Περίμεναν μέχρι να φτάσουν στο απροχώρητο και να βαθύνουν μέχρι μη περαιτέρω, οι συνέπειες και οι επιπτώσεις της «οικονομικής» κρίσης από τη μια μεριά και της «προσφυγικής ή μεταναστευτικής» (ή όπως αλλιώς θέλετε) κρίσης από την άλλη, προκειμένου -να έρθουν σαν σωτήρες και- «να προτείνουν λύσεις». Οι λύσεις που προτείνουν και στις δύο περιπτώσεις (π.χ. ο Joschka Fischer στη μια περίπτωση και ο Sigmar Gabriel στην άλλη), προϋποθέτουν την -περαιτέρω- παραχώρηση κυριαρχίας -και εξουσιών- από το εθνικό επίπεδο και τον «διαμοιρασμό» κυριαρχίας (pooled/ing sovereignty) στο υπερεθνικό επίπεδο, προκειμένου «να δοθούν λύσεις».
Όχι μόνο δεν θα επιλύσουν την οικονομική και μεταναστευτική «κρίση», αλλά θα ενισχύσουν με τις πολιτικές τους συμπτώματα (τα οποία -υποτίθεται πως- αξιώνουν να καταπολεμήσουν).
Αυτά που βλέπουμε και ζούμε δεν είναι αποτελέσματα ούτε «φυσικών φαινομένων» ούτε της «ανικανότητας να αυτοκυβερνηθούν» κοινωνίες (το τελευταίο ήταν κύριο επιχείρημα κατά τον 19ο αιώνα στις Η.Π.Α και σε μέρη της Ευρώπης προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπών). Αυτά που βλέπουμε και ζούμε είναι, στη βάση τους -και όχι στις λεπτομέρειες τους-, αποτελέσματα μιας «παγκόσμιας μεταρρύθμισης» (από «σοσιαλδημοκράτες ρεφορμιστές» και «νεοφιλελεύθερους») η οποία επιδιώκει την «άρση των αντιθέσεων» ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση προκειμένου να οικοδομηθούν «παγκόσμια πράγματα» (Global Rule of Law, Παγκόσμιο -Κοινωνικό ή μη- Κράτος, Παγκόσμια Κοινωνία, Global citizenship κ.λπ).
Αυτά που ζούμε και θα ζήσουμε είναι τα αποτελέσματα της επιδιωκόμενης και όχι ''φυσικής''«άρσης των αντιθέσεων» ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση. Η ίδια «άρση» θα συμβεί και στο εσωτερικό της Ε.Ε.
1) Global Governance (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) και κυριαρχία. Εισαγωγή. 2) Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή. 3) «Νεομεσαιωνισμός», Ευρωπαϊκή Ένωση, κυριαρχία και περιφερειακή ολοκλήρωση κρατών. 4) Όσα ωφελούσαν τους ισχυρούς και ιδιοτελείς τα προπαγάνδιζαν οι αφελείς. 5) Αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε. 6) Διεθνής κοινωνία, civitas maxima, υπερ-κράτος. 7) Υπερεθνικές πολιτικές οντότητες και εθνικά οργανωμένος κόσμος. Σύντομη αναφορά. 8) Με αφορμή τα αυτονομιστικά κινήματα και τις υποεθνικές-κρατικές τάσεις και πιέσεις: Ο «νεομεσαιωνισμός» ή «New medievalism» ως ένα πρότυπο διακυβέρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, τρεις οπτικές θεώρησης της παγκοσμιοποίησης -από τα μάτια του τωρινά ισχυρού- και δυο λόγια εισαγωγικά περί «εδαφικών» και μη ιδεολογιών. 9) Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών. 10) Διαφορές εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής, οι παραδοσιακοί και οι μοντέρνοι μελετητές και οι αναγωγικές θεωρίες ερμηνείας της διεθνούς πολιτικής - μέρος α´.
Όχι μόνο δεν θα επιλύσουν την οικονομική και μεταναστευτική «κρίση», αλλά θα ενισχύσουν με τις πολιτικές τους συμπτώματα (τα οποία -υποτίθεται πως- αξιώνουν να καταπολεμήσουν).
Αυτά που βλέπουμε και ζούμε δεν είναι αποτελέσματα ούτε «φυσικών φαινομένων» ούτε της «ανικανότητας να αυτοκυβερνηθούν» κοινωνίες (το τελευταίο ήταν κύριο επιχείρημα κατά τον 19ο αιώνα στις Η.Π.Α και σε μέρη της Ευρώπης προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπών). Αυτά που βλέπουμε και ζούμε είναι, στη βάση τους -και όχι στις λεπτομέρειες τους-, αποτελέσματα μιας «παγκόσμιας μεταρρύθμισης» (από «σοσιαλδημοκράτες ρεφορμιστές» και «νεοφιλελεύθερους») η οποία επιδιώκει την «άρση των αντιθέσεων» ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση προκειμένου να οικοδομηθούν «παγκόσμια πράγματα» (Global Rule of Law, Παγκόσμιο -Κοινωνικό ή μη- Κράτος, Παγκόσμια Κοινωνία, Global citizenship κ.λπ).
Αυτά που ζούμε και θα ζήσουμε είναι τα αποτελέσματα της επιδιωκόμενης και όχι ''φυσικής''«άρσης των αντιθέσεων» ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση. Η ίδια «άρση» θα συμβεί και στο εσωτερικό της Ε.Ε.
-----
Διαβάζω αυτή την περίοδο ένα βιβλίο για τις λεγόμενες υπερεθνικές κοινωνικές πολιτικές (Transnational Social Policies). Ωραία λόγια και προθέσεις. Την υπόλοιπη -δηλαδή την κυρίως ειπείν- ανθρωπότητα την ρώτησαν;.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
1) Global Governance (Παγκόσμια Διακυβέρνηση) και κυριαρχία. Εισαγωγή. 2) Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή. 3) «Νεομεσαιωνισμός», Ευρωπαϊκή Ένωση, κυριαρχία και περιφερειακή ολοκλήρωση κρατών. 4) Όσα ωφελούσαν τους ισχυρούς και ιδιοτελείς τα προπαγάνδιζαν οι αφελείς. 5) Αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα σε υπερεθνικό και εθνικό επίπεδο εντός της Ε.Ε. 6) Διεθνής κοινωνία, civitas maxima, υπερ-κράτος. 7) Υπερεθνικές πολιτικές οντότητες και εθνικά οργανωμένος κόσμος. Σύντομη αναφορά. 8) Με αφορμή τα αυτονομιστικά κινήματα και τις υποεθνικές-κρατικές τάσεις και πιέσεις: Ο «νεομεσαιωνισμός» ή «New medievalism» ως ένα πρότυπο διακυβέρνησης της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, τρεις οπτικές θεώρησης της παγκοσμιοποίησης -από τα μάτια του τωρινά ισχυρού- και δυο λόγια εισαγωγικά περί «εδαφικών» και μη ιδεολογιών. 9) Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών. 10) Διαφορές εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής, οι παραδοσιακοί και οι μοντέρνοι μελετητές και οι αναγωγικές θεωρίες ερμηνείας της διεθνούς πολιτικής - μέρος α´.