Το αποτέλεσμα της -προσπάθειας- μεταφοράς περισσότερων εξουσιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δηλαδή σε υπερεθνικό επίπεδο, και της αλλαγής/μεταστροφής της ισορροπίας δυνάμεων προς όφελος του υπερεθνικού επιπέδου γεννά/τροφοδοτεί μια αντίρροπη κίνηση, μια αντίθετη δράση. Η άνοδος του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» είναι -μεταξύ άλλων- αποτέλεσμα της αλλαγής/μεταστροφής των συσχετισμών δύναμης ανάμεσα στο εθνικό και το υπερεθνικό επίπεδο (προς όφελος του τελευταίου) και της διάβρωσης της κυριαρχίας, της απίσχανσης και της κένωσης αυτού που στη καθημερινότητα μας ονομάζουμε «δημοκρατία», της αποδόμησης και απονομιμοποίησης των εθνικών πολιτικών συστημάτων. Του χάσματος ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους.
Σε όλα τα κράτη του πλανήτη -εκτός της Ε.Ε- θα υπήρχε παρόμοια αντίδραση σε μια πιθανή προσπάθεια εκχώρησης -ή «διαμοιρασμού»- κυριαρχίας από το επίπεδο των εθνικών δήμων -οι οποίοι παρέχουν νομιμοποίηση και αξιώνουν λογοδοσία- προς το υπερεθνικό επίπεδο (με την ένταξη τους στα Ηνωμένα Έθνη, έναν κατά βάση διακυβερνητικό και όχι υπερεθνικό οργανισμό -αν και χρειάζεται διευκρίνηση το σημείο αυτό-, οι χώρες συμφωνούν να μην απειλήσουν και να μην παραβιάσουν την εδαφική ακεραιότητα ή την κυριαρχία και πολιτική ανεξαρτησία οποιουδήποτε άλλου κράτους). Στην Ε.Ε, σχεδόν όλες οι αντιδράσεις ή οι ενστάσεις απέναντι στη μεταφορά εξουσιών, στην αλλαγή των συσχετισμών και της ισορροπίας δύναμης ανάμεσα στο εθνικό και το υπερεθνικό επίπεδο, ταυτίζονται με την «ακροδεξιά», είτε βαφτίζονται «εθνολαϊκισμός».
Αυτά είναι ωραία λογοπαίγνια σε επίπεδο προπαγάνδας και διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Υπό τις παρούσες συνθήκες, όμως, η περισσότερη ή βαθύτερη ολοκλήρωση και η απαίτηση για επανεθνικοποίηση των πολιτικών, δεν είναι δύο αντιθετικές κινήσεις, αλλά δύο -αλληλοτροφοδοτούμενες- όψεις του ίδιου νομίσματος. Το σύνθημα «περισσότερη Ευρώπη» θα φέρει «περισσότερο εθνικισμό». Το έχω ξαναγράψει: Να είσαι αιτία αυτού που -υποτίθεται πως- αξιώνεις να καταπολεμήσεις και να μη το συνειδητοποιείς καν. Ο λεγόμενος «εθνολαϊκισμός» είναι σύμπτωμα αποτυχιών - της μη ομαλής και μη νομιμοποιημένης μετάβασης από το εθνικό στο υπερεθνικό επίπεδο εξουσιών, της αποτυχίας υπέρβασης των εθνοκρατικών δομών, της δημιουργίας αντιπροσωπευτικών κενών, της απονομιμοποίησης των κομμάτων σε εθνικό επίπεδο τα οποία -εξαιτίας και του κενού αντιπροσώπευσης που προκύπτει- δέχονται όλη τη φθορά καθώς στο εθνικό επίπεδο υπάρχει λογοδοσία και όχι στο υπερεθνικό (οι ευθύνες, η λογοδοσία και οι απώλειες βρίσκονται πάντα στο εθνικό επίπεδο, το υπερεθνικό είναι καθαγιασμένο). Αυτή η αποτυχία εκφυλίζεται σε «ευρωλαϊκισμό». Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε «εθνολαϊκισμό» και «ευρωλαϊκισμό» από ένα σημείο και ύστερα καθίσταται αυτοτροφοδοτούμενη.
Η εκχώρηση -ή ο «διαμοιρασμός»- κυριαρχίας σε υπερεθνικούς οργανισμούς, που προτείνεται ως λύση, όχι μόνο δεν θα περιορίσει αλλά θα ενισχύσει τα φαινόμενα που -υποτίθεται πως- επιθυμεί να καταπολεμήσει. Αυτά ως μια σύντομη αναφορά για τη σχέση εθνικού και υπερεθνικού επιπέδου εντός της Ε.Ε. Σε επόμενο σημείωμα θα εξετάσω περαιτέρω και τα τρία επίπεδα του κάθετου άξονα (υποεθνικό-εθνικό-υπερεθνικό).
Σε όλα τα κράτη του πλανήτη -εκτός της Ε.Ε- θα υπήρχε παρόμοια αντίδραση σε μια πιθανή προσπάθεια εκχώρησης -ή «διαμοιρασμού»- κυριαρχίας από το επίπεδο των εθνικών δήμων -οι οποίοι παρέχουν νομιμοποίηση και αξιώνουν λογοδοσία- προς το υπερεθνικό επίπεδο (με την ένταξη τους στα Ηνωμένα Έθνη, έναν κατά βάση διακυβερνητικό και όχι υπερεθνικό οργανισμό -αν και χρειάζεται διευκρίνηση το σημείο αυτό-, οι χώρες συμφωνούν να μην απειλήσουν και να μην παραβιάσουν την εδαφική ακεραιότητα ή την κυριαρχία και πολιτική ανεξαρτησία οποιουδήποτε άλλου κράτους). Στην Ε.Ε, σχεδόν όλες οι αντιδράσεις ή οι ενστάσεις απέναντι στη μεταφορά εξουσιών, στην αλλαγή των συσχετισμών και της ισορροπίας δύναμης ανάμεσα στο εθνικό και το υπερεθνικό επίπεδο, ταυτίζονται με την «ακροδεξιά», είτε βαφτίζονται «εθνολαϊκισμός».
Αυτά είναι ωραία λογοπαίγνια σε επίπεδο προπαγάνδας και διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης». Υπό τις παρούσες συνθήκες, όμως, η περισσότερη ή βαθύτερη ολοκλήρωση και η απαίτηση για επανεθνικοποίηση των πολιτικών, δεν είναι δύο αντιθετικές κινήσεις, αλλά δύο -αλληλοτροφοδοτούμενες- όψεις του ίδιου νομίσματος. Το σύνθημα «περισσότερη Ευρώπη» θα φέρει «περισσότερο εθνικισμό». Το έχω ξαναγράψει: Να είσαι αιτία αυτού που -υποτίθεται πως- αξιώνεις να καταπολεμήσεις και να μη το συνειδητοποιείς καν. Ο λεγόμενος «εθνολαϊκισμός» είναι σύμπτωμα αποτυχιών - της μη ομαλής και μη νομιμοποιημένης μετάβασης από το εθνικό στο υπερεθνικό επίπεδο εξουσιών, της αποτυχίας υπέρβασης των εθνοκρατικών δομών, της δημιουργίας αντιπροσωπευτικών κενών, της απονομιμοποίησης των κομμάτων σε εθνικό επίπεδο τα οποία -εξαιτίας και του κενού αντιπροσώπευσης που προκύπτει- δέχονται όλη τη φθορά καθώς στο εθνικό επίπεδο υπάρχει λογοδοσία και όχι στο υπερεθνικό (οι ευθύνες, η λογοδοσία και οι απώλειες βρίσκονται πάντα στο εθνικό επίπεδο, το υπερεθνικό είναι καθαγιασμένο). Αυτή η αποτυχία εκφυλίζεται σε «ευρωλαϊκισμό». Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε «εθνολαϊκισμό» και «ευρωλαϊκισμό» από ένα σημείο και ύστερα καθίσταται αυτοτροφοδοτούμενη.
Η εκχώρηση -ή ο «διαμοιρασμός»- κυριαρχίας σε υπερεθνικούς οργανισμούς, που προτείνεται ως λύση, όχι μόνο δεν θα περιορίσει αλλά θα ενισχύσει τα φαινόμενα που -υποτίθεται πως- επιθυμεί να καταπολεμήσει. Αυτά ως μια σύντομη αναφορά για τη σχέση εθνικού και υπερεθνικού επιπέδου εντός της Ε.Ε. Σε επόμενο σημείωμα θα εξετάσω περαιτέρω και τα τρία επίπεδα του κάθετου άξονα (υποεθνικό-εθνικό-υπερεθνικό).
.~`~.
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
Για περαιτέρω ιχνηλάτηση και πληρέστερη προοπτική
1) Ο «κεντρισμός» ως οικονομικο-πολιτικός μονόλογος και η πολιτιστική αυτοχθονία ως πολιτική πολυφωνία. Εισαγωγή στις έννοιες του πολιτικού και πολιτιστικού «προστατευτισμού». 2) Σύντομη παρατήρηση Περί κεϋνσιανο-μαρξιστο-φιλελεύθερου υπερεθνισμού (supranationalism) 3) Όσα ωφελούσαν τους ισχυρούς και ιδιοτελείς τα προπαγάνδιζαν οι αφελείς. 4) Επίπεδα. 5) Με αφορμή μια επισήμανση του Joschka Fischer. Κυριαρχία, ηγεμονία, εθνικό κράτος και «Ευρώπη». 6) Υπερεθνικότητα (supranationalism), διακυβερνητισμός (intergovernmentalism), κυριαρχία (sovereignty) και αυτοδιάθεση (self-determination). Εισαγωγή. 7) Τρία επίπεδα και «αριστερά» και «δεξιά». 8) Υπερεθνικές πολιτικές οντότητες και εθνικά οργανωμένος κόσμος. Σύντομη αναφορά. 9) «Νεομεσαιωνισμός», Ευρωπαϊκή Ένωση, κυριαρχία και περιφερειακή ολοκλήρωση κρατών. 10) Ανάμεσα στην Σκύλλα και τη Χάρυβδη. 11) Πλανητικός μετασχηματισμός -εισαγωγικά περί «γεωκεντρικής τεχνολογίας» και «εθνοκεντρικής πολιτικής», παγκοσμιοποίησης και μη αναστρεψιμότητας της, διεθνικών οργανισμών, πολυεθνικών επιχειρήσεων και εθνών-κρατών. 12) Εισαγωγική αναφορά στα δομικά προβλήματα του ευρωπαϊκού πλαισίου και μια αναφορά στον ελλαδοευρωπαϊσμό. 13) Περί «λαϊκισμού». Σύντομη αναφορά. 14) I) Σύντομη αναφορά στις κυρίαρχες ιδεολογίες και II) την άνοδο του «εθνικισμού» στην «Ευρώπη». 15) Ελλαδικός «ευρωπαϊσμός» και αλλοίωση, χειραγωγηση και σύγχυση ταυτοτήτων μέσω τεχνητών διπολισμών και άρνησης της εθνικής διάστασης. 16) Περί «Ευρωσκεπτικισμού» - μέρος α´. Η περίπτωση του «Ευρωρεφορμισμού». 17) Το «δημοκρατικό έλλειμμα» της Ε.Ε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή: μια αμφισβητούμενη εξουσία.