Ι
Με τους ευρύτερους χώρους της σημερινής Συρίας ο τόπος αυτός έχει βαθύτατες ιστορικές σχέσεις. Η ιστορία και η ταυτότητα μας εμπεριέχει πολύ «Κοίλη Συρία».
Ο γεωπολιτικός έλεγχος κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου προϋπέθετε τον διανοητικό -ιστορικό και πολιτισμικό- ακρωτηριασμό μας. Μετά την κατάρρευση του διπολικού συστήματος ο διανοητικός αυτός ακρωτηριασμός συνεχίστηκε.
Και έτσι βρισκόμαστε τώρα μετέωροι, δίχως αισθήματα (ή ορθότερα με δανεικά αισθήματα, τα λεγόμενα «ανθρωπιστικά»), εικόνες και περιεχόμενα, να έχουμε ένα κενό μνήμης με τους ιστορικούς αυτούς χώρους. Χώροι που γέννησαν κάτι που θα μπορούσαμε -με εντελώς άστοχο και χονδροειδές τρόπο- να ονομάσουμε ελληνοανατολισμό ή ανατολικό ελληνορωμαϊσμό.
Πως θα ανακτήσεις μνήμη, πως θα συνδιαλλαγείς, θα επικοινωνήσεις, πως θα ενσωματώσεις, θα βοηθήσεις ανθρώπους από αυτούς τους χώρους μέσω του «ευρωπαϊσμού» και του «μούλτικούλτι δικαιωματοκρατισμού»; (αυτός είναι ορθότερος περιγραφικά όρος). Απείρως περισσότερα ιστορικά εφόδια έχουμε εμείς από αυτά τα ιδεολογήματα μέσω των οποίων -υποτίθεται πως- πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε.
Τα ελληνιστικά χρόνια τα ξεχάσαμε. Τα ανατολικορωμαϊκά ή «βυζαντινά» χρόνια τα υποβάθμισαν και τα κατέστησαν «απαγορευμένα». Η καταστροφή και η αλλοίωση ταυτοτήτων πληρώνεται. Τόσο μεγάλα κενά ιστορικής μνήμης και γνώσης δεν υποκαθίστανται από παγκοσμιοποιητικά πειραματικά μούλτικούλτι παιχνιδάκια εργαστηριακής αγγλοσαξονικής υφής και εμπνεύσεως (Έλα παππού μου να σου δείξω τα πολιτιστικά αμπελοχώραφά σου), απλά γεννούν πολιτιστικούς γορίλες και διανοητικούς χιμπατζήδες.
Τις σταυροφορίες πολύ περισσότερο από το Ισλάμ και τους Άραβες τις πλήρωσαν οι δικοί μας χώροι σε βάθος χρόνου (ή οι χώροι της ιστορικά λεγόμενης «Ρωμηοσύνης»). Τους Ιερούς Πολέμους πολύ περισσότερο από την ηπειρωτική Ευρώπη, τους ρωμαιοΚαθολικούς και τους κεντροΕυρωπαίους τους πλήρωσαν οι δικοί μας χώροι. Αυτά δεν μπορούν να μας τα διδάξουν έξωθεν φυτεμένα και πάσης χρήσεως ιδεολογήματα. Τα αοριστολογήματα αυτά δεν μπορούν να μας προσφέρουν διδάγματα όπως αυτά που απορρέουν από τους Συριακούς και Μακεδονικούς πολέμους (απίστευτες γεωπολιτικές και ιστορικές γνώσεις και αναλογίες χρήσιμες για το σήμερα: από τη σχέση πόλης και αυτοκρατορικής δομής, εδαφικής και μη ταυτότητας, μέχρι την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα σε Νείλο και Ευφράτη με ενδιάμεσο πεδίο μάχης την Κοίλη Συρία - και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε).
Η καταστροφή και η αλλοίωση ταυτοτήτων είναι καταστροφή και αλλοίωση σχέσεων με ολόκληρους ιστορικούς χώρους και ολόκληρες ανθρωπογεωγραφίες. Και πληρώνεται.
Το κείμενο ''A New Chance for Cyprus''που υπάρχει στο Project Syndicate μας ενημερώνει πως: «Peace in Cyprus would be a strategic game changer for Europe, opening the possibility for the rapid revival of Turkey’s accession process, which has been largely stalled as a result of objections by the Republic of Cyprus. With Turkey facing political uncertainty following its general election in June, it is important to re-anchor the country to the EU».
Πριν δύο χρόνια είχα παραθέσει το εξής απόσπασμααπό ένα βιβλίο (το οποίο δεν έχει γράψει ούτε Έλληνας ούτε Κύπριος): «Προς το παρόν η Κύπρος βρίσκεται σε μια θολή, μεταβατική νομική κατάσταση: μεγάλο μέρος του πακέτου του 1960 είναι ασύμβατο προς το δίκαιο του Ο.Η.Ε και της Ε.Ε, εξ ου και η «νοοτροπία του Σχεδίου Αννάν», το οποίο θα είχε περιορίσει τα δικαιώματα της Κύπρου όσον αφορά στη σχέση της με την Ε.Ε. Καθώς αυξάνεται η αγγλο-αμερικανική πίεση για συμμετοχή της Τουρκίας στην Ε.Ε, αυξάνεται και η πίεση στην Κύπρο, ώστε η Ε.Ε να υποχρεωθεί να αποδεχτεί την παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο και να εμποδίσει μια μελλοντική ευρωπαϊκή άμυνα δίχως τη συμμετοχή της Τουρκίας. Αναμφίβολα η κατάσταση θα καταλήξει κάπου πριν το 2015... Επομένως πολλά εξαρτώνται από το πόσο μακριά θα είναι έτοιμη να φτάσει η Ε.Ε για να επιτρέψει στην Κύπρο να γίνει πλήρες και κυρίαρχο μέλος (σωθήκαμε).»
Το κείμενο αυτό είναι από βιβλίο που εκδόθηκε το 2011 (εάν δεν κάνω λάθος, ίσως και το 2008). Από το 2008-2011 γνωρίζουμε λοιπόν ότι η «η κατάσταση θα καταλήξει κάπου πριν το 2015...». Εντάξει καθυστέρησαν λίγο οι σχεδιασμοί λόγω της κρίσης. Ενδιαφέρον όμως έχει το εξής.
Η Τουρκία, δεν θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι επειδή η Ε.Ε είναι ένα χριστιανικό κλάμπ (που είναι - και μάλιστα στον πυρήνα του δυτικοχριστιανικό) αλλά για απτούς και «ρεαλιστικούς» λόγους. Μόλις η Τουρκία εισέλθει στην Ε.Ε, η Γαλλία χάνει τα δικαιώματα που έχει στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων και αυτόματα κατρακυλά στην τρίτη ιεραρχικά θέση, γίνεται η τρίτη τη τάξη χώρα εντός της Ε.Ε (η λήψη αποφάσεων είναι ένας συνδυασμός από δημογραφικούς, στρατιωτικούς και άλλους παράγοντες). Η δε Γερμανία, εντός μιας ή το πολύ δύο δεκαετιών θα βρεθεί στη δεύτερη θέση γιατί η Τουρκία θα έχει μεγαλύτερο πληθυσμό με διαφορά σε όλη την Ε.Ε. Αυτό που εμποδίζει τη Τουρκία να εισέλθει στην Ε.Ε δεν είναι ούτε τα περί κεφαλαίων, εσωτερικών μεταρρυθμίσεων, δημοκρατίας, μη επίλυσης ούτε τα πολιτιστικά, θρησκευτικά, οικονομικά ή άλλα στοιχεία -αυτά είναι νομιμοποιητικά επιχειρήματα για την άρνηση εισόδου της και τη διαμόρφωση της «κοινής γνώμης»- αλλά τα μεγέθη της (η Τουρκία είναι πολύ «μεγάλη», πολύ «ισχυρή»). Με απλά λόγια, το ζήτημα είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Και βέβαια η Γαλλία -και έπειτα η Γερμανία- δεν μπορούν να δεχθούν ότι δεν θα έχουν το πάνω χέρι στη λήψη αποφάσεων (δημιούργησε και ένα προηγούμενο η Τουρκία μπλοκάροντας το ΝΑΤΟ το οποίο χρησιμοποιούν ως διπλωματικό χαρτί εναντίον της).
Εάν όμως δεν εισέλθει η Τουρκία στην Ε.Ε, τότε γιατί το άρθρο χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την επίλυση του Κυπριακού «for the rapid revival of Turkey’s accession process»;
Τα εθνικά θέματα είναι διεθνή θέματα. Βέβαια στην Ελλάδα τίποτα από όλα αυτά δεν θα συζητηθεί. Απλά με κάποιο τρόπο θα μας ζαλίσουν οι αριστεροδεξιοί με τους «εθνικιστές και τους αντιεθνικιστές».
Ως δέον και υποκειμενική τοποθέτηση θα μπορούσε να υποστηριχθεί οποιαδήποτε λύση επιθυμούσε ο αυτόχθων πληθυσμός ολόκληρης της νήσου δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις και πιέσεις (τι απλά που είναι τα πράγματα με βάση την υποκειμενική τοποθέτηση). Βέβαια, γνωρίζουμε, πως το βόρειο τμήμα -δηλαδή το κατεχόμενο- δεν είναι ανεξάρτητο από την Τουρκία (έλεγχος υπάρχει και μέσω των εποίκων). Αντίθετα, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αυτοτελή υπόσταση σε διεθνές επίπεδο και δεν εξαρτάται από την Ελλάδα. Το βόρειο τμήμα δεν θα τολμούσε να αγνοήσει την Τουρκία. Η Ελλάδα δεν θα τολμούσε να «υποδείξει» επιτακτικά στη Κυπριακή Δημοκρατία τι να πράξει (εάν δεν της άρεσε αυτό που θα αποφάσιζε). Λύσεις που οδηγούν σε μείωση της διεθνούς υπόστασης ή σε δυσλειτουργική κυβέρνηση της νήσου εξασφαλίζουν πως αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις σε διεθνές επίπεδο που θα ενοχλούν τους μεγάλους (π.χ. μια απόφαση που θα ενοχλεί τα συμφέροντα της Βρετανίας).
Γενικότερα μιλώντας, υποτίθεται πως Έλληνες και Κύπριοι πόνταραν όλα τα λεφτά τους στην Ε.Ε -την οποία θεωρούν πανάκεια- προκειμένου να εξισορροπηθεί ο ατλαντικός παράγοντας (αυτά τα πράγματα -«όλα τα λεφτά», πανάκεια- οδηγούν συνήθως σε απογοητεύσεις αν όχι σε καταστροφές). Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν κίνδυνο-θάνατο μια λύση προερχόμενη από τον ατλαντικό παράγοντα και προτιμούν μια όσο το δυνατόν πιο διεθνή λύση (Ε.Ε, Η.Π.Α, Κίνα, Ρωσία κ.λπ - οι κακές σχέσεις Ρωσίας και Ε.Ε δεν συμφέρουν την Κύπρο) και εκείνοι που υποστηρίζουν μια πιο ατλαντίζουσα ή ΝΑΤΟίζουσα λύση (Η Κύπρος είναι η μόνη χώρα της ΕΕ που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Οι μόνες χώρες που δεν σχετίζονταν -έμμεσα ή άμεσα- με το ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο ήταν η Λιβύη και η Συρία... Η θέση που εξέφρασε ο πρώην Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Ρασμούσεν πέρυσι ή πρόπερσι, ήταν ότι η μη λύση του Κυπριακού εμποδίζει την ανάπτυξη των σχέσεων Ευρωπαϊκής Ένωσης – ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια ο Δανός -και έχει σημασία το Δανός- πίεζε τους «Ευρωπαίους»). Οι μετα-αποικιακές συνθήκες του 1960 αποτελούν αναχρονισμό για την Ε.Ε. Η Τουρκία ήταν και παραμένει πλήρως αντίθετη σε κάθε στρατιωτική δραστηριότητα και σχεδιασμό της Ε.Ε στο κατώφλι της (που θα περιλαμβάνει Ελλάδα και Κύπρο). Στην Ελλάδα υπάρχει μια μικρή αλλά ισχυρή ομάδα ανθρώπων (ακαδημαϊκών ή άλλων) οι οποίοι προωθούν διακριτικά ή μη την ατλαντική πολιτική (αρκετές φορές λειτουργούν ή κινούνται γύρω από την ομπρέλα του Ελ.Ι.Αμ.Επ).
Το σχέδιο Ανάν εμπεριείχε -ανάμεσα σε πολλά άλλα- στοιχεία εργαλειοποίησης της Κύπρου με σκοπό τη διευκόλυνση της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε (έχει ενδιαφέρον η μεταχείριση της Κύπρου -σαν τιμωρία- στην αρχή της οικονομικής κρίσης).
Η Βρετανία και οι Η.Π.Α δεν επιθυμούν δύο διεθνώς ανεγνωρισμένα κράτη.
Η Τουρκία είναι μια πολύ σημαντική χώρα γενικά. Αλλά είναι και μια πολύ σημαντική χώρα και ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ελλάδα είναι συμπληρωματική της Τουρκίας και πάντα όταν θα τίθεται ζήτημα στα πλαίσια του είτε - είτε (είτε τα συμφέροντα της Ελλάδας είτε αυτά της Τουρκίας) η επιλογή δεν θα είναι Ελλάδα. Η Τουρκία είναι πιο σημαντική χώρα και έχει μεγαλύτερη στρατηγική βαρύτητα από την Ελλάδα. Στην Ελλάδα θα πρέπει να υπάρξει πίεση προκειμένου να δημοσιοποιηθούν τα έγγραφα για την Κύπρο (όπως θα έπρεπε να έχει συμβεί).
Οπωσδήποτε πρέπει να γίνει το αυτονόητο. Με κάποιο τρόπο να φύγουν οι Βρετανοί από το νησί. Έχασαν όλες τους τις αποικίες, έχασαν το Διαμάντι του Στέμματος, την Ινδία, έχασαν τα πάντα. Έχασαν στο τέλος και το Σουέζ. Και τι τους έμεινε; Τους έμεινε η Κύπρος να την ταλαιπωρούν... Βέβαια η Βρετανία δείχνει σημάδια απεξάρτησης από τις Η.Π.Α και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον εάν αναλάμβανε μελλοντικά πιο δραστήριο ρόλο (αυτό σχετίζεται και με το δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι στην Ε.Ε).
Η σχέση των Η.Π.Α με την Τουρκία είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Ήταν αυτή η σχέση που καθόρισε την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ - δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στην αριστεροδεξιά μας Ελλάδα, αλλά η Τουρκία είχε λυσσάξει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ με δική της πρωτοβουλία και οι Η.Π.Α ήταν αυτές που αρνούνταν πεισματικά αρχικά.
Προφανώς η Σουηδία είναι «τριτοκοσμική» χώρα και «φεύγει από την Ευρώπη», ενώ η Ελλάδα είναι «ευρωπαϊκή» και «μένει στην Ευρώπη». Γεμίσαμε Αδώνιδες Γεωργιάδηδες της «αριστεράς». Συνεχιστές της θεσμοθετημένης «προστασίας» του εν τη κρατογενέσει του εξαρτημένου παραρτήματος-αποικίας που θέλουν να μας παρουσιάζονται και ως «ευρωπαϊστές» (της πλάκας - ξεβράστηκαν στην επιφάνεια όλα τα ψυχροπολεμικά απολειφάδια).
Όλοι αυτοί οι αριστεροδεξιοί παπαγάλοι είναι η εξασφάλιση του τεταρτοκοσμισμού μας (να μην προσβάλουμε και κράτη εξαιρετικά δραστήρια -και σαφώς λιγότερο εξαρτημένα- στη διεθνή σκηνή).
Συμπτωματολογία και κατασκευή εικόνας φίλων και εχθρών. Δηλαδή διαχείριση και νομιμοποίηση.
Ο γεωπολιτικός έλεγχος κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου προϋπέθετε τον διανοητικό -ιστορικό και πολιτισμικό- ακρωτηριασμό μας. Μετά την κατάρρευση του διπολικού συστήματος ο διανοητικός αυτός ακρωτηριασμός συνεχίστηκε.
Και έτσι βρισκόμαστε τώρα μετέωροι, δίχως αισθήματα (ή ορθότερα με δανεικά αισθήματα, τα λεγόμενα «ανθρωπιστικά»), εικόνες και περιεχόμενα, να έχουμε ένα κενό μνήμης με τους ιστορικούς αυτούς χώρους. Χώροι που γέννησαν κάτι που θα μπορούσαμε -με εντελώς άστοχο και χονδροειδές τρόπο- να ονομάσουμε ελληνοανατολισμό ή ανατολικό ελληνορωμαϊσμό.
Πως θα ανακτήσεις μνήμη, πως θα συνδιαλλαγείς, θα επικοινωνήσεις, πως θα ενσωματώσεις, θα βοηθήσεις ανθρώπους από αυτούς τους χώρους μέσω του «ευρωπαϊσμού» και του «μούλτικούλτι δικαιωματοκρατισμού»; (αυτός είναι ορθότερος περιγραφικά όρος). Απείρως περισσότερα ιστορικά εφόδια έχουμε εμείς από αυτά τα ιδεολογήματα μέσω των οποίων -υποτίθεται πως- πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε.
Τα ελληνιστικά χρόνια τα ξεχάσαμε. Τα ανατολικορωμαϊκά ή «βυζαντινά» χρόνια τα υποβάθμισαν και τα κατέστησαν «απαγορευμένα». Η καταστροφή και η αλλοίωση ταυτοτήτων πληρώνεται. Τόσο μεγάλα κενά ιστορικής μνήμης και γνώσης δεν υποκαθίστανται από παγκοσμιοποιητικά πειραματικά μούλτικούλτι παιχνιδάκια εργαστηριακής αγγλοσαξονικής υφής και εμπνεύσεως (Έλα παππού μου να σου δείξω τα πολιτιστικά αμπελοχώραφά σου), απλά γεννούν πολιτιστικούς γορίλες και διανοητικούς χιμπατζήδες.
Τις σταυροφορίες πολύ περισσότερο από το Ισλάμ και τους Άραβες τις πλήρωσαν οι δικοί μας χώροι σε βάθος χρόνου (ή οι χώροι της ιστορικά λεγόμενης «Ρωμηοσύνης»). Τους Ιερούς Πολέμους πολύ περισσότερο από την ηπειρωτική Ευρώπη, τους ρωμαιοΚαθολικούς και τους κεντροΕυρωπαίους τους πλήρωσαν οι δικοί μας χώροι. Αυτά δεν μπορούν να μας τα διδάξουν έξωθεν φυτεμένα και πάσης χρήσεως ιδεολογήματα. Τα αοριστολογήματα αυτά δεν μπορούν να μας προσφέρουν διδάγματα όπως αυτά που απορρέουν από τους Συριακούς και Μακεδονικούς πολέμους (απίστευτες γεωπολιτικές και ιστορικές γνώσεις και αναλογίες χρήσιμες για το σήμερα: από τη σχέση πόλης και αυτοκρατορικής δομής, εδαφικής και μη ταυτότητας, μέχρι την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα σε Νείλο και Ευφράτη με ενδιάμεσο πεδίο μάχης την Κοίλη Συρία - και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε).
Η καταστροφή και η αλλοίωση ταυτοτήτων είναι καταστροφή και αλλοίωση σχέσεων με ολόκληρους ιστορικούς χώρους και ολόκληρες ανθρωπογεωγραφίες. Και πληρώνεται.
ΙΙ
Άρχισαν τα κείμενα που προετοιμάζουν το κλίμα. Τα κείμενα διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης».Το κείμενο ''A New Chance for Cyprus''που υπάρχει στο Project Syndicate μας ενημερώνει πως: «Peace in Cyprus would be a strategic game changer for Europe, opening the possibility for the rapid revival of Turkey’s accession process, which has been largely stalled as a result of objections by the Republic of Cyprus. With Turkey facing political uncertainty following its general election in June, it is important to re-anchor the country to the EU».
Πριν δύο χρόνια είχα παραθέσει το εξής απόσπασμααπό ένα βιβλίο (το οποίο δεν έχει γράψει ούτε Έλληνας ούτε Κύπριος): «Προς το παρόν η Κύπρος βρίσκεται σε μια θολή, μεταβατική νομική κατάσταση: μεγάλο μέρος του πακέτου του 1960 είναι ασύμβατο προς το δίκαιο του Ο.Η.Ε και της Ε.Ε, εξ ου και η «νοοτροπία του Σχεδίου Αννάν», το οποίο θα είχε περιορίσει τα δικαιώματα της Κύπρου όσον αφορά στη σχέση της με την Ε.Ε. Καθώς αυξάνεται η αγγλο-αμερικανική πίεση για συμμετοχή της Τουρκίας στην Ε.Ε, αυξάνεται και η πίεση στην Κύπρο, ώστε η Ε.Ε να υποχρεωθεί να αποδεχτεί την παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο και να εμποδίσει μια μελλοντική ευρωπαϊκή άμυνα δίχως τη συμμετοχή της Τουρκίας. Αναμφίβολα η κατάσταση θα καταλήξει κάπου πριν το 2015... Επομένως πολλά εξαρτώνται από το πόσο μακριά θα είναι έτοιμη να φτάσει η Ε.Ε για να επιτρέψει στην Κύπρο να γίνει πλήρες και κυρίαρχο μέλος (σωθήκαμε).»
Το κείμενο αυτό είναι από βιβλίο που εκδόθηκε το 2011 (εάν δεν κάνω λάθος, ίσως και το 2008). Από το 2008-2011 γνωρίζουμε λοιπόν ότι η «η κατάσταση θα καταλήξει κάπου πριν το 2015...». Εντάξει καθυστέρησαν λίγο οι σχεδιασμοί λόγω της κρίσης. Ενδιαφέρον όμως έχει το εξής.
Η Τουρκία, δεν θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι επειδή η Ε.Ε είναι ένα χριστιανικό κλάμπ (που είναι - και μάλιστα στον πυρήνα του δυτικοχριστιανικό) αλλά για απτούς και «ρεαλιστικούς» λόγους. Μόλις η Τουρκία εισέλθει στην Ε.Ε, η Γαλλία χάνει τα δικαιώματα που έχει στη λήψη των πολιτικών αποφάσεων και αυτόματα κατρακυλά στην τρίτη ιεραρχικά θέση, γίνεται η τρίτη τη τάξη χώρα εντός της Ε.Ε (η λήψη αποφάσεων είναι ένας συνδυασμός από δημογραφικούς, στρατιωτικούς και άλλους παράγοντες). Η δε Γερμανία, εντός μιας ή το πολύ δύο δεκαετιών θα βρεθεί στη δεύτερη θέση γιατί η Τουρκία θα έχει μεγαλύτερο πληθυσμό με διαφορά σε όλη την Ε.Ε. Αυτό που εμποδίζει τη Τουρκία να εισέλθει στην Ε.Ε δεν είναι ούτε τα περί κεφαλαίων, εσωτερικών μεταρρυθμίσεων, δημοκρατίας, μη επίλυσης ούτε τα πολιτιστικά, θρησκευτικά, οικονομικά ή άλλα στοιχεία -αυτά είναι νομιμοποιητικά επιχειρήματα για την άρνηση εισόδου της και τη διαμόρφωση της «κοινής γνώμης»- αλλά τα μεγέθη της (η Τουρκία είναι πολύ «μεγάλη», πολύ «ισχυρή»). Με απλά λόγια, το ζήτημα είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Και βέβαια η Γαλλία -και έπειτα η Γερμανία- δεν μπορούν να δεχθούν ότι δεν θα έχουν το πάνω χέρι στη λήψη αποφάσεων (δημιούργησε και ένα προηγούμενο η Τουρκία μπλοκάροντας το ΝΑΤΟ το οποίο χρησιμοποιούν ως διπλωματικό χαρτί εναντίον της).
Εάν όμως δεν εισέλθει η Τουρκία στην Ε.Ε, τότε γιατί το άρθρο χρησιμοποιεί ως επιχείρημα την επίλυση του Κυπριακού «for the rapid revival of Turkey’s accession process»;
-----
Παρατηρήσεις
Τα εθνικά θέματα είναι διεθνή θέματα. Βέβαια στην Ελλάδα τίποτα από όλα αυτά δεν θα συζητηθεί. Απλά με κάποιο τρόπο θα μας ζαλίσουν οι αριστεροδεξιοί με τους «εθνικιστές και τους αντιεθνικιστές».
Ως δέον και υποκειμενική τοποθέτηση θα μπορούσε να υποστηριχθεί οποιαδήποτε λύση επιθυμούσε ο αυτόχθων πληθυσμός ολόκληρης της νήσου δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις και πιέσεις (τι απλά που είναι τα πράγματα με βάση την υποκειμενική τοποθέτηση). Βέβαια, γνωρίζουμε, πως το βόρειο τμήμα -δηλαδή το κατεχόμενο- δεν είναι ανεξάρτητο από την Τουρκία (έλεγχος υπάρχει και μέσω των εποίκων). Αντίθετα, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει αυτοτελή υπόσταση σε διεθνές επίπεδο και δεν εξαρτάται από την Ελλάδα. Το βόρειο τμήμα δεν θα τολμούσε να αγνοήσει την Τουρκία. Η Ελλάδα δεν θα τολμούσε να «υποδείξει» επιτακτικά στη Κυπριακή Δημοκρατία τι να πράξει (εάν δεν της άρεσε αυτό που θα αποφάσιζε). Λύσεις που οδηγούν σε μείωση της διεθνούς υπόστασης ή σε δυσλειτουργική κυβέρνηση της νήσου εξασφαλίζουν πως αυτή η κυβέρνηση δεν θα μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις σε διεθνές επίπεδο που θα ενοχλούν τους μεγάλους (π.χ. μια απόφαση που θα ενοχλεί τα συμφέροντα της Βρετανίας).
Γενικότερα μιλώντας, υποτίθεται πως Έλληνες και Κύπριοι πόνταραν όλα τα λεφτά τους στην Ε.Ε -την οποία θεωρούν πανάκεια- προκειμένου να εξισορροπηθεί ο ατλαντικός παράγοντας (αυτά τα πράγματα -«όλα τα λεφτά», πανάκεια- οδηγούν συνήθως σε απογοητεύσεις αν όχι σε καταστροφές). Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν κίνδυνο-θάνατο μια λύση προερχόμενη από τον ατλαντικό παράγοντα και προτιμούν μια όσο το δυνατόν πιο διεθνή λύση (Ε.Ε, Η.Π.Α, Κίνα, Ρωσία κ.λπ - οι κακές σχέσεις Ρωσίας και Ε.Ε δεν συμφέρουν την Κύπρο) και εκείνοι που υποστηρίζουν μια πιο ατλαντίζουσα ή ΝΑΤΟίζουσα λύση (Η Κύπρος είναι η μόνη χώρα της ΕΕ που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Οι μόνες χώρες που δεν σχετίζονταν -έμμεσα ή άμεσα- με το ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο ήταν η Λιβύη και η Συρία... Η θέση που εξέφρασε ο πρώην Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Ρασμούσεν πέρυσι ή πρόπερσι, ήταν ότι η μη λύση του Κυπριακού εμποδίζει την ανάπτυξη των σχέσεων Ευρωπαϊκής Ένωσης – ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια ο Δανός -και έχει σημασία το Δανός- πίεζε τους «Ευρωπαίους»). Οι μετα-αποικιακές συνθήκες του 1960 αποτελούν αναχρονισμό για την Ε.Ε. Η Τουρκία ήταν και παραμένει πλήρως αντίθετη σε κάθε στρατιωτική δραστηριότητα και σχεδιασμό της Ε.Ε στο κατώφλι της (που θα περιλαμβάνει Ελλάδα και Κύπρο). Στην Ελλάδα υπάρχει μια μικρή αλλά ισχυρή ομάδα ανθρώπων (ακαδημαϊκών ή άλλων) οι οποίοι προωθούν διακριτικά ή μη την ατλαντική πολιτική (αρκετές φορές λειτουργούν ή κινούνται γύρω από την ομπρέλα του Ελ.Ι.Αμ.Επ).
Το σχέδιο Ανάν εμπεριείχε -ανάμεσα σε πολλά άλλα- στοιχεία εργαλειοποίησης της Κύπρου με σκοπό τη διευκόλυνση της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε (έχει ενδιαφέρον η μεταχείριση της Κύπρου -σαν τιμωρία- στην αρχή της οικονομικής κρίσης).
Η Βρετανία και οι Η.Π.Α δεν επιθυμούν δύο διεθνώς ανεγνωρισμένα κράτη.
Η Τουρκία είναι μια πολύ σημαντική χώρα γενικά. Αλλά είναι και μια πολύ σημαντική χώρα και ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Ελλάδα είναι συμπληρωματική της Τουρκίας και πάντα όταν θα τίθεται ζήτημα στα πλαίσια του είτε - είτε (είτε τα συμφέροντα της Ελλάδας είτε αυτά της Τουρκίας) η επιλογή δεν θα είναι Ελλάδα. Η Τουρκία είναι πιο σημαντική χώρα και έχει μεγαλύτερη στρατηγική βαρύτητα από την Ελλάδα. Στην Ελλάδα θα πρέπει να υπάρξει πίεση προκειμένου να δημοσιοποιηθούν τα έγγραφα για την Κύπρο (όπως θα έπρεπε να έχει συμβεί).
Οπωσδήποτε πρέπει να γίνει το αυτονόητο. Με κάποιο τρόπο να φύγουν οι Βρετανοί από το νησί. Έχασαν όλες τους τις αποικίες, έχασαν το Διαμάντι του Στέμματος, την Ινδία, έχασαν τα πάντα. Έχασαν στο τέλος και το Σουέζ. Και τι τους έμεινε; Τους έμεινε η Κύπρος να την ταλαιπωρούν... Βέβαια η Βρετανία δείχνει σημάδια απεξάρτησης από τις Η.Π.Α και θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον εάν αναλάμβανε μελλοντικά πιο δραστήριο ρόλο (αυτό σχετίζεται και με το δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι στην Ε.Ε).
Η σχέση των Η.Π.Α με την Τουρκία είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Ήταν αυτή η σχέση που καθόρισε την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ - δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στην αριστεροδεξιά μας Ελλάδα, αλλά η Τουρκία είχε λυσσάξει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ με δική της πρωτοβουλία και οι Η.Π.Α ήταν αυτές που αρνούνταν πεισματικά αρχικά.
ΙΙΙ
Η διάφορα ανάμεσα σε ένα «ευρωπαικό» κράτος και σε ένα κράτος όπου κυριαρχούν «μια αριστερά και μια δεξιά» που προσπαθούν να εκλογικεύσουν και να νομιμοποιήσουν ένα υβριδικό καθεστώς αποικιοποίησης ή/και κηδεμόνευσης είναι η εξής: Όταν ο Πρωθυπουργός της μιας χώρας ταξιδεύει στην Κίνα και αποφασίζει η χώρα του να συμμετέχει στην ΑΙΙΒ δίχως να νιώθει προφανώς πως αυτή «φεύγει από την Ευρώπη» ο Πρωθυπουργός της άλλης ταξιδεύει προς τις Βρυξέλλες προκειμένου η χώρα του να «μείνει στην Ευρώπη» («πάση θυσία» μάλιστα).Προφανώς η Σουηδία είναι «τριτοκοσμική» χώρα και «φεύγει από την Ευρώπη», ενώ η Ελλάδα είναι «ευρωπαϊκή» και «μένει στην Ευρώπη». Γεμίσαμε Αδώνιδες Γεωργιάδηδες της «αριστεράς». Συνεχιστές της θεσμοθετημένης «προστασίας» του εν τη κρατογενέσει του εξαρτημένου παραρτήματος-αποικίας που θέλουν να μας παρουσιάζονται και ως «ευρωπαϊστές» (της πλάκας - ξεβράστηκαν στην επιφάνεια όλα τα ψυχροπολεμικά απολειφάδια).
Όλοι αυτοί οι αριστεροδεξιοί παπαγάλοι είναι η εξασφάλιση του τεταρτοκοσμισμού μας (να μην προσβάλουμε και κράτη εξαιρετικά δραστήρια -και σαφώς λιγότερο εξαρτημένα- στη διεθνή σκηνή).
-----
Στη θέση της Σουηδίας θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα (Από την Ισπανία μέχρι την Αυστρία και τη Γερμανία και από τη Φινλανδία μέχρι τη Γαλλία και την Ιταλία - συμπεριλαμβανομένης της Δανίας της Πορτογαλίας, της Μάλτας, της Νορβηγίας και της Πολωνίας επίσης). Αλλά και άλλες μη ευρωπαϊκές (όπως η Ισλανδία, το Ισραήλ, -η Τουρκία επίσης-, η Γεωργία, τα Η.Α.Ε, η Νότιος Κορέα - από τις σχετικά «μικρές»).ΙV
Είναι κάποιου είδους μαζική -επιστημολογική ή άλλη- παράκρουση αυτή που επικρατεί στην καθ'ημάς δύση και οδηγεί τους ανθρώπους να ασχολούνται συνεχώς και κατ'εξακολούθηση αποκλειστικά και μόνον με συμπτώματα και όχι με αίτια (ή τουλάχιστον με την προσπάθεια ανίχνευσης τους); Σε όλα τα πεδία (π.χ. πολιτική, οικονομία, μετανάστευση, διοίκηση, δημογραφία) παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο ή η ίδια «μεθοδολογία». Δεν μπορούν να πάνε το μυαλό τους πέρα από την καταπολέμηση, δαιμονοποίηση ή απάλυνση των συμπτωμάτων και γενικότερα τη συμπτωματολογία;Συμπτωματολογία και κατασκευή εικόνας φίλων και εχθρών. Δηλαδή διαχείριση και νομιμοποίηση.