φιλελεύθερο» κράτος της «αναπτύξεως», προκειμένου να συνεχίσει να υφίσταται και να υπερβεί το λεγόμενο «φιλελεύθερο παράδοξο» (*) στο οποίο βρίσκονται παγιδευμένα τα -«φιλελεύθερα αναπτυξιακά»- κράτη. Εξ ου και αποτέλεσε απαραίτητη συνθήκη ο λεγόμενος μουλτικουλτουραλισμός («πολυπολιτισμός»), ο οποίος βρίσκεται σε υποχώρηση (**).
Στην πορεία, βέβαια, εδημιουργήθησαν ορισμένα «προβλήματα» καθώς οι άνθρωποι δεν είναι απλά «συντελεστές» (π.χ. εργασία) αλλά κουβαλούν μαζί τους ιδέες, νοοτροπίες, ηθικές στάσεις και διάφορα άλλα περίεργα και περιττά -για «την παραγωγή»- πράγματα. Εξ ου και αποτελεί απαραίτητη συνθήκη ο «εξευρωπαϊσμός» τους προκειμένου να προσανατολισθούν αποκλειστικά στην «παραγωγή».
Για να επιτευχθεί ο προσανατολισμός και η ενσωμάτωση στην «παραγωγή» πρέπει η «εργασία», δηλαδή οι άνθρωποι, να κλεισθούν αεροστεγώς σε ένα ιδεολογικό οικοδόμημα από το οποίο δεν επιτρέπεται καμία διαρροή. Το ιδεολογικό αυτό οικοδόμημα τιτλοφορείται συνήθως υπό συνθήματα όπως «εξευρωπαϊσμός» ή/και «δυτικές αξίες» (συνθήματα που μικρή σχέση έχουν με την πραγματική ιστορική εξέλιξη των λαών, των κοινωνιών και των εθνών της ευρωπαϊκής ηπείρου). Κάπως έτσι θέλησαν ορισμένοι τα πράγματα. Τα πράγματα όμως ήρθαν αλλιώς.
(**) Μια οπισθοχώρηση η οποία έχει αποκτήσει επίσημη θεσμική ευρωενωσιακή έκφραση εδώ και κάποια χρόνια -και όχι μονάχα τους τελευταίους μήνες-, για την οποία ουδείς ομιλεί και στην οποία, επίσης, θα αναφερθώ μελλοντικά.
Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας κορυφώθηκε το 2008 με περίπου 128 εκατομμύρια και έκτοτε μειώνεται (κάτι που σημαίνει πως η μείωση στους ρυθμούς γονιμότητας είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα). Μέχρι το 2040, η Ιαπωνία ενδέχεται να χάνει περί το ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε χρόνο.
Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά, μέχρι το 2050 ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αναμένεται να μειωθεί στα 105 εκατομμύρια αναφέρει έκθεση του Ο.Η.Ε. Ενώ με βάση άλλη έρευνα μέχρι τέλος του αιώνα ο πληθυσμός της Ιαπωνίας υπολογίζεται πως θα μπορούσε να επιστρέψει στα επίπεδα των αρχών του 20ου αιώνα (μονάχα που το 1900 ήμασταν 1,6 δισεκατομμύρια ενώ μέχρι το τέλος του αιώνα υπολογίζεται πως θα είμαστε πάνω από 11 δισεκατομμύρια).
«Οι ιδιοκτήτες σκυλιών στην Ιαπωνία, θεωρούν ότι το σκυλί είναι σαν παιδί», ισχυρίζεται η Toshiko Horikoshi, επιτυχημένη χειρούργος που κατοικεί σε μια ακριβή περιοχή του Τόκυο, κυκλοφορεί με Porsche και παίζει πιάνο για να χαλαρώσει. Πολλές γιαπωνέζες σαν την Horikoshi -διαβάζω στον Guardian- προτιμούν τα κατοικίδια ζώα από τη μητρότητα. Αποτελεί έκπληξη, σε μια χώρα που πανικοβάλλονται για την κατακόρυφη πτώση των γεννήσεων, ότι υπάρχουν τώρα πολλά περισσότερα κατοικίδια ζώα από ότι παιδιά. Ενώ το ποσοστό των γεννήσεων έχει μειωθεί δραματικά και ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού της Ιαπωνίας έχει αυξηθεί, η Ιαπωνία έχει μεταβληθεί σε «πλανητική υπερδύναμη» κατοικίδιων ζωών. Και βέβαια έχει δημιουργηθεί μια πανίσχυρη βιομηχανία γύρω από τα κατοικίδια που έχει οδηγήσει οίκους μόδας, σχεδίασης κ.λπ όπως Chanel, Dior, Gucci και Hermès να προσφέρουν πολυτελή προϊόντα για σκύλους. Σε αρκετές περιοχές του Τόκυο είναι ευκολότερο να βρεις ρούχα για σκυλιά παρά για παιδιά. Υπάρχουν Boutique κατοικίδιων που πουλάνε τα πάντα.
Επίσημες εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των κατοικίδιων στην Ιαπωνία σε 22 εκατομμύρια -ή και περισσότερο-, ενώ υπάρχουν μόνο 16,6 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 ετών.
Στην Ιαπωνία κυκλοφορούν περισσότερες πάνες για σκυλιά και ηλικιωμένους από ότι για παιδιά. Έτσι από τα σκυλιά και γενικότερα τα κατοικίδια παίρναμε στους ηλικιωμένους. Οι πάνες για ηλικιωμένους αναμένεται να ξεπεράσουν σε πωλήσεις τις πάνες μωρών στην Ιαπωνία μέχρι το 2020, σύμφωνα με την Unicharm, τη μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής πάνας στην Ιαπωνία. Το σημείο καμπής ήταν το 2011.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο ρυθμός γονιμότητας στην Ιαπωνία έπεσε κάτω από 1,5 (ιστορικό χαμηλό για την Ιαπωνία το 1,26 κατά το έτος 2005 - ενώ στην Ελλάδα την περίοδο 2000-2003 ο ρυθμός γονιμότητας κινήθηκε μεταξύ 1,26 και 1,28). Το 1995, ο πληθυσμός των συνταξιούχων στην Ιαπωνία (65 ετών και άνω) αντιπροσώπευε το 14,6 % επί του συνολικού πληθυσμού ενώ το 1950 ήταν μόλις 4,9%. Το 1950 η μέση ηλικία ήταν 22,3 έτη ενώ το 1995 άγγιξε τα 40 έτη. Σήμερα η μέση ηλικία είναι 46 έτη. Ένας στους τέσσερις Ιάπωνες είναι άνω των εξήντα πέντε χρόνων. Η Ιαπωνία είναι η πιο γερασμένη κοινωνία στον πλανήτη - με τη Γερμανία να ακολουθεί και την Ελλάδα να βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα.
Σύνδεσμοι: 1) Why Japan's Elderly Are Endangering Its Military 2) Why Japan prefers pets to parenthood 3) In Rapidly Aging Japan, Adult Diaper Sales Are About to Surpass Baby Diapers 4) See the 'super-aged' nations 5) http://www.un.org/esa/population/publications/migration/japan.pdf
II
Τα πράγματα ήρθαν αλλιώς
Τα πράγματα ήρθαν αλλιώς
Εν συντομία. Το επίδικο -για ορισμένους- ήταν η ενσωμάτωση «του Ισλάμ» στην «ευρωπαϊκή» παραγωγή -καθώς το πρώτο αποτελεί βασικό παράγοντα υπάρξεως της δεύτερης- όχι μονάχα ως «ενέργεια» (πετρέλαια κυρίως) και «εργασία» («φτηνά εργατικά χέρια») αλλά και ως «παιδιά και γεννήσεις» (υπογεννητικότητα και δημογραφία) προκειμένου να συνεχίσει ακάθεκτη η περίφημη «ανάπτυξη» κατά την εποχή της «παγκοσμιοποιήσεως».
Βέβαια όλα τα προηγούμενα δεν τα ήθελε «η Ευρώπη», έτσι γενικά και αόριστα, αλλά τα είχε ανάγκη το «φιλελεύθερο» κράτος της «αναπτύξεως», προκειμένου να συνεχίσει να υφίσταται και να υπερβεί το λεγόμενο «φιλελεύθερο παράδοξο» (*) στο οποίο βρίσκονται παγιδευμένα τα -«φιλελεύθερα αναπτυξιακά»- κράτη. Εξ ου και αποτέλεσε απαραίτητη συνθήκη ο λεγόμενος μουλτικουλτουραλισμός («πολυπολιτισμός»), ο οποίος βρίσκεται σε υποχώρηση (**).
Στην πορεία, βέβαια, εδημιουργήθησαν ορισμένα «προβλήματα» καθώς οι άνθρωποι δεν είναι απλά «συντελεστές» (π.χ. εργασία) αλλά κουβαλούν μαζί τους ιδέες, νοοτροπίες, ηθικές στάσεις και διάφορα άλλα περίεργα και περιττά -για «την παραγωγή»- πράγματα. Εξ ου και αποτελεί απαραίτητη συνθήκη ο «εξευρωπαϊσμός» τους προκειμένου να προσανατολισθούν αποκλειστικά στην «παραγωγή».
Για να επιτευχθεί ο προσανατολισμός και η ενσωμάτωση στην «παραγωγή» πρέπει η «εργασία», δηλαδή οι άνθρωποι, να κλεισθούν αεροστεγώς σε ένα ιδεολογικό οικοδόμημα από το οποίο δεν επιτρέπεται καμία διαρροή. Το ιδεολογικό αυτό οικοδόμημα τιτλοφορείται συνήθως υπό συνθήματα όπως «εξευρωπαϊσμός» ή/και «δυτικές αξίες» (συνθήματα που μικρή σχέση έχουν με την πραγματική ιστορική εξέλιξη των λαών, των κοινωνιών και των εθνών της ευρωπαϊκής ηπείρου). Κάπως έτσι θέλησαν ορισμένοι τα πράγματα. Τα πράγματα όμως ήρθαν αλλιώς.
-----
(*) Στο λεγόμενο «φιλελεύθερο παράδοξο» έχω αναφερθεί παλαιότερα επιγραμματικά. Σκοπεύω να αναφερθώ αναλυτικά μελλοντικά.(**) Μια οπισθοχώρηση η οποία έχει αποκτήσει επίσημη θεσμική ευρωενωσιακή έκφραση εδώ και κάποια χρόνια -και όχι μονάχα τους τελευταίους μήνες-, για την οποία ουδείς ομιλεί και στην οποία, επίσης, θα αναφερθώ μελλοντικά.